Het breken van een twijgje onder de zwaarte van een voet. De stappen die hij maakte terwijl een jongen rustig langs de bosrand liep van Dark Forest. De diepzwarte haren hingen zoals gewoonlijk in pieken langs zijn gezicht en hij deed op dit moment niet eens de moeite om ze weg te halen, het was nou eenmaal zo dat hij nogal vermoeid was en nu naar iets zocht wat hij niet konden vinden. Het ergste was zelfs dat hij niet wist wat hij dan zocht, het knaagde aan hem van binnen. Daarom was hij maar doelloos gaan lopen, wandelen om zijn hoofd leeg te maken terwijl hij niet wist waar hij zich nou druk om maakte.. of toch wel. Drake slaakte een zucht en liep het pad op het bos in, keek naar de bomen en struiken om hem heen. De groene bladeren zachtjes wiegend in de sterke wind die hij ook door zijn haren voelde gaan, langs zijn wang voelde strijken. Het strijken van een geruststellende vinger langs zijn wang. Het strijken van haar vinger terwijl hij zachtjes huilde en tegen haar aankroop in de warme deken. Drake miste Hayden nu ze terug was gegaan naar Razen, hij miste haar vriendschap en aanwezigheid. Ook miste de jongen Dayé, het was niet meer zoals het was.. waarom moest hij weg. Waarom was hij naar Razen gegaan? Het had zoveel veroorzaakt wat hij niet wilde. En nog steeds, hij miste Gilbert en de lol, zijn oude leven wat hij ooit had gekend. Langzaam volgde hij het pad en opnieuw was de lucht oranje gekleurd doordat de zon bijna onderging, net als een paar dagen terug. Hij had even met Kailee gepraat en het scheen zo te zijn dat.. hij zijn neef kende. Bij de gedachte aan hem kneep Drake half kwaad in zijn hand, zoveel frustratie dat er in lach, zoveel emotie die Drake maar niet kon loslaten. Uiteindelijk na het pad te volgen kwam uit op een andere grens van het bos dat grensde bij het meer. Drake ging op een van de rotsen zitten en keek over het wateroppervlak hen. Toen hij daar zat liet hij zijn hoofd in zijn handen rusten. Hij had Ryan nu meerdere keren gezien, gesproken en.. wat een ruzies waren dat geweest. Elke keer als hij Ryan aankeek, het was voor Drake elke keer een nachtmerrie. Doelloos keek de jongen over het meer heen en had hij een bepaald soort buikpijn die hem niet beviel. Zoveel ruzie, zoveel haat dragen en waarvoor? Drake kon er maar niet achter komen. Hij pakte wat steentjes van de grond en gooide ze een voor een in het water, terwijl hij dromerig keek. Toen hij stopte was er ondertussen een nachthemel verschenen met een halve maan en sterren. Drake keek naar die lucht, alsof hij daar iets uit kon halen wat hem raad kon geven, en wie weet. ''Hayden.. Gilbert.. I am lost. I don't know what to do. He is his son.. how can I even accept him?'' Drake haalde een hand door zijn haren en slaakte een zucht, kon zijn eigen gedachte niet meer volgen. Elke keer als hij dat gezicht zag, elke keer dacht hij aan dat wat hem was aangedaan. Zonder Raymond, als Drake zijn leven normaal was geweest.. was hij dan iets of iemand anders geweest? Een jongen die aardig en altijd blij is? Iemand die graag vrienden maakte? Of was hij nog steeds dezelfde verdorven, liegende, gemene sluwe vos geweest? Een gebroken jongen? Een persoon die van binnen een grote rotzooi blijkt te zijn, geen idee heft soms wat hij doet, terwijl zijn masker een gemene bullebak is? Een jongen die gevreesd word in de gangen, iemand waar de meeste voor omlopen? Drake wist het niet en vroeg het zichzelf soms echt a. De jongen wist namelijk echt wel hoe de wereld over hem dacht, iedereen had een hekel aan hem en hij gaf ze geen ongelijk, hij was ook gewoon een klootzak. Een duivel tussen de goede mensen die zorgt voor chaos. Alleen.. zelfs de duivel was ooit een engel, je word niet zomaar zoals je bent.Die man had zijn gehele leven verpest.. meer dan Ryan zich ooit zou kunnen realiseren. Elke keer wanneer Drake Ryan zag.. zag hij Raymond.

Het water onder het licht van de maan was prachtig en rimpelde onder de druk van de wind. Ook Drake voelde die wind door zijn haren strijken. Met een dromerige blik keek hij voor zich uit terwijl zijn gedachten een puinhoop leken te zijn. Het was allemaal zo verwarrend en toch zo gemengd. Woedde en haat, maar ook nieuwsgierigheid en een soort medelijden? Nee Drake kon geen medelijden hebben met hem, pure onmogelijkheid. Wel zat het hem dwars en liep hij er mee rond. Dat Ryan precies op dat moment achter hem had gestaan, was zijn geluk geweest want natuurlijk had Drake het nooit uit eigen gewil aan zijn neef willen toe geven. Nooit zou Drake ook maar willen laten merken dat hij zich zo voelde door dat joch. Drake zat nog steeds op de rots en was zo in gedachten geweest dat hij nooit iemand had zien aankomen, of gehoord. Drake had ook nooit verwacht dat er überhaupt iemand hier zou komen. Toch uit al die mensen, al die miezerige studentjes die hier als mieren de school bevolkte was het nou net hij. Hij die hij haatte, hij die hij het meest verachte om een reden die nog hatelijker was. Een reden waardoor je hem in zij gezicht wilde meppen en eigenlijk wilde hij het uitschreeuwen omdat het weer zijn verleden was en hij kwam er ook maar niet van af. Letterlijk en figuurlijk werd hij er door achtervolgd terwijl alles wat hij probeerde maar niet werkte. In dat moment om maar een beetje duidelijkheid te krijgen, had Drake letterlijk de sterren een vraag gesteld. Omdat Hayden op een van die planeten zat en Gilbert enkel een ster aan de hemel. Hij had met zijn hand de rand van zijn mouw vast terwijl zijn donkere ogen naar de lucht keken. Nu hij die vraag had gesteld.. had hij nooit antwoord verwacht. Toch was het zo. "Kijk verder dan mijn omhulsel," hoorde hij een stem zeggen en natuurlijk wist Drake wie dit gezegd had. De jongen sprong niet woest en schreeuwend op, om hem vervolgens een klap uit te delen, al was dat wel iets wat hem een aanlokkelijk idee leek. Inplaats daarvan zag je Drake slikken en zijn hoofd buigen, strakker in zijn mouw knijpen om niet tegen zijn neef uit te vallen. Het scheelde nog voor Drake dat hij Ryan niet hoefde aan te kijken. Daarom voor de eerste keer in een half jaar luisterde Drake écht naar de woorden die Ryan uitsprak. "Ik wil ook niet op hém lijken, ik wil mijn eigen persoon zijn. Ik heb liever dat je Ryan Burned haat dan, 'maar de zoon van Raymond Burned'. Liever dat dan alleen maar gezien worden als dat." Drake antwoordde nog steeds niet. Stilte was het enige wat hij zijn neef gaf en dat was voor de zwartharige jongen al heel wat. De hitte van Drake zijn woedde binnen in werd met elke toon van zijn stem versterkt en Drake moest zijn ogen sluiten. Niet doen, niet doen. Hij had het Kailee en ergens zichzelf beloofd en hij moest en zou zich er aan houden. Ryan kwam naar hem zitten, hij was net iets langer dan Drake, maar die merkte dat niet omdat hij zijn hoofd van zijn neef had weg gedraaid. Hij wilde zijn gezicht niet zien. Drake trok zijn jas beter om zijn schouders heen en liet het nog langer stil zijn, alsof dat alles was wat er nog ging gebeuren, stilte. Het was alsof Drake deed dat Ryan niet bestond, wat hij eigelijk ook liever wilde. Uiteindelijk na een tijdje naar het water gekeken te hebben met de kronkelingen in het water had Drake de moed eindelijk bij elkaar weten te schrapen om iets te zeggen. Dat terwijl hij verwachtte dat Ryan misschien al wilde weg lopen. Op die brug tussen weg lopen en blijven zitten slikte Drake. ''Heb je enig idee? Jij hebt hem nooit gekend. Maar.. heb jij ook maar een beetje realisatie van dat.. wanneer je hem wél gekend had?'' vroeg Drake half afwezig nog steeds starend naar het water terwijl er herinneringen omhoog kropen die hij liever weg stopte.