Geen volle klas vandaag. Dat was het eerste wat Eres opgevallen was. Eén leerling. Ryan Burned. Misschien wel even beter zo. Het zou voor Kath zeker fijn zijn om rustig te kunnen beginnen en niet meteen in een klas vol schreeuwende kinderen te worden gegooid. Rustig opbouwen en even een op een werken met een leerling om te zien wat het was om les te geven in de praktijk. Whispers of Nature was de les die vandaag op het programma stond. Een leuke spreuk, een van Eres' favoriete zelfs. Net als veel van de spreuken die bij de muzieklessen werden geleerd was dit een spreuk die zo uitgebreid was als je eigen fantasie. Wat kon je er zelf mee bedenken?
Ze haalde even een hand door haar losse blonde krullen en zette de tas die ze bij zich had, tegen een boom neer. Voor deze les was het noodzakelijk om naar buiten te gaan. Maar nu het weer langzaamaan steeds mooier werd wat het totaal geen probleem. Eres had aan de rand van het duistere bos afgesproken. Hier zou ze wachten op Ryan. Kath had ze een bericht gestuurd dat ze haar eerder op de afgesproken plek verwachtte. Een beetje bespreken wat de bedoeling was, wat ze gingen doen en wat er van haar verwacht werd. Eres zelf was alvast vooruit gegaan. Ze had de spullen die ze dacht nodig te hebben verzameld en was richting het bos gelopen dat grensde aan het schoolterrein. Nu was het wachten op Kath en daarna Ryan.

(Eerste post is gereserveerd voor Kath. Daarna is er geen post volgorde)

De eerste de beste les die ik als stagiaire muziek kreeg was al buiten, niet in een stoffig muzieklokaaltje binnen, nee buiten! Heerlijk was dat, niet waar? Mijn gedachten kwamen echter al snel op een tweede plak toen ik voelde hoe de gure wind die, desondanks dat het langzaam aan warmer werd, toch nog waaide. Ik knoopte mijn nette zwarte jas dicht en trok de riem die mijn middel accentueerde strakker aan. De warmte van de jas die zacht van binnen aanvoelde was heerlijk. Even genoot ik er van maar keek toen weer op. Verdraaid, ik moest doorlopen. Ik moest eerder aanwezig zijn dan de les begon en dat was makkelijk te halen, als je de weg kende. Ik was nog niet bekend met het buitenterrein dus ik moest op mijn gevoel afgaan. Ik had een beeld gekregen van Eres, ik wist dat het een blonde vrouw was met korte haren. Groene ogen waren hiervoor een bevestiging. Ik keek even het terrein over en zag in de verte een jonge vrouw, van rond de dertig jaar haar weg richting het bos maken. Ik trok mijn gitaarhoes wat meer op mijn schouder en begon op een licht joggend ritme te lopen, om de afstand tussen mij en de vrouw te verkleinen. Na enige tijd ging dit over in snel wandelen, gezien ik bijna bij haar was. Ik glimlachte kalm toen ik eindelijk naast haar kon komen. De snelle dampwolkjes verraadde dat ik wat sneller had gelopen om bij haar te komen, maar ik liet verder niets merken van het feit dat ik echt haast had. ‘Ik neem aan dat u Miss Eres bent, de muziek docente?’ sprak ik vriendelijk en stak mijn hand naar haar uit. ‘Katherine, uw stagiaire,’ sprak ik toen ik de bevestiging had ontvangen. ‘Ookal wordt ik door de meeste gewoon Kath genoemd,’ sprak ik er vluchtig achteraan en knikte. Ik had me voorbereid op de les dit weekend, want ik was bekend met de spreuk Whispers of Nature. Het was in feite niet een moeilijke spreuk om te leren, maar lastiger om uit te breiden naar grotere niveau’s. Banale dingetjes waren makkelijker dan de grootste dingen. En hoe groter het element in de natuur, des te zwaarder de spreuk om oefening vroeg. Een boom was stijf en star en zal zich daarom ook minder snel kunnen laten vergroeien, zeker niet als hij vele malen ouder was dan degene die de spreuk gebruikte. Ik had met met mijn twintig jaren kon een boom van honderde jaren voor geen meter er van overtuigen toch maar een meter opzij te groeien. Helaas, daarvoor was hij dan iets te rijk aan levensjaren. Hoewel Kath als luchtmagiër het meer ervaarde als: de spreuk werkt gewoon niet. Grense types zouden zeggen dat hij wijs was. De nuchterheid in mijn aard liet me daar niet op ingaan. Ik keek toen weer voor me uit. ‘Ik heb overigens mijn gitaar bij, zoals u vroeg,’ sprak ik toen kalm en had het gevoel dat ik hem moest gaan gebruiken. Bewust had ik de spreuk enkele malen geoefend op mijn gitaar. Het was even zoeken hoe hij ging, maar ik heb hem tijdens mijn eerste studiejaren geleerd. Uiteindelijk naderde ze de afgesproken plek met Ryan. Ik keek even naar Eres. ‘Heb je een specifieke planning in gedachten voor deze les met.....Ryan?’ sprak ik de laatste naam vragend en nam mijn A4 notitieblok tevoorschijn waar ik mijn notities in opschreef. Ik knikte kalm toen ik zag dat zijn naam klopte. ‘Ja, Ryan,’ sprak ik nog even en keek toen naar Eres.

Met een simpel boek in zijn hand met meerdere ezelsorenkreuken in, wandelde hij door de gangen van starshine. Het boek was van zijn beste vriend, maar het zou er zeker niet aan op te merken zijn, want het zag er gehavender uit dan dat hij het had ‘geleend’. Het boek had zeker wat te verduren gehad en de kaft had sporen van deuken op de rug. Ryan had het gebruikt als een object om iemand een pak rammel mee te geven, al leek het nu gewoon meer op een oud slecht behandelt boek dan wat anders. Zijn goudbruine ogen keken rond, mensen meden hem als de pest en dat vond hij prima zo. Een grijns verscheen op zijn lippen toen hij met zijn linkerhand over een van de wonden ging die zijn gezicht sierden. Hij had de gewoonte ze dicht te branden, om minder bloed te verliezen, hij wist dat het niet gezond was, maar dat kon hem niets schelen, het scheelde hem alleszins al wel een trip naar de schooldokter.
Het boek van Marco stak hij in zijn tas en wisselde deze met een lessenrooster. Muziekles had hij vandaag, eigenlijk niet zo erg sinds hij wel hield van zingen eigenlijk. Niet veel mensen wisten van zijn talent voor zingen. Eenmaal hij alleen was op de grasvelden, besloot hij op een zachte toon te zingen, niemand die het zou horen. Zijn grote postuur viel wel op als hij door de velden liep richting het donkere bos. Hij propte zijn lessenrooster weer in zijn tas en stak zijn handen in zijn zakken om dan verder te lopen.

Het was aardig goed weer eigenlijk en hij benaderde de duistere bossen, hij stopte met zingen en een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de twee figuren in de verte zag, nog steeds op een rustig tempo wandelde hij naar beiden toe. Zijn goudbruine ogen keken de twee mensen aan die duidelijk ouder waren dan hem. “Pardon, bent u Miss Eres? Ik ben hier voor de les van muziek. Ryan Burned is de naam,” besloot hij zichzelf kort voor te stellen, hij haalde zijn handen uit zijn zakken en keek beide vrouwen met een zuinige glimlach aan.

Kath kwam al snel aangelopen. Eres had de jonge vrouw met het donkere haar nog maar een paar keer gezien. Maar een glimlach verscheen om haar lippen. Ze mocht haar nieuwe stagiaire wel. Eres zag dat ze haar gitaar mee had genomen, zoals ze haar had gevraagd. Toen ze eenmaal bij haar was stelde ze zichzelf nog beleefd voor, ook al wist Eres allang haar naam en stak ze haar hand uit. Eres nam deze aan en schudde haar hand terwijl ze de vrouw toe glimlachte. 'Eres Rune, je stagebegeleider voor je komende stage,' stelde ze zichzelf op haar beurt netjes voor. 'Mocht je vragen hebben, dan kun je natuurlijk bij me terecht. Ook zullen we eens in de zoveel tijd een gesprek samen hebben over je voortgangsraport. Maar die dingen komen allemaal later wel. Nu wil ik het hebben over deze les. Ik had een lesopstelling gemaakt waar jij zelf al een flinke rol in speelt. We hebben maar een leerling vandaag, inderdaad Ryan Burned. Ik begin straks met de introductie, maar een goede spreuk heeft een demonstratie nodig. Ik ga ervan uit dat je de spreuk kent en deze kunt laten zien aan de leerling straks? Verder heb ik enkele oefeningen op de planning staan en aangezien Ryan in zijn eentje is en sommige in tweetallen moeten heb ik je hulp ook daarbij nodig. Ten slotte komt er een test, dan ben jij klaar en kun je misschien aantekeningen maken, want binnenkort krijg je de opdracht om een eigen les op te zetten,' vertelde Eres. Over Kath's schouder zag ze een ander eenzaam gestalte hun kant op komen. 'Ik geloof dat daar onze leerling komt,' glimlachte ze. En inderdaad. Toen de jongen dichterbij kwam stelde hij zichzelf voor als Ryan Burned. 'Welkom Ryan. Ik ben inderdaad Miss Eres. Dit hier naast mij is Kath, mijn stagiaire. Zullen we maar beginnen? Volg me maar,' zei ze terwijl ze zelf haar tas oppakte en verder het bos in ging.

Ergens midden in het bos stopte Eres. Ze zette haar tas weer neer, bij een omgevallen boomstam dit keer, en draaide zich om naar de twee mensen achter haar. 'Goed, de les van vandaag heet Whispers of Nature. Het is een spreuk die je in staat stelt om planten, en op hoger niveau van magie ook dieren, in staat te stellen om je een gunst te verlenen. Het is een soort hypnose. Een samenstelling van prettige tonen op een bepaalde frequentie waardoor planten en zelfs bomen zich aan jouw verzoek zullen wijden. Als het goed is, zal Kath ons een demonstratie kunnen geven van de spreuk waar we vandaag mee aan de slag gaan,' opende Eres de les en keek Kath vervolgens bemoedigend aan.

Eres had me blijkbaar herkend, want heel verrast was ze niet. Ik moest bekennen dat ik de vrouw tijdens mijn overhuizen en in elkaar zetten van de vleugel op mijn kamer, toch regelmatig ben tegengekomen. Ik wist haar naam via via ook wel, maar echt in contact had ik nog niet kunnen komen. Vandaar dat dit de eerste les was waar we elkaar ook echt konden spreken. Ik knikte op het feit dat ze zichzelf ook voorstelde. De blonde vrouw had een verdraaid aangename stem, moest ik bekennen. De toon was melodieus te noemen, ongetwijfeld kon ze mooi zingen. Ik keek haar aan met een zekere blik in mijn ogen en knikte af en toe over haar toelichting. Een leerling? Was dat het? Ik had voor mijn eerste dag een grote uitdaging verwacht waar een overvolle klas zou zitten. Dat ik na de eerste dag op mijn bed zou ploffen en gillend in mijn hoofd mezelf afvroeg waar ik aan was begonnen. Hoe dan ook, was zo’n rustig begin nooit verkeerd. Er langzaam inkomen was altijd fijner dan hals over kop in een gigantisch diep gat worden gegooid. Ik knikte over haar vraag of ik de spreuk ken. ‘Ik ken hem inderdaad,’ gaf ik mijn mondelinge bevestiging. Ik luisterde aandachtig verder en mijn ogen werden groter toen ze het had over mijn eigen les voorbereiden. De glundering was er niet in te missen. Kijk, dit waren de uitdagingen die ik graag zag. Gaaf dat de docenten hun stagiaires dit toelieten. Ik mocht Eres nu al, ze was vriendelijk en oprecht en duidelijkheid leek haar tweede aard te zijn. Nog maar te zwijgen dat haar looks me nog stiekem best jaloers maakte ook. Al snel werd die gedachten geparkeerd, omdat de leerling zijn aantocht maakte. Ik keek in dezelfde richting als Eres toen ik de vrij breed gebouwde leerling zag naderen. Ik zou het met armpje drukken van deze kerel ongetwijfeld verliezen. Ik knikte naar Ryan toen Eres mij voorstelde en draaide me met Eres mee en volgde gedwee haar voetstappen. Ik wist zelf dat ik echter moest opletten. Ik bestudeerde iedere plantje en diertje in de omgeving. Als we ineens moesten stoppen had ik de taak vluchtig iets te bedenken. Weldra stopte we niet veel later in een bossig gedeelte. Enkele vogeltjes waren te bekennen. Ik glimlachte en reageerde adequaat op Eres die haar tas neerzette. Bij de omgevallen boomstam ritste ik tijdens haar korte uitleg mijn gitaartas rustig open, zonder al te veel geluid te produceren. Ik tilde de verzorgde gitaar er uit en zette hem op mijn bovenbeen terwijl ik plaats nam op de omgevallen boomstam. Ik hoorde dat Eres begon over de demonstratie en ik zag een vrouwelijk roodborstje in haar nestje broeden. Als de vader, daar was hij! Ik zag de bemoedigende blik en knikte even. Ik liet mijn vingers hun gang gaan, ze wisten wat ze moesten doen. De basis was heel simpel qua noten, het gebruik van je magie er tussendoor was lastiger voor beginners. Je moest het juiste moment vinden om je magie toe te passen op het geproduceerde geluid. Het vogeltje met zijn knallend oranjegekleurd buikje wist nog net zijn werderhelft zijn voedsel aan te bieden, toen hij onder de zachte klanken van mijn gitaar naar me toe kwam vliegen. Hij landde zonder schuchterheid op mijn schouder en keek me met schuin hoofdje aan. Ik legde mijn hand vlak op de snaren en de melodie verstomde wat. Het was nu voldoende om de komende tijd hulp te ontvangen van onze lieve vriend. Ik had maar een demonstratie nodig. Mijn hand ging naar mijn schouder en het roodborstje hupte er met grootste gemak op mijn vinger. ‘Kun jij voor mij een van die bloemen in de boom plukken?’ vroeg ik met een vragende toon in mijn stem. Ik had gelezen dat het succes groter was bij de spreuk als je het vroeg, dan dat je het opdraagde. Het vogeltje spreidde zijn vleugels en zette zich af en vloog naar de boom, die op zijn meerjarig hout prachtig gele bloemen had zitten. Het vogeltje pluktte er een en vloog terug naar Kath en met een glimlach bedankte Kath het vogeltje. Ze duwde haar vinger wat omhoog om hem een handje te helpen zich af te zetten en knipte daarna in haar vingers om de magie op het vogeltje te verbreken. Langer had ze hem niet nodig en het zou voor het vogeltje enkel fijner zijn. Kath keek vervolgens naar Eres, die ongetwijfeld hierop zou inkunnen haken.

Toen Ryan eenmaal was aangekomen, had hij zich netjes voorgesteld. Hij had zijn stem al opgewarmd sinds het ook een instrument was in zijn ogen en hij zou ze gebruiken ook deze les. Eigenlijk voor de eerste keer in zijn tijd hier, kon je duidelijk aflezen van zijn gezicht dat hij er verdomd veel zin in had. Een zuinige glimlach was al een duidelijk teken dat hij er zin in had. Want meer dan deze glimlach kreeg je niet gedaan bij deze jongen. 'Welkom Ryan. Ik ben inderdaad Miss Eres. Dit hier naast mij is Kath, mijn stagiaire. Zullen we maar beginnen? Volg me maar,' zei Miss Eres en Ryan knikte instemmend en schonk ook Kath een van zijn glimlachjes terwijl hij met zijn handen in zijn broekzakken hen beiden volgde.

Toen hij merkte dat Miss Eres haar tas op de grond had gezet, hield Ryan halt vlak naast Kath. Luisterend naar het rustige gefluit van de vogeltjes. Eres begon met haar uitleg en Ryan’s amberkleurige ogen gingen weer naar haar, hij luisterde aandachtig naar haar woorden: 'Goed, de les van vandaag heet Whispers of Nature. Het is een spreuk die je in staat stelt om planten, en op hoger niveau van magie ook dieren, in staat te stellen om je een gunst te verlenen. Het is een soort hypnose. Een samenstelling van prettige tonen op een bepaalde frequentie waardoor planten en zelfs bomen zich aan jouw verzoek zullen wijden. Als het goed is, zal Kath ons een demonstratie kunnen geven van de spreuk waar we vandaag mee aan de slag gaan,'
Ryan’s blik ging naar Kath die haar gitaar uit de tas haalde, zonder te veel geluid te maken, anders zouden de vogels zo wegvliegen. Hoe ging hij dit doen? Het was een spreuk... hoe kon hij zijn stem gebruiken als hij terwijl ook de spreuk moest gebruiken? Even keek hij bedenkelijk naar de handelingen van Kath toen ze een melodie begon te spelen en hierdoor ook een vogeltje naar haar schouder vloog en daar landde. ‘Kun jij voor mij een van die bloemen in de boom plukken?’ vroeg Kath aan het vogeltje en Ryan’s glimlach ging van zuinig naar iets breder. Dit wilde hij ook kunnen, maar hoe zou hij dat ooit met zijn stem kunnen doen? Het vogeltje werd, zodra het haar taak had vervuld, met een knip van Kaths vingers uit de bezwering gehaald. Een vragende blik ging naar beiden. “Hoe kan ik dit doen met mijn stem? Ik kan niet echt een instrument bespelen... Mijn enigste talent is eigenlijk zingen..” zei hij zachtjes om de dieren niet weg te jagen, zijn hand ging door zijn haren. Het was beter dat hij het ineens vroeg, zodat zijn vraag al meteen in de uitleg van de spreuk vermengt kon worden. Zo had hij meer tijd om te oefenen.

Een leerling was niet veel, dat was zo. Maar eerlijk gezegd vond Eres het wel best zo. Een rustige start was niet verkeerd. Vooral als je nog niet helemaal gewend was op de school. Misschien dat Kath daar anders over dacht. Maar ja, het was even niet anders. Ondanks dat stelde ze wel een paar eisen aan haar nieuwe stagiaire. Het was van belang dat ze de spreuken kende die werden behandeld in de les. En zoals Eres eigenlijk niet anders verwachtte, had ze haar huiswerk gedaan. Nu ze die bevestiging had kon ze verder uitleggen wat de bedoeling van de lessen zou zijn voor de komende tijd en waar Kath zich alvast op zou kunnen voorbereiden. Ze hadden helaas niet veel tijd samen, want in de verte zag Eres Ryan Burned, hun leerling vandaag, al aan komen lopen. Eres heette de jongen welkom, stelde zichzelf en Kath voor en nu ze compleet waren konden ze verder het bos in waar de les zou plaatsvinden. Daar gaf Eres een korte uitleg en liet de demonstratie over aan Kath. Ze onderdrukte een glimlach toen ze de jonge vrouw de spreuk perfect zag uitvoeren. Ze maakte een kleine notitie in haar achterhoofd. Toen Kath klaar was met haar demonstratie keek ze naar Ryan. Ze knikte om aan te geven dat ze begreep waar hij tegenaan liep. 'Spreuken kun je op verschillende manieren toepassen. Sommige magiërs vinden het fijn om er woorden aan te verbinden om hun magie kracht bij te zetten. Anderen gaan juist puur af op het gevoel dat ze bij de magie hebben. Waar het op neerkomt is concentratie. Je eist niet zomaar wat, dan zal er niemand naar je luisteren. Je vraagt of ze je een gunst willen verlenen. Als je je stem gebruikt zou ik voorstellen om een mantra te zingen. Maar de onderliggende gedachte moet altijd zijn dat je de aandacht vraagt omdat je om een gunst wil vragen,' legde ze uit. Haar blik ging even naar boven, naar de takken van de bomen. 'Zie je die appel daar hoog in de boom? Hij hangt te hoog om te plukken. Misschien kun je de boom vragen of hij zijn tak wat voor je wil verlagen,' stelde ze voor als opdracht voor Ryan.

Kath had meerdere simulaties gehad tijdens haar studie. De gebruikelijke wijze waarin je medestudenten de leerlingen waren en jij degene was die hun over een redelijk moeilijk onderwerp moest gaan uitleggen wat het inhield. Het was tamelijk lastig, want er waren altijd een stel leerlingen die je simulatie het zo moeilijk mogelijk probeerde te maken. Kath was heel kort en bondig daarin opgetreden. Iedere leerling(e) die haar les zou vermoeilijken zou eenzelfde moeizame start ondergaan. Ze had er eentje op zijn vingers getikt en de rest zat er als brave en nette leerlingen de rest van de les bij. Ze had een krachtige toon en zekerheid, eigenschappen die voor een functie als docent altijd van pas kwamen.
De rustige start was daarom niet de meest moeilijke die Kath had verwacht, maar wel aangenaam om elkaar te leren kennen in werksferen. Kath besefte dat het moment was aangebroken. Zenuwen waren aanwezig, maar beïnvloedde haar gedrag nauwelijks. Het was gewoon een simpele spreuk die men doorgaans ook wel eens gebruikte. Wat konden de zenuwen haar nog maken? Het waren simpele stappen die ze maakte, maar ze deed ze goed. En toen ze klaar was keek ze stiekem toch even naar Eres om te zien of het wel goed was gegaan. Haar gezicht was onveranderd en even dacht Kath dat er ergens nog op of aanmerkingen konden komen. Er was zelfs geen tevreden glimlach te zien, maar ook geen afkeur. Kath haatte het als ze geen duidelijk oordeel aan mensen kon aflezen in dit soort situaties. Al haar docenten op haar studie hadden dit soort streken en nu ook Eres. Het maakte een situatie toch even wat spannender dan nodig, vond ze. Ze kon echter zelf niet zeggen dat het slecht was gegaan, dus ze was tenminste tevreden. Met een tevreden glimlach liep Kath weer terug naar Eres en bleef enkele meters van haar vandaan staan en keek Ryan aan die duidelijk een vraag stelde. Kath keek naar Eres die knikte, een teken dat het duidelijk was wat zijn vraag was. Kath maakte op haar beurt een notitie in haar achterhoofd hiervan. Vriendelijke maar duidelijke communicatie, daar stond Eres blijkbaar voor. Haar reactie was een antwoord die anders geformuleerd was dan wanneer Kath het zou gedaan hebben. Het was geen makkelijke uitleg om te geven, maar Eres deed het feilloos. Magie was dusdanig complex dat er geen ultieme goede antwoord bestond op dit soort vragen. Je moest alleen geen verkeerde richting geven voor leerlingen. Kath haar blik volgde die van Eres en zag de appel hangen. Een glimlach sierde haar lippen en ze keek terug naar Ryan, benieuwd hoe hij het ging aanpakken. ‘Misschien een kleine toevoeging, Ryan. Om deze spreuk te oefenen is het misschien handig een passende mantra te pakken bij degene die je om een gunst vraagt. ‘Moku’ is een oude mantra die Grense personen gebruiken. Het betekend vrijwel vertaald ‘boom’. Zo hoef je voor de eerste paar keer niet teveel informatie te bedenken en weet de natuur ook wie je aanspreekt,’ sprak Kath uit eigen initiatief. Ze knikte kalm zodat Ryan doorhad dat hij kon beginnen.

Blijkbaar was hij maar de enigste leerling hier. Ach, erg was het niet, alles behalve zelfs. Zo had hij tenminste geen last van een of andere bimbo die zijn stuk zou verpesten, of zijn uiterste concentratie zou verbreken. Want voor zover hij wist had deze les een opperste concentratie nodig, wat de druk op hem al met 50% verhoogde. Het was hier dus de bedoeling dat hij de hulp vroeg van een boom hier. Geweldig, hoe ging hij dit doen?
“Hoe kan ik dit doen met mijn stem? Ik kan niet echt een instrument bespelen... Mijn enigste talent is eigenlijk zingen..” zei hij zachtjes om de dieren niet weg te jagen, zijn hand ging door zijn haren. Zijn frustratie zei vast al genoeg, een diepe frons onstond op zijn voorhoofd terwijl hij zijn opperste best deed om de dieren niet weg te jagen. 'Spreuken kun je op verschillende manieren toepassen. Sommige magiërs vinden het fijn om er woorden aan te verbinden om hun magie kracht bij te zetten. Anderen gaan juist puur af op het gevoel dat ze bij de magie hebben. Waar het op neerkomt is concentratie. Je eist niet zomaar wat, dan zal er niemand naar je luisteren. Je vraagt of ze je een gunst willen verlenen. Als je je stem gebruikt zou ik voorstellen om een mantra te zingen. Maar de onderliggende gedachte moet altijd zijn dat je de aandacht vraagt omdat je om een gunst wil vragen,' zei Miss Eres en hij begon het langzaam te begrijpen. Een Mantra dus? Dat kon wel eens lukken. 'Zie je die appel daar hoog in de boom? Hij hangt te hoog om te plukken. Misschien kun je de boom vragen of hij zijn tak wat voor je wil verlagen,' stelde ze voor als opdracht voor Ryan.

Ryan keek naar de boom en de appel die inderdaad uit bereik was, zachtjes beet hij op zijn lip terwijl hij al fronsend nadacht over hoe hij dit kon doen. Hij had maar naar de helft van Kaths uitleg geluisterd en had alleen maar zijn aandacht gefixeerd op de boom. Het woordje Moku was hem niet ontglipt en hij knikte afwezig naar de stagiaire om dan zijn ogen te sluiten en in een staat van trance te komen. Muziek had altijd al een heftige impact op hem gehad.

“Moku
Bi demjij ta khüsch baina,
Khamgiin öndör buuruulakh salbar,
Tany jims verukkelijk garch kharagddag bolokhoor,
Gekhdee bi chadakhgüi,
Ta nadad tuslakhyg khüsej baina uu?”

Zijn stem zweverig en laag terwijl hij zijn hand uitstrekte en de tak vastnam die de boom had verlaagd voor hem. Het was gelukt! Met een voorzichtige trek, plukte hij de appel van de tak. “Tany tuslamj bayarlalaa,” waren zijn zachte woorden terwijl hij zijn ogen openden en de rode vrucht in zijn beide handen had liggen terwijl de boom zichzelf weer in zijn originele staat bracht. Een beetje beduusd keek hij naar de twee vrouwen.

//ruwe translatie is: of de boom zijn tak wilt verlagen voor de verrukkelijke vrucht te kunnen plukken omdat hij er niet bij kan. Mijn excuses voor het lange wachten.

Eres vond het moeilijk om op haar gezicht niets te verraden over Kath's demonstratie. Dat waren dingen die ze na afloop van de les in privé met Kath moest bespreken en niet waar andere leerlingen bij waren. Dat was gewoon niet professioneel. Dat nam niet weg dat Kath het erg goed gedaan had. Ze had een goede demonstratie van de spreuk getoond en had laten zien wat je ermee kon bereiken. Toch leek Ryan met nog wat vragen te zitten. Dat was niet erg, het was geen makkelijk onderwerp, maar als je het eenmaal doorhad, dan waren je mogelijkheden eindeloos. Ook Kath voegde extra informatie toe aan Eres' uitleg en Ryan leek het door te krijgen. Met een kleine glimlach moedigde Eres hem in stilte aan om het eens te proberen. Het gaf niet als het niet meteen de eerste keer lukte. Daarom gaf ze les, om het mensen te leren die het nog niet wisten. Ze keek zwijgend toe terwijl Ryan zijn ogen sloot en een eigen mantra zong om de boom zijn tak te laten zakken. En het lukte hem. Niet veel later had hij de appel in handen. Eres knikte goedkeurend. 'Uitstekend. Laten we het iets moeilijker maken. Hier had je alle tijd voor om na te denken. Maar misschien zit je straks in een situatie waarin je die tijd niet hebt. Ik wil dat je het bos vraagt om je te verbergen. Als je niet snel genoeg bent, dan zal deze lichtbol je vinden,' zei ze terwijl ze de palm van haar hand ophield. Een druppel licht maakte zich los van haar huid en zweefde een paar centimeter boven haar hand. Hij straalde een zacht groen licht uit en zweefde naar Ryan. Hij straalde zijn groene licht als een scan over de jongen heen. In de weerspiegeling van de kleine druppel verscheen zijn evenbeeld. 'Ik zou maar opschieten. Over een paar seconden scant hij nog een keer. Dan moet jij verdwenen zijn,' vervolgde Eres.

Eres had Ryan nagekeken terwijl hij zich al struikelend uit de voeten had gemaakt om een plek te zoeken om zich te verbergen. Het duurde niet lang voordat de jongen uit het zicht verdwenen was. Ondertussen scande de lichtdruppel de omgeving nogmaals af. Hij lichtte rood op. Zijn eerdere scan was onvindbaar geworden. Als een kleine jachthond begon de lichtbol zijn omgeving af te zoeken. Om de zoveel seconden stopte het ding om ergens rond te blijven zweven en de omgeving opnieuw te scannen. Net zo lang totdat hij zijn eerste scan zou terug vinden. Dat was zijn doel en voor iets anders was hij ook niet gemaakt. Met kalme pas liep Eres achter haar creatie aan terwijl deze steeds drukker en gefrustreerde leek te worden om het feit dat hij zijn doel niet kon verwezenlijken. De lichtbol scande de grond, de bomen, grotten. Zelfs de lucht sloeg hij niet over. En telkens vloog hij weer een stukje verder om het volgende deel van het bos aan een grondige inspectie te onderwerpen. Na een volle tien minuten de omgeving afgezocht te hebben kwam de lichtbol terug naar zijn maker. Een zwak oranje licht stelde haar op de hoogte van het falen van zijn missie. Eres' hand omsloot de lichtdruppel waardoor het verdween in de palm van haar hand. 'Je kunt weer tevoorschijn komen Ryan,' sprak ze kalm. Ze wachtte tot de jongen weer voor haar zou staan. 'Je hebt alle opdrachten van deze les goed uitgevoerd. En de tijd zit er bijna op. Je mag wel iets eerder weg vandaag. Fijne dag verder,' glimlachte ze tegen de jongen. Ze zwaaide een gedag naar hem en naar Kath, om daarna haar spullen te pakken en terug richting het kasteel te gaan.

Gefeliciteerd. Ryan heeft bij deze de spreuk Whispers of Nature geleerd. Je mag dit bijschrijven in je spreukenboek. Sorry dat ik de les nu al beëindig. Maar het is een beetje raar nu de speler van Kath weg is.