Hij had waarschijnlijk wel twintig minuten met zijn hoofd tegen de muur van zijn kamer gestaan. Hij wist niet precies wat hem overvallen was. Hij had Kath zomaar mee uit gevraagd. Ze kende elkaar pas één middag. Eén middag! Maar...ze had ja gezegd tegen hem. Wat al een verassing op zich was. Het was onbeschoft om haar te laten wachten. Hij kon maar beter zijn werk afronden en zich dan gaan omkleden. Dus een korte douche en scheerbeurt later stond hij bij het hek op het buitenterrein van de school te wachten op Kath. Zijn nette broek had plaats gemaakt voor een wat makkelijkere broek met daarover een zwart shirt en donkerblauw vest. Niet heel bijzonder. Maar ze gingen dan ook niet naar een chique feest. Wel had hij even snel een kam door zijn haren gehaald. Maar Aloiysius' lokken leken altijd een eigen wil te bezitten. Zolang de klitten er maar uit waren. Hij wierp even een blik op zijn horloge. Het was nog vroeg. Ze hadden eigenlijk pas over een half uur afgesproken. Hij was toch sneller geweest dan verwacht. Het zou de adrenaline wel zijn. Als hij zijn zenuwen nu maar beter onder controle kon houden dan die middag, dan kon hij de avond doorkomen. Hij was zo in gedachten bezig dat hij letterlijk opschrok toen hij ineens een stem naast zich hoorde

Voor Kath graag sorry voor de flut

Hij schrok van haar stem omdat hij niet had verwacht dat ze zo dicht naast hem zou staan. Hij had haar helemaal niet aan horen komen lopen. Een klein beschamend glimlachje verscheen op zijn gezicht toen ze tegen hem sprak. Maar veel aandacht had hij er niet voor. Hij was compleet in de ban van hoe prachtig ze eruit zag. 'Oh, nu voel ik me helemaal underdressed,' glimlachte hij zachtjes. Semi chique, hij had het niet in zijn kast liggen. Hij droeg weinig casual. 'Maar je ziet er echt prachtig uit Kath,' complimenteerde hij daarna. Hij stak zijn arm uit voor haar om vast te pakken en haar naar hun bestemming te begeleiden.

Ze waren Oak's Field in gegaan. Het was al avond en er waren nog maar weinig mensen op straat. Voornamelijk kroeg gangers of mensen die onderweg naar huis waren. Ze verlieten al snel de winkelstraat en liepen een zijstraat in waar de huizen steeds dichter op elkaar leken te gaan staan. Aan het einde van de straat was al luide muziek te horen. Bij het hoekhuis hielden ze stil. Kalm klopte Aloiysius op de deur. Sneller dan verwacht vloog deze open en Aloiysius gebaarde Kath om voor te gaan. Een ongeïnteresseerd kijkende jongen had hen binnengelaten en duwde de deur vrijwel direct toen zij binnen waren weer achter hen dicht. Het was drukker dan hij verwacht had. De huiskamer was vrijgemaakt van meubels door deze allemaal tegen de muur te schuiven. Op de tafels stonden verschillende etenswaren en dranken. Een paar zwevende lichtbollen verzorgde de sfeerverlichting. Mensen stonden in het midden van de kamer te dansen of wat meer aan de zijkant met elkaar te praten. Ze waren nog geen vijf minuten binnen of Aloiysius hoorde een bekende stem. 'Alooooooooooooy. Je bent er!' Het was afkomstig van een jonge vrouw begin twintig. Ze was erg klein voor haar leeftijd. Iets wat ze probeerde te compenseren met hoge hakken, al was Aloiysius nog steeds anderhalve kop groter. Ze had kortgeknipt blond haar in een pixiecut met felle rode en oranje plukken erdoor waardoor haar haren in brand leken te staan. Een kleine neuspiercing en felle lippenstift maakte de verschijning af. 'Hoi Alinda,' begroette hij haar ietwat onwennig. Alinda's gezicht betrok even. 'Pff, dat meen je niet. Kon je nou echt niet beter dan dat?' vroeg ze. 'Waarom doe ik nog aan dresscodes,' riep ze quasi wanhopig uit. Daarna ging haar blik naar Kath. 'Kijk, zij snapt het tenminste Aloy. Ga je me trouwens nog voorstellen,' ging ze verder. Aloysius kon een kleine grijns niet onderdrukken. Hij kende Alinda nog niet zo lang, maar haar enthousiasme zorgde voor een levendige sfeer op het feest. 'Alinda, dit is Kath, een collega op de school waar ik stage loop. Kath, dit is Alinda. Een collega van mijn werk hier in Oak's Field,' stelde hij de twee dames aan elkaar voor.

Hij had met moeite zijn blik op de weg voor zich moeten houden om niet telkens opzij naar Kath te kijken. Niet zozeer voor de veiligheid, er was nu toch bijna niemand meer op straat. Al zou hij ongetwijfeld tegen verschillende muren en lantaarnpalen opgelopen zijn. Het was meer omdat hij bang was de verkeerde steeg in te lopen. Dat zou echt gênant zijn. Maar hij wist haar zowaar met de eerste poging al naar het goede huis te leiden. Dat bleek uiteindelijk ook niet zo moeilijk te zijn aangezien de muziek vanaf geruime afstand al goed te horen was. Ze werden binnengelaten door de meest ongeïnteresseerde uitsmijter in heel Kovomaka en binnen bijna direct getackeld door Alinda. Hij opgewekte enthousiasme leek wel her hart van het feest te zijn. Zoals het een goede gastvrouw betaamde wisselde ze ook een paar woorden uit met Kath waarna Aloysius de twee dames aan elkaar voorstelde. Alinda schudde stevig de hand van Kath. Aloiysius was blij met het weinig licht in de kamer zodat de dames niet zouden zien dat hij ondertussen door Kath's opmerking een lichte blos had gekregen. Niet dat Alinda het echt zou opmerken. Zij ratelde ondertussen verder. 'Nou, ik vind het gezellig dat jullie er zijn. Bij de grote tafel kun je snacks en drank vinden en hier praten. Of je gaat naar de kamer hiernaast waar we een dansvloer hebben. Of je kunt naar boven waar we een live band hebben weten te regelen. Oh ja, het toilet is de gang weer in en dan de eerste deur rechts,' legde Alinda geroutineerd uit waarbij ze als een stewardess in alle richtingen wees om aan te geven waar de dichtstbijzijnde nooduitgangen zich bevonden. Achter haar klonk het geluid van kapot vallend glas. Als een bloedhond draaide Alinda zich om naar het geluid. 'Oh nee Robbie, jij hebt niet zojuist een van mijn glazen kapot laten vallen,' riep ze naar een voor Aloiysius onzichtbaar persoon aan de andere kant van de kamer. En weg was ze. Glimlachend schudde Aloysius zijn hoofd. 'Dat was de wervelwind die beter bekend staat als Alinda. Maar goed, we hebben onze opties gekregen. Wil je die band bekijken, of liever op de benedenverdieping blijven?' vroeg hij hard genoeg zodat ze hem kon verstaan over het lawaai van de andere gasten heen.

Het was ergens ook best wel komisch om Alinda zo weg te zien sprinten vind Aloiysius. Ze was zo helemaal in haar element hier. De opgewekte, enthousiaste sfeer die ze met zich mee bracht en het opmerkelijke feit dat ze altijd overal tegelijk kon zijn en zo'n duizend dingen tijdens één kort gesprek kon doen. Allemaal vaardigheden die Aloiysius al van haar gezien had op het werk. Maar hij begreep waarom ze er zo goed in was. Ze vond het ook echt leuk om de gastvrouw uit te hangen. Sommige mensen konden dat. In een chaos als deze de rust bewaren in het hoofd. Hijzelf was niet zo'n persoon. Hij zou allang zijn verdronken in de zee van mensen, muziek en gelach. Dat bewonderde hij aan Alinda. Met die flauwe glimlach nog op zijn gezicht boog hij zich naar Kath om haar te vragen wat zij het liefste wilde. Ze gaf hem geen antwoord. Maar in plaats daarvan trok ze hem mee naar de tafel die tegen de muur aan geduwd stond en was volgestouwd met allerlei hapjes en dranken. Kath zelf koos een wijnglas uit met lichtgekleurde vloeistof. Ongetwijfeld witte wijn. Aloiysius zelf koos voor een saai glas met een gekleurde bubbelende substantie. Alcoholvrij. Hij dronk niet. Een van de redenen waarom hij was aangenomen in de Jolly Jester. Zijn voorganger scheen zichzelf nogal vaak getrakteerd te hebben op enkele drankflessen. Alinda had hem verteld dat het een wraakactie was van het meisje omdat volgens haar eigen zeggen ''de baas op haar geilde''. Een heel drama waar Aloiysius zich niet in wilde mengen. Hij was allang blij dat hij de baan had gekregen. Hij kon het geld goed gebruiken. Hij keek opzij toen hij de stem van Kath hoorde. Hij knikte op haar voorstel. Ditmaal pakte hij haar hand om haar mee te loodsen tussen de mensen door. Al was het maar onder het mom van ''elkaar niet kwijt raken''. Hij stapte opzij toen hij de trap naar boven had gevonden om haar voor te laten. Hoe hoger ze kwamen, hoe luider de muziek werd. Het huis bleek een ruime zolder te hebben waarvan de helft nu was opgebouwd tot podium en de andere helft bezet was door luisterende feestgangers. Tegen de muren stonden banken om op te zitten als je het staan zat was. Ze waren niet erg vol. De meeste mensen stonden bij de band te juichen die zojuist een nieuw nummer inzette.

Kath had gezien dat Aloiysius voor alcoholvrij ging, aan de fris dus. Ze had het geen bezwaar gevonden en ergens gaf het haar een geruststelling. Als ze echt teveel achterover had gegooid was Aloiysius tenminste nog nuchter op het moment dat er iets mocht gebeuren. Kath liep hem voor de trappen op en voelde een hand de hare vast pakken. Even keek ze om, maar glimlachte verlegen toen Aloiysius het bleek te zijn. Ze liep verder en kwam de deur binnen en keek over de menigte heen naar de mensen op het podium. Haar glimlach veranderde in een grimas en een opgetrokken wenkbrauw, toen de laatste noten werden aangeslagen in een snelle drumsolo. ‘Dat....meen je niet,’ mompelde ze onverstaanbaar door de menigte door en zweeg even. De band begon te spelen, voor iets wat een nieuw nummer leek te zijn. Kath had zijn priemende ogen al op zich gevoeld, ook hij had haar herkend. Hoe kon het anders, hij was iemand die magie las als geen ander. ‘Hoho wacht’ galmde de stem van de leadzanger naar de andere bandleden die verbaasd en abrupt stopte niet veel later toen Aloyisuis en Kath binnenliepen. ‘Deze is voor een zekere persoon in de zaal, die ik blijkbaar na jaren weer eens onder ogen mag komen. Deze is voor jou, schat,’ sprak hij zonder al te veel te verraden wie de persoon was. Kath zweeg en moest een neiging om haar walging te uiten in gebraak te onderdrukken. Noemde hij haar nu werkelijk ‘schat’? Het maakte haar gewoonweg onbeschrijfelijk. Aloyisuis was niet stom, ongetwijfeld zou hij allang weten dat het voor minstens haar was bedoeld. Ze kende het nummer niet, maar ergens hoefde ze het ook niet te horen. Het liefst stormde ze de ruimte uit met Aloiysuis met zich meetrekkend. Het zou echter te overduidelijk zijn dat er iets niet in de haak was, dus bleef ze maar staan waar ze stond. Ze keek met een blik opzij toen ze begonnen te spelen, naar Aloiysuis. De tekst was typisch weer iets over een kerel die ruzies maakte en zichzelf beter vond dan de dame. De kerel was het slachtoffer in dit verhaal, blijkt maar weer. Zo begon het eerste couplet. Kath negeerde de tekst verder en ging dichter bij Aloiysius staan en bracht haar mond bij zijn oor. ‘Ze spelen echt goed, vind je niet?’ sprak ze tegen hem terwijl ze weer op haar volledige voet ging staan. Aloiysius bleef een stuk groter dan haar en ze moest op haar tenen staan om minstens in zijn oor te kunnen fluisteren. Ze pakte zijn hand naast zijn zij vast en glimlachte kalm, net alsof de leadzanger van de band er niet was. Aloiysuis hoefde niet te weten dat ze hem kende, hij hoefde niet te weten wat die kerel uitgespookt had. Hij hoefde niet te weten dat zodra het nummer afgelopen was ze het liefst mogelijk de trap afliep. Kath keek even naar Aloiysius met een nadenkende blik en glimlachte na een paar seconde naar.