Hij had de jongeman dan toch maar een hand gegeven en hem zijn naam verteld waardoor de hij Kai even toegrijnsde. 'Nou, misschien dat je in andere situaties beter bent. Maar dit was niet erg overtuigend,' zei Hunter en de blauwharige jongen lachte scheef. Maar Kailee was zowieso nooit heel erg goed geweest in acteren. 'Normaliter zou ik nu vragen waarom je me dan wel aansprak..,' begon de kerel 'Maar je lijkt me wat gespannen. Dus misschien is het beter dat ik het niet weet.' Kailee haalde licht een schouder op en keek Hunter nu wel aan omdat hij dat toch iets beleefder vond dan telkens zijn ogen neer te slaan. "Ik heb er niet echt een probleem mee met vertellen wat ik gedaan heb, alleen de gevolgen en de reactie erop zouden me storen", zei hij, beseffend hoe vaag dat klonk. "Laten we het erop houden dat ik iets meegenomen heb dat niet van mij is." Hij glimlachte zijn tanden bloot om er een beetje onschuldig uit te zien.
'We kunnen via de achterdeur wegsluipen als je wilt. De eigenaar hier is misschien een oude man, maar hij doet daar echt niet lastig over.' Dat de jongen dat voorstelde verbaasde hem wel even maar hij was wel blij dat hij het voorstelde. Hij keek in de richting waarin Hunter wees. Achter een hoop spullen en vazen zag hij een deur. "Je bent een reddende engel", mompelde hij bij zichzelf en glimlachte even waarna hij naar de eigenaar van de winkel toe draaide. "Kunnen we die deur gebruiken?" vroeg Kailee hem en de man knikte met een wegwerpgebaar van zijn hand. "Als ze je vinden dan is het niet mijn fout en heb ik niets gezegd", lachte die en Kai glimlachte even dankbaar. Hij liep naar de deur toe. "Doe geen vazen vallen want jij betaalt ze." De kerel keek even naar de eigenaar en knikte toen weer een keertje. Hij zette voorzichtig de vazen aan de kant en opende de deur. Hij draaide zich om naar Hunter. "Je hoeft niet mee als je niet wilt", zei hij met een vragende toon in zijn stem zodat het meer klonk als 'ga je mee of niet'.

Erm, oké, deze jongen was vreemd. Maar ondanks dat toch ergens ook wel interessant. Zijn vage antwoord liet meer vragen achter dan dat het daadwerkelijk beantwoorde. Hunter knikte op zijn woorden toen hij daarna wat duidelijk was. Kailee had het ook gewoon stelen kunnen noemen. Het was niet iets wat hij zou doen, maar wie was hij om andere mensen te veroordelen. Wat hij voorlopig van de jongen gezien had was een gezellige kerel al was hij nu wat nerveus misschien. Maar gezien de omstandigheden was ook dat wel logisch. Hunter ging in elk geval verder met het gesprek alsof er niets veranderd was door Kailee te melden dat ze eventueel via de achteruitgang weg konden glippen. Het was misschien niet zo verstandig om terug de straat op te gaan voor het geval dat iemand hem nog zocht. En dan zou Hunter zelf ook in de problemen zitten. Tja, medeplichtigheid hé. Kailee scheen dit idee wel wat te vinden en vroeg toestemming aan de eigenaar van de winkel terwijl Hunter nog een blik door de voorruit wierp. Hij zag in principe niemand die echt zoekend rondkeek. Maar je wist het maar nooit. Zijn blik ging echter weer naar Kailee toen hij hem wat zei. Als hij die hint goed begreep dan werd hem gevraagd of hij mee wilde. Even twijfelde hij maar haalde toen in gedachten zijn schouders op. Ach, waarom ook niet. Zo leerde je nog eens nieuwe mensen kennen. Hij liep naar Kailee toe. 'Ik zou zeggen, jij staat toch voor dus leid de weg,' grijnsde hij met een uitnodigend gebaar naar de openstaande deur. De achteruitgang kwam uit op een kleine binnenplaats waar wel meer huizen en winkels een deur hadden. Het was voornamelijk om makkelijk goederen aan te leveren. Altans, dat was wat Hunter dacht. Het plein was in elk geval verlaten. 'En nu?' vroeg hij aan Kailee.

De jongeman had toestemming gevraagd om de deur te mogen gebruiken en hij had die gekregen dus had hij voorzichtig de deur open gedaan en zei tegen Hunter dat hij niet mee hoefde als hij niet wou. Die liep naar hem toe. 'Ik zou zeggen, jij staat toch voor dus leid de weg,' zei de jongen met het bruinzwarte haar let een grijns op zijn gezicht. Hij maakte een gebaar op de deur en met een glimlach liep Kailee door de deur heen naar buiten toe. Hij keek rond toen ze op een binnenplats uitkwamen. 'En nu?' Kai draaide zich om en opende zijn mond om te antwoorden maar sloot die toch omdat hij nog moest bedenken wat hij ging zeggen. "Uit de buurt blijven van de herberg lijkt me het beste idee", zei hij en liet zijn ogen over de gebouwen glijden. Hij zou via de daken een eind verder kunnen vluchten en dan was de kans zeer klein dat de eigenaar van het mes hem nog zou vinden, maar hij moest natuurlijk rekening houden ven Hunter. Hij dacht naderende voetstappen te horen en keek naar de straat waarlangs auto's en wagens die spullen bevatten de binnenplaats konden bereiken. Zijn hartslag versnelde een tel maar hij kalmeerde toen hij zag dat het gewoon een klein meisje met een pop in haar handen was. Was dat even geluk hebben. Hij besloot dat zijn plan om via de daken te gaan toch nog wel ongeveer het beste was dat hij kon verzinnen dus zocht hij naar een brandladder of iets waarmee hij het dak op kon. Nergens kon hij zo'n ladder vinden, maar er stonen wel wat kisten op elkaar gestapeld. Via de berg zou hij op een dak kunnen raken. "De beste manier waarop ik wegraak is via de daken. Dan vind die kerel me niet", zei hij en wees nar de houten kisten. "Als we daarop klimmen kunnen we een dak op." Kai wachtte even en draaide zich toen om. Vervolgens liep hij naar de kisten toe en kroop op de laagste om daarna op de hogere doos te gaan staan en zo via de 'kistentrap' naar het dak te gaan. Toen hij daar opstond keek hij of ht Hunter lukte.

Kai was het dak op geklommen en keek of Hunter er ook op kon raken. De jongeman fronste even toen de ander niet via de kisten leek te willen komen. Hunter nam een aanloop en liep de muur op. Hij trok zich op aan het dak en Kai liet zijn frons veranderen in opgetrokken wenkbrauwen. Wel, dat was een andere manier van een dak op komen, maar wel een coole manier. 'Het was iets steiler dan verwacht, maar ja, het is dan ook geen boom hé,' grijnsde de jongeman. "Steil of niet, je deed het toch maar en dat, Hunter, dat was cool." Hij lachte naar hem. 'Wedstrijdje doen? De eerste die naar de rand van Oak's Field komt wint. Alleen de daken tellen.' De blauwharige jongen knikte instemmend. "Goed. Ik zie je daar." Hij draaide zich om om klaar te gaan staan zodat hij kon gaan rennen. "Of jij mij, natuurlijk." Vervolgens begon hij te lopen. Toen het dak waar hij op stond eindigde sprong hij over naar het volgende dak dat iets hoger lag. Bijna gleed hij uit maar hij kon zich nog vastgrijpen en zich zo het dak op hijsen. Verdomme, zo ging hij nooit winnen! Hij wierp een blik opzij naar Hunter en besefte dat de jongeman eerder zou winnen, dat zag je gewoon al aan de manier waarop hij het dak op klom. Kailee rende verder en liep over een plank heen die tussen twee daken lag. Meer mensen die dit idee gehad hadden? "Dat is h'm!" Kai wierp een blik naar onder en zag de kerel waarvan hij de brievenopener gestolen had. Dit ging niet volgens plan. Hij had een politieagent naast zich! Kai nam een aanloop en sprong de straat over, van het dak links van de straat naar het dak rechts van de straat. "Problemen aan die kant", zei hij, ook al wist hij niet of Hunter hem kon horen. De kerel liep verder en hij had de rand van Oak's Field al in het vizier. Maar doordat hij daarnaar keek mistrapte hij zich en viel hij naar onder. Met een kreet viel hij naar onder en landde daar op de straatstenen. Zo snel als hij kon kroop hij recht en trok zichzelf op aan de regenpijp die aan een dak bevestigd was. Kai stond weer op het dak en keek rond of hij Hunter zag.

Hij zei dat het cool was hoe Hunter het dak op geklommen was, maar de grijns van de kerel viel Kai niet echt op doordat zijn gedachten alweer afdwaalden. 'Wedstrijdje doen? De eerste die naar de rand van Oak's Field komt wint. Alleen de daken tellen.' Hij keek terug op en stemde in en begon direct te rennen. Hij sprong naar het volgende dak en probeerde niet te vallen. Hij bleef verder rennen, liep over een plank die tussen twee daken lag, maar hij wist dat hij Hunter niet meer in zou halen. Kailee schrok op toen hij onder zich ergens de stem van en man hoorde. Hij sprong van het dak aan de ene kant van de straat naar de overkant om de politie agent en de man te vermijden. Zijn ogen zochten rond, en toen hij Hunters stem hoorde kon hij ook weer vinden waar de jongeman liep. 'Kailee, deze kant op', hoorde hij hem roepen, en meteen liep hij in de richting van Hunter. Hij zag hem door het luik heen springen en van boven op het dak kon hij zelfs de vloer horen kraken. Hij probeerde Hunter te onderscheiden van het stof dat opgewaaid was. Er klonk gehoest van beneden. Kai ging zitten en liet zijn onderbenen door het luik heen hangen. Wees wel voorzichtig. Ik denk dat deze vloer het niet lang meer houd.' Hij knikte licht en sprong toen naar beneden. Vervolgens bleef hij voorzichtig staan, hopend dat de vloer het gewicht van twee jongens nog net kon dragen. "Het is dan wel een oud pand en niet de rand van Oak's Field, maar je hebt gewonnen", zei Kai en lachte kort schaapachtig. Hij veegde stof van zijn armen af en sloeg een hand voor zijn mond toen hij moest niezen. "Bedankt." Hij keek door het pand heen en deed voorzichtig een paar passen. De grond kraakte nog steeds onder zijn voeten en het deed hem denken aan het oude landhuis. Daar hadden de traptreden ook gekraakt voor hij naar onder gestort was. Of ja, net iet naar onder, maar nog steeds hadden de traptreden het begeven onder zijn gewicht en dat van Kenji. "En nu hier uit raken zonder die kerel tegen te komen", mompelde hij terwijl hij weer een paar passen zetten. Hij knipperde even met zijn ogen toen hij in het halfduister een deur leek te zien. Hij legde zijn hand op de klink en trok terug toen hij er een plakkerig spinnenweb omheen voelde zitten. Kai veegde zijn hand af aan zijn broek en nam de klink opnieuw vast. Hij voelde meteen dat de deur niet goed open ging. Maar dat as begrijpelijk, het was een verlaten gebouw, waarom zou de deur nog goed werken? Hij gooide zich tegen de deur op, maar die ging piepend maar enkele centimeters open. Hij herhaalde het, en de deur deed hetzelfde. Weer ging die een paar centimeter groter open.

OOC: Sorry voor de laatheid en de flutpost :')

Hij was blij dat Hunter een leegstaand gebouw gevonden had waar ze in weg konden duiken voor de mannen die hem opgemerkt hadden. Hij was de jongeman achterna gesprongen, door het dakluik heen naar onder. Stoffig was het er zeker, het stof kroop zijn neus in toen hij naar onder gesprongen was. Stof dat waarschijnlijk tussen de planken uit gekropen was door het gewicht dat neerkwam, wie weet voor het eerst in jaren. "Het is dan wel een oud pand en niet de rand van Oak's Field, maar je hebt gewonnen", zei Kai. Hij bedekte zijn mond toen er een neus kwam door al het stof. 'Gezondheid', hoorde hij van Hunter. "Bedankt." Zowel bedankt voor de mogenlijkheid om te ontsnappen als bedankt voor de 'gezondheid', maar dat moest de kerel er zelf maar uit op kunnen maken. Hij deed enkele passen door het pand heen en luisterde naar het kraken van de planken onder zijn voeten. Hier was toch duidelijk al een tijdje niemand meer geweest. En die planken mochten echt een keer vervangen worden. Hij was richting de deur gelopen, maar die wou niet open gaan door enkel de klink te gebruiken. Kailee duwde tegen de deur met zijn schouder. De visgeur gemeng met het stof zorgde ervoor dat hij even zijn best moest doen om niet weer te niezen. Dat lukte, gelukkig. De deur stond een paar centimeter open en het helpte ook dat Hunter zijn gewicht ook tegen de deur op gooide. Na nog een keer of twee hard tegen de deur geduwd te hebben, kon hij een arm door de opening steken, maar dat was iet groot genoeg om zelf doorheen te raken. Omdat volhouden nooit zijn sterkste punt geweest was, hield hij op en keek het pand nog eens rond, of er geen andere mogenlijkheid was om uit weg te raken. Anders zou hij opnieuw moeite moeten doen met de deur, maar hij geloofde er niet in dat het hem zou lukken om die open te krijgen. Het dakraam bleef een optie maar dat was moeilijk, dan hadden ze echt al een ladder nodig, of ze moesten op elkaars schouders staan en hij wist niet of dat een goed idee was. Waarschijnlijk niet. Ze hadden nog steeds die visnetten en die kisten, ook al was de meerderheid daarvan stuk. "Ik weet niet of die deur wel open gaat raken", sprak hij toen ook zijn twijfels uit. De jongeman krabde nadenkend aan zijn achterhoofd maar besloot dat hij toch kon proberen zijn idee met de kisten en de netten te doen slagen. Gelukkig waren de kisten niet zwaar, en na even duwen en trekken had hij een kist die nog redelijk stevig was onder het dakraam gezet. Het was niet hoog genoeg om aan het raam te raken, maar als hij een visnet omhoog kon gooien zodat het ergens bij het dak bleef haken, dan konden ze via het net omhoog klimmen. De kans dat dat goed zou gaan was bijzonder klein, maar proberen was nog altijd beter dan totaal opgeven. Kai klom met een net de kist op en gooide het net omhoog richting het dakraam. Zo'n visnet waar stenen aanhingen. Hij snapte niets van vissen, vissers en an helemaal niet van visnetten, maar dit kon wel handig zijn. Kailee had het net wel gegooid, maar hij was redelijk slecht in gooien, en toen het net dus gewoon terug naar onder kwam, sprong hij van de kist af om niet een van de zwaardere aanhangsels van het net op zijn hoofd kreeg. Met lawaai kwam het op de grond neer. De vloer kraakte weer even en toen het stof neergedaald was kon hij opnieuw proberen. Weer ging hij op de kist staan en het geluk stond aan zijn zijde want het net bleef deze keer haken aan het luik van het dakraam, dacht hij. Nu zouden ze omhoog kunnen klimmen als het net ook bleef hangen en niet weer naar onder viel nadat iemand omhoog wou klimmen. "Dit is het slechtste idee dat ik ooit gehad heb", mompelde hij terwijl hij zeker maakte dat het net vast hing. Toen richtte hij zich naar Hunter met een vragende blik. Hij wou weten of die het eens was met dit idee. Anders ging hij dus weer naar de deur.