Woedend keek Alexis naar zichzelf in de spiegel. Haar blauwe ogen keken haar vragend, maar ook observerend aan. Alsof ze een vreemde was, staarde ze naar elk detail van haar lichaam waar jongens elke dag ook maar naar keken. Haar woedend blik was naar zichzelf gericht, probeerde een beeld te omvatten van wat er gebeurde in haar leven, maar wist geen antwoord te geven, noch een zinnige omschrijving. Ze wist dat ze zichzelf haatte, maar er was iets wat ze meer haatte dan zichzelf: haar leven. Alles wat erin en omheen zat, was verpest. Zijzelf was verpest, ook al viel dat – eerlijk kon je nog altijd zijn onder al je shit – niet aan haar uiterlijk op te merken. Haar haren vielen perfect, ook al deed ze er niks bijzonders aan behalve goed wassen. Ze liet haar haren glanzend over haar schouders vallen, maar zijzelf voelde zich helemaal niet zo glanzend. Toch kon ze het niet laten om haar haren als een van de positieve objecten van zichzelf te omvatten. Ze was en bleef lelijk qua innerlijk, vooral na de break-up met Kid. Hij was teruggekomen, maar leek zichzelf niet meer te zijn. Hij had haar niet meer vergeven, wat ze eigenlijk ook helemaal niet van hem verwacht had. Ook al zou ze nog een kans van hem krijgen, van haar hoefde het niet meer. Op haar achttiende, wat over een paar maanden al zover was, zou ze er vanaf zijn. Waarom juist op die leeftijd? Ja, dat snapte zijzelf ook niet. Toch was ze blij als het moment daar was en ze eindelijk van al haar zorgen af was. Ze zou zichzelf zonder pardon doden, zou niet eens nadenken over een simpelere manier om dit alles op te lossen. Dan zou schoonheid Alexis – of hoe ze haar ook noemden – verdwenen zijn en was ze niet meer het speeltje van alle anderen. Ze schudde de boosheid uit zich en keek naar haar vuist. Een flinke zwarte plek – en ze overdreef niet – begon zich rond de bebloede, kapotte plek te vormen. Ze voelde zichzelf al misselijk als ze ernaar keek. Ze besloot om een bezoek langs de ziekenzaal te brengen, maar sloeg toch nog één keer de spiegel aan flarden. Niemand wist dat zij diegene was die het deed. Nee, de sufkoppen hadden altijd een of ander dier in zich voor, maar dat was nooit het geval. Zij was diegene die met haar krachtige vuistslagen dit kon aanrichten, ze was er niet eens trots op. Ze keek rond zich heen en begon de trappen af te lopen. Ze had een skinny jeans aan. Boven dat, bevond zich een lapje stof die zich van haar heup tot aan haar borsten bond en de schouder bloot liet. Er zat een zwarte riem, als bij accessoire, rond heen gebonden. Ze bekeek zichzelf heel even van boven af en haalde haar schouders op, waarna ze verder liep naar de ziekenzaal. Ze voelde zich leeg van binnen, maar ook weer vol met energie om zichzelf helemaal kapot te slaan. Ze kon het ook. Ze hoefde alleen maar de grootste hufter van heel deze school uit te dagen voor een gevecht, te zeggen dat hij toch niet kon winnen van een meisje en ze had het al aan de stok met iemand. Het interesseerde haar daarbij weinig of ze gewond zou raken of niet. Het doel was om iemand zo gek mogelijk te maken, ook in zijn hoofd, tot hij of zij de klap zou geven die haar dood zou maken. Die haar hoofd op de stoeprand zou laten vallen en die de pijn door haar lichaam als een injectie verspreidde. Ze keek rond zich heen en stapte de ziekenzaal binnen. Onwillekeurig moest ze aan Mineko en Sasori denken. Ze had de jongens allang niet meer gezien. Ze zouden zich toch alleen maar bekommeren om haar, iets waar ze absoluut geen zin in had. Nee, niemand mocht zich nog bekommeren om haar. Ze zuchtte even, keek toen om zich heen en keek toen naar een verpleegster. ‘Leuk pakje,’ mompelde ze sarcastisch. Ze besloot haar verdere gemene opmerkingen voor zich te laten, met moeite en liep naar haar toe. Ze hield haar hand op en dat was al genoeg aanleiding voor de verpleegster om haar zomaar op een bed te duwen en haar hand beginnen te verzorgen. Alexis’ ogen draaiden in haar kassen toen de verpleegster de plek aanraakte, maar ze hield zich zo goed mogelijk. Toen zagen haar ogen iemand van wie ze niet meer verwacht zou hebben dat ze hem zou zien. En het gevoel dat ze daarbij kreeg, haatte ze zo erg dat ze haar eigen rampzalige leven even vergat en bijna moest kotsen.

Zijn hand omsloot het koude metaal, trok de knop naar zich toe, tot het op volle sterkte stond. Het water stroomde uit de kraan en het kletterende geluid overstemde zijn felle ademteugen. Hij leunde tegen de muur, probeerde zijn trillende lichaam te beheersen. Draaide dan de dop van het plastic potje los en gooide het witte dekseltje in een hoek van de ruimte. Hij liet de inhoud van het potje in zijn handpalm glijden. Vijf groene rondjes en negen langwerpige, rode ampullen. Dit was wat hij overhad na een maand van minderen, elke mogelijkheid benutten om geen medicatie te gebruiken. En nu moest hij weer naar de ziekenzaal om zijn nieuwe dosis op te halen. Wat betekende dat hij hier eerst vanaf moest komen. Hij liet de rode pillen een voor een in de wasbak vallen. Ze losten op en kleurden het water lichtroze, voordat alles werd weggespoeld. Een van de groene medicijnen hield hij, de extra stofjes zouden hem helpen om normaal over te komen bij de verpleegster. Hij slikte de bittere pil, de vieze smaak deed h niets. Voelen, proeven. Het gaf hem juist een positief teken, namelijk dat zijn zintuigen minder beteugeld werden door chemische reacties. Hij waste zijn handen en wandelde de toiletten uit, met een onbezorgde glimlach op zijn gezicht. De ziekenzaal verscheen om de verte en Dominic ontspande zijn houding. 

"Goedemorgen, mevrouw." sprak hij beleefd. "Ik ben hier voor mijn medicijnen." Een ontwapende lach, vol onschuld en vriendelijkheid werd de vrouw toegeworpen, waarna hij op een bankje aan de muur plaatsnam. De verpleegster kende hem goed. Dacht ze. Ze had hem nu al maanden onderzocht, vragen gesteld over zijn woede-aanvallen. En had zich, ongemerkt, laten inpakken door zijn charmes. Was nu zijn medestander geworden, die hem minder medicijnen voorschraf en positieve verslagen over zijn vorderingen opstuurde aan de psychologen. Een goed mens, waarvan hij handig gebruik kon maken. Hij had een paar witte bloemen bij zich, bedoeld om aan de zuster te overhandigen om haar te bedanken voor haar goede zorgen en hulp. Om zijn dankbaarheid te tonen, bah. 

Een meisje kwam binnen, bloed aan haar hand. Ze werd naar een bed gedirigeerd en ondertussen nam Dominic haar aandachtig in zich op. Blauw haar, slanke vormen, kortom een prachtig meisje. Maar met een hatelijke uitstraling en een grimmige grijns. Hij herkende haar, had ooit, een aantal maanden geleden met haar gepraat in de bibliotheek. Alexis, natuurlijk. Het ongenaakbare meisje, dat door naïeve jongens bewonderd werd. Leuk tijdverdrijf voordat de zuster zijn medicijnen had. Hij stond soepel op en wandelde naar haar toe. "Jij ook hier?" vroeg hij met een lichte grijns. Hij keek naar haar verwonding, die er niet echt uitzag als een ongelukje. "Gestruikeld? Of hoe kom je aan die akelige wond, lieverd?" Hij glimlachte en streek een lok felblauw haar uit haar gezicht, waarbij hij tegelijk kort haar kaak streelde . Voor ze een kick kon geven had hij weer afstand genomen en praatte bezorgd verder. "Voorzichtig doen, hoor, meisjelief. Je bent te mooi en kostbaar om je zo roekeloos te gedragen..." Hij genoot van de wetenschap dat het leek alsof hij op ziekenbezoek was bij zijn vriendin. Hij boog iets voorover, ze kon hem nu niets doen zonder problemen te veroorzaken met het personeel, die hem allemaal kenden als zorgzame jongen. Dan fluisterde hij: "Waarom? Is het meisje ongelukkig over haar zielige leventje? Denkt ze dat zichzelf pijn doen het beter maakt?" hij schudde glimlachend zijn hoofd. "Triest." Nu hield hij op, eerst zien hoe zij verder zou gaan. Hoe dit spelletje tussendoor uit zou pakken. 

[op iPod gemaakt, dus not sure of alles klopt. Maar speciaal voor jou ;P]