"Ahhh" hij greep naar zijn maag en kreunde terwijl hij op een stoel in het klaslokaal was. De aandacht was gelijk op hem gefocust en de meester liep naar hem toe. 'Wat is er?' hij probeerde op te kijken maar inplaats daarvan antwoorde hij zo echt mogelijk: "Ik voel me misselijk" hij knikte en wenkte naar de deur. 'Ga maar naar de ziekenzaal' Nagisa knikte kreunend en strompelde naar de deur, de leerlingen in zijn klas keken hem schijnheilig aan, zij wisten wel beter. Toen hij eenmaal uit die hel was ontsnapt maakte hij bijna een vreugdesprong en gilde zijn plezier bijna uit, snel hield hij zijn hand voor zijn mond en liep naar de ziekenzaal. Met z'n handen in z'n zakken liep hij verder, alsof er niets mis was. Toen hij voetstappen hoorde begon hij snel te hoestsen en langzamer te lopen. Gelukkig werd er geen aandacht aan hem besteedt. 'Hinata?' hij draaide zich om naar de juf, met zijn puppy/sick-face keek hij haar aan en ze droop bijna als gesmolten smurrie over de grond. Hij liep verder, hij ging er daarnet bijna aan. Fijn, hij was niemand anders tegengekomen onderweg, er was namenlijk vast wel een docent die zijn camouflage door had. Hij liep de ziekenzaal binnen, zo sneaky mogelijk omdat de schooldokter hem anders door zou hebben. 'Hinata? Ben je nou alweer hier? Je moet echt is iemand naar je gezondheid laten kijken.' Hij zuchte bijna van opluchting, maar inplaats daarvan knikte hij. Hij liep naar achteren en ging op het laatste bed liggen, met z'n handen achter z'n hoofd. Hij had de schooldokter wijs kunnen maken dat hij zich in die houding dan snel een stuk beter zou voelen. Gelukkig was ze niet zo streng, anders zou hij nooit tijdens de les ontsnapt kunnen zijn. "Mission accomplished." verluisterde hij toen hij z'n ogen sloot en zacht wegdommelde in slaap.
'Ik wil je geen pijn doen.' 'Laat jezelf hier nooit meer zien.' Verschillende stemmen galmde door zijn hoofd, de stem van háár, maar ook de stem van die docent die zijn groep van de school had weggestuurd. Daarom was hij hier nu, zonder zijn oude vrienden, zonder háár. Hij draaide zich om, daar stond ze met haar armen wijd. 'Kom hier Nagi, kom hier' alsof gehypnotiseerd liep hij naar haar toe en voelde hoe haar armen om zijn lichaam gingen. Hij zag haar glimlachen, grijnzen, ineens was hij in een donkere ruimte en hoorde hij allemaal geroezemoes. Het waren net alsof de schaduwen grote monsters waren, ze hadden rare ogen. Toen viel zijn oog weer op háár ze lachte en wenkte hem mee te komen, hij volgde haar en bleef haar volgen tot ze op een groot grasveld waren. Er stond maar één boom en daar zat Kou. Ze liep naar hem toe en hurkte bij Kou neer, omhelsde hem, ze knuffelde elkaar en zoende. De wereld brak in scherven uit elkaar en ze zei: 'Vaarwel, Nagisa'
Ondanks de droom werd hij niet wakker, zijn lichaam was bezweet en zijn gezicht was gespannen. Die droom..het was een nachtmerrie, een nachtmerrie die zomaar werkelijkheid zou kunnen worden. Het was een pijnlijke herinnering, wie weet was het al waar op dit moment. Hij wist het niet en zal het nooit weten, maar voorlopig was hij hier en dat was het verleden. Het verleden dat hij wou wissen.

|| DAI

Dai zat op een stoel achter zo'n school bankje, tafeltje hoe je het ding ook wilde noemen, naar het bord te staren. Haar gezicht stond echter niet op vrolijk, op dit moment. Het zag eruit alsof haar hoofd ging ontploffen. Ja ze had vreselijke koppijn. Maar tegenwoordig kon je voor alleen een beetje hoofdpijn niet naar de schooldokter. Misschien had ze deze keer wel geluk. Ze hadden nu een lerares, een van de leraressen die het "liefst" was, om het zo maar even te zeggen. Dai bleef naar het bord staren, maar de dingen op het bord begonnen ineens te zweven. Dat klopte niet, zelfs met magie was dat weird. Ze schudde haar hoofd hevig. Ze zag er niet uit als een Dark Magician, maar daardoor had ze wel geluk. Ze kon mensen makkelijker om de tuin leiden. Ja dat was wel is leuk, maar nu voelde ze zich beroerd. Uiteindelijk had Dai het toch in haar om haar arm omhoog te doen. Een paar leerlingen keken haar aan en leken zowat geschrokken toen ze haar gezicht zagen. Dai's ogen keken recht in die van een leerling. De leerling keek meteen weg, zag ze er zo niet uit dan. Of zag ze er eerder angstaanjagend aan. Eenmaal haar hand zo hoog mogelijk gehouden, keek de lerares uiteindelijk om. De lerares hoefde alleen maar te kijken. "Ga maar naar de schooldokter" zei ze zo neutraal als het maar kan. Dai stond met moeite op en hield één hand tegen haar hoofd en verliet het lokaal.

De schooldokter leek wel honderden kilometers weg te zitten. De gang leek drie kilometer zo lang als in de werkelijkheid vanwege haar hoofdpijn. Het bleef maar bonzen, en bonzen en nog harder bonzen. Ja, haar hoofd ging uit elkaar klappen. Eindelijk kwam ze dan aan bij die stomme kamer. Ze kwam naar binnen en de schooldokter wees haar de weg, terwijl die zelf weer verder ging met haar werk. Dai liep naar achter, aangezien de schooldokter niet echt precies gewezen had, liep ze naar het laatste bed. Ze trok het gordijn open, maar tot haar grote verbazing lag er al een jongen. Hij leek te slapen, maar zweette als een gek. Dai bleef even stilstaan, met een starend hoofd bleef ze naar de jongen kijken. Ze liep wat dichter bij het bed. Ging het wel goed met hem? Misschien moest ze hem uit zijn slaap halen? Of was dat niet goed? Nee, dat was alleen niet goed bij slaapwandelaars en dat deed hij niet dus dan kon het wel. Dai begon zachtjes tegen zijn schouder te duwen, zo zacht dat ze hem niet overdonderde, maar wel goed genoeg zodat hij wel wakker werd. Anders had ze er nog niks aan. Ook zijn gezicht stond niet echt prettig. "Hey, gaat het?" zei ze kalm met een zachte stem, niet zo hard dat de schooldokter meteen aan zou komen stormen. Ze had nu zelf nog wel steeds hoofdpijn, maar dit zag er slechter uit dan haar hoofdpijn. "Hey, word is wakker" zei ze weer met een zoete stem, die ze zowat van haar zelf had.

'Vaarwel. Vaarwel Nagisa' ze kwam dichterbij, omhelsde hem en een pijnscheut ging door zijn lichaam. Zijn buik deed pijn. Bloed.' Hij opende direct zijn ogen en trok even zijn shirt omhoog. Gelukkig. Niet dat hij had verwacht dat hij écht was neergestoken ofzw. Hij keek op, een meisje met roze haar stond naast het bed. "Hallo." zei hij zo kalm mogelijk, hij had het gevoel dat ze iets had gezegd maar dat was waarschijnlijk zijnverbeelding. Hij draaide zich om en ging gewoon op het bed zitten. "Nachtmerrie." hij lachte even maar probeerde het echter zo zacht mogelijk te doen want anders zou de schooldokter gegarandeerd zo komen. Wie weet zou hij dan naar Master Savador moeten, dát was hel. Iets waar geen enkele leerling van zou dromen, ze zouden er iniedergeval niét over moeten dromen. Wie weet was er wel iemand die hem wel leuk vond, hij walgde bij de gedachte alleen al. Onmogelijk. Hij stond op en schoof het gordijn open, de schooldokter lette niet op. "Ook geen zin in school?" hij fluisterde de woorden meer dan dat hij net deed, want al zou iemand het horen en het doorgeven aan een leraar of stagiare...dan had hij een groot probleem. Hoewel zij het natuurlijk ook zou kunnen doorgeven, in zijn ogen zag ze er redelijk gezond uit, maar hij was daar geen specialist in. Misschien toch wat ziekjes. Hij plofte weer neer op het saaie, witte bed. Het was inderdaad niet bepaald een fijne plek, maar hij had geen keus. Als hij in de klas in slaap zou vallen had hij ook al zo'n groot probleem, wel minder groot dan als hij hier betrapt werd.

Ineens werd hij opgewekt uit zijn gedachte door voetstappen, het waren hakken en het was de manier van lopen van de schooldokter. Natuurlijk zou ze de zieke leerlingen helpen dus heel veilig was hij nu niet, zeker nu er nog iemand hier was. "Shh" hij duwde haar op het bed en ging er zelf ook bij, zo snel en stil mogelijk. Hij probeerde het zo onopvallend mogelijk te maken, daarbij deed hij net alsof hij sliep zodat ze hem niet zou ondervragen. Hij hield zijn hand voor haar mond zodat ze niet zou kunnen protesteren, of ze zou moeten bijten. Hij hoorde dat het gordijn werd opengeritst, even was hij gespannen tot hij de schooldokter weer hoorde weglopen..

[ Suwrry voor de kortheid, maar zo kan je wat meer zeggen wat Dai doet - vooral laatste alinea -...xp ]

De jongen werd wakker alsof er niks aan de hand was. Nou hij keek wel even naar zijn shirt. Alsof er iets op zijn shirt zat, maar er zat niks, waar was de logica? Ze keek hem dan ook eventjes verbaasd aan. Tot dat hij haar begroette bleef ze in een soort van gedachte. Ze knipperde een paar keer en glimlachte scheef. "Hey.." zei ze kort, maar wel zachtjes. Ook zij wist dat de schooldokter niet moest komen. Nou ja zijzelf had echt knallende koppijn, de jongen waar ze nu tegenover stond, daar wist ze het niet van. Ze besefte zich ineens dat ze bij een vreemde jongen stond, wat moest hij wel niet denken. Ze schudde haar hoofd nog eens. De jongen liet nog een woordje uit zijn mond floepen. Hij had dus een nachtmerrie, hij was dus niet ziek, anders had hij wel wat anders gezegd. Dai's ogen volgde de jongen toen hij met het gordijn schoof. Hij vroeg of ze ook geen zin had in school. Ja, hij was hier niet omdat hij ziek was, that was sure. Dai schudde lichtjes haar hoofd "knallende hoofdpijn" kwam er kalm uit haar mond. Eigenlijk moest ze dus gaan liggen, maar de jongen trok haar aandacht, waarom? She didn't know. De jongen ging weer op zijn bed zitten en ze wreef even over haar voorhoofd, niet dat het zou helpen. Dai wilde zich weer omdraaien, om een ander bed te zoeken of course, ze ging niet bij hem in bed liggen.
Dat had ze beter niet kunnen zeggen, want nog geen seconde later werd ze het bed in gesleurd. Met een geschrokken blik en een rood hoofd greep ze zijn arm beet. Hij had zijn hand op haar mond liggen, zodat ze geen geluid kon maken. Ze keek schuin naar de jongen die zijn ogen gesloten hield. Ze fronste en hoorde toen pas de voetstappen. Het was de schooldokter. Haar hart bonsde in haar keel en ze lag helemaal bedekt, dus echt prettig was het niet. De voetstappen verdwenen weer en ook het gordijn werd weer dicht gedaan. Ze trok vervolgens zijn hand van haar mond en ze kwam direct omhoog. Ze duwde door haar beweging zijn arm zowat in het matras. Ze hing bijna over hem heen en keek hem aan "ik kreeg de schrik van me leven" fluisterde, maar wel op een geschrokken en ietwat geïrriteerde toon, terwijl haar hoofd nog rood was. Een diepe zucht verliet haar mond en de greep om zijn arm werd minder. "Kan je volgende keer een seintje geven of...." ze stopte met praten. Daar had hij geen tijd voor gehad natuurlijk. Voor een seintje. Ze zuchtte nog eens "oke, sorry, maar ja je snapt me wel" zei ze zachtjes. Ze liet uiteindelijk zijn arm los en zat gewoon nog op haar knieën naast hem op het bed. Die schooldokter moest nou niet terug komen, anders kon ze wel is hele rare dingen gaan bedenken. "Heb je ook een naam?" kwam er nogal direct bij Dai uit. Dai had ook de rare gave om van oog kleur te veranderen. Het hing ook van haar emoties af. Op dit moment was haar oogkleur paars/roze. Ze had de echte betekenis of überhaupt oorzaak, nooit kunnen vinden, jammer genoeg.

(mijn is goed hé?? qua lengte?? >< enne vind jou post niet kort hoor ^^ enne dat laatste stukje is geniaal XD)

Ze had het over hoofdpijn, zijn ervaringen er mee waren niet bepaald fijn. Like duizelig wakker worden, uit de boom vallen en zijn hoofd brak deels de val. Au. Maarja, dat was een ander soort hoofdpijn, het soort hoofdpijn wat zij waarschijnlijk niet had. "Da's naar." mompelde hij terwijl hij afwachtend naar het gordijn keek. Gelukkig was de schooldokter niet iemand waarvan je gelijk zou denken dat ze slim was, of ze was gewoon te lief en wou ze daarom met rust laten. Misschien had ze wel van die gedachte over meisje en jongen die sneaky samen een bed deelde om van de klas te ontsnappen. Misschien was ze wel zo'n persoon, al verwachte hij het niet. Al zou het deze situatie wel een heel stuk makkelijker voor hem maken, overigens ook voor het roze-harige meisje voor hem.
[ blablavanvorigepost ]
Hij werd achterover op het matras geduwd, zijn arm verdween er bijna in. "Ah, sorry." - hij was even stil - "Maar anders hadden we allebij een heel groot probleem. En ik denk niet dat je er zo makkelijk vanaf zou komen, zelfs al had jij echt hoofdpijn. Ik denk niet dat ze het zouden geloven." een hele lap tekst verliet zijn mond, zacht natuurlijk. De grip om zijn arm werd wat minder, hij knikte nadat ze was uit gesproken. Toen ze op haar knieën op het bed ging zitten ging hij overeind en in kleermakerszit zitten. 'Heb je ook een naam?' hij knikte. "Natuurlijk. Ik ben Hinata Nagisa, kijk maar hoe je me noemt. En jij bent?" haar ogen waren roze/paars gekleurd, hij had er niet heel erg opgelet maar in zijn gedachte vandaarnet was het een andere kleur. Hmmz, misschien zijn verbeelding. Hij had anders wel een keer gehoord van ogen die van kleur veranderde en dat de kleur aangaf hoe ze zich voelde. Hij vond het eigenlijk wel interessant, maar heeft het nooit geloofd. "Uhm.. Waren je ogen niet een andere kleur? Net." hij lachte flauwjes, als het niet zo was kwam hij natuurlijk héél erg idioot over, maar er is waarschijnlijk geen een persoon geweest in deze wereld die niet één keer idioot overkwam. Misschien iemand die nooit met mensen gepraat had ofzo, maar dat was gewoon sneu voor het persoon. Hij opende bijna zijn mond om zich weer te verontschuldigen, maar besloot het niet te doen. Hij zou misschien overdreven overkomen, hoewel dat hem weinig interesseerde. Maar het leek hem niet verstandig om haar er weer aan te herinneren.

[ Leuke post en goede lengte 8D Danku voor het compliment xp ]

Hij vond het nog naar voor haar, toen ze hem vertelde over haar hoofdpijn. Daarna gebeurde het gedoe dat ze het bed werd ingetrokken en de schooldokter langs was gekomen. Toen dat eenmaal voorbij was kwam Dai omhoog en had ze zijn arm zowat het matras ingeduwd. Dai keek naar de jongen die voor haar lag. Hij verontschuldigde zich en was toen stil. Dai wilde weer antwoorden, maar voordat ze het wist ging de blond harige jongen weer verder. Er kwam een hele tekst uitzetten. Hij deed het omdat hij niet in de problemen wilde komen, net zoals dat zij niet in de problemen wilde komen. En volgens hem was ze er niet onderuit gekomen, zelfs al had ze hoofdpijn. Ze fronste lichtjes, hij moest eens weten wat ze allemaal voor elkaar kon krijgen. Ook de hoofdpijn was gewoon echt, al begon het wel minder te worden, gelukkig. Dai moest even nadenken of ze op zijn woorden ging reageren. "Ja, oke..." fluisterde ze. "Al kan ik onder veel dingen uit komen hoor, zonder moeite" kwam er nog fluisterend achteraan. Ze ging niet vertellen waarom, want ja dat was haar geheimpje, of zo iets. Dai had op een gegeven moment maar gevraagd of hij ook een naam had. Hij heette Hinata Nagisa, mooie naam op zich. "Hmm.. dan noem ik je wel gewoon Nagisa" zei ze kalm. "Mijn naam is Dai Diara" zei ze er direct achteraan. In principe had ze best een aparte naam, maar dat gold ook voor haar ogen en de andere dingen die ze wel niet had. Ja ze was best raar, zelfs tussen alle andere mensen met magie en blablabla. De jongen begon plots over haar ogen. Hij had het dus gezien, ja dat kon niet anders. Haar ogen veranderde van kleur, dat was zeker. Ze zuchtte even "ja dat deden ze..." zei ze kalmpjes "ikzelf merk het totaal niet en kan ook niet bepalen wanneer de kleur veranderd, ik heb ook maar twee verschillende combinaties" zei ze nog steeds zachtjes genoeg. Dit was de eerste keer dat ze eventjes moest grinniken. Dai had vaak alleen maar neppe glimlachen of een expressie van gesteente op haar gezicht staan. Maar grinniken en écht lachen zat er ook wel is in. Ze is zelf van de Dark Magic, al lachen véél mensen haar uit, omdat ze van dat knalroze had en zo. Daar kan ze echter niet tegen en bijt dan fel van haar af, echt héél fel, en ofcourse letterlijk en figuurlijk aangezien haar dieren vorm een grote spierwitte tijger is, wat je niet zou verwachten. Je zou meer een schattige roze pony verwachten of zo.

(You're welcome ;3)

Ze fluisterde dat ze onder veel dingen uit kon komen, hij kende haar niet en zou daar dus ook niet over kunnen oordelen. Zelfs al kende hij haar zou hij er niet over oordelen, het zou teveel moeite kosten, daarbij had het totaal geen nut. Ze mogen van hem allemaal liegen, het is toch zijn probleem niet en zou het - hopelijk - ook nooit worden. "Dus wat wou je doen? Plat op de grond gaan liggen? Onder het bed duiken? Achter een kast schuilen, in die tijd?" hij lachte kort, natuurlijk was het redelijk sarcastisch bedoeld. Waarschijnlijk begreep ze het wel, althans dat verwachte hij. "Is goed." hij vond het prima als mensen hem bij zijn eerste naam noemde, de leraren deden het echter wel allemaal met Hinata. Dai Diara, de woorden drongen tussen zijn gedachte door. Dai Diara, herhaalde hij in zijn hoofd. "Aangenaam Dai" weer diezelfde sociale glimlach die grotendeels van de tijd zijn mondhoeken omhoog krulde. Het was geen fake-lach, maar het kwam er waarschijnlijk wel in de buurt. Hij lachte tenslotte niét omdat hij blij was, want echt blij zijn is voor hem een hele tijd geleden. Het leek eeuwen geleden. 'Ja, dat deden ze...' hij opende bijna zijn ogen van verbaasdheid, zelfs al was hij er bijna zeker van dat hij ze had zien veranderen. Ze legte het daarna een beetje uit, hoewel het voor hem nog steeds niet helemaal duidelijk was. Ze grinnikte even. "Weet je ook wat het betekend? De kleuren?" wie weet. Hij was er wel benieuwd naar, misschien zou ze het hem niet vertellen en misschien wist ze het zelf niet eens. Hoewel hij verwachte dat ze het wel begreep, zelfs al zou ze het niet begrijpen ze kon altijd iemand vragen van: Als mijn oogkleur veranderd zeg iets. Ofzoiets, als ze dat vaker deed kwam ze er misschien achter. Maar er waren genoeg personen die daar geen zin in hadden, hij zou ze gelijk geven. Laat die oogkleur maar lekker veranderen, want zoveel boeit het niet. Dat is deels wat hij zal denken, maar hij zou toch willen weten wat het betekend. Maar tóch zou hij de moeite niet doen om erachter te komen, tenzij hij heel erg verveeld was. Hij stopte er maar mee, het had toch geen zin om erover te denken. Zijn hersens zouden vroeg of laat eens uit elkaar barsten als hij door bleef denken.

Ze had hem verteld dat ze onder heel veel dingen uit kon komen en natuurlijk kreeg ze meteen commentaar terug van de blonde jongen met zijn blauwe jongen. Het waren allemaal kleine vraagje, allemaal dingen die je kon doen om niet in de problemen te komen. Dai keek de jongen kalm aan met haar paars/roze ogen die weer snel naar groen/gele kleur veranderde. Ze bleef hem dan ook even met een blik zonder emotie aan kijken. "Nee.." begon ze kalm "al dat soort dingen zijn zinloos, je zou toch wel opgemerkt worden" begon ze kalm te praten. "Er bestaat ook nog het ding "praten"" ging ze verder "en daarnaast kan ik nog wel meer dingen bedenken, maar dat zal ook allemaal vanzelf gaan" zei ze. Een kleine reactie op haar woorden en nog een kleine reactie daarop volgde. De woorden "Aangenaam Dai" waren uit zijn mond gekomen. Een lichte glimlach verscheen weer op haar gezicht, alleen haar oogkleur bleef hetzelfde. Meteen weer verder over haar ogen. Hij keek vol verbazing wat de meeste mensen deden als ze haar ogen ineens zagen veranderde en zijzelf er niks van zei, aangezien ze het zelf niet kon zien zonder spiegel en ze kon het ook niet voelen, was best wel irritant. De jongen vroeg meteen verder, of ze ook wist wat het betekende, als haar ogen van kleur veranderde. Ze schudde haar hoofd wel eerlijk. "I really don't know" kwam er uit haar mond en ze plukte wat aan haar wimpers. Ze knipperde een paar keer "het is me ook nog nooit gelukt om erachter te komen, mijn ma heeft het ook, maar dan met andere kleurcombinaties, hetzelfde geld voor m'n oma" vertelde ze. "Maar die is dood" kwam er vervolgens achteraan. "Dus het zal me niks verbazen als iedere vrouw in mijn familie het heeft, want bij de jongens is er niks te bekennen" en ze geeuwde een keer. "Zal wel een of andere rare vloek zijn geweest, van vroeger" en ze lachte even, want het klonk echt als grote onzin. Maar ja je hoefde het niet te geloven als je het niet wilde. Dat was wat Dai altijd dacht. Als je niks wilt geloven, nou dan doe je dat toch lekker niet. Is je eigen schuld als er dan dingen fout gaan of mensen boos op je worden. Eigen schuld, dikke buld, ja oud gezegde. "Na ja, genoeg over mij" zei ze met nog steeds de glimlach, deze was echter wel echt, al glimlachte ze nooit lang echt. Was dat überhaupt een goede grammaticale zin? Ach het zal haar een worst wezen. "En wat voor magie studeer jij of studeer je er meerdere?" vroeg Dai kalm, waarna ze een keer moest gapen.