Het gevecht was snel gegaan en Sigma had zijn best gedaan om Neara uit de weg te ruimen. Maar zoals hij had gedacht was ze te sterk en krachtig om tegen op te gaan. Sigma had zonder enige moeite het onderspit gedolven. Zijn lichaam zat onder de schrammen. Zijn ogen gesloten en zijn lichaam levenloos. Hij had niet door dat hij door een bepaald persoon naar de ziekenzaal gedragen werd. Zijn haren werden langzaam aan weer donkerder en enkele lokken waren al hun oude rode kleur. Allemaal tekens van het feit dat Sigma niet alleen van Neara verloren had. Norwood had weer volledige controle, de wilskracht van Sigma was vernietigd en hij nam nu de overhand. Echter heerste er nog een groot probleem. Sigma had nog steeds de genetische overhand en Norwood kon niet terug komen voordat deze weer veranderd was. Het levenloze lichaam werd zonder moeite op het bed gelegd. Al wist Norwood noch Sigma wie het was. Zijn ogen bleven gesloten en hij voelde absoluut niets van wat er gebeurde. Het was een helse tijd geweest voor Norwood. Constant werd zijn karakter onderdrukt zodat hij niets merkte van zijn omgeving, hij werd steeds maar weer ondermijnd door de krachtige wil van Sigma. En Norwood was constant te zwak er iets tegen te doen. Hij had niets mer gemerkt van wat er had plaatsgevonden in de kamer van Malaika en wist dus ook nog niet dat zijn helse periode nog erger zou afsluiten dan gepland. Norwood was een lange tijd weggeweest, en had had veel effect gehad op verschillende personen. De leerlingen hadden les gehad van Lesaiah. Aageth die langzaam weer herstelde van de vloek die Savador had opgeroepen was langzaam weer bewust van zijn omgeving. Lesaiah zelf, was....zelfs dat wist Norwood niet te zeggen. Lesaiah was in de loop der tijd steeds meer een vriendin en vertrouwd persoon voor hem geworden maar hij wist totaal niet wat er in haar om ging door dit al. Ze zou wel zwaar teleurgesteld moeten zijn dat hij dit heeft laten gebeuren. Sigma's lichaam had niet meer de schubben maar weer een mensenhuid. En daarbij opgeteld was het op sommige plekken weer Norwood's gewone huidskleur. Hij bewoog niet en voelde dus ook niet de krachtige spreuk die werd uitgesproken over hem in de hoop dat hij weer bij de oude zou komen.

(Luce and Lesaiah only....)

De afgelopen weken waren druk geweest. Luce had al het werk van Eric moeten oppakken, zich moeten settelen in het kasteel, de mensen leren kennen met wie ze moest werken en de omgeving verkennen. Geen dag ging voorbij waarbij Luce niets deed. En daarbij werd ze op de hoogte gesteld van een aantal feiten. Feiten waar zij als Vrouwe van het Licht niet geheel blij mee was. En dat was het eerste: Malaika, een van de leerkrachten hier en daarbij ook nog eens een goede Novaan was door de opvolger van Lesaiah vermoord. De opvolger van Lesaiah, Norwood, was daarbij ook nog eens veranderd door Savador, de hoofdmeester, in een of ander raar wezen genaamd: Sigma. Luce was naar Lesaiah gegaan voor meer uitleg. Niet dat het veel hielp, want voor Lesaiah waren er ook veel onbeantwoorde vragen. Waarom had Savador het gedaan, daar kon ze het fijne niet van vertellen. Maar het was wel duidelijk dat Norwood, Norwood niet meer was en dat hij het niet had gewild. Luce had boos stampend naar Savador kunnen gaan om uitleg te halen, maar had het niet gedaan. In plaats daarvan had Lesaiah gevraagd of zij, Luce, haar kon helpen als het zover was. Luce zou zijn chromosomen weer in orde maken, de chromosomen die Savador door de war had gegooid. Luce wist niet anders dan dat ze het wel moest doen. Sigma zou zo nog meer doden kunnen veroorzaken, en daar zaten geen van beide op te wachten. En in Luce's perspectief was een Novaan al één Novaan te veel. En zo zouden de andere vast ook denken.
Een teken van Neara kwam binnen. Ze had Savador meegenomen, nadat hij niet had kunnen winnen van Sigma, en nu had zij, Neara, Sigma uitgeschakeld. Luce verliet vrij kalm de toren. Ze wist immers wat ze moest doen. Ze had het Lesaiah beloofd. En zo trouw als Luce was, zou ze haar dus niet in de steek laten, en hem dus ook niet. Ze moest Norwood wel redden van dat monster. Ze zuchtte even toen ze de frisse middag lucht in liep. Luce bleef even staan en haalde eens goed adem. Daarna liep ze met een zelfverzekerde houding richting het bos. Ze concentreerde zich op de energieën die er waren en liep regelrecht richting het bos. Waar ze naar een poosje een vrij levenloos lichaam tegen kwam. Een lichaam dat toegetakeld was. Schrammen overal. En een soort menging van twee lichamen. Dat van Sigma en Norwood. Zonder al te veel moeite wist Luce haar arm onder zijn nek te krijgen en bij zijn knieholten. In een vloeiende beweging tilde ze hem op en stond ze recht. Haar blik bezorgd naar de man, richtte ze hem vervolgens op de weg voor haar. Als een flits was ze weg en stond ze in de zieken zaal, met de man in haar armen. Ze gebaarde een zuster naar haar toe, legde hem zelf om een bed neer en liet doeken om het bed heen zetten. Ze wilde geen potte kijkers als ze bezig was. Ze vroeg of de zuster wilde zorgen dat iedereen weg was en dat niemand kon komen, op een uitzondering na, Lesaiah. Terwijl de zuster weg liep gleed Luce had even over de donker wordende lokken. "Het komt allemaal goed jongen." mompelde ze zachtjes terwijl haar hand op zijn voorhoofd rustte. Haar ogen sloten zich en een zacht gemompel kwam uit haar mond. Woorden flitste voorbij. Ze wist precies wat ze moest doen, hoe ze alles moest herstellen. Al was de kans dat hij een aantal dagen nodig had vrij groot. Iemand zijn chromosomen door de war schoppen was al heel wat om te doen, maar ze dan ook nog eens terug krijgen in de goede staat... Gelukkig had ze ergens DNA van hem kunnen krijgen, anders was ze er veel en veel langer mee bezig geweest.

(Hopelijk is hij een beetje gelukt xD)

'Als de omstandigheden beter waren geweest had ik het zelf kunnen doen, weet je,' Haar stem was verslagen, krachteloos door het aanzicht. Geruisloos was ze Luce en Norwood's lichaam genaderd, had haar aura opgesloten. 'Zijn schrammen en wonden zijn niets, dat kan iedere jonge magiër die beschikt over woud of Lichtmagie. Maar die chromosomen. Ik had ze meteen moeten terugdraaien, als ik het gekund had. Ik weet niet eens meer zeker of ik nog over dat soort woudmagie beschik. Het is zo lang geleden.' Ze praatte maar wat voor zich uit, liet haar blik eerst over Luce glijden, daarna over Norwood. Ze had dagen niet meer gesproken, alleen op haar kamer gezeten. Naar buiten gestaard, gezwegen. Af en toe haar vingers opengehaald aan het overmatige gebruik van snaarinstrumenten; Hol was ze geweest, holler dan ooit. Het was Neara's bericht geweest wat haar haar ogen had doen openen die dag; Ze had nog in bed gelegen, half slapend, half wakker. Ze wilde niet wakker zijn, maar wilde ook niet dromen. Nachtmerries kwamen zowel voor in haar wakkere staat als in haar droom; Zeker nu alles terugkwam. Af en toe herinnerde ze zich ineens een slag waarin ze gevochten had, de doodsangst. Of gisteren nog; Een tedere aanraking, tranen die van haar wangen af werden geveegd. Maar zijn gezicht; Dat wilde ze niet eens zien. Wilde niet toegeven dat ze van de man die haar leermeester was geweest had gehouden, kón het niet. Ze wilde niet dat alles verder ging, dus bleef ze zelf stilstaan. Pas een uur geleden was ze onder de douche gaan staan, haar haren waren nog licht vochtig. Ze zag er ietwat gezond uit, maar er was duidelijk iets mis. Maar ze zou nooit toegeven dat ze zwak genoeg was voor een depressie, nooit. In ieder geval niet omdat er iets in haar verleden was gebeurd. Norwood was er niet; Dat was haar probleem. Ze kon het Norwood niet vertellen, dat wat ze gedaan had onrechtvaardig was. En nu ze hem zo zag liggen, daar op dat bed, half Sigma, kon ze het niet over haar hart verkrijgen. Hij hoefde haar lasten niet te dragen. Hij had zijn eigen. 'Hij hield van haar, weet je. Die Novaanse. Ze was de tweede moeder van Aageth. Ik vraag me af of iemand hem ooit weer de oude kan krijgen, al zijn al zijn genen weer compleet normaal.' Nog steeds sprak ze half tegen Luce, half tegen zichzelf. Haar slanke vingers, vol met pleisters om de wondjes te beschermen, gingen over de schrammen, die zich sloten en littekens vormden, die daarna vervaagden. Helemaal verwijderen kostte meer tijd, maar hij zou er in ieder geval geen last meer van hebben. Ze gaf er meer om dat hij weer beter zou worden dan dat hij littekens zou overhouden. Hij was meer dan haar opvolger, was haar vriend. En dat vond ze zoveel belangrijker dan het feit dat ze zelf op het randje van depressiviteit stond; Norwood had meer zorg nodig dan zij, desnoods ging ze aan de antidepressiva. Hij had haar steun nodig, zij mocht zijn steun niet vragen.

Hoewel Luce altijd een haat had naar mannen door haar eigen verleden. Deed het haar wat dat ze nu een man in haar handen had liggen. Het was een vreemd gevoel alleen al. Maar de medelijden die ze nu had voor die man waren groot. En dan ook uitgaand naar Lesaiah die het al die tijd niet makkelijk heeft gehad, moeilijk zelfs. Daardoor kwam er meer de drang om te helpen. Om hem van alles te verlossen. Met een flits stond Luce met Norwood in de ziekenzaal. En zo gauw als het kon liepen er al zusters heen en weer om doeken om het bed heen te plaatsen, liep er een zuster naar de deur om toegang te weigeren en begon Luce met een niet al te makkelijke klus. Ze aaide eerst zachtjes over zijn lokken, meer om hem gerust te stellen, dat alles goed kwam. Want hoe levenloos hij ook lag op het bed, Luce wist dat hij er was. Daarna sprak ze wat simpele woorden en liet ze haar hand op zijn hoofd liggen. Een flits aan woorden kwamen uit haar mond. Woorden in de gezamenlijke taal, woorden in het Novaans, woorden die een menig mens niet snel zouden begrijpen. Luce tilde haar hand voorzichtig wat omhoog en een fel licht omringde het hoofd van Norwood. Luce deed haar ogen open, terwijl de woorden nu mompelend, haast fluisterend, uit haar mond kwamen. Telkens weer de zelfde zinnen, de zelfde woorden. Één lange rits, waar geen stop aan zat. Luce keek de kant op waar Lesaiah verscheen. Luce had haar voelen aankomen, zo stil als ze de afgelopen tijd was geweest, zo kwamen nu de woorden uit haar mond.. 'Als de omstandigheden beter waren geweest had ik het zelf kunnen doen, weet je. Zijn schrammen en wonden zijn niets, dat kan iedere jonge magiër die beschikt over woud of Lichtmagie. Maar die chromosomen. Ik had ze meteen moeten terugdraaien, als ik het gekund had. Ik weet niet eens meer zeker of ik nog over dat soort woudmagie beschik. Het is zo lang geleden.' Luce glimlachte bemoedigend naar Lesaiah. Norwood begon steeds meer op te lichten, elk lichaamsdeel kwam in het licht te staan. Luce haar woorden hielden op en haar hand trok ze voorzichtig terug. "Daarvoor heb je collega's, Lesaiah. Ik help je graag, dat weet je." Luce stem was zacht als altijd, vriendelijk en met een bezorgde ondertoon. Luce bekeek Lesaiah goed. Ze zag er niet al te best uit, iets wat haar nog bezorgder maakte. Ze richtte haar blik op Norwood. "Hij zal het redden. Het zal wellicht een aantal dagen duren voor hij weer helemaal zichzelf wordt, qua uiterlijk. Hoe verder het proces is, hoe minder het licht gaat branden, tot hij weer helemaal in orde is en elk chromosoompje normaal is, dan is het licht gedoofd. Hij zou best nog eens snel bij kunnen komen." Luce laste even een kleine pauze in. Gaf Lesaiah even tijd om het nieuws te verwerken. "Heb je al een idee hoe hij zou gaan reageren op het feit dat Malaika er niet meer is?" Ze vroeg het heel voorzichtig. Ze had geen idee hoe ze het moesten gaan vertellen als hij bij zou komen, hoe hij zou gaan reageren op het feit dat hij zijn eigen geliefde in een bepaalde staat heeft vermoord. Het zou niet makkelijk worden. 'Hij hield van haar, weet je. Die Novaanse. Ze was de tweede moeder van Aageth. Ik vraag me af of iemand hem ooit weer de oude kan krijgen, al zijn al zijn genen weer compleet normaal.' Luce slikte even. Ze keek toe hoe Lesaiah de wonden van Norwood genas. Iets waar ze zelf niet al te veel over na had gedacht, ze had meer gedacht aan de chromosomen die terug naar normaal moesten gaan. Wat gespannen keek Luce toe. Ze wilde ergens wel vragen of het met haar wel goed ging. Maar ergens zei er iets in Luce dat dat geen goede zet was. Dus hield ze haar mond verder. Ze was al niet zo'n prater, en al helemaal niet in dit soort iet wat ongemakkelijke toestanden.

Terwijl Norwood werd opgetild was hij in een totaal andere wereld.

Hij was niet op dit aard maar hij was op een zandvlakte. Norwood stond er als mens, niet als magiër. Hij had een bruine jack aan en daaronder een met zand vuilgemaakt wit shirt. Daaronder een beige broek en een stel stevige wandelschoenen. Zijn ogen keken over het winderige zandige stuk grond dat voor hem lag. In de verte stonden een aantal met magie voortgestuwde voertuigen. Het was zeer zonnig, wat ook wel te verwachten was voor een Novaanse woestijn. De wind blies heftig en zijn haren wapperde ongecontroleerd mee. Zwijgzaam liep Norwood dichterbij de groep mensen. "Wat is het..." sprak hij. "Een blanke tafel....geen inscripties sprak een zware mannenstem. Norwood knikte enkel. Hij pakte een notitie boek en bladerde het door. Bij een van de pagina's met hetzelfde vorm van het stenen tafel dat er lag bleef hij hangen. "De woonplaats van god..." mompelde hij. Het was een raadsel dat hij eerder op had gedaan. Zwijgzaam keek hij naar de rots. Er stond niets op. Hij pakte een kwastje en wreef er over. Snel kwamen lijnen tevoorschijn. Hij glimlachte. Maar hij kon er nog niets mee. Ineens hoorde hij een stem. 'Het komt wel goed, jongen...' een elegante vrouwenstem was het die vriendelijk klonk. Norwood draaide zich om en keek naar de lucht. Alles goed? vroeg dezelfde man. Norwood draaide zich terug en stak een houtje in zijn mond. "Niets om over te klagen..." reageerde hij terug. Ineens begon de stenen plaat te gloeien. Verschillende oudnovaanse letters kwamen voorbij als in een spreuk. "SNEL! Wat is het huisvesting van god?!" sprak Norwood tegen de man. "Weet ik het" sprak de man fel terug. Ineens duwde Norwood tegen de opkomende hyrogliëfen. "Mij...." mompelde. "God leeft in mij..." sprak hij. Hij maakte wat aantekeningen en een spoor van ronde oude letters schoot over het zand. Norwood zijn ogen volgde het. Het ging tot ver uit zijn zicht. Al snel besloot hij het te volgen en niet veel later kwam hij bij een grote kloof aan waar het zand naar beneden viel als een waterval. Het enige weg er overheen was een brug.

Ondertussen deed Luce gewoon haar ding en zorgde er voor dat Norwood zijn chromosomen weer terug werden gezet op hun oude plek. Norwood begon te gloeien maar zelf merkte hij er niets van.

Langzaam liep Norwood over de brug. Hij stapte per ongeluk op een opstaande steen die omhoog stond. Aan weerszijde van de brug schoten muren omhoog. Het achterste brugdeel kwam omhoog wat Norwood als enige optie gaf om driekwart van de brug over te moeten steken. Het omhoog gekomen brugdeel liet een aantal stenen vallen die langzaam ijzeren punten tevoorschijn haalde. Norwood wist wat er komen ging en zette het op een rennen. Hij had nog een kwart van de brug te gaan toen hij merkte dat er op het einde het andere brugdeel langzaam omhoog kwam. De gaten in de brug kwamen precies overeen met de stekels op de brug van de andere. Als hij maar een fractie te laat was zou hij doorklieft worden. Norwood zette zich af en sprong op de rand van de nog omhoog komende brugdeel en sprong omhoog. HIj landde net op het randje van de afrond en keek om. Hij haalde opgelucht adem. Waar hij naar op zoek was god mocht het weten. Maar hij had het gevoel dat hij dichterbij kwam.

Iedere stap die Norwood zette en iedere val die Norwood ontweek deed de gloed om hem meer dimmen. En iedere keer werd het hem meer duidelijk waar hij naar op zoek was. Hij was op zoek naar zich zelf. Echter kwam hij nu bij het grootste obstakel. De gloed was bij lange na nog niet weg en het zou ongetwijfeld nog even duren voor dat Norwood bij kwam.

Hij had zich inmiddels een weg gebaand door de tempel die hij had gevonden. Hij stond nu in een ronde kamer waar van weerszijde zand uit gaten stroomde en weer verdween. Het oude sfeer was duidelijk te merken hier. De kamer was bedekt met een oude gesteente en in het midden van de gigantische ronde zaal stond een altaar. Op het altaar stond hij. Norwood in een lichte gloed. Norwood zijn mond werd een grimas. De schat werd bewaakt door duizende vallen die ieder zijn angsten of eigenaardigheden bevatte. Maar momenteel was de moeilijkste nog te komen. Hij liep rustig en voorzichtig de kamer verder in. Achter hem schoot de wand dicht en viel ineens het grootste gedeelte van de vloer weg. Hij stond er enkel op een ronde schijf en het altaar net zo als hem aan de andere kant van de ruimte. Hij keek achter hem en langzaam begon een wand dichter naar hem toe te schuiven. HIj had weinig denktijd en een ruimte onder hem met een hoop scherpe punten. Als hij dit wilde overleven moest hij snel op een idee komen om zich hier uit te werken.

Ondertussen was de gloed al voor half weg lichter geworden maar het duurde nog steeds even voor hij terug zou komen. Het laatste obstakel voor Norwood, zijn vertrouwen terug winnen moest nog overwonnen worden en dat was het moeilijkste wat er nu was.

[Kon het niet laten om zijn archeologische studie er in te laten spelen....hopelijk is het spannend genoeg. Ik wist ook niets anders dan dit er in te voegen terwijl hij bewusteloos is. xD]

Ze moest het ergens toegeven, dat ze bang was. Een beklemmend soort angst, die langzaam haar longen leek te vernauwen, zich als een knoop in haar onderbuik vormde. Ze kreeg Norwood terug, maar kreeg ze ook háár Norwood terug? De vraag of ze hem nog normaal onder ogen kon komen brandde. Ze had eerst een vriend gehad, een opvolger waarvan ze zeker was dat hij niets van de macht die hij later zou krijgen zou misbruiken. Nu had hij degene van wie hij had gehouden - waarschijnlijk nog steeds hield - gedood, hetzij onbewust. Maar alsnog, hij had het wel gedaan. Kon ze zichzelf vertrouwen hem daar niet op af te rekenen? Had hij nog wel de moed om opvolger te zijn of wilde hij die positie niet langer vervullen? Haar vragen speelden door haar hoofd, gemengd met een scheut bittere gedachten. Ferost had zijn laatste jaren met Norwood doorgebracht, niet met haar. Ondanks dat ze ervan overtuigd was dat haar oorspronkelijke liefde vervaagd was, hield ze nog van de man. Op welke manier wist ze niet. Als vader, leermeester, geliefde, broer, oom? Ze draaide met haar vingers, liet haar blik weer op het oneindige gaan. Het was dan wel overduidelijk dat er iets aan de hand was als ze dat deed, maar verdriet vond ze nog veel erger om te laten zien. Misschien dat ze het Norwood zou vertellen, later, als dit alles was overgewaaid. Als ze klaar was om hier afscheid van te nemen, van de pijn die haar herinneringen veroorzaakten.
'Het licht wordt al minder,' merkte ze zacht op, kon het niet laten. Ze moest íets zeggen. Luce hielp haar enorm, maar in bedanken was ze sinds kort iets minder goed. Bovendien was het nog niet afgelopen, dus ze kon niet te vroeg juichen. 'Ik ga niet tegen hem liegen.' Ze slikte even moeilijk, probeerde de woorden te vinden. 'Hij - of zijn alter ego - heeft Malaika gedood. Misschien duurt het jaren, maar hij moet niet denken dat een ander het gedaan heeft. Hoewel ik het prettig zou vinden als je de zaken omtrent haar dood met mij wil afhandelen, zodat hij het kan verwerken. Het is nogal veel, zo'n dood.' Haar handen gingen even door zijn haren, legden een plukje goed. 'Denk je dat hij zich veel kan herinneren van Sigma, of is het helemaal verdwenen?' Ze wilde het weten om twee redenen. De ene was dat het een emotionele barrière zou kunnen worden, de andere was dat ze vragen had. Hoe had Savador haar opvolger zo kunnen veranderen zonder over een enorme hoeveelheid woud en Lichtmagie te beheersen? Waren Shadranen er nu ook al toe in staat genen te beïnvloeden? Eerst waren het Grenanen geweest die het menselijk lichaam op hun duimpje kenden, daarna kwam de technologie van Nova. Nu Shadra ook nog? Hoe lang duurde het voordat mensen van Puffoon ook genen gingen beïnvloeden? Het was bijna een bedreiging van haar magie, als iedereen het zou kunnen.

Luce keek naar de opgloeiende Norwood. Ze had nooit zijn verhaal gekend, nog zijn verleden. Maar het feit wat er met deze man was gebeurd roerde haar gewoon. Sowieso dat iemand zomaar de genen van iemand anders veranderde was voor haar al shocking. Het had heel lang geduurt voor ze het eindelijk onder de knie had om ze terug te veranderen. Nee dat truukje was nooit een makkelijke geweest. Laat staan dat Savador het als Shadraan had kunnen toepassen. Dat was haast onmogelijk, zo Luce wist. Maar dat het was gebeurd was al genoeg, was eigenlijk al te veel. Gelukkig kon Luce helpen. Genezen van andere vond ze altijd al de leukere dingen van haar magie, en zulke ingrepen zouden niet vaak voor komen. Misschien verder wel nooit. Norwood ging steeds iets minder gloeien. Waardoor een klein lachje op het gezicht van Luce verscheen. Ze wist dat hij op een bepaald moment van gloeien bij kon komen. De eerste minuten, kwartieren en uren gingen het snelst. Dat was altijd zo, daarna ging het iets minder hard. Het zou nog dagen kunnen zijn dat zijn lichaam iets op gloeide, maar niet zo heftig als het nu was. Maar zo te zien ging het de goede kant op. Ze had verder nog niet hoeven in te grijpen bij iets wat misschien mis ging,zoals bij een van de kopieën waarbij het zich verkeerd dupliceerde. Gelukkig ging het nog niet zo, als dat zou zijn, zou het veel langer kunnen gaan duren. Luce keek even op toen Lesaiah begon te praten. 'Het licht wordt al minder,' Luce knikte. "Maar het is nog niet over. Het zal nog even duren." Zei ze zachtjes voor het geval dat Lesaiah misschien iets te vroeg zou juichen. 'Ik ga niet tegen hem liegen.' Luce knikte, het was niet het beste om te doen, de waarheid zou hard zijn, maar beter voor hem zelf. 'Hij - of zijn alter ego - heeft Malaika gedood. Misschien duurt het jaren, maar hij moet niet denken dat een ander het gedaan heeft. Hoewel ik het prettig zou vinden als je de zaken omtrent haar dood met mij wil afhandelen, zodat hij het kan verwerken. Het is nogal veel, zo'n dood.' Luce knikte. "Natuurlijk, hij heeft genoeg te verwerken. Het is spijtig hoe het is gegaan, Malaika was een goede meid." Zei Luce zachtjes, terwijl ze op stond en naar Norwood liep, enkel voor een soort chek of het goed ging. Maar ze hoefde zich niet ongerust te maken, zijn uiterlijke kenmerken kwamen wat sterker door en zijn hartslag was perfect, iets wat een goed teken was. 'Denk je dat hij zich veel kan herinneren van Sigma, of is het helemaal verdwenen?' Luce dacht even na. "Het kan beide. Zo kan het gebeuren dat hij zich enkel het moment nog weet dat Savador hem iets aan deed en het verder allemaal een zwart gat is. Maar het kan ook zijn dat hij onbewust, maar toch bewust dingen van Sigma heeft opgenomen, die veel indruk op hem hebben gemaakt. Hij was dan wel Sigma, maar zijn eigen ik zat er onder, die zal heus iets mee hebben gekregen, maar de vraag is wat en hoeveel?" Luce keek weer naar het kwetsbare lichaam van Norwood dat langzaam de verandering in zette. "Voor hem hoop ik eerlijk gezegd dat het weinig tot niets zal zijn. Hij zou er misschien psychisch niet helemaal over heen kunnen komen, ben ik bang." Als Luce er zo aan dacht werd ze nog bozer op Savador. Ze was al boos om de problemen die hij had veroorzaakt, maar ook omdat ze ergens al een vermoede had op hoe het leven van Norwood misschien wel zou verlopen. Ze wenste het niemand toe, maar ergens, in haar woede, wenste ze Savador het zelf toe. Het zou niet professioneel zijn om te zeggen en dat deed ze ook niet, maar ze dacht het zeker wel.

Inmiddels was al de helft van het plateau al weg en hij had steeds minder tijd. Toen schoot het hem binnen. Alle vallen waren zijn zelfverzekerdheid. Hij moest op zichzelf vertrouwen mocht hij het halen. Norwood sloot zijn ogen en ging naar de rand van het platform. Hij rende op de muur af en zette zich af. In de lucht draaide hij zich om en hij schoot over het gat met pinnen heen. Hij zou het niet halen, de afstand was te groot. Hij minderde hoogte en landde onvoorzien op een onzichtbare plaat. Hij bleef zweven boven de puntige ondergrond? Hij bukte en klopte er op. "Spiegels, creatief..." mompelde hij. Hij liep verder naar het altaar. Hij stond er boven op met enige gloeiende effect. Hij slikte. Hij reikte zijn hand en raakte hem aan. Norwood versmolt zich en op dat moment begon de achtergrond af te brokkelen met veel kabaal. Norwood draaide zich ruw om en zag dat de ondergrond langzaam wegviel. Ook hij viel mee. Tijdens zijn val schoten een hoop zwarte schimmen om hem heen. Norwood sloeg verwilderd om zich heen om de schimmen weg te slaan. Maar tevergeefs. Zijn outfit ging naar zijn zakelijk leraren-outfit met zijn lange blauwe jas. Terwijl zijn val verder ging. Ineens bleef hij zweven in de houding alsof hij op een bed lag.
Inmiddels werd het gloeien alleen maar minder en was zowat verdwenen. Het enige wat zou gloeien was als je hem aan zou raken. Norwood's hand spande zich kort samen. Zijn hoofd draaide wat opzij terwijl een zacht gekreun gesmoord uit zijn hoofd kwam. Ineens haalde hij diep adem en schoot hij overeind. Zijn ogen wijd open en zijn hand op zijn schouder. Gevolgd door een hevige hoestbui door de onverwachte inspanning. Hij hijgde nog hevig na. Zijn ogen moesten nog wennen aan de nieuwe omstandigheden. Of beter gezegd zoals de oude omstandigheden. Zijn blik schoot naar een beweging wat een zuster was. Daarna naar een bos met rozen die als felrode vlek in zijn beeld kwam. Daarna naar een glinsterende ijzeren bedframe. De details schoten hem binnen. Hij maakte een spreuk waardoor zijn bril weer op kwam. Zijn ogen paste zich aan en hij keek naar de twee personen die naast zijn bed zaten. Zijn ogen verwijdde zich opnieuw. "L-lesaiah..." kwam er kort uit. Zijn lerares stond recht voor zijn neus en hij voelde zich als een leerling die zich had misdragen. Ineens greep hij naar zijn hoofd. Een hoog piepend geluid schoot hem binnen. In flitsen zag hij wat hij allemaal wel niet uitgevoerd had. Ondertussen spande zijn hand zich aan en kwam er uit zijn mond een akelig geschreeuw. Het deed pijn om al die beelden in no time binnen te krijgen. Zijn ogen verwijd naar zijn schoot en zijn handen slap langs zijn lichaam kondigde aan dat het afgelopen was. "Heb ik echt....Savador geholpen bij dat..." sprak hij zachtjes niet gelovend. "Dat iemand tot zoiets in staat is..." sprak hij. "Gelukkig is Malaika nog ongedeerd..." sprak hij. Hij wist niets van het incident af omdat Sigma met zijn laatste spreuk zijn herinneringen had aangepast en Norwood er nog niets van had meegekregen.

Luce was in een gesprek gevallen met Lesaiah, voor haar was het allen ook niet makkelijk. En ze snapte haar gevoel, dat Luce er was. Het liefst zou je gewoon zelf je opvolger willen redden, maar op sommige punten gaat dat niet. Luce had zich in de jaren sterk ontwikkeld op medische hulp. Het was niet makkelijk geweest, maar Luce had er plezier in gehad, mensen redden. Als ze het kon had ze haar ouders en voornamelijk Deirdre gered, haar lieve kleine zusje. Haar alles. Maar dat ging niet. Daar was het te laat voor. Luce had toen de vaardigheden nog niet en Deirdre was al te lang weg. Vermoord. En nog steeds wisten ze niet wie de dader was. Hoewel die vast en zeker dood was, na een aantal eeuwen. Luce zuchtte toen ze het had over de toestand van Norwood. Het was niet makkelijk zoiets mee te delen aan iemand die zoveel om hem gaf. En ook niet met de gedachte wat die man moest doormaken. Soms was het leven gewoon zwaar. En straks kwam nog een zwaardere taak op hen te liggen. De dood van Malaika. Misschien zou hij iets weten, misschien ook niet. Ze hoopte eigenlijk.. ze wist niet wat ze hoopte, Alleen maar dat het goed zou komen met die arme jongen. Hij had nog een heel leven voor zich, hij had nog genoeg te doen. Hij had een kind die hij moest opvoeden. Hij moest genieten, maar dat zou moeilijik gaan nu. Zeker nu zijn liefde dood was, door een of ander ongeval. "Voor hem hoop ik eerlijk gezegd dat het weinig tot niets zal zijn. Hij zou er misschien psychisch niet helemaal over heen kunnen komen, ben ik bang." Luce keek naar Lesaiah. Haar woorden waren nog maar net uit haar mond gekomen toen er beweging ontstond in het lichaam van Norwood. Het ging veel en veel sneller dat Luce had verwacht. Zijn hand bewoog, alsof ze zich spanden. Luce ging bij hem staan en controleerde alles. Of alles nog goed ging, of er nergens een fout was gemaakt. Normaal ging zoiets niet zo snel. Het kon dan altijd wel weken duren. Norwood werd steeds bewegelijker, zijn hoofd begon hij te draaien, hij kreunde zachtjes, waarschijnlijk ook van de pijn die het met zich meebracht. Zijn ogen gingen open en schoten alle kanten op. Hij zorgde bij zichzelf dat zijn bril weer op zijn neus kwam. "L-lesaiah..." Luce glimlachte bij de herkenning. Dat was in ieder geval een goed teken. Het volgende had Luce ook zien aankomen, de herinneringen. Joost mocht weten wat hij allemaal zag. "Rustig jongen." Fluisterde Luce tegen hem terwijl hij begon te gillen. Toen ze zag dat het over was controleerde Luce nog eens alles. Ze wilde niet dat het nog steeds fout zat. "Heb ik echt....Savador geholpen bij dat..." Luce keek naar Lesaiah, die het vast niet makkelijk ad om dit alles te zien. "Dat iemand tot zoiets in staat is... Gelukkig is Malaika nog ongedeerd..." Dat laatste liet bij Luce de adem stokken. Sigma had hoogstwaarschijnlijk gezorgd dat hij die herinnering niet zou meepikken. Dat kon niet anders. Zoiets zou hij anders wel hebben meegekregen. Luce draaide zich even van het apparatuur af en draaide zich om naar Norwood. "Norwood, ik ga even wat simpele testjes doen, om zeker te weten of alles goed met je gaat, daarna moeten we het even hebben over..." Luce slikte even. "Nou ja, dat komt zo wel." Ze glimlachte wat moeizaam. "Ik ben trouwens Luce, Luce Lior, opvolgster van Eric." Luce pakte een lampje en haalde de bril van Norwood van zijn gezicht af. Scheen met het lampje om te zien of zijn pupillen nog een goede reflectie hadden. Na nog wat simpele testjes gedaan te hebben ging ze op het rand van het bed zitten. "Vertel eens, hoe voel je je?" Luce glimlachte wat onzeker. Ze moest het toch echt gaan vertellen, al zou het ook wel iets voor Lesaiah zijn om het zo er gewoon uit te flappen. Luce wilde gewoon het zekere voor het onzekere nemen. Ze wilde weten of hij er psychisch wel klaar voor was. Hoewel je voor zo'n klap er natuurlijk nooit klaar voor bent, maar er was echt een grens waarbij ze het wel zou doen of niet.

Norwood had het gevoel alsof er een trein voorbij raasde. Zijn oorde vulde zich met een denderend en schrapend geluid en het deed zeer. De druk op zijn hoofd verhoogde zich op het moment dat de herinneringen terugschoten. Alles ging aan hem voorbij als een trein en het ging snel en krachtig. Hij hijgde na zijn geschreeuw nog hevig met lange halen. Het had zeer gedaan en niet alleen lichamelijk ook om te zien wat hij had geflikt. Hij had de woorden van Luce niet gehoord. Hij keek haar even kort aan. Zijn ogen schoten naar Luce. Haar adem werd anders en haar ogen werden serieuzer toen hij sprak over Malaika. Hij liet alleen niet merken dat hij door die handelingen een naar gevoel kreeg. Hij liet haar zijn bril afpakken en haar woorden kwamen half binnen. "Hebben over...." herhaalde hij nadenkend. Hij kon zo snel niet bedenken wat het zou kunnen zijn. Zwijgzaam ging zijn blik naar Lesaiah en toen weer naar Luce. "Norwood Vavendyor..." stelde hij zich zachtjes voor. Hij keek haar zwijgzaam aan en het lichtje deed hem in reflex knipperen. Zijn ogen gingen terug naar Lesaiah en weer terug naar Luce toen ze vroeg hij hij zich voelde. "Ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen..." sprak hij. "Ik heb honger, dorst en voel me uitgeput...maar naast dat niet anders dan anders" sprak hij terwijl hij ging verliggen op het ziekenhuisbed. Zijn houding was licht onderuitgezakt en hij keek haar aan. "En niet te vergeten heb ik het gevoel alsof ik iets belangrijks ben vergeten. Maar wat kan ik niet plaatsen..." sprak hij terwijl hij niet doorhad dat het over zijn vergeten herinnering ging. Zwijgzaam ging zijn blik naar Lesaiah en toen weer naar Luce. "Waar wilde je het trouwens over hebben..." sprak hij toen voorzichtig. "Want ik heb het gevoel alsof ik het niet wil horen, alsof je iets nog achterhoud voor mijn bestwil" sprak hij. "Het heeft toch niet te maken met het gene wat ik vergeten ben of wel?" sprak hij zachtjes en nog voorzichtiger. Hij keek naar Lesaiah en Luce. De blikken die op hem werden geworpen waren ernstig en het deed hem alleen maar meer angstig maken. "Ik heb een vreemd voorgevoel dat dit alles nog erger is dan dat ik zelf door heb..." sprak hij toen meer tegen zichzelf. Zijn blik ging weer naar Luce wachtend op een mogelijke verklaring.

Het zou fijn voor Norwood zijn als hij zich alles kon herinneren; Dan zou hij in ieder geval niet geschokt zijn over de dood van zijn partner, zou hij weten dat hij het niet zo bedoeld had. Maar aan de andere kant; Hij had waarschijnlijk vreselijke dingen gedaan, wel meer dan een persoon gedood. Misschien had Savador hem wel dingen laten doen waarbij nachtmerries zouden verbleken. Het ergst was misschien wel dat zelfs dat haar zou kunnen helpen om Savador beter te kunnen begrijpen. Deze actie van hem, hoe hij het voor elkaar had weten te krijgen. Ze wist het niet, maar wilde het dolgraag weten. Was ergens jaloers dat zij het niet had gekund, en een zwakke opvolger van Alejandro wel. Zo zag ze hem inmiddels half; Gewoon een ander soort Alejandro, en die wilde ze het liefst nooit meer zien. Gewoon omdat het haar teveel pijn deed om hem aan te kijken, in de wetenschap dat hij ervoor had gezorgd dat ze de waarheid wist; Om hem daarna ruw te weigeren, hetzij onbewust. Het deed haar pijn om nog maar aan die momenten, die minuten terug te denken. Het was waarschijnlijk niet beter geworden als ze door waren gegaan, maar dat had misschien een minder schrijnend effect gehad dan deze ruwe afbraak. Vooral omdat hij nu dingen wist die hij niet hoorde te weten, die alleen voor haar gedachten bestemd waren.
‘Natuurlijk komt hij er psychisch niet helemaal overheen. Dat zou niemand kunnen. Ik ben nu 213, maar ben nog steeds niet van mijn angsten af. Een schuldgevoel zal waarschijnlijk nog veel langer duren.’ Ja, ze was nog steeds bang. Voor van alles en nog wat, ondanks dat ze geen van die angsten wilde toegeven. Ze kon niet met een andere persoon in een kleine ruimte zijn, gewoon omdat het haar het gevoel gaf weer met Tyrel te zijn. Er waren meer dingen die haar het gevoel gaven met Tyrel te zijn, maar dat was de duidelijkste. Dat was ook de reden dat ze zich liever afsloot, dat ze emotionele banden moeilijk te vormen vond. Dat ze moeilijk het verschil zag tussen een vijand en een vriend, gewoon omdat ze beiden niet kon herkennen. Ze sloot even haar ogen, ging op de rand van Norwood’s bed zitten. Hij zag er al beter uit, hoewel niet volledig klaar om wakker te worden. Misschien wilde ze stiekem dat hij nog een paar dagen moest rusten, gewoon. Om haar brein eraan te laten wennen dat ze haar oude patroon weer moest oppakken, een patroon van training, papierwerk en een normaal slaappatroon. Zeker dat laatste ging moeilijk worden; Ze bracht makkelijk vijftien uur per dag in bed door, en stond dan rond elf uur ’s avonds op. Alleen maar omdat ze iets moest eten en om de anderen wakker te houden met urenlange muziek. Klassieke stukken, daar was ze in teruggevallen. Kon het moderne gedoe gewoon niet meer opbrengen, speelde meer op haar gevoel. De klassiekers waren haar hoofd haast in geduwd, dus die speelde ze automatisch.
Hetgeen wat haar ogen deed openen, was een verandering in de energiestroom van haar opvolger. Nog geen seconde nadat ze haar ogen opende hoorde ze hem haar naam zeggen. ‘Norwood,’ reageerde ze zacht, hoewel ze verder haar ogen liet spreken. Ze stonden niet beschuldigend, niet teleurgesteld. Gewoon blij om hem te zien, alsof hij twee weken op een reisje naar Gren was geweest. Ook het geschreeuw liet ze over zich heenkomen. Had zij ook zo gegild, toen ze dingen terugkreeg? Het zou best kunnen, ze kon zich de afgelopen dagen – of waren het weken geweest?- amper als meer voorstellen dan een vage waas. Kalm stond ze daarna op, liet Luce haar testjes doen. Ze zou niet praten zonder dat het haar gevraagd was, niet voordat haar opvolger er klaar voor was. Het was moeilijk dit werk niet over te nemen van Luce, maar die was er nu eenmaal beter in dan zij.
‘Je hebt meer energie verbruikt dan je lichaam opgeslagen had, dus ja; Je voelt je slecht.’ Haar woorden rolden bijna emotieloos uit haar mond, op een zachte toon. ‘Je hebt behoorlijk wat gemist, Nor.’ Geen glimlach bij haar opmerking, maar ze kortte zijn naam wel af. Wilde niet dat hij dacht dat ze hem nu verachtte, want dat deed ze niet. ‘Je voorgevoel klopt, daar niet van. Je bent een aantal dingen vergeten. Maar eerst moet je me beloven dat je rustig blijft. Iedereen is veilig, alles is prima. Echt waar.’ Ze had niet vaak moeten vertellen dat iemand dood was, dus het was niet alleen moeilijk, maar ook best nieuw voor haar. Hoewel; Norwood moest eraan wennen. Zij was ook een moordenaar, ondanks dat hij dat niet wist. Als LM doodde je minstens een keer in je leven wel iemand, al was het omdat je dronken was. Het was een soort offer wat je moest brengen, je onschuld verdween.

Norwood sprak Lesaiah's naam zacht maar duidelijk hoorbaar uit. Hij opende zijn ogen voorzichtig en moest even wennen aan de omgeving. Hij zag duizenden details tegelijk en zijn hand zocht naar zijn bril op het nachtkastje naast zijn bed. Hij zette deze op en keek met een zwijgzame maar ergens opgeluchte blik naar Lesaiah. Voor hij het wist had hij zijn armen kort om haar heen geslagen. Het was in een opwelling gegaan. Het feit dat hij besefte dat hij weer de oude was en dat Lesaiah, een goede vriendin van hem, bij hem was. Het feit dat hij haar weer zag met zijn eigen ogen en niet met de ogen van een moordenaar. Hij zweeg en liet haar los. Het leek net alsof hij het geschreeuw niet eens meer had meegemaakt. Het feit dat Lesaiah hier was en hij weer de oude was deed hem al stukken beter. Niet dat hij in de beste staat was. Norwood zijn ogen gingen naar Luce toen ze zijn bril afpakte. Hij liet haar de testjes doen en beantwoorde daarna op normale toon haar vraag. Lesaiah's reactie deed hem glimlachen. "Misschien voel ik me inderdaad niet echt opperbest..." sprak hij en glimlachte lichtjes. Zijn glimlach verdween echter toen hij besefte dat zijn voorgevoel over wat hij dacht nog klopte ook. Hij keek naar Lesaiah en toen naar Luce. Ze hadden allebei iets ernstigs in hun blik een blik die hem alleen maar angstiger maakte. En die angst deed hem zijn gedachten ratelen. "Er is iets wat je niet verteld, Lesaiah..." sprak hij. "Niet 'iedereen' is in orde of wel?" vroeg hij toen. Hij sloeg de dekens van zich af en dwong zich op te staan. Het was moeizaam maar hij deed het. Hij greep al snel naar zijn schouder en begon kort te hoestten. De inspanning was misschien iets teveel voor zijn conditie. Hij pakte het gordijn vast en trok het opzij. Zijn ogen speurde de ziekenzaal af. "Malaika....is er niet..." sprak hij. "Ze is niet eens langs geweest om mij bij te zien komen? Tenzij..." stamelde hij meer tegen zichzelf. Hij draaide zich om. "Malaika is....toch wel in orde..." stelde hij meer de vraag naar zichzelf dan naar de twee legendarische magicians. "Zeg het me! Ze het dat ze in orde is..." sprak zijn stem wat luider tegen de twee. Hij wilde er niet aan denken dat er iets ernstigs was gebeurt. Zijn ogen kregen lichte vochtiger gehalte bang voor het feit dat er daadwerkelijk wel iets gebeurd is wat hij niet zou willen. Nee het moest, Malaika was in orde, er was iets anders ernstigs dat Lesaiah en Luce verborgen hield.

"Ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen..." Luce grinnikte. "In feiten heb je die ook gelopen, om weer terug jezelf te worden." Luce ging weer op de rand van het bed zitten. Zodra ze zijn toestand kon plaatsen dan konden ze het vertellen. "Ik heb honger, dorst en voel me uitgeput...maar naast dat niet anders dan anders" "Dat is erg fijn om te horen, maar je zal niet zomaar alles weer kunnen oppakken, Norwood. Je lichaam is nog herstellende dus je moet rustig aan doen." Luce keek naar Lesaiah doe ook een redenering had voor het feit dat hij zich niet al te top voelde. Luce knikte zachtjes. "En niet te vergeten heb ik het gevoel alsof ik iets belangrijks ben vergeten. Maar wat kan ik niet plaatsen... Waar wilde je het trouwens over hebben..." Luce keek even naar Lesaiah. Niet echt goed weten of ze het al kon vertellen. "Want ik heb het gevoel alsof ik het niet wil horen, alsof je iets nogachterhoud voor mijn bestwil Het heeft toch niet te maken met het gene wat ik vergeten ben of wel?" Luce keek hem aarzelend aan, daarna weer naar Les en terug naar Norwood. "Ik heb een vreemd voorgevoel dat dit alles nog erger is dan dat ik zelf door heb..." Luce zuchtte even. Ze moest de moed bij elkaar schrapen om het te vertellen. En het moment dat ze haar mond wilde openen kwam Lesaiah met een antwoord. ‘Je voorgevoel klopt, daar niet van. Je bent een aantal dingen vergeten. Maar eerst moet je me beloven dat je rustig blijft. Iedereen is veilig, alles is prima. Echt waar.' Luce glimlachte even aarzelend. Iedereen was veilig. Het was maar net hoe je het bekeek. Iedereen was ook veilig, hetzij op dit heelal, hetzij ergens waar je pas kwam als je het hier niet meer overleefde. Allebei plekken waar je veilig kon zijn. Alleen allebei zo verschillend. "Er is iets wat je niet verteld, Lesaiah... Niet 'iedereen' is in orde of wel?" Het ging allemaal net even wat sneller dan Luce had verwacht. Met een gemak sloeg Norwood de deken van zich af en stond op. "Norwood, ga liggen." Het lonk vrij streng, een strengere toon die Luce had. Haar altijd vriendelijk stem kreeg een moederlijke ondertoon. Dit kon alleen maar slechter zijn voor zijn herstel. Hij stond inmiddels wat wankel op zijn benen en trok de gordijnen weg. Luce zag zijn ogen de vrij lege zaal afzoeken. Ze kon precies weten naar wie. "Malaika....is er niet..." "Norwood, je gaat nu liggen, of wil je nog langer hier blijven liggen." Het was alsof ze tegen niemand praatte. "Ze is niet eens langs geweest om mij bij te zien komen? Tenzij..." Luce liep richting de man. Hij draaide zich om en Luce keek met grote ogen naar hem. "Malaika is....toch wel in orde..." "Norwo.." Ze werd onderbroken door Norwood. Zeg het me! Ze het dat ze in orde is..." "Je moet eerst gaan zitten." Luce greep hem bij zijn boven arm en plaatste hem op het bed. Bij het zien van zijn vochtige ogen kreeg Luce zelf ook een brok in haar keel. "Luister, want het is niet makkelijk." Luce zuchtte en keek even naar Lesaiah. "Malaika is er niet meer. Ik zou willen zeggen dat alles goed met haar is, maar dat is niet zo." Haar stem was zachtjes, haast niet verstaanbaar. "Malaika is er niet meer." Herhaalde ze zachtjes. Herhaalde het om zichzelf ook te overtuigen. Ze keek naar Norwood. Zat naast hem en sloeg een arm om hem heen. Dit was misschien wel het moeilijkste wat ze had moeten zeggen.

--SORRY SORRY voor de late post. Tentamenweken enzo.. drukdruk..

Norwood zat op het bed maar werd steeds ongemakkelijker. De twee personen naast hem verborgen iets en hij wilde het niet eens weten had hij het gevoel. Maar juist doordat gevoel werd hij nieuwsgieriger en wilde hij het koste wat kost wel horen. Hij keek naar Lesaiah die op het bed zat. "Veilig is nog niet altijd in orde..." sprak zijn stem koppig. Het was de gespannen sfeer die er hing die hem koppiger maakte. Hij keek naar Luce die uitlegde dat hij rustig aan moest aansterken. "Weet ik..." sprak hij daarna wat kalmer. Ineens schoot hem iets te binnen. Het was een lichtmagie bron die zeer duidelijk voelbaar was. Het gaf hem de moed om op te staan maar tevens de waanideeën die hij uitsprak. Hij stond op en luisterde niet naar de strenge stem van Luce. Hij liep wankel naar het gordijn en trok deze opzij. Hij keek rond de ziekenzaal, helemaal leeg op een enkele zuster na. Norwood draaide zich om. "Malaika is er niet...." sprak hij. Hij werd ongemakkelijk bij het idee. Hij begon te twijfelen of ze wel in orde was. Hij schreeuwde het uit en keek op toen Luce opstond en hem bij zijn bovenarm pakte en hem naar het bed trok. Norwood verzette zich niet meer, alsof hij zich al besefte dat het niet zo was. Hij kwam met een doffe plof op het bed en staarde kort voor zich uit. Hij dacht na. Waarom waren ze zo stil, waarom reageerde ze gewoon niet op zijn reactie. Hij zweeg en keek naar Luce toen ze sprak. Op het moment dat de draad op van het aambeeld boven zijn hoofd werd doorgeknipt verwijdde zijn ogen zich. "N..." kwam er uit. "Nee..." stamelde hij. Zijn ogen werden vochtiger en hij voelde de arm van Luce branden. "NEE!..." schreeuwde hij het kort uit. "Dit moet een grap zijn..." stamelde hij nog zich half beseffend van het feit dat hij net te horen had gekregen dat zijn partner was overleden. Hij sloot zijn ogen en boog zich voorover. Hij kon de opkomende tranen niet voorkomen. Op het voeteneinde verzamelde zich een hoop bladeren die harder werden en een boek vormde. Norwood deed het niet meer bewust, had amper controle meer over zijn magie. Hij was zou uitgeput en emotioneel een klap gekregen dat de magie de overhand nam. Het boek had een soort slot en het klikte open. Met een windvlaag vloog het boek open naar een bladzijde waarop met letters sierde: Hoofdstuk 3: Black clouds. Norwood zijn blik schoot naar het boek. "Nee..." mompelde hij. "Hij wilde het boek vastpakken maar het was al te laat. Een stroom aan bladeren schoot de ziekenzaal binnen en overspoelde Lesaiah en Luce. Norwood werd net als de twee bedolven onder het gewicht en alledrie werden van het zicht ontnomen. De bladeren trokken zich terug in het boek dat zich dichtklapte.

Norwood opende moeizaam zijn ogen. Het was ochtend en hij zou vandaag op stap gaan met iemand. Althans dat is wat hij zich besefte. Norwood besefte zich helemaal niets meer van wat er had plaats gevonden in de ziekenzaal. En de rede hierachter was heel simpel, het had nog nooit plaats gevonden. Een jongen van pakweg zestien jaar met rode ogen kwam overeind. Het was een slanke jongen met een redelijke lichaam voor zijn leeftijd. De kamer was redelijk netjes en op de muren hingen verschillende foto's. Norwood was toen al bezig met het maken van zijn levensboek en de foto's die er toen hingen moesten nog in het boek komen. De jongen, Norwood, stond op en keek rond. Van beneden klonk een stem die hem riep. Norwood! Melanie is er! klonk een vrouwelijke stem. Je zag de jongen direct glimlachen en naar de badkamer rennen.

Zonder dat Norwood het wist was hij in zijn herinnering gezogen. Een herinnering die hij had opgeslagen en nooit meer terug wilde spelen. En hij was de hoofdrol er van. En Luce en Lesaiah waren gedwongen mee te kijken.

Het beeld vervaagde en maakte plaats voor de woonkamer. Norwood kwam kauwend op een stuk brood naar binnengelopen. Een blond meisje zat er op de bank. Ongeveer de leeftijd van Norwood. Het was net een jongere versie van Malaika, en voor degene die haar kende zou ze nog eerder op Madeline lijken. Norwood plofte op de bank naast het meisje dat direct haar hoofd op zijn schouder legde. Norwood sloeg zijn arm om haar heen. Norwoods moeder kwam binnen en liep met een glimlach verder door naar een andere kamer. Na dat Norwood zijn brood op had stonden de twee op. Bespraken wat over wat ze gingen doen en vertrokken uiteindelijk.

Het beeld vervaagde zich opnieuw en kwam uit bij een schuurtje. Het blonde meisje leunde tegen het kozijn van de deur en keek met een verliefde blik naar binnen. In de schuur zelf stonden 7 jongens druk bezig. Een luchtmagiër die druk bezig was met geluid versterken. Een lichtmagiër die druk bezig was een lichtshow op te zetten. Een watermagiër die drumde en bij iedere slag water liet opspatten. Een gitarist met vlammen bij zijn handen die ongetwijfeld vuurmagiër was. Een basgitarist die een paarse bas had, een duistere magiër. Een aardmagiër die iedere bandlid op een plaat hield en deze langzaam van hoogte liet veranderen. Op de laatste plaat stond Norwood. Uit volle borst te zingen, een krachtige maar heldere stem vulde zich daarom ook door de ruimte. Het meisje keek met een blik naar Norwood dat je ongetwijfeld kon zien dat de twee iets hadden. Norwood keek tijdens het zingen net zo goed terug.

Ondertussen zaten Luce en Lesaiah nog steeds vast en was het einde nog niet in zicht. Norwood zong verder en was halverwege het nummer. Niet wetend dat het einde van een nummer over zou gaan in een nachtmerrie.

[ik ga verder in mijn volgende post, anders werd hij verdorie lang.]