Dit topic is gereserveerd!

“Het is beter als je alleen gaat.”
Alsof er iemand was waarmee hij kon gaan en als dat al zo was geweest had die persoon toch niet hem mee gewild. Tenzij deze de behoefte voelde om te zeuren over het feit dat hij alles weggooide. Waarom konden ze niet gewoon zien dat het hem niks scheelde? Hij zou dit niet gedaan hebben als hij het gevoel had dat hij iets kon verliezen, maar de waarheid bleef dat hij juist niks te verliezen had in zijn ogen. Als hij keek naar alles wat hij nu had… Hij voelde er niks bij. Ja het was fijn om genoeg geld te hebben, om er zeker van te zijn dat het goed gaat met je familie – voor zover dat kan dan – en dat je je vrij weinig zorgen hoeft te maken omdat alles voor je geregeld wordt. Maar kan je dat wel zien als een leven?
Zijn antwoord kon je wel afleidden aan het feit dat hij nu op weg was naar een andere planeet en niet vanwege zaken die te maken hadden met zijn carrière. Hij kreeg het gewoon benauwd als hij eraan dacht en dat ging dan ook nog eens gepaard met een naar gevoel. Als er geen directe reden was geweest dat hij terug had gewild had hij genoegen genomen met werkelijk iedere andere planeet: zolang hij maar kon ontsnappen.

De reden dat hij deze specifieke plek had uitgekozen was omdat er iets was wat hij recht moest zetten. En ook omdat hij ergens een vage hoop koesterde dat één specifiek persoon daar hem weer kon maken zoals hij was. Dat de oude Luca op een of andere magische wijze weer terug zou komen als hij enkel al naar haar zou kijken. Natuurlijk was dit onmogelijk, maar hij mocht nog wel hopen – toch? Hij was niet tevreden met zichzelf op het moment, het was nooit genoeg. Vroeger was hij wel tevreden geweest met zichzelf… Misschien lag het aan zijn haren? Misschien moest hij ze toch weer terug naar blond verven? Nee, nee, daar lag het niet aan. Dat wist hij gewoon zeker, anders zou hij dat gevoel niet hebben.
Iedere keer als hij terugdacht aan die tijden kreeg hij een vreemd gevoel. Een bedrukkend gevoel op zijn borst en het gevoel als hij spontaan geen adem meer kon halen. Ditmaal gebeurde het ook weer, opende hij zijn mond een beetje in een poging zijn longen te vullen met zuivere zuurstof. Hij wist niet of het bestempeld kon worden als nostalgie… Of dat hij gewoon spontaan last kreeg van halve hyperventilatie aanvallen door emoties die hij er destijds aan had gekoppeld. Hij wist het niet en als hij heel eerlijk was frustreerde het hem nog steeds, maar hij moest het loslaten. Het was onmogelijk om naar een antwoord te zoeken.

Geschrokken wilde hij overeind schieten, maar de riem belette hem hiervan. Hij veerde weer terug in zijn stoel en voelde hoe zich langzaam een pijn verspreidde in zijn onderbuik. Auw, wat konden die dingen pijn doen als je niet uitkeek. Ze waren er toch voor je veiligheid? Ze moesten er toch juist voor zorgen dat je géén pijn kreeg? Nou lekker systeem was dat. Geïrriteerd maakte hij de riem los en stond op, waarna hij zich afvroeg waarom hij eigenlijk zo was geschrokken.
Ooo ja… Ze waren geland, dat was het. En hij was inslaap gevallen, maar moest nu toch echt wakker worden zodat hij uit kon stappen. Hij gaapte even waarna hij naar begon te lopen, strekte ondertussen uitgebreid zijn armen. Hij mocht dan wel het voordeel hebben dat hij niet snel gênant sliep, maar dit ging wel gepaard met het feit dat hij vrijwel niet veranderde van positie en dat had dan weer tot gevolg dat hij vrij stijfjes was als hij eenmaal was ontwaakt.
Nadat hij de shuttle was uitgestapt liep hij nog een paar passen verder waarna hij bleef stilstaan en opkeek. Dat was lang geleden zeg, dat hij hier was geweest… Hij hoorde op de achtergrond dat de shuttle alweer opsteeg en wegvloog, vandaar dat hij wat verder naar voren was gestapt. Opeens draaide hij zich met een ruk om, had het gevoel alsof hij iets was vergeten – maar dat was niet zo. Hij had het gevoel gehad dat hij zijn bagage was vergeten, maar hij had niks. Er was afgesproken dat hij niks hoefde te doen en dat alles voor hem geregeld zou worden. Het leek net alsof ze dachten dat hij niks kon. Een gedachte die hem irriteerde. Er waren wel veel dingen die hem irriteerde de laatste tijd. Waarschijnlijk omdat hij zich eigenlijk gewoon aan zichzelf irriteerde, maar omdat hij zichzelf moeilijk kon veranderen verweet hij het maar aan andere dingen.

OOC; Bleh, beter dan dit gaat het niet worden ~

<sub>Misschien was het wel een beetje onhandig geweest, het was niet zo dat hij super populair of iets dergelijks – nou zo schatte hij zichzelf in dan – maar er waren altijd wel één of twee mensen die hem zouden herkennen. Een publieke school op Puffoon was uit den boze geweest gezien de kans daar te groot was, maar hier moest hij vast wel gewoon nihil zijn. Althans dat hoopte hij. Niks was zo vervelend als mensen die hem lastigvielen omdat ze hem ‘kenden’. Uiteindelijk wilde ze altijd gewoon wat van hem, of hij ze nu hielp om die figuurlijke ladder op te klimmen of met iets anders. Het zorgde er bijna voor dat hij gewoon wilde opgeven wat vriendschappen betreft, je werd toch altijd verraden.
Echter was er nog steeds die vage hoop gebleven. Hij wist dat niet iedereen van zijn bestaan afwist en hij moest gewoon de personen weten te vinden die geen idee hadden wie hij was. Dat waren de mensen die hij nodig had, de mensen waarop hij kon bouwen. En waren er ook nog andere personen van een tijd geleden, die al wisten wie hij was maar nog voor al dit alles was gebeurd. Die hem allang hadden geaccepteerd zoals hij was en waarbij hij zichzelf had kunnen zijn. Dezer dagen was hij zo geobsedeerd om leuk gevonden te worden door werkelijk iedereen dat hij zichzelf eigenlijk een beetje was vergeten, maar hij zou zijn eigen ik wel weer terug vinden. Hij had gewoon de juiste personen nodig die het in hem naar boven zouden brengen.

Oké, het plan was dus als volgt: hij moest zich gewoon gedeisd houden en opzoek gaan naar specifieke personen. Personen uit fragmenten uit zijn herinneringen. Zijn geheugen was vrij goed, maar omdat er zoveel overheen was gegooid en er zoveel nieuwe dingen waren bij gekomen kon hij het niet helpen dat sommige dingen langzaam verdwenen. Ze werden als onbelangrijk beschouwd en dus in de prullenbak gegooid, maar of ze dit ook echt waren was een andere vraag. Natuurlijk bestonden ze nog wel ergens, diep verstopt, maar het leek net onmogelijk om ze weer volledig terug te halen.
”O mijn god.”
Zeg dat wel, het leek er nu al op alsof zijn plan niet ging werken. Operatie maak het verleden het heden leek nu al mislukt te zijn en dat liet zich blijken doormiddel van een gezichtsuitdrukking. Hij was niet blij, het liefst wilde hij de persoon die het had gezegd wegduwen en misschien nog wel dwingen om hem te vergeten. Hij kon dit allemaal nog herstellen, er was geen reden om in paniek te -
”FABULOUS! Jij bent die Puffoonse popster!”
Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Realiseerde zich dat hij de persoon eerst moest vinden die überhaupt tegen hem aan het praten was voordat hij ook maar iets kon doen. Met moeite trok hij zijn mondhoeken omhoog waarna hij zijn ogen opende en langzaam zijn blik naar beneden liet glijden, waarna de geforceerde glimlach verdween zo snel als hij gekomen was. Zwijgend keek hij naar haar, met grote ogen en met moeite zijn lippen op elkaar houdend. Hij wist niet of hij dit moest zien als geluk of ongeluk, maar het liefst koos hij voor de eerste optie.

Hij had niet stilgestaan er was ongelofelijk veel veranderd aan zijn kant, maar als hij naar het meisje voor zich keek… Het leek net alsof ze ontsnapt was aan de tijd, alsof deze geen invloed op haar had gehad. Grote paarse ogen, met  een glim van enthousiasme, blauwe haren die nog steeds zo lang waren als ze altijd al waren geweest – op de paar plukken die voor haar voorhoofd zaten en samen een pony vormde na dan. En dan haar lengte, het leek net alsof ze kleiner was geworden, maar de waarheid was dat hij gewoon een kop was gegroeid.
’W-’ meer dan die ene letter kwam er niet uit zijn mond, realiseerde zich plots dat er iets niet klopte. Ze had hem niet bestempeld als een watje, of iets in die zin, laat staan als Luca – ze had hem een popster genoemd. Het was onmogelijk dat ze wist dat hij dat nu was, hij had haar er niks over verteld. Dus hoe kon ze het dan weten? Het kon zijn dat ze gewoon een grapje maakte, dat ze hem voor de gek hield – maar haar blik leek zo oprecht. Echter wist hij niet zo goed zo goed wat hij moest zeggen, maar hij moest wel iets zeggen want hij had zijn mond nu al opengetrokken ook al had hij maar één letter gezegd tot nu toe. ’Ehm… Ken ik jou?’ Als ze nu verontwaardigd zou zijn door die vraag zou hij zeker weten dat ze het niet meende en gewoon een spelletje met hem aan het spelen was. En dat was vast wel zo, maar liever het zekere voor het onzekere.</sub>

<sub>Als hij van te voren had geweten wat er zou gebeuren had hij deze ontmoeting als ongelukkig opgevat. Misschien zou hij dan niet eens terug zijn gekomen en zou hij het hebben gelaten voor wat het was, wellicht had hij dan tegen zichzelf gezegd dat het nog wel meeviel. Dan zou hij het misschien nog wel langer hebben uitgehouden, wetende dat het dus wel altijd nog erger kon.
Toch zou hij er niet over mogen klagen, want hij wist niet wat hij haar precies had aangedaan. Als je zomaar vertrekt zonder iets te zeggen… Sommigen werden boos, anderen verdrietig. Wren zou waarschijnlijk optie nummer één zijn geweest, maar alsnog voelde hij zich er slecht over. Want hij wist dat ze niet veel vrienden had, anders was dat hele verjaardagsgebeuren nooit gebeurt. Dan had ze gewoon een feestje gehad en was er niks mis geweest. Echter was dat niet het geval: ze was helemaal alleen geweest en niemand wist er überhaupt van. En dan was hij er geweest. Ze mocht hem dan altijd namen noemen, hem bestempelen met negatieve begrippen – hij had het niet erg gevonden. Hij wist dat ze het niet zo bedoelde, maar het was gewoon haar manier om dingen duidelijk te maken.

Hij had haar gewoon in de steek gelaten en eigenlijk schaamde hij zich er best wel voor. Hetgeen wat hij had gedaan was onacceptabel en of hij het echt recht kon zetten was nog maar de vraag. Het was logisch als ze boos op hem zou worden en hem daarom dus nooit meer wilde zien, maar momenteel leek het er niet op alsof dat het geval was. Ze leek eerder een soort van blij, een soort blij die hij zich eigenlijk niet kon herinneren. Het enige wat hij zich kon herinneren hoe ze eruit zag en hoe ze zich normaal gesproken gedroeg, bepaalde karaktereigenschappen. Echter kon de realiteit nooit op tegen gedachtes.
Zo was het nu zelfs zo dat de realiteit zo verschilde dat hij er zelfs een vreemd gevoel van kreeg. En toen ze een lach toonde werd dat gevoel alleen nog maar erger, zo erg dat hij het niet meer volhield om haar aan te kijken. Het zorgde ervoor dat hij zich nog erger voelde over de situatie. Hij had dit in de steek gelaten: een klein meisje, die dolgelukkig leek omdat ze hem zag. Zij het zo dat ze niet de echte… Hem zag, maar een popster.
”Wat doe jij op SSA!”
Hij keek haar zijdelings aan met een bedenkelijke blik. ’Naar school gaan,’ kwam er langzaam over zijn lippen, ’Want dit is nou niet echt een plek waar je naartoe gaat op je vakantie.’ Als hij op vakantie was geweest was hij wel ergens anders naartoe gegaan, dat zou iedereen doen. Tijdens vakanties wilde de meesten juist alles vermijden wat school te maken had, ze wilden het vergeten. Tijdelijk dan wel, want voor je het wist moest je er weer naartoe.

Ze had dus gezegd dat ze hem niet kende, maar zij hem wel. Van zijn muziek en dus niet vanwege een eerdere ontmoeting. Man, wat kwam die klap hard aan zeg – echter kon hij het niet laten merken. De brok in zijn keel was gekomen moest hij maar wegslikken en dat stekende geluid aan de linkerkant van zijn borstkas moest hij maar negeren. Er waren belangrijkere dingen nu: zoals een beslissing nemen; moest hij haar vertellen wie hij was of niet? Als hij het opbiechtte dan zou ze dus boos worden met als ergste gevolg dat ze hem nooit meer wilde zien. Als hij niks zei dan bleef het gewoon zoals het nu was, dan kreeg hij een kans om alles weer zo te maken zoals het was. De juiste was optie een, maar… Hij keek naar haar, nam haar blik goed in zich op.
Hij kon het niet.
”Ken je de weg hier al? Anders kan ik je wel wat vertellen.”
Nee, hij kon het echt niet. Hij was bang, te bang om haar te verliezen. ’Dat zou fijn zijn,’ grijnsde hij, zijn beslissing nemend. Hij zou het haar niet vertellen, dat kon hij niet, maar dat hield niet in dat hij wel kon proberen haar geheugen op te frissen – op een subtiele manier weliswaar.
”Je bent toch niet bang op de grote, nieuwe school?”
Het maakte dus niet zo heel veel uit wie je was, het meisje je zou je sowieso plagen. Of pesten, het lag eraan hoe je het opvatte. Echter was het zo typerend voor haar dat hij het niet kon helpen dat hij zachtjes moest lachen, waarna hij haar blij aankeek. ’O, Wren, je zou eens moeten weten. Ik ben in grotere gebouwen geweest in deze, dus de grote is wel het laatste wat me kan intimideren! Daarbij heb ik ook hordes fans overleefd, dus ik kan wel wat hebben.’ Er waren een paar tellen voor nodig totdat hij zich realiseerde wat hij precies had gezegd. Hij had haar naam gezegd, maar hij kon die onmogelijk weten. Nou ja, in haar ogen kon hij die onmogelijk weten. De waarheid bleef dat hij hem te goed wist.</sub>

<sub>Misschien beging de jongen nu de grootste fout in zijn leven. Hoewel, het zou waarschijnlijk de op twee na grootste fout zijn, gezien nummer een nog het feit bleef dat hij weg was gegaan zonder iets te zeggen. Hij had niet veel vrienden gehad, dus in principe was het niet zo’n heel groot probleem – maar zij het wel zo dat hoe minder vrienden je hebt, des te meer liefde je aan ze kan geven omdat je het minder hoeft op te splitsen. Zo zag hij het althans, maakte er een hele berekening van om dingen nog enigszins logisch voor zichzelf te maken. Er waren zoveel dingen die hij niet kon verklaren, net zoals het meisje voor hem. Het meisje dat leek te zijn ontsnapt aan de greep van de tijd, of kwam dat enkel omdat hij haar niet goed genoeg kon herinneren om alle fijne details te weten? Wel wist hij dat hij haar nog nooit zo blij en enthousiast had gezien, hij wilde haast zeggen dat het gewoon beangstigend was. Als hij moest kiezen tussen deze blik, of de blikken die hij zich kon herinneren – beledigd, boos, beschaamd – dan ging hij liever voor die opties. Waarom precies wist hij niet.
Weer zo’n vraag die hij niet kon beantwoordden en deze keer kon hij er niet eens een zelfverzonnen logisch verband aangeven.

”Je hoeft niks uit te voeren als je niet wil!”
Opnieuw moest ze hem weer een mentale klap verkopen, maar hij had het recht niet om erover te klagen. Hij had haar in de steek gelaten en dat was veel erger dan wat zij nu had gedaan. Vage herinneringen over hoe hij haar had gestimuleerd om een betere leerling te worden, het stond nog ver van het beste uit haarzelf halen – maar het was een stap in de goede richting geweest. Helaas leek het er nu op dat ze van dat pad was afgeslagen, de routebeschrijving die hij haar had gegeven had verkreukeld en weg had gegooid.
’Is dat zo?’ Een bittere grijns verscheen op zijn gelaat. Als er iemand was geweest die zijn aura op het moment kon zien zou deze wegrennen. Het was niet perse zo dat hij boos was of iets dergelijks, niet op haar in ieder geval. Hoewel hij wel de neiging had om haar eens flinke hoofdpijn te bezorgen door haar onder een van zijn armen te klemmen en hard met zijn knokkels over haar hoofd te wrijven. ’Dus jij skipt vaak lessen? Verklaard wel wat.’ Zijn reactie was ongepast, maar hij kon het niet helpen dat hij zich hier niet fijn over voelde. Zij het zo dat hij zich eerder beledigd voelde dan echt boos en ergens was hij ook gewoon diep teleurgesteld in haar. Toch gaf het hem alsnog niet het recht om haar te beledigen en normaal zou hij het ook voor zichzelf gehouden hebben, om dan zo zielig in zijn bed te eindigen en zich er slecht over te voelen voor haar. Dat was nu niet het geval, nee hij deed juist iets wat geheel tegenovergesteld was. Doelde erop om haar dat gevoel te geven wat hij normaal zou hebben gehad, zonder er eigenlijk bij na te denken.

En net zo min dacht hij na wanneer hij haar naam had gezegd, het was er gewoon uitgeflapt omdat het zo vanzelfsprekend was in zijn ogen. Wist zij veel, ze wist niet eens wie hij was – niet meer. Een blik van achterdocht nam haar gelaat over. Hij was erbij. Daar ging zijn plan dan, hoewel het verre van perfect was – maar het was beter dan de waarheid recht in haar gezicht zeggen.
“Hoe weet je-”
Nu ging het komen.
Hij wendde zijn blik af, richtte hem naar boven – want naar de grond kijken ging niet want daar stond zij. Zachtjes beet hij op de binnenkant van zijn wang, om zichzelf ervan te weerhouden om nog iets stoms te zeggen zonder erbij na te denken. Hij kon het zich niet nog een keer permitteren om een fout te maken, hoewel deze blunder hem wel zijn kop kon kostten en het eigenlijk niet meer uitmaakte of hij dan nog fouten maakte. Echter werd zijn hachje gered en niet door hemzelf of iemand die van de huidige situatie afwist: nee, Wren redde hem. Zonder het door te hebben. ’Een brief ja…’ bracht hij afwezig uit, terwijl zijn blik langzaam naar beneden afdwaalde – keek haar recht aan, ’Wren, klein meisje met lange blauwe haren. Uiterst irritant. Dat was het ja,’ het kwam nogal geforceerd over zijn lippen en zijn twijfelachtige glimlach accentueerde dit ook nog eens, ’En dan had je ook nog een of andere Nina, toch?’ Nina was er ook nog geweest, Wren haar partner in crime. Hij had haar maar één keer gezien, vroeg zich af of zij ook zo onveranderd was gebleven.
Ze wilde er echter niet verder over doorgaan, omschreef het als een lang verhaal – waarvan hij meer wist dan ze zou denken – en pakte zijn hand vast. Exact op het moment waarop haar hand de zijne had aangeraakt leek het net alsof zijn hart een slag oversloeg, staarde er vervolgens naar. Een kans om het te verwerken kreeg hij echter niet, want het kleine meisje ging vrolijk verder: ”Hoe heet je en wat wil je weten op je toer?” Ietwat onthutst keek hij op, leek nogal verloren. Zijn hart klopte sneller dan normaal en hij wist niet of het lag aan de adrenaline die door zijn aderen stroomde vanwege het feit dat ze hem om zijn naam vroeg of omdat zij absoluut niet nadacht over wat ze deed. ’Je weet niet hoe ik heet?’ wist hij uiteindelijk over zijn lippen te krijgen. Een paar tellen daarna realiseerde hij zich pas waarom ze het niet wist, dat hele artiestennaam gebeuren. Luca was niet goed genoeg geweest dus hadden ze hem maar een of andere vage naam gegeven die je normaal gesproken nooit aan je kind zou geven. Hoewel het hem niets verbaasde als iemand zijn echte naam wel wist, je kon tegenwoordig zoveel informatie zo gemakkelijk vinden. ’Mijn naam is L-…’ wacht, hier had hij niet over nagedacht, ‘L-… Lo-…’ Hij moest een andere naam verzinnen, gewoon snel iets – willekeurige letters, ‘Lorenzo.’ Met een ietwat dwingende blik keek hij haar aan en er was ook een lichte dreiging aanwezig, alsof hij er nog achteraan had gezegd: en waag het eens om dat in twijfel te trekken.
’Hebben ze hier trouwens iets in de vorm van een muzieklokaal?’ vroeg hij er uiteindelijk ietwat snel achteraan, maar zijn blik bleef ongeveer hetzelfde. Dwong haar nu met zijn blik om zijn geaarzel te vergeten en gewoon zijn vraag te beantwoordden, dwong haar om het te laten voor wat het was.</sub>

<sub>Als hij heel eerlijk was walgde hij hiervan, van binnen. Van buiten had hij gewoon een grijns op zijn gezicht geprent omdat hij niet zo goed wist hoe hij anders moest kijken en een grijns deed het altijd wel goed. Het zorgde er niet voor dat je ongeïnteresseerd overkwam of geïrriteerd of boos of wat dan ook: in zijn ogen zorgde het voor een neutrale uitdruk al dan niet een sympathieke. Niet dat het Wren eigenlijk uit kon maken, zij was wel het soort persoon die daar lak aan had, maar om haar nu met een vies gezicht aan te kijken omdat hij die blik van haar maar niks vond was ook vreemd.
Het was overigens sowieso vreemd.
Waarom vond hij het zo verachtelijk? Er werd hem altijd opgedragen om complimentjes te maken zoals: een oprechte glimlach is het beste wat een meisje kan dragen. Echter wilde hij zo een vinger in zijn mond steken als hij die zinnen nu over zijn lippen moest persen. Nee bedankt, dat ging hem niet worden. Om dingen dan nog even logisch voor hemzelf te maken trok hij maar de conclusie dat ze het niet meende, deze lach was niet oprecht. Hij was niet echt naar hem toe gericht, maar naar iets anders. Wat wist hij niet precies, maar hij wist wel dat het hij in de goede richting zat met zijn verklaring.

Zijn ietwat harde opmerking scheen wel effect te hebben en door haar leugen heen te prikken. Een beledigde blik kwam tevoorschijn, o wat was dat een heerlijke blik zeg! De onverschilligheid waarmee ze antwoordde, het zorgde ervoor dat zijn hart een sprongetje maakte. Zonder dat hij het doorhad gingen zijn mondhoeken omhoog en kwam er een warme, brede glimlach op zijn gelaat te staan. Dit was de Wren die hij zich herinnerde, dit was de Wren waarvoor -
Het voelde net alsof hij door bliksem werd getroffen wanneer zijn hersenen haar woorden eindelijk hadden om vertaald en hij de betekenis wist. Zijn glimlach verdween en nogal verslagen keek hij naar de grond. Ze had het over hem, maar toch ook weer niet. Het fijne gevoel wat hij daarnet nog had gehad werd verplaatst door een verscheurend gevoel, hij kreeg het gevoel alsof hij stikte. Hij wilde de waarheid tegen haar zeggen, schreeuwen zelfs, maar hij kon het niet. ’Het kan mij schelen,’ bracht hij binnensmonds uit terwijl hij zijn handen tot vuisten balde en uiteindelijk opkeek, ’Ik geef om j-’ lichte aarzeling omdat hij weer dreigde de fout in te gaan, ’Ik bedoel: ik geef om al mijn fans! En ik wil het beste voor ze, dus ook voor jou,’ grijnsde hij uiteindelijk ietwat geforceerd, ’Ik geef om jouw toekomst.’ Even keek hij haar zwijgend aan, waarna zijn blik ineens wegschoot. ’En die van al mijn andere fans, natuurlijk,’ het klonk ietwat hees en het was ook de aanleiding waarom hij na die zin even zijn keel schraapte. Er was niks ergers dan een hese stem.

Tweemaal knipperde hij met zijn ogen waarna hij haar aankeek wanneer ze eerst klakte met haar tong als reactie op zijn vraag. Dit was een nieuw geluid dat hij haar nog nooit eerder had horen maken, maar het was niet bepaald vervelend. Als hij heel eerlijk was vond hij het eigenlijk wel schattig – maar die gedachte duwde hij snel weg, daar had hij nu geen tijd voor. Want hij moest met een naam komen, wat hij ook deed, maar met overduidelijk veel moeite. Echter kreeg hij wel een beloning voor het feit dat hij iets had weten te verzinnen: een grinnik van haar kant.
Langzaam hief hij zijn hand op en drukte de rug ervan tegen zijn lippen, het mocht dan als muziek in zijn oren klinken; het had wel ongewenste gevolgen. In combinatie met haar hand was het gewoon teveel en voelde hij gewoon zijn wangen langzaam begonnen te gloeien, probeerde ze dus te verbergen met zijn hand. Haar aankijken durfde hij even niet meer, was te bang dat het alleen nog maar erger zou worden door wat hij kon zien. Echter had haar opmerking op zijn gestuntel er wel voor gezorgd dat zijn gebaar helemaal niet zo vreemd was: voor hetzelfde geld kon hij zich gewoon schamen en vandaar dat hij een blos in bedwang probeerde te houden. ’Wat verwacht je ook als men je alleen nog bij zo’n belachelijke naam noemt?’ mompelde hij zachtjes, maar meer moest hij er niet over zeggen want net zoals zij eerder had gezegd was het een lang verhaal.
”Ze hebben een mooie piano.”
De rest daarvoor was verwerkt als: bla bla bladiebla. Niet zo belangrijk dus. Bij die woorden was zijn interesse echter wel aangewakkerd. Zijn vrije hand was ondertussen alweer omlaag gezakt en met een glim van enthousiasme keek hij haar aan, maar hij toonde dit verder niet in zijn houding. Op zijn hand na, die in de hare kneep. ’Piano?... Kan jij piano spelen?’ Anders zou ze zoiets toch niet onthouden hebben, toch? Zijn enthousiasme ging niet zozeer uit naar het instrument, meer naar het beeld van het meisje dat het instrument beoefende. Zag je het al voor je? Kleine Wren, achter een grote vleugel terwijl ze helemaal in muziek opging… Hou op. Dadelijk moet je weer een blos verbergen sul.

Stiekem zou ik het zelf best grappig vinden, Wrennekind achter een piano. Komt vast niet aan de pedalen #struggles.</sub>

<sub>Het was niet zo dat hij kon zeggen dat al zijn harde werk ongedaan was: want er was nooit sprake geweest van hard werk. Het was allemaal vanzelf gegaan en hij wist nog steeds niet waarom ze had gedaan wat hij destijds van haar had gevraagd, indirect weliswaar. Misschien had ze zich uitgedaagd gevoeld en wilde ze hem ongelijk bewijzen; wilde ze hem bewijzen dat ze weldegelijk instaat was om te leren en dus ook om goede cijfers te halen. No way dat ze haar houding was gaan beteren voor hem, dat was te absurd voor woorden.
”Moet ik dit geloven?”
Pas na deze woorden kon hij weer opkijken, weliswaar met een bloedserieuze blik. Een paar tellen bleef hij het meisje strak aankijken, waarna hij langzaam zijn mond opende: ’Ja.’ Misschien was het beter geweest als hij nee had gezegd, of misschien. Het was waar dat hij om haar gaf, dat kon hij niet ontkennen, maar het gedeelte over de fans… Meer dan de helft kende hij niet eens. Het was niet zo dat hij het niet apprecieerde, maar kon moeilijk om iemand geven die hij niet kende, waarvan hij nog nooit het gezicht van had gezien. Vandaar dat het ook altijd bij aardigheid bleef en hij dus bepaalde zinnen had die hij altijd gebruikte, zinnen die het altijd wel goed deden.

Hij schrok wanneer ze ineens aan zijn hand trok, ervoor zorgde dat hij op hetzelfde niveau kwam als haar. Als hij dit had zien aankomen had hij er vast wat aangedaan, zo sterk was ze nou ook weer niet – maar omdat hij heel ergens anders had gezeten met zijn gedachtes was het appeltje eitje geweest voor haar. Een verrassingsaanval, die een voltreffer bleek te zijn.
Met grote ogen keek hij recht in de hare, zijn mond open – alsof hij iets wilde zeggen, wat ook wel zo was maar het lukte hem niet. Hij was te dichtbij, dichtbij als in zijn neus raakte de hare bijna aan. Het enige wat hij kon doen was haar met grote ogen aankijken en afwachtten, niet instaat om te reageren op deze situatie. Die alleen nog maar erger werd wanneer ze een hand door zijn haren haalde, waarop hij wel zijn blik had kunnen verschuiven zodat hij haar hand had kunnen volgen voor zover dat kon. Zijn blik schoot weer naar haar wanneer ze wat zei. Iets over haar naam en een kleine vogel. ’Maar je bent ook klein…’ merkte hij afwezig op, meer onbewust dan bewust.
Zodra hij de kans kreeg om de afstand te vergroten deed hij dat ook. Het was niet zo dat hij omhoog schoot, het was eigenlijk erg beheerst. Dit kwam dan hoogstwaarschijnlijk door het feit dat hij nog een beetje in shock was door haar actie. Waarom deed ze dat eigenlijk? Voor zover hij wist was ze nooit zo van het fysieke contact geweest. Misschien had hij het toch bij het foute eind: haar uiterlijk mocht dan onveranderd lijken, dat hoefde niet perse voor haar innerlijk te gelden. Misschien was ze wel heel veel veranderd, hoewel hij dat betwijfelde als hij nu al terugkeek naar hun conversatie.

Gelukkig hoefde hij niet lang stil te staan bij het voorval, want een afleiding in de vorm van een ander onderwerp werd al snel aangeboden. En met alle liefde nam hij het aan.
Het nieuwe onderwerp ging over de lokalen, het muziek lokaal en de piano die daar was. Waarop hij vreemde, maar vanuit een bepaald oogpunt zeker lieve, fantasieën kreeg en dit uitte door overbodige enthousiasme. Totaal niet rekening houdend met het feit dat hij haar misschien wel kon dwingen met zijn blik om ja te zeggen, bleef hij haar aankijken. Zo kreeg hij uiteindelijk ook de reactie waarop hij had gehoopt: een knikje en wat bescheiden woordjes. Die hij nauwelijks hoorde, het knikje was het belangrijkste geweest. Hij hief haar hand op en hield hem vast met zijn beiden handen, keek haar aan. ’Maar dat is geweldig, Wren!’ sprak hij dolblij, kon het bijna niet geloven dat het zo was. Er waren nou eenmaal dingen die je bepaalde personen niet zag doen en pianospelen was een van die dingen bij Wren. Het was niet zo dat hij het niet zou willen zien, maar het leek hem gewoon zo onwaarschijnlijk.
”Maar jij bent hier de popster!”
Er kwam een grijns op zijn gelaat en hij hield zijn hoofd een tikje schuin. ’Ik gebruik mijn stem,’ grijnsde hij, ’Er is geen enkel instrument wat ik kan bespelen, op een paar nootjes of akkoorden na – behalve als je een stem ook als instrument ziet.’ Hij liet haar hand met een hand los en hield zijn wijsvinger voor zijn lippen. ’Maar aan niemand doorvertellen; het is ons geheimpje, oké?’ Een knipoogje volgde nog, iets wat een gewoonte was geworden. Meestal konden mensen geen nee zeggen als hij dat deed, meestal niet dan. Het leek net alsof hij iedereen er weer mee in een klein kind kon veranderen en ze het gevoel kregen dat ze geheim agenten waren die een speciaal geheim toevertrouwd kregen dat ze nooit of te nimmer door mochten vertellen. Zo was zijn geheim dat hij instrumenten wel kende en wist hoe ze werkte, maar er niet op kon spelen. Men moest geloven van wel, maar hij zou dingen eerder faken met zijn stem dan dat hij daadwerkelijk echt zou spelen.

Opnieuw veranderde het onderwerp, het ging weer terug naar een eerder onderwerp: de rondleiding. Hij volgde haar blik wanneer ze naar haar tas keek. “Heb je geen bagage?” Hij keek op waarna hij zijn hoofd schudde. ’Nee. Of ja, eigenlijk wel: maar popster voordeel,’ hij rolde met zijn ogen wanneer hij dat zei, ’Het wordt voor me geregeld, dus maak je maar geen zorgen.’ Hierna liet hij haar hand los en liep naar haar tas toe, pakte deze op en gooide hem over zijn schouder waarna hij een kant opliep en een hand in zijn zak stak. Ze zou hem vast wel volgen -
Wacht.
Hij hoorde haar te volgen.
Hij bleef stilstaan en draaide zich een kwartslag. ’Ik draag je tas wel, is het minste wat ik kan doen terwijl jij me rondleid.’ Vervolgens richtte hij zijn blik op haar gezicht. ’Ik ga toch wel de goede kant op?’ grijnsde hij, wetende dat hij eigenlijk wel de goede kant opging – maar zij mocht niet weten dat hij dat wist.</sub>

<sub>Er waren zoveel dingen die hij wilde zeggen, dingen die hij haar wilde uitleggen of gewoon wilde zeggen omdat hij vond dat het moest. Bepaalde opmerkingen die hij nooit had kunnen maken, maar nu kon het wel: ze stond recht voor zijn neus. Toch was het niet zo simpel als het leek, vanaf het punt dat hij het besluit had genomen om haar niet de waarheid te vertellen – wat vrij snel was gebeurd zonder er echt over nagedacht te hebben – werd alles ineens een stuk moeilijker. Er waren zoveel dingen die hij wilde doen, maar die hij niet mocht doen. Hij was Luca niet, nee… Ze kende hem niet, want hij was Luca niet. Luca had privileges, privileges die hij opnieuw moest claimen.
Hij was Luca niet. Hij was Lorenzo, een geheel ander persoon.
Of hij nou echt een ander persoon was viel te betwisten, natuurlijk was hij veranderd als je keek naar zijn uiterlijk; maar dat zijn oppervlakkige veranderingen. De echte veranderingen die erom doen zijn die omtrent je persoonlijkheid, die soms aangeven dat je opgroeit en volwassen wordt maar het kan ook zijn dat je gedwongen wordt om te veranderen. Bij hem was de tweede het meest van toepassing, het was niet zozeer dat ze hem echt dwongen – het was meer indirect en een resultaat van al het figuurlijke geduw. Hij had er wel van geleerd om wat meer voor zichzelf te komen, hij had ook rechten! Maar nu hij het meisje zo voor zich zag schenen al die rechten in het niets te verdwijnen en waarom dat gebeurde… Ach, als we dat toch eens wisten was alles nu opgelost.

O, het blaffende hondje was wedergekeerd. Wat uitleg bij de zin: hondje doelde op Wren en het blaffende gedeelte op het feit dat het meisje dreigend kon kijken en klinken, maar dit alles behalve was. Fysiek kon ze vrij weinig uithalen bij mensen en ze liep ook nog niet lang genoeg rond in dit universum om allerlei connecties te hebben waarmee ze iemand kapot kon maken. Het zou hem overigens niet verbazen als ze zo zou eindigen: als een machtige zakenvrouw die gezag over vrij veel mensen, niemand die tegen haar in durfde te gaan. En dan kleren, zakelijk… Strak rokje… Volgroeide Wren…
“En?”
Hardhandig werd hij weer teruggetrokken naar de werkelijkheid, moest alles weer even verwerken voordat hij doorhad wat er nou precies aan de hand was. Wat aardig moeilijk ging gezien een zekere gedachte maar aanwezig bleef, ergens op de achtergrond. Hij wendde zijn blik af toen hij voelde dat zijn wangen begonnen te gloeien. Vanuit zijn ogen was alles fout in deze situatie. ’N-Niks…’ Hij leek beledigd en klonk zelfs een beetje boos. Wat hij eigenlijk ook was, maar waarom precies snapte hij niet. Oké, hij vond het vervelend dat ze dit nu moest doen bij hem en dat ze gedachtes bij hem opriep die gewoon niet gepast waren. Maar hij was ook boos op zichzelf dat hij ouder was en er ineens hormonen waren gekomen waardoor die gedachtes tot stand kwamen.

Met zijn eerdere omschrijving had hij eigenlijk niet perse bedoeld dat ze klein was, maar eerder schattig. Echter vereiste het een zekere zin van subtiliteit om dit te kunnen merken, iets wat Wren overduidelijk miste. Anders had ze hem ook wel gelijk herkend, maar misschien was zij niet het persoon dat mensen herkende aan hun gezichten. Sommigen herkenden anderen namelijk aan hun houding en hij moest wel toegeven dat die van hem enigszins veranderd was, maar zo erg dat ze hem niet meer kon herkennen?
Ze deed de term eer aan; haar houding, haar gezichtsuitdrukking, haar uiterlijk… Alles! Echter spraken haar woorden het altijd tegen, maar die wist hij altijd te negeren of hij zocht zover naar een andere betekenis die wel positief was dat het niet meer uitmaakte. Velen hadden dit niet gekund en vonden haar daarom een dictator of een duivels kind. Als andere jongens hem vroeger hadden gevraagd waarom hij altijd bij haar uithing had hij nooit echt een duidelijk antwoord kunnen geven, meestal liep hij gewoon altijd weg vooral wanneer ze begonnen over het feit dat ze gewoon vervelend was en dan nog niet eens mooi. Hij kon ook niet zeggen dat ze direct mooi was, maar ze had zo haar charmes.
”Dat piano leren was best gedwongen.”
Met een ietwat droevige glim in zijn ogen keek hij haar aan, wist een zwakke glimlach op zijn gelaat te toveren. ’Laat mij er dan positieve emoties aan koppelen voor je.’ Hij wist niet waarom, maar ergens had hij het gevoel dat ze er helemaal niet blij over was en dan niet boos. Zij het ook zo dat het leuk zou zijn als ze gewoon piano kon spelen en dan kon hij misschien zingen… Hoewel hij niet wist of hij dat wel kon, zingen voor haar. Ze zou dan vast niet doorhebben dat hij het echt voor haar deed en niet omdat het toevallig even kon omdat zij wat toetsen indrukte. De gedachte alleen al maakte hem nerveus.

Ze had niet hoeven dwingen zijn oog weer open te doen, ze had het ook gewoon kunnen zeggen. Zo opende hij hem ook gewoon en keek hij haar een beetje onbegrijpend aan, maar na het horen van haar woorden schakelde hij over naar een ietwat treurige blik. Hij leek net een klein kind waarvan het ijsje op de grond was gevallen. ’Sorry,’ verontschuldigde hij zich uiteindelijk en keek weg, ’Stomme gewoontes.’ Het waren inderdaad gewoontes geworden, men had gewild dat hij zich zo gedroeg en had hem er zo lang op gewezen dat het uiteindelijk allemaal gewoontes waren geworden. Vervelende, beschamende gewoontes.

Gelukkig was Wren haar niveau subtiliteit weer te laag om door te hebben dat hij de weg wist, scheen het niet eens op te merken. Daarbij was ze ook maar wat blij dat hij haar tas droeg, wat zorgde voor een onbeschrijfelijke vreugde. Die in zekere zin vrij onbenullig was: je mocht haar pakezel spelen, gefeliciteerd jong. In zijn hoofd ging het er echter heel anders aan toe, het was niet zo dat hij zich vereerd voelde of zo: maar hij vond het fijn dat hij haar kon helpen, op wat voor manier dan ook. En natuurlijk ook dat ze zijn gebaar waardeerde.
Zonder een opmerking of klacht volgde hij haar. ”En dan kan je m’n tas wel naar m’n etage brengen.” Door die zin werd de vreugde nog grootser, zij het zo om een vreemde reden. Hierdoor zou hij exact te weten kunnen komen waar ze zich bevond enzovoorts, dus zou hij haar altijd kunnen opzoeken wanneer hij wilde. Echter stopte hij zijn gedachtes heel snel wanneer hij merkte dat hij te enthousiast werd en dus ook te hard van stapel liep, hij was Lorenzo – remember? ’Maar natuurlijk,’ grijnsde hij, ’Alles voor mijn p- gids.’

OOC; We hebben het er al over gehad ~
On another note: waarom veranderen al mijn mannelijke personages altijd in pervers, zelfs Luca moet er nu aan geloven. En tien punten als je weet hoe hij haar eigenlijk wilde noemen in mijn laatste zin van deze post :'D

MAAR ZE GAAN VERKASSEN, dus dit topic is een soort van uit ^^</sub>