I really f*cked it up this time, didn’t I, my dear?

Dwalen. Overal naartoe, maar nergens bleef ze. Het was een irritante gewoonte geworden, het dwalen. Alsof haar lichaam had besloten dat er niets beters te doen was dan een beetje ronddwalen, proberend zo alles te vergeten. Alles was al af, van papierwerk tot een aantal diplomatische bemiddelingen. Ze zag op tegen nog meer werk, wilde het niet maken. Zodra ze stilzat, kwamen de gedachten op gang. Of ze positief waren of niet wist ze zelf niet, maar ze kwamen wel. Gedachten over waarom ze hem nu zo verachtte. Het was haar fout geweest om hem mee te nemen, niet de zijne om die uitnodiging aan te nemen. Wat dacht ze wel? Dat ze alles maar aan hem kon wijten? Dat was net zoiets als een spiegel kapotslaan omdat je er niet goed uitzag. Nutteloos, want helpen zou het niet. En toch was het het enige waar ze aan kon denken. Het enige waar haar gedachten op gefocust bleven, want haar hoofd leek iedere keer weer een verbinding met de man te maken. Met een van de twee mannen. Ferost en Alejandro, twee namen die ze het liefst weer zou vergeten. De personen die ze het liefst niet meer wilde kennen. De een omdat hij haar verleden bleek te hebben verwoest, de ander omdat hij haar dagelijks leven aan het verwarren was.
Haar voeten struikelden niet over de stenen bij de ruïnes, daarvoor kon ze te goed aanvoelen wat er ging komen, maar ze was moe genoeg om te vallen. Slapen was moeilijk geworden; Ze durfde het bijna niet meer, bang voor dromen die ze niet wilde dromen. Nachtmerries kon ze het al lang niet meer noemen, nachtmerries waren op de een of andere manier eng. Deze dromen waren zo fijn dat ze bijna niet wakker worden. Dat was hem dan ook de crux. Als ze in slaap viel, en begon te dromen, wilde ze niet meer wakker worden. Haar dromen waren zo veel beter dan haar realiteit. Het maakte niet uit dat het niet echt was, maar ze was daar tenminste niet zo zwaarbeladen. Als ze sliep – iets wat dus nog maar weinig voorkwam, vanwege de pijn die het deed bij het wakker worden – was ze terug op Gren, rende ze gewoon urenlang. Of vloog ze. Door de bomen, door velden, langs hagelwitte stranden. Ze rende nergens vandaan, nergens naartoe. Op dat moment ging het meer om het rennen dan om het doel. En als ze dan wakker werd, dan was het weer voorbij. Dan dacht ze weer na, kon ze die vrijheid niet meer voelen. Vandaar dat ze ging dwalen. Om die vrijheid weer terug te krijgen, waardoor ze misschien eens droomloos zou slapen.
Ondanks wat ze zich voorhield, wist ze precies waar ze heenging. Het was een van de eerste dingen die ze had gevonden hier, toen ze net was aangekomen. Toen ze zelfs Norwood nog niet kende, omdat niemand wist dat ze was aangekomen. Ze had de steen meteen herkend, ergens was ze er bijna verdrietig van geworden. Er waren maar weinig dingen die ze op Gren had gehad, als in bezit. Een huisdier vond ze geen bezit, noch had ze er een gehad. Ze had het meer een dierlijke vriend gevonden. Hij was samen met Ferost verdwenen, en zij had het niet eens doorgehad. Alsof ze hem ook was vergeten. Zijn naam was Dionysos geweest, naar de god van de wijnen. Een van de mooiste eenhoorns die ooit hadden geleefd, en een van de meest dierbare vrienden die ze ooit had gehad. Naast Flynn, Fennon en Norwood natuurlijk. Ferost rekende ze er niet meer bij. Hij was nu een verrader voor haar.
Ze had het rotsblok bereikt voordat ze haar gedachten af kon maken, gelukkig maar. Het paardachtige wezen was in een van zijn meest sierlijke posities versteend; Hij steigerde, zijn linkervoorbeen iets hoger dan zijn rechter. In zijn ogen stond niets van angst te lezen, alsof hij had geweten dat dit eraan zat te komen. Natuurlijk was dat zo geweest, Dionysos had altijd alles geweten. Haar vingers streken over zijn flank, naar boven. Ze kon niet hoger komen dan het begin van zijn nek; Het was een grote eenhoorn geweest, ze kon alleen op hem klimmen als hij ging liggen. Dan ging hij heel langzaam en elegant door zijn benen, waardoor zij met haar benen langs zijn zij op zijn rug kon gaan zitten. Dat was de enige manier waarop ze hem mocht berijden, hoewel hij wist dat ze liever schrijlings zat.

// OPEN // 1 PERSOON // PREFERBALY EEN LEERLING //

Ze sloot haar groene ogen; Dionysos had altijd al een rustige persoonlijkheid gehad, en ergens ook wel een aura die overheerste. Het had een rustgevende invloed; Op haar tenminste, op anderen had ze het nooit uitgeprobeerd. Zij had ook zoiets, maar zij maakte het gewoon zo dat de natuur zich naar haar gevoelens gedroeg. Dionysos had er vrijwillig voor gekozen om emoties te onderdrukken, wetend dat hij er veel mee zou winnen. Waaronder dus deze gave van rust. Zij had gedwongen alles moeten wegstoppen; Anders verdorden er bomen zodra ze zich slecht voelde, begonnen dingen te rotten zodra er iets van nijd bij haar opkwam. Minder emotie, Lesaiah. Minder emotie. waren woorden die ze letterlijk iedere training te horen kreeg. Dat ze teveel invloed had zonder controle over deze invloed te hebben. Ze kon ze slechts controleren door emoties weg te drukken. Helaas waren ze dan alsnog relatief heftig, zeker als het negatieve emoties waren. Zoals ze zich nu voelde, terwijl haar vingers verder streken over haar vroegere- Hij was geen huisdier. Over haar vroegere compagnon, om het zo maar uit te drukken.
Ze voelde de persoon al naderen, maar ging gewoon door met wat ze deed. Ze kon op het moment ieder levend wezen binnen drie kilometer aanvoelen en beïnvloeden. Onbewust deed ze dit laatste ook, als het binnen haar macht had gelegen zou ze de hemel waarschijnlijk laten betrekken, maar het niet laten regenen. Maar dat was Fealwen's vak, en ergens was ze er erg blij mee dat ze het niet kon. Ze vond de stralen van de zon veel prettiger op haar huid dan regendruppels. Iets menselijks, waarschijnlijk. Ze trok haar hand terug, maar hield haar ogen gesloten. Langzaam verkende ze de persoon, die dichterbij was gekomen dan ze eigenlijk prettig vond. Het was een jong persoon, zeer waarschijnlijk een man. Ergens voelde ze zich slecht over het zo inbreken in iemands aura, maar ze had eigenlijk geen zin in een uitgebreide kennismaking. Ze was onberekenbaar met nieuwe mensen. Zeker als ze nog niet volwassen waren, dan kon ze haar geduld wel eens verliezen.  Ze stelden vreemde vragen; Dachten anders na. Misschien was dat het wel, kon ze er gewoon niet tegen dat ze niet begreep wat en hoe mensen dachten. Misschien voelde ze zich daarom zo slecht over Alejandro, omdat ze hem niet begreep. Maar ze begreep tegenwoordig zo weinig, het verbaasde haar ergens dat ze niet was teruggegaan naar Gren. Het kasteel van het Valentijnsbal was nog steeds in goede conditie; Daar kon ze prima een paar weken doorbrengen. Een excuus had ze wel, duizenden excuses. Maar ze wilde niet. Kon niet terug, dat zou teveel opwekken.
De stem bevestigde haar vermoedens over het geslacht van haar gezelschap; Mannelijk, maar nog niet volwassen. Bijna. Een leerling waarschijnlijk, stagiaires waren altijd wat ouder. Ze opende haar ogen, nu dofgroen, maar keek niet op. 'Ik heb zo het idee dat hij ervoor gekozen heeft. Hij heeft het nooit op drukke plaatsen gehad, en hij kon waarschijnlijk niet terug naar Gren. In die tijd gebruikte men nog teleportatie om van de ene plaats naar de andere te gaan. Gevaarlijker kan bijna niet.' Waarom ging ze ineens praten? Ze was eenzaam, ja, maar dan hield ze nog niet van gezelschap. Bovendien, dit was privé. Ze had Dio meer gemist dan eigenlijk zou moeten; Ze kenden elkaar al lang, maar het was meer een eenzijdige vriendschap. Dionysos begreep haar menselijke emoties niet, kon amper bevatten wat vriendschap was.
Uiteindelijk draaide ze zich maar naar de jongen toe, nam hem in zich op. Blauwe haren, blanke huid, vriendelijke ogen, een vreemd litteken over zijn ene oog. De tekening was donkerrood; Meestal werd een litteken wit, dus het zou ook een tatoeage kunnen zijn. Je wist maar nooit, ze werden kennelijk steeds jonger. Haar tatoeage was een protest geweest, toen ze een jaar of vijftig bij Ferost in de leer was geweest. Maar toen was ze al aardig volwassen; Kinderen van zeventien, achttien hoorden geen tatoeages te hebben. Hoewel ze het niet zeker wist, of het een tatoeage of een litteken was. Haar groene ogen gleden verder; Kennelijk was hij een ochtendwandeling aan het maken, want erg net zag hij er niet uit. In vergelijking met haar dan, met haar losse haren en lichtgroene jurk. 'Ik wist niet dat mensen deze plek kenden. Ik zou denken dat Dio wel een kalme plek zou hebben gezocht.' Bedachtzaam mompelde ze de laatste woorden, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. 'Maar moet jij niet in de les zitten? Het is toch- Of nee wacht, is het al zondag? Nee, dat kan niet.' Ze was het hele ritme weken geleden verloren, wist niet eens of het vroeg in de ochtend was of laat.