Voor het eerst in een lange tijd was Shia gek aan het denken van zijn eigen denkvermogen, van zijn manier van denken, van het eindeloos ingewikkeld gedoe dat zich in zijn hoofd afspeelde. Hij wou perfectie bereiken. Hij wou perfectie zijn. Hij wou de ideale mens zijn, precies zoals het zou moeten van God, de god waarin hij niet eens geloofde. Perfecte mensen waren: slim, zagen er goed uit, waren hetero, waren vriendelijk, zouden de tien geboden volgen, zouden nooit fouten begaan, zouden door iedereen geliefd zijn. Het probleem was dat een heel deel van dat lijstje nog extreme werkpunten waren voor hem, of dat sommige gewoon nooit zouden zijn zoals hij ze wou. Hij had al fouten begaan. Hij was niet door iedereen geliefd. En op deze manier zou hij dus ook geen beeld van perfectie kunnen zijn. Volgens de jongeman was zijn huid in foederati met zijn geest, zijn gedachten, zijn gevoelens. Zijn huid hield de harde woorden van de buitenwereld tegen en zorgde dat ze niet door konden dringen tot zijn bewustzijn, daarom dat hij zijn emotieloze zelf kon blijven. Maar sommige personen wisten door de bewaking heen te dringen, alsof delen van zijn huid meer politieke macht kregen in zijn lichaam en mee gingen vechten in burgeroorlogen die uitgevochten werden in zijn hart. God, hij werd gek van zijn gedachten, en met drank erbij werd hij al helemaal vaag. Hij kon letterlijk niet meer handelen waar hij aan aan het denken was. Burgeroorlogen in zijn lichaam, waar haalde hij het zelfs? Hij had te lang op zijn geschiedenis zitten studeren, de avond ervoor. Maar Shia haat vaak van die gedachten. Hij kon uren nadenken over dingen als 'waarom is bloed rood? Je hebt toch ook witte bloedcellen? Of voegt je lichaam misschien rode kleurstof toe aan het bloed?'. Hij wist dat hij er wel antwoorden op kon vinden, maar hij dacht graag na. Filosofie vond hij ook zo prachtig. Kritisch nadenken over de wereld en onze plaats daarbinnen. Het klonk hem als muziek in de oren -- ook iets waar hij heel veel aandacht aan schonk. Sommige mensen leken hem te zien zoals de West-Goten de Hunnen gezien hadden, jammer genoeg. Nog een reden waarom hij geen reflectie van perfectie kon zijn, het was afkeer, haatgevoelens gejens hem. Stom. Maar hij was al reeds zijn eigen beeld van perfectie.

Toen hij blijkbaar niet genoeg geld bij zich had, richtte hij zich tot het meisje dat naast hem zat. Ze zat toch al ongeveer een uur naast hem, dus ze hadden een onrechtstreekse, hechte band gekregen. De band van dat ze veel te veel aan het drinken waren, al leek hij verder heen te zijn dan dat zij al was. "Heb je toevallig geld dat ik kan lenen voor dit?" vroeg de jongen terwijl hij het glas omhoog hield om het haar te tonen. Ze lachte naar hem. Dat was een goed teken, vond hij. "Waarom niet", sprak ze ook, waarna ze geld tevoorschijn toverde. Toverde, letterlijk, want de jongen had het deel gemist waaruit ze het geld uit haar bh haalde, dus het zag er echt wel uit alsof ze het letterlijk uit het niets tevoorschijn toverde, ook al wist Shia maar al te goed at zo iets niet kon. "Ik betaal voor hem. En voor mij weer hetzelfde." Ze betaalde, en de jongen besefte dat hij nu bij haar in het krijt stond. Wat stom, hij haatte in het krijt staan bij mensen. "Cheers", sprak de jongedame terwijl ze haar glas omhoog hield, en Shia knikte terwijl hij zijn eigen glas ook een beetje omhoog hield. Echt niet hoog, want dan zou het gewoon uit zijn hand vallen en dat was zonde. Net zoals zij deed, nam hij een slok en zette toen het glas weer neer op de bar. "Rook je?" Hij had geïnteresseerd gekeken naar hoe haar vingers een sigaret uit het pakje gehaald hadden, maar bij haar vraag keek hij weer op naar haar. "Natuurlijk", sprak hij, en zijn stem werd een beetje hoger op de 'uu', ja, hij had een beetje intonatie in zijn stem gelegd. Zijn vingers peuterde, op dezelfde manier als zij gedaan had, een sigaret uit het pakje dat het meisje hem voorhield. "Sareth, trouwens." Hij knikte en hield de sigaret tussen zijn vingers. Hij had nog nooit gerookt, hij had zichzelf beloofd dat niet te doen. Beelden van perfectie deden dat niet, natuurlijk. "Shia," zei de jongen, "Aangenaam." Hij stak de sigaret aan en zette die toen aan zijn lippen, ook weer zoals hij haar dat had zien doen. Dat ging goed, nog, maar dat idee verliep helemaal toen hij een trek nam en de rook inhaleerde. Hij begon te hoesten, maar zorgde ervoor dat hij de sigaret niet op de grond liet vallen. Alle begin was moeilijk. De jongeman hoestte nog even verder en eindigde zijn hoestbui met het geluid van een keel die geschraapt werd. Hij spuwde het speeksel dat hij in zijn mond had op de grond, hopend dat de smaak van de sigaret weg zou gaan, maar toen dat uit bleef en zijn mond nog steeds een vreemde as-achtige smaak had, stopte hij de sigaret terug tussen zijn lippen en nam er weer een trek van. Deze verliep nog steeds slecht, maat het ging al beter en hij barstte niet in een tweede hoestbui uit. De brandende sigaret stak hij weer tussen zijn vingers van zijn rechterhand. De vingers van zijn linkerhand legde hij trillend om het glas heen, dat hij naar zijn lippen bracht en er enkele slokjes snel na elkaar van dronk. "Bedankt voor het betalen", sprak hij toen, met een beetje een dubbele tong. "Als ik ooit wat terug kan doen hoor ik het wel." Daarna grinnikte hij even en stak de sigaret weer tussen zijn lippen in, geen idee hoe hij eigenlijk moest roken.

Ja, hij had gezeg dat hij rookte toen de blondine hem ernaar gevraagd had. Wat moest hij doen, nee zeggen en als een sukkeltje blijven zitten? Hij interesseerde zich niet in imago, voor reputatie of überhaupt voor wat mensen van hem dachten, maar dat was hij allemaal even vergeten nu er kortsluiting leek te zijn in zijn hersenen. Helder denken liep niet lekker meer, zijn hoofd leek wol watten te zitten - wolken, zei hij liever, dat klonk leuker - en het maakte het al helemaal erg. Nu zat zijn hoofd niet alleen vol wolken, maar zaten zijn longen ook nog vol rook, rook die hij niet gewoon was, laats staan verwerkt kreeg of op een deftige manier weer uitgeblazen kreeg. Terwijl hij half aan het stikken was, hoorde hij dat het meisje aan het lachen was. Waarschijnlijk zou hij ook geamuseerd gegrinnikt hebben als iemand een reactie had als hij net gehad had, maar nu kon hij het niet appreciëren, laat staan dat hij het kon slikken. Maar hij moest het wel slikken, want het gewoon van stikken zorgde ervoor dat hij weinig anders kon doen.  Hij stopte met hoesten, zij stopte met lachen. Om het beter te zeggen: hij begon langzamerhand weer zijn gewone adempatroon te hervinden en zij bouwde haar gelach af, zodat ze ongeveer weer gelijk kwamen qua serieusheid, al zou zij sowieso meer lachen vermits Shia helemaal niet lachtte. "Bravo!" Hij keek haar even aan, na zijn keel geschraapt te hebben, en trok een mondhoek op, ongemeend, zonder emotie, puur als reactie. Eén waaruit ook wel bleek dat hij helemaal niet blij was met hoe zijn eerste trekje verlopen was. Opgeven stond niet in zijn woordenboek, zéker niet na haar opmerking, dus stak hij de sigaret weer tussen zijn lippen. Sigaretten, doodsstokken, de dood in rookvorm, dood met een schepje nicotine, dood met een extra schepje dood. Dood die je langs binnen opvreette en je longen verpestte. Roken was een mooier alternatief op zelfmoord, want het doodde je langzaam, langzaam maar zeker, zeker in combinatie met drank en al helemaal met drugs. Die laatste had hij nog nooit aangeraakt en de voorlaatste zelden. Hij had zichzelf voorgenomen ook voorgenomen nooit te beginnen met roken, maar laten we het zo zeggen: shit happends, en het leek dat er nog meer shit ging happenen met dat Sari-wezen naast zich. Hij zag dat ze een glimlach om haar mond heen had spelen. Was ze geamuseerd door dit gebeuren?
"Bedankt voor het betalen", sprak hij. "Als ik ooit wat terug kan doen hoor ik het wel." Na gegrinnikt te hebben - ja hoor, alcohol deed ook emoties loskomen en hij kon weer een keer grinniken - stak hij de sigaret tussen zijn lippen en nam weer een trek. Het liep per keer beter. Zou hij nu ook een roker worden, door deze ene sigaret? Nee toch? Zowel, hij zou Sareth de rekening van zijn sigaretten dan wel geven, zij was verantwoordelijk. "Ach, ik heb geld en jij vindt blijkbaar dat je nog niet genoeg gedronken hebt én ik ben absoluut het laatste persoon dat jou zou moeten vertellen dat je niet moet drinken, dus ik doe het met liefde." Hij grinnikte naar het meisje dat net daarvoor ook nog een trek van haar sigaret genomen had, en vervolgens de inhoud van haar glas leeggedronken had. Haar gegiechel zorgde ervoor dat de grinnik weer tevoorschijn kwam. Hij dronk verder van zijn glas, blij, opgelucht, zelfs tevreden. Vrolijk. Echt vrolijk. "Ik weet wel iets. Ik vind het prima om jouw dronk deze avond te financieren, maar dan ben jij vanavond gedoemd tot het zijn van mijn drinking buddy." Hij keek haar aan, fronste even en lachte toen even, maar het was niet echt een lach. Het was zo een lach waarbij je gewoon een beetje meer lucht door je neus of mond uitblies en een mondhoek ophaalde. Meer iets tussen een glimlach en een lach in. Een prachtig concept, vond hij, dan moest je niet te veel moeite doen.  "Doordrinken", zei Sareth, en ze tikte met haar nagel op zijn glas. Zonder morren, maren of tegenzin dronk hij het glas leeg en keek naar haar hoe ze de barman riep. "Deal", sprak hij toen, zich niet eens afvragend hoe slecht dat idee wel niet was. Slechte deal. Zijn hoofd lied de alarmbellen wel afgaan, maar Shia negeerde ze doodhard. "Deal over je drinking buddy zijn." Gratis drank was goed, want drank was ook niet zeer goedkoop en een sponsor hebben was zeer handig meegenomen.

Enkele glazen later, enkele uren later - wat het uren later? -, zat hij nog steeds naast de blondine en nu bekeek hij haar voor het eerst eens goed. Rode nagels. Blond haar. Een mooi uiterlijk. Maar als ze zo omging met iedereen, dan was haar reptutatie vast een stuk minder mooi. Hij grinnikte weer een keer kort en peuterde, zonder het zelf nog te beseffen, een nieuwe sigaret uit het pakje van het meisje dat nog steeds Sareth heette maar ondertussen toch al gewoon tot 'sponsor' of 'drinking buddy' gedoopt was. De andere sigaret had hij opgerookt, nadat hij zijn vingers haast verbrand had. Hij had in tussentijd nog een sigaret gerookt -- dacht hij. Was dit zijn derde? Of tweede? Of zelfd vierde? Hij had niet geteld, hij kon enkel nog denken aan de rook die zijn longen om de zoveel tijd bereikte en hem over zijn nek wou doen gaan. Toch had het zo een kalmerend effect op hem. Hij tilde zijn glas op en goot de inhoud zijn mond in. Shia knipperde stevig met zijn ogen en schudde zijn hoofd een beetje helderder vooraleer hij zijn ogen op zijn sigaret richtte en weer in die halve lach schoot. "Sareth, verdomme", zei hij terwijl hij weer een trekje nam. "Deze spullen zijn dood in een doosje gepropt. Dood in een papieren kokertje. En in gezelschap van zijn beste vriend: nicotine. Magere Hein in hoogsteigen persoon die je tussen je lippen steekt en hem die je inademt in de vorm van rook." Ja, echt denken deed hij niet meer, of hij dacht juist weer te veel na. "Je bent een geweldige sponsor." Hij schoot in de lach, en ja, een echte lach nu. Geen boe of bah en geen flauw gedoe, een echte lach, een die iedereen die Shia goed kende zou vertellen dat hij te veel gedronken had. Heel verdrietig allemaal, maar alleen zijn moeder zou dat kunnen, en die was er nu niet. Ze zou hem moeten zien zitten met zijn sigaret tussen zijn lippen en het glas in zijn hand, ze zou waarschijnlijk gek worden. "Ik hou nu al van je." Hij nam weer een trekje en hield de rook langer binnen dan de eerste keren. Hij begon het nog gezellig te vinden ook. De jongeman moest zich helemaal geen zorgen meer maken om wat hij zei, hij meende er toch geen letter van. Prachtig.