Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

Het was een typische lentedag. In de vroege ochtenduren was het nog prachtig weer geweest, met een zacht zonnetje dat ieders huid verwarmde en vogeltjes die ervoor zorgde dat er een aangenaam gezang klonk. Het was een dag zoals alle anderen, een op het eerste gezicht zorgeloze. Maar tegen het einde van de middag kwamen er steeds meer donkere wolken opzetten, wat jammer genoeg aankondigde dat het zou gaan regenen. De donkere lucht zorgde ervoor dat de eerst nog warme sfeer als sneeuw voor de zon verdween. Grote wolken trokken over het kasteel heen, zorgden ervoor dat de laatste stralen zonneschijn wat vroeger dan normaal verdwenen en zorgde voor een wat meer grimmige. Hoog in de lucht pakten zich steeds meer wolken op, zodat de lucht nu meer zwart begon te zien dan grijs. In de verte klonk een zacht gerommel, gevolgd door een vage lichtflits die zijn weg naar beneden zocht en mocht men weten waar voor een kort moment contact maakte met de grond. Inderdaad een typische lentedag, zou je dan denken. Maar voor Cassandra was het een dag die ze nooit van haar leven zou vergeten. Nog voordat de regen los werd gelaten door de donkere wolken, had ze haar weg al gevonden. Ze was niet zo lang geleden afgezet voor het grote kasteel, de school waar ze de komende tijd op zou zitten. Hoeveelste was dit ook al weer? Ondertussen was ze de tel al kwijt geraakt. Ze was iemand die vaak van school gewisseld had, altijd net op het moment dat ze zich er thuis begon te voelen en ze vrienden maakten. Dat was voor haar ouders het aangewezen moment om hun dochter te verplaatsen. Of nou ja, het was meer de wil van haar vader. Haar vader was een man die duidelijk invloed had, zowel op het meisje zelf als op haar moeder. Hij besliste wat er gebeurde, zijn wil was door de jaren heen wet geworden. En gebeurde er niet wat hij wilde? Dan kon je er de donder opzeggen dat niemand er heel vanaf kwam. Immers was hij snel op zijn teentjes getrapt, en dat was dan nog lichtjes uitgedrukt. Nee, haar vader was iemand waarbij je liever uit de buurt bleef, eentje waarmee je geen ruzie moest zoeken wilde je die avond nog heelhuids thuiskomen. Haar vader was net zoals zijzelf een volbloed Shadraan, maar was met zijn ouders naar de vuurplaneet Razia verhuist. Hierbij had hij nooit de traditionele gebruiken van Shadra meegekregen, enkel het heethoofdige van een Raziaan. Haar moeder was ook van Shadraanse huize, maar in tegenstelling tot haar vader had deze wel haar hele leven op de duistere planeet gewoond en kon hierdoor een echte Shadraan genoemd worden. Net zoals haar dochter, die ze alle welbekende tradities had meegegeven in diens opvoeding. Maar dan was er die invloed van haar vader weer, de invloed die ervoor zorgde dat ze nooit de kans kreeg om zich ergens te ontpoppen. Eerst had ze op een aantal scholen op haar thuisplaneet gezeten, daarna had ze nog een aantal Raziaanse scholen geprobeerd. Maar vooral dat laatste werkte niet voor haar, gewoonweg omdat ze nooit geaccepteerd werd daar. Uiteindelijk was haar vaders keus op een school gevallen die volgens hem ‘anders was dan alle anderen’. Een gemengde school waarbij elke soort magiër die er bestond geaccepteerd zou worden, waar voor iedereen een plekje te vinden zou zijn. En nu was ze er dan eindelijk, op Starshine Acadamy. De plek die de komende tijd haar thuis zou zijn, totdat haar vader ontevreden zou worden over het kleinste dingetje en haar terug naar huis haalde. Want zo ging het immers altijd.
De verdieping waar de Shadranen sliepen had ze al snel gevonden. Het was er duister, iets waar ze wel hield en wat ook logisch was. Enkel had ze niet het doorsnee uiterlijk van een echte Shadraan, gezien deze meestal ook van uiterlijk wat duister leken. Ze had geen al te bleke huid, en dat terwijl ze nooit in de zon kwam. Haar haren waren blond in plaats van een wat donkere kleur die ook als typisch kon worden gezien voor een magiër afkomstig van de duistere planeet. Nee, als je haar op het eerste gezicht zou zien zou je eerder denken dat ze een lichtmagiër was, of zo’n zoetsappige woudmagiër. Haar aura straalde echter wel het duistere af, net zoals het duidelijke accent wat je zo hier en daar in haar woorden terug kon horen. Maar van veraf zou iemand niet snel denken dat Cassandra een rasechte Shadraan was. Op haar verdieping had ze al snel een plekje gevonden wat voor haar werd aangewezen. Veel bagage had ze niet bij zich, ze had namelijk amper spullen die ze van belang vond om mee te nemen. Wat kleding natuurlijk, een paar andere verzorgende producten en natuurlijk de benodigdheden om de lessen te volgen. Ook de uil die ze van haar moeder gekregen had, Icarus, was van de partij. De kerkuil zat in zijn kooitje die ze in het raamkozijn had geplaatst en was duidelijk wat ingedut. Het wezentje leek op het eerste gezicht nooit zo actief, maar ’s avonds werd hij wild en liet ze hem vliegen. De volgende ochtend zat hij dan altijd voor haar raam te wachten totdat ze hem weer binnen liet. Ze zou hem wel naar buiten laten als ze terugkwam van haar bezoekje aan het schoolhoofd. De leerlingen die haar de weg gewezen hadden, hadden op gedempte toon met elkaar gepraat toen ze haar weg weer vervolgde. Het leek er wel op alsof ze haar nakeken, alsof ze iemand nakeken die zich regelrecht naar het hol van de leeuw begaf. Cassandra had geen idee wat ze zou moeten verwachten, dus hoopte ze maar op het beste.

Terwijl ze door de ondertussen uitgestorven en doodstille gangen heen liep, klonk er buiten een gerommel en verlichtte een lichtflits zo nu en dan de gang. Het zou best een angstaanjagend effect geven als je niet van het donker hield, maar zijzelf hield er juist van. Buiten kon je de regen tegen de stenen aan horen kletteren, gevolgd door een ruwe wind die om de muren van het kasteel heen scheerde en zo nu en dan een zacht geloei liet horen. Het enige geluid binnen het kasteel was het zachte knetteren van de fakkels die aan de muren hingen om de boel een beetje te verlichten. Haar voetstappen maakten namelijk nauwelijks geluid, de reden waarom men haar weleens vergeleek met een katachtige. Die kwamen en gingen zonder dat iemand het merkte, omdat ze zo stil konden zijn en makkelijk in de schaduwen konden blijven zonder dat iemand het opviel. De fakkels laaiden een beetje op toen ze voorbij kwam, dat was vrijwel het enige teken van de buitenwereld dat er iets aanwezig was, de verplaatsing van de lucht. Cassandra was gekleed in een dunne, zwarte blouse die overal wat ruimte had zodat het een beetje achter haar aan leek te zweven, vooral bij haar mauwen dan. Ze had een donkerblauwe spijkerbroek aan met hieronder een paar zwarte laarzen die tot halverwege het onderste stuk van haar been kwamen. Haar blonde haren hingen zoals gewoonlijk losjes rond haar schouders, licht op en neer dansend terwijl ze liep. Uiteindelijk stopte ze met lopen, want deze deur leek op de deur die men op een grimmige toon aan haar had beschreven. Voor een moment was ze stil, waarna ze haar hand optilde en hierbij drie maal zacht aanklopte. Automatisch deed ze een stapje achteruit, mocht het zo’n deur zijn die men naar buiten open zou kunnen zwaaien. Ze had liever niet dat ze op haar eerste dag hier al last zou hebben van kneuzingen, bloedneuzen en blauwe plekken. Haar hand had ze ondertussen laten zakken, terwijl ze afwachtend bleef staan om te zien wat er komen ging.

{Master Savador}

Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

Haar hand had ze langzaam laten zakken terwijl ze lichtjes gespannen bleef staan waar ze stond. Het was redelijk donker in de gangen, maar haar blonde haar viel daardoor juist wat beter op. De zacht knetterende fakkels aan de muren wierpen namelijk een spookachtige gloed over haar heen. Het zou vast vreemd moeten zijn voor een ander om haar zo te zien staan, een meisje wat op het eerste gezicht zo onschuldig leek. Ingewikkeld om te begrijpen, een vreemde eend in de bijt, het buitenbeentje van de klas, de persoon die in de pauzes altijd alleen zat omdat iedereen haar kort snuivend nakeek. Zeker op de Raziaanse scholen waar ze op had gezeten, omdat ze meestal als enige afkomstig was van een andere planeet. En dan ook nog wel Shadra, een planeet die al snel afgeschilderd werd als duister en slecht, dus dan zouden de inwoners daar dat ook wel zijn. Oneerlijk, dat kon je het wel noemen. Maar ze was het gewend geraakt, het deed haar niet veel meer. Het deerde haar niet meer dat anderen haar minachtte, want ooit op een dag zou degene die het laatst lacht het beste lachen. Dan zouden ze haar niet meer zo nakijken, want op een dag zou ze sterk genoeg zijn om zich te bewijzen tegenover deze hele magische dementie. En alleen die gedachten hielden haar staande, gezien er in haar leven niks anders was om op te steunen. De meeste kinderen die buitengesloten werden zochten liefde bij hun familie, maar zij kon zonder te blikken of blozen zeggen dat ze die niet had. Ze had ze wel, maar houden van hen? Nee. Niet na alles wat, voornamelijk haar vader, ze haar hadden aangedaan. De traumatische ervaringen die niemand van buiten kon zien, waar enkel zijzelf en haar vader weet van hadden. Cassandra had door de jaren heen al snel geleerd hoe ze zichzelf moest redden, alsof ze een versnelde jeugd had doorlopen. Want ze voelde zich al helemaal geen kind meer, en dat op haar zeventiende. Ieder had zijn eigen verhaal op deze leeftijd, maar ze durfde erom te verwedden dat die van haar een geval apart had. Een verhaal wat je zelfs je ergste vijand niet toe zou willen wensen. Een heftige jeugd, om het beschaafd te houden. De enige die ze had, de enige die ze vertrouwde, was haar wijze uil Icarus. Maar dat was een beest, en de vraag was in hoeverre je daarop kon vertrouwen. Het was geen hond die je commando's kon leren, het was een dier met zijn eigen wil. Toch, elke keer als ze hem liet vliegen, kwam hij terug. Dat was genoeg voor haar, genoeg om aan te duiden dat ze toch werkelijk één vriend had.
Toen er een zacht gestommel in de andere kamer klonk werd ze weer teruggetrokken naar de realiteit, hoorde ze de wind weer om het kasteel heen gieren en was ze zich er bewust van dat ze voor het kantoor van de Headmaster stond. Onverwachts schoot de deur op een kiertje open, waarna ze haar blik omhoog liet kruipen en uiteindelijk twee niet bepaald geamuseerd staande ogen vond. Voor een kort moment slikte ze, terwijl haar hart gespannen in haar keel klopte. Voor een kort moment was het stil, en keek ze naar de man die zich achter de deur verscholen hield. Alsof het een roofdier was die vanuit de schaduwen naar zijn prooi staarde, in de hoop dat het vanzelf dood zou vallen zodat hij er zelf geen moeite voor hoefde te doen. De man hief één van zijn wenkbrauwen wat op, waarna zijn stem bevestigde dat hij niet bepaald blij was met dit plotselinge bezoek. "Sorry for the inconvenience, Master." Haar vloeiend Shadraanse accent was duidelijk te horen bij deze verontschuldiging, maar het was kenmerkend voor haar dat ze in gespannen situaties oversloeg naar haar moedertaal. Hoevaak was het nu al zo bij haar gegaan, bij hoeveel scholen had ze niet het proces van de nieuwe leerlinge moeten doorlopen? Een hele hoop in elk geval. En net als ze een beetje wegwijs was, had haar vader al een kritiekpunt gevonden en werd ze van school gehaald. Hopelijk ging het dit keer anders, want ze moest toegeven dat ze het ongemakkelijker vond dan normaal, niet echt met een bepaalde reden die als excuus kon dienen. Het was gewoon zo. "Cassandra Arya Gallacher, ik ben nieuw hier en moest me bij u melden." Zoals altijd bleef ze beleefd, dat had ze wel geleerd van haar moeder. Ze was van Shadraanse huize en haar was altijd geleerd respectvol te zijn tegenover anderen, iets wat op Razia niet zo vanzelfsprekend was geweest. Misschien was het één van de redenen dat ze altijd wat nagekeken werd, dat men dacht dat ze probeerde te slijmen bij de docenten voor hogere cijfers. Maar het was er op jonge leeftijd al bij ingestampt. Praten met twee woorden, netjes voorstellen bij aankomst, het meedragen van haar cultuur met de hoop oude tradities voort te laten leven.
Haar blik was nog altijd gericht op de man die haar door de kier van de deur aankeek, alsof ze iemand was die zo haar vonnis kreeg. Voorzichtig hief ze haar hand op en streek een blonde lok achter haar oor, waarbij ze voor een kort moment haar blik afwendde. Maar al snel keek ze de man weer aan, niet goed wetend wat ze nog meer zou moeten zeggen om hem te laten weten waarom ze hier was.

Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

Het bleef stil nadat ze zich had voorgesteld en de reden van haar bezoek genoemd had. Voor een kort moment twijfelde ze of ze wel bij de goede persoon had aangeklopt, maar de beschrijvingen die men haar hadden gekregen om hier te komen had ze precies gevolgd. Dit moest de hoofdmeester wel zijn, anders moest er duidelijk wat mis zijn met haar verstand aangezien de routebeschrijvingen heel duidelijk waren geweest in eerste instantie. Ze voelde de blik van de persoon die zich half achter de deur verscholen hield in haar huid prikken, het was alsof hij haar bestudeerde. Zonder een spiertje te bewegen bleef ze staan waar ze stond, licht nerveus afwachtend wat er zou gaan gebeuren nu. Haar blik hield ze op de donkere gestalte van de man gericht die haar kleine beweging zelfs volgde met zijn ogen. De twijfel of ze wel bij de goede persoon had aangeklopt kwam weer eventjes wat omhoog zetten, maar verdween net zo snel weer toen haar blik die van de man kruiste. Haar blauwe ogen keken strak terug zonder te knipperen. Uiteindelijk klonk de stem van de man die de bijna eindeloze stilte verbrak, waardoor een gevoel van opluchting haar overviel. Toch bij de goede persoon en deze stemde blijkbaar in met haar bezoek, hij stuurde haar in elk geval niet meteen weer weg om te vertellen dat ze een andere keer lekker terug kon komen. De persoon stapte aan de kant en het geluid van een ruisende mantel klonk. Het was een geluid wat ze thuis wel vaker hoorde en dus ook meteen herkend werd door haar oren. Een zacht licht van het haardvuur kreeg nu de kans om de gang op te schijnen, die redelijk donker was geweest omdat er bijna geen buitenlicht kwam door de donkere wolken die boven het kasteel zweefden. Haar blik was kort gericht geweest op de ruisende mantel die om de benen van de man heen zwierde, maar al snel kroop haar blik weer omhoog en eindigde deze bij zijn ogen. Dit alles gebeurde in een fractie van een seconde. Cassandra kwam zelf ook al vrij snel in beweging en stapte langs de man naar binnen. Haar lange witblonde haren zwiepten kalmpjes achter haar aan en het zou zelfs zo kunnen zijn dat de puntjes ervan net de zwartharige man zouden raken. Zoals gewoonlijk had ze deze namelijk losjes over haar rug hangen. In de kamer kwam de geur van brandend hout haar tegemoet, gemengd met nog wat bekende geuren die duidelijk de sfeer van haar thuisplaneet meebrachten. Rustig stapte ze naar het midden van de ruimte en draaide ze zich een kwartslag om zodat ze haar afwachtende blik weer kort op de gestalte van de man kon richten. Haar lippen hield ze op elkaar en haar handen losjes langs haar lichaam, terwijl ze wachtte tot hij verdere instructies zou geven. Immers ging het bezoek aan de hoofdmeester op elke school anders en Cassandra was niet iemand die asociaal op de eerste de beste stoel zou neerploffen, haar voeten op het bureau zou gooien en met de handen op haar achterhoofd achterover zou leunen. Nee, haar moeder had haar wel betere manieren aangeleerd. Een aantal van de scholen waar ze tot nu toe op had gezeten waren Raziaans geweest, waar de meeste wel degelijk zulk gedrag vertoonde en het dan nog respectabel durfde te noemen. Ho nee, ze zou zelf niet eens durven om zich zo te gedragen in het bijzijn van een persoon als deze.

Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

Het was een kamer die je aan de ene kant niet zozeer verwachtte bij een schoolhoofd die één van de meest beruchte scholen bestuurde van de afgelopen eeuw. Donker en niet bepaald uitnodigend door de duistere sferen die in de hele kamer overduidelijk aanwezig waren. Toch was het voor Cassandra minder erg, omdat het meeste hier juist vertrouwd voelde. Net zoals thuis, waar dezelfde geuren die hier in vlagen voorbij kwamen ook vaak aanwezig waren. Toch was dit heel anders, namelijk vanwege de andere persoon wiens schaduw langs de kasten gleed. Met haar helderblauwe ogen volgde ze hem, totdat de woorden klonken dat ze kon gaan zitten. Ze was voorzichtig, oplettend maar nog altijd zou ze beleefd blijven. Cassandra was niet iemand met veel woorden, ze observeerde liever en kwam uiteindelijk met de perfecte scherpe opmerkingen. Maar nu niet, voor nu zou ze zich zoals gewoonlijk stilhouden en luisteren wat de ander te zeggen had. Alleen praten als je dat werd gevraagd, alleen iets doen als dat werd bevolen. Dat was er altijd bij haar ingestampt, vooral door haar moeder. De zachte knak die had geklonken was haar ontgaan. Met een beheerste, rustige beweging zakte ze neer op de stoel aan de andere kant van het bureau en richtte ze haar blik op de zwartharige man. Ze wist niet of ze hem bij 'mysterieus' of simpelweg 'creep' moest plaatsen. Het leek er in elk geval op dat hij alles behalve blij was met deze inconvenience van haar. Maar zolang ze enkel deed wat hij van haar verlangde, zou het gesprek niet al te lang moeten duren en was ze weer weg. Haar blik was van hem afgegleden en maakte een korte ronde door de kamer. Toen hij begon te spreken ging haar blik langzaam weer terug. "Ja," antwoordde ze toen simpeltjes terwijl ze een keertje bevestigend knikte en haar witblonde haren een keertje heen en weer schudde. "Daar ben ik opgegroeid, al heb ik de afgelopen paar jaar ook vaak op Razia doorgebracht." Waarschijnlijk zou dit zo'n standaard nieuwelingsgesprek worden. Eentje die ze al zo vaak had gehad dat ze met haar ogen dicht alle informatie die belangrijk was over haarzelf op kon dreunen, zodat ze maar snel de kamer weer kon verlaten. Toch wachtte ze af, want met een persoon als deze had ze nog nooit te maken gehad. Daarom was ze afwachtend en oplettend, proberend om elk klein detail op te vangen.

Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

De zacht knapperende haardvuur maakte deze kamer compleet, samen met de dure wandkleden en typisch Shadraanse uitstraling. Elk element klopte met wat haar nog bij was van de tijd dat ze nog op haar thuisplaneet had geleefd, iets wat al vele jaren terug was. Voor de periode dat haar vader besloot dat zijn dochter een totaal ander leven moest krijgen, een totaal andere cultuur moest volgen dat de traditionele Shadraanse. Hoe lang was het eigenlijk geleden dat ze haar moeder had gezien of gesproken? Soms leek ze zelfs even te vergeten hoe ze er ook alweer uitzag, en op dat soort momenten kon ze een grondige hekel aan zichzelf hebben. Maar de laatste tijd dacht ze wel wat minder aan haar moeder, ze probeerde er het beste van te maken. Zodra ze achttien was kon ze eindelijk weg bij haar vader, de man die probeerde haar leven in een voor hem perfecte lijn te sturen. Zijn wil was wet, als hij zei dat ze naar rechts moest, kon ze niet naar links. En dan waren er nog de standaard ruzies als ze niet luisterde naar wat hij zei. Als ze tegen zijn besluiten in opstand kwam, dan kreeg ze er vol van langs. Niet alleen met woorden, nee. De man was niet bang om zijn hand te gebruiken en haar een dreun op het achterhoofd te geven. En dat was nog maar een simpele verwoording van waar hij allemaal toe in staat was. Maar niemand kon weten wat zich bij haar thuis afspeelde. Er stond niks over in haar dossier, zelf liet ze ook niks doorschemeren en er was nooit iemand van buitenaf bij betrokken die als getuige informatie kon verspreiden. Ze wilde ook niet dat iemand het wist, dan zou het op haar afgerekend worden. Dan zou ze het vast wel verdiend hebben, als ze klappen kreeg van haar vurige vader. Dan zou ze het wel uitgelokt hebben, want die vader van haar was op het eerste gezicht een nette man met een nou eenmaal vurige afkomst waardoor hij wat mondiger was dan de meeste mensen. Op Razen was dat geen probleem, iedereen op die planeet had zo'n grote bek leek het wel. Dat had ze gemerkt in de periode dat ze er was verbleven. Helaas voor haarzelf was ze niet zo op haar mondje gevallen, ze was juist een stiller type wat het liefst bestudeerde dan iets ondernam. Het type wat op de achtergrond bleef, maar alles wel degelijk volgde. Maar net zoals nu kwam ze er niet onderuit dat de aandacht op haar gericht was, het introductiegesprek was altijd een moment waar ze redelijk tegenop zat, ook al waren ze negen van de tien keer standaard en net zoals alle anderen die ze gehad had. De man aan de andere kant van het bureau had zichzelf tegoed gedaan aan een glas wijn, terwijl zijn mondhoeken wat omhoog krulde toen ze bevestigd had dat ze van Shadraanse afkomst was. Cassandra bleef stil toen hij een beweging maakte met zijn hand, hield enkel haar lichtblauwe ogen op hem gericht en drukte zich nog wat verder tegen de rugleuning van haar stoel. De toppen van zijn vingers waren op zijn oogleden geplaatst geweest, maar zijn hand zakte alweer. Een stilte die eeuwig leek te duren voordat er eindelijk een reden werd gegeven voor zijn reactie. Cassandra klapte zacht haar kaken op elkaar en bleef stil, voornamelijk om het tot haar door te laten dwingen dat ze een blunder gemaakt had. Alsof ze nog niet onzeker genoeg was geweest, zakte de moed nu al helemaal weg tot de toppen van haar tenen. "Razen, bedoel ik, Master." Haar stem had niet bepaald vastberaden geklonken, maar hij was er wel. Voor een tiental seconden had ze haar blik steevast op haar schoot gericht gehouden, waar haar handen op rustten terwijl ze lichtelijk met haar vingers speelde. Hierna richtte ze haar blik weer op, om hem twijfelend aan te kijken. Nou, die fout zou ze in elk geval niet meer maken. Hopefully. Een lok witblond haar schoof van zijn plaats en viel half voor één van haar lichtblauwe oog. In een twijfelende beweging hief ze langzaam haar hand en streek deze weer weg. Het was best beangstigend om hier te zijn, dit voelde niet bepaald als één van die standaard gesprekken die ze al vele malen gehad had. Dit voelde.. raar..