Een angstig geluid verliet haar keel waarna ze rechtovereind in bed schoot. De nachtmerries hielden haar niet zomaar met rust en vermoeid liet ze zich weer teruf in de kussen vallen. Haar blauwe ogen gleden langs haar nieuwe maar tijdelijke kamer waarna ze zichzelf opkrulde en begon te snikken. Ze had haar moeder niet binnen horen komen nadat ze haar taken had gedaan. Ergens snapte ze ook wel dat Luna niet alle tijd van de wereld had. Ze had namelijk een serieuze en zware taak. Voorzichtig keek ze op zodra ze doorhad dat haar moeder al wakker was. Ze stond op en liep richting de deuropening. 'Mam!' Riep ze zachtjes met een verdrietig en geknepen stem. Ze bleef met een bleek gezicht in de deuropening staan voordat ze stilletjes op haar blote voeten weer naar haar bed liep en de dekens tot haar neus optrok. Ze slikte voorzichtig, terwijl ze vermoeid haar ogen sloot en haar armen beschermend over haar knieën heen sloeg. Wachtende op haar moeders stem. Ze wist dat ze er ooit over moest beginnen. Hopelijk reageerde ze beter dan haar verzorgers destijds hadden gedaan. Ze probeerde die gedachten weg te duwen. Haar vaders gezicht herinnerde ze naar al die jaren nog steeds. Ze had nooit de hele waarheid verteld. Wetende dat ze dan naar de psycholoog in het weeshuis moest. Ook een man en een enge nog ook. Ze beet op haar lip, terwijl ze krampachtig in haar bed bleef zitten.

Het gerommel in de kamer stopte en snelle voetstappen kwamen naar haar slaapkamer toe. Met grote blauwe ogen keek het meisje haar moeder aan die voorzichtig naast haar ging zitten en haar licht omhelsde. 'Heb je een nachtmerrie gehad?' Had haar moeders stem vreemd geruststellend geklonken waardoor het meisje zich in een korte impulsieve beweging naar haar moeder toe draaide en tegen haar aan kroop. 'Soort van,' mompelde het meisje zacht snikkend in haar moeders kleding. Waarna ze haar moeder met angstige en bijna verwarde ogen aankeek. Zou ze het echt nooit aan iemand kunnen vertellen?! Zover ze wist wou niemand haar geloven en begrijpen in haar angst. Het was voor haar dan ook vreemd, bijzonder vreemd. Dat Luna haar niet meteen met mannen om liet gaan maar haar zoveel mogelijk ruimte gunde en gaf. Het meisje ontspande langzaam in haar moeders armen waarna ze stil bleef zitten, een kleine nadenkende frons stond op haar gezicht en haar maag rommelde. Ongegeneerd keek ze met een waterig glimlachje op. Waarna ze zachtjes zuchtte.

Haar moeder knuffelde haar in het begin zonder iets te zeggen, zodat Anna op haar eigen tempo wat kon kalmeren. Het was niet zozeer alleen de nachtmerrie die haar in deze toestand had gebracht, maar ook het feit dat ze haar gedachten de hele tijd om haar vader had laten draaien. Ze wist niet hoe Luna zou reageren wanneer de waarheid naar boven kwam, en was daar dan ook stiekem een klein beetje bang voor. Ze had nooit het hele verhaal verteld, en betwijfelde het zeer dat ze dat kon. Ze wist wel dat haar moeder haar zou beschermen, toch vroeg ze zich ook af hoe haar echte moeder zou zijn geweest. Zoals een kind dat vaak deed bij ouders die ze niet kende. Niet dat ze haar vader zo vaak zag, gelukkig niet. Luna had haar hoofd iets naar voren gebogen en even voelde Anna een zachte druk op haar kruin, waarna haar moeder dan ook daadwerkelijk sprak. 'Wil je het vertellen of niet? Het hoeft niet als je niet wil lieverd. Je kunt altijd bij mij komen om je verhaal kwijt te kunnen als je er zin in hebt.' Bracht haar moeder uit, het meisje keek met haar transparante blauwe ogen naar haar moeder. Ze knikte langzaam, terwijl een dankbaar glimlachje op haar gezicht vormde. 'Je word toch niet boos als ik het vertel...' Fluisterde ze onzeker, bijna bang dat haar moeder zich af zou reageren bij haar in de buurt. Haar verzorgers hadden haar nooit volledig geloofd, ze was negen geweest. Een kind. En kinderen bleken niet altijd zo snel geloofd te worden. Daarbij hadden ze de tijd en energie niet gehad haar te helpen tijdens haar nachtmerries en angst. Om nog niet te spreken over het gevoel van verraad en verdriet.

Het was prettig iemand te hebben die echt luisterde. Het meisje leunde ontspannen tegen haar moeder aan terwijl ze heel voorzichtig haar onzekerheid probeerde te verwoorden. Gelukkig had Luna veel geduld waardoor het meisje haar volgende woorden en zinnen kon overdenken. 'Lieverd voor ik boos wordt moet er toch heel wat gebeuren.' Glimlachte haar moeder waardoor ze zich wat rustiger voelde. Haar moeder bewoog wat waardoor het meisje even opkeek en knikte. Een zachte glimlach had zich nu op haar gezicht gezeteld. Met een korte knik pakte ze haar moeders hand vast. 'Oke,' fluisterde ze enkel voordat ze opstond en naar de deurpost liep. Ze hielp vroeger al altijd mee in de keuken dus keek ze nu ook even rond in de woonkamer of haar moeder haar hulp nodig had. Terwijl ze dat deed overdacht ze haar mogelijke acties. Nog steeds niet honderd procent op haar gemak met het idee, dat ze het kon vertellen.

Haar moeder leek haar te volgen zodra ze nieuwsgierig naar de woonkamer en keuken was gelopen. Het was voor haar wennen in het nieuwe huis, maar ze was nu al wel redelijk op haar gemak in de buurt van Luna. Meer dan bij sommige van haar verzorgers, voorzichtig beet ze op haar lip, zodra ze doorhad dat haar moeder al het meeste van het ontbijt had klaargezet. Had ze dan niet moeten helpen? 'Lust je pannenkoeken?' Vroeg haar moeder, op een zachte toon maar ook niet te luid. Anna knikte langzaam, niet dat ze pannenkoeken zo vaak had gegeten. Maar een keer toen ze zes was. Haar moeder rommelde wat in de keuken maar daar lette Anna niet echt op. Ze nam juist de hele kamer in zich op. Iets dat ze automatisch deed om zich veilig te voelen. Dat haar moeder verder sprak over het ontbijt had ze niet door. Ze staarde alleen maar naar de deur. Het was voor haar nog te nieuw voor haar om zichzelf echt veilig te voelen. Niemand wist wat er ging gebeuren. En voor haar zorgde de onzekerheid voor angst.

Haar ogen dartelden zo nu en dan nog wantrouwend door de kamer heen. Ze zou waarschijnlijk meer ontspannen als Sandy in de buurt was. Hij had haar de afgelopen weken misschien zelfs maanden goed beschermt. Intussen was Luna verder gegaan met het bakken van een stapel middelgrote pannenkoeken. Veel had het nerveuze meisje er niet van meegekregen. Ergens duizelde ze ook een beetje, alles wat ze had meegemaakt kwam in een rotgang op haar af. Gespannen had ze haar handen dan ook tot vuisten gebald. Haar blauwe ogen pas weer op haar moeder richtend zodra die het eten naar de tafel had gebracht. Die keurig gedekt was. 'Je zal dit niet elke ochtend of elke dag krijgen, maar ik dacht misschien heb je er wel trek in.' Zei haar moeder waarna ze naar de wasbak toe werd gewenkt. Het meisje moest duidelijk op het door haar moeder gemaakte trapje staan om erbij te kunnen. Langzaam waste ze haar handen die ze daarna aan een handdoek gedroogde. Haar ogen keken heel even naar Luna voordat ze zich afwende en richting de tafel liep. Ze nam plaats op een van de stoelen en sloeg haar armen om haar middel. De stress had een enorme impact op haar. Alles wat ze jarenlang had ingehouden kwam ineens naar boven. Trillend kroop het meisje in elkaar terwijl ze bleek weg trok. Een onnatuurlijke blos kwam op haar wangen te staan van de verhoging die ze had gekregen door de spanning. Toch probeerde het meisje haar ongemak te verbergen. Die ochtend had ze al een beetje last gehad van de verhoging maar dat was toen niet aan haar te zien geweest. Ook s'nachts was ze er een paar keer door wakker geworden. Sinds ze Luna niet tot last wou zijn had ze niets gezegd. 'Mam , waar is een toilet?' Vroeg ze in een geknepen stemmetje toen ze zich ook nog eens misselijk voelde. De sterke geur van pannenkoeken maakte het er niet beter op. Alles was te snel gegaan. Ze had nooit ergens de minste controle over gehad. Tranen prikten al weer in haar ogen waardoor het meisje naar de grond keek en moeizaam slikte. Door de oude versleten pyjama was duidelijk te zien hoe dun Anna was, ook was de stof niet dik genoeg om haar in winters warm te houden. Misschien zelfs niet voor de herfst op deze school. Het meisje keek naar haar moeder, gespannen wachtend op antwoord.

Het getik van het water in de wasbak stopte waardoor het meisje even opkeek. Haar moeder was naar haar toe gelopen met de handdoek nog in haar handen. 'Kom, hier links en dan aan het einde rechts.' Zei haar moeder op een duidelijk bezorgde toon. Het meisje stond op en liep onmiddelijk die richting uit, langs haar moeder die plek voor haar had gemaakt. Zodra ze de deur van het toilet had dicht gedaan zakte ze op haar knieën voor de wc-pot. Zachte snikken rezen uit haar borstkas omhoog terwijl ze krampachtig de rand vastpakte en begon over te geven. Uiteindelijk was het vooral zo dat ze te weinig voedsel in haar lichaam had om veel uit te spugen. Langzaam kalmeerde ze dan ook, voordat ze zich omdraaide en Sandy zag staan. Zonder iets te zeggen draaide de Spirit zich om en rende naar Luna toe, voordat hij haar richting het trillende kind duwde. Het meisje moest net op dat moment weer boven de wc hangen maar er kwam niets meer. Ze zuchtte zachtjes en sloot vermoeid haar ogen. 'Mam,' vroeg het meisje schor. Haar eigenlijk willen roepen, al had Sandy dat al voor haar gedaan, maar dat had ze niet door gehad. Gelukkig was Sandy al tegen haar aan gekruld wat het meisje duidelijk iets liet ontspannen. Haar blauwe ogen had ze nog steeds niet geopend, terwijl ze zwaar ademend tegen haar vriend aanleunde. Ze zei niets meer. Hopende dat haar moeder er aan kwam. Anna had zich al zolang zelf moeten redden zonder hulp als ze zich niet lekker voelde, dat ze niet wist waarom ze het zou delen. Als ze ziek was verborg ze dat dan ook gewoon. Het was niet moeilijk zolang de ander niet oplette. Maar Luna was wel oplettend geweest, in tegenstelling tot haar verzorgers. De vieze smaak in haar mond zorgde ervoor dat ze wankel opstond en tegen de muur aanleunde. Haar ogen tot spleetjes geknepen en Sandy voorzichtig ondersteunend.

Haar moeder stond redelijk snel naast haar waardoor het meisje haar een vermoeide maar tevens ook opgeluchte blik gunde. Zodra haar moeder haar voorzichtig maar snel bij haar schouders vast pakte deinsde het meisje uit gewoonte achteruit. Toch bleef ze zo rustig mogelijk, ze had aan Luna wel gezien dat ze bezorgd was. 'Anna gaat het weer een beetje?' Vroeg haar moeder zachtjes waardoor het meisje langzaam knikte. Haar maag voelde al weer rustiger nu alles eruit was, al zag ze er wel tegenop veel te eten. Dat zou vast geen goede uitwerking hebben. De hand van haar moeder liet haar even rillen voordat ze voorzichtig tegen haar moeder aankroop. Ze werd soepel en vlug opgetild en naar haar kamertje gebracht. 'Hup onder de wol jij. Blijf maar rustig liggen dan zal ik een kruidenthee voor je zetten en wat soep maken. Iets anders zal je vast toch niet binnen krijgen ben ik bang,' sprak haar moeder verder al was haar bezorgde toon nu ook een beetje streng. Het meisje ging zonder iets te zeggen onder de dekens liggen en sloot haar ogen een beetje. Haar ademhaling was laag en kalm, zo diep dat het bijna leek alsof ze sliep. Sandy die net nog gestreeld was draafde naar het meisje toe en drukte zijn neus voorzichtig tegen haar hand. Net op dat moment kwam haar moeder terug gelopen, met een kop dampende en redelijk sterk ruikende thee. Kruidenthee zoals haar moeder al had beloofd. 'Wel goed blazen. Anders heb je straks nog blaren op je tong.' Probeerde haar moeder haar wat op te beuren. Anna glimlachte eventjes waarna ze wat rechterop ging zitten. In plaats van een mondige reactie vertrok haar gezicht even en trapte ze de dekens geërgerd weg. Het was veelte warm op dat moment. Zoals bij koorts wel vaker zo was had Anna het momenten warm en koud. Zuchtend keek ze haar moeder aan terwijl Sandy een eigenwijs gezicht opzette en de deken in zijn mond pakte en terug legde. Normaal zou Anna hebben gelachen, nu wende ze haar gezicht af. 'Mam?' Mompelde het meisje schor. 'Ze wouden me niet geloven,' fluisterde het meisje gepijnigd verder. Met ze doelde ze op de verzorgers.

Haar moeder had waarschijnlijk de dekens ook terug gelegd maar Anna was het helemaal niet gewend. Het verzorgende en bezorgde werkte dan ook op haar zenuwen. 'Wat geloofde ze niet lieverd?' Vroeg haar moeder nadat ze even glimlachend gekeken had naar Sandy en zijn acties. De vragende blik van haar moeder ontging het kind. Ze voelde de hand van haar moeder weer en nam nu eindelijk de thee aan. Haar moeder was naast haar gaan zitten op een net getoverde stoel. 'Dat papa gemeen was,' fluisterde het meisje zachtjes. Ze keek naar haar handen en beet nerveus op haar lip. Ze wou niet te veel zeggen. Straks werd Luna ook boos, omdat ze volgens de verzorgers loog. Het meisje keek naar de warme kop thee in haar handen en blies erin. Voorzichtig nam ze een klein slokje waarna ze huiverde. Ze had het nu vreselijk koud. Sandy legde zijn kop op de rand van het bed. Het meisje deinsde weg van hem met een frons op haar gezicht. Ze liet daardoor de thee per ongeluk op de grond vallen. Geschrokken dook ze in elkaar, bang voor een straf. Langzaam begon ze te snikken gespannen kroop ze naar het einde van het bed. De stress, veranderingen en onrust hadden duidelijk hun tol geëist. Dit had ze nog nooit zo heftig meegemaakt, en ze reageerde ook sterker door Luna's zachtaardige karakter. Ineens kromp het meisje in elkaar en murmelde ze wat. Sandy die wist wat er aan de hand was sprong op het bed en drukte zijn snuit tegen haar aan. Het meisje ontspande meteen en verborg haar gezicht. 'Ze zeiden dat ik loog, dat papa lief was.' Murmelde ze met een trillende stem.

Luna's reactie had het meisje nu eenmaal niet opgemerkt. Dus wist ze ook niet hoeveel zorgen Luna zich kon maken, en oprecht ook nog eens. 'Oh meiske toch. Dit is jouw schuld niet. Je schrok van Sandy het is goed.' Klonk de vriendelijke stem van Luna waardoor het meisje vermoeid haar moeder aan keek. 'Oké,' murmelde het meisje met trillende stem. 'Kom, kom Anna zo erg is het niet lieverd.' Probeerde haar moeder haar te troosten voorzichtig duwde ze de dekens van zich af en liep naar haar moeder toe waarna ze bij haar op schoot kroop. 'Pap zei dat ik nooit iets mocht laten vallen,' snikte het meisje zachtjes waarna ze al rillende dichter tegen Luna aankroop. Nu was het niet alleen zeggen, een keer had ze door zijn toedoen scherven in haar voeten gekregen. Ze had een beker laten vallen waarna ze in de scherven was geduwd. Daardoor duurde het de tweede keer ook langer voordat ze ontsnapte en naar het weeshuis ging. Ze had geweigerd de dokter in de buurt te laten en had zich enorm afgesloten. Het meisje kalmeerde langzaam waarna ze vermoeid haar ogen sloot. 'Mama, hij komt toch niet terug?' Vroeg het meisje zachtjes voor de zekerheid

Haar moeder gebruikte Sandy wanneer het nodig was. Het was dan ook maar al te duidelijk dat de Spirit er aan gewend geraakt was voor zijn kleine vriendin te zorgen. Het meisje had zich geen betere vriend kunnen wensen in het weeshuis. Zeker op momenten dat niemand haar begreep, dan was Sandy er geweest om haar op te vrolijken. Haar moeder had een deken om haar heen geslagen zodra Sandy die kwam brengen, normaal gesproken keek de Spirit wel uit, met het verslepen van spullen. Niet iedereen was daar zo blij mee. Daar was hij dan ook wel achter gekomen. 'Dat gebeurd soms als je ergens van schrikt of struikelt of het gewoon wel eens je dag niet is en echt alles uit je handen laat vallen. Maar als het echt gemeend is dan hoor je het verschil wel.' Ging haar moeder geruststellend verder. Dus zolang het per ongeluk ging was er niets aan de hand. Het meisje knikte voorzichtig terwijl ze haar volgende vraag over haar vader stelde. Ze kon wel voelen dat ook Sandy niet blij was zodra hij aan haar vader dacht. Meteen keek het meisje op terwijl ze zwakjes glimlachte. Sandy had haar vader nog nooit gezien maar wist wel van de pijn af.'Als hij zich hier durft te vertonen zal ik hem persoonlijk op de shuttel zodat hij weer terug Erd.' Zei haar moeder zachtjes en liefkozend. Al vond Anna haar stem nog steeds bezorgd klinken. Het meisje slikte even en knikte toen langzaam, terwijl ze ontspannen tegen haar moeder aanleunde. 'Oke,' mompelde ze daarna, met een schorre stem. Duidelijk tevreden met het antwoord.

Zodra ze de warme hand van haar moeder over haar wang voelde deinsde ze iets terug. Ondanks dat ze erg op haar gemak was rondom Luna en Sandy, waren er nog wel duidelijke grenzen. Met aanrakingen was ze nooit goed geweest, zeker niet naar haar ervaringen rondom haar vader. Ze schrok sindsdien ook sneller van onverwachte bewegingen, en de aanraking van Luna was wel degelijk onverwachts gekomen. Een onbekende geur kwam het kamertje binnen waardoor het meisje haar hoofd even optilde om rond te kijken. Haar moeder leek het ook op te merken want het volgende moment werd ze op haar bed neergezet. 'Oh wel ver...!!!' Zei haar moeder, waardoor het meisje even slaperig fronste. Sandy bleef gelukkig in de buurt van haar bed, waardoor het meisje wat ontspande. Ze was veilig in de buurt van Sandy en Luna. Dat wist ze wel zeker. Zo veilig als ze maar kon zijn. 'Sandy blijf maar hier.' Zei Luna waarnaar ze naar de keuken toe liep, dat hoefde Sandy dan ook geen twee keer te horen. Hij plofte naast het meisje op het bed en legde zijn snufferd op haar schoot. Het meisje legde haar hand voorzichtig op zijn kop, terwijl haar ogen langzaam dichtvielen. Niet veel langer duurde het voordat haar moeder terugkwam, met twee koppen soep in haar handen en natuurlijk twee lepels. 'Hier ik zal even een soort tafeltje voor je maken dan kun je rustig de soep eten.' Zei Luna waarna een klein tafeltje uit de grond omhoog rees. De soep rook goed, maar het meisje wou nog niet eten. Ze was moe, wou slapen. Sandy bewoog zich niet, wetende dat ze uiteindelijk wel in beweging zou komen. Het meisje knipperde even slaperig, dwaas met haar ogen. Zonder iets te zeggen sloot ze haar ogen weer, ze lag dan nu ook wel lekker, met Sandy tegen haar opgekruld.