Het begon te naderen, de annual commemoration die jaarlijks werd gehouden op Gren. En hij had alle voorbereidingen getroffen. Alle leerlingen die wilde waren ingeschreven en hadden zich netjes gemeld. Het was op Gren een geweldig feest op plekken, iets minder vrolijke locaties hadden gekozen voor een stille tour door de straten van hun stad. Norwood had besloten om leerlingen wat geschiedenis bij te leren door vechttechnieken door te spelen van de oude gardes die ooit op Gren had geleeft. Norwood had deze technieken in meerdere cursussen terug zien komen en had hiervoor extra lessen genomen om de leerlingen de juiste technieken aan te leren. Met een klein glimlach was Norwood vastbesloten om dit een leuk evenement te maken op StarShine.

Vandaag was het dan de eerste les voor de twee groepen. De eerste die zou plaatsvinden zou zijn voor de bamboekrijgers. Norwood had in geen tijden meer met een bamboestok zich uitgeleefd maar wist, na een paar avonden flink getraind te hebben, dat zijn musclememory hem ook hier niet in de steek liet. Met een kalme passen liep hij met een zwarte spijkerbroek en tanktop de zomerse dag in. Ze zouden hiervoor gaan oefenen in het grasveld. Overzichtelijk. Hij had vandaag Hunter, Dice, Ziva en Zack onder zijn hoede. Het zou een les van een hele dag gaan worden. Morgen waren de puppeteers aan de beurt. Het waren intensieve dagen die trainingen, maar Norwood wist van de leerlingen dat ze zich ergens voor inzetten wat anders was dan de doorsnee lessen die ze kregen. Bij het inschrijven wisten ze dat ze werkte naar een toernooi. Norwood strekte zijn lichaam even uit en voelde niets van de dauwdruppels die van het gras op zijn schoenen zou staan. Norwood duwde zijn arm achter zijn nek zo ver hij kon. Hij strekte vele spieren even goed. Flexibiliteit was meer iets voor de poppenspeler, maar behendigheid is vereist. Norwood grijnsde en voelde even iets voor los gaan. Hij vormde zijn hand alsof hij een zwaard vast had en sloeg deze krachtig opzij. In een groene flits had hij een lange bamboestok vast. Hij draaide het snel om zijn as en wist het behendig te gebruiken om hem heen. Het was net alsof hij met de stok aan het dansen was in trend van de vechtstijl. Norwood grinnikte even. Het zou voor de leerlingen in de verte een mooie uitnodiging zijn. Want hij zag in de verte de eerste vroege gestalte naderen. Het was ook geen gewone les die Norwood had gepland. Hij begon immers zeer vroeg, half 8. Echter had Norwood nog de nodige aardigheden gepland met de losse groepen. Een hele dag trainen was zwaar en wie hard werkte verdiende rust en goed eten op zijn tijd. Norwood had niet voor niets een mand bij die goede referentie kon bieden naar een picknick. Zwijgzaam hield Norwood zijn stok stil en stak hem krachtig in de grond waardoor hij zelf overeind bleef. Hij keek zijn eerste leerling aan en glimlachte vriendelijk op zijn/haar begroeting.

- Deze les is bestemd voor de bambookrijgers: Hunter, Dice, Ziva en Zack -

Het was tijd om op te staan, met zijn benen die half uit het bed hingen en zijn hoofd dat net van de matras af was gegleden, opened hij zijn ogen met een kleine glimlach om zijn haar te kammen met een borstel, niet dat het erg veel nut had maar oké. Zack stond langzaam op, begaf zichzelf naar de wasruimtes om zichzelf te verfrissen en zijn kleding aan te doen. Dit bestond uit een paar witte sneakers zwarte sportbroek en een witte tanktop, met zijn twee meter als lengte was het tot zijn besef gekomen dat hij binnenkort zijn garderobe moest aanpassen, want buiten dit setje kleding, had hij nog maar een paar shirts en broeken liggen die wel degelijk nog goed pasten. Met een kleine frons op zijn gelaat waagde hij zichzelf erop in de spiegel te kijken, de laatste dagen sliep hij weer beter en beter en de wallen onder zijn ogen waren langzaamaan aan het vervagen. Met een licht tevreden glimlach nam hij afstand van de spiegel en keerde hij deze de rug toe. Zijn haar was nog steeds een fluffige warboel maar wat kon het hem ook nog schelen, het was blijkbaar toch een onhandelbare boel.

Met statige passen wandelde hij naar de grasvelden, zijn blik een beetje afwezig op de grond gericht. Met zijn voeten schopte hij wat keitjes uit de weg terwijl hij over de binnenplaats van Starshine liep, op weg naar de grasvelden. Zack kon geen geeuw onderdrukken en duwde zijn vuist tegen zijn mond terwijl hij op een snellere pas wandelde, om dan Master Norwood te zien zwaaien met een stok. Met een lichte grijns op zijn gezicht wandelde hij naar de leerkracht woudmagie. Eenmaal daar, hield hij halt en zwaaide hij terwijl hij deze woorden uitsprak: “Zack Acciaio meldt zich Master.”

_{Voor een moment keek ze naar de lange jongeman. Hij had zwart haar en van die helderblauwe ogen die meteen je aandacht trokken. Desondanks dat hij er met zijn lengte best intimiderend uit zag, leek hij die indruk niet uit te stralen. Hij gaf haar eerder de indruk dat ze hem kon vertrouwen, op de een of andere manier een heel raar gevoel voor Ziva. Ze had in de afgelopen jaren namelijk bijna niemand meer vertrouwd, op de dame na met wie ze haar naam gewisseld had. Haar helderblauwe kijkers gleden uiteindelijk droogjes naar de leraar toen deze tegen haar begon te spreken. Hij had voorheen op zijn horloge gekeken en meldde dat ze te laat was, no shit sherlock. Ze haalde even beide wenkbrauwen lichtjes op een frons, toen ze zijn volgende woorden hoorde. Het feit dat zijn stem zo dreigend klonk, zijn blauwe kijkers haar doordringend aankeken en dat hij vlak voor haar stond, zorgde ervoor dat de jongedame meteen in de verdediging viel. Ze trok beide wenkbrauwen kort op in een frons, even droogjes om zich heen kijkend. "Well, at least I decided to show up, didn't I?" Het was onmogelijk dat de man maar twee leerlingen had om zijn les aan te geven, er moesten meer leerlingen zijn geweest. Die allemaal of veel te laat zouden komen, of gewoonweg niet zouden komen opdagen. Dan waren die paar minuten - ze had geen idee hoeveel ze te laat was - nog niet eens zo erg meer. Met een stalen blik staarde ze strak terug naar de man, die haar nog steeds doordringend aanstaarde. Een seconde te laat betekend weliswaar de laatste zonnestralen op je netvlies, zei hij dat nou serieus? Zat het in iedere leraar om hun leerlingen maar gewoon te bedreigen of lag dat aan haar? Als teken dat ze zich totaal niet ongemakkelijk voelde doordat de man zo dichtbij stond en met zijn lengte boven haar uittorende - al was dat niet bepaald iets dat heel moeilijk was, zo groot was ze immers niet - sloeg ze haar armen over elkaar en bleef ze hem aanstaren. Totdat zijn gezicht versoepelde en er iets van een kalme grijns op zijn gezicht verscheen. Dat zou zijn geweest wat de bamboekrijgers gezegd zouden hebben. Ze knikte. "Aha," niet dat het haar veel interesseerde. Ze was hier niet voor die domme bamboekrijgers, ze wilde gewoon de vechttechnieken onder haar knie krijgen. Dat was iets wat haar altijd al had geïnteresseerd en aan het feit dat ze nog best goed was in bepaalde aspecten, zoals het gooien van een mes bijvoorbeeld, was het goed te zien waar haar interesses lagen.
De man begon zijn verhaal over de bamboekrijgers, dat de bamboestokken een veelgebruikt wapen was van deze krijgers - al had ze dat met logisch nadenken al uit de naam bamboekrijgers kunnen halen. Uiteindelijk ging de man over naar de les, het begin ervan althans. Ze moesten een eigen bamboestok maken, iets helemaal persoonlijks waar ze mee zouden gaan vechten. Even trok ze een wenkbrauw omhoog, er kort van balende dat haar vuurmagie haar in de steek had gelaten. Met andere woorden, ze had geen andere keuze dan haar lichtmagie te gebruiken. Ze zou immers voor paal staan als het niet eens lukte om een bamboestok te maken, het zou haar immers enorm verbazen als haar vuurmagie opeens besloot weer te gaan werken - uit het niets. De leraar deed voor hoe het moest en voor even keek ze geconcentreerd naar zijn bewegingen. Ze wilde dit namelijk zo snel mogelijk onder de knie hebben, het creëren van een bamboestok, nee, daar was ze niet helemaal voor gekomen. Het was eerder het vechten dat haar hiernaartoe had gekregen. Toen hij klaar was met uitleggen richtte ze haar volledige aandacht nu op haar eigen handen. Voorzichtig had ze haar handen bij elkaar gebracht en terwijl ze al haar krachten daartussen wilde bundelen, staarde ze met een diepe concentratie naar haar handen. Echter was de brunette vrij koppig, ze probeerde haar vuurmagie namelijk weer uit. Misschien zou het lukken, was de reden waarom ze het gedaan had. Maar op het moment dat ze haar armen uit elkaar haalde in de hoop een stok voor zich te zien verschijnen, gebeurde er helemaal niets. Voor anderen moest het er vast heel stom uit hebben gezien, hoe er zelfs geen magie zichtbaar was bij haar beweging. Geen vonkje vuur, helemaal niks. Misschien had ze toch hulp nodig met haar vuurmagie, maar zo koppig als ze was gaf ze dat niet graag toe. Haar helderblauwe ogen gleden even van de leraar en dan weer naar Zack, in de hoop dat ze het beiden gewoon niet gezien hadden, voordat ze zich weer concentreerde op haar eigen werk en haar handen weer bijeenbracht. Dit keer met lichtmagie dan, want één ding wist ze daarover zeker: die magie werkte in ieder geval wel nog bij haar.}

He bah, Zacks moeite die hij had gedaan om zo’n bamboestok op te roepen, was grandioos gefaald en hij zette zichzelf dan ook nog eens letterlijk voor schut voor de leerkracht. Was het omdat hij bang was om te veel magie los te laten en dus hierdoor zijn controle zou verliezen? Hij keek naar zijn eigen handen terwijl de kleine bamboestok verdween, want die was ondertussen al van zijn hand gevallen. Natuurlijk wilde hij verder oefenen, maar iets in hem hield hem tegen om nog  meer magie te gebruiken en dan werd het duidelijk wat het probleem was. Maar half luisterde hij naar de uitleg van Norwood over hoe ze zoveel magie in zich hadden en er geen gebruik van maakten. Als de man maar wist wat er hem zo tegen hield, natuurlijk deed hij verder met oefenen maar zijn andere kant hield hem duidelijk tegen. Het was een mysterie waarom, deed hij het expres om hem te laten afgaan voor de twee mensen die bij hem stonden? Misschien. Hij richtte zijn blik naar de leerkracht, luisterend naar wat hij nog zei en Zack knikte en nam zijn medicijn zo ongezien mogelijk in om die andere kant weer weg te moffelen.
Nu dat probleem van de baan was ging hij Norwoods raad in acht nemen en hij focuste zich op de lengte door deze meerdere keren in zijn hoofd te herhalen, hij balde zijn handen tot vuisten, drukte deze op elkaar en hij begon de magie te focussen op zijn handen en het visualiseren van zijn 1m84 lange stok. Eenmaal hij dacht dat hij er was, schoot hij zijn handen uit elkaar, bijna het hoofd van Ziva rakende met zijn stok. “Sorry,” mompelde hij enigszins beschaamd omdat hij niet had opgelet waar hij zijn stok naar had gericht. Hij bracht zijn bamboestok testend naar de zijkant van zijn lichaam en deze kwam perfect tot aan zijn schouder. Trots keek hij er naar, het was hem gelukt.