Een extreem trotse houding was zichtbaar bij haar Mentor en de leraar van die dag. Hij stond trots en fiers toe te kijken, terwijl ze aan kwam. Een snelle blik werd op de tijd gericht, voordat hij weer even trots stond als daarvoor. Ze leek geen reactie op te wekken, net zoals de eerste leerling dat ook niet deed. Zwijgend werden ze dan voor vijf lange minuten aangestaard, Roselle had haar aandacht dan ook al langzaam afgewend, en bestudeerde de geluiden om zich heen. Ze had toch niets beters te doen, echt heel erg dwaalde ze dan ook niet af, ze was gewoonweg benieuwd of haar draakje zich buiten bevond of niet. Als dat zo was, dan zou ze het binnen enkele seconden weten, door het lawaai dat het kleine diertje kon veroorzaken. Tot ineens de stilte werd verbroken met een arrogant gesnuif. Als enige reactie daarop trok Roselle haar wenkbrauwen vragend op. Ze wist niet dat haar Mentor zo arrogant was, of kon zijn. Maar een verdere reactie lokte het ook niet uit. Aandachtig keek ze de man aan, benieuwd met wat voor een "onzin" hij aan kwam zetten. Ze wist niet of hij de les goed voorbereid had of niet, zo niet dan zou ze haar concentratie al snel verliezen, gelukkig bleek de opzet goed te zijn, enkel wist ze dat nog niet. ‘Zozozo,’ sprak de man kalm, terwijl hij de twee meiden aandachtig aankeek. ‘Dus de twee dames denken het in zich te hebben om een poppenspeler te worden?’ Sprak de leraar op dezelfde toon verder. Roselle vond het best wel uitdagend hoe de man tegen ze sprak. Alsof hij ze uit wou dagen zichzelf te bewijzen. Een kleine frons stond nu op haar gezicht, terwijl ze gewoon stil en soepel bleef staan. ‘Minstens zijn ze op tijd ten opzichte van de andere slome slakken die we hadden verwacht,’ klonk er nu minachtend. Verward keek Roselle nu naar het andere meisje dat er ook stond. Dit leek geen normaal gedrag van de man voor haar. Ze had hem wel eens anders zien reageren, meer met een medeleven of iets in die trant. Haar grijze ogen had ze op zijn gezicht gericht, in de hoop zijn emoties te kunnen pijlen. Nu veranderde de houding van de man eindelijk iets, hij vouwde zijn handen in elkaar en sprak weer verder. ‘Ik zou als ik jullie was bij deze maar opgeven,' begon hij naar een doordringende blik. Het meisje glimlachte even, omdat ze dit nog nooit uit de mond van een leerkracht had gehoord. Voordat Roselle zich hardop af ging vragen of hij een of andere rare ziekte bezat, smolt zijn trots zoals de sneeuw dat voor de zon zou doen. De gebruikelijke vriendelijke en warme houding kwam weer terug. Hij glimlachte even en ontvouwde zijn handen. Nu sloeg Roselle heel even haar armen om elkaar heen. Afwachtend op wat er ging komen. Het zag er rustig en niet demonstratief uit, meer afwachtend en ongeduldig. 'Om te beginnen, wil ik jullie welkom heten bij onze eerste workshop of les voor de poppenspelers. Poppenspelers waren tradiotionele mensen, vandaar mijn wat, botte introductie. Ik wilde jullie even in de stemming brengen. Poppenspelers vonden dat vrouwen niet op het slagveld hoorde, ze waren te zwak, maar aan de andere hand juist daarom weer enorm belangrijk voor het voortbestaan van de gilde,' sprak hij kalm met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. De verwarde uitdrukking van Roselle verscheen weer. Omdat ze niet begreep waarop hij doelde. Maar ze kende de geschiedenis van zijn planeet dan ook niet uit haar duimpje dus begreep ze wel dat het waarschijnlijk daar op sloeg.‘Om te beginnen wil ik mezelf netjes voorstellen,’ sprak Norwood met de gebruikelijke kalme toon. ‘Mijn naam is Norwood Vavyendor, ik ben vandaag voor de rest van de dag jullie docent. Ik ga vandaag met jullie direct aan de slag, want vroeg opstaan en niets doen....tsja als leerling ben je dan niet bepaald blij,’ daar had de man een punt. Vroeg opstaan en niets doen, was niet iets waar Roselle om zat te springen.‘Ik begon mijn les wat strict en nors, maar ik vind dat je de vrijheid hebt om vragen te stellen en voor deze bijzondere gelegenheid maak ik gebruik van wat informele sfeer. Jullie trekken een hele dag met me op, dus laat de formaliteiten voor nu even achterwegen. Geen Master, geen Meneer Vavyendor. Noem me maar gewoon Norwood of iets wat makkelijk klinkt,’ Roselle vond het bewonderingswaardig dat hij er nog steeds zo kalm en vriendelijk uit zag. Alsof zijn dag nooit verpest kon worden. ‘De trainingen zullen echter wel traditioneel gegeven worden en je dient een uithoudingsvermogen te hebben er voor. Ik vind het bewonderingswaardig dat er van de twee aanwezigen werkelijk waar geen een woudmagiër er is. Ik waardeer jullie interesses in de vechtstijlen en tradities van andere planeten, dat mocht ook even gezegd worden,’ Norwood rechtte zijn rug en strekte zich even uit. ‘Dus, hoe gaan we beginnen,’ ging hij op dezelfde toon verder. ‘Poppenspelers maken hun eigen poppen en bewerken ze met de nodige vallen, magie en wapens om ze tot dodelijke wapens te maken. Om een variateit aan deze poppen te kunnen dragen bergen ze deze op in rollen,’ sprak hij kalm. Norwood pakte twee rollen uit de tas en rolde ze beide in gestrekte armen, gericht op de dames, uit. Een symbool met een abstracte cirkel er omheen werd zichtbaar. ‘Dit is het oudgrense symbool voor Mannequin,’ Roselle bestudeerde het symbool even, omdat ze ondanks haar soms Rebelse karakter, wel erg van Geschiedenis en verhalen hield. Binnen enkele luttele seconden stonden er na een rookpluim twee Mannequins voor beide leerlingen.‘We gaan eerst beginnen met het oefenen van de grondbeginselen. Het bespelen van je pop, daarna gaan we over op het bouwen en het opslaan van je poppen. Wanneer jullie snel leren kunnen we al een start maken aan de modificaties er van,’ sprak hij kalm en glimlachte met een tevreden blik. Kalm liep Norwood tussen de twee mannequins door naar de dames en ging precies tussen de twee in staan. Draaide zich in dezelfde richting als hun. Uit de grond groeide een derde mannequin van hout en Norwood rechte zijn armen gestrekt op de mannequin. ‘Let goed op mijn houding,’ sprak hij kalm en zakte wat door zijn knieën. Hij boog zijn armen wat zodat hij snel en behendig kon reageren op veranderingen. ‘Poppenspelers zijn snel en flexibel en dat is te danken aan hun gebogen houding. Ze kunnen krachtig en snel wegspringen. Ze kunnen hun pop snel besturen doordat hun arm in een fractie van een seconde gebogen is. Jullie zijn beide op het niveau dat magiedraden geen ongebruikelijke term is. Verbind de toppen met de locaties waarvan jij het fijnste vind dat je ze bestuurd. De poppenspeler gebruikt doorgaans zijn armen om de pop te sturen en de vingers om de ledematen te besturen. Doorgaans gebruikte poppenspelers hun traditionele plaatsing, maar ik geef jullie de vrijheid en tijd om te experimenteren wat voor jullie fijner is,’ sprak hij kalm. Zwijgzaam richtte Norwood zijn vingers op de mannequin en zachtgroene draden sponnen zich in een flits richting de mannequin. Norwood bewoog zijn vingers langzaam en de mannequin bewoog rustig richting de andere en deed net alsof hij iets fluisterde. ‘Het vergt oefening, maar als jullie je eigen combinaties met vingers heb gemaakt dan kunnen jullie heel ver komen,’ sprak hij kalm. ‘Het is als een pianospel, je gebruikt je vingers om noten te raken om je pop een klankenspel te geven aan bewegingen, het is aan jou aan te geven door de draden wat exact dit inhoud,’ sprak hij kalm. ‘Je kan je wijsvingers aan de armen koppelen en de snelheid van de beweging van je vinger de snelheid van de beweging laten zijn die jij hem voorstelt in gedachten door de draden. Je moet tien vingers regelmatig combineren om hem snel en vloeiend te laten lopen, dus het is geen makkelijke taak. Ik laat de oefening aan jullie, probeer je eigen stijl te vinden in het besturen en oefen er wat mee. Wanneer je het gevoel hebt dat het lekkerder gaat, probeer je het terwijl je zelf ook beweegt door te lopen. Zo maak je het nog complexer,’ sprak hij kalm. ‘Ik ben hier altijd voor vragen en hulp,’ beëindigde hij de uitleg.
Roselle keek de man vol bewondering en verbazing aan. Het zag er best makkelijk uit maar ze had wel door dat er waarschijnlijk heel wat oefening aan vooraf ging. Al waren er natuurlijk voor elk onderdeel wel natuurtalenten. Roselle kopieerde naar een enkele aarzeling de houding van Norwood, terwijl ze soepel ging staan. Ze hield er van om actief bezig te zijn, dus haar uithoudingsvermogen was niets om over te klagen. Net op dat moment raakte ze even afgeleid door een jongen die de les kwam verstoren. Waarschijnlijk was hij een van de laatkomers, waardoor ze heel even afgeleid opkeek. Ze grinnikte even om zijn opmerking, al hoorde ze minder dan de helft ervan. Een bed en een persoon met een relatie. Misschien moesten ze wel in familie therapie. Snel herstelde ze haar houding weer, voordat ze met rode heldere draden de Mannequin onder controle probeerde te houden. Ze kon in ieder geval een arm bewegen, enkel andere dingen waren bijna onmogelijk. Geconcentreerd staarde ze naar de houten pop, die ze zo goed mogelijk overeind probeerde te houden, zodat ze zichzelf niet voor schut zou zetten.