Zijn roodoranje ogen gleden door zijn kamer heen. Hij was hier nog niet zo lang en dat merkte hij ook. Het gegiechel van zijn zusje en de gesprekken die ze vaak hadden gevoerd miste hij. Hij miste het geschreeuw van zijn grootvader die het weer eens niet eens was met iets wat er thuis besloten was. Maar hij had hierheen gewild, dus hij kon het niemand anders kwalijk nemen. Zijn zusje nam het hun ouders kwalijk. Ze had geschreeuwd en een heel stampei staan maken toen ze te horen had gekregen dat hij weg zou gaan. Hij had haar uitgelegd dat hij dit echt graag wilde en uiteindelijk had ze er enigszins vrede mee gehad. Zolang hij maar belofte te schrijven. Vaak.
Hij zuchtte zachtjes en stond op. Hij pakte de sjaal die hij van zijn moeder had en knoopte die om zijn middel. Het was het enige wat hij nog van zijn moeder had en hij koesterde het. Hij keek kort in de spiegel en haalde zijn hand kort door zijn haar voordat hij de kamer uitliep en zijn weg maakte naar buiten. Hij wilde de zon op zijn gezicht voelen, miste de warmte die de grote bal vuur over zijn huid verspreidde.
Terwijl hij liep klikte zijn ketting op zijn borst. De ketting bestond uit vier tanden en een witte veer in het midden. Twee tanden aan beide kanten van de veer. De veer had zijn zusje voor hem gevonden en de tanden had hij van zijn vader gekregen. En dan was er de leren band rond zijn linker pols van zijn grootvader. Zo had hij van iedereen iets.
Zacht fluitend liep hij over het terrein heen tot hij bij het stille meer kwam. Hij sloot even zijn ogen terwijl de zon haar stralen op zijn huid liet schijnen. ‘Hm.’ Zei hij zachtjes terwijl er een glimlach op zijn gezicht doorbrak. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij de vrouw zitten. Ze zat met haar voeten in het water. Hij keek kort rond en haalde zijn schouders op. Hij kon gewoon gedag zeggen, toch?
Hij liep naar de vrouw toe en knikte kort, had geen idee of ze het kon zien. ‘Hallo.’ Zei hij vriendelijk met nog steeds dezelfde glimlach op zijn gezicht.

Zijn kleding

Hij had behoefte aan de warme zon die hij alleen buiten kon vinden. Oké, nee dat was niet waar. Als hij voor het raam was gaan zitten had hij ook zon gehad, maar dat was anders. Hij had altijd het gevoel dat binnen zitten niks goeds deed. De zon werd dan ineens je vijand, zeker achter het glas. Nee, dat was niet de zon waar hij naar verlangde. Waarom het stille meer? Geen idee. Het had iets. Hij had om te beginnen nog niet het hele terrein gezien en een meer dat nog voor wat verkoeling kon zorgen zou hem zeker goed doen. Zon en toch verkoeling.
Het duurde niet lang voor hij besefte dat hij niet de enige was met de gedachte om naar het stille meer te gaan. Hij had er geen problemen mee dat hij niet alleen was. Hij leerde graag nieuwe mensen kennen en iedereen die hij ontmoette was in zijn ogen een nieuwe kans om mensen te leren kennen. Vrienden miste hij ook nog, dus hoe meer mensen hij sprak, hoe beter hij iedereen in hokjes kon plaatsen. Hij hield niet zo van hokjes, maar de mensen die hij als vrienden kon zien wilde hij wel op afstand houden van de mensen die absoluut niet zijn vrienden waren. De vrouw die hij zag zitten was misschien geen vriendschap materiaal, maar om te beginnen wist hij dat niet zeker en ten tweede kon het geen kwaad om gedag te zeggen.
Toen hij naar de vrouw toe was gelopen knikte hij kort en begroette haar. In de tijd dat hij naar haar toe was gelopen was het hem niet geheel ontgaan dat ze hem niet aankeek. Te horen was hij, dat wist hij zeker en toch bleef de vrouw koppig naar haar boek kijken. Wilde ze niet gestoord worden? Waarschijnlijk, maar nog steeds was hij van mening dat een simpele hoi niks kon verpesten. Het niet doen juist wel..
De blik in haar ogen toen ze hem uiteindelijk toch maar aankeek was nog een andere hint dat het boek veel interessanter was geweest dan zijn korte begroeting. ‘Hallo.’ De toon in haar stem deed hem niks. Hij trok zich weinig aan van het gedrag van andere. Zolang ze niet duidelijk aan had gegeven alleen te willen zijn zou hij hier wel even zijn. Pratend met haar of gewoon genietend van de warme zon. De zon.. Zijn dierbare zon.
‘Kan ik je ergens mee helpen?’ Ze stond langzaam op en ging tegenover hem staan. Hij keek haar even verbaasd aan en schudde toen zacht lachend zijn hoofd. ‘Oh, nee, ik wilde alleen even hoi zeggen. Leek me wel zo vriendelijk.’ Heel even sloeg hij zijn ogen neer, bang dat hij inderdaad beter gewoon door had kunnen lopen, maar hij herpakte zich alweer en keek de vrouw met dezelfde vriendelijke blik aan. ‘Ik ben Lagi trouwens.’ Naam, altijd je naam zeggen. Altijd? Oké, oké, bijna altijd. Niet iedereen hoefde het te weten, maar wel de mensen met wie je een gesprek begon. Of dit echt een gesprek zou worden zou nog moeten blijken, maar ze spraken met elkaar, dus de naam was volgens hem noodzakelijk.