Letter of Rhine:

Een gilletje ontsnapte uit mijn mond toen ik de brief opende. Zijn geschrift. De vetrouwde geur van de inkt die hij gebruikte. De manier waarop hij telkens mijn naam schreef. Ik hield er zo van.
Na het lezen van de eerste 2 zinnen, viel ik van mijn wolk, recht met mijn gezicht tegen een steen. Mijn hart brak door de klap en tranen weerhielden me ervan om nog goed verder te kunnen lezen wat erin stond. Nadat ik klaar was rende ik meteen naar beneden, mijn voeten struikelden over zichzelf en het leek moeilijk om te ademen. 'Mama. Er... Er is iets met Zack. Ik moet terug, alsjeblief, alsjeblief, voor het -' Te laat is. Ik kreeg de woorden niet over mijn lippen. Ze geloofde me eerst niet. Zij had ook gelogen om me hier te krijgen. Ik was haar dochter en het zou haar niet verbazen dat ik hetzelfde zou doen om weg te raken. 'Alsjeblief, mama, ik moet gaan... Ik moet gaan... Ik kom meteen terug, ik zweer het...' Leugen, natuurlijk. Als ik nog op tijd was bleef ik, bleef ik tot hij weer normaal was en dan bleef ik tot ik hem zou vervelen en zelf dan zou ik blijven.
Maar toen zei ze nee. Een golf van roekeloosheid en woede spoelde over me heen. Gevaarlijke combinatie, want we zaten in de keuken en er lag een heel dik kookboek op tafel. Het boek belandde op haar hoofd. Zij op de grond. Ik ging naar buiten.

De dag erna was er al een shuttle, dus ik verstopte me op straat. Het was koud en het was verschrikkelijk maar ik kon het niet wagen om niet naar hem te gaan.
Toen ik de dag erna op de shuttle zat, zat mijn keel was dichtgeknepen want wat als ik te laat was? Ik zou het mezelf nooit vergeven. Ik zou het haar niet vergeven. Ik zou er ook een eind aan maken.
Waarom gebeurde dit altijd met mij?

Na een eeuwen durende rit sprong ik de shuttle af. Ik had geen tijd om me eerst te gaan inchecken. Mijn nagels dreven zichzelf diep in mijn vel. Waar moest ik eerst gaan? Zijn kamer. Ik weet het niet zeker - ik denk dat Rhine ook in haar kamer gestorven is. Misschien wou hij ook zo sterven als haar. Oh god, ik weet het niet, ik weet het niet. Laat hem in zijn kamer zijn, alsjeblief.
Mijn tas gooide ik aan het begin van de trap, de roepende mensen negerend, de tranen in mijn wangen springend, doemgedachten in mijn hoofd. Wat als ik te laat ben wat als dit niet de juiste plek is wat als...
Huilend zocht ik zijn kamer. Alle getallen vervaagden voor mijn ogen maar ik vond hem uiteindelijk. Ik trapte op de deur, gooide hem open, zo hard dat ik dacht dat de hengsels eruit zouden springen.
Daar was hij. Zijn borst was ontbloot en er zat een mes tegen. Er zat al een snede in. Oh mijn god. Nee.
Ik kon niet schreeuwen, maar ik liep naar hem, trillend op mijn benen. Zonder iets te zeggen trok ik aan zijn arm en liet het mes uit zijn handen vallen. Het was slecht gericht en het sneed even langs mijn been. Mijn zwarte legging scheurde open en er was een klein sneetje op mijn been. Het kon me niet schelen.
Ik sloeg mijn armen om hem heen, mijn natte wang tegen hem gedrukt. 'Oh... Zack, alsjeblief. Waarom dacht je ook maar voor even dat ik het zonder jou zou kunnen stellen...' Nu pas leek ik te beseffen dat dit echt gebeurde en ik begon nóg harder te huilen. Ik voelde me als een huilbaby. Hoe vaak had hij me wel al niet zien huilen? Ik wás een huilbaby.
Beverig greep ik zijn schouders, duwde hem naar achter, en keek op, recht in zijn ogen. 'Sorry dat ik er niet was, ik- ik wist niet dat je je zo voelde. Maar beloof me alsjeblief dat je dit nooit meer gaat doen. Alsjeblief.'

Hij keek me aan, even, maar leek het niet aan te kunnen om verder naar me te kijken. Ik besloot er niet te veel druk op te zetten. Ik vond oogcontact toch ook niet zo leuk soms. 'Ik... Ik voelde me zo hulpeloos en alleen, ik... ik dacht niet na en begon dan aan de dood van Rhine te denken en dan... Ja... kwam ik tot de conclusie dat ik me ongewild voelde in deze wereld..' mompelde hij zachtjes. Ik knikte kort en duwde mezelf weer tegen hem aan. Ik snapte het. Stiekem haatte ik dat ik het snapte. 'Maar je bent niet ongewild. Allesbehalve,' zei ik dan en ik sloot mijn ogen.
Ik wist hoe hij zich voelde. Ik had het zelf nog meegemaakt, en dat was wat alles minstens 100 keer zo erg maakte.
Het was dan niet om dezelfde reden, maar ik had me ook zo gevoeld. Ongewild. En ik heb al op dat randje gestaan, datzelfde randje waar hij nu net opstond, met iets scherps in mijn handen of een doosje pillen onder mijn nachtkastje, klaar om geopend te worden. Toen mijn moeder me had geslaan had ik elke keer getwijfeld om het te doen. Eén korte pijn zou al de volgende keren oplossen. Het leek zo makkelijk. Maar toen zag ik in dat dat niet de oplossing was. Het stopte de pijn niet. Ze werd alleen overgedragen naar de personen die om je geven. En die zijn er altijd.
Ik haalde diep adem en liet mezelf los. Nu was de gelegenheid om het aan iemand te zeggen. Ik schoof voorzichtig de mouw van mijn donkergroene trui omlaag, en daarna de hele rij armbandjes. Op mijn linkerpols zat een hele rij witte streepjes - littekens. Je zag ze amper, tenzij je echt goed oplette. 'Ik weet hoe je je voelt. Kijk. Maar ik- ik heb het toch nooit gedaan. Ik... Ik weet dat ik niet ongewild ben. Hoop ik toch.' Ik schoof mijn armbandjes en mouw weer op de juiste plek en schoof dan voorzichtig het randje van mijn legging naar beneden. Meer witte streepjes. Weer zuchtte ik even en trok de legging weer omhoog. 'En ja, natuurlijk heb ik ook al eens op het punt gestaan om het toch te doen - maar toen dacht ik aan jou-' Een blos verscheen op mijn wangen. 'Toen dacht ik aan jou, en hoe je lacht enzo, en-' Wel, dit klonk waarschijnlijk dom. Dom en als een stereotiep verliefd meisje. 'En hoe ik je niet zou kunnen missen als er iets zou kunnen zijn nadat ik doodga.'
Ik beet even op mijn nagels en staarde naar de grond, me afvragend waarom ik dat net gedaan had. Maar het kon me even niet meer schelen, want als dit iets zou bewijzen tegenover Zack, dan was het misschien wel een goed idee. En anders stond ik nu behoorlijk voor schut - maar dat was nu iets waar ik liever niet aan dacht.

very derpy postje, sorry

'H-had je er enorme last mee dan..?' vroeg hij, de ondertoon in zijn stem een beetje onzeker. Ik haalde mijn schouders op. 'Yeah, eigenlijk wel... Ik ben altijd wel een beetje gevoelig geweest voor alles enzo en toen ze dat deed werd het me net iets te veel...'
Hij beet op zijn lip en begon net zoals ik te blozen, en alles leek net een beetje zoals het ooit al was geweest. Toen stond hij op en trok zijn shirt weer aan. In mijn hoofd zuchtte ik opgelucht, want ik vond de snee op zijn borstkas niet echt zo'n leuk zicht. 'Bedankt dat je er voor me bent Thayie, echt bedankt.' Hij glimlachte, ging zitten en trok me naar hem toe in zijn armen. Een glimlachje verscheen op mijn gezicht. Ik legde mijn armen ook zachtjes om hem heen en nestelde mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik dacht aan hoe het nu thuis was, hoe boos m'n moeder wel niet was nu. Ze zat vast te huilen bij haar vriendinnen en alles te overdrijven, het boek waar ik haar mee geslaan had was in haar versie van het verhaal vast een pan geworden en ik had waarschijnlijk nog tegen haar zitten schreeuwen ook. Waarschijnlijk had ze de school al gebeld, maar ik had me nog nog niet aangemeld en ze wisten niet dat ik er was. Ik wist dat ik uiteindelijk wel weer terug zou moeten gaan - dat ze waarschijnlijk hierheen zou komen om me weg te slepen, weer weg van Zack, en wie weet wat er met hem zou gebeuren als ik weer wegging? Ik wou niet weggaan, niet opnieuw...
'Ik wil nu niks verpesten ofzo maar ik denk dat ik met een probleem zit - als mijn moeder erachter komt dat ik hier ben sluit ze me thuis op...' Ik ging iets rechter zitten en keek hem aan. 'Ze had het me verboden hier te komen omdat ze dacht dat ik een smoes gebruikte om weer weg van haar te kunnen... Ik-ik heb haar geslaan met een boek en ben weggelopen.' Ik voelde mijn wangen gloeien als ik eraan terugdacht. Oh god, ik had haar geslaan. Met een boek; een echt, zwaar boek, recht tegen haar hoofd. Ik had niet eens gekeken hoe het met haar was. O mijn god. Nu besefte ik het pas echt. Gewoon omdat ik niet mocht gaan heb ik mijn moeder op haar hoofd geslaan met een boek en ze is bewusteloos gevallen. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en beet op mijn onderlip. Zachtjes vloekte ik even. 'Wat als er iets erg met haar gebeurd is? Het is mijn schuld dan!' Ik zuchtte en legde mijn hoofd op Zacks schouder. 'Oh god, wat moet ik doen?'

nog steeds niet zo goed, ugh

'Vooral nu kalm blijven Thayie. Als je wilt, kunnen we naar je moeder gaan, zal ik de situatie uitleggen en als je niet meer terug mag naar SSA... Dan blijf ik bij jou,' zei hij, terwijl hij me recht zette en zelf ook opstond. Plots zakte hij door één been door en haalde kort gejaagd adem, maar hij leek het te negeren en stond op. Ik nam zijn uitgestoken hand aan, kwam recht en keek hem daarna meteen bezorgd aan. Hij had duidelijk last van die snede, en natuurlijk gebeurde het dan automatisch: mijn moederlijke bezorgdheid kwam naar boven. 'Zeker dat alles oké is? Moeten we niet even naar iemand gaan om je te laten verzorgen? Het - het is toch niet meer aan het bloeden, right?' Mijn hoofd kantelde een beetje. Ik wist hoeveel een snee soms pijn kon doen en hoe het vaak niet stopte met bloeden. 'Ik heb anders wel wat pleisters in mijn tas beneden - oh ja, ik heb mijn tas beneden aan de trap gegooid. Geen idee of hij er nog ligt, ik had niet echt tijd om erop te letten. Maar ik geef er je dan wel eentje, heb ook grote bij en heb er toch genoeg.' Ik had zijn hand niet losgelaten sinds ik recht was gekomen en mijn duim wreef zachtjes over de achterkant van zijn hand. Voorzichtig zette ik een stapje vooruit, maar dacht dan eerst terug aan wat hij eerst nog gezegd had voor hij recht kwam. Ik liet zijn hand dus los en draaide me om, zodat ik recht tegenover hem stond en hij toch niet meer vooruit kon stappen, als hij dat al van plan was. Het viel me voor de 100e keer op hoe veel groter ik wel niet was in vergelijking met hem - ik was een kabouter. Misschien zou ik hakken moeten beginnen dragen? Goed, nee - slecht idee. Ik glimlachte kort. 'En nee, trouwens. Ik wil niet terug naar Puffoon. Ik wil hier blijven en doen wat ik wil, zonder dat mijn moeder er elke minuut van de dag mee kan volgen wat ik aan het doen ben. Bovendien gaat ze het nooit oké vinden dat jij meegaat en daar bij mij blijft, omdat jij de reden ben dat ik weg wou van haar. Ze kent me, ze weet dat ik vroeg of laat toch terug ga willen. Het is dus hier blijven of jou weer achterlaten - en ik zou toch liefst de eerste optie hebben.' Ze legde haar armen om hem heen en moest opkijken om nog iets van zijn gezicht te zien. 'Nou ja, ik moet soort van wel de eerste optie hebben. Ik wil niet meer weg van hier, of van jou.' Het was de eerste keer dat ik óóit iemand als hem ontmoet had, de allereerste keer dat ik het eindelijk voor elkaar haalde om iets meer met een jongen te kunnen hebben dan wat kort oogcontact in de gangen, en dat wou ik houden, zo lang als hij nog wou.

al iets beter?

'Hij bleef erbij dat alles oké was met hem, ook al wist ik dat een snee niet zo snel stopte met bloeden. Nou ja, bij mij toch niet. Als hij zei dat het slechts een pijnscheut geweest was, geloofde ik hem maar. Ik zou niet inzien waarom hij zou liegen tegen me. En bovendien was het nu ook weer niet het grootste probleem.
Ik legde hem uit dat ik niet weg wou van hier en sloeg mijn armen om hem heen zodat hij niet verder kon lopen. Hij nam mij op zijn beurt ook vast en tilde me op, en mijn armen verplaatsten zich zodat ze nu om zijn nek zaten. Geen idee hoe lang hij het vol zou houden. Voor mij mocht het wel nog even duren, want ik had nu pas door hoe leuk het was om opgetild te worden. Alsof ik niks woog. Het was fantastisch.
Ik zag dat zijn wangen weer dat schattige rode kleurtje hadden dat er wel vaker op te zien was als zijn gezicht mooi op mijn hoogte zat en hij me aankeek. 'Ik heb hier maandenlang rondgedoold, met de gedachte van Rhine door mijn hoofd, haar dode levenloze lichaam. Elke nacht zie ik het weer voor me, beleef ik de moment dat ik haar slagader losliet zodat ze kon sterven... Ik voel me... een moordenaar... Ook al was zij diegene die haarzelf met dat exacte mes had verwond...' mompelde hij terwijl zijn glimlach wegviel. Ik verzette één van mijn handen naar de zijkant van zijn gezicht en streek er zachtjes over, waarna ik die hand weer op de achterkant van zijn nek legde. Ik ging met mijn hoofd naast zijn wang en fluisterde zachtjes maar net luid genoeg zodat hij het nog zou horen: 'Ik weet dat je dit waarschijnlijk al 100 keer ofzo hebt gehoord maar het is echt jouw schuld niet; je-je kon er niks aan doen...' Ik vond het zo lastig om iets te zeggen wat hij nog niet gehoord had, iets wat natuurlijk geen makkelijke opgave was als je slecht was met praten. Was het nu een brief geweest, zou ik uren kunnen denken over het juiste ding dat ik op zou schrijven maar nu moest ik meteen antwoorden en dat was zo moeilijk. Dus ik hield het bij dat en een zachtjes gemompelde 'Sorry'. Ik wist dat het níks hielp. Sorry's maken nooit iets goed. En zéker niet als iemand waar je om gaf dood was. Ik had geen idee wat ik moest zeggen, ik had zelf nog nooit zoiets meegemaakt en wist niet wat iemand die het wel had meegemaakt wou horen. Dus ik hield het, natuurlijk, bij mijn meest gebruikte methode: gewoonweg stil blijven, want meestal kon ik daar niks mis mee doen.

meh

Zack antwoordde niks op mijn hopeloze poging tot troosten, maar keek enkel een beetje verbaasd naar me. Geen idee of dat betekende dat het inderdaad een goede poging was geweest, of dat het helemaal niks had uitgemaakt en hij zich nog steeds hetzelfde voelde als ervoor. Wat was ik toch een gewéldige vriendin om te hebben. Ik kon niet goed met mensen praten, dat is nooit zo geweest, en ik wist niet waarom ik toch steeds maar mensen bleef en bleef opzoeken als ik wist dat bijna elke poging tot vrienden maken mislukte. Hoe moest dit dan wel eindigen? Ik hoopte gewoon dat dit nog even zou kunnen blijven. Ik wou nog niet denken aan het einde.
Ik bleef stil en hij besloot om weer te gaan zitten, waarbij hij mij op zijn schoot zette. 'Thayeline...?' zei hij plots zachtjes. Ik had net even naar de muur zitten staren, maar van zodra ik mijn naam uit zijn mond hoorde komen, draaide ik mijn hoofd vliegensvlug. 'Ik... Ehh... ben een beetje ziek...' Hij beet op zijn lip en in mijn lichaam leek het alsof er net een elektrische schok door was gestuurd. Een nerveus gevoel bekroop me, en tientallen, honderden vragen die begonnen met 'wat als' schoten door mijn hoofd. Ik had geen idee wat hij ermee bedoelde, dus mijn gedachten gingen als gewoonlijk meteen naar het ergste scenario. Ik kon mezelf wel slaan op dat moment en schreeuwen naar mezelf dat ik moest stoppen met dat soort dingen te bedenken, maar in plaats daarvan bleef ik gewoon stil, omdat ik niks kón zeggen. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Waarom gebeurde er altijd wel iets als ik iemand leuk vond? Kon er nu niet gewoon voor één keer, gewoon één keer volledig normaal gaan? Ik wou eens iets kunnen meemaken zonder dat er iets gebeurde dat alles zou kunnen verpesten.
Ik besloot dat ik uiteindelijk wel iets moest zeggen. Ik wou dan wel heel graag gewoon stil blijven, maar dat kon ik niet eeuwig blijven doen. Voorzichtig draaide ik me dus weer om zodat ik hem aan kon kijken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, en als ik iets zou proberen zou het hoogstwaarschijnlijk niet veel goeds zijn. Ik haalde even adem en zei, zachtjes: 'H-hoe bedoel je... Ziek? Er is niks héél erg mis, toch?' Ik trok mijn wenkbrauwen hoopvol op. Alsjeblief, laat er nu niks heel erg met hem zijn, iedereen, maar niet hem..

laat en derp, sorry