Words: 665
Notes: Eindelijk eens een post niet enorm laat, proud of myself
Mood: Curious

Het was middag en vreemd genoeg had ik geen honger. Dat lag er misschien aan dat ik erg laat en erg veel had gegeten als ontbijt. Ik zou dus straks misschien een snack ofzoiets eten, maar nu had ik nog geen zin om in de drukte van de grote zaal te gaan zitten en een volledige middagmaaltijd te eten.
Aangezien ik toch niet ging eten hier, kon ik net zo goed even weggaan van de academie, er viel toch niks te beleven. Ik koos een chocoladesnack uit het reservezakje dat ik verstopt had in mijn kussen en liet die in mijn rugzak glijden, waarna ik er nog een boek bijstak samen met een koptelefoon en MP3-speler. Na even twijfelen gooide ik er ook mijn tekenboek en stiftje bij. Ik kon overal gaan zolang ik me maar goed induffelde tegen de winterse kou.
Volledig ingepakt vertrok ik dus. Er lag weinig sneeuw en ook uit de lucht leek niets te vallen. Ik zuchtte opgelucht, hopend dat dat er ook niet meer van ging komen. Het kon hier soms heel hard sneeuwen en het was fijner om gewoon terug te lopen dan te moeten rennen omdat de sneeuwstorm steeds erger werd en je al helemaal kletsnat was.
Hier en daar liepen een paar mensen, maar dat waren er best weinig. Er was amper iets te horen rondom me en ik genoot van die stilte. Hopelijk hield die stilte nog een tijdje aan, drukte was nooit echt iets voor mij geweest en al zeker niet als er sneeuw aanwezig was waarmee ze zeker zouden gooien.
Na een korte wandeling kwam het water van het meer in zicht. In de bomen waarv alle bladeren vorige herfst af gevallen waren zat hier en daar een vogel. Hun getsjirp en het zachte geruis van het water maakten voor mij de doorslag: hier kon ik zitten om rustig te lezen.
Ik haalde het boek, mijn tekenblok en de snack uit de rugzak, klemde die even tussen mijn arm en legde dan de rugzak op het natte gras. Voorzichtig ging ik zitten en daarna sloeg ik het blad open op de plaats waar het roze gekleurde post-itje ergens in het midden van de dikke pak bladeren uitstak.
Ik had dit boek zo'n 4 dagen geleden geleend uit de schoolbibliotheek. De spanning had me tot de vroege uurtjes opgehouden. Als ik de dag daarna geen school gehad zou hebben zou het vast al uit zijn, maar nu kon ik slechts tot 1 uur opblijven, tenzij ik de hele dqg de rol van zombie voor me nam.
Ik had zeker al 50 bladzijden doorgelezen als ik voetstappen hoorde. Ik wierp een blik op mijn klok; het was nog te vroeg voor leerlingen om al terug te komen. Verbaasd keek ik op. Het was een blonde jongen die koffers achter zich aansleepte - een nieuwe dus.
Hij kwam ook aan het meer zitten en haalde een boek boven. Even twijfelde ik: zou ik naar hem toegaan? Nee, ik zat hier al en hij is niet op me afgelopen, dus hij wil vast niet dat ik hem stoor.. of hij had me niet gezien natuurlijk. Bovendien had hij een boek en ik wist hoe verschrikkelijk het was om gestoord te worden tijdens het lezen. Maar dat boek maakte het net zo aanlokkelijk, lezers zijn altijd leuk..
Ik hakte uiteindelijk de knoop door en gooide mijn spullen in de rugzak, waarna ik mezelf rechttrok en stilletjes wandelde naar de jongen die zat te lezen. Bij elke stap vooruit kreeg ik meer zin om terug te gaan. Helaas was ik bij hem aangekomen en zou het nogal vreemd zijn om terug te keren.
Ik ging voorzichtig neerzitten op het onderste van mijn beige jas en keek naar hem op. Diep ademhalen, Thay, en zeg iets dat niet te dom is. 'Uhm.. Hallo.' zei ik in zijn richting. Ik liet mijn ogen even naar de zinnen in het boek glijden en vroeg: 'Wat lees je?' waarna ik terug naar hem keek.

Words: 568
Notes: Beetje derpish
Mood: Sad, ignored

Een grijs oog en een blauw oog keken me aan, ik zag er een beetje irritatie in. 'Ik word niet graag gestoord tijdens het lezen.' klonk het op een brute toon. Ik wist het. Ik wist het, ik wist het, ik wist het. 'Excusez-moi,' floepte ik er stilletjes uit, onbewust - als een soort reflex - in de taal die ik vaak thuis gepraat had.
Geschrokken schoof ik een beetje opzij en overwoog om te vragen of ik weg moest gaan, maar toen wrong hij een glimlach op zijn gezicht. 'Ehm... Mijn naam is Adrian?' Zijn boek klapte dicht met een klap. 'En jij bent?' Zijn glimlach zag er misschien niet erg natuurlikk uit, maar dat was niet het ergste. Hij had me niet weggestuurd, dat was al goed. 'Thayeline,' antwoordde ik een beetje kort omdat ik wat geschrokken was van zijn reactie.
Als antwoord op mijn vraag, zei hij: 'Een boek..' Ja, dat had ik door. Hij keek even naar de cover en voor ik zelf de titel kon lezen, zei hij: 'Sociologie.' Hij zette een van zijn koffers recht, zodat ik wat tijd had om me te bedenken HOE STOM IK WAS.
Ik bedoel, ik had het kunnen weten.. Ik haat het ook om onderbroken te worden als ik lees. Je zit lekker in het verhaal en dan bam, random sukkel die je eruit trekt door te praten. Je voelt je dan natuurlijk verplicht om iets terug te zeggen, maar liefst zou je ze in de dichtsbijzijnde vuilnisbak stampen en dan verderlezen.
Het zou me niet verbazen als hij die exacte woorden dacht.
Ik wou weg. Ga dan maar gewoon weg, hij zal opgelucht zijn, leken mijn hersenen te schreeuwen terwijl ik afwezig in het water van het meer staarde en me nog een centimeter opschoof.
'Ik... Ik kan wel weggaan, als je.. Verder wil lezen,' mompelde ik met nog steeds een afwezige blik in mijn ogen die gericht waren op het meer.
Wat ik net gezegd had kon vast wel dom klinken maar wat moest ik anders zeggen? Ook wist ik dat er maar een antwoord was op deze vraag, want hoe groot zijn tegenzin ook was, het feit dat hij zijn lezen had onderbroken wees erop dat hij toch nog iets van manieren had en me niet zou wegsturen.
Ik zou het wel erg vinden als hij me zou wegsturen. Ik ben snel geraakt en dit zou me zeker verdrietig maken. Geen zelfstandig sociaal contact meer voor de komende maand leek ook een logische reactie van mij. Minstens een maand, langer was ook mogelijk voor zo'n situatie als die.
'Je.. Je moet het maar zeggen, dan ben ik weg,' mompelde ik erachter. Ach ja, zo erg zou mijn reactie niet zijn, toch? Ik was het al langer gewoon om alleen te zijn, om uitgesloten te worden. Vroeger gebeurde het wel meer dan eens dat ze plots wegliepen zonder mij of dat elke vraag die ik stelde genegeerd werd. In het begin was het moeilijk, maar na enkele jaren kon ik er perfect mee omgaan. Mijn ogen werden een beetje waterig bij de gedachte aan vroeger, aan hoe verschrikkelijk ik me wel niet voelde. Maar wel, ik kon er niks aan doen, zeker?
En nu bleek dus ook dat ik door het vroeger zo vaak mee te maken, er al op voorbereid was. Het was misschien allemaal geen vloek geweest - het was een les.

Words: 516
Notes: Niet zo heel goed x.x
Mood: A bit annoyed

Adrian veegde met zijn vingers over het gras naast hem om de druppels er van af te halen, waarna hij even op het gras klopte. 'Mijn hoofdstuk had ik net af, je hebt geluk.' Zijn blik gleed naar mijn ogen, merkte ik op in mijn ooghoek. Ik probeerde de opkomende tranen weg te duwen, wat moest hij wel niet van me denken? Dat ik zo'n zielig meisje was?
Misschien was ik dat ook écht wel. Thayeline, 16, problemen met zichzelf, kon geen goede gesprekken voeren zonder te falen, veel te lui, ga zo maar door. Er was wel een redelijke lijst met dingen die niemand leuk vond aan mij, of die enkel ik misschien niet leuk vond aan mij en de rest van de mensen niet doorhad omdat ze niet met we wouden praten omdat één van die redenen daarvoor gezorgd had.
Nochtans was dat niet wat ik wou. Ik wou met mensen kunnen praten zonder dat ze me raar aankeken. Ik wou gewoon op iemand kunnen - durven - afstappen om een gesprek te beginnen zonder dat ze meteen in hun hoofd smoesjes begonnen te bedenken om weg te raken.
Plots klonk Adrians stem op. 'Kom je nog naast me zitten, Thayeline?' Hij klonk een beetje ongeduldig. Oh, dus eerst klonk zijn stem alsof hij liever wou dat ik oprotte en nu was hij ongeduldig aan het zeuren of ik naast hem wou kunnen zitten? Make up your mind, bro.
Ik voelde mijn stemming onmiddellijk overslaan van teleurgesteld naar geïrriteerd. Maar goed, het was mijn keuze om op hem af te stappen en ik ging nu dus ook niet vervelend tegen hem beginnen doen, al was dat misschien wel waar ik zin in had door zijn gedrag tegenover mij. Ik mompelde iets dat leek op een ja en schoof een klein stukje dichter naar hem toe. Nog steeds niet op de plaats waar hij waarschijnlijk gedacht had dat ik ging zitten, de plek die hij drooggewreven had, maar daar zou hij eerst ietsje vriendelijker voor moeten zijn.
Ik wierp een vluchtige blik op zijn koffers. 'Dus, je bent nieuw, neem ik aan?' zei ik een beetje kortaf. Ik had nog geen zin om een vriendelijke houding te faken - gewoon omdat hij zo deed tegen mij. Oh, en dan vraag ik me af waarom niemand graag met me praat. Misschien moest ik eens onder ogen zien dat ik echt wel een irritant persoon was en daar iets aan veranderen.
Of misschien moest ik er helemaal niks aan veranderen, moest ik gewoon maar even iemand zoeken die tegen mijn irritante persoonlijkheid kon. Waarom eigenlijk zou ik willen veranderen om erbij te horen? Later zou het er toch niet toe doen wie me leuk vond of niet. Mensen zouden niet doorgaan wie me vroeger allemaal leuk vond om te beslissen als of ik geschikt was voor één of andere job.
Dus waar zat ik me nog zorgen om te maken? Misschien moest ik daar meer aan denken en gewoon doen waar ik zin in had. En nu had ik zin om geïrriteerd te zijn. Deal with it.