Dating the Devil [Thayeline]

"Lichtmagie is erg belangrijk, jongens en meisjes. Niet alleen omdat we anders -haha- niet zouden kunnen zien. Ook voor geneeskrachtige doeleinden!" Nee joh. Na al die jaren op school, in de laatste fases van zijn onderwijs, kon natuurlijk niet van hem of zijn klasgenoten verwacht worden dat ze wisten wat lichtmagie deed. Stel je toch eens voor.. Dat de leraren in deze verdomde school iets anders dan een zesjescultuur na zouden streven. Beter was het om gewoon zes jaar lang bij de basis te blijven hangen, zodat er niemand zou struikelen en falen omdat ze niet genoeg tijd in het leren hadden gestopt. Beter kon het niveau laag gehouden worden, zodat afgestudeerde jongens en meisjes geen enkele nuttige inbreng hadden in de maatschappij, maar wel dat slagingspercentage lekker hoog lag.
En dan vonden mensen het gék dat de jeugd van tegenwoordig steeds dommer werd. Daarom trok Dominic zich weinig aan van de huidige les waarin hij zich bevond, sloeg kalm een bladzijde van zijn stoffige dikke boek om. Wat een onzin was dit zeg. Met zelfstudie besteedde hij zijn tijd stukken effectiever.
"Vandaag gaan we kort de alarmsignalen herhalen- iemand nog een idee wat ze ook alweer waren?" Geroezemoes in de klas, enkele handen die aarzelend omhoog gingen, maar evenveel monden die voor hun beurt spraken en de antwoorden uitspuwden, ze letterlijk uit hun boek oplezend. Knap werk. "Inderdaad. de SOS, de rode pijl, een magie-gevoede lichtzoeker, die hulp kan opsporen."
Dit was toch een grapje? Een rode knetterende lichtbron. Een vuurwerkje. Meer was het niet. Dominic stond op, terwijl de rest van de leerlingen op aansturen van de docent met lichtflitsen de SOS code probeerden na te bootsen.
Lange en korte flitsen wisselden elkaar af tot een spektakel waarmee een epilepsie-gevoelig persoon onwijs blij zou zijn. "Wilt u mij excuseren? De knipperende lichten geven me een.. Aanval." Geen enkel gezond persoon zou het in zijn hoofd halen de bleke jongeman staande te houden en meer uitleg te eisen, aangezien daarmee het risico dat hij flauwviel en op je bureau stuiptrekkingen zou gaan liggen maken enkel groter werd. Gauw was hij dus de klas uit gebonjourd, geen enkel probleem. Met zijn boek onder zijn arm en de rest van zijn spullen in zijn tas stond hij op de gang. Nu nog verlaten, geduldig wachtend tot de lunchpauze aan zou breken en de deuren van de lokalen als dammen in een storm open zouden splijten, terwijl leerlingen in een haast eindeloze golf naar buiten werden gekotst- vlug, vlug, weg. Weg van de kennis voor je nog, de horror, iets zou leren.
Dominic wachtte kalm af, dit was de stilte voor de storm van klierende kinderen, de betrekkelijke rust voor het eindeloze geduw en getrek weer zou beginnen, in een strijd om als eerste bij de kantine te zijn. Vieze ratten.
Dominic haalde een broodje en verdween weer uit de verlaten stilte in het cafetaria, kauwend, etend, met tegenzin. Hij had geen trek, het frisgroene slablad tussen tomaat en kaas geklemd maakte hem misselijk. Maar eten was energie en energie was leven. Hij was al dun genoeg, slechtst stappen verwijderd van uitgemergeld. En daarmee dichtbij het idiote schoonheidsideaal van deze zieke maatschappij. Na driekwart van het broodje geconsumeerd te hebben, verstoord door de luid rinkelende bel, dumpte hij dat laatste restje gewikkeld in een servet in zijn tas.
Dominic struinde door de gangen en zag ene glimp van een meisje dat hij vaagjes herkende. Dat was genoeg, hij twijfelde niet, volledig in controle. Weifelachtig benaderde hij haar, tikte haar schuw op de rug, wachtte tot ze reageerde. "H-hey, jij bent toch Thayeline? Hoi." Zachtjes sprak hij. "Ik heb een weddenschap verloren en eh, nou.. Van m'n vrienden moest ik nu-" hij beet kort op zijn lip, gebaarde naar achter om een vaag groepje jongens van zijn leeftijd in de rol van vrienden te duwen, haalde diep adem en keek haar verlegen lachend aan. "Nou, iemand die ik leuk vond aanspreken." Stom he? leken zijn ogen te zeggen, maar tegelijkertijd vond hij het wel spannend. not. De blos die over zijn wangen schoot was een getraind reflex, de lieve jongen die hij neerzette was een toneelstukje. Thayeline kende hij van gezicht, hij wist wat haar naam was.. Waarschijnlijk toch? Anders had hij dat verkeerd en- tja. Daar kwam hij wel overheen.

[ergens in de gangen tussen de klaslokalen en de grote zaal. Gereserveerd voor thayeline~]

Dating the Devil [Thayeline] Thay_postplaatje

ALL THOSE STORIES FROM ALL THOSE PEOPLE
make it hard to trust someone

Words 581
Mood Suspicious
Notes Laat, sawwy D;
en god m'n quotes bij posts worden steeds derpier en derpier

Als de bel niet zou gerinkeld hebben, zou ik sowieso in slaap gevallen zijn. Een slaaptekort was een slechte combinatie met een saaie les. Goed dat ik achteraan zat, anders mocht ik rekenen op enkele pagina's schrijven - strafwerk - tegen morgen en daar stond ik nou niet echt voor te springen.
Met een maag die smeekte om voedsel sleepte ik mezelf naar de kantine. Ik kon wel wat energie gebruiken nu. Flauwtjes glimlachend greep ik een appel en een chocoladereep. Misschien niet zo logisch - gezond en ongezond - maar wat dan nog? Ik had er zin in dus ik deed het.
Met een gekraak beet ik een stukje uit de appel en liep de gang in. Ik was van plan naar de bib te gaan en de hele namiddag te spenderen met een boek. Ergens in de hoek van de bib, omgeven door boeken met stoffige bladzijden die de meeste mensen niet boeiden. Voor mij waren ze wel boeiend.
De appel was op en het klokkenhuis landde in een vuilbak in de gang. Ik wou net de reep bovenhalen als een tikje op mijn schouder me zachtjes op deed schrikken. Verbaasd draaide ik me om. Wie vond mij interessant genoeg om me nu te storen?
Voor me stond een jongen die ik vaagjes herkende. Zwart haar, blauwe ogen. Oh, natuurlijk kende ik hem, dat was die ene jongen die ik eens in een les had gezien - Dominic, of zo iets? Hij leek me best interessant, dus ik had opgelet hoe hij heette, maar verder had ik niet durven denken.
Zachtjes zei hij iets tegen me. 'H-hey, jij bent toch Thayeline? Hoi.' Ik knikte verbaasd. Wat had hij bij mij te zoeken? 'Ik heb een weddenschap verloren en eh, nou.. Van m'n vrienden moest ik nu-' Kort beet hij op zijn lip en gebaarde naar een groepje jongens iets verder in de gang. Ik wierp een vluchtige blik op hen en keek weer naar Dominic, die me verlegen lachend aankeek. 'Nou, iemand die ik leuk vond aanspreken.' Een blos schoot over zijn wangen en de mijne deden hetzelfde maar waarschijnlijk een vijfigtal tinten roder. Meer.
Mijn hoofd explodeerde bijna van de gedachten, die eerst vooral dingen als 'oh my god oh my god oh my god', 'waarom ik' en 'what in the name of all flying unicorns on pink clouds' bevatten, maar dan eerder naar zaken als 'dit is niet waar', 'wiens idee was dit' en 'wat voor ziekelijke grap moet dit eigenlijk voorstellen' gingen.
Jongens - de meeste althans - waren soms nogal onbetrouwbaar rond dit onderwerp. Hoe vaak had ik wel niet gehoord dat een meisje voor schut werd gezet door een jongen die beweerde op haar verliefd te zijn. Zij zei dan natuurlijk dat zij ook verliefd was. Maar het was een grap, een zieke grap, een zieke vernederende grap.
En dan verwachtten ze nog dat je mensen vertrouwt. Zo simpel gaat dat niet meer, als je al die verhalen hoort, toch? Zo simpel gaat het niet als je iemand zoals ik was.
Met een wantrouwige blik in mijn ogen en mijn wenkbrauwen opgetrokken keek ik hem aan, mijn wangen nog steeds enorm blozend. Ook al geloofde ik hem niet, mijn keel werkte tegen en ik kreeg er amper woorden uit, dus ik kuchte even. 'Nja... T-tuurlijk', mompelde ik. Ik deed een poging om ongelovig over te komen, maar mijn lichaamstaal, mijn manier van praten en mijn gezichtsuitdrukking verraadden dat ik dit stiekem best leuk vond.

Thayeline dus. Precies. Jackpot. Blozend rotkind. Wat was ze saai zeg.. Blonde haartjes, bruine ogen. Wake up, Bambi, the forest is on fire and your parents are dead. Nog niet? dan zou hij daar wel voor zorgen. Met zijn zachte stem zou hij haar paaien, met zijn acties zou hij haar lokken en dan zou hij haar keihard neerslaan. Deze bambioogjes zouden gevuld worden met tranen. Daar zou hij voor zorgen. Geen sprookjesland voor Thayeline meer.

Ondanks haar gebloos en gewiebel begon ze niet onmiddelijk enthousiast te zijn. Hm. Lastiger te verleiden? Prima. Thayeline zou haar wantrouwige aard vast kunnen houden, maar hem weerstaan kon ze niet. Dat kon ze niet met haar zwakke meisjeshart. Ieder meisje verlangde naar liefde. En als ze eenmaal dachten het te hebben gevonden waren ze onwijs gemakkelijk te breken. 'Nja... T-tuurlijk.'
Die woorden kwetsten hem. Dat was in elk geval wat zijn uitdrukking weergaf, de manier waarop hij zich half wegdraaide van haar. ''Geloof je me niet?'' mompelde hij teleurgesteld, aangedaan. ''Denk je dat dit iets is waarover ik een grap zou maken?'' Niet lief, Thayeline, niet. lief. En weet je wat er met stoute meisjes gebeurde? Die werden gestraft. ''Dat is het niet.'' sprak hij verbeten, zijn ogen half dichtgeknepen. ''Het is geen grap, geen geintje, alleen een stomme actie van mij, ok?'' Hij zuchtte. ''Tja, ik had ook beter moeten weten.. Het is hopeloos.'' Dat laatste werd gemompeld, zodat het niet geheel verstaanbaar was. Weer draaide hij zich half af, schuifelde iets weg, maar keek haar dan nog een keertje aan. Zijn hemelsblauwe ogen tegen de hare. Zijn blik smeekte haar- Thayeline, zeg iets, alsjeblieft.

IT HAPPENS ALL THE TIME.
You put your trust in someone..
but in the end they always give up on you

Words 441
Mood Guilty
Notes Iets korter dan gewoonlijk, sorry Dx

Dominic reageerde gekwetst op mijn wantrouwige reactie, waar ik meteen spijt van had. 'Geloof je me niet?' Nou, dat had je ook vroeg door. Nee, ik geloofde hem niet - tot nu toe niet toch. Zijn duidelijk gekwetste reactie deed me iets meer geloven dat hij het toch echt meende.
'Denk je dat dit iets is waarover ik een grap zou maken?' Wel, als je zou weten wat ik meegemaakt had, dan zou je inderdaad denken dat het een grap is. Zet je eens in mijn schoenen, Dominic. Zie eens wat ik meegemaakt heb. Het is moeilijk om mensen te vertrouwen als iedereen waarin je ooit je vertrouwen in gelegd hebt, je liet vallen. Niemand was echt te vertrouwen. Er kwam altijd een moment waarop ze je opgaven. Mensen hadden afwisseling nodig. Sommigen iets sneller. De mensen waar ik mee omging enorm snel.
'Het is geen grap, geen geintje, alleen een stomme actie van mij, ok?' Hij zuchtte even. 'Tja, ik had ook beter moeten weten.. Het is hopeloos.' Hij draaide zich een beetje van me af en schuifelde een beetje weg, maar keek me aan met hemelsblauwe ogen. God, wat waren blauwe ogen mooi. Zijn blik smeekte me om iets te zeggen, maar het schuldgevoel verpletterde me, kneep mijn stembanden dicht, waardoor ik amper volledige zinnen kon maken, laat staan ze uitspreken.
Was ik nu niet zelf geworden waar ik zo bang voor was? Vertrouwen leggen in iets en dan naar beneden gehaald worden. Hij had waarschijnlijk al zijn hoop nodig gehad om op me af te stappen en dan reageerde ik zo... 'Wacht,' mompelde ik even, voor hij besloot het volledig af te trappen. 'Het... Het spijt me,' was het enige wat ik eruit kreeg, al haperde mijn stem een klein beetje.
Ik wou niet dat ik er nu weer iemand bij had gekregen die me niet leuk vond. Wat als deze gast het aan al zijn vrienden zou zeggen? Zij zouden het verder zeggen, en de personen die het dan hoorden zeiden het verder, en na even wist de hele school wat voor mislukkeling ik was en kon ik niet meer uit mijn kamer komen.
'Ik.. Ik bedoelde het niet zo..' zei ik terwijl ik mijn rug rechtte. De blos op mijn wangen werd nog roder terwijl ik hem aankeek. 'Sorry... Nogmaals.' Hmmm, misschien waren twee sorry's er een beetje over, maar ik wou niet dat iemand zich slecht voelde door mij. In mij ogen was duidelijk af te lezen dat ik me schuldig voelde. Hopend dat hij me kon vergeven, keek ik hem aan, maar staarde dan weer naar de grond terwijl ik wachtte op een reactie.

Wat dacht ze nou? Dat ze hem zomaar op die manier kon bejegenen? Ongeïnteresseerd? Alsof hij onbelangrijk was? Stom wicht, zij zelf mocht allang blij zijn dat hij een minuut van zijn tijd aan haar verspilde. Met haar lelijke spriethaar en haar scheve tanden, haar mond was te groot, haar ogen te klein, haar lichaam te saai en onontwikkeld. Ok, misschien was dat overdreven, maar die minachtende afschuw was wel wat hij voor haar voelde. Met haar engelenblonde haren, haar bambi-ogen. Wat dacht ze nou wel? Dat ze mooi was? Van dat idee zou hij haar wel heel gauw afhelpen. Maar eerst moest ze worden gelokt. En soms lokte je iemand beter met weglopen dan met aandringen. Zo werkte het ook bij hondjes. Als je wegrende hadden ze het reflex om je achterna te hupsen, maar als jij ze achterna rende wilden ze natuurlijk enkel vluchten- ze zagen het dan als een spelletje. Dat had Thayeline vast ook in gedachte. Ze wilde vast weten hoe veel moeite hij voor haar zou doen, om haar te overtuigen van zijn goede bedoelingen. Nee, zo zou het niet gaan. Zij mocht hem overtuigen.
En als ze dat niet deed.. Zou ze daar al helemaal spijt van krijgen, ondankbaar kreng, ze kon heus niet beter krijgen. Tenzij je definitie van beter 'dommer, saaier en naïever' was. Ja, daarvan liepen er genoeg rond op deze stomme planeet.

'Wacht.' Hm. Dominic bevroor in zijn beweging, maar keerde nog niet om. Waarop moest hij wachten? Zijn blik bleef even smekend, werd ietwat hoopvol, te zien aan de manier waarop een halve lach zich vormde. Die lach was echter te onzeker, werd weggedrukt door de gespeelde teleurstelling en verlegenheid. 'Het... Het spijt me.' Precies, dat was wat de bedoeling was. Braaf. Als beloning kreeg Thayeline een prachtige kleine lach voorgeschoteld, alsof zijn hart was gesmolten, alsof hij van hopeloos naar geheeld was gegaan. Allemaal door haar. Als dat geen liefde was?

Toen ze vermeldde dat ze het niet zo bedoelde onderdrukte de bleke jongen zijn eerste respons: Een sarcastische wedervraag over hoe ze het dan wél had bedoeld. Nee, dat zou totaal uit zijn rol vallen. 'Sorry... Nogmaals.' Dominic draaide zich naar haar toe, een warme glimlach verspreidend. ''Ik- het is ok,'' gaf hij aan. ''Zullen we even naar buiten gaan? Dan kunnen we rustig praten,'' luidde zijn voorstel en als Thayeline daar niet mee in zou stemmen zou ze gedwongen worden. Niemand zei nee tegen hem. Niet ongestraft.

I AM ENTIRELY MADE OUT OF FLAWS
stitched together with good intentions

Words 523
Mood Wondering
Notes -

Dominic draaide zich terug naar me om na mijn verontschuldigingen. Hij glimlachte warm, waardoor ik zelf mijn eigen glimlach niet meer kon onderdrukken. De blos trok langzaam weg. Kijk, ik kon toch met mensen omgaan. Ik verpestte niet alles compleet. Hoera voor mij, deze ene keer!
'Ik- het is ok,' zei hij. Gelukkig maar, ik kon niet leven met iemand die boos op me was. 'Zullen we even naar buiten gaan? Dan kunnen we rustig praten,' stelde hij dan voor. Ik gaf een zacht knikje. Wat hij wilde - het maakte me niet uit. Ik ging wel gewoon meegaan, zien wat hij deed. Zelf plannen maken was m'n ding niet. Verknalde ik vroeg of laat toch wel.
'Ja hoor.. Mij best.' Ik voelde mezelf een beetje kalmer worden. Ik bloosde niet meer als een gek of stierf niet meer van het schuldgevoel. Het was gewoon ik en een jongen die gewoon wat gingen praten.. Toch?
Maar waarom was hij precies op mij afgestapt? De gang liep vol met mooiere meisjes. Slanker, langer en voller haar, wittere tanden, socialer. Ze waren allemaal zo veel beter dan mij. Hij had eigenlijk beter iemand anders dan mij gekozen om tegen te praten. Had beter uitgedraaid voor ons allebei. Ik zou niet mee moeten maken hoe hij me aan het einde liet vallen omdat ik niet leuk genoeg was en hij zou zich daar niet schuldig om moeten voelen. Maar goed, eens een beetje sociaal contact was altijd leuk, niet? Hoe kort het ook was. Van alles leerde je.
Goed, dan zouden we maar naar buiten gaan, hè? Ik draaide me een beetje opzij, nadenkend - waar was de deur naar buiten nu ook al weer? Links of rechts? Mijn oriëntatie was allesbehalve de beste. Na enkele seconden realiseerde ik me dat het naar rechts was, dus ik draaide me naar daar om en begon te stappen. Hij zou wel al meestappen, en zo niet.. Nja, hij zou wel meestappen.
Een frisse wind sloeg mijn haren naar achter. Het was niet koud, maar ook niet bepaald warm te noemen. Ik rilde een beetje in mijn shirt, dus stak ik mijn handen in de zakken van mijn jeans in een poging het een beetje warmer te krijgen, al wist ik niet of dat zo hard zou helpen.
Eenmaal buiten speurde ik snel het pleintje af naar een bankje, waar ik op ging zitten en even een vragende blik naar Dominic wierp, alsof ik hem met mijn ogen zei dat hij naast me kon gaan zitten. Of blijven staan. Kon me eigenlijk niet schelen, hij deed maar waar hij zin in had. Ik ging niet beslissen wat hij moest doen of laten.
Ik keek heel even naar hem nog en staarde dan naar mijn sneakers. Eerlijk? Ik wist niet waar ik nu over moest beginnen. Gesprekken houden was ook al één van mijn slechte punten.
Eén van, ja. Als ik ze allemaal zou beginnen opnoemen, zaten we morgen nog hier, te luisteren naar mij die de lijst afging van dingen waar ik niks van kon.
Nog steeds vroeg ik me af waarom hij in gódsnaam naar mij was gekomen.

Gezamenlijk liepen de twee door de gangen, af en toe een blik van een medeleerling trekkend. Dominic wierp een spottende lach naar een of ander joch, waarvan hij wist dat sinds een klein akkefietje de sukkel en zijn vriendinnetje niet meer samen waren, in vrede uit elkaar gegaan om het eufemistisch uit te drukken. Tja, de waarheid was natuurlijk dat t lieve meisje als een vliegje in Dominic's web was gelokt, zijn kamer in gepraat, zachte aanrakingen, gevolgd door harde, kille woorden. Genoeg om haar tere hartje te breken. Als hij zich het goed herinnerde had hij aan haar gezegd dat haar vriendje hem had betaald om dit te doen. Krak, gebroken hart, krak gebroken relatie.

Vlug kwam hij naast haar te zitten, op een afstand die door kon als vriendschappelijk. ''Dus, welke les had jij net?'' vroeg de jongen luchtig. Hij keek haar kort aan en iets leek in hem op te komen. ''Oh ehm, het is best koud,'' mompelde hij, onmiddellijk zijn jack uittrekkend. Hij keek haar aan, zoekend naar bevestiging, het warme vest iets omhoog houdend, klaar om het voorzichtig om haar schouders te draperen. Zijn blauwe ogen zochten de hare op, een lieve glimlach lichtte zijn gezicht op.

[=ashamed of herself because of crappy post OTL]

Words 418
Mood Not happy & not sad
Notes Was dit topic in m'n lijstje vergeten zetten D:
Mijn excuses voor de laatheid & derpheid :c

Dominic kwam naast mij zitten op het bankje. Tot mijn opluchting niet te dicht - anders was de kans groot dat ik nogal ongemakkelijk zou worden. 'Dus, welke les had jij net?' vroeg hij luchtig. Oh ja. Les. Welke les had ik? Licht? Nee, het was geen licht, die les had ik vroeger gehad op de dag... Of was het gisteren? Ja, licht was gisteren. Maar wat had ik het vorige uur?
Mijn gedachten werden even onderbroken door Dominic die iets aan het zeggen was. Oh goed, ik antwoordde hierna wel. 'Oh ehm, het is best koud,' mompelde hij, waarna hij zijn jack uittrok. Als het zo koud was, waarom trok hij hem dan uit? Om hem om me heen te leggen? Aww, als in de films.
Hij keek me aan terwijl hij het vest omhooghield. Zijn blauwe ogen keken naar de mijne en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Really? Ging hij dat écht doen? Ha-llo, dit is geen film, dear. Maar goed.. Het bleef natuurlijk wel best schattig en bijna ongelofelijk, als hij het echt zo bedoelde... Wie weet had hij gewoon zin om z'n jas uit te trekken, die omhoog te houden en te glimlachen?
Ik voelde me er niet zo comfortabel mee - iemand anders z'n jas om mij heen, van een jongen nog wel - maar het was echt best koud, dus ik gaf een kort knikje in Dominics richting terwijl ik zijn glimlach beantwoordde met een lichte glimlach terug.
'En ik had daarnet luchtmagie..' zei ik als antwoord op de vraag die hij daarnet gesteld had. 'Jij?' Bijna een gewoonte was het - de vraag terug stellen naar degene die het gevraagd had. Vaak draaide het niet om interesse, gewoon om beleefdheid, en soms ook wel dat nieuwsgierige stemmetje in mijn hoofd die alles wou weten.
Soms voelde ik me wel iets te nieuwsgierig, en vaak zelf irritant, als ik steeds maar 'jij?' terug vroeg. Maar wat moest ik anders doen? Beetje staren naar m'n voeten, ze wat heen en weer bungelen, wachtend tot iemand anders het gesprek verder zette? Kon het maar zou zijn. Dat ik helemaal geen initiatief moest nemen. Dat zij het allemaal voor mij konden doen zonder dat ze me als zo'n ander zielig, hopeloos meisje zagen.
Maar de waarheid was dat ik dat wél was. Zielig en hopeloos. Ik kon geen normale gesprekken voeren zonder dat het op één punt volledig misliep. Verkeerde dingen zeggen, stiltes die vielen, alles kon gebeuren. Ik verpestte het uiteindelijk toch wel.

Als de eerste de beste cliché gentleman drapeerde hij zijn vest teder over haar smalle schouders, kon het niet laten om kort zachtjes over haar rug te strijken. 'En ik had daarnet luchtmagie.. Jij?' Luchtmagie, gossie. Hij glimlachte, maar reageerde verder neutraal, niet zeker of Thayeline zo'n typiscj stuudje was of juist negatief over vakken dacht. ''Muziek,'' antwoorde hij met een licht enthousiasme. ''Ik was bijna vergeten hoe zuiver een piano kan klinken tot ik weer een kans kreeg zelf te spelen.''

Ze was stil. Haar lichaam zond alle tekenen van ongemak uit. Natuurlijk was dit onzekere vogeltje nogal ongemakkelijk, maar daar zou hij wel wat aan doen. Dominic boog iets naar haar toe en keek haar aan. ''Gaat alles wel goed? Je ziet een beetje bleek, Thayeline.'' Zijn vinger streek als een veertje over haar wang. ''Er is geen enkele reden om nerveus te zijn.'' Een lieve glimlach zwierde om deze ietwat onheilspellende woorden heen. Om hen heen werd het steeds rustiger, tot zijn genoegen.

PROFILE MAGICIAN

» Why? (Thayeline)
» Reading [Thayeline]
» Thayeline Goldlock
» Little Question (Thayeline)
» Les: Auramantie || Lea, Zack en Thayeline

Dating the Devil [Thayeline]

Dating the Devil [Thayeline]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen