Het was zeker niet de ontkennen dat de jongen zich pijn had gedaan bij die ene wedstrijd in de arena. Hij had verschillende schaafwonden opgelopen en had vol met blauwe plekken gestaan doordat hij toch wel een paar keer tegen de grond gegooid was. Dat alles was niet gebeurd in zijn eerste gevecht tegen Ludwig, een gevecht dat eigenlijk best rustig verlopen was totdat hij zijn tornado misschien net iets te groot en sterk had gemaakt dan de bedoeling was geweest. Het was dus wel duidelijk dat hij zijn krachten nog niet helemaal onder controle had en dat er een reden was dat hij nog op school zat. De blauwe plekken waren op dit moment allemaal wel ongeveer verdwenen net zoals de meeste schaafwonden, al had hij er wel een paar littekentjes van op zijn armen aan overgehouden. Het was dat hij nogal veel schaaf- en snijwonden opliep door gewoon onhandig te zijn, dus vielen die paar van de arena niet zo hard op. Maar goed ook, want hij zou niet weten welke smoes hij ervoor moest gaan verzinnen. Hij kon moeilijk gaan zeggen dat hij had meegedaan aan een of andere illegale wedstrijd in de arena, toch? Voor zover hij wist was het toch best illegaal geweest en het zou gewoonweg stom zijn om dat te gaan rondbazuinen. Wie weet wat er gebeurde met diegene die dat alles georganiseerd had. Nee, zoiets wilde hij absoluut niet op zijn geweten hebben, dus hield hij er zijn mond maar gewoon over.
De wonden die hij had opgelopen tijdens het gevecht waren dan misschien wel allemaal verdwenen, toch was er een blauwe verkleuring op zowel zijn kaak als op de linkerkant van zijn hoofd te zien. Dash was sowieso al redelijk onhandig, struikelde nogal vaak over zijn eigen voeten. Deze keer was het echter niet zijn schuld geweest dat hij zijn evenwicht verloren had en met zijn hoofd tegen een laag kastje aan geknald was. Iemand had het blijkbaar leuk gevonden om hem te laten struikelen doormiddel van een uitgestoken voet, al was het iets erger afgelopen dan de bedoeling was geweest. De jongen ging er toch vanuit dat de ander niet gezien had dat het houten ding daar stond, zo ongevoelig kon iemand gewoon niet zijn. Die klap had ervoor gezorgd dat hij toch een dag op de ziekenboeg had doorgebracht en pas was mogen vertrekken toen ze zeker wisten dat hij een niet al te zware hersenschudding had opgelopen en hij belooft had om de eerst komende week elke dag langs te komen voor een check-up.

Zo kwam het dus dat sommige mensen die voorbij hem liepen hem met een grimas aankeken terwijl ze zich voorstelde hoeveel pijn het oplopen van die blauwe plekken wel niet gedaan moest hebben. Behoorlijk veel pijn, zelfs nu kromp hij nog in elkaar als er maar een zuchtje wind over ging. Niet dat hij het liet zien, maar het was toch moeilijk om zijn gezichtsuitdrukking zo vrolijk als normaal te houden als het net was alsof iemand hem een klap gaf. Op dit moment viel de pijn nog wel mee, maar op de een of andere manier werd het ’s avonds wel altijd een stuk pijnlijker. Een bekend figuur wat verderop in de gang, zorgde er echter voor dat Dash de pijn even vergat en zijn benen dwong om sneller te gaan zodat hij de persoon kon inhalen. Het was toch al een tijdje geleden dat hij Ludwig nog gezien had, te lang als je het hem vroeg. Zijn mondhoeken krulden om in een lichte grijns –niet te breed natuurlijk omdat hij zichzelf anders pijn zou doen- terwijl hij op Ludwigs schouder tikte en even zwaaide. Twee duimen werden opgestoken terwijl hij de ander vragend aankeek. Dat was zijn manier om te vragen of alles goed ging, het was ook stom om altijd dat notitieboekje boven te moeten halen.