Het antwoord op de smeekbede van Arague kwam meteen. Arague keek verzwakt naar Jason toen deze haar optilde. Ze voelde vaag een paar handen die haar stevig vasthielden en haar hoofd kwam zachtjes neer op zijn borstkas. Arague hoorde Jasons hart bonken toen hij begon te lopen en gerustgesteld door dat geluid luisterde ze er naar. Er bestond een bepaald ritme en Arague luisterde er geboeid naar. Als hij inspannende verrichtingen deed, begon zijn hart een beetje uit het trage ritme te kloppen en voelde Arague het gebonk tot tegen de zijkant van haar hoofd. Toen ze de trappen op waren werd het gebonk weer terug wat regelmatiger en Arague sloot haar ogen, niet wetend waar ze nu waren. Ze besloot echter dat ze Jason wel kon vertrouwen. Ze voelde dat ze op iets zachts gelegd werd. Arague trok haar benen dicht tegen zich op en besefte dat ze op een bank lag. Genietend sloot ze haar ogen. Dankzij de warmte die Jason en zij net hadden gecreëerd waren haar haren en haar kledij al wat meer opgedroogd, zodat het niet zo plakte. Toch had ze het nog steeds wel koud, maar ze wist dat Jason voor haar zou zorgen. De kamer rook een beetje naar verschillende geuren, dus Arague nam aan dat ze in de hoofdkamer van een of andere afdeling lag. Ze vermoedde dat het gewoon de afdeling van Jason was en huiverde bij het idee dat er dadelijk een of andere boze schoolmeester haar zou komen straffen omdat ze zich op gebied bevond waar ze eigenlijk niet moest zijn. Kon je überhaupt straf krijgen als je naar een andere afdeling liep dan die van jouw? Arague wist het niet. Ze kende nog maar zo weinig van de school en iedereen die hier rondliep. Haar hart stond stil toen ze iemand voorbij hoorde lopen, maar wie het ook was, de persoon moest niet hier zijn. Ze haalde weer terug opgelucht adem. Ze was nog steeds doodsbang om in contact te raken met andere mensen. Nu ze hier zo zeiknat lag zou ze vast het mikpunt van het getreiter worden. Ze wist nog goed hoe ze haar ooit uit hadden gelachen nadat ze in de vijver was geduwd door een jongen van haar klas. Dat was niet leuk geweest en Arague had zich daarna echt nog heel slecht gevoeld. Het meisje keek geschrokken op toen er een deur openging en was benieuwd of het Jason was.

Het was Jason niet. Het nam Arague haast de adem toen ze een andere jongen zag verschijnen. Hij had ook blond haar, net als Jason, maar zijn haren waren kleine stekeltjes. Arague trok haar natte rokje zo veel mogelijk naar beneden zodat de jongen niks zou kunnen zien en kroop een beetje bang dichter tegen de bank aan. Zonder Jason voelde ze zich een stuk minder veilig. Ze wist dat hij dadelijk zou terugkomen, maar nu was hij er niet en dat maakte haar onrustig. De jongen voor haar had haar bewegingen gezien en grijnsde een beetje spottend. 'Kom op, denk je nu echt dat ik daarnaar kijk?' vroeg hij ongelovig en onschuldig. Arague wilde haar oren bedekken, wilde niet meer verder luisteren. Ze wist dat er nu een gemene opmerking zou volgen, ze had het al zo vaak meegemaakt dat ze precies wist hoe zulk soort jongens in elkaar zaten. 'Want ik val namelijk niet op baby's,' volgde er dus dan ook, waardoor Arague's ogen vol met tranen schoten. De jongen kwam dichterbij en gromde. 'Jij bent niet van onze afdeling,' concludeerde hij minachtend. Hij keek haar aan. 'Toch?' vroeg hij vervolgens. Arague schudde een tikkeltje bang haar hoofd. 'Heb je je tong verloren?' snauwde de jongen. Arague vond dat hij er maar eng uit zag met zijn gemillimeterde haar en zijn grijze ogen, die zich diep in de hare drongen. 'Ik verdoe mijn tijd hier,' vond de jongen. Hij keek haar nog één keer snuivend aan en het leek er op dat hij wegging, maar hij draaide zich in de deur om en keek haar dreigend aan. 'Maak dat je hier weg bent, jij hoort hier niet,' beet hij haar toe, waarna hij echt wegging. Arague sloot haar ogen en voelde hoe een brok zich in haar keel vormde. Ze dacht dat ze eindelijk van die gemene pesterijen verlost was, dat ze haar niet meer zouden beoordelen op haar uiterlijk. Ze zag er inderdaad niet uit als elke tiener, maar kon zij daar echt wat aan doen dan? Ze voelde de tranen over haar wangen lopen en veegde ze snel weg. Dadelijk zou Jason ze zien en zich zorgen maken en dat wilde ze niet. Dan loog ze wel gewoon.

OOC: Arme Arague :c

Godzijdank, ze waren op de etage. Jason was dan wel een skater, maar dat betekende niet dat hij ook sterke armen had. Hoewel het traplopen wel goed was gegaan, voelde hij het gewicht van het meisje nu toch zwaar worden voor zowel zijn rug als zijn armen. Mede daarom besloot hij dat zijn eigen etage dichterbij was en legde haar daar neer op de bank, waarna hij handdoeken ging halen. Ah, waar liet hij die dingen ook altijd? Jason veegde zijn half gedroogde haren uit zijn gezicht, maar het hielp nog niet echt in de zoektocht naar de handdoeken. Zijn kamer was dan ook een rommeltje; alleen rond zijn pc was het opgeruimd, omdat hij graag in alle rust zijn skills verbeterde. Maar voor de rest was hij iemand die alles neersmeet en leukere dingen ging doen. Ja, het sociale leven had een prijs. Hij ruimde meestal pas op als het echt te erg werd en nu Arague daar lag had hij er helemaal geen tijd voor.
Na flink wat graven - hij had zowaar nog oude snacks gevonden - had hij dan toch de dingen te pakken. Een legde hij in zijn eigen nek, zodat hij het zelf wat minder koud had. De ander klemde hij stevig in zijn handen en hij ging weer terug naar de bank, om het meisje te helpen. God, ze moest vast sterven van de koude. Hij kwam terug, net op het moment dat Arague haar tranen gedroogd had en alles er heel normaal uitzag. 'Hey, je bent wakker!' riep hij. De opluchting was duidelijk te horen. Hij knielde voor de bank op de grond en bood haar de handdoek aan. 'Sorry, ik heb geen droge kleding voor je, maar ik heb dit wel.' In zijn kleding zou ze verdrinken, dat zat er wel aan te komen. 'Ik kleed me zo wel om,' zei hij er snel bij. Nu zijn beschermende instincten in gekickt waren, deed al het andere er even niet meer toe. 'Hoe voel je je? Moet je niet naar de ziekenzaal?' Jason keek bezorgd, inspecteerde Arague's gezicht op tekenen van onderkoeling. Het meisje leek echter alweer opgewarmd. 'Heb je nog iets anders nodig?'

Damn, hij wist echt niet goed wat hij moest doen. Hoewel hij op het moment een toonbeeld van behulpzaamheid was, voelde hij zich vanbinnen alleen maar een onhandige klungel die een meisje op een bank gedumpt had en nu niet wist wat hij met haar aanmoest. Misschien wist Arague het wel, misschien was er niet veel meer wat hij kon doen. Hij had hier gewoon geen ervaring mee. De problematiek met zijn zusje was gewoon heel anders geweest. Akiko was familie; ze woonde bij hun moeder, die aan van alles en nog wat verslaafd was en haar vaak in elkaar sloeg. Het waren dingen waar je niet snel over sprak. Hij was ook nog jong geweest, had eerst niets geweten en daarna niets kunnen doen. Maar waarom kon hij dan nu nog steeds niets doen? Het frustreerde hem mateloos. Gelukkig als hij was met het leven dat Akiko nu had, boos als hij werd als hij keek naar de toestand van Arague. Kinderen waren gruwelijk gemeen en dat werd alleen maar helderder als je dit meisje zag. Hij bespeurde in haar ogen uiteindelijk een vochtige glans, maar hij wist niet of dat hem zorgen moest baren. Hij was niet zo geweldig in emoties voorspellen bij meisjes, die waren zo onvoorspelbaar. 'Is er iets?' Jason keek haar aan en hield haar blik vast. Ze wist toch dat ze hem kon vertrouwen?

Het gevoel dat Jason dadelijk wel zou komen en dat ze haar tranen maar snel moest verwijderen bleek terecht te zijn, want ze had de laatste traan nog niet weggeveegd of hij was al terug. Arague deed haar best om een snikkend geluidje in te houden. Aan Jasons gezicht te zien was hij de jongen niet tegengekomen of had hij de jongen de zaal ook helemaal niet zien verlaten. Jason leek echter wel opgelucht dat ze weer wakker was. Arague haalde opgelucht adem toen de blonde jongen niks leek op te merken. Ze had haar tranen dus net op tijd verwijderd, anders zou ze tegen hem moeten liegen en dat wilde ze echt niet, niet nu hij zo goed voor haar was. Hij zorgde voor haar, droeg haar in zijn armen en legde haar vervolgens op een veilige plek, waarna hij een handdoek voor haar haalde. En dan zou zij hem gaan voorliegen? Nee, echt niet. Ze keek naar hem en glimlachte flauwtjes. De woorden van de jongen van daarnet hadden haar hard getroffen en de pijn van de vorige jaren was weer teruggekomen, maar ze probeerde deze pijn zo goed mogelijk te onderdrukken. Voor haar stond namelijk een jongen die haar wél de moeite waard vond en die geen gemene opmerkingen maakte, noch haar een misbaksel liet voelen. 'Dankjewel,' fluisterde ze, waarna ze de handdoek aannam en zich een beetje begon af te drogen. Ze werd een beetje rood bij het idee dat haar bh zichtbaar zou zijn, maar een snelle blik leerde haar dat dit niet het geval was. Het ergste wat haar zou kunnen overkomen was als Jason de kleur of de omtrek van haar bh zou zien en daar een opmerking over zou maken, hoewel ze eigenlijk wel vermoedde dat Jason dat niet zou doen. de vragen die daarna gesteld werden haalden haar weer uit haar gedachten. 'Nee, ik hoef niet naar de ziekenzaal. Ik voel me prima,' zei ze zachtjes tegen hem. 'En ik heb ook niks nodig, bedankt,' beantwoordde ze de vraag er na. Ze haalde de handdoek door haar korte haren zodat ze wild rond haar hoofd vielen en keek met haar grasgroene ogen naar Jason. Ze was hem zo dankbaar. Ze zou hem willen omhelzen. Ze zou eigenlijk ook tegen hem uit willen huilen. Ze sprak zichzelf scherp toe. Ze hoefde niet getroost te worden, ze mocht zich niet zwak opstellen, zelfs niet tegenover Jason!

Arague liet haar handdoek een tikkeltje geschrokken zakken toen Jason nog een vraag stelde. Ze wist het. Ze wist dat ze te vroeg gejuicht had. Hij had natuurlijk wel aan haar gezien dat er iets was. Aan de ene kant voelde ze zich daardoor gevleid, maar aan de andere kant voelde ze afschuw opkomen omdat ze nu tegen hem moest liegen. Met haar beste pokerface keek ze hem aan en beet daarna op haar onderlip, waarna ze haar hoofd ontkennend schudde. 'Nee, er is niks,' loog ze daarna tegen hem. Zijn blik was zo bezorgd, zo lief, dat ze het gewoon bijna niet aan kon om tegen hem te liegen. Ze wist dat dit later haar duur zou komen te staan als hij zou uitvinden dat het een leugen was. Zijn indringende blik wilde haar laten terug krabbelen, maar ze wist dat dit het beste was. Zo zou hij zich ook niet te veel zorgen maken. Ze pakte zijn hand instinctief vast en werd daar rood van, maar ze hield zijn hand gewoon nog vast en keek hem aan. 'Echt, Jason, er is niks. Ik voel me wel oké, dankzij jou,' zei ze glimlachend. Ze maakte oogcontact met hem en voelde toen iets raars, een kriebelend gevoel vanbinnen. Ze voelde zich ook een stuk warmer worden en snel liet ze zijn hand los, waarmee de warmte ook weer afnam. Ze had pas een paar seconden later in de gaten dat haar hart in haar keel aan het bonken was en ze voelde hoe haar wangen rood werden. 'Bedankt dat je dit allemaal voor me doet,' fluisterde ze, waarna ze hem aankeek. 'Ik weet alleen niet...' Ze beet op haar lip en stopte met praten, waarna ze naar de grond keek. Ze voelde een brok in haar keel en de tranen brandden opnieuw achter haar ooghoeken. Ze had het gevoel alsof ze dit helemaal niet waard was, alsof Jason te veel voor haar deed. '... of ik dit wel allemaal waard ben.' Het meisje trok haar benen op zodat er plaats naast haar vrijkwam en sloeg haar armen om haar knieën heen, waarna ze haar kin op het topje van haar knieën legde en Jason aankeek, wachtend op antwoord.

Wat was er met Arague? Hoewel ze hem erg dankbaar aankeek, kon hij het niet voorkomen dat hij de vochtige glans in haar ogen zag. Hij kon zich best voorstellen dat ze zich rot geschrokken was van het bijna verdrinken, maar hij wilde gewoon zeker zijn. Zeker weten dat er niets met haar aan de hand was. Anders zou hij haar graag willen helpen. Ergens durfde hij dat niet tegen haar te zeggen, niet hardop. Wat zou ze dan van hem denken? Was hij dan een stalker? Dus gaf hij haar gewoon de handdoek en hoorde opgelucht aan dat ze niet naar de ziekenzaal hoefde en ook niet echt iets nodig had.
Hij stelde de vraag. Is er iets? HIj kon het niet laten. Het meisje beet op haar lip, leek te twijfelen. Er was dus wel i-! Ze pakte zijn hand, wat al zijn gedachten gelijk stil maakte. Bezwoer dat er niets was, dat ze oké was. Ze keek hem recht aan en hij kon niet anders dan haar geloven. Rustig knikte de jongen, die nog geen poging deed zijn hand terug te trekken. Haar glimlach verdween echter snel weer, toen ze gebroken wat woorden mompelde en ineengedoken op de bank ging zitten.

Hij keek haar verbaasd aan, alsof hij dit echt niet verwacht had. Niet boos, of geschokt, maar ontzettend vragend. Zo voelde hij zich ook. 'Niet waard?' Jason schudde zijn hoofd, lachte een beetje. 'Gek!' riep hij uit, gaf een kneepje in haar hand. 'Je weet toch dat ieder mens iets waard is,' vond Jason, die zijn schouders ophaalde. Hij ging nu naast haar zitten op de bank, keek haar aan. 'Zeg dat nooit meer, okay? Je bent het waard.' [L'oréal xD] 'Dat is echt iets wat je moet leren, Ara. Echt. Ik snap dat je veel hebt meegemaakt, maar wil je alsjeblieft proberen weer wat meer over jezelf te durven denken?' Jason keek haar recht aan, wilde dat zijn woorden goed tot haar doordrongen. 'Ik zal je helpen. Goed?" Nu stak hij zijn hand naar haar uit, wilde dat ze die vast zou pakken. Hij wilde dat ze het beloofde. Anders zou ze te snel terug vallen in oude patronen. Nee, hij wilde een belofte. Want een belofte op deze manier, hand in hand terwijl je elkaar aankeek, was zoveel sterker dan iets op een vodje papier.

Jason stond weer op. 'Ga lekker liggen,' raadde hij haar aan. 'Ik ga even wat te eten halen in de kantine.' Nu keek hij naar zichzelf. Zijn eigen kleding. 'Nadat ik omgekleed ben,' grinnikte hij. Daarna liep hij naar zijn kamer, waar hij even ging zitten. Wat deed hij allemaal? Was hij gek ofzo? Iemand zomaar een beetje proberen te dwingen van alles aan te nemen. Ze verwarde hem. Aan de ene kant was ze zoveel zoals zijn zusje, aan de andere kant.. niet. Hij wist het niet, kon er niet zoveel mee. Wat moest hij van haar denken? Hoe moest hij haar behandelen? Natuurlijk was ze sterk genoeg, maar ergens ook niet en.. jeez. Hij trok zijn shirt uit en begon een andere te zoeken. Niet zo moeilijk doen, Jason. Je zal het allemaal wel zien.

Arague keek geschrokken op toen Jason antwoordde. Ze maakte zich nog een beetje kleiner, maar besefte algauw dat Jason niet boos op haar was. Hij bleek het onzinnig te vinden dat ze vond dat ze het niet waard was. Ze keek met grote lichtgroene ogen naar hem terwijl hij de woorden sprak, wilde dat ze het kon opnemen en later nog een paar keer opnieuw kon beluisteren. Zo kon ze zeker zijn dat deze woorden tegen haar gezegd waren geweest en kon ze er nog een paar keer van genieten. Ze schrok een beetje van de blik in zijn ogen, maar het zorgde er niet voor dat ze dichter naar de leuning van de bank kroop. Nee, er was iets vertrouwds in zijn ogen, iets waarmee ze kon zien dat hij het echt meende. Ze wilde zich eigenlijk helemaal klein maken en daarna als een balletje tegen hem oprollen. Oké, ze wist dat het een beetje vreemd klonk, maar ze voelde zich echt enorm veilig bij deze jongen. Ze had zich eerder zo veilig gevoeld bij een andere jongen, maar deze had daar flink misbruik van gemaakt. Hij had haar voor gek gezet bij zijn vrienden, had haar vertrouwen alleen maar proberen te winnen omdat het een weddenschap geweest was. En toen hij eenmaal haar vertrouwen had, had hij haar misbruikt op de meest ergere manieren. Niet fysiek, maar wel mentaal. Het was de druppel geweest en had ervoor gezorgd dat Miss Lopez haar dochter had gevonden met een potje pillen in haar hand, klaar zijnde om deze in te nemen en een einde aan haar leven te maken. Ze slikte even toen ze dacht aan de tranen die over de wangen van haar moeder gelopen hadden. Ze probeerde het beeld uit haar hoofd te bannen en keek naar de uitgestoken hand van Jason. 'Ja,' beloofde ze hem zacht, waarna ze haar kleine handje voorzichtig in de zijne legde. Zijn hand voelde aangenaam warm aan en Arague sloot even haar ogen, maar opende deze daarna weer om in de ogen van Jason te kijken. Ze probeerde uit zijn blik af te leiden of hij het echt meende, maar kon niet zo heel veel vinden. Toch niet wat haar vertrouwen weer resoluut aanwakkerde. Nee, ze wist best dat dit met voorzichtige stapjes benaderd moest worden, maar ze wist alleen niet of het zou lukken met Jason. Ze wist niet hoe lang hij geduld kon hebben. En of hij geduld kon hebben.

Arague sloot haar ogen toen hij haar aanraadde om te gaan liggen. Ze moest meteen weer denken aan de jongen die binnen was gekomen toen Jason even weg was en voelde een rilling over haar rug gaan. Ze vond het eng om alleen te zijn. Ze voelde zich zo kwetsbaar hier op deze onbekende etage. Ze wilde dat ze weer op haar eigen etage was, op haar eigen kamer waar niemand haar pijn kon doen. Ze kon het niet aan om met anderen op één grote zaal te slapen, dus ze was blij dat ze een kamer voor zichzelf had kunnen regelen. Ze had nu veel liever daar gelegen dan in de grote zaal van Jasons etage waar iedereen zomaar even binnen kon wippen. Nee, ze voelde zich absoluut niet veilig hier. Het meisje stond dan ook op zodra Jason weg was en rende meteen naar de deur. Ze opende de deur en keek gauw om zich heen om te zien of er ook maar iemand was die haar mentaal of misschien zelfs fysiek pijn kon doen. Toen dit niet het geval was, liep het meisje gauw door. Het was niet moeilijk om Jasons kamer te vinden. Het was de enige kamer waarvan de kamerdeur dicht was. Zonder nadenken over het feit dat hij zich aan het omkleden was gooide Arague de deur open. Ze werd verlegen toen ze zag dat hij daar zonder shirt stond. Daarna beet ze op haar onderlip en welden er tranen op in haar ogen. Het kleine meisje stormde vervolgens hard op Jason af en sloeg haar armen om zijn warme lichaam heen. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borstkas, welke ze nog net kon raken omdat ze kleiner was dan hem. 'Ik wil niet meer alleen zijn,' snikte ze. 'Laat me alsjeblieft niet meer daar alleen zitten. Ik wil niet meer alleen zijn!' Ze riep het laatste wat harder uit en begon hard te snikken. Ze wist dat ze dichtbij een paniekaanval zat. En als ze eenmaal hysterisch werd, wist ze dat ze weer negatieve gedachten zou krijgen. En het feit dat ze hier tegen een blote borstkas van een jongen zat te snikken die ze nog maar pas kende hielp ook niet veel.

OOC: Sorry voor de laatheid. En dat L'Oréal joke though