Hij sloeg het raam met een klap dicht en keek hoe de vleermuis ervandoor ging. Idioot beest, nu ging ie toch het bos in tot de zon onder was. Hij had de laatste tijd zo een hekel aan Ty, waarom luisterden vleermuizen niet gewoon zoals honden? Hij bleef met zijn handen tegen het raam staan en leunde vermoeid zijn hoofd ertussen. Nu zag hij niets anders meet dan blauwe lokken en een beetje van wat er buiten het raam was. Buiten de academy. Kai slikte en deed een stap achteruit. Hij sloeg op beide wangen een keer en schudde zijn hoofd. Met een 'hmrh' geluid draaide hij zich om en gooide de deur achter zich dicht. Alyssa was er toch niet, het was dag. Hij trok een kap over zijn hoofd en duwde zijn handen diep in de zakken van de pull. Hij liep de trappen af en wrong zich tussen de vele mensen door, door de gangen.

Hij was nu al een aardig eind weggelopen van het gebouw, en hij vroeg zich af waarhij heen zou gaan. De waterval schoot als eerste door zijn hoofd heen, dus besloot hij daarheen te gaan, ook al was hij er de afgelopen tijd nu toch wel al aardig wat keren geweest.
Toen hij aankwam was het eerste was hem opviel een hond die de oever opklom. Hij was blij dat hij niet in de buurt was van het beest, hij had geen zin om nat te worden als het zich uitschudde. Doordat hij zich blik op de hond gevestigd had gleden zijn ogen gewaarschuwd opzij toen hij andere beweging zag. Een jongedame was op een steen gaan staan die in het water lag. Was ze gek? Als ze verkeerd viel met haar hoofd op een andere steen was het gedaan met haar. Toch hield Kai zijn mond en keek wat ze ging doen. Hij zag dat ze even wankelde, maar nog steeds schoot hij niet te hulp. Wel verkleinde hij de afstand tussen hen met zo'n tien meter. Hij stond achter haar, dus hij dacht niet dat ze hem zou zien. Ze sprong nog een steen verder, en nu opende Kai zijn mond wel. Hij fronste en keek hoe ze de overkant bereikte. "Wat was daar de bedoeling van?" vroeg hij, maar hij was niet zeker of het luid genoeg was dat zij het zou horen. "Toch niet allemaal voor een hond, toch..."

Het was duidelijk dat hij toch luid genoeg gepraat had om verstaanbaar te zijn voor het meisje dat over het water heen gegaan was via stenen. ''Je weet niet wat die hond voor me betekent heh?'' Ze schudde haar hoofd en liep verder. Zie ik eruit alsof ik dat weet? dacht hij geërgerd, maar hield zijn mond om niet direct grof over te komen. Ze ging tegen een boom zitten, en dat was het punt dat Kailee zijn interesse in haar verloor. Met een zucht ging hij zitten aan de oever en keek naar de waterval.

Haar stem deed hem terug opkijken, ook al wist hij dat ze niet tegen hem aan het spreken was. ''Hee Baco'', zei ze. De kerel zag dat de hond teruggekeerd was naar haar. ''Weet jij waarom niemand me begrijpt?'' Was dat kind nu bezig tegen haar hond of tegen hem? Kai wreef nadenkend over zijn achterhoofd. ''Jij begrijpt mij wel heh.'' Opnieuw verloor hij zijn interesse en zonder verder echt na te denken wat hij deed begon hij maar kleine steentjes die hij vond het water in te werpen. Kai hoorde dat ze nog meer tegen haar hond aan het zeggen was, maar door het geplons van de steentjes verstond hij niet alles.

Hij keek op toen het hondbeest van haar naast hem opdook. Kai bleef het dier even aankijken voor hij zijn ogen weer naar het water liet gaan. Hij had het niet zo voor honden die hij niet kende. Hij wist nooit wat hij met ze aan moest. ''Sorry dat ik zo bot deed.'' Hij zuchtte nu diep en keek op naar het meisje. Hoe vaak moest hij nog op gaan kijken, hij was het nu al beu. De kerel ging terug rechtstaan en veegde het zand van zijn broek. ''Mijn naam is Catheline,Ze noemen me ook wel cath.'' "Jij was niet bepaald bot, eerder ik", zei hij, maar geen haar op zijn hoofd dacht eraan zich te verontschuldigen. Hij vond niet dat hij iets mis gedaan had. "En ik ben Kailee, maar ik word al sneller Kai genoemd." Hij keek naar haar, glimlachte kort voor hij die verstopte achter een hand en keek toen naar haar hond. "Kan ik h'm aaien of eet hij me dan op?"