Hij was eindelijk bekomen van de koffie en de pijn was ook weg aan het trekken. Hij sprak zichzelf toe dat hij nooit meer zo iets zou doen want hij had er al spijt van. Je tong verbranden aan koffie was niet leuk. Weer eens bewijs dat liefde pijn kan doen, dacht hij en glimlachte een beetje bij zichzelf.

"En omdat ik er niet bij stilgestaan had dat er meer mensen op SSA waren die naar metal luisteren”, zei Kai waar een glimlach van Ryan op kwam. “We zijn zeldzaam Kai, dus je mag er door verrast zijn”, had Ryan gezegd met een grijns.
"Ik heb altijd willen kunnen screamen." Het leverde een opgetrokken wenkbrauw van de kerel op, en vervolgens begon hij te lachen, maar hij was niet alleen, Kai zelf was ook al beginnen met lachen. “Met jouw stem wil ik dat niet eens horen denk ik dude.” "Geloof me, ikzelf ook niet", lachte hij. Hij had er echt gewoon niet de stem voor. Maar liever niet kunnen schreeuwen dan voor altijd als een klein jongetje klinken, want zo had hij ook al mensen rond zien lopen die nog steeds klonken zoals toen ze een kind waren. Ryan was van het lachen op Kai's schoot neergevallen die nog steeds aan het lachen was maar een fractie van een seconde fronstte door zijn actie. "En wat ik daarstraks zei van mensen inspireren en muziek maken, dat was omdat dat me cool lijkt om te doen. Een metalband lijkt me één van de beste inspiratiebronnen”, ging hij verder terwijl hij Ryan aankeek. “Ik denk dat iemand hier een metalband wilt opstarten”, zei hij en porde in Kai's buik. Hij begon te lachen en duwde automatisch zijn hand weg omdat hij er absoluut niet tegen kon om gepord te worden. Het was voor hem gewoon hetzelfde als kietelen, en dat eindigde ook altijd met een Kailee die probeerde te ontsnappen aan de handen van zijn 'belager'. “Dude ik sta der wel voor open.” Kailee keek terug naar de kerel die glimlachend knikte. Hij leunde een beetje achteruit en liet zijn armen acter zich om de grond steunen. "Als er nu nog meer mensen waren die er voor open stonden, maar echt veel anderen buiten jou zullen er niet echt zijn", lachte hij terug. Hij ging terug rechter zitten en geeuwde nog een keer, al voelde hij zich nu al veel wakkerder dan toen hij hier net gekomen was. Koffie en een stukje door de buitenlucht wandelen werkten beter dan eender welke wekker dan ook. "Lig je trouwens goed, ja?" vroeg hij terwij hij licht een wenkbrauw optrok. Hij probeerde serieus te kijken maar dat lukte niet goed want hij kon zijn linkermondhoek niet bedwingen, en die trok de hoogte in waardoor hij dan toch begon te lachen. Grappig dat sommige mensen zich zo iets konden permitteren zonder dat iemand er lastig over ging doen. Tenzij Ryan natuurlijk doorhad dat Kai zich niet echt aan iets stoorde wat hij deed en daarom net deed wat hij wou en kon. Hij keek de bruinblonde kerel met een geamuseerde blik aan en liet zijn hoofd een beetje naar opzij hangen, al was zijn lach terug verdwenen en hield hij het gewoon vol om er niet slechtgehumeurd uit te zien, want hij had wel vaker het gevoel dat mensen hem of vrolijk of slechtgezind zagen, terwijl hij echt wel gewone dagen had. "Me zomaar als kussen gebruiken." Hij schudde ongelovig zijn hoofd en richtte zijn ogen op van Ryan om voor zich uit te kijken.

“Dude ik sta der wel voor open,” zei Ryan en Kailee lachte naar hem, zijn hand wegduwend om nog een eventuele por te ontwijken. "Als er nu nog meer mensen waren die er voor open stonden, maar echt veel anderen buiten jou zullen er niet echt zijn", antwoorde hij waarna hij geeuwde. Hij keek naar Ryan.

"Lig je trouwens goed, ja?" vroeg hij hem met een opgetrokken wenkbrauw maar lang serieus bleef hij niet. In plaats van eerst te antwoorden ging hij korter bij Kai's buik liggen waardoor die zogezegd de hoop opgevend een zucht slaakte. "Me zomaar als kussen gebruiken", voegde hij er nog aan toe. “Yep, ik lig nu lekker ja”, zei de kerel die zijn hand omhoog bracht naar Kailee's haren. Hij liet zijn hand erdoor gaan en de blauwharige jongeman lachte even met een lichte frons toen hij zei dat het zacht was. Dat was wel de bedoeling dat haar zacht was, ja. Hij trok zijn hand terug en Kailee bleef even nadenken naar Ryans gezicht kijken voor hij weer lichtjes zijn hoofd schudde om er een eind aan te brengen.  “Yo dude als ik je ergens mee irriteer, gewoon zeggen kay? Je bent wel een zacht kussen hoor”, zei hij en likte zijn lippen voor hij een grijns op zijn gezicht kreeg. "Dan zal ik het zeggen, maar je kan blijven liggen als je wilt," antwoorde hij, "Je irriteert me niet." Hij glimlachte naar Ryan en keek daarna voor zich uit. “Hoe oud ben je eigenlijk?” Hij keek weer naar de kerel op zijn schoot toen die sprak en moest nog serieus even nadenken hoe oud hij nu ook weer was. "Achttien, van in februari", antwoorde hij toen hij er weer op gekomen was hou oud hij was. Hij was nog steeds wat gewoon aan zeventien zeggen, ook al was hij nu toch al even ouder dan dat. "Jij?" vroeg hij. Hij boog opzij naar Ryans tas en haalde thermos er terug uit. Hij keek even naar de jongen voor hij de thermos open deed en er -deze keer voorzichtig- een slok van nam, op antwoord wachtend van Ryan.

Hij zuchtte kort, nam nog een slok koffie en zette de thermos naast zich op de grond. "Ik word echt nog zo'n slechtgehumeurde, koffieverslaafde volwassene ooit", lachte hij trok zijn onderlip onder zijn voortanden in om er een los velletje vanaf te trekken. Het stoorde hem bij het praten. Hij legde zijn handen in zijn schoot en krulde een van Ryans haarlokken rond zijn vinger - zonder de lok te stevig op te draaien, hij had ook geen zin in aan Ryans haar trekken- terwijl hij terug stil werd. Het was best nog wel rustgevend, gewoon in de gymzaal zitten praten met iemand terwijl er niemand anders te horen was. "In welke klas zit je?" vroeg hij en richtte zijn ogen even op van zijn handen naar Ryans ogen voor hij terug naar zijn handen keek. Hij liet de haarlok weer zijn eigen gang gaan. Kailee streelde over Ryans kaak, haalde een hand door zijn eigen haar en lachte zacht.

“Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg Ryan en Kailee antwoorde dat hij achttien was en in februari verjaarde. De kerel begon te grijnzen om dat antwoord en Kai kaatste de vraag terug door "Jij?" te vragen. “Achttien van februari de 28e." Nu verscheen er ook een grijns op het gezicht van Kailee, maar hij zei niets en knikte gewoon terwijl hij een velletje van zijn lip af beet. Kai had een lok van Ryans haar rond zijn vinger gedraaid en merkte weer niet op dat de kerel verstijfde. Of hij hten iet opmerkte of het niet wou opmerken was dan nog de vraag. "Ik word echt nog zo'n slechtgehumeurde, koffieverslaafde volwassene ooit", zei de jongeman maar er kwam geen reactie op. Ach, het stoorde hem niet zou, hij had ook niet echt reactie verwacht. Hij had enkel gezegd wat er bij hem op gekomen was.

De blauwharige jongen vroeg in welke klas hij zat waarna hij even over Ryans kaak streelde en vervolgens een hand door zijn eigen haar haalde. Hij lachte even maar hield al gauw op met lachen. “Gej zogsoo...” Kai keek fronsend op maar kreeg meteen antwoord op de vraag over in welke klas hij zat. “M- Miss Eres..." antwoorde de jongen die zich omgedraaid had stamelend. Kai kon zijn gezicht niet zien en de frons bleef nog even op zijn gezicht voor hij licht bij zichzelf een schouder ophaalde. Ryan ging nu rechtzitten en Kai zag dat hij roder was als net. Hij had geen idee waarom. Toch zei hij er niets van en dwong hij zichzelf om serieus te blijven kijken. “J- jij?” zei Ryan. "Master Savador", zei hij en keek een beetje raar. Hij had het niet zo op die man. Hij vond hem best eng. Miss Eres in tegenstelling leek hem wel een aardige dame. Hij bleef even stil en besefte toen pas wat Ryan gezegd had met zijn verjaardag. "De 28e komt na de 18e", mompelde hij en keek opzij naar Ryan, vermits hij zo was gaan zitten dat hij parallel zat aan Ryan. Hij had ook zijn rug weer tegen de muur doen steunen. "Dus ik ben tien dagen ouder dan jij." Er verscheen een lach op zijn gezicht, ook al was het echt niet zo grappig, maar hij moest er toch wat om lachen omdat hij niet gedacht had dat hij ouder zou zijn als Ryan. Misschien kwam dat doordat die groter was en hij had altijd zo'n beetje het gevoel gehad dat grotere mensen ouder waren. Hij had weer voor zich uit gekeken maar toen hij weer naar Ryan keek kon hij zijn mond toch niet houden. "Waar ben jij plots zo rood om geworden, trouwens?" vroeg hij zonder nadenken met een frons. "Net een aardbei." Hij deed zijn best om een strak gezicht te houden maar er piepte toch een klein grijnsje doorheen.

Toen Ryan zijn middelvinger opgestoken had en fuck you zei tegen Kai had hij gereageerd met 'ew nee dankje' en hij zag dat Ryan erdoor fronstte. Bij nader inzien was het inderdaad best wel kinderachtig om er zo op te reageren, zeker omdat hij wist wat Ryan bedoeld had. Hij excuseerde zich en lachte wat terwijl hij naar de kerel naast zich keek. "Ik wou niet moeilijk doen of zo." Hij haalde zijn schouders op waardoor Kailee kort knikte. Hij had zo een beetje het gevoel dat hij wat verkeerd gezegd had, maar als het door zijn opmerking kwam, dan was Ryan toch veel te snel op zijn tenen getrapt. "Ik zal beter nadenken voor ik je nog wat vraag", zei hij nog, maar zelfs dat leek niet te helpen. “Sure dude, whatever.” De blauwharige kerel bleef even naar Ryan kijken voor hij het opgaf om nog wat te zeggen, bang dat hij het alleen erger zou maken.

Na zijn mond voor een tijdje gehouden te hebben zei hij de naam van de bruinblonde kerel naast hem. "Zou je me misschien kunnen, en willen, leren basketten?" Hij beet op de binnenkant van zijn lip omdat hij geen nee wou krijgen. Zeker niet omdat Ryan weer slechter gehumeurd leek dan daarstraks. “ehm sure, dan moet je eerst de bal onder controle houden tijdens wat wij noemen: dribbelen”, zei hij terwijl hij recht ging staan waardoor Kai kort opgelucht zuchtte, al probeerde hij dat niet te laten merken. Kailee ging ook rechtstaan en keek naar Ryan die de bal van de vloer gehaald had. “Pak ook een basketbal en doe me na, laat hem nooit hoger komen dan je heupen.” Kai keek naar de overkant van de zaal en vervloekte zichzelf al bijna voor het voorstel. Nu moest hij weer de hele zaal door om een basketbal te halen. Hij liep door de zaal heen naar het rek met de basketballen en haalde er een uit. Hij liep terug naar Ryan en keek van de basketbal naar hem en dan naar de basketbal die hij zelf vasthad. "Als je me uitlacht doe ik je wat", mopperde hij, wetende dat hij helemaal niets zou doen mocht Ryan hem uitlachen, buiten zich gekwetst voelen. Hij liet de bal, net zoals Ryan deed, stuiteren en probeerde het juist te doen, wat ook nog wel ongeveer lukte, buiten dat de bal zo'n twee keer wegschoot toen hij te erg aan één kant van de bal duwde om die stuiterend te houden. Toen hij het zo ongeveer onder de knie had wierp hij een blik op Ryan om te kijken wat die nu zou doen of zeggen. Nu viel hem op dat zijn handen er best gehavend uitzagen. "Wat heb je aan je knokkels, man?" vroeg hij voorzichtig en keek Ryan terug aan waarbij hij de basketbal stilhield in zijn handen.

"Wat heb je aan je knokkels, man?" vroeg hij voorzichtig aan Ryan toen hij de wonden op zijn handen opgemerkt had. Hij hield de basketbal stil en keek naar de kerel. “Ik was mijn vader zijn graf gaan bezoeken en de herinnering eraan werd me te veel dus ik reageerde me af." De kerel haalde zijn schouders op, maar Kai trok licht zijn wenkbrauwen op, al zei hij niets. Hij begreep compleet dat hij zich wou afreageren, alleen dat hij er wonden aan overgehouden had en dat zorgde dat de blauwharige kerel er een dubbel gevoel over had. Toen hij zijn mond wou opendoen om dan toch wat te zeggen, deed hij dat niet doordat Ryan alweer wat zei. "Probeer als je wilt scoren altijd naar de hoek van die zwarte rechthoek van het bord van de ring te mikken, de kans ik groot als je perfecte kracht zet, dat je scoort. Je mag niet lopen met de bal, maar je moet al dribbelend je voortbewegen met de bal, snap je?” Hij fronste even en knikte terwijl hij keek naar Ryan, die het voor hem voordeed. Hij dribbelde naar de ring, bleef staan en gooide naar de hoek van de driehoek. De bal botste tegen het bord en viel de ring in. “Nu jij Kai”, zei hij nadat hij afstand genomen had. Kailee overliep in zijn hoofd de stappen nog eens en dribbelde toen richting de ring. Hij herinnerde zich ergens van vroegere L.O. lessen dat je gestraft kon worden op loopfouten, maar hij had geen idee hoe dat werkte, dus hoe hij er rekening mee hield vroeg hij zichzelf ook af. Op enkele meters voor de ring hield hij halt en mikte naar de hoek van de rechthoek. De bal botste net een beetje buiten de rechthoek tegen het bord waardoor de bal niet in de ring kwam maar even op de ring botste en wegschoot. "Naah", zei hij geërgerd en ging achter de bal aan. Hij dribbelde terug richting de ring en bleef weer stilstaan. Opnieuw mikte hij op de rechthoek, en deze keer ging het wel oké. Het leek even alsof de bal weer over de ring heen zou schieten maar het lukte toch want na veel gerol op de ring viel de bal erdoor. Er verscheen een grijns op zijn gezicht, tevreden dat het gelukt was. Kailee ging de bal halen en keek Ryan weer aan. Wat zocht hij, bevestiging dat hij het goed gedaan had? Bewondering van Ryan? Dat zou hij toch niet krijgen. Hij wreef over zijn voorhoofd en liep naar de kerel toe. "Ik wil niet vervelend doen door erover bezig te blijven," begon hij, weer op een voorzichtige toon voor hij iets zelfverzekerder verder ging, "Maar als je je wlt afreageren wil ik ook best met je praten, hoor." Hij knipperde met zijn ogen en keek kort weg voor hij terug naar Ryan keek. "Voor mocht je dat helpen, en voor mocht je dat willen." Hij wachtte even voor hij zich omdraaide en weer naar de ring dribbelde om weer te proberen een keer in de ring te gooien. Hij had geen zin om Ryan aan te blijven kijken terwijl hij hem voorstelde om te helpen. Hij kon het gewoon niet.

Nadat de bal gemist had, had Kai hem gewoon terug opgeraapt om opnieuw te proberen. Hij dribbelde weer naar de ring en deze keer ging ie er wel in, al leek het of het weer ging mislukken door het heen en weer gebots op de ring. De blauw harige jongen had naar Ryan gekeken, voor bevestiging dat het goed was, misschien een compliment, maar verwachtte niet direct één. “Goed gedaan man, gewoon blijven oefenen,” zei hij toen Kai zijn blik opgevangen had. Zacht knikte hij en liep vervolgens naar Ryan toe die op de bank was gaan zitten. Zelf bleef hij rechtstaan. "Ik wil niet vervelend doen door erover bezig te blijven," begon hij, een beetje twijfelend voor hij zekerder verder ging, "Maar als je je wlt afreageren wil ik ook best met je praten, hoor." Hij knipperde en keek kort weg. "Voor mocht je dat helpen, en voor mocht je dat willen." Daarna draaide hij zich weer om om nog een keer te proberen met de basketbal. Hij wou Ryan niet aankijken. Hulp aanbieden was moeilijk voor hem, en hij wist dat hij zich eeuwig rot zou voelen als het afgewezen zou worden op een onvriendelijke manier. Maar nog voor hij zijn armen had kunnen strekken om de bal naar de hoek te mikken hoorde hij Ryans stem achter zich. “Man kom fucking hier, ik heb een verdomde knuffel nodig." Kailee draaide zich om en fronste kort om de nukkige toon. Maar toen liep hij naar Ryan toe en legde de bal op de grond. Hij ging naast hem zitten en sloeg voor de derde keer die dag zijn armen om Ryan heen. Hij staarde voor zich uit met gemengd gevoelens terwijl hij af en toe zijn ogen naar Ryan liet glijden. Zonder het zelfs te beseffen was hij weer over zijn rug gaan wrijven als troost. "Ben je oké?" vroeg hij zacht, haast fluisterend, terwijl hij bleef wrijven.

Na een poos liet hij Ryan voorzichtig terug los. Hij was zo voorzichtig om gaan doen met hem sinds hij niet wist wat hij kon verwachten van hem. Het ene moment leek Ryan pissed en het volgende moment was hij weer vrolijk. Kai was duidelijk niet de enige met moodswings op school. "Ik heb geen idee hoe ik je kan helpen maar iedere keer dat je me nodig hebt zal ik daar zijn voor je om te doen wat ik kan om je je terug oké te doen voelen, deal?" vroeg/zei hij. "Zelfs al slaap ik, zelfs al is het lang na middernacht." Kailee zuchtte en wreef over zijn gezicht. "Ik vind dat je niet weten dat et wel degelijk iemand is die luistert als je het nodig hebt. Ook al lijkt het niet zo." Hij glimlachte naar Ryan. "Ik beloofd het je."

OOC: Je weet waarom hm kort is :')

Hij was nog even bezig gebleven over de knokkels van Ryan, en zei dat hij zich op hem af mocht reageren, mocht hij dat willen. “Man kom fucking hier, ik heb een verdomde knuffel nodig,” gaf Ryan als antwoord, al klonk hij nukkig. Kailee had zich met een frons omgedraaid van de basketbal ring maar was naar de kerel toegelopen om de bal daar neer te leggen en bij Ryan te gaan zitten. Nadat hij Ryan in zijn armen genomen had en over diens rug gewreven had als troost vroeg hij of hij oké was. “Je weet niet met hoeveel shit ik in mijn hoofd zit en hoe graag ik eigenlijk van de wereld wil verdwijnen, wedden dat niemand me zou missen?” zei de kerel.

Ze lieten elkaar terug los en Kai keek hem aan. "Ik heb geen idee hoe ik je kan helpen maar iedere keer dat je me nodig hebt zal ik daar zijn voor je om te doen wat ik kan om je je terug oké te doen voelen, deal?" meldde hij. "Zelfs al slaap ik, zelfs al is het lang na middernacht." Zuchtend wreef hij over zijn gezicht. "Ik vind dat je niet weten dat er wel degelijk iemand is die luistert als je het nodig hebt. Ook al lijkt het niet zo." Hij glimlachte naar Ryan. "Ik beloof het je." Het leek niet alsof zijn woorden veel indruk maakten op Ryan, waardoor Kai even ongemakkelijk voor zich uitkeek. Misschien moest hij gewoon niet zo veel hulp aanbieden? “Ryan Burned die al meerdere malen aan zelfmoord heeft gedacht, mijn vader had gelijk over hoe zwak ik ben...” Hij keek terug opzij naar Ryan en schrok licht van zijn woorden. Kai beet op zijn lip en staarde voor kort naar de grond. Gewoon het idee dat Ryan eraan gedacht had deed Kai zich slecht voelen. Hij had nooit aan de jongen gezien dat hij aan zelfmoord gedacht zou hebben. "Je vader heeft niet gelijk over die Ryan Burned, hoor", zei Kailee toen. "Ik mag en ga niet oordelen over je vader, maar hij heeft niet gelijk. Je bent niet zwak. En hij zou je zo ook niet mogen noemen." Hij zorgde weer dat hij voor zich uit kon kijken zonder zijn blik richting Ryan getrokken te laten worden en dacht na. "You have many options in life; never make giving up one of them", mompelde hij. Hij had die woorden ooit al eens eerder gehoord, maar hij herinnerde zich niet meer waar, wanneer en door wie uitgesproken. Buiten dat vond hij het wel van toepassing. "Ik denk niet dat het uitmaakt hoe zwak een ander je vindt. Zolang je zelf je sterkte kent is het goed. Dus dan maakt het ook niet uit als ik zeg dat ik je niet zwak vind, want het is een mening." Hij trok zijn basketbal naar zich toe en nam die weer in zijn handen. "Toch denk ik dat mijn mening redelijk kort bij de realiteit aansluit." Hij liet de bal tussen zijn vingers draaien. "Want je niet-open opstellen is geen teken van zwakte, alleen dat je het beu bent om gekwets te worden en zwak gevonden te worden terwijl je het niets bent." Uiteindelijk had Kai zelf niet meer echt door wat hij allemaal aan het zeggen was, maar hij dacht dat zijn punt wel duidelijk was.

“Ryan Burned die al meerdere malen aan zelfmoord heeft gedacht, mijn vader had gelijk over hoe zwak ik ben...” Hij had niet echt verwacht dat Ryan aan zelfmoord gedacht zou hebben. Dat hij het zo meedeelde zorgde ervoor dat Kai stil werd en zich slecht voelde in zijn plaats. Je vader heeft niet gelijk over die Ryan Burned, hoor", zei Kailee. "Ik mag en ga niet oordelen over je vader, maar hij heeft niet gelijk. Je bent niet zwak. En hij zou je zo ook niet mogen noemen." Hij keek weg naar voren. "You have many options in life; never make giving up one of them." Hij kon zichzelf er niet toe brengen om Ryan aan te kijken. Hij was bang dat hij zelf zou gaan huilen, omdat hij altijd een hekel had aan praten over moeilijke dingen. En omdat de gedachten ook bij hem wel een keer opgekomen was.
"Ik denk niet dat het uitmaakt hoe zwak een ander je vindt. Zolang je zelf je sterkte kent is het goed. Dus dan maakt het ook niet uit als ik zeg dat ik je niet zwak vind, want het is een mening." Hij wist niet goed wat hij moest doen dus trok hij de basketbal naar zich toe en nam die in zijn handen. "Toch denk ik dat mijn mening redelijk kort bij de realiteit aansluit." Kai liet de bal tussen zijn vingers draaien om iets te doen te hebben met zijn handen. Zo kon hij zijn aandacht afleiden van hoe moeilijk hij zich voelde over het onderwerp. "Want je niet-open opstellen is geen teken van zwakte, alleen dat je het beu bent om gekwetst te worden en zwak gevonden te worden terwijl je het niet bent." Hij stopte met praten en ook hield hij op met de bal rond te draaien toen Ryan zijn armen rond Kai sloeg. Hij liet de bal terug op de grond vallen toen Ryan zijn gezicht op Kai's schouder liet leunen. "Man, je hebt gelijk. Ik moet vechten, iets wat ik al lang doe, maar ik zou moeten doorzetten, hé?" Hij voelde Ryan zijn hoofd schudde. "Het spijt me dat ik dit met je deelde, maar het deed wel goed geloof ik, man ik moet echt mezelf vermannen. Thanks om te luisteren naar mijn shit", mompelde Ryan. Hij voelde de grip om zijn middel verstevigd worden en Kailee legde nu zelf ook zijn armen weer om Ryan heen. Om eerlijk te zijn vond hij het helemaal niet erg dat Ryan een knuffel nodig had. Hij werd er zelf ook wel door gekalmeerd. Het was net niet hetzelfde dan als Alyssa hem een knuffel gaf. Hij kon er niet precies op duiden wat het verschil was, al wist hij diep vanbinnen natuurlijk wel wat het verschil was. "Ja, je moet doorzetten. Maar dat kan je, daar geloof ik in." Hij zweeg kort. "Je moet je niet verontschuldigen voor praten. Nooit niet, praten kan alleen maar helpen", zei hij. "En je hoeft me niet te bedanken voor het luisteren, ik ben blij dat je me genoeg vertrouwt om het me te vertellen." Hij besloot dat hij Ryan zou blijven omhelzen tot die er genoeg van had, omdat het in zijn hoofd leek alsof hij zo liet zien dat hij er was voor hem. Hij was zowat alles rondom hen vergeten doordat hij veel te verwerken had. Van een Ryan die zich gemeen gedroeg waren ze in niet zo veel tijd naar een Ryan gegaan die zijn hart gelucht had. Of deels, Kai wist niet of de kerel alles gezegd had dat op zijn lever lag. Hij bleef zo even zitten voor hij zijn mond toch nog een keer open deed om wat te zeggen. "Mensen zeggen het zo vaak, maar het komt allemaal wel in orde", zei Kailee ten slotte. "Met mij is het toch ook in orde gekomen?" Wel, ook dat was weer niet helemaal weg en het was weer meer een retorische vraag, maar hij was meer in orde dan vroeger.

"Man, je hebt gelijk. Ik moet vechten, iets wat ik al lang doe, maar ik zou moeten doorzetten, hé?" zei Ryan en schudde zijn hoofd. "Het spijt me dat ik dit met je deelde, maar het deed wel goed geloof ik, man ik moet echt mezelf vermannen. Thanks om te luisteren naar mijn shit", mompelde hij. De grip om zijn middel werd steviger en Kai legde zijn armen ook om de kerel heen. "Ja, je moet doorzetten. Maar dat kan je, daar geloof ik in", zei Kai. Hij zweeg en glimlachte terug naar Ryan die ook naar hem geglimlacht had. Hij probeerde niet te laten merken dat zijn hart een tel sneller was gaan slaan door Ryans glimlach. "Je moet je niet verontschuldigen voor praten. Nooit niet, praten kan alleen maar helpen", zei hij tegen hem en leidde daarmee zijn eigen gedachten ook af van de glimlach. "En je hoeft me niet te bedanken voor het luisteren, ik ben blij dat je me genoeg vertrouwt om het me te vertellen." Dat was ook zo, hij had helemaal niet verwacht dat hij bevriend kon worden met Ryan na het voorval bij het meer. Hij had gedacht dat Ryan hem zou haten, maar nu waren e vrienden. Toch? Voor Kai voelde het aan als vriendschap. Hij zag dat Ryan knikte voor hij hem losliet. "Mensen zeggen het zo vaak, maar het komt allemaal wel in orde", zei Kai als laatste. "Met mij is het toch ook in orde gekomen?" Hij haalde licht een schouder op en keek Ryan aan. Hij hoefde geen antwoord op de vraag, maar dat kwam er toch, al was het niet echt een antwoord waar hij wat mee kon. “Geen idee wat jij hebt meegemaakt eigenlijk maar... de les begint bijna, ik zie je nog wel eens”, zei Ryan. Voor hij de gymzaal uitliep zwaaide hij nog naar Kai, die een beetje verbouwereerd terugzwaaide en achterbleef. Hij had gelijk, de les begon bijna, maar hij wou niet gaan. Niet na net, hij was in de war en kon niet nog meer in de war gebracht worden door lessen. De jongen ging rechtstaan en nam de basketbal terug op. Die van Ryan nam hij ook mee om achter in het rek te gaan leggen. Hij bleef even bij het rek staan en slikte. Gauw schudde hij zijn hoofd en liep weer weg van het rek. Kai draaide hij zich naar de ring toe. "Dribbelen, stilstaan en mikken", mompelde hij voor hij dat ook deed. Hij besloot dat hij nog wel even zou blijven basketten in plats van naar de les gaan. Niemand die hem in de les zou missen.

OOC: Kai ook~