Ontevreden wreef hij door zijn ogen en keek opzij. Hij wou Alyssa niet wakker doen worden dus probeerde hij stil uit zijn bed op te staan om zich aan te gaan kleden. Hij trok moe zijn broek aan en probeerde niet luidop te vloeken toen hij die amper aankreeg. Toen die eindelijk aanwas kreeg hij de knoop niet toe en puffend huppelde hij naar het kleine badkamertje toe. De knoop bleef nu eindelijk dichtzitten dus kon Kai nu wat anders doen. Hij zocht in de kast naar zijn tandeborstel en zijn tandpasta maar toen hij zich terug wou trekken uit de kast botste hij met zijn hoofd tegen het deurtje. Hij beet op zijn tong en kneep zijn ogen dicht om het niet uit te roepen. Hij ging met zijn hand naar zijn hoofd maar merkte geen bloed op dus hij had geen reden om flauw te doen. De kerel knipperde een paar keer stevig met zijn ogen en schudde zijn hoofd voor hij zijn tanden poetsten. Het was duidelijk dat hij weer een van zijn klunzige dagen had. Hij spuwde de tandpasta uit, spoelde met water en ging terug naar zijn kamer. Hij liet snel een briefje achter voor Alyssa dat hij weg was en ging nog gauw naar zijn kast om er een T-shirt uit te trekken. Zijn slaapshirt was niet zo geschikt. Met zijn nieuwe rugzak op liep hij de deur uit. Hij had echt een nieuwe rugzak gekocht want zijn oude was gescheurd. Dat had hem even zwaar gelegen want de rugzak had hij van zijn vader gekregen. En nu lag die bij het afval.

Hij duwde de deuren van de gymzaal open en keek meteen naar de drankautomaat. Er stond er weer één, dus er wat een nieuwe of ze was gerepareerd, want de vorige was vernield door Poppy. Hij liep naar de kleedkamers en kleedde zich daar gauw om naar zijn sportkleding. Hij had een hekel aan de kleedkamers. Zeker als er geen hokjes vrij waren, wat het geval was. Kai had zich dus snel omgekleed en propte de rest van zijn spullen in de hoek van de kleedkamer. Daarna ging hij naar de gymzaal en keek rond. Hij zag de rekstok en liep zo de persoon die ernaar toe liep voorbij. Hij greep de stok vast in palmgreep en draaide er omheen. Het was verre van een perfecte borstomtrek maar hij kon het nog steeds en dat vond hij het belangrijkst. De kerel keek de persoon die hij omgelolen had aan maar dacht er niet aan om zich te verontschuldigen. Zijn conditie leek echt op niets meer, hij had in geen jaren nog wat gedaan van sport, buiten weglopen van mensen die kwaad waren. Hij lachte even bij zichzelf en liep naar het midden van de gymzaal toe. Nu eens zien of er wat leuks te beleven viel. De negatieve kant van Kai zei natuurlijk meteen nee. In een sportzaal viel toch niets te beleven. En voor naar anderen mensen te kijken kwam hij ook al niet want als het mogelijk was vroeg hij hen allemaal om weg te gaan. De jongeman liep naar achterin de zaal, achter de netten in, om in het rek waarin de basket-, volley- en voetballen lagen te gaan zoeken naar een basketbal. Een sport waar hij redelijk slecht in was. Het enige dat hij een beetje kon was badminton maar hij had geen zin om een persoon te zoeken om tegen te spelen.

OOC: Ryan~

Ryan had even geglimlacht toen Kailee 'blijkbaar' als antwoord gaf, maar die glimlach verdween alweer bij het volgende dat Kailee zei. Hij was bij de kerel gaan staan en vroeg of hij oké was. De drankautomaat trok nog steeds zijn aandacht en hij wist niet echt waarom. Misschien omdat Poppy hem bijna vermoord had met het glas van die automaat.

"Fuck... you." Kailee negeerde het gemompel een beetje en dacht dat hij misschien gewoon een beetje in een slecht humeur was. Wel, hij negeerde het niet echt maar wat Ryan zei drong gewoon niet echt door. Hij had het gesnuif van Ryan in het begin al niet opgemerkt en had ook niet bijzonder veel aandacht geschonken aan het feit dat diens glimlach verdwenen was. Het was hem gewoon niet echt opgevallen doordat hij er zelf niet helemaal met zijn gedachten bijwas. Zijn gedachten zaten ver weg, een beetje overal en nergens. Zonder goede reden, maar hij had gewoon een vreemd humeur en dat zorgde ervoor dat hij niet helder kon denken. "Want, ja, zo lijkt het niet echt." Dat leek helemaal niet goed aan te komen want het volgende dat hij wist was dat Ryan hem hard tegen een muur duwde en enkele keren op zijn borstkas sloeg. Bij de eerste slag blies Kai zijn wangen op om niet te roepen. Het maakte niet uit hoe hard Ryan sloeg, hij had nog een blauwe plek op zijn borstkas en het deed pijn dat Ryan er op sloeg. De kracht waarmee hij sloeg nam af per keer dat hij sloeg en toen viel zijn hoofd op de schouder van de blauwharige kerel. De jongen die net nog kwaad leek was gaan schokschouderen. "F- fuck you..." zei hij opnieuw en Kailee wist even niet goed wat te doen. Het laatste dat hij verwacht had, was dat Ryan op zijn schouder zou huilen. Dat Ryan kwaad zou worden op hem, dat kon hij zich nog inbeelden, maar een huilende Ryan was iets waar Kai ongemakkelijk van werd. Kailee zuchtte en sloeg zijn armen om Ryan heen. Voorzichtig wreef hij over diens rug en probeerde voor zover dat ging naar Ryan te kijken. Natuurlijk ging dat voor geen meter vermits hij zijn hoofd op Kai's schouder had dus gaf hij het al snel op. Als het nu niet in deze situatie geweest was dan had hij misschien nog 'oké' geantwoord, maar hij dacht niet dat dit het juiste moment was om zo iets te zeggen. "Ryan," zei hij zacht, "Het is oké, je hoeft niet te huilen." Hij had geen flauw idee wat er aan de hand was maar hij vond het nodig om dat tegen de kerel te zeggen. Hij bleef over zijn rug wrijven want hij dacht dat dat wel zou helpen om hem te kalmeren. Kailee bleef weer even stil. "Je hoeft niet te huilen", zei hij nog eens. "Ik ben hier." Niet dat dat zo kalmerend is, dacht hij maar besloot dat niet luidop te zeggen. Hij wachtte of Ryan nog wat zei zeggen of doen voor hij nog wat bedacht om te zeggen. Hij wist niet wat te zeggen.

Hij wist even niet goed hoe hij moest reageren op Ryan die nu huilend op zijn schouder lag. Hij had nog nooit zo wat meegemaakt met hem maar besloot om zijn armen om Ryan heen te leggen om hem te troosten. Hij zei zijn naam een keer zacht en zei dat het oké was, dat hij niet hoefde te huilen. Er kwam geen reactie op dus bleef Kailee gewoon over de kerel zijn rug wrijven waarbij hij nogmaals zei dat hij niet hoefde te huilen.

"Ik ben mijn ouders kwijt, niets is oké!" zei Ryan toen het een tijdlang stil geweest was. Hij sloeg zijn armen nu ook om Kai heen die zacht knikte. Zo zat het dus, en dat was waarom hij vreemd deed. Hij had verdriet. Of hij was kwaad. En misschien zelfs beide, aan zijn krachtige handelingen en tranen te zien. "Ze... ze zijn dood Kai... Ik ben gewoon verdomme moederziel alleen..." Hij begin feller te huilen en Kai voelde hoe Ryans grip versterkte. Kai leunde met zijn wang op Ryans hoofd voor zover dat ging, want hij had zijn gezicht in Kai's trui begraven. "Het spijt me voor je. En het maakt me niets al je geen medelijden wilt. Dan nog zal ik het erg vinden voor je", mompelde hij stil. Hij wist hoe erg het was om geliefden te verliezen. En ook dat het erg was om mensen die je niet mocht maar toch een band mee had te verliezen. "Je bent nooit moederziel alleen. Er zijn altijd mensen daar voor je als je iemand nodig hebt." Hij snapte heus wel wat Ryan bedoelde met moederziel alleen zijn. Hij verstevigde zijn knuffel en wreef nog een keer over Ryans rug. "Ik begrijp hoe je je voelt", zei hij en staarde kort voor zijn uit voor hij zuchtend zijn ogen sloot. "Ik snap je helemaal." Plots zei iets in hem dat hij Ryan echt moest helpen, zelfs al zou hij niet willen luisteren. "Het lijkt misschien stom maar huilen helpt echt om je daarna beter te voelen. Het komt goed, je bent niet alleen. Wat je ook denkt of vindt, ik zal altijd klaarstaan om je te helpen. Ik zal altijd naar je luisteren. Ryan, je hoeft je niet alleen te voelen." Hij slikte. Hij was nog slechter met hulp aanbieden dan hij had gedacht. Hij wist wat hij Ryan duidelijk wou maken maar hij vond er niet de juiste woorden voor. "Het spijt me heel erg." Hij knipperde, zoals hij eerder al gedaan had in de badkamer, om zijn eigen tranen weg te krijgen.

Kai had geen idee hoe lang ze hier al stonden, maar het maakte hem ook niet uit, hij vond het niet leuk dat Ryan moest huilen. Hij zag er altijd zo stoer en sterk uit en nu moest hij huilen omdat hij zich alleen voelde. De kerel blokte de rest van de wereld uit en wou de jongen die nog steeds op zijn schouder lag helpen. Hij zei dat hij het begreep, want dat was ook zo. Hij begreep helemaal hoe de jongen zich voelde. Hij wou dat Ryan wist dat huilen kon helpen, want hij hoopte dat de kerel er zich later niet voor zou schamen dat hij zijn emoties voor een keer toonden. Zelfs had Kailee nu ook moeite met tranen achterhouden maar hij deed zijn best en knipperde ze weg. Hij moest er nu ondertussen toch overheen zijn. Hij had laatst nog zitten huilen bij Alyssa, toen had zij hem moeten troosten, en nu kon Kai niet eens bedenken hoe hij Ryan kon troosten en helpen.

Hij zei dat het hem speet en dat deed Ryan opkijken. Gewoon hem met behuilde ogen zien staan zorgde er al voor dat Kai een steek van medelijden in zijn hart voelde. "H- het spijt je...? W- wat bedoel je?" Hij sloeg zijn ogen neer omdat hij bang was dat hij ook ging huilen als hij Ryan langer aan bleef kijken. "Ik heb je zo.. slecht behandeld. Hoe kan je dan nog in vredesnaam je... nog zo openstellen voor zo'n klootzak als ik?" Ja, waarom wou hij helpen? Kai keek weer op naar de kerel en wreef even over slapen. Hij beet op zijn lip om na te denken wat hij zou zeggen. "Omdat ik je niet ongelukkig wil zien", antwoorde hij toen stil op diens laatste vraag. "En ik zei dat het me spijt want... Uh, ik weet hoe het voelt om moederziel alleen te zijn. Je bent niet de enige." Kailee bleef weer stil maar bedacht dat hij nog wat te zeggen had. "Twee van de drie personen van mijn gezin zijn overleden en mijn moeder is me liever kwijt dan rijk dus ik kan me wel vinden in het alleen zijn", voegde hij eraan toe. Het was niet honderd procent waar, zijn tante had geen hekel aan hem maar hij vertrouwde haar niet genoeg om tegen te vertellen hoe hij zich voelde. Alyssa was geen familie, en met haar kon en wou hij ook niet over alles praten. "Je bent niet noodzakelijk een klootzak." Hij zuchtte kort. "Ik weet niet wat je bent. Maar wat dan ook, het beïnvloedt mijn keuze niet om je te willen helpen." Hij keek Ryan aan en glimlachte zwak, al was het meer om te laten zien dat hij het meende want hij was niet echt in de stemming om te glimlachen. "En zo slecht heb je me nu ook niet behandeld... Ik heb erger meegemaakt", zei hij, proberend om niet alle herinneringen aan zijn vorige school op te halen. "Zoals ik zei, ik wil je gewoon niet ongelukkig zien." Hij keek terug weg van de jongeman voor hem.

Ryan zei dat hij zich slecht voelde om hoe hij gedaan had, en dat zorgde er ook voor dat Kai zich wat schuldig voelde want hij wou juist niet dat Ryan zich rot voelde. Toen hij vroeg of Kai hem kon vergeven en die hmm antwoorde zag hij dat Ryan nu voor de verandering een keer rood werd. Meestal was hij dat zelf. Maar hij zei dat hij hem kon vergeven. Natuurlijk, hij zag zichzelf niet als iemand die niet gauw vergaf. Iedereen verdiende een tweede kans. Of misschien zelfs een derde en vierde. "Maar dan mag je het niet opnieuw doen.” De jongeman knikte als antwoord en opgelucht keek Kai voor zich uit.

"Het spijt me van je moeder, Ryan." Kailee keek een beetje opzij naar Ryan maar zweeg verder. "Mijn vader is overleden doordat hij te zwak was om zijn ziekten te overleven en mijn broertje is een heel verhaal op zich", zei hij. Hij was best blij dat de kerel naast hem er niet verder op door ging of over vroeg want dan had Kai vast wat verzonnen omdat hij echt niet wou vertellen wat er gebeurd was. Toch niet nu. Wie weet was Ryan maar een toneeltje aan het opvoeren. Nee, hij moest niet alles negatief bekijken. Hij moest gewoon vertrouwen dat Ryan echt vriendelijk tegen hem deed. Dat was het moeilijke van iemand vertrouwen. "Mijn moeder geeft me de schuld van mijn broers dood, en gelijk heeft ze, maar het is haast alsof ik voor haar ook dood ben." Hij legde zijn kin op zijn knieën. "En ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik altijd zo awkward doe." Dat lag hem misschien nog het moeilijkst, dat hij altijd zo stom reageerde als Ryan wat zei of deed. Hij had door zijn ogen gewreven maar toen hij naar Ryan keek zag hij dat die glimlachte voor hij antwoord gaf. “Dude, je bent een eigen persoon, je mag van mij gerust zo awkward zijn als je wilt. It suits ya.” Er verscheen een glimlach op Kailee's gezicht. Hij keek weer voor zich uit en voelde zich opgelucht dat Ryan zich beter leek te voelen. Hij was in ieder geval gekalmeerd. Zo leek het toch. “Weet je, je bent een chille kerel, ik vertrouw je.” Nu keek hij wel terug opzij en glimlachte opnieuw even. Ryan zette een bril op. “Niet veel mensen weten dat ik kleurenblind ben en slecht zie, dus je bent een van de weinigen, nou niet gaan lachen okay?” Kai wreef door zijn haar en schudde zijn hoofd. "Ik heb geen reden om daarmee te lachen", antwoorde hij. "Plus het staat je wel." Voor de derde keer glimlachte hij voor hij terug wat serieuzer keek. Lang kon hij dat echter niet volhouden. Al gauw had hij terug een glimlach op zijn gezicht staan, al was hij niet zeker waarom. Het gaf gewoon zo'n leuk gevoel dat Ryan zei dat hij hem vertrouwde. Het was niet iets wat je iedere dag hoorde, maar het was zeker leuk als iemand je vertrouwde. "Dan zal ik nu al weer awkward wezen", zei hij en haalde zijn armen om zijn knieën uit om die om Ryan te slaan. "Dankjewel", glimlachte Kailee. Hij was zelf niet zeker waarom hij hem nu bedankte, maar hij vond dat hij dat mocht. Hij was de jongen dankbaar want hij was toch liever niet altijd ongemakkelijk als hij in Ryans buurt was. Hij bleef zo even zitten met zijn armen rond Ryan voor hij ze terugtrok. "Het spijt me", zei hij en sloeg een hand voor zijn mond om zijn grijns te verbergen.

“Niet veel mensen weten dat ik kleurenblind ben en slecht zie, dus je bent een van de weinigen, nou niet gaan lachen okay?” Hij vond het wel grappig dat Ryan plots in één dag zo sterk veranderd leek. De Ryan die hij het eerst ontmoet leek was nu nog enkel aanwezig in Kai's herinneringen, maar hij vond het leuker als die kerel gewoon deed zoals hij nu deed. Gewoon ... Vriendelijk.

Nadat Ryan zijn bril had opgezet had Kai gezegd dat hij opnieuw awkward ging doen. Hij had zijn armen in plaats van rond zijn knieën nu rond Ryan geslagen en bedanlte die met een glimlach, al was hij helemaal niet zeker waarom hij hem bedankte. Hij merkte haast niet op dat Ryan verstijfde toen hij hem omhelsde. Hij bleef zo even zitten voor hij zijn armen terugtrok en een hand voor zijn mond sloeg waarbij hij een verontschuldiging mompelde. Hij had zijn hand meer voor zijn mond geslagen om een grijns te verbergen dan voor een andere reden. Hij hoorde naast hem dat de kerel grinnikte om vervolgens zijn armen om Kai heen te slaan en tegen hem op te leunen. "No problemo, doe het alleen niet zo onverwacht dude, ik was aan het nadenken, ik ben een vent, ik kan niet multitasken." Hij lachte zacht. "Maar, je bent echt kierewiet, alleen gekken gaan met mij om," zei de jongen toen hij Kailee losliet. Die haalde lichtjes zijn schouders op, lichtjes omdat Ryan nog tegen hem aanleunde. "Misschien ben ik dan inderdaad wel gek", zei hij. Niet dat het hem erg veel uitmaakte, hij was al vaak genoeg gek genoemd en hij vond het amusant hoe mensen dachten dat het hem raakte als ze hem gek noemden. Het was net zo erg als hem Blue of Smurf noemen, na een tijd wordt het wel vervelend maar het is niet iets waarvoor je wekenlang gaat zitten mokken. Hij schudde zijn hoofd zacht om de gedachten weg te krijgen en luisterde naar Ryan, die was beginnen zingen. Kai had hem horen zingen toen hij aankwam bij de gymzaal maar nu kon hij hem ook werkelijk verstaan.

"Ik wist niet dat je kon zingen", zei de jongen en wreef met de rug van zijn hand over zijn bovenlip en neus waarbij hij glimlachte. Wel, niet dat hij veel wist over hem. Het meeste dat hij van Ryan wist was waarschijnlijk wat die hem nog niet eens een halfuur geleden over zijn familie verteld had. Kailee liet zijn knieën terug wat onderuit zakken want zijn onderrug begon pijn te doen van zijn knieën bij zijn borstkas te houden. "Je zou er wat mee moeten doen." Hij zuchtte licht onder zijn adem door en blies een verloren lok haar uit zijn gezicht. "Mensen inspireren en muziek maken enzo." Dat had hij altijd wel willen doen, sinds hij redelijk goed bevriend was met de muziekleerkracht van zijn vorige school. Die zou hem wat doen als hij wist dat Kai te lui was om zijn gitaar uit te halen. Het instrument lag nog steeds boven op zijn kast in de gitaarkoffer. Hij wist niet eens of hij zich de code nog herinnerde. Oh, jawel. Hij knipperde met zijn ogen en keek naar Ryan. "Ik zie je al op een podium staan", lachte Kai. Hij lachte niet omdat hij het slecht bedoelde, maar omdat het hem best wel grappig zou lijken om Ryan op een podium te zien staan.

Kai had zijn armen om Ryan geslagen gehad maar had niet gemerkt dat deze verstijfde. Hij had zo even gezeten maar had toen losgelaten en had sorry gezegd.  "No problemo, doe het alleen niet zo onverwacht dude, ik was aan het nadenken, ik ben een vent, ik kan niet multitasken," zei Ryan die hem nu in een omhelzing had. Daarna liet hij hem wel los, maar bleef toch leunen.
Ryan was beginnen met zingen en de blauwharige jongen luisterde naar zijn gezang.

Toen het nummer uitgezongen was zei Kai dat hij niet wist dat Ryan kon zingen. "Je zou er wat mee moeten doen." Hij zuchtte en blies een lok uit zijn gezicht die moeilijk deed. "Mensen inspireren en muziek maken enzo." Hij keek omhoog naar Ryans hand toen hij met zijn vinger de lok naar zijn plaats duwde. Hij leek Kai's gezicht te inspecteren met een frons maar hij wisselde die in voor een glimlach. "Ik zie je al op een podium staan", lachte Kailee maar Ryan schudde zijn hoofd. “Ik weet niet dude, zo geweldig ben ik niet hoor,” zei hij met een lach. Hij stond op en nam de basketbal op. Kailee keek toe hoe hij naar de ring dribbelde en dan dunkte. Hij trok een wenkbrauw op toen Ryan aan de ring kon blijven hangen. Hij kon zich al inbeelden hoe hij zelf direct weer naar onder zou getrokken worden door de zwaartekracht. De jongen liet de ring terug los en trok zijn shirt goed, maar Kai had zijn spieren kunnen zien en voelde dat zijn wangen warmer werden wat erop wees dat hij bloosde. Hij keek voor zich uit tot Ryan weer naast Kai kwam zitten met de basketbal die op zijn vinger draaide. “Wat zijn jou hobbies? Ik heb zo ’t vreemde gevoel dat ik je wil en moet leren kennen.” Kailee glimlachte bij zijn laaste woorden en en moest even echt nadenken wat zijn hobbies waren. Hij wist dat iedereen slapen tegenwoordig ook al een hobby zag, maar zelfs dat deed hij niet graag. Simpelweg doordat het zo moeizaam ging. "Ik speel gitaar, maar ik heb het al een hele tijd niet meer gedaan", zei Kai en dacht verder na. Hij besloot dat hij de koffer van zijn kast zou halen zodra hij terug op zijn kamer kwam. Hij wreef over het opgeschoren gedeelte van zijn haar. "En ik doe wel graag badminton", lachte hij erachterna. Wat een meidensport, maar okay. het was de enige die hij wat graag deed, al zag hij andere mensen af en toe wel eens graag sporten. Niet dat hij naar een wedstrijd zou gaan, of toch niet vrijwillig. Tenzij dat er een vriend of vriendin meedeed, dan zou hij wel gaan kijken. "Voor de rest heb ik niet echt veel hobbies. Ik schrijf graag, wat vreemd is want ik lees niet graag, maar ik schrijf dan ook geen verhalen. Gewoon brieven naar mijn tante en mijn moeder." Hij tuitte zijn lippen en dacht na maar schudde toen zijn hoofd. "Dat zal het al ongeveer zo'n beetje zijn." Hij had een bijzonder saai leven als hij erover nadacht. Toch glimlachte hij nog steeds. "En de jouwe?" vroeg hij nu op zijn beurt. Ryan leek wel alsof hij van sporten hield, maar misschien had hij van nature een sterk lichaam. "Want als jij mij moet leren kennen, dan ik jou ook." Hij lachte zijn tanden bloot en sloeg weer een hand voor zijn mond waarachter hij zijn lach in een glimlach deed veranderen. Het was blijkbaar een nieuwe tic dat hij dat deed, zijn (glim)lach/grinnik verschuilen achter zijn hand. En eigelijk stoorde het hem niet eens echt. beter dan continue blozen, toch?

"Ik speel gitaar, maar ik heb het al een hele tijd niet meer gedaan”, zei hij en keek naar de wegstuiterende bal. "En ik doe wel graag badminton." Hij lachte er wat mee omdat hij het nu niet bepaald de mannelijkste sport vond. “Badminton’s wel cool, ik kan het wel voor geen meter dus ik oefen er ook niet op”, zei Ryan en Kai glimlachte even erom voor hij verder sprak. "Voor de rest heb ik niet echt veel hobbies. Ik schrijf graag, wat vreemd is want ik lees niet graag, maar ik schrijf dan ook geen verhalen. Gewoon brieven naar mijn tante en mijn moeder." Hij had zijn lippen getuit en nagedacht maar was verder niet op nog iets gekomen. "Dat zal het al ongeveer zo'n beetje zijn", besloot hij toen.

“Het is nice dat je familiale contacten hoog in het vaandel neemt dude, hou dat zo makker.” Kailee knikte kort en probeerde niet te veel aandacht te besteden aan het gefrunnik van de kerel naast hem omdat hij niet dacht dat dat erg leuk zou zijn voor Ryan. Hij kaatste nu de vraag terug naar Ryan, wat zijn hobbies waren. "Want als jij mij moet leren kennen, dan ik jou ook." Hij lachte maar hield zijn hand voor zijn mond om daar die lach naar een glimlach te doen transformeren. Hij zag dat Ryan zijn wenkbrauwen optrok maar als Kai bij ieder ding dat hij deed moest nadenken dan zou hij al snel ongelukkig raken, dus besloot hij om er geen aandacht aan te schenken en gewoon te doen zoals hij wou. Hij haalde zijn hand weer voor zijn mond uit en wachtte op Ryans antwoord. “Ehm... goh... Ik hou wel van basket, voetbal, lezen, zingen, dansen, grappen uithalen, m’n haar kleuren, magie in general en met vrienden rondhangen... ik denk dat dat het zowat is..” Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog bij 'haar verven' omdat hij dat zelf vergeten was op te noemen. Maar dat had hij zelfs vast wel kunnen raden, niemand die dacht dat blauw zijn natuurlijke haarkleur was, of het moest al iemand zijn die niet bijzonder slim was. Of natuurlijk een klein kind. Die dachten wel vaker dat mensen echt blauw haar konden hebben. “En als je wilt weten of ik kan dansen, ja dat kan ik en ik wil het je met plezier tonen als je wilt?” Kailee keek terug naar Ryan en knikte. Als hij het wou laten zien, waarom zou hij dan nee zeggen. "Laat maar zien", zei hij vriendelijk. "Zolang het geen ballroom is want ik doe niet mee." Hij grijnsde en zette zich rechter tegen de muur op. Hij moest een paar nachten goed kunnen slapen want de rugpijn begon te verergeren. De jongeman wreef nog eens over zijn gezicht en geeuwde even voor hij terug naar Ryan keek. "Heb je muziek bij je?" vroeg hij, maar zijn gedachten bleven al niet echt lang bij Ryan want hij dacht dat hij wou dat hij koffie gehad had die ochtend. Hij zag er net niet als een halve zombie uit, maar dan met wat kleur in zijn gezicht. Kai knipperde met zijn ogen en bewoog zijn hoofd even naar links en rechts om zijn nek los te maken.

"Laat maar zien", zei Kailee. "Zolang het geen ballroom is want ik doe niet mee." Een grijns sierde zijn gezicht nu ondertussen terwijl hij rechter tegen de muur ging zitten. “Nah ’t is geen ballroom, ik heb geen idee hoe ik deze stijl moet noemen eigenlijk”, lachte Ryan die rechtstond en zijn broek omhoog trok. Riemen waren zo'n handige dingen soms, maar dat ging natuurlijk niet goed in combinatie met een sportbroek. Alhoewel. “Yo, je ziet er moe uit, in mijn tas zit koffie als je dat lust.” De kerel deed zijn tas af en schoof h'm naar Kai toe. Die opende maar wat graag de tas en haalde er de thermos koffie uit. "Mmm", zei hij goedkeurend terwijl hij opstond om een plastiek bekertje te nemen. Hij goot er van de koffie in en stak de thermos terug in Ryans tas. Hij hield zijn handen rond het bekertje en voelde de warmte van de koffie door het plastiek heen. Voorzichtig nam hij een slok en vroeg aan Ryan of hij muziek bijhad. Die knikte. “Yup, alleen is’t wel geen heavy shit die ik normaal luister, maar ’t is wel aangenaam om op te dansen.” Nu knikte Kailee en haalde terwijl ook licht een schouder op. Niet alles moest altijd heavy zijn. Wat anders kon ook leuk zijn.

Ryan haalde een cd uit zijn tas. Kailee dronk nog een slok van de koffie en voelde het nabranden in zijn keel. Dat was eens een keer warme koffie. Meestal had hij halflauwe koffie staan omdat hij het vergat op te drinken of doordat iemand er te veel melk in kiepte. De blauwharige kerel keek hoe de ander de cd in de speler deed en zich naar hem toedraaide. De grijns op Ryans gezicht was niet te missen en de knipoog die hij gaf zorgde ervoor dat Kailee in de lach schoot, maar anders dan dat hij gewoon zou lachen om een grap. Hij stak zijn gezicht terug weg achter zijn handen om een slok van zijn koffie te nemen. Nope, hij zou die knipoog maar best negeren. Hij wou niet awkward meer zijn.

Ryan was begonnen met dansen en Kai was misschien toch een beetje verbaasd. Hij had wel gedacht dat Ryan kon dansen -anders zou hij het toch niet voordoen- maar hij was zelfs beter dan dat Kai gedacht had. Een glimlach verscheen op zijn gezicht bij het dansje, zeker omdt Ryan er zo een serieus gezicht bij trok. De blauwharige kerel was met zijn hoofd op het ritme van de muziek mee gaan knikken. Hij had geen idee welk nummer het was maar hij vond het geweldig in combinatie met het dansje. Het was zo'n liedje dat waarschijnlijk de rest van de dag in zijn hoofd ging blijven hangen, maar waar hij zich niet eens zo erg aan stoorde doordat het vrolijk was. Hij dronk het laatste beetje koffie uit en zette het lege bekertje naast zich heen voor hij zijn ogen weer op Ryan richtten.

Toen het nummer uit was sloeg Kai zijn handen in elkaar, nog steeds met die glimlach op zijn gezicht. "Dat was zelfs nog beter dan ik verwacht had", zei hij tegen Ryan toen hij zijn handen terug in zijn schoot gelegd had. "Maar het is maar dansen hoor, je keek alsof je een spin op de muur moest proberen te vinden van tien meter afstand." Hij grijnsde even en duwde zichzelf op. Hij bukte terug om het bekertje op te nemen en wierp het naar de vuilbak die op amper drie meter afstand stond. Natuurlijk miste hij weer. "Urgh", mopperde hij en liep naar de vuilbak om het bekertje er nu wel in te gooien. Hij draaide zich naar Ryan. "Maar dat was echt heel erg cool, man." Hij lachte naar hem. En hij meende het, hij vond het echt cool, dat dansen van Ryan. Kailee krabde aan zijn nek en likte een restje koffie van zijn lip af. "Dansen en zingen, je kan al een boysband in", grijnsde Kailee naar hem.

Ryan kwam terug zitten toen hij klaar was met dansen. Hij hoorde dat hij wat mompelde, maar Kai kon niet verstaan wat hij precies zei. Het was wel duidelijk dat het dansen niet zo gemakkelijk was als hij het eruit had zien doen want hij was helemaal bezweet. "Maar het is maar dansen hoor, je keek alsof je een spin op de muur moest proberen te vinden van tien meter afstand", zei Kai tegen hem. “Ik wou ’t goed doen, dus dan moet ik me concentreren, plus ik heb nog nooit voor iemand gedanst eigenlijk”, antwoorde Ryan die zijn tanktop uitdeed. Hij keek naar hem en de blauwharige kerel voelde hoe zijn kaken weer roder kleurden. Hij sloeg zijn ogen neer, ook al waren hem schrammen opgevallen. Maar hij wou niet naar Ryans bovenlichaam blijven kijken, dat was gewoon raar voor hen beiden. En dan zou hij vreselijk opvallend beginnen met blozen. Dus Ryan had nog nooit voor iemand gedanst. "Ik ga me haast speciaal voelen", zei Kai met een halve lach terwijl hij toekeek hoe Ryan zijn cd wegstak.

"Dansen en zingen, je kan al een boysband in", had hij met een grijns gezegd. Hij kon het zich niet inbeelden, maar het leek hem wel grappig. Maar aan boysbands was niet echt veel. Het waren altijd gewoon jongens die door iedereen veel te knap gevonden werden en die toevallig nog goed konden zingen en dansen. Het was vast niets voor Ryan. Zelf zou hij ook liever niet in een boysband zitten.Ryan leek het even moeilijk te hebben met zijn koffie waardoor Kai in de lach schoot. "Dude, ik kan screamen, ik ga niet in een boysband, ik heb liever een heavymetal band dan", zei Ryan met een grijns terwijl hij naar zijn thermos aan het kijken was. Kai maakte een instemmend geluid. “Iemand die je interesseert hier op SSA?” Kailee, die net een wimper uit zijn oog probeerde te vegen en daarmee stopte, keek naar de kerel en haalde licht een schouder op terwijl hij zijn kin was weg liet zakken in zijn shirt. Doordat hij nog steeds wat rood was van net ging hij niet veel erger blozen. Gelukkig maar. "Ja, eigenlijk wel", antwoorde hij twijfelend. Hij voelde hoe zijn hartslag versneld was en hij kon zijn hart horen kloppen in zijn oren. Jezus, kon hij nu echt niet voor één keer gewoon blijven doen. "Maar dat ligt heel erg ingewikkeld", voegde de kerel eraan toe met een halve soort lach, al was het meer om het weg te lachen. Nu wreef hij de wimper wel uit zijn oog en keek naar de kleine lastpost. Nu mocht hij een wens doen, toch? Zo deed hij het al jaren, zijn moeder had altijd gezegd dat je een wens mocht doen als je je wimper wegblies. Dus blies Kai de wimper van zijn vinger af en sloot zijn ogen even om een wens te doen. Toen hij zijn ogen terug opendeed keek hij naar Ryan. "Jij?" vroeg hij en probeerde het heel erg normaal te doen klinken. Hij wist niet zeker of hij het antwoord wel wou horen en ging dus meteen verder: "Mag ik nog wat koffie?" Hij wachtte niet echt op antwoord op de koffie vraag en nam gewoon de thermos over. Als Ryan antwoord zou geven op de vraag die hij teruggekaatst had, dan zou hij moeite moeten doen om die te verstaan doordat hij grote slok van de koffie nam. Hij voelde de hitte branden in zijn mond. Zijn ogen werden waterachtig en gauw sloot hij zijn ogen om zacht tegen zijn oogleden te duwen zodat de opgewelde tranen verdwenen. Waarom pijn direct tranen opriep had hij nooit begrepen, maar hij wist dat ze in dit geval handig waren. Nu zou hij geen excuus moeten zoeken voor als hij rood werd; hij zag nu sowieso al rood door de plotse hitte van de koffie. Hij slikte door en opende zijn ogen weer. Kai veegde met de rug van zijn hand over zijn ogen en lachte zwak. Hij gaf de thermos terug aan Ryan met een gegeneerde blik in zijn ogen en keek een beetje weg, de zaal in. Hij vroeg zich af waar de kerel heen gegaan was die hij zo ongeveer ongelopen had. Maar hij had er gen probleem mee dat hij weg was, één persoon minder die hem ongemakkelijk zag doen. Hij had voor de grap wel een keer gezegd dat hij een meester was met woorden maar niets was minder waar. Eén vraag en Kai was helemaal van zijn melk. "Een heavy metal band zei je, huh?" probeerde hij subtiel van onderwerp te veranderen maar zelfs met subtiel zijn was hij niet goed. Hij had zichzelf weer mooi voor schud gezet door gewoon proberen zichzelf te blijven. Als hij nu beter geweest zou zijn met toneel spelen, dan had hij nog normaal kunnen reageren zonder ervoor zijn tong te hoeven verbranden.

“Iemand die je interesseert hier op SSA?” had Ryan gevraagd waardoor Kai weer wat moeilijk was gaan doen. "Ja, eigenlijk wel", antwoorde hij en keek naar de kerel toen die de thermos neerzette. "Maar dat ligt heel erg ingewikkeld." Dat was ook zo, en hij hoopte echt dat Ryan er niet verder over ging vragen want hij was al beginnen met blozen gewoon door de vraag.

"Jij?" vroeg hij. "Dunno, denk't niet", antwoorde Kai die intussen al gevraagd had of hij koffie mocht. Hij hoorde hat antwoord van Ryan wel maar concentreerde zich erg op de koffie om het gevoel in zijn buik weg te krijgen. Meteen toen hij het antwoord gehoord had was de vrolijkheid wat gedaald. De pijn van de hitte van de koffie leidde hem af, en voor één keer was hij daar wel blij mee. "Te heet? Ik zal ze volgende keer wat minder warm opwarmen, cva?" Kailee voelde een huivering over zijn ruggengraat kruipen toen Ryan zijn hand op zijn rug legde, omdat hij dat niet verwacht had. Kai knikte en probeerde terug te glimlachen maar dat lukte helemaal niet goed. Hij gaf de thermos terug aan hem nadat hij gelachen had. Hij liet zijn blik afdwalen omdat hij zich nu wel redelijk stom voelde, maar besloot daar verandering in te brengen door een gesprek op te starten, voor zover hij dat kon. "Een heavy metal band zei je, huh?" vroeg hij, al was het meer om van onderwerp te veranderen. "Yea, ben een metalhead, ik kan screamen, maar waarom vraag je dat?" Kai haalde licht een schouder op en keek Ryan terug aan. "Omdat dat best wel cool is", zei hij met een lichte glimlach. "En omdat ik er niet bij stilgestaan had dat er meer mensen op SSA waren die naar metal luisteren", voegde hij eraan toe met een grijns. Niet dat hij zelf zo naar één genre gericht was, maar het was altijd leuk om anderen dezelfde muziek leuk te zien vinden. "Ik heb altijd willen kunnen screamen." Hij lachte en probeerde zich in te beelden hoe slecht dat zou klinken met zijn stem. Het zou vreselijk klinken. Hij was al zo vreselijk slecht met toonvastheid bij het zingen. Kailee ging in kleermakerszit zitten en draaide zich een halve cirkel opzij zodat hij Ryan beter aan kon kijken. "En wat ik daarstraks zei van mensen inspireren en muziek maken, dat was omdat dat me cool lijkt om te doen. Een metalband lijkt me één van de beste inspiratiebronnen." Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, blij om eindelijk wat te kunnen zeggen dat hij maar tegen een paar mensen kon zeggen die het dan ook werkelijk begrepen. Zelfs de enige vriend die hij op zijn vorige school gehad had, had altijd gezucht als Kai er over bleef praten. Hij vond muziek oké enzo, maar om naar te luisteren. Wie het was en hoe ze de muziek maakten interesseerde die kerel niet.