Haar mantel wapperde fel heen en weer op de agressieve passen die haar meesteres zette. Het was nu een half uur voordat een van nieuwe vergaderingen zou beginnen. Waarin ze weer het nutteloze gesprek zouden hebben over wie ze waren zodat de nieuwelingen mee konden komen en gezellig over koetjes en kalfjes zouden gaan spreken voordat enkele minuten voordat het uur voorbij was, ze pas werkelijk tot de orde van de dag konden komen. Iets waar ze werkelijk geen zin in had. Dit was de eerste keer dat zij een vergadering had opgeroepen en het zou proberen te leiden, maar dat er aan het einde van de dag een warm bad met rustgevende muziek op haar zou moeten wachten was een gegeven. Zoveel macht in een kamer was niet erg, maar zeer frustrerend als iedereen iets anders in gedachten had en ze niet naar elkaar wilden luisteren. De volgende set deuren gleden open voordat ze bij de trappen aankwam die haar naar de vergaderzaal zouden leiden waar nog niemand aanwezig zou zijn. In haar armen droeg ze enkele stapels papieren, papieren die op iedere plaats aanwezig zouden zijn en waar voornamelijk haar punten op uitgelegd stonden. Ze wist dat Ronodan nog ergens over wilde spreken dus had ze zijn puntje ook op de eerste pagina gezet, maar voor de rest had ze geen reactie terug gehad over dingen die nu werkelijk van spoed waren.
Eenmaal in de kamer liet Queralena de papieren op hun rechtmatige plaatsen dwarrelen en zette daarop het kaartje met de naam van de persoon. Twee stoelen zouden leeg blijven deze keer omdat de oude magicians waren verdwenen en ze hun opvolgers nog niet hadden gemeld op de academie. Aan de andere kant kwam het ook weer goed uit. Nu hoefde ze de tafel niet te vergroten om de opvolgers erbij te laten zitten. Als Savador en Vavyendor zouden komen dan konden die bij hun eigen magie plaats gaan nemen. Met een diepe zucht liet ze zich in haar stoel vallen en sloot haar ogen, zichzelf willend om nog die laatste minuten rust te nemen voordat ze de liefheid zelf zou proberen te zijn.

♛

Queralena was nu al even terug. Het werd voor hem nogmaals bevestigd toen hij deze morgen een uitnodiging ontving in de vorm van een envelop die zomaar vanuit het niets tussen zijn stapels aan nakijkwerk neer dwarrelde. Een bittere, kluchtige comeback sinds hij haar de laatste keer aantrof in een verlaten muzieklokaal, verholen tragedies ophalend die de rest van de wereld niet mocht weten. Het deed haar status geen eer aan, en hij nam het haar kwalijk dat ze zijn beeld wat hij van haar had gehad zo schaamteloos verbogen had. Zelfs hij hield de pijn uit zijn verleden een occult, hij, die onder haar stond. Die breekbaarheid waar hij toen een glimp van had opgevangen had hem misselijk gemaakt, maakte ertoe dat hij met de uitnodiging in zijn handen even twijfelend voor het haardvuur had gestaan. Verbranden of in bewaring houden? Hij had voor het laatste gekozen. Puur uit verwachtingsvolle curiositeit, uiteraard. Want wat kon er zo belangrijk zijn om alle Legendarische Magiërs en diens opvolgers op te trommelen? Hij voelde niets voor een gezellig theekransje; het moest vast meer zijn dan dat. Dat was de reden geweest waarom hij zijn lessen voor die middag verschoven had, tot vreugde van zijn leerlingen, en nu in een stevige tred met wapperende mantel in zijn kielzog richting te Torens beende. Immers hield hij nog steeds de titel als opvolger. Hij werd geacht om te komen en kon het niet maken belangrijke informatie mis te lopen. Anders dan zijn leermeesteres hechtte hij niet zoveel aan emotionele normen en waarden die hem in de weg stonden, dacht hij bitter. En dat zou hij bewijzen ook.
De zoom van zijn mantel viel roerloos om zijn benen heen op het moment dat hij voor de deur tot stilstand kwam. Erachter bevond zich de indrukwekkende Vergaderzaal, met boekenkasten van de vloer tot het met Babylonische engelen beschilderde plafond, die op het hoge gezelschap aan de ronde tafel neerkeken vanaf hun wolken tegen een strakblauwe hemel. Toen hij binnentrad en hij even bleef staan om de situatie in hem op te nemen, viel dat majestueuze hem behoorlijk tegen. Er waren nog maar drie aanwezigen, inclusief de brenger van de boodschap zelf. Vrouwe Queralena respecteerde hij, ondanks haar flaws, en ook Ronodan, met wie hij het goed kon vinden, kreeg een stijf knikje ter begroeting. De derde, een nerveuze man met handschoenen en een ongemakkelijke indruk, liep hij straf negerend voorbij alsof hij lucht was. Als je al niet eens de simpele opgave kon volbrengen om op je zitvlak te gaan zitten -  
Zichtbaar sardonisch liet hij zijn blik over het karige gezelschap glijden, een vluchtig bij elkaar geraapt stel; de een ongeamuseerd, de ander als een stijve houten kapstok de wacht houdend bij zijn stoel, de laatste in opperste kalmte achter haar tafel alsof de vergadering al even bezig was. De komedie.
'Vanwaar deze.. aangename gelegenheid?' Met een hand op zijn borst, tussen zijn gewaden geplaatst, verplaatste hij zich naar de tafel en deed hij zijn sarcasme eer aan door Queralena met quasi-verwonderd opgetrokken wenkbrauwen een blik toe te werpen terwijl hij op zijn bestemde plaats neerzeeg.

Met een trage snelheid landde de shuttle met een heus kabaal op het platform. Veel tijd had een zekere passagier niet om uit te stappen, want hij stond ongeduldig vooraan. Hij had een nette zwarte jas aan die tot net onder zijn heupen kwam. Daaronder een spijkerbroek die met matte schoenen in verbinding stond met de ondergrond van de shuttle. Zijn haren waren netjes opzij gekamt en zijn horloge werd regelmatig bekeken. Hij had nog ruime tijd om even gedag te zeggen tegen Aageth en door te gaan naar de vergaderzaal. Savador wist van zijn wat langere vertrek en Norwood had zijn lessen overlegd met Jareth die ze hier en daar verzorgen kon. Norwood had een expeditie waar hij bij aanwezig moest zijn om de desbetreffende nieuwe gronden van Gren, die recentelijk ontdekt waren, mee te bestuderen. Wederom een interessante leidinggevende functie die goed betaalde deze keer. Norwood mocht niet klagen, maar hij verkoos liever het werk op de academie. En hij was blij toen Jareth hem met spoed benaderde. Een vergadering! Helemaal mooi om even terug te zijn op de academie voor een dag of twee. Even het vertrouwde opsnuiven en dan weer door naar de expeditie. Die lag namelijk nu stil voor de dagen dat Norwood weg was en in een nabij gelegen kampement werd er nu rust ingepland voor de expeditieleden. Ongetwijfeld zag Savador dit als een opluchting. Geen Norwood in de vergaderzaal voor uren moeten zien. Hah! Had de beste man even pech dat Norwood prioriteiten kon stellen en toch even langs kon komen bij een oproep. Het was echter wel dat hij geen onderwerpen tijdig kon doorgeven daardoor, maar hij vertrouwde er op dat Jareth deze zaken zou afhandelen met zijn collega magiër in de legendarische orde.
Zijn manteljas had hij nog aan en hij streek hem even glad terwijl hij zijn notitiemap onder zijn bovenarm geklemd hield. De schoudertas die al net zo netjes zwart was had hij niet af kunnen doen en hij duwde de klink kalm naar beneden. Zijn blik beduusd over het feit dat het nog zo’n lage opkomst was. Zelfs Jareth was er nog niet. Zonder een woord te zeggen knoopte hij zijn jas los en hing deze aan een kapstok die stond vlak bij de deur. Zijn tas zette hij er netjes bij neer en hij liep met zijn notitieblok en pen richting de betreffende tafel waar ze nu uren lang aan zouden gaan zitten. Norwood had Savador gezien, maar gunde hem weinig blik waardig. Hij knikte beleefd naar Ronodan en Queralena. ‘Het ziet er naar uit dat ik het nog net aan heb weten te halen,’ sprak hij met een tevreden toon in zijn stem. ‘Jareth heeft als het goed is een bericht gestuurd naar u, vrouwe van het duister. Betreffende mijn afwezigheid op de academie de laatste paar weken,’ sprak hij met een zakelijke toon. ‘In iedergeval heeft u nu bevestiging dat ik toch aanwezig kon zijn,’ sprak Norwood. In de afwezigheid van Queralena was er veel gebeurd. Van de wanhopige man vol verdriet die aan haar voeten smekend lag om wat training was een kei harde, zelfverkzekerde man gekomen die nog een stukje ondernemend werd ook. Niets mis mee, vond Norwood. Tot ongenoegen van enkele hier in de zaal. (Voor het gemak even geen namen noemen, hè Savador?) Norwood zeeg neer op de zetel waar zijn naam voor stond en sloeg zijn armen over elkaar en bestudeerde het overige gezelschap, terwijl zijn ogen kort bleven hangen op het onbekende gezicht dat zich als onzeker figuur afschilderde in de ruimte.

Jareth had zijn ogen stijf dicht geknepen. Hij zat in lotus houding op de grond en strengen klimop probeerde zich om zijn lijf te wikkelen. Een diepe frons stond in zijn voorhoofd gegroefd. Ferost pestte hem daar vroeger altijd mee wanneer hij zich heel diep probeerde te concentreren. ''Straks staat je gezicht voor altijd zo'' zei hij dan. Met een zucht liet Jareth zijn ingehouden adem ontsnappen en ontspande hij zijn lichaam. Langzaam gingen zijn ogen weer open. De gedachte aan zijn oude vriend had zijn concentratie verbroken. Ragna keek verbaasd op toen ze merkte dat Jareth weer in beweging was gekomen. Ze stond op en rekte zich uit waarna ze naar Jareth toe liep en voor zijn voeten ging zitten. Haar staart had ze sierlijk om haar poten geslagen. Nieuwsgierig keek ze hem aan. Jareth, die ondertussen was opgestaan, boog zich voorover om haar even achter haar oren te kriebelen. Ze sloot haar ogen om nog meer van de aandacht te genieten. Jareth glimlachte even lichtjes. Misschien was het beter dat Ferost hem uit zijn concentratie had gehaald. Hij had toch een vergadering. Jareth liet zijn zwarte jas van zijn schouders glijden en trok zijn bruine overhemd uit die beide waren opgeëist door de klimop. Hij trok wel even snel iets anders aan. Het werd een donker shirt met lange mouwen. In zijn jas viel het nooit zo op. Maar in een shirt zag je pas hoe onnatuurlijk slank Jareth was voor een man. Hij was pezig, maar zeker niet breed gebouwd. In het voorbijgaan had Ragna hem hoopvol aangekeken. Maar Jareth had zijn hoofd geschuwd. 'Ik heb een vergadering. Daar ga jij je alleen maar vervelen,' verontschuldigde hij zich. Maar de vos scheen het te begrijpen. Ze bleef in elk geval rustig zitten waar ze zat.

Het was al aardig druk in de vergaderzaal. Jareth herkende Queralena en knikte haar vriendelijk toe, evenals de voor hem onbekende man. Ook Norwood kreeg een vriendschappelijk begroetend gebaar. Zelfs Savador kreeg een knikje. Hetzij erg stijf en zakelijk gegeven. Ronodan daarentegen werd enkel koud aangestaard. Maar ook dat duurde niet lang. Al snel liet Jareth de man voor wat hij was en zocht zijn eigen plek aan de tafel op.