Strange, those fools thinks I like them...

Eindelijk, alsof die bel nooit zou gaan! De leerlingen schoven hun stoel aan en groeten hem terwijl ze hun tassen probeerden dicht te ritsen. Sommige gunde hij een kort knikje maar meer ook niet. Het lot van een stagair; proeflessen. Goed, dat had hij kunnen weten toen hij hier kwam solliciteren. Nouja, misschien iets te koppig geweest omdat niet even na te checken. 'Niet vergeten: morgen wil ik een duidelijk verslag zien over de grondbeginselen en wie het niet af heeft kan een week nablijven.' Stilletjes genoot hij van de invloed die hij had maar hij moest ook weer niet te los komen. Morgen zou hem het lachen wel vergaan als een paar leerlingen, dat wist hij nu al zeker, hun verslag niet af hadden en hij dus ook een hele week met die snotneuzen moest doorbrengen.
Hij schreef nog snel de laatste dingetjes op en wachtte tot de laatste leerling het lokaal uit was. Hij maakte even een briefje voor miss Katherine dat hij de sleutel had en liet toen zijn spullen verdwijnen. Simpel as hell.
Zijn paarse ogen staarden door het raam naar buiten. Wat een toestand weer, al die moeilijkheden. Blij dat hij er zo veel mogelijk buiten bleef.

(anyone, ja surry, een beetje flut maar ik moet weer actief met meneer worden)

Linde's hoofd veerde omhoof toen ze de stagiair nadrukkelijk het huiswerk hoorde zeggen. Bijna iedereen had zijn tas al ingepakt. Zag ze toen ze voor zich uit keek. Haar tafel stond achter in de klas wat zo zijn voordelen en nadelen had. Het grootste voordeel was dat je lekker kon luieren zonder echt te storen. Maar ook werd je sneller verdacht van briefjes schrijven en al dat soort zooi. Snel propte Linde haar boeken in haar tas. Haar etui volgde. Dam! die stomme rits was kapot ja. Al haar potloden vielen op de grond en rolde echt alle kanten op. De klas stroomde al leeg terwijl Linde nog op haar hurken zat op zoek naar al haar pennen en potloden. ''Die moet echt gerepareerd worden!'' Mompelde Linde chagrijnig. Als alles gewoon goed was gegaan dan had ze nu al buiten kunnen zitten en een peuk kunnen hebben opsteken. Ze zou vervolgens naar de grote zaal gaan op zoek naar een broodje mozzarella, haar lievelings. Dan zou ze een rustig plekje zoeken waar ze ongestoord kon zitten of huiswerk-strafwerk maken. Maar die potloden van haar maakte haar toch momenteel het leven zuur. Linde mompelde in zichzelf een spreuk en de rits van haar etui waar ze vol aandacht naar keek klikte weer in elkaar en liet een keer zien hoe goed hij open en dicht kon. Linde glimlachte toch een flauwe glimlach. Een simpele spreuk waar je toch heel veel aan had! Wist ze nu ook de spreuk nog maar waardoor zijn niet hoefde te zoeken naar de potloden maar dat die gewoon naar haar kwamen. Ja! Daar was de laatste, groen. Linde kwam met een ruk overeind. Domme actie! Een doffe klap hield haar tegen. Een scheut pijn. ''****'' Vloekte Linde terwijl ze overeind kwam. Haar ene hand hield ze tegen haar hoofd en met de andere probeerde ze de potloden in haar etui te doen. Dat was een actie die gedoemd was te mislukken. Ghirahim stond nog steeds in het lokaal. Waarschijnlijk te wachten op haar zodat hij na haar de deur kon sluiten. ''Sorry. Mijn spullen waren gevallen.'' Zei Linde als excuus.

Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten door een harde BONK! gevolgd door een scheldpartij van woede.Met een ruk draaide hij zijn gezicht naar de klas. For gods sake...! Iedereen was al weg maar boven een tafel vooraan kwam een hoofd tevoorschijn. Linde, want zo heette ze, had kennelijk haar hoofd tegen de onderkant van de tafel keknald. Een lichtelijk leedvermaak maakte zich van hem meester. ''Sorry. Mijn spullen waren gevallen.'' Zei Linde als excuus. Ghirahim trok een wenkbrauw omhoog en keek haar sceptisch aan. 'Dat had ik begrepen Jue.' zei hij geïrriteerd. Ja zeg, hij ging zijn tijd niet verspillen aan leerlingen die hun spullen niet bij elkaar konden houden. Linde was ook niet een van de sympathiekste leerlingen, sterk integendeel; hondsbrutaal als het erop aankwam en nooit enig respect voor haar medeleerlingen waarvan sommige wel wilden werken. Maar ze was één van de vele nietsnutten, nee, echt niet de enige.
Hij wuifde ongeduldig met zijn hand wat inhield dat ze moest verdwijnen. 'Je houding betreurt me Jue, als je naast je onverantwoordelijke gedrag ook al niet in staat blijkt om spullen mee te nemen die niet kapot zijn.' En daar was hij dus volleerd magican voor. Heel onverklaarbaar maar o zo geweldig om te gebruiken.

'Dat had ik begrepen Jue.' zei Ghirahim geïrriteerd. Met een wenkbrauw opgetrokken keek hij naar haar. Verveeld keek ze terug. ''Sorry hoor.'' Mompelde ze nogmaals geërgerd. Waarom deed die gast opeens zo raar? Wat had ze verkeerd gedaan. Natuurlijk wist Linde dat precies, maar ze vond het wel leuk om lekker te doen alsof ze nergens vanaf wist. Hij probeerde haar weg te wuiven terwijl hij zei. 'Je houding betreurt me Jue, als je naast je onverantwoordelijke gedrag ook al niet in staat blijkt om spullen mee te nemen die niet kapot zijn.' Wat een loser. Hal hij het zo wilde spelen dan kon hij dat ook mooi terug verwachten. ''Mijn onverantwoordelijke gedrag komt door uw onverantwoordelijke saaie lessen waar niemand iets van leert. En u wil leraar worden? Ik ben benieuwd of je überhaupt ergens wordt aangenomen! En trouwens, heb ik al gezegd dat uw kapsel helemaal uit de mode is. Iedereen lacht erom achter uw rug, ik vond dat het gezegd moest worden...'' Met een glimlach keek ze hem in zijn ogen. Linde had ongeveer tegen elke leraar iets in vergelijking gezegd, en altijd werd het verkeert opgevat. Wat uiterst grappig was. Omdat boze, meestal rode, leraren echt heel erg leuk waren om eens flink uit te lokken. Het was helemaal niet zo dat d mensen in haar klas niets leerde bij de lessen, maar voor Linde gelde dat wel. Alles was zo makkelijk. Een keer doorlezen en ze kon een 10 krijgen voor een super moeilijk proefwerk. Ze zou zo haar examen kunnen halen, misschien, als ze wel iets meer haar best deed. En trouwens het haar van Ghirahim was helemaal niet zo lelijk. Linde vond het eigenlijk wel cool. Het was wel apart en het stond hem wel. Maar ze moest het gewoon zeggen, aangezien de meeste mensen er niet tegen kunnen als er iets over hun uiterlijk wordt gezegd. En omdat zijn haar nogal opviel had ze dat gekozen om over te beginnen.

Achzo, mevrouw dacht dat ze brutaal kon worden. ''Mijn onverantwoordelijke gedrag komt door uw onverantwoordelijke saaie lessen waar niemand iets van leert. En u wil leraar worden? Ik ben benieuwd of je überhaupt ergens wordt aangenomen! En trouwens, heb ik al gezegd dat uw kapsel helemaal uit de mode is. Iedereen lacht erom achter uw rug, ik vond dat het gezegd moest worden...'' Een zoetsappige glimlach misplaatste haar gezicht. Maar Ghirahik liet zich niet van de wijs brengen. Hij was dit soort allang gewend. Hij vernauwde zijn paarse ogen tot ze op het meisje neer keken en gooide zijn witte haar opzij. Met één hand op het bureau en de andere in zijn zij keek hij op haar neer. 'Dan wordt het dus tijd dat je wellicht wat discipline erbij krijgt, hoewel een treurige staat moeilijk op te krikken is.' Alsof de mening van de leerlingen hem iets kon schelen. 'Ten eerste is het nog altijd ''u'' en ''meneer'' tegen mij, ''master'' kan ik mij inderdaad nog niet permiteren maar die titel heb ik niet nodig om een simpele nietsnut drie maanden strafwerk te geven. Ten tweede hadden we het over jou en niet over mij en ten derde zit je het hier zeer uit te lokken naar een eersteklas kaartje naar het kantoor van de hoofdmeester, misschien ben ik zo saai met mijn lessen maar hij weet vast nog veel meer om te doen.' Onwetende, kleine snol. Hij was blij dat hij goed was in geduld bewaren want bij een kind als haar was het een zwakte om boos te worden. 'Je houdt je tong stil als je dat wordt bevolen Jue, anders kan ik er wellicht voor zorgen dat huidige voogdij een brief krijgt met de mededeling dat je niet langer een leerling bent van deze school. Natuurlijk heb zelfs ik daar toestemming voor nodig maar het geluk om bij de heer Sathandiai in het voordeel te staan is in mijn geval wel besteed.'
Hij liet zijn huidige positie los en gunde haar geen blik meer.

zo, hij was dus zo iemand die rustig bleef. Geen enkel probleem hoor, kon zij ook. Dit zou 'zo'n lang gesprek worden dat nergens op slaat. 'Dan wordt het dus tijd dat je wellicht wat discipline erbij krijgt, hoewel een treurige staat moeilijk op te krikken is.' begon de man voor in het lokaal, nog gen twee meter van haar af. 'Ten eerste is het nog altijd ''u'' en ''meneer'' tegen mij, ''master'' kan ik mij inderdaad nog niet permitteren maar die titel heb ik niet nodig om een simpele nietsnut drie maanden strafwerk te geven. Ten tweede hadden we het over jou en niet over mij en ten derde zit je het hier zeer uit te lokken naar een eersteklas kaartje naar het kantoor van de hoofdmeester, misschien ben ik zo saai met mijn lessen maar hij weet vast nog veel meer om te doen.' 'Linde wachten even. toen besloot ze. ''Dank U wel MENEER, Nu heb ik eindelijk iets te doen in mijn vrije tijd. Wat aardig van U. En een kaartje naar de hoofdmeester lijkt mij uiterst spannend.'' En grote glimlach verscheen. In het stuk van 'simpele nietsnut' had hij het vast over zichzelf. Dus waarom zou ze beledigd zijn. Leuk toch! Nee. 'Je houdt je tong stil als je dat wordt bevolen Jue, anders kan ik er wellicht voor zorgen dat huidige voogdij een brief krijgt met de mededeling dat je niet langer een leerling bent van deze school. Natuurlijk heb zelfs ik daar toestemming voor nodig maar het geluk om bij de heer Sathandiai in het voordeel te staan is in mijn geval wel besteed.' Linde's glimlach verslapte iets bij het horen van van school gestuurd. Maar dat kon toch helemaal niet? Als de leraar een flauwe opmerking tegenover haar maakte dan had ze het recht om dat terug te doen. ''Meneer. Hoezo zou ik gestraft worden voor iets waar U mee begon?'' Linde was wel erg benieuwd waar hij nu weer mee aankwam. Alk zou ze nooit opgeven voor zij zou winnen.

Linde wachten even. toen besloot ze. ''Dank U wel MENEER, Nu heb ik eindelijk iets te doen in mijn vrije tijd. Wat aardig van U. En een kaartje naar de hoofdmeester lijkt mij uiterst spannend.'' En grote glimlach verscheen maar Ghirahim voelde de groeiende, als was het licht, angst. De nadruk op het woord ''meneer'' gaf wel degelijk aan dat ze het toch ging onthouden, of ze het leuk vond of niet. ''Meneer. Hoezo zou ik gestraft worden voor iets waar U mee begon?'' Ze was kleiner dan hem, net zoals alle andere leerlingen, de meeste dan. Met zijn handen op zijn rug boog hij zich voorover tot zijn gezicht tegenover dat van haar stond. Met een uiterst valse blik in zijn ogen praatte hij haar na, niet op dezelfde toon maar de exacte woorden. 'Ik vond dat het gezegd moest worden.' lispelde hij. Hij bleef haar tien seconden aankijken en keerde haar toen de rug toe. Met een knip in zijn vingers vlogen haar potloden in haar etui die vervolgens in haar tas vloog. 'Ik straf je niet Jue, nog niet tenminste. Ondanks je betreurende gedrag heb je in tegenstelling tot sommigen van je medeleerlingen wel hersens en bent, grotendeels, in staat die te gebruiken. Maar als ik jou was, zou ik meer mijn best doen...' Ze was inderdaad slim en hoefde geen moeite te doen voor een goed cijfer, maar hij zou haar in de gate houden. Ze was ook in staat om ieder moment een brutale opmerking te maken.

(srry, kort en laat)

'Ik vond dat het gezegd moest worden.' lispelde Ghirahim haar na. Linde lachte poeslief naar hem en wachte op wat hij nog meer ging zeggen. En trouwens ''Ik vond dat het gezecht moest worden...'' was helemaal geen goede reden om zo tegen een leerling te praten, al vond ze het toch wel grappig. 'Ik straf je niet Jue, nog niet tenminste. Ondanks je betreurende gedrag heb je in tegenstelling tot sommigen van je medeleerlingen wel hersens en bent, grotendeels, in staat die te gebruiken. Maar als ik jou was, zou ik meer mijn best doen...' Linde bleef hem aanlachen. Een poeslief lachje nog steeds. Ze had niet eens weg gekeken toen hij met zijn vingers knipte en haar potloden zo in haar etui vlogen. Ze liep naar hem toe en gaf hem een dikke knuffel. Zo bleef ze aan hem hangen. ''Je bent de liefste leraar. Nog nooit heeft iemand zoiets tegen mij gezecht. Dit komt echt in mijn dagboek.'' Fluisterde Linde doorgaand met haar zachte stem. Maar hij moest wel doorhebben dat ze het niet meende anders was hij echt de domste van iedereen uit haar klas. Nog steeds liet de haar Ghirahim niet los en bleef heb knuffelen. Ze wist dat hij het vervelend vond. Hij was grotrer dan haar dus haar hoofd lag tegen zijn borst aan. Niet dat dat lekker lag, maar ze moest iets doen. Toen ze hem weer los liet draaide ze zich om en liep naar een tafel op de tweede rij en ging daar op zitten. ''Zo vertel mij eens. Vond je mij slim? Wat grappig!'' Dit meende ze echt. Niemand haar haar ooit verteld dat ze slim was. De meeste zeiden zelfs het tegenovergestelde. Niet dat ze daar ontroerd van raakte of zo, maar ze vond het grappig dat iemand het toegaf dat de lessen ongeloofelijk saai waren en veel te makkelijk voor haar.

sorry also niet veel tijd en inspi....

Als dat kleine loeder nu eens ophoepelde en hem met rust liet... Maar nu werd ze wel erg brutaal. Het mormel liep na het potloden trucje naar hem toe en omhelsde hem zomaar. Later kon hij zich niet meer herinneren hoe zijn gezicht had gestaan toen het gebeurde maar wel hoe de verbazing en woede in hem sterker werden. ''Je bent de liefste leraar. Nog nooit heeft iemand zoiets tegen mij gezecht. Dit komt echt in mijn dagboek.'' Fluisterde Linde doorgaand met haar zachte stem. Haar toon was zó zoetsappig, dat zelfs de domste op de wereld het niet zou hebben geloofd. De verontwaardiging was van hem af te lezen, inclusief de irritatie en woede. Ze bleef hem vasthouden als een drenkeling een reddingsboei. Met het nodige geweld duwde hij haar van zich af. De uitdrukking op zijn gezicht voorspelde onweer. Ze ging op een tafel zitten. ''Zo vertel mij eens. Vond je mij slim? Wat grappig!'' Hij keek haar niet aan maar naar zijn bureau, ontstelt van woede. Hij hapte naar adem en keek haar toen woedend aan. 'Ver...verdwijn!' snakte hij en wees met een trillende vinger naar de deur. Zijn ogen begonnen felrood op te gloeien en de diamant op zijn borst kreeg hetzelfde effect. Ze had de demoon wakker gemaakt. 'Eruit...ERUIT!!' bulderde hij en sloeg met zijn vuist op tafel. Haar tas werd door zijn magie het lokaal uitgegooid. Hoe durfde dat stuk duizendpoot...! De platen aan de muren begonnen te trillen en het lokaal werd met een duisternis gevuld die alles overnam. De ramen, tafels en stoelen trilden op hun plaats.

Spoiler:

Hij werd kwaat. Eindelijk. Het was haar gelukt. Het lukte haar altijd weer. Zelfs bij de leraren die zo'n groot beeld van zichzelf hadden, zoals Ghirahim. Ze glimlachte gemeend dit keer. Zijn gezicht stond zo op onweer dat het grappig werd. Linde was niet bang, voor niets. Nou, voor niets. Voor pijn was Linde gevoelig. Niet de pijn van een slag, maar de extreme pijn, de verdovende pijn, een stuk scherp metaal diep in je gedrongen. Daar kon Linde nog wel voor zwijken. Die pijn wilde ze nooit van haar leven nogmaals voelen. Maar niemand wist van die pijn dus daar hoefde ze dus niet bang voor te worden. Ghirahim vind het bliojkbaar veel te veel. 'Ver...verdwijn!' snakte hij en wees met een trillende vinger naar de deur. In zijn ogen kon je zien hoe woedend hij was. Het licht in het lokaal begon te flakkeren en viel toen uit. Ghirahim begon te gloeien. Zijn ogen en zijn borst werden helder rood. Blijkbaar was hij toch totaal anders dan ze verwacht had. Linde bleef roerloos zitten. 'Eruit...ERUIT!!' Schreeude de stagiare. Hij sloeg met een harde klap op het bureau en haar tas werdt met een harde zwaai zo het lokaal uit gesmeten. Linde lette er niet op. Haar ogen hield ze op Ghirahim. Nog steeds zat ze netjes met haar benen over elkaar op de tafel op de tweede rij. Nu werdt het lokaal helemaal donker. Het enige wat echt te onderschijden was was het rode licht van Ghirahim. Alles begon te trillen en te bewegen. Een aantal stoelen vielen om. Alleen de tafel waar Linde op zat stond even roerloos als het meisje erboven op. ''Meneer. Ik weet niet of u het door hebt hoor. Maar volgens mij is de stroom uitgevallen.'' Linde's stem klonk rustig en seriuus. Al meende ze er natuurlijk niets van. Ze stond op en direct toen ze de tafel los liet begon die hevig te bewegen. Linde stond er rustig voor. Ze opende haar hand en tussen hen in verscheen een kleine groene lichtbron. ''Sorry, maar ik hou meer van groen als van rood.'' Het bescheen alleen hen twee al was het fel genoeg om de grote zaal te verlichten. ''En trouwens, rustig blijven helpt veel meer dan helemaal uitflippen. Ik heb dit vaker meegemaakt en ik spreek zeker uit ervaring!'' Nu had ze hem gewaarschuwd Smile

.

Spoiler:

My face...

Ze mocht dan een goed stel hersens hebben, ze bleef mateloos brutaal! Dat kleine kreng scheen het ook nog leuk te vinden! ''Meneer. Ik weet niet of u het door heeft hoor. Maar volgens mij is de stroom uitgevallen.'' Linde's stem klonk rustig. Welja, maak er maar een grapje van. Ze moest nu echt gaan oppassen of ze zou de demon in ware gedaante zien. Linde stond er rustig voor. Ze opende haar hand en tussen hen in verscheen een kleine groene lichtbron. ''Sorry, maar ik hou meer van groen als van rood.'' Het bescheen alleen hen twee al was het fel genoeg om de grote zaal te verlichten. ''En trouwens, rustig blijven helpt veel meer dan helemaal uitflippen. Ik heb dit vaker meegemaakt en ik spreek zeker uit ervaring!'' Hij keek naar de bron, woudmagie. Hij ging tegenover haar staan en boog zich voorover zodat zij gezicht tegenover dat van haar stond. ’Jij pakt je tas en dondert nu op uit dit lokaal, of ik zal je iets bijzonders onaangenaams bezorgen!’ siste hij woedend en dreigend. Zijn ogen, gloeiend rood tegenover het gloeiende groen van de leerling, gloeide nog feller op en drongen haar gedachten binnen. Nu zou ze niks voelen, maar s’ avonds zou ze vreselijke nachtmerries krijgen.

Ghirahim boog zich voorover en zijn gezicht kleurde groen in haar lichtbron. Dat groen gemenkt met rood maakte een rare soort bruine kleur. En Ghirahim zag er belaggelijk uit. Maar Linde besloot dat het te veel was als ze zou gaan laggen. Die demon wou ze toch maar even voor onbekent laten. ’Jij pakt je tas en dondert nu op uit dit lokaal, of ik zal je iets bijzonders onaangenaams bezorgen!’ siste hij woedend en dreigend. Linde boog zich ook naar voren. Haar gezicht zag er in tegenstelling tot Ghirahim natuurlijk uit in haar groene lichtbron. ''Ik zou heel graag mijn tas pakken, maar aangezien u net mijn tas heeft laten wegvliegen wordt dat vrij lastig. En meneer. U krijgt mij niet bang, met niets!'' Haar uitdrukking was nu helemaal niet meer scheinheilig of met een brede glimlach. Iedereen had kunnen zien dat ze dood serieus was. Ghirahims gezicht was een grimas van woede. Zon stonden ze bijde in haar kleine felle lichtbron. De rest was in duister gehuld. Linde trok haar gezicht terug en verdween in de schaduw. ''Jij bent zielig! U kan uw woeden niet onder controle houden, dat is zwak!'' Linde draaide zich om en bleef zo staan wachte op de reactie van Ghirahim.

Nog één brutale opmerking en niet alleen haar tas zou het lokaal uitvliegen. ''Ik zou heel graag mijn tas pakken, maar aangezien u net mijn tas heeft laten wegvliegen wordt dat vrij lastig. En meneer. U krijgt mij niet bang, met niets!'' Haar uitdrukking was nu helemaal niet meer scheinheilig of met een brede glimlach. O, maar niet dat dat echt zijn bedoeling was geweest. Eerder laten weten wie hier de baas was. Linde trok haar gezicht terug en verdween in de schaduw. ''Jij bent zielig! U kan uw woeden niet onder controle houden, dat is zwak!'' Linde draaide zich om en bleef zo staan. De duisternis bleef aanhouden maar hij kalmeerde wat. Zonder zich in beweging te zetten zag hij haar door de schaduwen heen. 'En jij bent een kind dat moet weten wanneer het haar mond moet houden om zichzelf en alle andere in haar omgeving een hoop moeilijkheden te besparen.' Hij ademde uit en de duisternis en windvlagen verdwenen. Hij wierp haar een laatste blik toe en liep toen het lokaal uit. 'Ik hoef jou voorlopig niet meer in mijn proeflessen te zien.' siste hij als laatste tegen haar. Hij had het recht niet haar uit de lessen voor zwarte magie te bannen als hij ze niet gaf maar hij zou haar afmaken als ze zich niet aan zijn eis voor zijn proeflessen hield.

(meh, kort)

'En jij bent een kind dat moet weten wanneer het haar mond moet houden om zichzelf en alle andere in haar omgeving een hoop moeilijkheden te besparen.' Zijn stem klonk al veel meer beheerst en dan even daarvoor. Maar Linde was nog niet tevreden. Leraren hadden geen respekt voor hun leerlingen, waarom moesten leerlingen dan wel respect opbrengen voor die leraren? Het was belagelijk. En net zoals haar andere tests was ook deze Stagaire gezakt. Hij had seriuus nul respect dus hoefde hij ook geen repect terug te verwachten. 'Ik hoef jou voorlopig niet meer in mijn proeflessen te zien.' Ghirahim liep weg. Linde wachte enkele seconden en volgde hem toen. Op de gang was niemand anders te zien afgezien van Ghirahim. ''Meneer! We zijn volgens mij nog niet uit gepraad. Ik in ieder geval niet! En u zal toch echt moeten luisteren!'' Als Ghirahim nu tocht door zou lopen zou Linde inderdaad nooit meer bij hem de lessen volgen al zou dat er tot lijden dat ze een jaar over moest doen.Er was nog hoop als hij zich nu omdraaide en terug kwam. ''Meneer, ik zou het erg warderen als u terug komt en ik het u kan uitleggen.'' Linde meende serieus elk woord dat ze had gezecht. Hopelijk geloofde hij haar. Ze had dit zeker niet zonder reden gedaan. Wat van voorhand zo geleken had was gewoon een goed gespeeld spelletje. Linde keer gewoon eerst of ze deze leraar kon vertouwen. Iets doodnormaals voor iemand die een hoog doel had voor zichzelf en daar ook voor te gaan. Linde wilde al van kleins af aan mesen iets leren. Ze was getalenteerd in alle lessen en ze liep ongeveer een paar maanden voor op de stof. Leraren onderschatte haar altijd en vonden dat ze lui was. Dat wilde ze eerlijk gezecht ook zo houden. Gewoon, om niet zo'n neurd te lijken. Uit ervaring sprak ze. Ooit was ze wel zo'n studie bol geweest en al haar mede klasgenootjes vonden dat niet erg leuk! het enige wat het had opgeleverd was een hoop gepest, onzekerheid en vastberadenheid om toch door te gaan met leren.

Hij hoopte nu van een lange pauze te genieten en geen woord meer aan wie dan ook te verspillen. Helaas, het kleine kreng kwam hem achterna. ''Meneer! We zijn volgens mij nog niet uit gepraad. Ik in ieder geval niet! En u zal toch echt moeten luisteren!'' Hmm, nieuw. Meestal vertelde hij anderen wat zij moesten doen en niet andersom. ''Meneer, ik zou het erg warderen als u terug komt en ik het u kan uitleggen.'' Hij keek haar vernietigend aan, een blik die middenhield tussen sceptus en nieuwsgierigheid. 'Goed dan.' sprak hij tenslotte. Misschien verdeed hij zijn tijd niet helemaal. Bovendien was hij benieuwd hoe ze zich eruit wilde werken. 'Maar zorg ervoor dat het mijn tijd waard is.'
Hij stapte terug naar het lokaal en nam plaats in de stoel waarna hij Linde strak aan bleef kijken. Hij gebaarde naar de stoel tegenover het bureau. Deur dicht en zitten.' zei hij geergerd.

(waah, korte post)

Misschien was hij dom bezig, maae misschien was dat hem waart. Maar hij wilde duiodelijkl haar verhaal erachter weten. Al had hij toch wel getwijfeld. Linde toverde een mitterig glimlachje op haar gezicht. Hij had inderdaad recht op een verklaring. Of het zijn tijd waard was, moest hij later zelf maar beslissen. Hij liep haar voor het lokaal in en zijn stem beval haar de deur dicht te doen. Voor ze ook het lokaal in ging pakte ze haar tas op die veel eerder het lokaal uiot was gegooit. Ze sloot de deur zoals hij had gevraagd en ging zitten. Hij had zijn ogten nog nioet van haar af geweken en dfaar glimlachte ze om. Hij vertrouwde haar dus niet. ''Zo, ik zal je vertellen waarom. Of het je verveeld is niet aan mij, dat gaat over hoe jij je interesserd hierover.'' Begon Linde. Ze zat een beetjke onderuit gezakt tegen over Ghirahim, Haar benen overelkaar en haar handen op haar schoot. Ze zat doodstil en ook haar ogen weken niet af van de persoon voor haar. ''Ik weet het. Mijn reputatie is niet heel goed. Maar ik ben niet wie ik lijk. Niemand is wie hij lijkt. Ik test altijd mij leraren, Ja, dat klopt. Maar ik doe het niet om te pesten, ik weet hoe pesten is, ik doe het om te kijken of de leraar respect verdiend. Of hij klaar is voor leraar zijn. Niemand weet dat het een test is, alleen ik en jij. Maar voel je niet vereerd hoor, zo'n bijzonder goede leraar ben je niet.'' Linde keek recht in zijn ogen. Wachtend op boe hij zou reageren. Hij kon weer boos worden, hij kon haar begrijpen. Maar voor haar maakte dat niet heel veel meer uit. De eerste indruk is altijd het sterkst.

PROFILE MAGICIAN

» Those pesky fools//Ghirahim
» Come you fools.. It is time! {Gesloten}
» Only fools fight for glory
» Strange.
» Hmm.. There is something strange around here.

Strange, those fools thinks I like them...

Strange, those fools thinks I like them...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen