~Les 2: Darkness spells. Part 1, Basics: Lux Exilium, Tenebris Fortitudo, Cerebrum Dolum ~

~Lees van te voren Teacher Announcements~

Zucht. Garu zat in zijn kantoor. Met zijn armen gestrekt over de breedte van zijn bureau, terwijl hij anuit zijn ooghoek de klok in de gaten hield. Nog even, en hij stond weer voor de klas. Wat opzich wel leuk was hoor, alleen de tijd die tussen de lessen, eten en slapen door zat, was gewoon zoooo lang. Voor de verandering had hij al het nakijkwerk ruim voor de deadline af. Hij ging rechtop zitten, maar daarna al vrij snel achterover geleund op zijn bureaustoel zitten. "Duurt..lang..." Ach, what gives..laat hij gewoon maar alvast gaan. Was hij tenminste op tijd. Hij zuchtte, stond op, zette zijn witte mok altijd standaard gevuld met een Lungo er bovenop. Toen, zette hij zijn beide handen onder de boeken en tilde deze omhoog. Echter, bleek al snel dat deze gingen vallen. Toen verscheen er een lichtpaarse gloed rondom de stapel. Nu bleef deze dood bewegingloos op Garu's beide handen, haast staan. Garu glimlachte even, en liep toen zijn kantoor uit. en opende de deur met zijn magie. Eenmaal op de gangen aangekomen, stopte hij even. Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan? Hij liet toen de stapel met beide handen los. In plaats van dat deze op de grond terecht kwam, zweefde deze naast Garu. Hij knikte goedkeurend, en liep toen door de met toortsen belichtte gang. Ondertussen was de gang druk bezet van de leerlingen. Waarschijnlijk kwamen deze net van de grote zaal. Dat was waar ook, het eten was net klaar..hij was helemaal vergeten te eten..ach, hij had vandaag toch voldoende gegeten vond hij zelf. Hij ging richting de kerkers. Waar tevens vlakbij het lokaal duistere magie was gevestigd. Het was 6 uur, maar alsnog was het al behoorlijk donker buiten. Ach ja, winter ook.. Op een gegeven moment liep hij langs de trap naar de kerkers. De sfeer in dit gedeelte van de school was grimmig, dat kon je zelf ook voelen. Toen stopte hij bij een deur.Leslokaal Duistere Magie stond er op het bordje. Garu keek naar de zak van zijn witte mantel. Toen zweefde zijn sleutels uit zijn zak. Terwijl hij de sleutel volgde met zijn ogen, ging deze in het slot, en draaide met een klik om. De deur ging vanzelf open, en daarna zweefde de sleutel weer in Garu's zak. Toen, stapte hij het donkere lokaal binnen. Hij keek even uit het raam. Zijn ogen veranderden toen. Zijn pupillen werden groter. Hij kon nu goed zien in de duisternis. De sneeuw buiten maakte al dat de omgeving iets min der donker was. Hij ging naar zijn bureau, en zette er de boekenstapel op. Dit waren enkel naslagwerken voor de leerlingen. Geen lesboeken. Hij stopte zijn hand in zijn andere zak, en haalde er een luciferdoosje uit. Hij stak de kaars op het bureau aan. Toen, ging hij met deze langs de toortsen in het lokaal. Toen alle toortsen verlicht waren, was het meteen een stuk minder donker in het lokaal. Garu's pupillen vernauwde weer, en hij had weer het zicht van een gewone mens. Hij ging toen achter zijn bureau zitten. Pakte zijn mok van de stapel boeken, en nam er een slok uit. Nu maar wachten op de leerlingen.

Met kalme passen liep Celia door de gang. Om haar schouder droeg ze een tas met daarin het boek: The miracles of darkness en een paarse kaars. Verder at ze rustig de laatste paar happen van een broodje dat ze mee had genomen om toch iets binnen te krijgen. Opnieuw wierp ze even kort een blik op haar rooster. Duistere magie, dat was de les die op haar rooster had gestaan. Met een gevoel van weemoed onder in haar buik liep ze steeds verder en verder. Ze kon het niet maken om nu weer om te draaien en weer weg te lopen, hoe graag ze ook zou willen. Ze had dit soort lessen al veel te lang uitgesteld. Maar als Celia eerlijk was, werd ze een beetje nerveus van duistere magie. Ze was er zo lang mee geconfronteerd en had er een klein beetje van opgepikt in die jaren dat ze opgesloten had gezeten onder de grond van Erd te midden van de volbloed Shadranen. En lessen in dit soort magie volgen was voor haar net zoiets als een trip terug naar het verleden. Maar ze had Augustus beloofd goed haar best te doen in alle lessen die ze zou krijgen. En daar hoorde deze dus ook onder.
Celia had net de laatste hap van haar broodje door geslikt toen de deur van het lokaal al in zicht kwam. In de deuropening bleef ze even staan. Op de leraar na zag het lokaal er nogal leeg en verlaten uit. Waar was iedereen? Was zij nou gewoon achterlijk vroeg? Of waren de anderen hopeloos te laat? In gedachten haalde Celia haar schouders op en betrad het lokaal. Haar groene ogen gleden even naar de leraar. 'Celia Cartagos,' stelde ze zichzelf voor waarna ze hem toeknikte als toevoeging bij deze begroeting. Vervolgens liep Celia een een tafeltje en liet haar tas naast de stoel zakken waar ze zelf op in zitten. Ze legde het boek en de kaars op de tafel voor haar. Een aansteker had ze niet meegenomen. Die zou ze toch niet nodig hebben.

Dominic had het helemaal gehad met de kou en de winter. Verkoudheden kwamen en gingen weer weg na enkele dagen, in een vicieuze cirkel van korte beterschap en snotneuzen. En niet alleen dat. Hij was meerdere malen met sneeuw bekogeld door eersteklassertjes. Wat hen overigens duur was komen te staan. Truttige meisjes die aanstellerig gilden en hem vroegen of hij hen wilde leren schaatsen. Idioten, overal idioten. Vooral in de kerstperiode viel dat op, ja. Dan werden ze allemaal blind door de witheid van de sneeuw en draaiden volkomen door. De lente was absoluut niet zijn favoriete seizoen -niet dat hij één seizoen echt fijn vond- maar beter, stukken beter dan dit. Hij klopte zijn jas af, de zwarte stof was bevlekt met kleine witte kristalletjes. Natuurlijk was het midden in zijn wandeling gaan sneeuwen. Alsof het nog niet koud genoeg was. Hij haastte zich naar zijn kamer en kleedde zich om. Door de hevige sneeuw was zelfs zijn overhemd volkomen doorweekt. Dan maar een shirt. Hij trok random een geval uit de stapel van 'casual kleren' die zijn tante voor hem had gekocht. Niet dat hij die vaak gebruikte. Casual was niets voor hem. Keek dan in zijn rooster. O dat was waar ook. Vandaag was de duistere magie les uitgevallen. Iedereen blij uiteraard. Domme mensen. Die les moest vanacht ingehaald worden, wat de sukkels natuurlijk niet beseften. En dat betekende dat hij zijn hele avond in dat irritante gezelschap door moest brengen. Niet echt fijn, vooral niet omdat hij al last had van slapeloosheid en uiteraard de bijbehorende vermoeidheid. Dan kon daar bést een avond extra bij. Hij zuchtte en griste de zaklamp van zijn nachtkastje. Beter dan een kaars, hij had een hekel aan het druipende brandende kaarsvet en de geur die ervan af kwam. En aan de mensen die het zogenaamd sfeervol vonden. Walgelijk. Ruim op tijd ging hij op weg, gekleed in roze shirt met daaroverheen een zacht grijs vest. Het stond hem goed, daar niet van. Maar het was zeer anders dan zijn normale klederdracht. De meeste mensen kenden hem enkel in een overhemd, mysterieus en netjes. Maar hij had geen zin om zich speciaal voor deze les wederom om te kleden. Ze moesten het maar doen met Dominic gekleed in een roze shirt. En wie het waagde daar commentaar op te hebben... Tja, die vroeg zelf om problemen. Niet zijn schuld als het dan onprettig af zou lopen. De zaklamp knipperde hij aan en uit onder het lopen, enkel om zichzelf bezig te houden. Flits, donker, flits. Zo kwam hij bij het lokaal aan. Toen hij de deur opende zag hij twee mensen zitten in het flikkerend licht van toorsten. Hij grijnsde spottend en stapte naar binnen. ''Goedenavond, Master. Dominic Fedelmid meldt zich.'' sprak hij zuiver alvorens verder het lokaal in te lopen. Hij liet de zaklamp ongebruikt in zijn hand bungelen. Zijn tas met spullen legde hij op de tafel neer, naast de enige andere leerling die aanwezig was. Hij keek haar koeltjes aan. ''Hey.'' Hij legde de metalen zaklamp met een zacht getinkel neer, naast zijn tas waar enkel een notitieblok, het boek en een flesje water in zat. En een potloodje natuurlijk. Wierp dan een vermoeide blik naar voren en sloot kort zijn ogen. Greep algauw zijn flesje water en een klein doosje met witte pillen. Daaruit haalde hij er een, die hij nonchalant innam. Geen woord verspilde hij aan het meisje naast hem, hij had er even de energie niet voor.

Hij keek even rond in het lokaal, pakte een rol perkament, en schreef de indeling van de tafels over. Zo had iedereen een vaste plek en hoefde hij niet telkens geruzie aan zijn hoofd krijgen omdat een leerling op de plek van een andere zat. Eens zien..bijna tijd..en nog geen leerling te zien..Ach, dan kon hij net zo goed weer terug naar zijn kantoor gaan, een extra sterke koffie maken en dan eens lekker gaan slapen. Toen kwam er de eerste leerling binnen. Ergens was Garu teleurgesteld maar toch ook weer blij. Nu kon hij namelijk toch zijn les beginnen. Ook al was er maar 1 leerlinge. Celia Cartagos. Hij knikte vriendelijk terug. "Zoek maar een plaats, en dan gaan we zo beginnen." Hoopte hij althans. Hij keek ondertussen welke plaats ze uit had gezocht, en schreef die op zijn tekening. Kijk eens, ze had in ieder geval een eigen kaars meegenomen. Dat bespaarde hem al een hele hoop moeite. Hij keek toen afwachtend naar de deur. Nah ja, als er 1 schaap over de dam is, volgen er vast anderen..Ja hoor. Er kwam een andere leerling het lokaal binnen. Een jongen deze keer. Dominic Fedelmid. "Ook een goedenavond Dominic." Hij keek waar Dominic ging zitten. Toen schreef hij dat ook op zijn tekening. Toen zag hij dat deze leerling een zaklamp had meegenomen. Kon ook...maar het was wel wat meer gevaarlijker. Ach, toch maar even kijken hoe het zal gaan, en dan misschien eventueel omruilen met een kaars ofzo. Hij had toch nog reserve kaarsen en aanstekers al een dag van te voren in 1 van de lades van het bureau gelegd. De aanstekers en kaarsen apart natuurlijk, want anders zouden deze misschien aangaan. Hij zuchtte, en nam een slok van zijn koffie. Hij keek naar zijn tot nog toe enige twee leerlingen. Zal hij gaan vragen of zij er zin in hadden? Of nog maar even wachten? Misschien moet hij het wel helemaal niet vragen. Shadranen waren nou eenmaal niet de meest vrolijkste en spraakzame personen. Ah well.. Hij keek naar de klok. Nog een paar minuten, en dan kon de les beginnen. Hij knipte even in zijn vingers. Zijn eigen kaars verscheen toen voor hem. Het was een grote witte kaars, in een schedel. Niet echt bepaald de meest gezelligste kaars, maar het was wel toepasselijk vond hij zelf.

Viq holde door de gangen. Elke klok die hij passeerde wierp hij een vluchtige blik op. Hij was laat! Hij was gaan eten en was daardoor helemaal de tijd vergeten. Hij hoopte maar niet dat de les al begonnen was. Viq wilde niet de aandacht op zichzelf vestigen door zomaar binnen te stormen. Hij vloog een nieuwe hoek om. Om te voorkomen dat hij tegen de muur op zou knallen greep hij de hoek vast en slingerde zich er omheen. Dat had hij beter niet kunnen doen. Hij voelde de hechting in zijn arm protesteren. Maar hij had geen tijd om nu te stoppen en ernaar te kijken. Viq hoopte maar dat de hechting het hield.
In de verte zag hij al het lokaal in zicht komen. Een golf van opluchting ging door zijn lijf toen hij zag dat de deur nog open stond. Over het algemeen was dat een teken dat de les nog niet begonnen was en hij dus nog naar binnen kon. Even voor de deur stopte hij om uit te hijgen. Leunend tegen de muur voelde Viq hoe zijn hartslag weer normaal werd en zijn ademhaling regelmatig. Hij slikte een aantal keer om de droogte in zijn keel tegen te gaan. Daarna liep hij verder naar de deur.
In het lokaal zelf zaten twee leerlingen. Een meisje met zilverwit haar en groene ogen en een jongen met kort donker haar. Verder was ook de leraar aanwezig. Viq's mondhoeken gleden omhoog tot een klein onzeker glimlachje. 'Goedenavond Master. Ik ben Viqenté Anselmo,' stelde hij zichzelf voor. Viq had een hekel aan zijn volledige naam, maar daarmee stond hij ingeschreven op de school en zo zou hij dus ook ongetwijfeld op alle papieren aangegeven staan. Hij bedacht zich plotseling wat en viste iets uit zijn tas. Dat iets was een kaars die al half opgebrand was en waarvan het kaarsvet dat eraf gedropen was nu de kaars volledig misvormd had. 'Ik hoop dat dit goed is. Ik kon geen andere vinden,' zei hij doelend op de kaars. Daarna ging hij aan één van de tafeltjes zitten.

Deze les was duidelijk zwaar populair. Waarschijnlijk had een groot deel van de leerlingen besloten te spijbelen. Mooi zo. Het laatste waar hij behoefte aan had was nóg meer tijd met die idioten doorbrengen. De leraar begroette hem terug en hij glimlachte vriendelijk voordat hij ging zitten. Het meisje naast hem keurde hij eerst geen blik waardig. Was nog steeds te chagrijnig om opnieuw te beginnen met spelletjes. Toen een andere jongen binnenkwam keek hij op, was al wat meer gekalmeerd. ''Viqenté...'' zei hij helder, maar met weinig emotie in zijn stem. ''Aangenaam, ik ben Dominic.'' Nu kreeg het meisje waar hij naast was gaan zitten pas een blik. Haar groene ogen werden kort aangestaard, voordat hij haar een smalle glimlach toeworp. ''Hoi trouwens.'' Hij knikte hen toe, maar liet zijn ogen dan weer over de rest van het lokaal gaan. Opende zijn tas, zocht naar zijn benodigdheden. Hij haalde zijn notitieblok eruit en een potlood. Begon dan in zijn sierlijke handschrift aan het huiswerk van de les Lichtmagie. Zijn meest gehate vak, maar hij zou er alles netjes voor doen. Goede cijfers waren belangrijker dan zijn haat voor de lichte kant van zichzelf. De verachte kant van zichzelf. Zwakte. Hij schreef de antwoorden op zijn vragen netjes onder elkaar, zonder ook maar een moment te aarzelen. Zodra er hier iets nuttigs of interessants zou gebeuren zou Dominic stoppen met zijn Lightmagic huiswerk, maar nu kon hij zijn tijd net zo goed gebruiken. Iets beters had hij toch niet te doen. Met mensen kletsen? Nee, bedankt. Nu even niet. Hoe eindeloos lang moesten ze nog wachten? Deze leraar hoopte blijkbaar dat er meer onwijs enthousiaste studenten op zouden komen dagen. O, de valse hoop. Grappig om te zien. Hij zou maar het beste van deze nutteloze les maken. Zichzelf amuseren en de lesstof leren te beheersen. Dat was alles.

Verveeld staarde Lightning naar zichzelf in de spiegel. Warmde zichzelf wat op met haar vuur magie. Dit zou goed komen. Ze moet gewoon zoals al de andere dagen het volhouden zodat ze weer kan uitkijken om vanavond weer hier zich op bed te laten vallen en weer meteen te gaan slapen...
De momenten daarna wou ze liever niet aandenken of ze zou helemaal niet meer durven slapen. dus die gedachten dwingende ze meteen weer te verdwijnen. Meer kon ze ook niet doen. Ze rekte zich nog even goed uit en kamde dan haar licht bruine haren die stijl over haar schouders hingen. Kort glimlachte ze maar haar kristalblauwe ogen lachten niet meteen meer mee, ze stonden iets wat dof, wat aanduide dat ze nogal slaaploze nachten achter de rug had. En nog niet een beetje ook. Een week en een half om precies te zijn. Ja lgihtning hield dat bij, veel had ze anders niks te doen.
Dus nam ze nu ook zo lang haar pilletjes om niet te tranfsormeren. Opnieuw rekte ze zich uit, deed haar handen strak in de llucht en boog zich vervolgens voorover waarbij haar rug helemaal luid begon te kraken. ze had even wat stijf gestaan, het klonk misschien ongezond maar nu voelde ze zich weer een stuk beter. Zag er dan ook weer een wat beter uit. Ze nam meteen haar schoudertas stak het boek dat z
e nodig had voor het vak van duister en stak daar nog eens een zo'n oude lantaarn van vroeger in. Vraag haar nu niet vanwaar ze die vandaan had want Lightning had geen flauw benul. Voor de zekerheid stak ze er nog eens een doodgewone kaars bij ook. Je weet maar nooit dat het ene niet goed genoeg was, dan moest je maar iets anders voor de veiligheid meenemen. Slim zijn heet dat tegenwoordig.
ze nam haar schouder tas en stapte haar kamer uit. Liet de jaguar op haar bed verder slapen, het dier zag er nu zo vredig uit. Hij had de laatste tijd ook nog maar weinig slaap omdat hij altijd wakker wilde worden wanneer Lightning wakker schrok, wou haar steunen. Zonder hem zou ze het waarschijnlijk al lang op gegeven hebben.
Meteen zag ze verderop al het lokaal. Grappig hoe snel je ergens kon zijn wanneer je er niet helemaal met je gedachten bij zat. Ze deed niet de moeite om naar de andere leerlingen te kijken. Dat was veel te lastig, en ze had gewoon zin om de les te volgen en vervolgens meteen weer naar haar eigen bed te gaan om te slapen, meer niet geen vrienden maken of wat dan ook. Gewoon les en weer meteen naar bed."Sorry als ik laat ben. Erza Scarlet meld zich"
Stelde ze zich voor aan de master en ging vervolgens op de dichts bijzijnde bank gaan zitten. Haalde haar oude lantaarn eruit en vervolgens nog eens de kaars.
Misschien zou de kaars toch wel beter zijn, dus stak ze de lantaarn weer in haar tas en keek verveeld voor zich uit. Staarde naar een plek dat oninteresant was, maar ze nu toch niks beters te doen had.
.

Met rustige, kalme passen bewandelde Ellia de gangen. Met haar ene hand hield ze haar tas vast die ze over haar schouder heen had geslagen. Met haar andere hand hield ze een rode, half-opgegeten appel vast, waar ze zo nu en dan nog een hap van nam. Normaalgesproken zou ze zich rond deze tijd niet eens meer in de buurt van deze gangen laten zien. Meestal zat ze rond deze tijd ergens buiten, soms ook wel binnen, bij een rustige plek, of in de Bokkenbrucht te genieten van een fles rum. Maar vanavond was anders. De les duistere magie was van de ochtend, naar de avond verwisseld. Iets voor een speciale les of zoiets. Verder wist ze er niet veel meer van. Ze zou het wel zien. Wat ze wel wist, was dat ze het niet zo erg vind om in de avond een lesje te volgen. Het was beter dan in de vroege ochtend. Ze had dan nooit zoveel slaap nodig, maar ze was echt geen ochtendmens.
Tijdens haar wandeling staarde ze af en toe wat uit de ramen, kijkend naar de duistere buitenlucht. ‘Het moet namelijk compleet donker zijn voor de eerst volgende les,’ herhaalde ze de geschreven woorden van Garu in haar hoofd. ‘Neem voor deze les zelf een kaars mee of iets anders niet magisch wat licht geeft.’ Had ze zich netjes aan de regels gehouden en iets van een lichtbron meegenomen? Ja, min of meer had ze dat wel gedaan ja. Niet dat het echt extra moeite had gekost. Ze droeg altijd een aansteker met zich mee. Een oude gewoonte wat ze had overgehouden aan de tijd toen ze nog rookte. Ze was al bijna drie jaar gestopt, maar toch was het dragen van een aansteker een gewoonte die ze zichzelf niet af kon leren. Of beter gezegd, niet af wílde leren. Vuur kon soms heel handig zijn en zeker niet alleen voor het aansteken van een peuk. Daar wist zij zo langzamerhand wel alles van.
‘Ook, is het belangrijk dat je van tevoren je goed inleest in het boek: "The Miracles of Darkness" door Geros Draegon.’ Had ze zich netjes aan de regels gehouden en de hoofdstukken doorgelezen? Neuh, maar wat had je anders van haar kunnen verwachten. Het lezen van boeken was iets wat ze sowieso niet tot nauwelijks deed. Ze kon het nooit opbrengen om zo lang stil te zitten. Het boek zelf had ze wel uit de bieb geleend, dat was al een hele vooruitgang voor haar. Maar veel verder dan dat was ze ook niet gegaan. Wat zou überhaupt het nut ervan zijn als de leerkracht de stof die erin stond deze les toch wel uit zou gaan leggen en behandelen? Mocht hij er vragen over gaan stellen zou ze zichzelf er wel uit kunnen redden. Wat was nou het ergste wat er kon gebeuren? Strafwerk? Alsof dat principe nog een vreemdeling voor haar was. En bij bijna elke leerkracht was het hetzelfde liedje. Ze betwijfelde of die Garu haar op dat gebied kon verassen. Of dat hij überhaupt wat zou gaan doen op dat gebied. Bij de eerste les had hij haar ook niet echt zo een type geleken, dus wat had ze voor hem te vrezen?
Aangekomen bij het lokaal merkte Ellia op dat de deur nog open stond. Mooi, dan was ze nog op tijd en zou dat haar weer een preek schelen. “Ellia Audax meldt zich,” zei ze het moment dat ze het lokaal binnen kwam gewandeld. Een korte blik liet ze door het lokaal glijden, opmerkend dat het nog niet al te druk was. Daarna gooide ze met een boogje het klokhuis van haar appel in de prullenbak die in het lokaal stond en liep ze naar een lege plek toe, nog redelijk achterin in het lokaal. Haar tas gooide ze op de tafel, die met een luide klap op het blad landde. De stoel schoof ze met een grove beweging naar achteren, waar ze zichzelf vervolgens op parkeerde. Met haar armen over elkaar geslagen liet ze zichzelf op haar stoel een klein beetje achterover glijden, balancerend op de twee achterpoten van de stoel. En nu maar wachten tot het feest zou gaan beginnen.

Rustig wachtte hij op het moment dat de les begon. Toen kwam er nog een leerling het klaslokaal binnen. Viqenté Anselmo. Deze verontschuldigde zich en liet hem een kaars zien. Althans...dat was het ooit geweest. "Ach, zolang het brand, is het voldoende Viqenté. Zoek maar een plaats. De les gaat zo beginnen." Viqenté deed dat. Wat een aardige jongen..zeker als je het vergeleek met de gemiddelde Shadraan. Als hij dat was natuurlijk. Hij had Viqenté's naam nog geen eens op papier gezet, of de volgende leerlinge was alweer weer binnen. Hij glimlachte ter begroeting. "Oh nee hoor, de les gaat toch ze beginnen." Hij keek op de klok. Over 2 minuten om precies te zijn. Erza Scarlet..hmmn Zal je Scarlet met 1 of twee T's schrijven...hij schreef voor de zekerheid twee T's op. Toen noteerde hij waar zij ging zitten, en daarna waar Viqenté was gaan zitten. Oh? Erza had een lantaarn meegenomen. Hmmn..ook dit was weer lastig. Dit was namelijk hetzelfde geval als die zaklamp van Dominic. Nah ja, hij keek ook hoe dit zal gaan. Hij keek toen weer naar de klok. Ah, tijd om de les te starten. Hij liep naar de deur toe om deze dicht te doen. Toen kwam er nog snel een andere leerlinge binnen. Ah, deze herkende hij van zijn vorige les. Ellia Audax. Hij gaf een knikje ter begroeting. "Welkom terug Ellia. Je bent nog net op tijd voor de les." Daarna deed hij de deur achter haar dicht. Na een korte notitie hebben gemaakt van waar Ellia zat, liep hij naar het bord en keek de klas rond. "Alleerst heet ik jullie van hart welkom bij deze les Duistere magie. Voor degene die mij nog niet kennen, ik ben Garu Fedos Von Raekon. Binnen dit lokaal wordt ik graag "Master Garu", "Master Von Raekon" of gewoon "Master" genoemd. Buiten het lokaal mag je mij noemen wat je wilt." Hij liet even een korte stilte vallen. "Verder wil ik jullie ontzettend bedanken dat de meeste van jullie zich bereid hebben gevonden om nog op dit late tijdstip in de les aanwezig te zijn." Hij liep even naar zijn bureau toe, nam een slok van zijn koffie, en liep met de mok in zijn hand naar het bord. "Goed, vandaag gaan we 3 basisspreuken behandelen die je als donkere magie gebruiker nodig zal moeten hebben. Ze zijn niet alleen makkelijk om uit te voeren, ze zijn ook nog eens erg leuk van ik persoonlijk. De spreuken zijn: Lux Exilium, Tenebris Fortitudo en Cerebrum Dolum. Dit zijn allemaal oud-Shadraanse woorden." Per spreuk knipte hij in zijn vingers, en de spreuken verschenen onder elkaar op het bord. "De eerste spreuk die wij dan ook nu gaan behandelen is Lux Exilium, wat "Light Banishment" betekend. Zoals de naam al verraad, "Verbant" het zeg maar het licht." Hij keek even rond in het lokaal, en toen naar de toortsen. "O ja, en ik raad jullie aan nu jullie lichtbronnen aan te doen." Toen iedereen dat had gedaan, deed hij zijn beide handen zo omhoog, dat de handpalmen op schouder hoogte waren. De buitenkant van zijn beide handen naar de klas. Alsof hij iets ontkende. "Lux Exilium" Toen balde hij langzaam zijn beide handen tot vuisten. Terwijl zijn handen zich balden, gingen alle toortsen in het lokaal uit. Het was pikkedonker, behalve de lichtbronnen van de leerlingen. Ook de woorden op het bord straalde nu een licht paarse gloed uit. "Goed, nu hebben jullie ook gelijk kunnen zien dat je de spreuk op meerdere doelen kunt toepassen, en dat je kan op bepalen op welke. Echter, zullen we het deze les laten bij 1 lichtbron. De lichtbron die jullie hebben meegenomen wel te verstaan." Het lokaal was opzich nog wel goed te zien door de vele schijnsels.

-Leerlingen kunnen natuurlijk nog komen, maar zijn dan wel te laat-

Een oud rocknummertje vulde Melody’s kleine kamer, tijd om op te staan dus. Een kleine hand kwam onder het bed vandaan, zoekend naar het knopje van de wekker radio. Eenmaal deze gevonden werd het liedje afgebroken. Langzaam klom de kleine mel uit haar ophoping van dekens en kussens onder haar bed vandaan. Ja, onder, vreemd genoeg sliep ze liever onder bed, dat had ze als kind ook altijd gedaan, onder bed was ze namelijk veiliger geweest voor de tiranie van haar vader, ietsje veiliger.
Nog wat slaperig klom ze van haar slaapplaats naar de douche, liet ze het warme water over haar lichaam gaan. Het was fijn, nadat ze van boven tot onder helemaal schoon was trok ze haar warme koffiekleurige jurkje en haar kuitlaarsjes aan. Ze vond deze kleren leuk, ze waren warm en zaten comfortabel. Een bruine schoudertas, gevuld met schrijfgerief, een boek en een paar blaadjes schrijfpapier hing ze over haar schouder. Nu nog een ding, de kleine rode geurkaars, die had ze kunnen vinden voor deze les. Op het etiket stond dat hij naar reuzen zou geuren bij het aansteken. Hopelijk was dat geen probeleem voor deze les.
Met een bonzend hartje verliet ze de veilige haven van haar kamer, liep ze door de drukke gangen opweg naar de allereerste les die ze in deze school zou gaan volgen. Ze vond het spannend, maar eerlijk gezegd ook dood eng. Waar was het lokaal ook alweer? Melody wist het niet meer, als een verloren schaapje keek ze naar de nummers van de lokalen, geen enkel nummer kwam ahar bekend voor, toen ze uiteindelijk de platte grond had gevonden die in een zijvakje van haar tas zat merkte ze dat ze helemaal aan de andere kant van het gebouw zat. Een vlugge blik op de tikkende klok aan de muur liet haar lichtelijk panikeren. Oh godjes! Nog maar een paar minuten en de lessen zouden van start gaan. Wat moest ze doen? Rennen, ja rennen dat zou ze doen. Nog voor de gedachte helemaal gevormd was waren haar korte slanke benen al in beweging gekomen, op weg naar het lokaal.
Toen ze eenmaal aan het lokaal was aangekomen werd duidelijk dat ze wel degelijk te laat was, de deur was al dicht en aan de andere kant kon ze de stem van de bevoegde leraar horen. Ze slikte en met een licht trillende hand klopte ze zacht op de deur, wachtte even en ging toen binnen. Haar wangen licht rood van schaamte. “Het spijt me vreselijk dat ik te laat ben meneer.” Sprak ze met haar zachte stem, haar grote onschuldige blauwe ogen richtte zich even op Garu’s eigen kijkers. In ahar ogen was echte spijt te zien.
Met dat gezegd te hebben draaide ze zich naar de banken van de leerlingen om, opzoek naar een vrij plekje. Haar ogen werden even groter toen ze een bekend gezicht zag, Dominic. Haar wangen kleurden zonder dat ze het zelf besefte nog een graadje roder. Koortsachtig keek ze rond naar een zitplaatsje. Aha, toen veel haar blik op een lege plak schuin achter Dominic, ja daar kon ze wel gaan zitten. Met haar blik gericht naar de grond liep ze met snelle pasjes naar haar plek, ging ze met een zuchtje zitten.

Dit is het jurkje, maar dan wel met lange mouwen --> http://ranigijbels.deviantart.com/favourites/#/d5g60iv

"Sorry als ik laat ben. Erza Scarlet meld zich" En zo ging deze les van saai naar interessant. Eén simpele binnenkomst zorgde dat hij zijn notitieblok even geen aandacht meer schonk en haar nieuwsgierig aankeek. In welke bui zou ze deze keer zijn? Bij Erza wist je het nooit. Ze zag er echter moe uit en nogal saai. Hij grijnsde onverschillig en schreef zorgvuldig nog een antwoord op. Dan begon meneer eindelijk met zijn les. Gelukkig, des te eerder waren ze hier klaar. Garu Fedos Von Raekon. Woehoe. Fijn zeg. Master Garu dus. Hij wilde immers niet onbeleefd lijken. Maar al te afstandelijk zijn was ook weer niet goed. De leraar van duistere magie, de enige docent die nog een beetje werkelijk respect verdiende. Daarvoor kon hij wellicht wel zijn best doen. Al zag deze man er een beetje uit als een lamzak. Iemand die veel te soft was. Niet bepaald Dominic’s type. Maar ja, je kon er niets aan veranderen hé?
Hij keek Erza nog eens aan. Toen ze terugkeek mimede hij het woord ‘Hey’ naar haar. Keek dan gelijk weer ongeïnteresseerd weg. "Lux Exilium, Tenebris Fortitudo en Cerebrum Dolum. Dit zijn allemaal oud-Shadraanse woorden." Jeetje zeg. Hij moest de neiging om te zuchten onderdrukken. Serieus... Moest Garu er nou echt bij vermelden dat het óude, shádraanse woorden waren? Wat verwachtte hij in hemelsnaam anders? Grieks of een gezellig woordje Grenaans? Damned idiot.Verveeld knipte hij zijn zaklantaarn aan en scheen er een beetje mee in het rond. Spannend zeg... Mocht hij al in slaap vallen? Dit was een nutteloze les en hij wilde hier niet zijn. Lichtjes uitmaken. Wat dacht die man dat hij was, een vijfjarige, onderontwikkelde kleuter? "Goed, nu hebben jullie ook gelijk kunnen zien dat je de spreuk op meerdere doelen kunt toepassen, en dat je kan op bepalen op welke. Echter, zullen we het deze les laten bij 1 lichtbron. De lichtbron die jullie hebben meegenomen wel te verstaan." De jongen staarde verveeld voor zich uit. Ook al was hij nog zo vastbesloten om hoge cijfers te halen, tot perfectie te streven... Dit was niet echt goed voor zijn humeur. Wat echter wél goed was voor zijn wankele, snel veranderende humeur was het volgende. Een meisjesstem, licht en verontschuldigend. Grijnzend keek hij op, nog voordat Melody hem opmerkte. “Het spijt me vreselijk dat ik te laat ben meneer.” Ze was achter hem gaan zitten, waarna hij zich half omdraaide en zijn hoofd schudde. ‘Jij wilde alleen gaan zitten? Niets daarvan..’ zei hij plagerig. Zachtjes, zodat hij de les niet verstoorde schoof hij zijn stoel naar achteren en ging naast Melody zitten. Trok aan de onderkant van zijn shirt, om het goed te schikken. Het was vreemd om normale kleren te dragen in plaats van een overhemd. Al helemaal als het shirt roze was. Iets waar hij pas achter was gekomen toen hij al onderweg was naar de les. ’Je ziet er prachtig uit, schat.’ Complimenteerde hij haar en legde dan zijn hand op de hare. Hield haar kleine handje vast op de tafel. Wierp onopvallend een blik naar Erza om haar reactie te pijlen. Als ze het al door had...

Lightning staarde verveeld naar het bord. had helemaal niet gekeken naar de andere leeringen die dezelfde les gingen volgen. Het kon haar dan ook niet veel schelen. Toch kon ze de drang niet weerstaan om toch eens rond te kijken. Dominic zag ze dan ook meteen zitten. Kort glimlachte ze naar hem. niet meer en niet minder.
Zag hoe hij hey zei zonder een woord te zeggen. Geamuseerd keek ze hem nog even aan, daarna keek ze weer maar naar de laarkracht. Wanneer ging die eigenlijk met de les beginnen? Het is niet dat iedereen zoveel tijd had als hij of hij dat nu wou of niet. Als ze maar dingen bijleerden vond Lightning het goed. Het is niet omdat Dominic hier was, ze speciaal naar de les was gekomen.
Not even in his dreams.
Nee light wou iets bijleren zodat ze sterker werd. Dat wou ze toch graag, sterker worden. Iederen wou dat toch? Light toch wel wat anderen wouden kon haar geen barst schelen. Alhoewel Dominic...nee hem kon haar ook niets schelen. "Alleerst heet ik jullie van hart welkom bij deze les Duistere magie. Voor degene die mij nog niet kennen, ik ben Garu Fedos Von Raekon. Binnen dit lokaal wordt ik graag "Master Garu", "Master Von Raekon" of gewoon "Master" genoemd. Buiten het lokaal mag je mij noemen wat je wilt." Hij liet even een korte stilte vallen.
"Verder wil ik jullie ontzettend bedanken dat de meeste van jullie zich bereid hebben gevonden om nog op dit late tijdstip in de les aanwezig te zijn." Kort zuchtte Lightning. Het was dan ook niet haar gewoonte om moeite te doen voor een les. De leerkracht gaf al snel uitleg over de les zelf.
Daarna nog eens een kleine demostratie en nog eens een klein beetje uitleg. Lightning had dan niet eens opgemerkt dat er nog een meisje was gekomen nadat ze haar stoel achteruit had verschoven om te gaan zitten.
Hoorde nog een andere stoel verschuiven. Is het dan verhuistijd? Geirriteerd draaide ze zich om zag dat Dominic naast dat zielig verlegen mensenkind was gaan zitten.D at waren de makkelijkste prooien. En je was nog zwakker als je voor dat onschuld valde, in de val terecht kwam. Het meisje was duidelijk zichtbaar stapelverlieft op Dominic. Hij hield haar handje vast, o wat lief zeg...pff. Pas nu keek hij Light zijdelings aan. Waarschijnlijk voor haar reactie. Wat kon het haar wat schelen.
Daarom draaide ze duidelijk even met haar kristalblauwe ogen. Merkte nu maar zijn shirt op."Nice shirt" sprak ze zonder woorden. Alles aan haar blik liet zien dat het zeker geen compliment was. Had hij trouwens expres roze shirt aangedaan? even draaide ze van hem weg,haalde snel iets tussen haar boezems vandaan en liet het dan aan dominic zijn. Het waren zijn pilletjes dat ze te pakken had gekregen na hun tweede ontmoeting."Bedankt" Grijnsde ze. Bleef zichzelf zeggen dat het haar niets kon schelen dat Dominic bij zo'n zwak persoon zat.
Ondertussen had ze de pilltjes weer veilig opgeborgen. Daarna verspilde ze geen energie meer aan Dominic. Hijw as het niet waar genoeg. Misschien in het begin wel, maar nu al lang niet meer. Was oninteresant geworden... Dat was dan ook een reden om niet meer naar hem te gaan kijken. Focuste zich dan ook daarom op de leerkracht. Beet kort op haar onderlip..

Hij keek even de klas rond. Hopelijk zouden ze niet al te lastige vragen stellen. Vast niet. "Geen vragen? Mooi, dan zal ik zeggen, doe je best, en als er vragen zijn, of als er iets niet mocht lukken, dan kan je je hand op steken. Er mag nu weer gepraat worden." Hopelijk konden ze het snel zelf. Garu had echt geen zin om namelijk nog een keer een gedeelte van zijn uitleg deze keer aan een individueel persoon uit te leggen. Hij wou naar zijn bureau toe lopen, toen er een ander meisje nog snel het lokaal binnen kwam. Ze verontschuldigde zich dat ze te laat was. "Hmmn...je hebt wel een belangrijke uitleg gemist..Ik ga het niet nog een keer zeggen, dus vraag maar aan je klasgenoten wat we gaan doen. En ik hoop voor je dat je wel een kaars mee hebt." Hij zag dat ze al snel naar achteren liep. Ze was blijkbaar vergeten haar naam te zeggen in haar haast. Ach dat kon Garu wel begrijpen. Maar goed, hij moest haar eigenlijk een waarschuwing geven nu, maar aangezien dit ook een nieuw gezicht voor hem was, besloot hij het door de vingers te zien. Toen ging hij weer zitten achter zijn bureau, pakte een aansteker uit zijn la, en stak ook zijn kaars aan. In het schemerdonker kon hij de leerlingen alsnog goed zien. Zo zag hij dat er iets gaande was tussen Dominic en dat nieuwe meisje. Ach wat was dat toch leuk om te zien...zo jong en nou al de liefde gevonden. Ondertussen zag hij dat het andere meisje.Erza zich om draaide naar Dominic en iets showde aan hem. Garu kon in het halfdonker niet goed zien wat het was. Het leek op iets van een doosje. Ach, het zal vast niet belangrijk zijn. Ondertussen wierp hij een snelle blik op zijn horloge. Precies Vijf minuten verstreken. Dat had hij snel gedaan, al zei zij het zelf.

Natuurlijk was zij weer degene die dit aan de hand had, het nieuwelingentje dat verdwaald was en zo de les had moeten verstoren. Brrrr, Melody stond echt niet graag van voor in de klas, zeker niet nu iedereen al zat en haar dus openlijk konden aangapen. Zo snel als mogelijk was ze dan ook naar een lege plaats toe gegaan, had zich daar neergezet, probeerde het trillen van haar handen te onderdrukken. Ja zulke dingen waren echt stresserend voor een verlegen iemand zoals zij. Oké dus van de leraar moest ze uitleg vragen aan een andere leerling, dat moest lukken. Melody vond het eigenlijk maar eng dat het hier zo donker was. Rustig blijven mel, rustig blijven. Fluisterde ze zichzelf in gedachten toe. Jij wilde alleen gaan zitten? Niets daarvan..’ Klonk de plagerige stem van Dominic die zich naar haar had toegedraaid. Een lichte blos verscheen op haar wangen. Maar nog voor ze hem kon antwoorden begon hij aan zijn verhuis actie, zachtjes. Melody glimlachte zachtjes toen hij naast haar plaats nam. Ze keek naar hoe hij zijn shirt fatsoeneerde. Hmmm een roze shirt, zoiets had ze niet echt van hem verwacht, maar ach weet je ze vond het wel mooi, het deed hem nog liever lijken. ’Je ziet er prachtig uit, schat.’ Complimenteerde hij haar en legde dan zijn hand op de hare. Hield haar kleine handje vast op de tafel. Haar blik gleed van zijn prachtige ogen naar zijn warme hand, de hand die over de hare lag. Ineens kon het schemerdonker haar helemaal niets meer schelen, net als die nacht in het muzieklokaal verdreef hij haar angsten, ze wist niet hoe het kwam ze voelde zich gewoon veilig als Dominic in de buurt was – Ironischer kan haast niet - haar hart, het ging weer als een gek tekeer, toch vreemd wat een ander mens voor vreemde gevoelens kon opwekken. Zoals haar vader angst en medelijden had opgeroepen, zo riep Dominic iets veel diepers, iets veel krachtigers, iets oh zoveel mooiers op. “Dankje…” Fluisterde ze zachtjes, haar wangen licht roze door de blos die erop lag. “Dat is een leuk shirt” Zei ze met een glimlach, haar ogen straalde eerlijkheid uit. Ze meende het, nee haar opmerking was zeker niet spottend bedoeld zoals vele wellicht wel hadden gedaan. Ze vond eht echt mooi. Ze had de blik die hij op Erza wierp niet gezien, maar toen ze hem wilde vragen wat ze moesten doen vingen haar grote blauwe ogen een beweging op. Dat meisje, Erza. Wat deed ze? Wat hield ze in haar hand? Waarom keek ze zo vreemd naar Dominic? Melody’s hoofd ging ongewild een tikje schuiner, haar grote blauwe bambi ogen keken het onbekende meisje verward aan. Waarom deed ze zo? Melody bleef het meisje een tijd aanstaren maar richtte haar aandacht toen weer op de kaars, op het warme gevoel van Dominics hand op de hare. Ze mocht niet staren, dat was onbeleefd, onbeleefd zijn was niet goed, nee, daar werden mensen boos van, dat mocht niet. Haar hoofd draaide zich weer naar Dominic toe haar blik vond zijn ijsblauwe en tegelijkertijd warme ogen. “Wa…wat moeten we doen?” Vroeg ze zachtjes.

Zou er nog eens een dag komen dat Cat niet te laat het lokaal zou betreden? Waarschijnlijk niet. Al was ze bij deze les vroeger dan gewoonlijk. Ze was enthousiaster voor deze les dan voor haar andere lessen, voornamelijk omdat er geen duistere magie door die afschuwelijke Katherine werd gegeven, maar door een nieuwe docent Master Garu. Eenmaal aangekomen bleef ze in de deurpost staan. Ze zocht oogcontact met de docent en nam hem kort in zich op. ‘Hallo,’ begroette ze hem kort. ‘Ik heet Cat en ik weet dat ik laat ben, maar ik heb de stof al grondig doorgenomen, dus het gaat wel lukken,’ zei ze nonchalant en verontschuldigde zich niet voor het verstoren van de les behalve door een kleine, onbeduidende glimlach. De leraar had haar hier zo laat op laten verschijnen, dus hij kon niet verwachten dat ze precies op tijd zou zijn. Ze stak haar rechterhand met de palm geopend uit waar een brandende kaars boven zweefde als teken dat ze ook hieraan had gedacht. Vervolgens ging ze achter een zwartharige jongen en een klein meisje zitten. De jongen kende ze alleen van naam en het meisje was haar volkomen onbekend, dus ze zou niet onnodig een gesprek met ze aan hoeven te knopen. Terwijl ze haar boek uit haar leren rugzak haalde bleef de kaars gewoon boven de tafel zweven. Vervolgens ging ze zitten en wachtte haast ongeduldig tot de les zou beginnen. Intussen speelde ze met de zwarte rook die rondom de kaars zweefde. De eerste spreuk zou het licht uit moeten bannen, iets wat je op meerdere manieren kon bereiken. Het simpelst was om de kaars gewoon uit te blazen, maar zo iets zou niet helpen als je tegenover een lichtmagiër stond. Ze leunde een beetje achterover en keek de klas rond. Iedere leerling schonk ze een aantal seconden van haar aandacht zodat ze hun gezichten zou onthouden. Misschien was het handig voor later om te weten welke leerlingen dezelfde spreuken als zij hadden geleerd, je weet maar nooit.

“Dankje…” Klonk haar zachte stem. Hij grijnsde. “Dat is een leuk shirt” Hij vertrok geen spier, maar was geïrriteerd. Waarom had hij een roze shirt aan moeten doen? Waarom had hij niet beter opgelet? Waarom was hij te lui geweest om een overhemd aan te trekken. Stom, stom. Zie je nou wel? Het was niet goed om zo normaal te doen. Ach, van Melody kon hij het nog wel accepteren, al maakte haar zoete gezicht hem misselijk. "Nice shirt" Mimede Erza naar hem. Zij ook al? Godver... En hij maar denken dat deze les vast zou bestaan uit saaie oninteressante mensen die de moeite voor een ander shirt niet waard waren. Inschattingsfout. Never think Karma will be on your side.. bedacht hij bitter. Maar hij grijnsde vrolijk naar Erza en knikte overdreven blij. 'I know right?' leek zijn blik te roepen. Trots op deze felle kleur. Het stond hem heus niet slecht. Maar als je hem beter kende wist je... Het was niet zijn stijl. Shirts waren sowieso niets voor hem. "Bedankt" Hij keek weer op en zag een pakje. Het zag eruit als iets wat van hem kon zijn. Maar hij kon het zich niet herinneren. Hij wierp haar een verwarde blik toe. ''Whatever.'' mompelde hij en hij zond Erza een charmante, uitdagende lach toe. Een vraag: Durf je meer te doen dan dit of blijft het bij een zielig showoffje van je diefstal? Maar blijkbaar had Erza geen zin of lef om de uitdaging aan te gaan en wat leven in deze saaie standaard les te brengen.
“Wa…wat moeten we doen?” Ohja, terug naar Mel. Hij boog naar haar tafel en wees naar de kaars. ''Kijk. Je moet proberen het lichtje te laten verdwijnen. Het is eigenlijk de basis van heel veel duistere spreuken.'' Hij keek haar zorgzaam aan. ''De spreuk is: Lux Exilium Ik doe het een keer voor, ok?'' Hij knipte zijn zaklamp aan en concentreerde zich. Al snel verzwakte het licht. Dominic was een krachtige magiër, waardoor dit hem nauwelijks moeite koste. Wel energie uiteraard. Maar dat liet hij niet merken. De lamp leek algauw helemaal uit te zijn en om dat te demonstreren klikte hij een paar keer op het knopje. ''Nu jij.'' moedigde hij Melody aan. ''Concentreer je.'' Zijn aandacht vergleed naar Erza en onopvallend opende hij onder tafel zijn hand. Een lichtje gloeide daarin op. Hij staarde naar haar lichtbron, die zij uit zou moeten maken. Die gloeide door zijn onhandige lichtmagie juist extra op. Hij had niet zeer veel beheersing over Licht, maar zo ver kon hij nog wel komen. Hij hoopte dat dit het voor haar lastig zou maken om de duisternis te laten winnen. Eens zien of hij mevrouw moeite kon laten doen. Hij grijnsde onschuldig en richtte zijn blik half weer op Mel. Toch bleef hij Erza en haar lichtje in de gaten houden en zond er telkens meer licht heen.

Een lichte verwarring gonsde door haar tengere lijfje, ze voelde iets vreemds rondom Dominic toen ze hem complimenteerde over zijn shirt, hij zei er niets over maar toch, ze voelde iets vreemds, iets onaangenaams, alsof hij niet blij was met haar woorden , haar woorden die eruit waren gekomen met de beste bedoelingen. Ze bleef hem een tijdje aankijken zoekend naar dat vreemde stootje dat ze net had opgevangen, maar ze vond niets, ze had zich vast vergist, ja dat kon niet anders. Die inwendige geruststelling toverde de glimlach weer op haar gelaat. Ongewild gleed Melody’s blik een aantal keer naar het meisje dat een paar banken voor hen zat. Wat speelde er tussen haar en Dominic? Ze had toch echt een paar vreemde blikken tussen hen beide gezien. Ze brak er haar kleine hoofdje over, er was echt iets met die twee. Dat beeldde ze zich echt niet in, of toch? Het was allemaal zo verschrikkelijk verwarrend. Zo subtiel als ging – en nee daar was ze echt een ramp in – probeerde ze te zien wat die twee aan het doen waren. Ze wist niet waarom maar dat meisje, dat meisje dat vreemde blikken naar Dominic wierp, hem haast probeerde uit te dagen. Een vreemd gevoel ging door haar heen, het was niet prettig, het voelde zuur en vreemd genoeg moest ze aan de kleur groen denken, geen mooi groen nee vuil gifgroen (kleur van jaloezie) . Waarom? Dat wist ze niet. Maar wat ze wel wist was dat het meisje haar niet erg aardig leek. Oké, de les, ja daar moest ze zich op richten. Ze vroeg dan ook met een zachte stem aan Dominic wat ze moesten doen. ''Kijk. Je moet proberen het lichtje te laten verdwijnen. Het is eigenlijk de basis van heel veel duistere spreuken.'' Hij keek haar zorgzaam aan. Zachtjes knikte ze, haar concentratie naar de betekenis van zijn woorden richten was lastig, ze werd steeds afgeleid door zijn prachtige ogen, zijn zachte lippen die open en dicht gingen bij het praten. Nee mel, nee, concentreren. Berispte ze zichzelf in gedachten toe. ''De spreuk is: Lux Exilium Ik doe het een keer voor, ok?'' Hij knipte zijn zaklamp aan en concentreerde zich. Al snel verzwakte het licht. Melody keek vol bewondering toe, wat was hij goed! Melody keek gebiologeerd naar het lichtje dat steeds minder fel ging schijnen. De lamp leek algauw helemaal uit te zijn en om dat te demonstreren klikte hij een paar keer op het knopje. ''Nu jij.'' moedigde hij Melody aan. ''Concentreer je.'' Ze slikte en knikte zacht. Raakte de onaangestoken lont aan met haar vinger, liet er een klein vlammetje uit voort komen. Oké dat ging al goed, nu moest ze het kaarsje nog uitkrijgen, uitdaging. Ze sloot even haar ogen, zocht naar concentratie. Oké dit moest lukken. “Lux Exilium…” Mompelde ze zachtjes haar grote kalme ogen op de vlam gericht. Ga uit, alsjeblieft ga uit, smeekte ze in gedachten. Duistere magie was een lastig iets voor Melody, het was zo negatief, zo dwingend, het ging helemaal in tegen haar natuur. Dus uiteraard was dit knap lastig voor de arme Mel. Maar ze wilde niet opgeven, zeker niet nu Dominic langs haar zat, ze wilde hem laten zien dat ze ook wat kon. De vlam begon te flakkeren, werd iets kleiner, ja het zou haar lukken! Maar al gauw gleed door de opkomende blijdschap haar blik weer naar Dominic, ze zag dat zijn blik weer naar het enge meisje was gericht. Wat was er aan de hand? Door de afleiding, het kleine vleugje angst dat haar bekroop werd de vlam weer groter. Ze keek naar de kaars zuchtte zachtjes, richtte haar hoofd naar de grond. Het lukte niet, het zou nooit lukken ze was gewoon waardeloos. Ze had niet door dat Dominics aandacht weer naar haar was gekeerd, dat hij kon zien dat ze het opgegeven had.

Rhine ontwaakte, na een heerlijk dutje, ze geeuwde even en rekte zich uit. Keek op haar klok 19.15 stond er in het lelijke digitale schrift. Ze ging rechtzitten, liet haar hoofd op haar handen rusten. Hmmm waarom had ze het gevoel dat ze iets vergeten was? Dat er iets was wat ze moest doen? Ze tikte tegen haar voorhoofd, wat was het ook alweer? Langzaam stond ze op rekte zich al geeuwend uit, krapte even over haar hoofd. Ach ja als ze het niet meer wist was het vast niet belangrijk geweest. Ze liep door haar kamer, merkte een vreemd voorwerp op haar kast op, een lampje, een kleine van kleur veranderende lichtbol. Waarvoor ahd ze dat ding ook alweer gekocht? Ze vond het veranderende licht vreselijk irritant, ze plukte het ding van haar kast en wilde het weggooien toen er een klein inwendig belletje begon te rinkelen, lichtbron, 19.00 uur, magie ; de les! De les duistere magie! Oh God! Ze was het helemaal vergeten, een serie van vloekwoorden ontsnapte aan haar mond. Verdorie toch! Als een haas zocht ze haar tas propte ze er de bal en een paar nodige spullen in, nog vlug met een borstel door haar haar, haar kleren fatsoenerend. God toch. Ze rende door de gang, haar zwarte sleehakken klakte op de stenen gangvloer. Jugh, ze haatte rennen. Even stopte ze en dacht ze na, ach ze was nu toch al te laat, dus op een paar minuutjes kwam het niet aan. Op haar doodse gemakje wandelde ze nu door de gangen op weg naar het lokaal. Toen ze voor het lokaal stond trok ze nog even haar zwarte muts fatsoenlijk, geen licht in het lokaal, mooi zo dan zou ze prima kunnen binnen sneaken, ze liet haar schouders even rollen vooraleer ze zich van haar vaste vorm ontdeed, zichzelf verhief in de staat van gas, een zwarte mist, zo nu even onder de deur doorgaan en een plaatsje zoeken zonder dat die domme leraar er ooit achter kwam dat ze wel geteld 20 minuten te laat was. De mist ging onder een paar schoolbanken door kroop op een stoel en werd daar weer vast, zo niemand die het merkte, hopelijk. Rhine keek nonchalant rond merkte nu pas langs wie ze was neergedaald, Lightning, lighty, Erza. Een lichte grijns ontstond op haar lippen. Lighty, leuk dat ze hier ook was, Rhine mocht deze meid wel, ze kon haar gedachtegang volgen, zo was hun bizarre vorm van vriendschap ook ontstaan, hmmm vriendschap, het woord gaf nog steeds een vreemde smaak in haar mond. Rhine bracht haar mond naar haar oor. “Lighty..” Fluisterde ze op een mysterieuze haast beangstigende toon. De grijns ging niet meer van haar hoofd af. Even keek ze rond in het lokaal, hmmm nog een paar mensjes, maar eentje sprong haar toch wel in het oog, Dominicje, ja dat was hem, toch? Ach moest haast wel die kerel voldeed compleet aan de beschrijving die ze ooit eens van hem had gekregen. Haar ogen gleden naar het meisje dat langs hem zat, jugh, wat een…een…er was zelfs geen beschrijving voor dat kind, naar haar kijken deed Rhine al bijna kokhalzen. “Nou, nou blijkbaar kan het toch nog een interessant lesje worden, nietwaar Lighty?” Vroeg ze op een pesterig toontje terwijl ze op haar stoel ging hangen, haar enkels gekruist op de bank gelegd. “Dussss, wat moeten we doen?” Vroeg ze terwijl ze haar zwart gelakte nagels bestudeerde.

le outfit --> http://ranigijbels.deviantart.com/favourites/#/d5ac15a

Lightning zuchtte. De shirt dat Dominic nu draagde stond hem echt niet, de andere gewone kleren die hij normaal dragen wel. niet dat je dat haar ooit zou horen zeggen want dat zal niet gebeuren. Hoe hard hij ook zou smeken? hij haar smeken?
Dat zou nog eens een geweldig beeld zijn, Light wist wel dat daar niets van zou komen maar goed, dromen zijn er nu eenmaal om het onmogenlijke te denken. Verveeld streek ze enkele plukjes van voor haar ogen weg stak het weer achter haar oor bij de rest van haar bruine haren. 'I know right?' leek Dominic blik te roepen. Kort begon Lightning te lachen, ze kende hem nu toch al wat, en wist maar al te goed dat hij dat helemaal niet vond. Dat het hem irriteerde dat er mensen dat opvielen. Geweldig toch? Blijkbaar had hij het doosje niet herkend. Niet erg, is te beter voor haar. Kan ze het beter bestuderen. Ze zal eens zien van waar hij die pilletjes vandaan haalt.
Waarom hij ze nodig had en hoe sterk hij ze nodig had. Het was heel gevaarlijk als er iemand aan je medicatie kwam, best logisch toch. Het kon tegen je gebruikt worden, chanteren. Dat was natuurlijk het gevaarlijkst als je een geheim had dat niemand mocht weten. Je deed er alles aan om dat te kunnen voorkomen. Want eenmaal ze het weten ben je er geweest. Lightning had gewoon haar hoofd weer omgedraaid nadat hij haar leek te hebben uitgedaagt.
Deed alsof het haar niks kon schelen, maar in haar hoofd was ze al van alles te plannen. Diep in gedachten had ze ook helemaal niet door dat de deur van het lokaal was opengegaan en er iemand binnen kwam, tot ze iets naast haar hoorde bewegen en op keek. Haar grijns werd breder toen ze zag wie het was Rhine.
Nu kon de pret niet meer stuk gaan. “Lighty..” Fluisterde ze op een mysterieuze haast beangstigende toon. Lightning draaide overdreven met haar ogen, maar grinnikte er wel degenlijk bij."Die naam hoor je niet te gebruiken Rhine, je weet dat niemand die te weten mag komen" Sprak ze zuchtten weer bij de gedachten. Irritant, ze wou zo graag andermans geheimen weten terwijl ze ervoor moest zorgen dat ze de hare niet openbaar maakte. Frustrerend was het zeker. “Nou, nou blijkbaar kan het toch nog een interessant lesje worden, nietwaar Lighty?” Vroeg ze op een pesterig toontje.
Lightning volgde haar blik waarbij die bij Dominic bleef hangen. Ze zond hem een lief glimlachje dat sprak dat hij er nog niet vanaf was. Terwijl ze nog naar hem keek sprak ze tegen Rhine."Ja dat is het zeker weten, en als dat niet zo was dan weet ik zeker dat jij daar wel voor gezorgt zou hebben." Grijnsde ze en keek weer voorzich om zich te kunnen concentreren op haar eigen taak. “Dussss, wat moeten we doen?” Vroeg Rhine.
Kort keek ze naar de leerkracht. "De spreuk is Lux Exilium, met die spreuk moet je het lichtje proberen te doven simpel als wat." Dat was inderdaad ook makkelijk. Lightning kon goed met haar duistere magie om, maar het was gevaarlijk als ze perongelijk de duistere magie van Duvessa zou gebruiken. Dat kon problemen hebben waar je niet onderuit kon komen. Langzaam sloot ze haar ogen "Lux Exilium..." Concentreerde zich op haar vlam, het ging juist doven met gemak toen ze oppeens voelde hoe die werd gepucht weer op te vliegen het werd groter dan normaal, verlichte heel haar gezicht op.
Ze voelde de magie stromen van Dominic naar haar vlam. Hoe durfde hij. Uit frustratie dwong ze woedend het lukt te doven. Het werkte meteen, een luid gesis was als uitkomst te horen. Geirriteerd staarde ze nu naar haar gedoofde licht. Voelde hoe iets warms over haar lippen gleed. uit verbaasdheid liet ze langzaam haar tong over haar lippen glijden, proefde meteen dat het bloed was.
Verrast voelde ze aan haar neus..aan het bloede? Vermoeid zuchtte ze. Light mocht zich echt niet zo laten meeslepen. Behendig greep ze een zakdoek vanuit haar zakken en veegde zo ongezien mogenlijk haar neus af, en ook de bank waar enkele bloedspetters waren op beland. Nadat alles schoon was stak ze de zakdoek weer weg, draaide zich richting Dominic.
Keek hem liefjes aan smeet hem een lucht kusje toe en mimde."ben je gek?daar krijg je nog spijt van" Haar ogen stonden dreigend dat ze meende wat ze zei. "Zeg Rhine, heb jij enkele ideetjes voor Dominic" Mopperde Lightning, Rhine had altijd goeie plannen wie weet had ze er nu ook een.

Melody leek in elk geval wel onder de indruk van hem. Uiteraard, hij was haar droomprins. Zo deed hij zich voor. En als alles wat Dominic deed lukte ook dat perfect. Menselijke fouten waren aan hem niet besteed. Net zo min als menselijke emotie's, wat voor sommige mensen die dat doorhadden wellicht medelijden opwekte. Weer zoiets waaraan hij een hekel had. Medelijden. Liefde. Alle positieve, happy-go-lucky gevoelentjes die zielige persoontjes altijd hadden brachten bij hem braakneigingen naar boven. Die haat die hij voor zo ongeveer 99.9 procent van de bevolking koesterde uitte hij door alles en iedereen te gebruiken, te misbruiken. En zij was zijn eerstvolgende slachtoffertje. Al leek het erop dat dit spelletje iets gecompliceerder en daardoor leuker zou worden toen Erza de ruimte betrad. Perfect, niets was interessanter dan twee mensen tegelijk manipuleren. En deze twee waren allebei makkelijk en hun gehoorzaamheid naar zijn aanwijzingen des te vermakelijker. Bij Melody was het uiteraard voor iedereen duidelijk dat hij haar grotendeels beïnvloedde. Maar ook Erza liet zich door hem bespelen, al besefte ze dat zelf niet. Al haar irritatie en haat tegenover hem was grappig om te zien. Wie waren er nu die ook maar een beetje interessant waren? Allereerst het lieve gehoorzame meisje naast hem en ten tweede dat misselijk kind, dat hem op zijn zwakst had bestolen. Zijn kleine Melody stak haar kaarsje aan, hij grijnsde geamuseerd. “Lux Exilium…” Kort keek hij het proces van concentratie en pogingen aan. Dit werd algauw saai en hij speelde wat met Erza. Ondertussen was naast hem zijn zogenaamde vriendin druk bezig. Dominic keek bevreemd op toen er plots een blond wichtje naast Erza was verschenen. Die smoezelden wel erg vertrouwd met elkaar... Wat schattig, boezemvriendinnen. Net iets voor twee kleuters. Toen blondie hem aankeek grijnsde hij koud en spottend. Wat dacht ze nou wel. Hij was benieuwd wat ze hier deed, maar vermoedde dat ze niet zo interessant was. Trouwens, die blik die ze hem toe had geworpen deed hem nu al bedenken dat ze waarschijnlijk een botsende persoonlijkheid had met de zijne. Niet dat dat een probleem hoefde te zijn, maar als ze aan Erza's kant stond werd alles wel lastiger. Twee tegen één, typisch iets voor zwakkelingen. Tot zijn amusatie zag hij Erza met moeite haar lichtje doven. Ze keek hem pas na een tijdlang aan. HIj gaf haar een verbaasde blik en klapte geluidloos in zijn handen. Langzaam en sarcastisch zoals alleen hij een applaus kon geven. Ze leek erg kwaad. Hij grijnsde breed. Come at me, little weakling, dacht hij toen ze haar lippen bewoog in een schattige poging indruk op hem te maken. Daarna ging zij verder met haar bondgenoot te fluisteren en hij richtte zijn blik op Mel. ''Hé, niet opgeven..'' fluisterde hij toen hij zag dat ze niet meer gefocust was. ''Je kan het wel, probeer het nog een keer.'' Met een vinger tilde hij haar kin lichtjes op. ''Mel, liefje, jij gaat het gewoon doen. Je kan het.'' Hij grijnsde vrolijk en wees naar de kaars. ''Go!'' sprak hij enthousiast, maar niet te luid. Hij hield een oogje op Erza en haar blondje, maar zijn focus lag nu even op Melody. Hij wilde uiteraard niet dat ze het vertrouwen in hem zou verliezen.

Inwendig deed ze bijna een dansje, wie had gedacht dat dit nog een interessante les kon worden? Ja Rhine was aangenaam verrast, en geloof me dat gebeurde niet echt vaak, het was een zeldzaam fenomeen. Nee ze had nooit kunnen denken dat een vriendschap sluiten zo aangenaam kon zijn, of enfin, dit was toch een vriendschap? Right? Ja, ja dat was het. Lightning draaide overdreven met haar ogen, maar grinnikte er wel degenlijk bij."Die naam hoor je niet te gebruiken Rhine, je weet dat niemand die te weten mag komen"Sprak ze. Rhine grinnikte. “Oepsie, dat vergeet ik nou iedere keer.” Sprak ze met een schuldbewust, duidelijk gespeeld glimlachje. Rhine kon het uiteraard niet laten om haar te plagen, zo was ze nu eenmaal. "Ja dat is het zeker weten, en als dat niet zo was dan weet ik zeker dat jij daar wel voor gezorgt zou hebben." Werd haar toegeworpen met een grijns. Rhine haalde haar schouders op liet haar blik nog even op die Dominic rusten. Die grijns die op zijn gelaat lag, dat spottend grijnsje, was al aanstoot genoeg om haar lontje in brand te steken, ze wilde hem pijn doen, hem vernederen, iets doen. Ze schonk hem een zoetlachje en een knipoog, zelfs die knipoog en haar lachje zagen er onheilspellend uit. “Wees daar maar zeker van…” Sprak ze op een onheilspellend toontje tegen Erza, voor ze zich omdraaide, weg van dat ventje. Game on… Sprak ze in gedachten, want oh ja dit spelletje zou nog maar net starten, ze had over hem gehoord, over zijn zieke malupatieve gedrag. Misschien eindelijk een waardig tegenstander, alhoewel het nogal saai kon worden aangezien zij de voordelen aan haar kant had, zij wist wie hij was, kende hem zonder hem echt te kennen, hij wist niets van haar, en zij had een bondgennoot, niet dat ze die echt nodig had, maar Erza was handig, en best aangenaam gezelschap. "De spreuk is Lux Exilium, met die spreuk moet je het lichtje proberen te doven simpel als wat." Rhine zuchtte draaide met haar ogen. “We gaan dus voor uitknop van een nachtlamp spelen? Gezellig…” Mopperde ze voor ze even naar het irritante lampding keek, het liet doven en toen van tafel smeet. “Dat wou ik al de hele week doen.” Zei ze met een grijnsje. Die lamp had haar serieus al een hele week lopen irriteren, dit was wraak, zoete wraak. Rhine keek vanuit haar ooghoeken naar Erza, zag dat haar lamp niet wilde doven, dit klopte niet, Erza was vaardig genoeg voor zo’n simpele spreuk, er moest sabotage aan de gang zijn, dat kon haast niet anders. Erza leek het ook te merken, beide meisjes gingen opzoek naar de bron, maar zelfs zonder te zoeken had Rhine al kunnen raden wie hier ongetwijfeld achter zat. Dominic, uiteraard. Oh god wat een lage streek. Rhine zag hoe kwaad erza werd, met haar woede het licht doven, ze grinnikte zacht, legde haar hoofd op de bank, keek haar soort van vriend grijnzend aan. Oelalala Erzaatje had een bloedneus, arm kind, nee wacht, het was vooral grappig. Maar ze lachte niet, ze hield het op een zacht gegrinnik. "Zeg Rhine, heb jij enkele ideetjes voor Dominic" Mopperde Lightning, Rhine zat meteen kaarsrecht, kijk dit was nou interessant. “Uiteraard…” Sprak ze terwijl ze even haar wenkbrauwen bewoog. “Een heleboel zelfs, maar ik gok dat mijn plan om zijn nieuwe speeltjes kaars wat op te voeren en hem zo levend te laten verbranden iets té drastisch is? Of hem laten stikken in een duistere wolk, is ook vast iets te illegaal? ” Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw en klein greinsje. Ze vouwde haar handen in elkaar, legde haar kin erop. “Uiteraard kunnen we wat met zijn shirt doen, met een beetje woudmagie kunnen we de vezels in zijn shirt manipuleren waardor ze binnen een bepaalde tijdspannen van kleur veranderen, en misschien zelfs een beetje licht gaan geven. Zeg maar dat hij op een euhm mislukte kerstboom gaat lijken . “Zei ze met een duivels grijnsje, dat plan leek haar nog wel te doen, daar kon ze in iedergeval niet voor opgepakt worden, en hij zou nog in leven blijven, een puntje dat niet echt in haar andere plannen voorkwam. Rhines blik viel op iets vreemds, iets knobbeligs in haar boezem, met een vinger drukte ze erop, het voelde hard. “Zeg Erziewerzie…Je hebt een knobbel, op je knobbels, volgens mij moet je daar echt eens mee naar een dokter gaan.” Sprak ze grijnzend, maar haar ogen waren wel nieuwsgierig, wat was het dat ze op zo’n delicate plaats verborg?

Mel was zenuwachtig, erg zenuwachtig, ze wilde zo graag dat het goed ging, dat ze de spreuk onder de knie kreeg, en zeker nu Dominic langs haar zat. Ze wilde aan hem bewijzen dat ze niet alleen een hulpeloos muisje was, dat ze ook wat kon, al geloofde ze er zelf niet in. De spreuk was nog lastiger dan ze eerst al had gedacht, het wilde haar maar niet lukken, waarom? Waarom moest ze toch zo’n ramp zijn in dit soort dingen? Het was niet eerlijk, niet leuk, ze voelde zich hopeloos. Hij was zo goed in dit soort dingen, hij deed het met een vingerknip, maar zij, zij kreeg het nog niet voor elkaar met al haar kracht. Het lukte haar niet, ze concentreerde zich niet voldoende, haar blik gleed steeds naar dominic, en naar de twee meisjes, ja twee er was er net eentje bij gekomen. Ze waren eng, en ze gedroegen zich vreemd, ze keken vreemd naar Dominic, en hij, hij gedroeg zich ook vreemd als hij naar ze keek. Melody snapte het niet, snapte er werkelijk niets van. ''Hé, niet opgeven..'' Klonk de stem die haar uit haar mijmerende gedachtes haalde. Ze keek hem een beetje beschaamd aan. De al zo vertrouwde blos kleurde haar wangen rood, uit schaamte. ''Je kan het wel, probeer het nog een keer.'' Met een vinger tilde hij haar kin lichtjes op. Ze keek hem aan met haar grote blauwe ogen, ze stonden onzeker, teleurgesteld, teleurgesteld in zichzelf. Ze schaamde zich, schaamde zich ervoor dat hij weer al moest zien hoe zwakjes ze was. ''Mel, liefje, jij gaat het gewoon doen. Je kan het.'' Hij grijnsde vrolijk en wees naar de kaars. ''Go!'' sprak hij enthousiast, maar niet te luid. Een warme gloed ging door haar heen, ja hij had gelijk!ze moest het doen, doen voor hem, doen voor zichzelf. Ze knikte zacht en concentreerde zich weer op de kaars oke het zou lukken, het moest lukken. “Lux Exilium…” Zei ze opnieuw, zachtjes. Haar concentratie was volledig op de kaars gefocust en toen, POEF! De kaars doofde. Melody had haar ogen dicht geknepen, tijdens haar concentratie, durfde ze haast niet meer open te doen, bang dat ze het weer verpest had. Langzaam, een voor een opende ze haar ogen, zag ze niets, het was donker, niet compleet donker, maar toch redelijk. De kaars was uit, het was haar echt gelukt. Een glimlach groeide op haar gelaat. Ze draaide zich naar Dominic toe, de blijdschap straalde van haar gezicht af. “Het is gelukt.” Zei ze zachtjes, blij, toch oh zo blij was ze. Maar ergens was ze ook best wel bang nu, alles was zo donker zonder het kaarsje. Zo onopmerkelijk mogelijk kroop ze wat dichter tegen Dominic aan, waardoor hun armen elkaa raakte. Oeps. Ze keek hem met een verontschuldigend lachje aan. Lekker dicht bij hem, dat was fijn, dat was veilig. “Ke….ken je die meisjes?” Kreeg ze uiteindelijk over haar lippen, hem aankijkend. Ze wilde eht graag weten, misschien zou dat enig licht op het vreemde over en weer gedrag brengen.

Ze wierp een snelle blik op de klok. Het wijzertje gaf tien voor zeven aan. Misschien was het tijd om eens naar het lokaal te gaan. Gisteren had ze een poging gedaan tot het lezen van het boek, maar na twee pagina’s lezen had ze het al opgegeven. Veel te saai naar haar zin. Als hij er naar vroeg, had ze gewoon pech en kreeg ze een puntje af. Ach ja, wat maakte dat haar uit? Haar schoolpunten waren momenteel wel haar laatste zorg. Ze nam haar zaklamp en een mes ter verdediging, je wist nooit wat je allemaal tegen kon komen of in wat voor situatie je verzeild kan raken. Net toen ze haar kamer uit wilde gaan, versperde Broccoli haar weg. Niet weer… Die hond werkte haar al dagen op haar zenuwen, ze kreeg het er van op haar heupen. Met die hond had ze niets meer als last. Ze wilde over hem wandelen, maar hij verbood haar dat door haar omver te springen. ”FOEI! Af, mooi af!” Maar hij luisterde niet, verroerde zich niet. Het enige wat de hond deed was haar aanstaren. Het maakte haar gek, wat had hij de laatste tijd toch? Ze was gefrustreerd, werd gek van het gedrag van de hond en kon het niet meer aan. Dit was al twee weken aan de gang en meestal was hij nog erger. Nee, dit kon zo niet verder. Lune greep naar haar mes en stak het in de hond zijn nek. Een grijns verscheen om Lunes gezicht en ze dacht er nog net op tijd aan haar adem in te houden. Als Grawl het bloed zou ruiken, had ze een groot probleem… De hond jankte en piepte pijnlijk. Lune glimlachte en grijnsde alleen maar. Hij was dood, morsdood. Eindelijk zou ze geen last meer van hem hebben. Wacht, ze moest hem nog ergens dumpen. Maar waar? Ze nam het lijk van Broccoli op en teleporteerde samen met de hond naar een rivier die ver weg hier vandaan was. Gelukkig was er niemand te zien. Ze gooide zonder blikken of blozen de hond in het water en teleporteerde vervolgens weer naar haar kamer. Wel, daar had ze nu ook geen last meer van. Nu alleen hopen dat niemand er achter kwam. Niet dat dat dan zo erg zou zijn. Ze keek in de spiegel en zag dat er een beetje bloed op haar gezicht hing. Wel, het was misschien een beter idee om dat af te wassen. Ze draaide de kraan open en waste het bloed af, ze controleerde zichzelf nog eens goed om zeker te zijn dat er nergens nog bloed te vinden was. Oké, nergens was nog een spoortje op te vangen. De geur camoufleerde ze weg met een klein beetje parfum, niet te fel zodat ze geen luchtverfrisser was natuurlijk. Voila, ze was klaar en zag er dood normaal uit, net zoals anders. Ze nam haar mes weer –dat ze ondertussen schoon gemaakt had- en de zaklamp. Daarna verliet ze haar kamer, op weg naar de les. Haastig wierp ze een blik op haar horloge. Oepsie, misschien een klein beetje heel erg te laat. Maar dat was niet haar fout? Nee toch? ”Lune, don’t blame yourself… What you did was right.” Sprak de schelle stem in haar hoofd. Een stem die alleen zei kon horen. In gedachten knikte ze. Ze konden zeggen wat ze wilden, dat ze geen vrienden had, dat ze alleen en gehaat was. Maar ze had Grawl, hij steunde haar meer dan een vriend zou doen. Vriendschap was overbodig, het maakte je zwak en kwetsbaar.
Vlak voor de deur keek ze nog eens op haarhorloge. Wow, ze had een half uur gemist, nieuw record… Maar dus niets om zich zorgen over te maken. Ze opende de sfeer en kwam het lokaal binnen met de zaklamp in haar hand. ”Lune Okami meld zich. Excuseer me dat ik zo laat ben ik…” Een klein grijnsje verscheen om haar lippen. ”Moest de hond nog uitlaten.” Fantastische woordkeuze, al moest ze het zelf zeggen. Ze sloot de deur en ging ergens achteraan in een hoekje zitten. Niet om over t komen als een duister persoontje ofzo, het was gewoon om zo min mogelijk aandacht te krijgen. Ze keek naar wat de andere leerlingen deden. Fijn, een lampje doven. Al zuchtend drukte ze op het klopje en een zwak lichtje scheen uit de zaklamp. Misschien had ze beter eerst de batterijen moeten vervangen. Hmm, dat was dan pech hebben. Ze wilde de lamp net uitdoven, tot ze zich opeens bedacht dat ze de spreuk niet kende. O, wat jammer, nu kon ze niet meedoen en dat was toch oh zo erg. Met een grijns knipte ze de zaklamp weer uit en ondertussen dacht ze weer even na. Eigenlijk, was het best wel leuk om anderen te vermoorden. Het gaf een kick, het gevoel doet je sterker en niet te stoppen was. Het gaf een onbeschrijfbaar gevoel en ze had besefte opeens, dat ze al niet meer zonder kan. Haar bebloede handen (figuurlijk, niet letterlijk) jeukten. Ze wilde het nog eens doen. Maar nu niet, dat zou dom zijn. Hier keek iedereen naar haar en kon ze het niet ongemerkt zijn. Misschien nam ze straks iemand mee achter een hoekje en sneed die dan de keel over? Ze keek rond en zag een klein meisje met bambi oogjes. Zij zou perfect zijn, haar ogen waren zelfs perfect om uit te lepelen. Ze zou maar al te graag willen zien hoe dat meisje haar angstig zou aanstaren, hoe haar schreeuw de ruimte zou vullen. Maar nu niet, dan kon ze gesnapt worden, en dat wilde ze niet.

PROFILE MAGICIAN

» Iro Tower ~ Spells Summary
» [bijles Dark Magic] The basics (Nikita)
» Les 1: The basics of survival
» [Survival les 1] Learning the basics
» [Bijles] Learning the basics

~Les 2: Darkness spells. Part 1, Basics: Lux Exilium, Tenebris Fortitudo, Cerebrum Dolum ~

~Les 2: Darkness spells. Part 1, Basics: Lux Exilium, Tenebris Fortitudo, Cerebrum Dolum ~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen