Roselle liet zich langzaam neerzakken op een van de afgelegener plekjes op het grasveld. De groene sprietjes kietelde onder haar hand terwijl ze voorzichtig haar tas naast zich neer zette. Haar grijze ogen stonden bijzonder rustig voor haar doen, normaal zou ze namelijk zo gespannen zijn als een veer. Het boek dat ze uit haar donkerrode tas pakte was er eentje die erg bekend was in Razen. Ze had het boek dan ook al meerdere keren uitgelezen, maar ze bleef hem leuk vinden. Dus als ze niets te doen had -omdat ze haar huiswerk of verprutst of netjes afgemaakt had, dat laatste kwam nauwelijks voor- ging ze altijd met het boek in een rustige omgeving zitten. Dan kon ze volkomen op gaan in het verhaal.

Hier en daar trapte een paar jongens een balletje, echt opletten deed Roselle niet. Ze had het niet zo met gezelschap, zeker niet van het mannelijk geslacht. Als iemand haar tot uitbarsting kon brengen waren dat vaak toch wel de mannen. Die kende geen respect en acceptatie, evenmin deden sommige vrouwen dat. In Razen was ze dan ook niet anders gewend geweest dan het buitenbeentje te wezen.

Niemand had in de directe omgeving, zoals haar een kruising in het bloed. Haar moeder was een sterke Shadraanse, terwijl haar vader een en al trots Raziaans bloed was. Ze voelde een ongemakkelijke energiestoot in haar lichaam. Alsof bij de minder leuke gedachten haar innerlijke vuur weer op hol wou slaan. Toch wist ze het met een paar keer diep ademhalen weer te onderdrukken. Uiteindelijk was van haar respect door alle pesterijtjes en haar hulpeloosheid, eenzaamheid weggevaagd. Niemand kreeg zomaar respect, ze zouden eerst tot haar door moeten dringen, en moeten bewijzen dat ze van goede aarde kwamen. Anders zou ze hen het rest van het leven duidelijk maken wat voor verschrikkelijke wezens mensen waren. Ze deed altijd terug wat de mensen bij haar deden. Gaven ze respect -zou ze met tegenzin wel eens waar- hen ook respect geven. Haar haren vielen half voor haar ogen toen ze voorovergebogen haar boek opensloeg. Langzaam bladerde ze naar de juiste bladzijde toe.

Net op dat moment kwam er een bal hard tegen haar schouder aan, met een woeste blik stond ze dan ook op, haar grijze ogen stonden kil en vervaarlijk. Ze trok haar rode mantel snel recht, voordat ze haar hoofd even schudde, het was geen rustige beweging, maar een redelijk dreigende. Wie had het in zijn of haar hoofd gehaald haar rust te verstoren! Want dan kon die waarschijnlijk beter meteen naar voren stappen, voordat de stoom echt uit haar oren kwam. De impulsen van haar overactieve innerlijke vlam kwamen iets sneller aan, ze trilde lichtjes, voordat ze zich met een diepe zucht omdraaide, haar spullen oppakte en met grote passen -voor zo'n klein meisje- weg-beende. Ze vroeg zich nu echt oprecht af, waarom er nooit eens rustige plekken waren, waar ze ongestoord een boek kon lezen, en zich niet elk moment alert hoefde op te stellen. Toch wist ze ook wel dat een grote school, meestal ook voor veel en -redelijk- grote problemen konden zorgen. Zonder echt op te letten, liet ze zich nukkig in de buurt van de ingang neerzakken. Dit was echt een vreselijke dag!

Roselle had in haar woede, en onrust niet opgemerkt dat eer een oudere jongen in de buurt was. Ze had namelijk net gehoopt in alle rust weer verder te kunnen lezen, toen de geur van rook haar neus binnenkwam. Zachtjes kuchte ze omdat ze niet zo van rook hield, en het haar keel deed kriebelen, voordat ze geërgerd haar hoofd iets optilde. Roselle keek daardoor net over het randje van haar boek heen. Ze hield de jongeman in de gaten, door hem aan te staren vanonder haar wimpers. Zo viel het tenminste niet erg op, haar hand bewoog ze nadenkend over de bladzijde die ze aan het lezen was, voordat ze verschrikt op keek omdat hij plaats nam naast haar. Ze liet het boek uit haar handen vallen, alsof het een zware baksteen was, en keek hem met grote, onrustige, grijze ogen aan. 'Misschien is het wel helemaal niet mijn zaak, maar is alles goed?' Werd haar kalm gevraagd, ze kon helemaal niet goed opschieten met het mannelijke geslacht, en balde haar linkerhand in een vuist. 'Je hebt gelijk! Het is helemaal niet jouw zaak!' Riep ze uit, haar ogen stonden redelijk kil terwijl ze iets van hem vandaan leunde. Alsof ze bang was om een contact aan te gaan. Niets was minder waar, ze was niet bang voor contact, ze hield gewoon niet van dat nutteloze gepraat, en ge-acteer, wat iedereen tegenwoordig leek te doen.

Een lichte rilling liep over haar rug, terwijl ze haar boek weer oppakte en op een bladzijde opensloeg. Ze veegde even over de rug van het boek, in de hoop het beetje viezigheid dat er op was gekomen er af te slaan. Haar grijze ogen stonden nog steeds nijdig, terwijl ze onbewust met een hand heel even over haar schouder wreef. Waar hoogstwaarschijnlijk een blauwe plek op was gekomen. Ze zei even helemaal niets. Niet omdat ze niets te zeggen had, want eigenlijk maakte zijn gedrag, hoe goedbedoeld dan ook, iets in haar los waardoor ze wou schelden. Maar omdat ze geen zin had om haar tijd te verspillen met een oudere jongen naast haar, sprak ze niet.

Ergens maakte het lezen van het welbekende boek, haar ook verdrietig. Ze moest dan denken aan Razen, haar thuisplaneet en de laatste jaren daar. Ze bladerde verwoed door het boek heen, alsof ze de juiste bladzijde niet terug kon vinden. Haar capuchon trok ze weer iets verder over haar gezicht heen, om te verbergen wat ze echt voelde en dacht. Ze leunde iets tegen de muur van het gebouw aan, dat majestueus was. Niet dat, dat haar verbaasde, ze wist zelf ook wel dat waar veel mensen waren, veel ruimte nodig was. Het was niet zo dat iedereen met een vierkante meter zichzelf gewoon kon verzorgen, het zou wel makkelijk zijn, maar dat was onmogelijk. Ze keek nu weer -zoals gewoonlijk wanneer ze iemand niet recht aan wou kijken- vanonder haar wimpers naar de man. 'Maar, omdat het lijkt alsof iedereen mij zo nodig moet storen, zou ik het wel vertellen.' Besloot ze uiteindelijk op een bitse toon. 'Het is alsof iedereen zijn zonnebril weer eens heeft opgezet, en zeg mij niet dat ik geen gelijk heb, want ik weet uit ervaring genoeg om te weten dat iedereen acteert. Dus wees alsjeblieft jezelf, je achterlijke zelf!' Haar stem had behalve bits, ook een beetje hard geklonken. Ze sloeg het boek met een harde klap dicht en stopte het weer in haar rugzak. Haar handen had ze netjes op haar schoot gevouwen, terwijl ze half uitdagend, half afwachtend, bleef wachten op zijn reactie.

Haar ouders, zelfs haar ouders hadden eerst gedaan alsof zij hun wereldwonder was. Om haar vervolgens hard te laten vallen, enkel omdat ze een halfbloedje was. Iets waar ze natuurlijk niets aan kon doen. Het dorp, was evenmin goed gezind geweest, en ze was voor plechtigheden en feestelijkheden uitgesloten. Ze mocht er niet komen, deed ze het wel kreeg ze vreselijke preken en extra werk. Dus had ze zich maar in het donker van haar kamertje opgesloten, en verlangend naar buiten gekeken op momenten van feestelijkheden. Eeuwenoude tradities had ze er mee moeten missen, iets waar ze als klein meisje gek op was geweest, in het boek dat ze nu net had willen lezen stond ook een van de tradities beschreven. Een van de enige die ze met een glimlach voor haar geest kon halen, alle anderen deden haar pijn en verdriet, dus probeerde ze er niet aan te denken. Haar ogen sloot ze even terwijl ze peinzend met haar rechterhand over haar voorhoofd wreef.

Roselle wist wel dat het niet al te netjes was, wat ze er in een keer had uitgefloept. Ze dacht dan ook niet altijd eerst na, voordat ze ergens op reageerde. Daarbij vond ze het vaak lastig hulp te accepteren van anderen, hoe goed bedoeld het ook was. Haar grijze ogen gleden naar de jongen die rustig nog een trekje van zijn sigaret nam. Langzaam fronste ze dan ook, zelf ook even in gedachten verzonken. Misschien had ze beter haar mond kunnen houden, maar nu ze het er toch al uitgefloept had, kon ze het verleden niet meer veranderen, en om excuses te maken voor zo iets was ook niet echt een mogelijkheid. Ze was daar dan misschien ook te trots voor, haar ogen had ze tot spleetjes geknepen, terwijl ze heel voorzichtig vanonder haar wimpers naar de jongen keek. Blijkbaar wou hij uiteindelijk toch nog reageren op haar uitbarsting, dus zuchtte ze even, voordat ze naar zijn woorden luisterde. 'Je bent boos omdat ik vroeg of alles goed ging?' Vroeg de jongen kalm, heel even bleef ze stil zitten, voordat ze knikte. 'Soort van, ik ben gewoon niet in een goede stemming.' Misschien was dat ook wel overbodige informatie, sinds ze bijna wel zeker wist dat het hem wel was opgevallen. 'Misschien ben ik echt nieuwsgierig naar jouw welzijn. Ik zag je zitten. Niet echt vrolijk. Natuurlijk hoef je ook niet elk moment van de dag vrolijk te zijn. Maar ik dacht, misschien kan ik je helpen. Is het echt zo moeilijk te geloven dat dat serieus mijn intentie was?' Het meisje keek hem bijna geschokt aan. Zodra hij haar dat vroeg, ze kon hem niet geloven. Ze had toch wel het idee dat hij die woorden meende. Haar ogen waren groot en stonden vol verbazing en verwarring, waardoor antwoord geven op die vraag waarschijnlijk ook weer overbodig was. Zelfs een blinde kon bijna zien, dat ze bijna omviel van verbazing -niet in letterlijke zin natuurlijk-. Langzaam knikte ze weer, terwijl ze haar ogen weer op hem richtte, en hem recht in zijn ogen keek. 'Ja, dat is moeilijk te geloven. Zover ik weet ken ik jou niet...en waarom zou jij je daar überhaupt zorgen over maken?' De verwarring was nog steeds duidelijk hoorbaar in haar stem -die nu verbazingwekkend zacht klonk-, en een klein beetje zichtbaar in haar houding. De sigaret werd uitgedrukt met zijn schoen, terwijl het meisje even naar de lucht keek. De jongens die haar nog niet zo lang geleden met hun bal hadden geraakt, stonden in een groepje bijeen. Haar ogen keken hun bijna vals aan, ze hield er niet van om aangeraakt te worden, al was het door een voorwerp. Ze hield van heel veel dingen niet, toch had ze ergens diep van binnen, onder misschien talloze lagen verstopt, nog een bijzonder vriendelijk karakter zitten. Haar blik keerde ze weer stilletjes naar de jongen die duidelijk nog niet uitgesproken was. Ergens verwachtte ze wel een straf, of een flink gesprek, maar gelukkig viel dat mee. 'Het was trouwens alleen maar een vraag. Het was onnodig om meteen zo uit te vallen. Een simpele bedankt voor je bezorgdheid maar ik heb hier geen behoefte aan, was genoeg geweest,' besloot de jongen uiteindelijk waarna hij opstond. 'Dan weet ik dat nu,' murmelde het meisje zachtjes, haar ogen gleden weer naar haar rugzak, eerlijk gezegd had ze nu helemaal geen zin meer om het boek te lezen. 'Mijn ouders,' zei ze ineens zacht, alsof ze iets uit wou leggen. Maar toen sloeg de twijfeling weer toe waardoor ze zachtjes slikte en ophield met praten.

Ze wist dat ze goed moest nadenken voordat ze de waarheid uit de doeken deed. Haar ogen gleden weer naar haar rugzak die ze langzaam opende voordat ze het boek eruit haalde. Langzaam bracht ze -bijna onzeker- haar hand met daarin het boek naar de man toe. 'Ken je Raziaanse boeken?' Vroeg ze zachtjes, met een heel klein zuinig glimlachje om haar mond. Het leek geen glimlachje van harte te zijn, maar meer eentje om te verbergen dat ze nog steeds veel verschillende emoties voelde, die ze niet allemaal kon plaatsen. 'Deze is best goed, ik heb hem al meerdere keren gelezen.' Haar stem kwam er zachtjes, bijna zwak en breekbaar uit. Een wereld van verschil met hoe haar stem eerst had geklonken. Hij brak dan ook hier en daar bij een woord, alsof ze moeite had het uit te spreken. 'Deze gaat over een paar van de feestelijkheden die elk jaar in het land gevierd worden. In ons dorp was het altijd een heel bekijks.' Een dromerige maar ergens verdrietige blik verscheen in haar ogen. Het leek nu waarschijnlijk of ze heimwee had, wat niet zo was. Ze mistte de plek nauwelijks, enkel miste ze het feit dat ze daar alles kende, en hier alles nieuw was. Toch wist ze ook wel dat ze snel genoeg overal aan gewend zou zijn. Ze sloot haar ogen even, terwijl ze de beelden van de vrolijk feestende mensen weg probeerde te duwen. Ze trok haar knieën langzaam op terwijl ze haar armen er omheen vouwde, zodat ze een kleine ruimte vormde, waarin ze veilig was. Het zorgde ook voor een soort beschutting, tenminste zo voelde het voor haar. 'Mam, werd er niet altijd geaccepteerd. In het begin begreep ik nooit waarom. Nu wel..' Het laatste kwam er per ongeluk uit, haar ogen keken weer naar de man, ergens hopende dat hij verder zou vragen, maar ook dat hij het hier gewoon bij zou laten. Ze draaide haar gezicht toen weer weg, waarna ze diep zuchtte.