I got no booty like a caddilac, but I can set you in overdrive. [ Aloiysius ]

Het is nu een week geleden sinds dat ik gearriveerd ben op het schoolgebouw, maar veel van de nodige faciliteiten die het personeel en de leerlingen hadden waren me niet ontgaan. Het mooiste was nog wel, het zwembad. Heerlijk sporten in water, was niet iets wat ik ongewoon was. Op Puffoon hadden weinig steden echt een zwembad, maar ik leefde er destijd wel in een. Ik zwom regelmatig en ik was blij dat ik het kon op dat moment. Nu de school ook een zwembad had, ging ik er ook gebruik van maken ook. Met mijn sporttas rijkelijk gevuld met de nodige spullen ging ik daarom rechtstreeks richting het zwembad. Ik liep rechtstreeks naar het omkleedhokje waar ik mijn tas op het bankje neerlegde. Ik haalde mijn hand door mijn haar en ik zuchtte even. Ik had de laatste tijd zo slecht geslapen. Ik geeuwde even onbeschaamd in de afgesloten ruimte, er was immers niemand die het kon zien. Ik glimlachte even terwijl ik mijn handen naar de onderkant van mijn shirt ging. Ik trok hem uit en keek opzij naar het kleine spiegeltje in het kleine kleedhokje. Mijn ogen zagen er niet uit, de wallen leken wel het heuvellandschap in Limburg. Ik pakte het elastiekje en bond mijn haar in een staart. Mijn mond vormde ineens een grimas. Ik kleede me vervolgens om. Mijn bikini was een donkerblauw kort broekje. De bovenste boord was een afwisselende lijnpatroon van wit en rood. Ditzelfde patroon kwam terug in mijn topje, die bij elkaar werd gehouden door eenzelfde donkerblauwe band. Ik pakte mijn tas en viste mijn zwarte duikbril er uit. Die had ik in geen jaren meer gebruikt. Sinds mijn studie had ik geen tijd meer om het zwembad echt te bezoeken. Ik greep mijn handdoek en liep vervolgens rustig naar de douches, waar ik het koude water over me liet stromen. Het was gebruikelijk op Puffoon om jezelf eerst om te spoelen, een gewoonte die ik heb behouden. Vervolgens liep ik langs het zwembad richting de bankjes om daar mijn overbodige spullen neer te leggen. Mijn handen gingen naar mijn heupen om het vervelende gevoel van mijn broekje, dat zich had dubbel gevouwen, weg te halen. Toen het glad was, liep ik richting de startblokken. Mijn duikbril zette ik voor mijn bruine ogen die het gevoel van het water al voelde naderen. Ik zette mijn handen op het startblok en strekte mijn benen iets verder. Met een een harde duw zette ik me af en spreidde mijn armen naar voren, liet ze het water doorklieven. Ik ontving de koelte van het water dat me omarmde. Mijn lichaam sidderde bij het gevoel dat ik jaren had gemist. Mijn ogen waren gesloten en ik genoot kort er van. Vervolgens opende ze ik in een fractie van een seconde om een technisch sterke borstkrabbel naar voren te zetten. Ik lette niet meer op de omgeving, het was nu enkel ik en het water. Ik dook onderwater, draaide mijn benen richting de achterzijde van het zwembad en zette me af. Na vijf baantjes voelde ik hoe veel mijn conditie naar achteren was gegaan. Ik zwom destijds om mijn conditie hoger te maken, zodat mijn ademhaling langer was en beter onder controle. Het was overigens een langer zwembad dan gewend, dus ik verwachtte al niet dat ik er net zo veel kon halen. Mijn hand sloeg tegen de rand en ik duwde mezelf omhoog. Mijn staart dat als een natte kleffe bedoeling achter me hing, negeerde ik. Ik opende mijn ogen langzaam en zette de duikbril op mijn voorhoofd. Ik glimlachte zacht toen ik voetstappen hoorde. Ik keek rustig opzij, om te zien wie hetzelfde idee als mij had.

-Aloiysius only-

Het was flink aan het hagelen buiten. En niet zomaar hagel, maar echt van die keiharde korrels die meer op knikkers leken dan op hagel. Als iemand zich al buiten durfde te wagen dan renden ze met tassen en boeken over hun hoofd als bescherming naar een plek om te schuilen. Het geluid van een ontsteking, gevolgd door een klein vlammetje. Aloysius inhaleerde de rook diep in en blies het zachtjes weer uit, de buitenlucht tegemoet. Hij had zijn raam open gezet en leunde tegen de vensterbank. De wind kwam van de andere kant dus het kasteel fungeerde als bescherming voor de hagel die nu bij zijn raam werd weggeblazen. Hij nam nog een trekje terwijl zijn blauwe ogen op de buitenlucht gericht bleven. Hij werd altijd zo depressief van hagel. Water zou niet vast en gevangen in een solide vorm moeten zitten. Het moest vloeien, stromen. Anders haalde je toch de hele essentie van water weg? Aloiysius rookte rustig zijn sigaret op. Daarna sloot hij het raam weer, joeg de kou weer terug naar buiten. Hij was klaar mee, die hagel en sneeuw. Als hij dat had gewild, dan was hij wel op Cassia gebleven. Nee, hij had behoefte aan stromend water.

Het was warm bij het zwembad, en dat terwijl er helemaal niet zoveel mensen waren. De lucht had een zekere warme vochtigheid. Aloiysius liet zijn blik langs de mensen gaan. Er waren voornamelijk leerlingen. Sommigen waren hier om te trainen. Anderen voor recreatie. Aloiysius liep naar de rand van het bad. De koude stenen voelde glad en glibberig aan onder zijn voeten. Hij zette zich af en sprong het water in. Het water omhelsde hem als een oude vriend. Het streek langs zijn huid en ving hem moeiteloos op. Hij was er echt even aan toe om te zwemmen, om weer in contact met het water te staan. Literatuur was zijn passie, maar je deed weinig met magie. Soms vergat je zelfs dat je het bezat.
Hij trappelde met zijn voeten om weer boven te komen en streek zijn halflange bruine haar, dat door het water nog langer leek, uit zijn gezicht. Hij schudde even kort met zijn hoofd. Hoe lang was het geleden dat hij was gaan zwemmen. Toch wel ruim acht of negen jaar. In de gevangenis hadden ze geen zwembad gehad. Niet dat je daar veel trek in had als je ook al met al die kerels onder een gezamenlijke douche moest. Er werd al genoeg naar je gestaard zonder het uit te lokken. Hij wilde er niet aan denken. In plaats daarvan zette Aloiysius zich af en liet het water zijn gedachten uitspoelen. Hij was geen wedstrijd zwemmer. Daar deed hij het ook niet om. Ook dankzij zijn akelige rookverslaving waar hij maar niet vanaf kon komen. Maar hij kwam met een redelijk tempo vooruit. Na een tijdje was het genoeg. Hij hees zichzelf uit het water en liep naar een marmeren bankje aan de zijkant waar hij zijn handdoek had achtergelaten. Hij wreef het ergste water even uit zijn haar. Toen hij weer opkeek zag hij een ander ouder persoon dan de gemiddelde leerling binnen komen. Hij kon niet wegkijken. Ze had zo'n hypnotiserende manier van lopen. Aloiysius dwong zichzelf zijn ogen neer te slaan en een ander punt op te zoeken. Het was onbeschoft om zo naar een vrouw te staren. Toch bleef hij nieuwsgierig. Hij had haar nog niet eerder in de school gezien maar het was duidelijk dat ze geen leerling was. Ze sprong het water in, net zoals hij even daarvoor had gedaan. Maar zij was overduidelijk in een veel betere conditie dan hij. Als een speer schoot ze door het water. Zou ze ook een stagiair zijn? Aloiysius slikte even, niet goed wetend wat te doen. Ze had hem met haar binnenkomst figuurlijk een klap in zijn gezicht gegeven. Het was niet zo dat hij nou een enorme rokkenjager was. Dat had hij eigenlijk een beetje uit zijn systeem gewerkt na....
Ook was er niet zoveel om op te letten hier aangezien hij vaak omringd was door leerlingen en zelf bijna net zo oud was als de gemiddelde leraar op school. Aloiysius schudde met zijn hoofd. Stop met dagdromen en gedraag je normaal. Ga gewoon praten met haar, dan zie je dat het spoken zijn die je ziet, hamerde hij zichzelf in. Hij keek weer naar het zwembad, ze was er ondertussen uit gekomen. Met kalme passen liep hij naar haar toe. 'Dat was een mooie borstslag die je daar maakte,' begon hij tegen haar. 'Ik ben Aloiysius, ben je ook stagiair hier?' vroeg hij vervolgens na zichzelf te hebben voor gesteld aan haar.

Mijn staart kleefde als een gewicht aan elkaar en trok mijn hoofd naar achteren als ik het niet gewend was. Ik gaf er weinig om op het moment, het vloeken om de pluizigheid na dat ze droog werden was een zorg voor later. Ik streek een verdwaalde lok bij mijn kaaklijn achter mijn oor en rekte mijn nek wat opzij en terug. Mijn handen deden mijn topje weer iets beter, zodat het net wat lekkerder zat. Op dat moment had ik de voetstappen gehoord. Mijn vermoeden was waar, de kerel had stiekem staat bestuderen hoe ik de borstslag had gedaan. Ik had tijdens mijn ademhalingen bewust gekozen voor zijn zijkant. Betrapt, op heterdaad. Erg vond ik het niet, op Puffoon werd ik gek van de complimentjes die ik kreeg dat ik ze bewust uitfilterde. In deze nieuwe omgeving, was dit anders. Ik keek naar hem op, maar wendde mijn blik af naar het water. ‘Dankje,’ kwam er wat schuchter uit. Ik kon complimentjes over mijn muziek niet zo gigantisch goed verdragen, maar dit was ik nog minder gewend. Ik duwde mezelf wat omhoog met mijn armen en zette mijn voeten op de rand en wist mezelf overeind te helpen. Ik kwam niet boven de vreemdeling uit en keek hem aan door mijn hoofd iets omhoog te richten. ‘Aangenaam Aloiysuis,’ sprak ik vriendelijk terug en stak mijn hand uit. ‘Mijn naam is Katherina, maar Kath volstaat ook. En dat was een goede gok, ik ben hier voor het vak muziek,’ sprak ik met een wat heldere stem. Mijn ogen konden het niet laten en terwijl ik het verbloemde door te kijken alsof ik iets voelde bij mijn enkel, bestuurde ik bij de neerwaartse beweging stiekem zijn lichaam. Al-les was in proportie, van wat ik kon zien. Hij had een prima torso, met bijbehorende armen die iedere dame een veilig gevoel zouden kunnen geven. Zijn gezicht, was alsof het er op gemaakt was. Ieder vrouwelijke beeldhouder zou hem willen hebben, bedacht ik me. Zijn ogen waren uitnodigend en vriendelijk. En zijn lach, stop! Ik moest mezelf bedwingen nog verder er over na te denken. Deze kerel had mijn aandacht al net zo te pakken als ik de zijne had gestolen op het moment dat ik binnenwandelde. ‘Ik heb jaren gezwommen op Puffoon,’ sprak ik zachtjes. ‘Ik heb daar redelijk wat tips gekregen van de badmeester,’ sprak ik. Hij hoefde niet te weten dat de viespeuk me gewoon leuk vond. Ik keek vervolgens even opzij en glimlachte. ‘En wat is jou vak, als ik zo vrij mag zijn?’ sprak ik en mijn oprechte glimlach en glinsterende ogen keken hem aan.

Water had de gave om alles van je af te spoelen. Ook alles wat niet aan het oppervlakte zichtbaar was. Dat was wat Aloiysius zo in het element aantrok. Die helende kracht om alles te kunnen veranderen. Toen hij hoorde dat de school over een zwembad beschikte was hij al enthousiast geweest. Maar nu hij echt weer in het water lag wist hij weer wat hij er zo aan gemist had. Waarschijnlijk zou hij straks weer een duik nemen, als hij weer wat op adem gekomen was. Maar dat straks werd nog verder uitgesteld toen zij binnenliep. Heimelijk had hij zitten kijken en moest het gevoel van schaamte onderdrukken en hopen dat zijn hoofd niet zo rood was als hij vreesde dat het was. Hij wist zijn blik af te wenden en uiteindelijk de moed te verzamelen om op te staan en gewoon met haar te gaan praten. Hij kreeg het voor elkaar zichzelf op normale toon aan haar voor te stellen. En toen hij eenmaal in gesprek met haar raakte gleed het ongemakkelijke gevoel als water van hem af. Toen ze haar hand uitstak en zich voorstelde als Kath, pakte Aloiysius haar hand aan om die zacht te schudden. Hij durfde niet al te veel kracht te zetten aangezien hij zich nog steeds niet compleet relaxt voelde. Straks zou hij onbedoeld te hard knijpen en dat zou echt stom staan. Hij liet haar hand weer los en glimlachte toen ze vertelde dat haar vak muziek was. Vervolgens verklaarde ze hem waarom ze zo'n ster in zwemmen was. Als je het jarenlang gedaan had mocht je ook wel goed zijn ja. Hij zwom vroeger meer dan iemand van Gren bijvoorbeeld zou doen, maar alleen met vrienden voor recreatie. Echt les of zelfs maar tips had hij nooit gehad. 'Het is te zien dat je die tips goed gebruikt,' glimlachte hij. Daarna kwam de meest logische vraag van haar kant. Zijn vakgebied. Dat hij stagiaire was, was duidelijk. Maar hij had zijn eigen vak niet verteld aan haar. 'Ik ben hier voor Literatuur. Maar tussen de gastdocenten door heb ik eigenlijk niet echt een mentor om me te begeleiden,' grijnsde hij een beetje schaapachtig.

Mensen zeiden dat je van het schudden van iemands hand kon raden wat deze persoon voor type was. Te hard en je was gewoon lomp, te zacht en je was een te zachtaardig type die zelfs onzeker overkwam. Persoonlijk vond ik dit de reinste onzin, want mensen konden ook voorzichtig zijn, zoals Aloiysuis op het moment deed. Ik waardeerde het feit dat hij zo zacht omging met me daarin. Ongetwijfeld zou deze vriendelijke kerel een mooie dame naast zich hebben staan, als hij zo met alle vrouwen omging. Het was uitnodigend en desondanks het feit dat je jongere generaties liever voor het slechte karakter gingen, de badguy, was Kath verre van aangetrokken tot dat soort figuren. Hij kwam verzorgd en vriendelijk over, had een lichaam waar menig vrouw van kon gaan watertanden. Nee, met geen mogelijkheid kon hij single zijn. Ik betrapte mezelf op gedachtes bij deze eerste ontmoeting. Dit was nog niet zo van belang op dit moment. Zijn reactie gaf me een klein blosje op mijn wangen en ik wende mijn blik af terwijl ik een verdwaalde lok achter mijn oor streek. ‘Dat valt best wel mee,’ sprak ik in de hoop dat hij zich gewonnen gaf en zijn woorden er niet toe deden. Zo goed was ik nu ook weer niet. Het was toch maar om de conditie voor het zingen te verhogen. Literatuur, vandaar zijn welbespraakte en vriendelijke houding. Het gaf hem gelijk pluspunten, want ik kon immers ook genieten van een goed boek. Mijn blik ging naar hem terug en ik keek hem recht in zijn ogen aan. ‘Literatuur, misschien dat ik waar mogelijk eens achter in de klas aanschuif,’ sprak ik zachtjes en grinnikte er lichtjes om. ‘Al weet ik niet of ik met zo’n stagiaire nog veel op de les zal gaan letten,’ sprak ik terwijl ik plagend mijn tong kort uitstak. Ik voelde me heerlijk op mijn gemak bij zijn uitstraling en dat gaf me de mogelijkheid heerlijk mezelf te zijn. Mijn blik gleed naar het zwembad en toen naar de marmeren bankjes. Hij had zijn spullen niet ver van haar afliggen, tenminste hij kwam daar vandaan. Ik voelde een lichte rilling over mijn lichaam gaan toen een koude druppel over mijn blote rug ging. Zo uit het water was het hier toch best frisjes als je te lang stil stond. Ik wenkte hem mee te komen en liep naar de marmeren bankjes waar ik mijn handdoek over mijn schouders wierp. ‘Het is hier toch nog best koud als je lang stil staat,’ sprak ik grinnikend. De kippenvel op benen was een mooie stille hint er naar. En dit lag niet aan de kerel die naast me stond, dat was zeker. Ik keek even glimlachend naar hem met een licht blosje. ‘Of ben ik nu een koukleum?’ sprak ik grappend. Mijn glimlach verdween niet toen ik naar hem keek en wachtte geduldig op zijn reactie.

LET THERE BE EGGS:

Haar hand was zacht. Het had niet eens rimpels van het water. Haar vingers waren lang en slank. Toepasselijk bij iemand die ongetwijfeld de basis muziekinstrumenten kon bespelen als piano en gitaar. Maar dat zou hij zich veel later pas bedenken, als hij weer terug was op zijn eigen kamer. Ze was schattig als ze bloosde. Het gaf haar een zeker onschuldigheid over zich heen. Aloiysius betrapte zichzelf op deze gedachte en probeerde hem uit zijn hoofd te bannen. Hij was hier voor zijn stage. Zij ook. Daarna zouden ze elk hun eigen weg gaan. Zij ging de muziek in, hij zou een baan zoeken op een school als leraar voor het vak Literatuur. Aloiysius zat niet te wachten op een herhaling van Aria. Dus hij slikte wat ongemakkelijk bij Kath's opmerking. 'Ik hoop toch dat ik nog even niet alleen voor de klas hoef te staan. Ik zou de kunst graag nog een paar keer af willen kijken voordat ik mijn eigen vingers daaraan ga branden,' zei hij. Niet lang daarna wenkte ze hem om mee te gaan. De kant die ze koos was richting de marmeren bankjes waar zijn spullen ook in de buurt lagen. Wat was er toch met hem? Het enige waar hij naar kon kijken was haar elegante manier van bewegen. Hoe ze haar voet sierlijk liet afrollen alvorens hem een klein beetje op te tillen en de volgende stap te zetten. Haar heupen namen dat ritme feilloos over. Ze was een geheel, vloeiend en sierlijk. Nee, denk aan Aria. Het hielp. De gedachte vervaagde en Aloiysius liep een paar stappen achter Kath om haar te volgen. Ook hij pakte zijn handdoek om de laatste vochtige druppels uit zijn haar droog te wrijven. Hij glimlachte terug. 'Ja, maar ik speel vals. Ik kom van Cassia. Ik ben gewend aan de kou,' grijnsde hij. Immers waren de winters op Cassia koud en lang. In vergelijking met een Cassiaanse winter was het hier lekker juist. Zijn lichaam reageerde wel op het plotselinge temperatuur verschil, maar Aloiysius merkte de kippenvel op zijn armen niet eens op. Het was dan ook vrij snel weer verdwenen. 'Kan je het een beetje vinden met jouw mentor?' vroeg hij vervolgens aan haar. Tenminste, hij had begrepen dat er wel een vaste docent voor de muziek lessen aanwezig was. Al zou hij zich haar naam niet meer kunnen herinneren.

Ik keek glimlachend naar hem en hij leek mijn stille hint niet te begrijpen, of niet er op in te gaan. Hij ging namelijk door over het feit dat hij nog niet alleen voor de klas hoefde te staan. ‘Dat heeft er helemaal niets mee te maken,’ sprak ik alsof het klaar als een klontje was. Mijn glimlach werd minder plagend, maar serieus. Ik besefte dat de man voor me zich lichtelijk ongemakkelijk vonden. Ik wenkte hem mee om naar de marmeren bankjes te komen en hij volgde rustig, maar het duurde even voor hij uit zijn gedachten was gekomen. Kath had haar handdoek al vast en sloeg hem om haar heen. Mijn vraag kreeg al snel antwoord. ‘Ah, valsspeler,’ sprak ik wat lachend en glimlachte. ‘Op Puffoon heerst er vak een milde winter,’ sprak ik verzuchtend. ‘Heerlijk, maar ik ben er niets door gewend,’ sprak ik me schuldbewust. Ik glimlachte al snel weer en keek op naar hem toen hij begon over mijn mentor. ‘Eres? Ze is een kalme en wijze vrouw, ja,’ sprak ik kalm. ‘Ik heb een goede mentor aan haar, ik ben best impulsief. Ik denk dat ze me best wat bedachtzaamheid kan aanleren,’ sprak ik met een bedenkelijke blik. ‘Anderzijds, kan ik dat op dit moment ook nog niet helemaal zeggen,’ vervolgde ik. Ik kende Eres immers nog niet zo gek lang. Mijn blik ging rustig opzij en bekeek zijn ogen aandachtig. ‘Wist je dat je mooie ogen hebt,’ sprak ik toen ineens. Hup, daar ging mijn impulsieve aard weer. Normaal was ik de zakelijke en vastberaden dame. Echter maakte deze kerel me anders qua aard. Ik weet niet waar het aan lag, maar het leek alsof hij het meisje in me naar boven haalde. Iets wat ik lang niet gevoeld had. Alsof je op de middelbare school zat en je een kerel leuk vond en gieberend bij je vriendinnen stond er over te roddelen, maar niet het lef had om echt op hem af te stappen. Dat gevoel bekroop me. Ik zou zijn aandacht toch niet krijgen, wel? Na vanavond zouden ze weer aan hun werk gaan, hun eigen weg. Of zou dit toch uitlopen op een tweede ontmoeting? Mijn hart leek te bonzen in mijn keel, maar ik negeerde het. Wachtend op zijn reactie.

Misschien was het een gemene truc van Aloiysius' onderbewuste. Misschien deed hij het juist expres. Maar hij drukte alle gedachten en gevoelens waar hij geen raad mee wist van zich af. Het zorgde ervoor dat hij maar door bleef brabbelen over onzinnige dingen die er helemaal niet toe deden. Maar hij zweeg bij haar woorden. Hij slikte even zachtjes en onderdrukte het rood worden van zijn wangen. Hij voelde zich zo klunzig worden bij haar. Ze moest wel denken dat hij echt een enorme sukkel was. Dus hij was vrij opgelucht toen ze over een ander onderwerp begon waar hij ook op door kon gaan. Maar daar was ze weer. Met zo'n onverwachte opmerking waar hij zich geen raad mee wist. Maar nu kon hij het niet langer tegenhouden. Aloiysius voelde zijn wangen gloeien en hij wist gewoon dat er een kleur op moest staan. 'Ik...ehh..dank je Kath. Jij hebt prachtige....ehh prachtig haar,'. Het kwam er zo vreselijk onzeker uit. Aloiysius kon zichzelf wel met zijn hoofd tegen de muur slaan. Wat ben je aan het doen gek? Weg hier! 'Ik, moet denk ik maar eens gaan,' stamelde hij. Hij had zich al omgedraaid maar iets in hem hield hem tegen. Wat denk je wel niet? Ze is een leuke gezellige meid en jij staat te stamelen als een kleuter die zijn lerares net ''mama'' heeft genoemd. Doe iets! Nu! Aloiysius draaide zich waar om. 'Zeg Kath...,' begon hij zacht. Kom op, doorzetten. Het is niet moeilijk. Het was ook niet moeilijk bij Aria. Die gedachte schonk hem rust. Zijn lichaam ontspande en zijn zelfverzekerdheid keerde terug. 'Zeg Kath. Er is vanavond een feest in Oak's Field. Ik ben uitgenodigd door een vriendin van me en ze zei dat ik gerust iemand mee mocht nemen. Heb je zin om mee te gaan?' vroeg hij met een kleine glimlach. Weg stamelen, weg onzekerheid en weg rode wangen. Dank je Aria.

Ik was gemeen bezig, dat wist ik maar al te goed. Zijn houding leek lichtelijk verlegen door haar voormalige opmerking, maar hij leek zijn emoties er door aan de kant te schuiven. Een sterke kerel, qua mentaal, als je je onzekerheid zo opzij kon zetten. Hij dacht zelf waarschijnlijk dat hij de grootste blunder begaan was, maar desondanks ik regelmatig met kerels had gepraat, gaf ik nog steeds iedereen een eerlijke kans daarin. Wat had je aan het vastgrijpen van een eerste indruk, als je nog zoveel meer kon zien van een persoon? Precies, dacht ik. Met een kleine veeg wist ik de aan elkaar klevende lokken achter mijn oor te wrijven en keek zijlings hem aan. Ik tuurde naar zijn ogen, die een bepaalde blik hadden die me warm maakte. Iets zei me dat ik me veilig bij hem kon voelen, veiliger dan die gouden ogen van de hoofdmeester. De rillingen liepen me nog over de rug bij de kille en koude blik toen hij zijn wijn parmantig op het bureau zette en mij ging uitfoeteren over waarom ik bij deze school zou komen stage lopen. Mijn antwoord was resoluut, mijn docent had me niet voor niets aangewezen naar die school. Ik keek wat weg, omdat ik me betrapte op staren en bracht mijn compliment. Ze zag nog net niet een rode sirene door het gebouw gaan, maar zijn houding zei hem genoeg. Ik had een gevoelige snaar geraakt bij hem. Het welbespraakte boekenwormpje dat naast me zat leek ineens hakelig naar woorden te zoeken. Ik vond het een aandoenlijk beeld, maar ook ik kreeg een licht blosje over mijn wangen toen hij mijn haar complimenteerde. ‘Valt wel mee, het plakt nu enkel aan elkaar,’ sprak ik zachtjes en haast onhoorbaar boven het galmende gejoel van het zwembad. Mijn blik keek verbaasd op toen hij ineens meldde dat hij moest gaan. Nu al! Het begon net leuk te worden....zie ik je nog wel terug? spraken de gedachten me toe. Ik wilde hem tegenhouden, maar iets leek hem aan de grond te nagelen. Kath kreeg een verbaasde blik. Iets in zijn houding veranderde, maakte hem gelijk stukke krachtiger qua uitstraling en hij leek ineens een heel andere man. Doe iets! Bouw die verdomde spanning niet verder op! schreeuwde mijn gedachten naar hem. Mijn houding bleef ijzig verbaasd naar hem kijken, wachtend op teken van zijn kant. Zijn rug sprak tot mij. Ik tuurde wat omhoog met een klein glimlachje. ‘Zo heet ik,’ sprak ik timide en rustig naar hem terug. Hij draaide zich zelfverzekerd terug en mijn ogen keken hem recht aan. Hij herhaalde mijn naam vervolgd door een uitnodiging tot een feest. Mijn mond vormde een verlegen glimlachje en ik knikte. ‘Vanavond al?,’ mompelde ik, op mijn beurt nerveus. Ik was even mijn planning voor vanavond kwijt, maar ving de draad snel genoeg weer op. Ik had nog wel wat dingetjes in de planning vanavond, maar die konden wel wachten. Waarom zou ik dit vriendelijke aanbod weigeren? Kath keek hem toen weer recht in de ogen. ‘Ik wil dolgraag met je mee,’ sprak ik oprecht. Ik stond op en keek hem vragend aan. ‘Hoe laat en waar moet ik klaarstaan?’ sprak ik toen zachtjes en keek hem aan. ‘En moet ik formeel gekleed, of is er een “dresscode” van kracht?’ sprak ik toen vluchtig. Ik wist hoe mijn middag er uit ging zien. Mijn kamer zou ontploffen aan pas momenten, tot ik uiteindelijk de eerste ingeving toch nam en alle andere tien jurkjes, broeken en andere kledingstukken weer kon wassen of hooguit netjes kon opvouwen met het gemompel dat ik het allang had geweten dat de eerste me het beste stond. De gedachten alleen al deden met licht glimlachen. Dit was wat ze had gezocht achter de onzekerheid, die eerste indruk. Ik keek hem toen aan en glimlachte lichtjes, wachtend op mogelijke informatie.

Hij had het gedaan. En eigenlijk zonder er verder bij na te denken. Hij had haar gewoon gevraagd of ze zin had gehad om mee te gaan. Oké, hij had er wat aanmoediging voor nodig gehad, maar het was hem wel gelukt. Nu was het blijkbaar haar beurt om verlegen te zijn. Het was inderdaad misschien een iets ''te'' spontane vraag geweest. Vanavond duurde niet heel lang meer. Dus het was logisch dat een brede glimlach door brak op Aloiysius' gezicht toen Kath hem zei dat ze graag met hem mee wilde. 'Ehhh, ik denk dat ik je over drie uur het beste bij de poort kan treffen. Dan kunnen we vanaf daar naar Oak's Field,' zei Aloiysius enigszins vragend om te kijken of zij het er ook mee eens was. Dresscode, was het volgende wat ze vroeg. Hmm, daar had Alinda niet echt wat over gezegd. Maar haar kennende. 'Ik denk dat semi chique, semi casual wel volstaat. Ze nemen het er denk ik niet zo nauw mee,' glimlachte hij naar Kath. Hij greep zijn spullen van het bankje waar hij het eerder op had neergelegd. 'Dan zie ik je straks weer,' zei hij tegen haar. Hij stak nog een begroetende hand op naar Kath toen hij weg liep. Nu hoefde hij niet alleen te gaan. Maar sterker nog, nu had hij een excuus om Kath beter te leren kennen. Want eerlijk was eerlijk, ze was een aardige en knappe jonge vrouw.

(Sorry voor de korte post. Ik maak binnenkort de vervolg post wel aan)

PROFILE MAGICIAN

» in Overdrive | Daenerys
» Come as you are {Aloiysius}
» Check-up }{ Aloiysius Claude
» Okey, my first official day... [Aloiysius]
» Eerste gesprek || Aloiysius Claude

I got no booty like a caddilac, but I can set you in overdrive. [ Aloiysius ]

I got no booty like a caddilac, but I can set you in overdrive. [ Aloiysius ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen