Met een pijnlijk gezicht wreef Ephony over haar scheenbeen, waar een duidelijke kras op was te zien. Die verdomd scherpe stenen ook, dacht ze mopperend terwijl ze haar rug weer rechte en voorzicht verder liep. Hier en daar was ze voorbij wat leerlingen gelopen, terwijl ze haar blik stug voor zich uit haar geworpen. Ze was te verlegen of zelf naar iemand toe te lopen, en werd al rood als ze merkte dat er naar haar gekeken werd. Ze had de afgelopen uren binnen de schoolmuren doorgebracht, en ze wilde nu wel eens de buiten lucht weer in. Aangezien ze hier net nieuw was, wilde ze niet meteen verdwalen en printe daarom elk stukje natuur in haar geheugen. Ook was ze op zoek naar Ené, haar draakje en vriendin. Ze had haar vriendelijk verzocht niet mee het gebouw in te gaan, aangezien ze niet wilde dat er problemen ontstonden door de onvoorzichtigheid van het diertje en had haar de buitenlucht in gestuurd. Nu wilde ze haar maar al te graag weer zien, en zoch daarom een hoog punt dat makkelijk te berijken was. Ze klom over de stenen heen, en zette haar handen op een stukje muur. Met verenigde kracht trok ze zich op, en zette haar knieën naast haar handen. Langzaam ging ze staan, en balancerend liep ze verder naar een breder stukje muur. Daar, toen ze zeker wist dat ze stevig stond, keek ze rond. Ja, ze stond hoog genoeg. Ze tuurde het luchtruim af, het was nogal moeilijk te zien, een klein draakje. Vooral als het een blauwige kleur had, en de lucht ook nog eens blauw was. Ze floot een kort hoog deuntje als seintje naar het dier. Nu maar wachten, dacht ze geduldig en langzaam en voorzichtig ging ze door haar benen en ging zitten. Ze keek rond, en merkte dat ze een mooi overzicht had over het gebied. Na een tijdje voor zich uit te hebben gestaard, en de bladeren die tegen de muur aan lagen de hebben opgetild en in alle richtingen te hebben gestuurd door een luchtstroom tussen de bladere door te bewegen hoorde ze een bekend geluid. Nog voordat ze opkeek voelde ze de klap tegen haar rug, en kon nog net haar evenwicht behouden. Het, van kop tot staart, twee meter lange diertje kroop op haar schouder en schuurde haar kopje tegen haar wang. Gelijk verscheen er een vreugdevolle grijns op het gezicht van Ephony terwijl haar vingers onder het kinnetje van Ené kroelde. 'Ik heb jou ook gemist,' zei ze zachtjes voordat het diertje zich van haar schouder af liet glijden en op haar schoot plaats nam. Haar lange staart wikkelde zich om haar middel terwijl het diertje zich luid knorrend oprolde op haar schoot. Ephony's hand streelde het ruggetje liefkozend terwijl ze zachtjes haar dag vertelde. Hoe ze was opgeschrik in de aula door de hagedis, en daardoor Mudly had ontmoet. Hoe haar tekening van haar was verpest door de hagedis, hoewel ze het niet zo heel erg vond. Af en toe keek Ené haar aan, terwijl het op haar manier naar haar glimlachte. Ze zei nooit zo veel, maar dat hoefte ook niet. Ephony had haar nooit echt leren praten, maar die drang was er ook nooit geweest. De mens en het draakje konden elkaar vaak al begrijpen zonder woorden, hoewel Ephony wel altijd hardop tegen het draakje sprak. Doordat haar aandacht door Ené werd getrokken merkte ze niet dat ze werd bekeken, en ook niet hoe langzaam iemand dichterbij kwam.

Savador zat in het gras, met zijn rug tegen een groot brokstuk van de ruïne, dat groot genoeg was om een koele schaduw over hem heen te werpen. Hier en daar liepen kleine groepjes leerlingen, een aantal zaten op de grond te studeren of waren druk in gesprek met elkaar, maar hij wierp ze alleen maar afkeurende blikken toe en lette er verder niet op. Alleen als ze te luidruchtig waren zou hij zijn tijd aan hen verspillen door ze een opdonder te geven. Liever niet, want hij besteedde zijn tijd nu even aan zichzelf. Dat mocht ook wel weer een keer, want behalve de leerlingen hadden ook de meeste leraren het druk. Waaronder hijzelf. Maar dat kwam voornamelijk omdat hij een dubbele baan had. Uit verveling hield Savador zijn hand vlak voor zijn bleke gelaat en liet het zo nu en dan ontvlammen waarna het vuur weer doofde. Uiteindelijk liet hij zijn hand naast zich neervallen en leunde met een zachte zucht met zijn achterhoofd tegen het brokstuk, terwijl hij loom wat graspollen lostrok. Hij kon zich nog herinneren dat hij in zijn jeugd vaak het grasveld op de destijdse Raziaanse academie, waar hij vuurmagie studeerde, opzocht als hij zich, zoals gewoonlijk was toen, van de rest wilde afzonderen. Iedereen liet hem toen maar doen, want een guur type als een Shadraan waren ze niet gewend geweest op hun raszuivere Raziaanse school. Ook al konden Shadranen en Razianen het meestal wel goed met elkaar vinden. Alleen de vader van Andorias, die ook studeerde op die academie en als een soort vertrouwingspersoon voor hem was, nam het initiatief om hem dan te vergezellen en een woordje met hem te wisselen. Ook niet altijd. Meestal was hij alleen, zoals gewoonlijk. Maar als hij lastiggevallen werd, was de la Belloisoir daar om het voor hem op te nemen.

Savador liet de pollen van zijn handpalm afblazen door een zachte zomerbries terwijl hij langzaam weer uit zijn overpeinzingen uit het verleden ontwaakte. Hoe lang zat hij hier eigenlijk al? Om antwoord op die vraag te krijgen, reikte zijn hand als automatisch onder zijn zwarte colltrui om daarna een klein zakhorloge tevoorschijn te halen. Het zilveren springdeksel voelde warm en vochtig aan. Dat ding werd natuurlijk haast gekookt onder zijn trui, die zwart was en daarom warmte vasthield, en tegen zijn bezwete borst. Het sprong open en Savadors gouden slangachtige ogen lazen in een fractie van een seconde de tijd af. Dik een anderhalf uur. Hij liet het horloge aan de ketting weer onder zijn trui glijden en terwijl hij dat deed, keek hij turend om zich heen. Nu pas viel het hem op dat er potver een leerlinge bovenop de ruïnes stond. Als ze de restanten van het oude tweede gebouw van de academie niet wilde afbreken, moest ze er nu als de sodemieter afkomen. Hij was al overeind gekomen en beende in een snel tempo naar de grotere stukken van de ruïnes toe. Vluchtig en stevig, alsof hij boos was. Savador mopperde zacht terwijl hij zijn handen boven op de rand van een verhoogd stuk muur legde. Daar ging zijn vrije tijd. Het was ongetwijfeld een nieuwe huppeltut die de regels wat betreft de school nog niet gelezen had, want hij had haar hier niet eerder gezien. Leerlingen ook met hun naïeve streken. Wilde ze soms een been breken? Ondanks dat hij al aan de oudere kant was, was hij aardig gespierd en kostte het hem dus weinig moeite zichzelf op te trekken. Toen hij eenmaal recht stond, gleed hij er bijna vanaf doordat hij nu pas merkte hoe dun het stukje was waarop hij stond. Een stuk verder verbreedde het zich weer. Met een nors gezicht schuifelde Savador stapje voor stapje over het smalle stukje, tot hij de verbreding naderde en hier weer verder kon lopen in zijn stevige pas. Wat je allemaal niet over moest hebben voor een leerling. Vooral voor een dwaas die niet op de hoogte was van het strikte schoolregelement. Althans, nu hij hier het schoolhoofd was had hij grotendeels voor dat strikte gedeelte gezorgd.

Nu hij het onwetende kind naderde, zag hij dat ze niet alleen was. Zijn ogen namen vanaf een afstandje kritisch het blauwe draakje in zich op. Dat deed hem aan dat snertjoch van een Donovan en zijn circusdraak denken. Maar dit vreemde geval sprak er tegen alsof het een gewoon mens was. 'Wij klimmen hier niet op monumenten!' maakte Savador zijn aanwezigheid snauwend bekend. Want dat waren de ruïnes wel een beetje; een monument. Hij bleef vlak bij het kind staan, zodat hij boven haar uittorende en nijdig op haar neer kon kijken. In zijn blik lag grote ongetemde fier, omdat hij mocht zeggen wat iedereen moest doen en laten, omdat hij hier de leiding had en vroeg of laat in de eigen voetsporen van de Heer der Duisternis zou treden. Zijn pupillen, die als dunne verticale ovalen in zijn gouden ogen lagen, versmalden zich tot smalle spleetjes terwijl hij priemend in de ogen van het meisje bleef staren en dat hiermee overduidelijk aan haar liet weten. 'Wel wel..,' vervolgde hij op een spottende toon toen zijn blik weer langzaam naar de draak gleed. 'Men kan zo vriendloos en eenzaam zijn dat het maar een onnozel beest als kameraadje neemt. Is het niet?' Savadors mondhoeken krulden om tot een smalende glimlach, die flinterdun om zijn lippen lag. Hij moest er immers toch iets beledigends aan toevoegen om deze leerling op haar plek te wijzen?

Dromerig, en niet bewust van de omgeving staarde ze naar het ruggetje van Ené, die soezend op haar schoot lag. Haar handen kriebelde gelijkmatig de jeukerige plekjes van het diertje, terwijl er af en toe een gelukzalig grommetje te horen was. Op haar gezicht lag een flauwe glimlach, terwijl allerlei verschillende onderwerpen door haar gedachtes gingen. Haar ogen schoten met een ruk omhoog, terwijl haar hoofd zich met de zelfde plotselinge snelheid naar links draaide. Met grote, eerder verbaasde ogen keek ze omhoog, in het gezicht van een volwasse man. Een leraar, dat kon niet anders. Haar lichaam was met een ruk overeind geschoten toen ze zijn snauwende stem had gehoord, en Ené was van haar schoot af gegleden. Met een hoog, protesterend geluid was ze naar beneden gedonderd, en had zich zelf nog net opgevangen. Nu, met boze vleugel slagen vloog ze terug en bleef naast Ephony haar hoofd hangen. Pas toen Ené de leraar ontdekte lande ze op de schouder van Ephony en kroop onder haar haar door naar de andere, de leraar in de gaten houdend. Ephony haar ogen waren, nu met een meer bange blik, op die van de man gericht. Ze slikte, proberend haar droge keel te smeren terwijl ze naar woorden zocht. 'S..sorry. Ik zocht alleen een hoog punt. Voor Ené,' sprak ze stotterend. Toen ze zijn volgende woorden hoorde vormde haar handen automatisch stevige vuisten, terwijl haar bange ogen veranderde in een dode blik. Haar lichaam veranderde van terughoudend naar gespannen, door de belediging van de leraar. Haar ogen vernauwde, voordat ze ze neer sloeg en haar trillende handen op haar rug verborg. Ené, daar moest je geen beledigingen over maken. Ze sloeg haar ogen weer op, haalde diep adem en keek de leraar strak aan. Het verbaasde haar dat een leraar dit zei, dit was meer een zin geweest voor een pestkop. Haar ogen gleden even over hem heen, voordat ze haar blik in die van hem vestigde. 'Misschien wel,' zei ze alleen maar met een kille stem. 'Of misschien zijn bepaalde mensen gewoon geen leuk gezeldschap,' sprak ze er dubbelzinnig en schouderophalend achterna. Ze draaide haar hoofd naar die van Ené, en sprak wat fluisterwoordjes tegen het diertje, dat met priemende oogjes naar de man keek. Het diertje ontspande iets, wreef met haar kopje langs haar wang en zette zich toen af. Met flapperende vleugels vloog het op, maakte een duik en schoot langs de man op het dunne muurtje. Ephony verplaatste haar voeten zodat ze wat steviger stond, en probeerde haar handen op haar rug te ontspannen. Ze keek de man niet aan, maar staarde naar de muur terwijl ze rustig diep inademde.

De verbaasde blik van het meisje deed hem een plezier. Het gaf hem automatisch meer kracht en vertrouwen. Bovenal het machtsgevoel werd er flink door versterkt. Maar ten alle tijden bleef Savador nors en met minachting op haar neerkijken. Dat drakenbeest was van de verhoging waarop ze stonden getuimeld. Net goed, dat het maar te pletter viel. Misschien dat ze dan wel kon begrijpen dat de ruïnes geen klimrekken waren. Zijn blik betrok toen het draakje even later weer gezond en wel terug kwam vliegen en naast het hoofd van het kind bleef zweven, waarna het een plek op haar schouders veroverde. Savadors slangachtige ogen gleden terug naar die van het meisje, waarin hij nu een bange blik in kon ontdekken. Dat amuseerde hem. Zijn grimmige blik veranderde geen slag bij het horen van haar excuus. 'Natuurlijk,' zei hij zacht op een toon alsof hij het haar ging vergeven. 'Laten we allemaal boven op de ruïnes klimmen omdat we te lui zijn om gewoon met beide benen op de grond naar vliegende hagedissen te zoeken,' voegde hij er bars aan toe. Savador trok lichtelijk een wenkbrauw op. De blik van het kind veranderde van een bang onschuldig meisje naar een zelfverzekerde tiener. Hij staarde zwijgend in de strakke ogen die het waagden om over hem heen te glijden. Ja, bekijk me maar eens goed. Neem ieder detail aan me in je op, want je zult nog vaker van me te horen krijgen. Ze mocht weten dat hij bestond en welke belangrijke posities hij de beschikking over had. Maar ze moest het niet wagen één simpele belediging over hem te uiten. Dat deed hij bij anderen, maar niemand deed dat bij hem. Dat was ontolereerbaar.

Savadors ogen verwijdden zich even toen het meisje plotseling sprak. Het ging zo snel dat het nauwelijks te zien was. Misschien wel. Wat misschien wel? Haar volgende woorden deden zijn lippen samenpersen. Brutaal nest! Waarom waren al die leerlingen zo verdomd ongemanierd? Wisten ze dan niet wie hij was? Savador verwijderde de kleine afstand tussen hem en de leerlinge door een aantal forse passen naar haar toe te zetten, zodat hij haar met zijn borst haast wegduwde en, nu hij vlak bij haar stond, nog hoger op haar neer kon kijken. Voor de draak had hij nu even geen oog meer. 'Wellicht zijn bepaalde mensen hersenloos en stomzinnig genoeg om niet in te zien dat dat 'niet-leuke gezelschap' hen op de vingers tikt om hun eigen bestwil!' siste hij kil. Hij maakte een klein ruw gebaar met zijn hoofd. 'Nieuw hier? Zo blijkt het. Behalve nieuw ook niet de slimste, is me vandaag bijgebracht. Anders was je hier niet op geklommen en had je me ook niet tegengesproken. Hoe spijtig om te zien dat de jeugd tegenwoordig met de dag dommer wordt.' Savador zweeg en kneep zijn ogen tot spleetjes. Zijn zwarte lokken werden achter zijn schouders geworpen door een zuchtje wind, waardoor ook zijn paarse oorbellen zichtbaar werden en doordat ze op de bries heen en weer wiegden, serene klingelende geluidjes maakten.

Een antwoord dat hem niet zinde kreeg hij steeds vaker tegengeworpen wanneer hij leerlingen aansprak dan een braaf 'ja, meneer'-antwoord. Daar werd hij ziek van, want het stelde hem alles behalve tevreden. Misschien dat het regelement nog strenger moest. Een brutaal antwoord, direct naar de kerkers. Of de martelkamer, dat was nog beter. En iets dat hem totaal niet zinde, daarvoor wilde hij wel weer een geslepen bijl voor pakken. Net zoals hij toen met Selavin had geprobeerd, al was die rotvent aan hem ontkomen en niet vlak daarna in een lange coma geraakt. En nu was hij een container voor de geest van zijn oom. Het was veel beter geweest als zijn hoofd er toen al af was gehakt, zoals het eigenlijk had moeten gebeuren. De reden dat hij geen strenger regelement instelde was om het grote aantal leerlingen en collega's die tegen zijn barbaarse ideeën waren. Maar als het stiekem gebeurde, hoefde niemand het te weten te komen. Savador voelde een grote drang dit kind aan haar haren naar het nabijgelegen bos te slepen en haar daar letterlijk een kop kleiner te maken. Want gedrag zoals dit was hij meer dan spuugzat.

Deshas lag op zijn rug op een dikke tak hoog boven Savador en het andere meisje dat hem nog onbekend was. Zijn blik was met half open ogen gericht op de twee een aantal meters onder hem. Eigenlijk zou hij niet zo moeten spioneren, maar dit was toch haast geen spioneren te noemen? Als beiden even opkeken dan zouden ze hem zo zien liggen. Deshas besloot om zich zo meteen maar kenbaar te maken. Dat was wel zo eerlijk vond hij. Hij grijnsde licht toen hij zag hoe Savador de nieuweling even op haar plek wees. Het was zo jammer dat die nieuwelinge haast nooit luisterde. Deshas zwarte ogen lichte heel even fel rood op. Wat hij nu deed was eigenlijk helemaal grof, vooral om bij zijn eigen opvolger te doen. Maar Deshas was in een vreemde bui vandaag en had zin eens een kijkje te nemen in Savadors gedachten. Hij was wel benieuwd wat er door het hoofd van zijn opvolger ging als hij kwaad was. Het verbaasde Deshas daarom dat hij aan zijn oom en Selavin dacht. Vooral omdat Deshas ook net aan die man dacht. Maar Savadors martel gedachten lieten Deshas weer breed grijnzen. Die man had nog wel eens geniale ideeën. Zachtjes en geruisloos trok hij zijn zwaard uit de schede. Hij inspecteerde de kling even door er met zijn duim langs te gaan. Hij haalde zijn duim er direct aan open. Dat was dus scherp genoeg. Hij gooide het naar beneden, vlak naast de voeten van Savador maar op genoeg afstand. Precies zoals gepland.
''Frustrerend niet als leerlingen niet naar je luisteren of geen respect tonen'' zei hij luid zodat hij daarmee zijn aanwezigheid verried. Niet dat hij dat niet had gedaan met het zwaard naar beneden te gooien. Deshas ging recht overeind zitten en liet zijn blik even over het meisje glijden. Verschrikkelijk hoe braaf en onschuldig dat eruit zag. Om te kotsen. ''Daarom hou ik zo van die gedachten van jou Savador'' grijnsde Deshas vervolgens zijn hagelwitte hoektanden bloot. Hij sprong naar beneden en kwam keurig terecht op beide voeten. ''Excuses mijn vriend, ik vrees dat ik een beetje in je gedachten heb zitten rommelen'' verontschuldigde Deshas zich. Hij leunde tegen de stam van de boom aan met zijn handen in zijn broekzakken. ''Ga je gang maar'' zei hij doelend op het zwaard. Wie niet luisteren wil moest maar voelen. Dat was in elk geval de gedachte gang van Deshas. En als hij een beetje naging wat hij net uit Savadors gedachte aan informatie had gehaald, dacht hij er precies zo over. ''Jij hebt de macht Savador. Niemand kan je iets maken'' vervolgde Deshas kalm.

Ze negeerde zijn tweede belediging op Ené, hoewel haar handen zich weer balden achter haar rug. Ze zag de reactie van de leraar op haar dubbelzinnige woorden. Nu pas besefte ze de uitwerking ervan, en begon zich diep te schamen. Maar aan de andere kant maakte het haar niets uit. Zelfs een leraar mocht niet zoiets tegen een leerling zeggen als je het aan haar vroeg. Normaal was ze niet zo, zeker niet tegen leraren. Maar op de een of andere manier haalde deze man het meest opstandige bij haar naar boven. Haar ogen vergrote zich lichtjes toen de leraar met snelle passen naar haar toe kwam lopen, en ze kon het niet laten dat ze verbaasd was dat het zo soepel ging op het dunne muurtje. Een lichte glimlach kwam op haar mond bij de gedachte van zijn waarschuwing, dat ze niet op monumenten mocht klimmen. En toch had hij zelf het zelfde gedaan, terwijl hij ook via de grond naar haar toe had kunnen lopen. Ze keek de man even aan, geamuseerd door haar eigen gedachte, maar bedacht dat ze het maar beter niet hardop kon zeggen. 'Sorry, meneer. Maar u legt nu de woorden in mijn mond dat ik u bedoelde. Terwijl ik de meeste tienerkinderen bedoelde die te kìnderachtig zijn om mee om te gaan,' verboog ze haar eigen woorden naar de waarheid en keek de man onschuldig aan. 'Het spijt me voor uw ontdekking,' zei ze medelevend en maakte aanstalte om van de muur af te springen toen ze opschrok van een voorwerp dat voor haar naar beneden viel. Ze deed geschrokken een stap naar achteren en keek met grote ogen naar het zwaard dat op het randje van de muur balanceerde. Door haar plotselinge beweging moest ze met haar armen zwaaien om haar evenwicht niet te verliezen. Snel, zonder er verder eigenlijk bij na te denken stak ze haar hand naar achteren en veroorzaakte een windvlaag die in haar rug duwde. Nog net op tijd gaf de wind haar het zetje dat ze nodig had zodat ze weer stevig op haar voeten stond, hoewel door de zelfde windvlaag de kledij van de leraar werd opgebold. Haar ogen gleden verbaasd over de boom toen ze de stem hoorde, maar de persoon waarvan die afkomstig was kwam al gauw te voorschijn. Ze kon het niet laten verwonderd naar de persoon te kijken, niet alleen om zijn uiterlijk maar ook om de soepelheid waarmee hij bewoog. Op zich begon ze hem nu best wel te knijpen, aangezien hij er niet uit zag als een leerling. Niet dat een leerling met een zwaard rond liep die die nongelant naar mensen toe gooide. Zijn woorden deden haar verbazen, hoewel ze niet voor haar waren bedoeld. Toch, door de conclusies die ze uit zijn verontschuldiging haalde, verwonderde hij haar nog meer. Gedachtenlezen, wauw. Dat zou nog eens handig kunnen zijn. Haar ogen schoten bij zijn volgende woorden verschrikt naar het zwaard en toen naar de leraar. De meest gekke ideeën kwamen in haar op, maar ze propte ze al gauw weer weg. Dit kon toch niet? Zo veel heisa, zo veel boosheid alleen omdat ze op de muur was geklommen, terwijl ze niet eens wist dat dat niet mocht?! Haar armen hingen slap langs haar lichaam, terwijl de rest van haar lichaam steeds meer gespannen werd. Savador, dus zo heette de leraar. Ze moest gauw iets bedenken, voordat het zwaard misschien een verkeerde richting uit ging. 'Meneer Savador, als dat uw naam is. Ik weet niet wat u dacht, maar het spijt me dat ik op de muur ben geklommen. Ja, ik ben hier nieuw, en ja ik wist niet dat dat mocht. Sorry als het u in een mogelijke manier beledigt heeft,' sprak ze zorgvuldig, rustig terwijl ze de juiste woorden zocht. Ze kon het niet laten dat haar ogen weer terug naar het zwaard schoten, en toen naar de man die zojuist uit de boom was komen springen en nu rustig en ontspannen tegen een boom aan leunen. Haar lichaam stond gespannen, klaar voor wat er ook mocht komen. Hoewel ze het minste verwachte, wat wilde een leraar bij een leerling doen terwijl er zoveel mensen waren die hun konden zien. Toch slikte ze haar drooggeworde keel die pijnlijk aanvoelde en hield Savador in de gaten.

Savador had geen seconde gemerkt dat er in zijn gedachtengang werd geloerd. De grote bron aan sterke, duistere magie was onmisbaar om aan te voelen. Daardoor wist hij dat Deshas in de buurt moest zijn, maar waar hij zich op het moment bevond was hem een raadsel. Het voelde in ieder geval aan alsof hij erg dichtbij was. Haast alsof hij vlak achter hem stond. Maar zover hij wist waren hijzelf, dat oliedomme drakenmormel en dit ontwetende kind de enige die bovenop de ruïnes stonden. Natuurlijk, niemand klom zomaar op de ruïnes. Dit was de allereerste keer dat hij er een leerling op betrapte. En hopelijk ook de allerlaatste keer. Savador hield zijn hoofd wat schuin toen het meisje een volgend excuus boven tafel haalde. Zijn ogen stonden chagerijnig, evenals de trek om zijn mond. 'Is dat zo. Ik kan je verzekeren dat ik niet zo dom ben dat je me niet voor leuk gezelschap aanziet. Ongetwijfeld zal ik daar dan ook bijhoren, niet dan? Laat die bijdehante opmerkingen weg!' reageerde hij kortaf. Een volgende verontschuldiging volgde. 'En dat geslijm kun je ook achterwege laten. Daar trap ik niet in. Als je eenmaal je ware brutale zelf verraden hebt in mijn bijzijn, zal ik je ook altijd blijven behandelen als een opstandig brutaal kreng. Dan hoef je daarna wat mij betreft ook geen schijnheilige maskertjes op te zetten in de hoop het weer goed te praten.'

Evenals de leerling, schrok Savador haast onopmerkelijk op toen er plots iets met een tjakkend geluid vlak naast zijn voeten in de voegen tussen de stenen terecht kwam. Hij draaide zijn hoofd met een ruk opzij en herkende met een verstarde blik Deshas' zwaard. Het volgende moment keek hij met een ruk op toen hij daarna Deshas' stem hoorde. Als vanzelf verscheen er een kleine vriendschappelijke grijns op zijn bleke gelaat. Hij kwam ook altijd op het juiste moment. Zijn gouden ogen volgden zijn vriend toen hij van de tak van de boom afsprong en met beide voeten op de grond terecht kwam. De grijns verdween even bij het horen van zijn verontschuldiging, maar kwam even later weer ongestoord terug. 'Het geeft niet,' wuifde Savador zijn excuses glimlachend weg. Hij keek Deshas vanuit zijn ooghoeken wat verbouwereerd aan toen hij hem zei dat hij zijn gang maar moest gaan, doelend op het zwaard. Zijn blik ging kort naar het wapen, waarvan de kling glansde in de zon en leek te smeken om besmeurd te worden met vers bloed. Zijn mondhoeken krulden om tot een brede, onaangename grijns op zijn gezicht. Nu Deshas erbij was kon hij doen en laten wat hij wilde. Wat wilden al die snotkinderen doen nu de Heer der Duisternis hier zelf aanwezig was?

Savador liep langzaam naar het zwaard toe en trok het met lichte kracht tussen de stenen uit. Hij liet de kling ontvlammen terwijl hij met het wapen al gereed in de aanslag met lome passen op het meisje afliep. Wapens ontvlammen had hij laatst nog in zijn laatste les behandeld, waarbij hij zijn leerlingen nog op het hart had gedrukt ontvlamde wapens absoluut niet in contact te laten komen met iets anders behalve de lucht. Nu ging hij het gebruiken voor heel wat andere doeleinden dan een onschuldig Agon Ignis-duel. In de tussentijd sprak het kind rustig met zuinig gekozen en overwogen woorden, maar aan zijn harde blik veranderde niets. Ze kon zeggen wat ze wilde, excuses en verontschuldigingen in het rond smijten, ze kon zelfs op haar knieën gaan smeken, maar het zou hem niks kunnen schelen. Ze moest het maar voelen. Haar dood zou waardig genoeg zijn, een goed voorbeeld en een wijze les voor de rest om niet meer tegen hem in te gaan. En als ze er met alleen een flinke verwonding vanaf kwam, dan zou dat een nare herinnering op haar lijf achterlaten. Eéntje die de les alsnog aan anderen zou duidelijkmaken. 'Houd je mond, loeder! Luisteren in het allereerste geval is wijzer dan asociale reacties tegen te werpen in het tweede geval. En niet andersom!' siste Savador zacht maar dreigend, waarna hij eerst zijn balans zocht en daarna een brute slag met het vlammende wapen in haar richting maakte. Al was hij een wapen in de hand niet gewend, hij kon verassend soepel met het zwaard omgaan.

Deshas keek even naar de lucht terwijl zijn hoofd tegen de stam van de boom waar hij tegenaan leunde steunde. ''Weet je wat ze driehonderd jaar geleden deden als je je mond open trok zonder dat de leraar je toestemming had gegeven?'' vroeg hij. Het was onduidelijk aan wie hij het precies vroeg. Deshas draaide zijn hoofd weer terug en keek zowel Savador als het meisje aan. ''Ze sneden je tong eraf'' gaf hij antwoord op zijn eigen gestelde vraag gevolgd door een klein geamuseerd grijnsje. Hij had de blik van het meisje wel gezien toen hij uit de boom was gesprongen. Maar hoe vaak zag je nu een man van dertig uit een boom springen gekleed in victoriaanse kleding van een aantal eeuwen terug? Niet vaak leek hem dus de blikken was hij gewend geraakt. Maar hij kon er niets aan doen wat de mode driehonderd jaar geleden was. Bovendien vond hij het nog altijd beter dan wat ze vandaag de dag droegen.

Deshas keek kalm toe hoe Savador het zwaard liet ontvlammen en met gemak kon hanteren. Een nieuw klein grijnsje sierde Deshas' lippen. Natuurlijk kon hij dat, het zwaard was immers magisch. Deshas had het zo gesmeed dat de drager ervan magisch versterkt zou worden zodat zijn kracht groter werd en zijn arm sterker zodat hij het makkelijk kon rondzwaaien. Al zijn duivelse macht en haat had hij in die kling verwerkt. Het resultaat was een krachtig magisch wapen dat enkel door Shadranen opgetild kon worden. Het meisje probeerde zich kennelijk nog te verontschuldigen voor haar onvergeeflijke gedrag tegenover haar leraar en schoolmeester. Dat amuseerde Deshas enigszins. ''Misschien had je je dit moeten bedenken voordat je je grote mond open trok meis'' zei hij. Zijn zwarte ogen gingen daarna even naar Savador. ''Ik zou het niet te opvallend doen Savador. Dat zou zonde zijn'' grijnsde hij vals naar zijn vriend. Hij zou hier van gaan genieten. En hij zou meteen zien of Savador een beetje getraind had de laatste tijd. Want dat zou meteen ook betekenen dat hij geoefend had op de spreuken die hij hem geleerd had.

Haar ogen schoten zenuwachtig van de man die Savador heette naar het figuur waarvan het zwaard blijkbaar afkomstig was. Haar adem stokte in haar keel en haar ogen werden groot van angst toen ze Savador naar het zwaard toe zag lopen het het op zag tillen. Dit kon je toch niet menen? Om een klein accefietje, een verkeerde onnozele handeling van haar die ze zelf niet eens door had en haar nu door en door speet nu ze de concequenties ervan zag. Haar handen waren lichtjes opgeheven terwijl haar ogen angstig van het zwaard naar de man die het vast had schoten. Haar aandacht ging niet meer uit naar de man bij de boom, die een opmerking maakte. Ze hoorde de vermaakte woorden van hem niet, haar hele aandacht ging uit naar het zwaard dat nu ontvlamd voor haar hing. Ze keek de man onbegrijpend aan, wilde hij haar nu echt zomaar vermoorden? Voor een misverstand, iets wat ze nooit meer zou doen? 'W.. wat..,' hakkelde ze. Haar hart pompte als een bezetene haar bloed door haar aderen, terwijl ze haar lichaam rustig probeerde te houden. Een licht gilletje kwam over haar lippen toen ze het vlammende zwaart naar zich toe zag bewegen en ze schoot opzij. Het zwaard miste haar arm op een haar lengte, en de hete vlammen likte nog net niet langs haar huid, hoewel ze de warmte ervan maar al te goed voelde. 'Wat bent u aan het doen?' schreeuwde ze met overslaande stem terwijl ze weer opkrabbelde. Nu pas merkte ze op dat ze, wonder boven wonder, neer was gevallen en op het muurtje was blijven liggen. Haar hand wreef langs de plekken op haar huid waar ze de warmte van het zwaart eng dichtbij had gevoeld. 'Ik had al gezegd dat het me speet, hoe kon ik nou weten dat het niet mocht,' riep ze naar de man, die haar nog steeds kil stond aan te kijken. Als een muntje dat viel besefte ze dat haar verontschuldigingen misschien totaal geen nut meer zouden hebben. En toch kon ze het niet beseffen dat een leraar haar nu iets aan wilde doen, en hóe! Zou ze, door een klein misverstand nu de grootste misstap in haar leven gezet hebben? Ze kwam langzaam overeind, totdat ze half op haar hurken, half op een knie zat. Van achter het hoofd van de man zag ze een klein, snel bewegende schaduw te voorschijnkomen, en herkende het meteen als Ené. Met grote ogen keek ze het diertje aan, die zich nu met een noodvaart en een kleine strijdkreet zich op het hoofd van Savador storte. Het beeste krapte langs zijn nek en beet in zijn oor. Ze klapwiekte boos met haar vleugels om niet naar de aarde te storten terwijl ze door ging met het afleiden van de man. Even staarde ze schaapachtig naar het tafreel, bedacht zich toen en kwam in beweging. Ze hief in een stoot haar hand op waarmee ze de lucht in beweging bracht en als een mes naar het zwaard doe stuurde. Zonder er verder naar te kijken sprong ze op - met behulp van wat wind - en keek eventjes naar de man. 'Ené, laat dat,' riep ze toen met overslaande stem, nog steeds bibberend van de bedreiging. Ze schoot naar voren, zette zich af en duwde met behulp van de lucht zich omhoog. Met een reuzachtige sprong, sprong ze over haar belager heen, en plukte Ené van zijn schouder af door haar bij haar staart mee te grijpen. 'Het spijt me voor alles,' zei ze hard voordat ze zich omkeerde op de muur en naar de rug van Savador keek. Ze deed wat stappen achteruit, zodat er een meter of zeven tussen hun zat.

Direct na zijn slag, rechtte Savador zijn stand en hield het zwaard opnieuw in de aanval. Met een kaarsrechte rug, zijn benen wat uit elkaar voor de nodige balans op het smalle muurtje en zijn vrije hand in een vuist op zijn rug stond hij in een soort schermpositie. Alsof hij een degen of een sabel hanteerde in plaats van een duivels zwaard. Het amuseerde hem vreselijk toen het meisje uit schrik een kreet had geslaakt. Nieuw of niet, hij zou haar direct duidelijkmaken dat dit geen school met simpele regeltjes, die men met gemak kon overtreden, was. Hij zou niets door de vingers zien of een keer geen genadeloze methodes in zijn werk laten gaan. Het was allemaal veel te soft. Daarom hadden de meeste kinderen van vandaag geen discipline meer. Met zijn eeuwenoude straffen hoopte hij dat er weer bij de jeugd in te kunnen stampen. Letterlijk als dat nodig was.

De frons in Savadors voorhoofd werd een diepe gleuf toen het kind vroeg wat hij aan het doen was. 'Ik doe precies wat deze school al veel eerder nodig had. Een ijzersterke vuist schenken die dit hele ongeregelde zaakje rechtzet en de hardere aanpak van opvoeding en ontwikkeling in de praktijk brengt. Het is diezelfde zekere vuist die leerlingen op hun plek wijst, zoals ik nu bij jou doe. Je zou me dankbaar moeten zijn!' snauwde hij als antwoord. Hij had het jammer gevonden dat dit kind niet van het muurtje was afgedonderd. Maar het stuk gesteente was niet eindeloos, en hij dwong haar langzaam maar zeker verder achteruit met de punt van het zwaard. Savador bleef haar onafgebroken aan één stuk door een lange tijd ijzig aanstaren op de vervolging van haar woorden. 'Een typisch smoesje van een doorsnee breinloze leerling. Uiteraard is dit een oud begroeid bouwval, dat kan zelfs jij nog wel zien. Het is dus geen klimrek of een hoogtepunt voor de aanvang van draken.' Savadors mondhoeken krulden om tot een brede grijns bij het horen van Deshas' woorden, over dat op ongewenst spreken er de straf op stond dat de tong er werd afgesneden. 'Hoe heerlijk wreed. Wellicht moet ik dat hier ook maar gaan instellen, niet? In mijn tijd werden kinderen enkel met een houten lat op de vingers getikt, maar lijfstraffen waren er. En dat moet weer terugkomen in het onderwijssysteem,' reageerde hij met dezelfde grijns in het algemeen. Die grijns werd alsmaar breder toen Deshas zijn woorden vervolgde. 'Geloof me, het gebeurt in een flits,' sprak Savador zacht terwijl hij het vlammende lemmet glunderend likte, alsof zijn lange puntige tong bestand was tegen de onmenselijke hitte.

Het meisje kwam langzaam overeind, en hij hief het wapen hoog boven zijn hoofd op om een nieuwe slag te slaan, zijn beide handen stevig om het gevest geklemd. Maar voordat hij het zwaard in een rotvaart kon laten neerkomen in de hoop de schedel van deze ongehoorzame leerling ermee te doorklieven, stortte er plotseling iets kleins op zijn hoofd en haakte zich wild vast in zijn haren terwijl hij scherpe nagels over zijn nek voelde krassen en tanden als naalden in zijn oor voelde. Hij hoorde klapwiekende vleugels vlak bij zijn oor, en hij besefte dat het dat rotbeest van een draak van haar moest zijn. Savador slaakte een aantal luide pijnkreten en vloekte in het Shadraans terwijl hij verwoede pogingen deed om het beest van zich af te slaan door wild met het zwaard in het rond te hakken. Dat ging gepaard met vuur, waardoor hij onbewust een kleine vuurshow tentoonstelde. Pas toen hij iets van lucht rakelings langs zijn hoofd voelde schieten, bleef hij als bevroren staan. Het was scherp geweest, letterlijk als een snijdende wind, en had een kleine snee in zijn schouder veroorzaakt. Daardoor was op die plek zijn kleding ook gescheurd, waardoor er nu een stuk van zijn bleke huid ontbloot was. Die bleekheid werd echter al snel vermomd door het bloed dat nu uit de verse snee sijpelde.

Savador kreeg later pas mee dat het draakje als een overgeplaatste parasiet dat zich op een ander lichaam nestelde, van zijn hoofd was geplukt en zich nu in de buurt van de leerling bevond. Hij negeerde haar zoveelste verontschuldiging straal en tastte met zijn vrije hand de krassen in zijn nek af. Toen hij die hand weer in zijn gezichtsveld hield, kon hij zien dat het besmeurd was met bloedvlekken. Behalve dat voelde hij af en toe ook wat warms en vochtigs langs zijn oorschelp glijden naar zijn oorbellen toe. Gelukkig werden de krassen in zijn nek verborgen door zijn lange haren en het zou ook niet een al te lange tijd duren voor het helen van de wonden aan zijn oren, maar daar ging het hem niet zozeer om. Het riep woede bij hem op om het feit dat een leerling het weer eens had gewaagd hem te verwonden. Hém; een leraar, het schoolhoofd en de opvolger van de Heer der Duisternis. En dat door iemand die vergeleken met hem niets meer dan een simpel vloertapijtje was. 'Dat had je nu niet moeten doen,' siste Savador met een trillende stem van woede. Hij stond nog met zijn rug naar het meisje toegekeerd en draaide zich nu langzaam om. Met lome passen liep hij weer haar richting uit, maar behalve dat de zwaardkling nu omringd was door vuur, voegde hij er ook een flinke scheut aan duistere magie aan toe, waardoor de zwarte vlammen nu gulzig aan het metaal likten. Savador hield het wapen dreigend voor zich uit, klaar om een rake steek uit te delen. Dit keer zou hij haar niet laten ontkomen.

Ze had de totale schaden van haar handelingen, en die van Ené niet opgemerkt. Nu pas zag ze de snee in zijn arm, en haar adem stokte even. Ze wist niet dat haar verdedeging zo was doorgeslagen, ze had hem op het zwaard gemikt en niet op hem. Ze keek naar zijn handen, en besefte later dat het zijn bloed was dat ze rood liet kleuren. Ze slikte zenuwachtig, verbaasd door haar eigen kracht. Haar armen waren om Ené geslagen, die wilde grommend zichzelf probeerde los te wurmen. Als ze haar nu los liet had ze heel de poppen aan het dansen, en dat moest ze niet hebben. Haar ogen schoten bang terug naar het gezicht van Savador toen ze zijn woedende stem hoorde. Ze opende haar mond, wilde zich nog meer verontschuldigen maar sloot hem toen weer gauw. Het had geen zin, wat ze ook zei hij zou het als een flauw, onnozel excuus opvatten. Toch kwam de irritatie daarvan lichtelijk door haar angst heen. Als hij nou gewoon even naar haar luisterde, haar woorden overdacht dan zou hij misschien weer van gedachten veranderen. Ze stapte bijna te gelijk met hem, hij liep naar voren, zij zette haastige passen naar achtere terwijl haar handen opgeheven waren. Ze wist niets meer om te zeggen, ze voelde hoe langzaam haar lichaam zich tegen haar ging verzetten en ze moest moeite doen haar geest er volledig bij te houden. 'Ga... ga weg,' stotterde ze hulpeloos terwijl haar ogen paniekerig een uitweg zochten. De enige uitweg was weg van hèm, weg van het zwaard, de muur af. Ze boog had, maar hield de man in de gaten terwijl ze tegen Ené fluisterde dat ze weg moest vliegen en voorlopig niet moest terug keren, gooide haar toen met een zwaai in de lucht en keek niet om terwijl het diertje weg vloog. Haar hele geest was in de ban van het zwaard, en zocht vluchtig een uitweg. Ze begon spastisch met haar armen te zwaaien toen haar voet opeens op een randje stond, en ze moest moeite doen om haar evenwicht te behouden. Haar ogen schoten angstig naar de grond en toen weer terug naar het woedende gezicht van de leraar. Het was haar enige keuze om een weg hieruit te krijgen. Ze stak haar armen naar voren, legde haar polsen tegen elkaar en spreide haar handen. Vluchtig pruttelde ze wat korte woordjes, en vanuit het midden van haar platte handen begon zich een cirkeltjes te vormen van draaidende lucht. Na een seconden of twee was hij bijna verdrievoudigt, maar ze had geen tijd meer om hem langer te laten groeien. Met een energiestoot die ze vanuit haar tenen tot in haar vingertoppen voelde sloeg ze de muur naar voren. Ze wilde hem niet pijn doen, alleens op afstand houden en haar de tijd geven om zichzelf in veiligheid te brengen. Ze zag de wind zijn werk doen, en draaide zich razendsnel om, terwijl ze zich afzette en zo ver mogelijk sprong. Haar armen zwaaide door de lucht terwijl ze haar lichaam recht probeerde te houden. Met een klap ving ze haar val op door haar benen te laten meebuigen, maar voelde nog steeds de steek in haar voeten door de harde ondergrond. Even bleef ze op haar hurken zitten, wachtend totdat de pijn weg zou trekken, en draaide zich toen om. Met nog steeds angstige ogen keek ze naar het resultaat van haar werk. Nu pas realiseerde ze zich het andere figuur die bijna haar dood was geweest. Naja, zijn zwaard dan. Ze liep met groten passen achteruit, klaar voor elke aanval ook. Als ze hem nu op het rennen zou zetten wist ze niet of ze het zou gaan halen, en dat risico wilde ze niet nemen met een leraar die duidelijk sterk was in magie en lichaam, en een of ander figuur die er ook niet helemaal slapjes uitzag. Gespannen, angstig wachte ze af, hopend dat Ené misschien nog voor enige uitweg kon zorgen. Als ze nou slim genoeg was om een andere leraar te halen, dan was er misschien nog een uitweg.

Door de grote aanwezigheid van woede was zijn ademhaling onregelmatig geworden. Zijn borstkas ging, tijdens het achteruit dwingen van het kind met het zwaard, duidelijk zwaar op en neer; alsof hij net een aantal kilometers gerend had. Maar Savador stak er nauwelijks energie in. Al zijn aandacht was immers gevestigd op de roekeloze dwaas voor zijn neus. Als de zon die door een dik pak donkere stormwolken heenbrak, drong er een klein grijnsje door zijn woede heen bij het aanzicht van haar angstvallige blik. Wat kon zijn werk toch soms heerlijk zijn. Vooral als hij ongestoord zijn gang kon gaan. Savador merkte niet dat het meisje met iets dat op afgunst leek naar de door haar aangebrachte wonden keek. Zijn blik was strak gevestigd op het mormel in haar armen, die verwoede pogingen deed zich wild grommend los te rukken om hem opnieuw te belagen. Het was nu te verwachten, dus zou hij het geen tweede keer laten gebeuren. Zijn slangachtige gouden ogen gleden van het draakje weer terug naar boven, en fixeerden zich weer op de ogen van het kind. Oogcontact moest hij immers niet verliezen met een zwaard in de hand, al was ze compleet wapenloos. Althans, daar leek het wel op.

Alsof het haast de bedoeling was, stapte ze tegelijk met hem. Wanneer hij naar voren stapte, deinsde zij achteruit. Er gleed een smalende glimlach over zijn gelaat, want het deed hem een groot plezier om deel uit te maken van dit kat en muis-spel, voornamelijk omdat hij nu de rol als kat op zijn schouders droeg. Haar stotterende woorden maakten dit schouwspel volledig compleet. 'Van mijn eigen terrein? Ik zie niet in waarom,' antwoordde Savador op een griezelige kalme toon, die op het moment totaal niet toepasselijk was door de nog aanwezige flakkerende woede in zijn ogen. Hij schuifelde weer naar voren, voor de laatste afgelopen minuten was dit haast een standvaste routine geworden, en trok lichtelijk een wenkbrauw op toen hij zag dat het meisje haar dier wat influisterde. Was ze van plan dat beest weer op hem af te sturen? Hij hield de zwaardpunt al automatisch opgeheven voor het geval dat. Maar het volgende moment gooide ze het gevleugelde reptiel in de lucht en vloog het in een noodvaart weg. Mooi, daar had hij voorlopig dan geen last meer van.

Savador kon een zachte, geamuseerde lach niet onderdrukken toen het kind plotseling wild met haar armen begon te zwaaien. Kennelijk had ze het einde van het muurtje bereikt. Eén por met het zwaard zou genoeg zijn om haar de toch wel middelmatige diepte in te laten vallen, hopelijk met als gevolg een gebroken nek zodat ze als een gewonde prooi voor hem was en hij naar eigen zin eindeloos op haar in kon hakken. Hij leek even uit zijn aanvalshouding op te schrikken en spande zijn spieren aan toen het erop leek dat het kind op het punt stond om een spreuk uit te spreken. Eén van de Puffoonse soort als hij dat goed had, want de bron aan luchtmagie was bij haar aanwezig. Hij hield zich behoedzaam, stond al klaar om het met een Agon Ignis-techniek van zich af te slaan. Maar Savador liet breed grijnzend het wapen zakken toen hij de minuscule windhoosjes op haar handpalmen zag. 'Wat leuk. Daar kun je nog net een vlieg mee verwonden,' lachte hij spottend. Ze liet het welliswaar groeien, maar daar verging zijn lachen niet mee. Dacht ze nu werkelijk dat ze hem daarmee klein kon krijgen?

In een kort moment besefte hij even later dat het niet als aanval bedoeld moest zijn, maar het was al te laat. Hij voelde de muur onder zijn voeten een stuk naar voren schieten, even later gevolgd door een windvlaag die hem haast van zijn plek blies, waardoor hij geheid zijn evenwicht verloor. Hij probeerde ergens, aan wat dan ook, houvast te vinden maar er was niets om zich aan vast te houden. Zijn schoenzolen gleden van de stenen, ieders aan een zijde, en hij gleed hard door op het smalle muurtje tot hij niet meer verder kon. Toevallig precies op een punt dat vooral bij mannen erg gevoelig lag. Savador snakte naar adem en kermde jammerend van de pijn terwijl hij zich voorover boog en nu half over het muurtje heenlag. Zo bleef hij nog een hele tijd liggen om van de pijn te bekomen. Wat een vernedering voor de ogen van zijn leermeester. En een behoorlijke afgang voor iedereen die het ook maar gezien had. Zijn ogen waren stijf dichtgeknepen, maar het zwaard was wonder boven wonder nog steeds ontklemd door een vuist. Met een hand op de zere plek hielp hij zich uiteindelijk weer voorzichtig overeind. Het had erger kunnen zijn. Hij had van het muurtje kunnen aftuimelen, dan was hij er met botbreuken van af gekomen. Dat nam niet weg dat dit onvergefelijk was. Hij was geen clown en onhandig was hij ook niet bepaald. Dat kind had het er net zo naar gemaakt dat dat wel zo bleek. En hij vergaf het niemand meer om voor schut te worden gezet. Dat had hij vroeger al te vaak geëvenaard.

Wankelend en moeilijk lopend schuifelde Savador door tot het einde van het muurtje, in zijn hand het zwaard weer in de aanslag. Ditmaal was woede geen goed genoeg woord voor de uitdrukking op zijn gelaat. Furieus zou stukken beter zijn. Zijn gouden ogen zochten vluchtig de grond af, en het mocht niet van lange duur zijn of zijn prooi was gevonden. In plaats van dat hij meteen van het muurtje afsprong en op haar afstormde, siste hij allereerst zacht een spreuk. Die spreuk zorgde ervoor dat hij vervaagde en uiteindelijk verdween. Daar leek het in ieder geval op. Hij was nog aanwezig, enkel onzichtbaar. Hij had het één van de handigste spreuken gevonden die Deshas hem had aangeleerd. In zijn onzichtbare vorm, ging Savador op het muurtje zitten en liet zich er vanaf glijden. Nog geen seconde later ritselde het gras even door een doffe plof op de grond, vlakbij de muur. Om het kind te misleiden ging zijn snelle gebruikelijke pas over in sluipen, en bewoog hij zich met opzet in een wijde boog naar haar toe voort. Zodra hij vlak bij haar was, liet hij zijn opgekropte woede los in een snelle reeks vlammende verassingsaanvallen. De kling van het zwaard was onzichtbaar, nog evenals als hijzelf, maar het allesverwoestende vuur dat gecreëerd werd door de kracht van de zwaardslagen was zichtbaar, levensecht en gevaarlijk dichtbij.

Deshas bleef geamuseerd toekijken. Hij wou wel zien hoe Savador dat meisje eens op haar plaats zette. En niets daarvoor was beter dan om dat met ijzeren vuist te doen. Zo moest deze school bestuurd worden. Zo moest het al jaren en nu eindelijk zou dat gaan gebeuren ook. Het was dat Deshas het te druk had als Heer der Duisternis anders had hij het zelf gedaan. Maar hij gunde het Savador wel. Meer dan hemzelf. Hij had al enorm veel macht en een groot rijk te besturen. En deze school was een mooi opstapje voor Savador om het te leren en ervaring op te doen. Deshas zou gaan genieten van deze show. Zelf mensen pijnigen was leuk, maar toekijken was voor de afwisseling ook niet verkeerd. Er waren veel momenten waar hij zichzelf had moeten tegenhouden om Savador niet te hulp te schieten. Nee, hij moest dit zelf doen. Alleen als het echt niet anders kon zou Deshas hem gaan helpen. Anders niet.
Deshas richtte zijn aandacht weer op Savador en het meisje. Hij wou al in beweging komen toen het meisje iets in het oor van haar draak fluisterde. Hij had net al gezien hoe dat vervloekte beest Savador had aangevallen en zou dat niet nog een keer laten gebeuren. Maar toen Deshas zag dat de draak weg vloog, leunde hij weer met zijn rug kalm tegen de stam van de boom aan. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en liet zijn blik enigszins wat kritisch op het gevecht vallen. Als je het tenminste zo kon noemen. Voorlopig was het niet meer dan een spelletje en het zag er naar uit dat Savador ging winnen. Vooral toen het meisje begon te wankelen en spastisch met haar armen zwaaide om zichzelf in evenwicht te houden. Even gleed er een kleine valse grijns over Deshas' gelaat. Hij had haar het liefst achterover van het muurtje zien donderen. Daarom was de grijns al snel weer verdwenen toen hij meisje de muur verschoof. De grijns had plaats gemaakt voor een pijnlijk betrokken gezicht toen Deshas zag hoe Savador terecht kwam nadat hij uit evenwicht was geraakt omdat het muurtje was verschoven. Dat moest vast erg veel pijn doen. Deshas kon zoiets vertellen uit eigen ervaring jammer genoeg. Dat was pijnlijk in meerdere opzichten. Het maakte Deshas in dit geval nieuwsgieriger. Dit zou Savador niet zomaar over zijn kant laten gaan, dat wist hij. Hij was nu alleen benieuwd wat het gevolg van dit voorval zou zijn.
Toen Deshas zag dat het meisje ervandoor wou moest hij wel ingrijpen. ''Denk maar niet te kunnen ontsnappen om een andere leraar te zoeken'' riep hij naar haar. De helft van die informatie had hij uit haar hoofd maar dat deed er nu niet toe. Deshas knipte een maal in zijn vingers. Hiermee creëerde hij een grote cirkel om hem, het meisje en Savador. De cirkel bestond uit metershoge zwarte vlammen. Ze waren ook nog eens versterkt met zwarte magie. Er was dus geen ontkomen aan. Ondertussen had hij vanuit zijn ooghoeken gezien dat Savador onzichtbaar was geworden. Zijn irissen lichtte rood op. Hiermee kon hij de hitte die Savadors uit afstraalde zien en daarmee hem dus ook. Nu kon hij hem toch blijven volgen. Hij grijnsde zijn scherpe witte hoektanden bloot toen hij zag hoeveel alles verwoestende kracht er uit de man kwam.

Ineens schoot er een pijl met een suisend geluid rakelings langs Deshas en bleef voor zijn voeten in de grond steken. De uiteinden van de bontgekleurde veren waren licht verkoold van de zwarte vlammen waar ze dwars doorheen waren geschoten. Niet veel later kwam een een grote bruine wolf, beschermd door een soort groenige, magische bel door de vlammen. Toen de poten van de wolf de grond raakte verdween de bel. Twee donkergroene kwade ogen keken op naar Deshas. De wolf gromde vervaarlijk naar Deshas. Langzaamaan veranderde de wolf in een mens. Hij groeide en de vacht verdween terwijl hij op twee poten ging staan. Zijn snuit kromp naar een menselijk gezicht. Ferost keek Deshas woest aan. ''Je kon het weer eens niet laten hé? Om Savador op te stoken en een onschuldige leerling aan te vallen. Waar zit je verstand halve gare demon die je bent!'' snauwde Ferost naar Deshas. Hij liep met dreigende passen op hem af en greep hem stevig bij zijn keel. Hij drukte Deshas tegen de stam van de boom waar hij tegenaan geleund stond aan. ''Het is dat ik nu eerst belangrijkere dingen te doen heb maar wij spreken elkaar nog wel Deshas'' siste hij dreigend tegen hem. Daarna liet hij Deshas los. Hij draaide zich met een ruk om naar de plek waar Savador ongeveer zou moeten staan. Hij kon het niet toestaan had hij een leerling iets aan zou doen. Met Deshas zwaard nog wel. Dat vond hij nog wel het toppunt. Dat Deshas hem zomaar had toegestaan een leerling te verwonden. Deshas lapte alle regels aan z'n laars en daar moest nu eindelijk eens een einde aan komen. Maar dat was een zorg voor later. Nu moest Ferost eerst dat meisje dat Savador pijn toe wou brengen helpen.

Ferost mompelde zachtjes een spreuk in een de oude taal van Gren. Er schoten takken, wortels van bomen en bladeren uit de grond die een beschermend schild over het meisje heen maakte. Ferost wierp nog even een woedende blik op Deshas waarna hij in takjes en bladeren verdween en even later in het schild achter hem meisje in dezelfde takken en bladeren weer verscheen. Hij legde even een hand op haar schouder. ''Rustig maar. Ik kom je helpen'' zei hij enkel zachtjes tegen haar. Hij pakte zachtjes ook haar andere schouder beet en verdween nu samen met het meisje in bladeren om buiten het schild en op veilige afstand, al waren ze nog steeds binnen de vlammen, tevoorschijn te komen. Ferost bleef verdedigend voor het meisje staan en greep naar de tak tussen zijn riem. Toen zijn hand in contact kwam met het hout groeide dat uit tot een lange stok waar het glimmende stalen blad van een zeis uit schoot. Ferost pakte de stok van zeis met twee handen vast. Hij bleef naar Deshas en de lege plekken bij het schild kijken waar Savador zich ergens moest bevinden. Het vage geluid van de knapperende zwarte vlammen achter hem. Hij keek even kort over zijn schouder naar het meisje. ''Gaat het een beetje?'' vroeg hij haar zachtjes. Maar al gauw richtte hij zijn alerte donkergroene blik weer op Deshas en Savador, waar hi zich ook mocht bevinden.

Even leek de serene rust te zijn teruggekeerd toen het secondenlang stil bleef rond de buurt van het meisje, daarna volgde weer een snelle reeks aan vlammende aanvallen, steeds vanuit een andere richting. Het bleef abrupt weer stil toen zijn amusatie plotseling werd onderbroken door een pijl die zich opeens als vanuit het niets voor Deshas' voeten in de grond boorde. Hij kon al wel raden wie er roet in het eten kwam gooien toen hij de gestalte van een grote bruine wolf zag. Natuurlijk. Wie anders dan Ferost kon het zijn. Savador besefte dat zijn tijd op was. Hij had teveel tijd verspild aan het spelen met zijn prooi voor hij van plan was definitief een eind aan haar onwaardevolle leven te maken. Hij wilde haar nog laten boeten voor de kleine wonden die ze hem bezorgd had, en voor de pijn en de beschaamdheid van zijn ongelukkige val van daarnet. Die spelbreker verpestte alles weer. Alle Grenaanse idioten waren hetzelfde. Ze moesten hem altijd, áltijd voor de voeten lopen! Hij walgde ervan hoe sterk Ferost hem aan Norwood deed denken, en andersom. Allebei kwamen ze vaak op momenten tevoorschijn wanneer hij dacht vrij spel te hebben. Norwood in het geval als die dwaas mislukte pogingen waagde hem tegen te houden, Ferost wanneer hij dacht Deshas in bedwang te kunnen houden. Hij keek machteloos toe hoe Ferost het kind in veiligheid bracht. Misselijkmakende goedzak. 'Verdomme! Jij vuile hond!' barstte Savador kwaad los. Hij voegde er een hoop vloekende woorden in het Shadraans aan toe, waarna hij vlak voor Ferost' voeten spuwde. Hij had zojuist verraden waar hij zich bevond, maar het maakte nu ook niet meer uit. Een één-op-één gevecht tegen Ferost was niet voor hem weggelegd. Hij had er alle vertrouwen in dat Deshas de machtigste van alle Legendarische Magicans moest zijn, maar Ferost was wat bereft de Grense magiesoort minstens zo sterk. Het was te vroeg om daar een strijd mee aan te gaan. Hij hield het verstandelijk genoeg voorlopig nog bij opvolgers.

Aan kleine plekken gras die onwillekeurig plat werden getrapt, kon je zien waar Savador liep. Hij bewoog zich voort richting Deshas tot het gras vlak bij hem niet meer bewoog. Daar werd hij zichtbaar en overhandigde hij Deshas zonder hem aan te kijken zijn zwaard. Zijn gouden ogen waren strak gericht op Ferost en die wetenloze tuthola in zijn bescherming. Hij liet de vlammen vermengd met zwarte magie om de kling doven terwijl hij wachtte tot het zwaard werd overgepakt. Zijn werk was hier gedaan. Bijna. Nadat hij het heft van het zwaard niet meer voelde, sloeg Savador zijn handen ineen en siste een zachte Raziaanse spreuk, waarna er een tweede cirkel van likkende vlammen oplaaiden om hen heen, nog geen meter van de binnenste cirkel van de zwarte vlammen af. Zover hij wist stond woudmagie niet erg sterk tegenover vuurmagie. Als hij wilde kon hij de cirkel versmallen of juist verwijden naar keuze, maar hij liet het voor nu maar de buitenste cirkel vormen. Nadat hij dat gedaan had likte hij zijn vingers af alsof zijn prooi al was gedood en het bloed ervan nu aan zijn handen kleefde. Hij wenste dat hij dat had kunnen doen. Maar hij zag het somber in nu Ferost hier was. Savador stapte achteruit tot hij naast Deshas stond en wierp hem vanuit zijn ooghoeken een veelzeggende blik toe. Met als grootste doel om daarmee duidelijk te maken dat niets hem klein kon krijgen, en dat ze een team vormden. Zijn blik ging daarna weer terug naar de donkergroene ogen van Ferost. Hij ging hem dan wel niet rechtstreeks bevechten, maar hij zou het hem wel lastig gaan maken. Misschien zelfs wel zo lastig dat hij wenste twee paar ogen te hebben, om zowel hem als Deshas in de gaten te kunnen blijven houden.

Plots voelde ze een stevige kracht om zich heen, en keek verschrikt naar de man voor haar. Ze snapte niet wat ze zag, en door haar angstige blik kwam een lichte frons heen toen ze zijn handelingen zag. Langzaam verdween zijn gestalte, op het laatst alleen wat contouren over, maar die verdwenen uiteindelijk ook geheel. Pas na een moment drong het tot haar door, en werd haar hart weer gevult met angst. Hij was weg, maar hij kon niet weg zijn. Plots voelde ze een hevige pijn rond haar lichaam, en merkte de hitte van de vlammen van het zwaard. Nu pas snapte ze wat er aan de hand was, terwijl er een gil over haar lippen kwam. Ze dook in elkaar en ving zichzelf met haar handen op. De pijn bleef, de hitte vervulde haar zintuigen terwijl ze het gillen probeerde tegen te houden. Zonder dat ze het merkte liepen de tranen over haar wangen terwijl ze in haar gedachte smeekte om het op te laten houden. Plots, alsof haar gebeden werden verhoord bleven de steeds terug kerende vlammen weg. Vanuit haar ooghoeken zag ze een groot, bruin gestalte, maar meer dan dat drong niet tot haar door. Haar lichaam trilde van het verzet dat ze had geleverd, die nu door de pijn die ze nog steeds voelde als vervolg van de aanvallen haar lichaam over werd genomen en het trillen steeds erger liet worden. Ze keek op, en zag door haar betraande ogen het schouwspel, hoe de wolf langzaam in een man veranderde. Hoe die man het figuur bij de boom te grazen nam, hoewel ze zijn woorden niet hoorde. Ze keek verschrikt naar haar lichaam toen er langzaam planten over haar heen kwamen. Haar lichaam deed pijn, haar spieren trilde, het maakte haar helemaal niets meer uit. Al zou ze nu door die planten gewurgt worden, het zou haar niet uitmaken. Veel uitwegen zou ze toch niet hebben, als het de pijn liet stoppen vond ze het best. Alleen vormde de planten alleen maar een soort schild over haar lichaam, een schild die haar en Savador scheide. Pas toen ze een gestalte achter haar voelde, een zachte hand op haar schouders en de geruststellende woorden in haar oor begon ze weer te geloven. Nog steeds stroomde de tranen langzaam over haar gezicht terwijl ze haar ogen sloot en het schild zich nog meer om haar lichaam heen voelde verstrengelen. Toen ze de handen niet meer om haar schouders voelde keek ze op, de tranen weg knipperend en proberend zichzelf bij elkaar te houden. De man die haar gered had stond voor haar als een menselijk schild die haar beschermde. De andere man die tegen de boom had geleund had een duistere blik in zijn ogen, en als ze Savador had kunnen zien zou ze kunnen zweren dat hij de zelfde soort blik in zijn ogen zou hebben gehad.Ze kon de rilling door haar ruggegraat niet onderdrukken, hoewel je hem nauwelijks zou zien doordat de rest van haar lichaam trilde. Haar waterige ogen schoten naar de man, die nu voor een moment leek op haar persoonlijke held toen ze hem hoorde praten. Ze knikte enkel, niet in staat iets te zeggen. Hoewel haar aanblik, haar betraande gezicht, waterige ogen en trillende lichaam haar bevestiging niet echt steunde. Ze zag zijn bezorgte, donkergroende ogen en probeerde te glimlachen. Niets lukte haar nog, het enige wat ze wilde was weg hier, weg van die Savador en dat andere duistere typ, terug naar de veiligheid en weg van de pijn die haar lichaam voelde. Toen 'haar redder' zich weer omdraaide en zich focuste schoten eigen ogen schoten rond in de cirkel, zoekend naar een man die je niet kon zien. Ze kon niets doen, haar lichaam weigerde en het schild weerhield haar hier ook van. Toch, omdat ze zich nutteloos voelde en niet wilde dat de man iets zou overkomen alleen omdat hij háár probeerde te beschermen probeerde ze overeind te komen. Ze drukte zich op op haar tillende armen, terwijl er een pijnlijke kreun over haar lippen kwam toen de pijnscheuten door haar spieren gingen. Verslagen liet ze zich weer neervallen, terwijl de tranen weer geruisloos over haar wangen stroomde. Hoe kon dit gebeuren? Waar was haar normale ik gebleven, het verlegen meisje dat altidj op de achtergrond bleef. Die was verdwenen op het moment dat Savador Ené uitschold, en haar frustratie in een verkeerde opmerking geuit was. Ze keek op, gefrustreerd door haar eigen gedachtes en probeerde een manier te bedenken zodat zij niet nutteloos was.

Deshas versteende toen hij het suizende geluid van een pijl vlak langs zijn oor hoorde. Hij herkende meteen dat het een Grenaanse pijl was. Dat was direct te zien aan de vorm van de pijlpunt en de bontgekleurde veren. Shadraanse pijlen hadden zwarte en paarse pijlen en daarbij was het hout het Shadraanse pijlen zwart en keurig gelakt. Kwaliteit spul. Beter dan de pijlen die Ferost nu gebruikte. Het moest Ferost wel zijn. Deshas kende geen enkele andere Grenees die zulke pijlen gebruikte. Hij had gelijk. Even later kwam de wolf hoe hij oh zo haatte zelf tevoorschijn. Deshas bleef onder de aanzicht van Ferost toch nog verrassend kalm. Zijn rechterhand greep naar de schede aan zijn linkerheup. Hij keek met een ruk naar beneden toen hij niet het gevest van zijn zwaard voelde. Alsof hij een stukje van zijn arm miste. Maar toen wist hij weer dat hij zijn zwaard aan Savador had uitgeleend. ''Bij Aamon'' gromde hij zachtjes. Hij merkte dat hij wel vaker Ceylins neef als verwensing gebruikte. De demon van het verleden en de toekomst. Met die idiote visioenen van hem. Toch moest Deshas eerlijk toegeven dat die visioenen hem wel al meer dan eens hadden geholpen. Hij had al vrij veel veldslagen gewonnen. Maar niet allemaal dankzij Aamon alleen. Ook het strategisch inzicht van Ninurta en Ceylin hadden hem al vaak geholpen.

Deshas trok uit zijn laars een kleine dolk nu hij zijn zwaard niet binnen handbereik had. Hij grijnsde om Ferost' woorden. ''Wat kan ik zeggen Fer. Het waren niet mijn gedachten. Ik heb alleen geholpen ze waar te maken'' zei hij grijnzend. Hij zette zich schrap toen Ferost op hem af kwam, maar met een kleine dolk kon hij weinig uithalen tegen Ferost. Hij voelde de harde stam met een bonk in zijn rug toen Ferost hem tegen de boom aandrukte. ''Wat wil je doen vlooienbaal? Me vol splinters gooien?'' vroeg hij kil waarna hij werd losgelaten. Hij keek Ferost na. Veel kon hij nu niet doen. Hij kon wel magie gebruiken maar dat zou weinig uithalen. In verhouding beschikte Ferost over evenveel magie als hij. Het lag er maar aan wat je ermee deed en hoe je het gebruikte. Deshas bleef toekijken hoe Ferost het meisje in bescherming nam en haar in veiligheid bracht.
Hij hoorde een stukje verderop Savador luid vloeken. Ja, de zal er natuurlijk ook wel de pest in hebben nu. Dat had hij ook ondanks zijn kalme dekmantel. Dacht hij eindelijk eens goed vermaak te hebben, kwam dat stuk verrot hout roet in het eten gooien. Deshas bleef Ferost ook in de gaten houden. Maar terwijl hij dat deed bleef hij ook kijken naar Savadors hitte golven zodat hij wist waar hij was. Deshas' rode hittezoekende blik werd weer gitzwart toen Savador zich weer zichtbaar maakte. Ook hij keek Ferost nog steeds aan toen Savador hem zijn zwaard toereikte. Hij nam het gevest weer over. Het voelde direct weer vertrouwd aan. Alsof zijn arm weer compleet was. Hij zag dat Savador nog een extra bescherm muur opriep. Hier zou Ferost zich niet zo makkelijk doorheen kunnen wringen. En al helemaal niet met die meid op sleeptouw. De kans dat een van hen brandwonden zou oplopen zou hem waarschijnlijk te groot zijn.

Deshas keek even opzij toen hij de ogen van Savador naar hem voelde kijken. Op diens blik grijnsde hij even vals. Hij had het helemaal begrepen. Geen genade, en dat was Deshas ook niet van plan geweest. Hij liep langzaam naar voren en draaide met het gevest van zijn zwaard in zijn hand. Het ging soepel en snel waaraan te zien was dat Deshas dit al jaren deed. Maar ook aan meer kleine details was dat op te merken. Zoals de verende stappen als hij liep, het balanceren op de bal van zijn voet als hij stil stond en zijn weloverwogen bewegingen die soepel en behendig gingen. Langzaam liep Deshas naar het midden van de twee vuurcirkels. ''Wat zijn we van plan vlooienbaal? Internationale regels? Of hou je ze liever bij de officiële?'' vroeg Deshas kil. De punt van zijn zwaard wees nu nog naar beneden, maar wel op een manier waarop Deshas hem direct omhoog kon richten als hij een snelle reactie moest plaatsen.

Ferost volgde met zijn ogen de bewegingen van Savador terwijl hij een nieuwe muur van vuur opriep. Dit zou hij moeten uitvechten. Hij zuchtte zachtjes terwijl zijn greep om zijn zeis zich verstevigde. Hij hoorde het meisje achter hem pijnlijk kreunen. Het zorgde voor hernieuwde woede die in hem oplaaide. ''Kearan rafiki yangu. Nahitaji msaada wako'' fluisterde Ferost zachtjes in zichzelf in de oude taal van Gren. Niet veel later kwam over de toppen van de vlammen een havik naar beneden gevolgen en streek neer op Ferost' schouder. ''Kearan, bescherm haar. Zorg dat haar niks overkomt'' zei hij zacht tegen de havik. Die kraste zacht dat hij zijn opdracht begrepen had. Kearan streek neer bij het meisje, alwaar de de havik groeide in omvang. Beschermend sloeg de havik een vleugel om het meisje. Kearan zou ervoor zorgen dat Savador het meisje net nog meer pijn zou doen dan hij al gedaan had.

Toen Deshas naar het midden liep, zette Ferost zichzelf ook in beweging. Langzaam en met bedachtzame passen liep hij eveneens naar het midden van de cirkel. ''Deshas, een gewelddadige oplossing is niet altijd de beste. Je hoeft niet te vechten'' zei Ferost kalm. Hij zou zichzelf zeker verdedigen als het moest, maar alles zou zoveel makkelijker gaan als ze niet altijd zouden moeten vechten. Trouwens, Ferost had Deshas ook nog wel eens anders meegemaakt. Lang geleden, toen ze allebei nog opvolgers waren. Toen was Deshas anders geweest. Maar ja, toen was hij nog een tiener. Ferost kon zich nog wel de eerste keer herinneren dat hij Deshas had leren kennen. Hij was samen met Milena, de toenmalige Vrouwe van het Woud, naar een soort examendag geweest. Het was twee jaar nadat hun opleiding begonnen was, wat inhield dat hun eerste periode erop had gezeten. Toen leerde hij de rest voor het eerst kennen. Deshas was toen zo stil op hem overgekomen. Bijna verlegen. Toch had Ferost kunnen zien dat hij al flink wat achter de rug had zitten. Daarbij leek Delahin Ferost een keiharde en niet alleen in spreuken. Want slap had Deshas er totaal niet uitgezien. Dit beeld van de Heer der Duisternis was zo anders dan wat hij van hem had gezien, vroeger.
Ferost kwam terug op Aarde uit zijn herinneringen toen hij Deshas kille stem hoorde. Wat was er toch met dat verlegen joch binnenin hem gebeurd vroeg Ferost zich opnieuw af. ''Jij kent de regels beter dan ik Deshas. De uitdager kiest'' zei Ferost kalm. Hij was geen uitdager. Hij had zijn zeis alleen ter verdediging. Het belangrijkste wat hij nu wou doen was dat meisje in veiligheid brengen. Maar Deshas moest hem zo nodig uitdagen. ''Dus kies jij maar'' sprak Ferost zijn laatste gedachten uit. Hij stond nu tegenover Deshas met amper een meter afstand tussen hen in.

Savador was voldaan Deshas' grijns als reactie op zijn blik te zien. Het betekende dat hij zich weer op zijn meest duivelse stand ging zetten en op het punt stond een situatie te creëeren waar hij weer volop van zou gaan genieten. Typisch Deshas. Zijn gouden ogen bleven hem volgen toen hij met het zwaard in de aanslag naar voren kwam. Inmiddels stond er op zijn eigen gelaat ook een grijns, vooral na het horen van Deshas' woorden. Maar het verzwakte wat toen hij zag hoe Ferost één van zijn trouwe dierenvriendjes opdroeg dat misselijkmakende kind in bescherming te nemen. Dat gevederde beest leek uit zijn krachten te groeien en sloeg een vleugel om haar heen. Een dubbele bescherming dus. Maar dat gaf niets. Er moest toch zeker wel een manier zijn om door die verdediging heen te dringen. Savador zette langzaam een aantal stappen achteruit tot hij met zijn rug tegen de stam van de boom stond, precies op de blik waar Deshas had gestaan. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl zijn blik weer bedenkelijk teruggleed naar Ferost. In zijn hoofd beredeneerde hij in een vlot tempo de situatie en de mogelijkheden die hij kon verwachten en kon uitvoeren, terwijl de twee elkaar in het midden van de twee cirkels elkaar steeds verder naderden. Ferost direct bevechten betekende zwaar gewond naar de ziekenzaal te worden vervoerd. Dat zou hij dan aan Deshas overlaten, hij was daar tegen opgewassen. Zijn blik gleed weer terug naar de havik waarachter wiens vleugel dat kind zich bevond. Veren waren gemakkelijk te verbranden en woudmagie was als een bosbrand tegenover vuurmagie, tenzij het beide versterkt was met magie. Maar hij geloofde niet dat het onmogelijk was er doorheen te dringen. Dan kon hij weer doen wat hij zelf wilde met dat kind, en wat hij dan het eerste met haar zou doen was haar uit de buurt van bescherming in wat voor vorm dan ook halen.

Savador tikte ongeduldig met zijn wijsvinger tegen zijn arm. Hij kon nu twee dingen doen; zijn aanvalspunt meteen op Ferost vestigen zonder Deshas' acceptatie en zonder dat ze ook nog maar een vinger naar elkaar hadden uitgestoken en alle aandacht naar dat kind laten varen, of zich vooral richten om het terugkrijgen van dat kind en het Ferost ondertussen vooral te bemoeilijken. Hij koos voor dat laatste. De eerste optie zou dubbelop zijn. Deshas kon een groot deel van die taak al vervullen zonder zijn hulp. Als vanuit het niets, stootte Savador een vuurbal uit zijn handpalmen, er zacht een spreuk achteraan mompelend. Het schoot rakelings langs Ferost, maar ging daarna richting de havik. Het zou teveel hebben opgevallen als de aanval op Ferost bedoeld zou zijn geweest, terwijl hij hem overduidelijk aan Deshas had overgelaten doordat hij hem zijn zwaard had overhandigd en zich in de schaduwen had teruggetrokken. In plaats daarvan had hij Kearan, maar voornamelijk als doel om de verdediging ermee te schaden, maar als zijn doelwit gekozen. Heimelijk met een geheel ander doel dan hem daarmee te raken. Die spreuk zou zich later verder ontvouwen, wanneer hij dacht dat het noodzakelijk zou zijn. Savador stond nog steeds bij de boom, maar in aanvalspositie en met ontvlamde handen, alle aandacht gevestigd op de havik. Niet dat hij daarna meteen weer in de aanval zou gaan, maar het zou vreemd zijn als hij daarna weer gewoon zijn armen over elkaar heen sloeg en kalmpjes tegen de boom leunde. Hij wilde eerst afwachten wat het resultaat zou zijn. Zijn aanval zou door dat beest gemakkelijk kunnen worden afgeslagen, maar dat was niet erg. Het ging er maar om dat hij de tijd had gehad onopvallend iets gereed te maken door de aanwezigheid van vuur in de buurt van de bron van bescherming te hebben gebracht.

Ze keek met verschrikte ogen naar het schouwspel en probeerde het allemaal helder te kunnen volgen. Ze zag Savador, automatisch kreeg ze een bangig gevoel door haar heen en probeerde hem streng te onderdrukken, en het duistere figuur dat blijkbaar Deshas heette. Haar ogen gleden naar het schild dat haar beschermde - en waar ze erg dankbaar voor was - proberend haar geest van de pijn af te houden. Haar ogen namen de details op, de verschillende nerven, de verschillende soorten structuren. Het verbaasde haar, bewonderde haar. Dit was echt een heel groot straaltje magie als je het haar vroeg. Het verwonderde haar, ze was dan wel een luchtmagican, maar woud magie had haar altijd al geïntreseerd. Ze zou er heel wat voor over hebben om het te kunnen. Ze keek op toen ze de man hoorde spreken in een taal die ze niet snapte, en keek verbaasder toen er een havik aan kwam vliegen. Daarna kwam het dier naar haar toe, terwijl het veranderde van grootte. Met grote, bewonderende ogen keek ze naar het dier toen het zijn dikke vleugels om haar heen sloeg. De warmte van zijn lichaam verwarmde de lucht. Het schild, waardoor ze nu eigenlijk niets meer van de buitenwereld zag lag beschermend over haar heen. Het beschermende gevoel drong tot haar spieren door, en langzaam voelde ze ze ontspannen, terwijl het trillen minder werd. Ze kroop tegen het dier aan, terwijl ze de bescherming van het dier opzocht. Met de minuut werd ze steeds dankbaarder naar de man die haar redder was, die blijkbaar Ferost heette. Ze glimlachte bij de gedachte aan hem. Nee, hem zal ze niet gauw vergeten. Ze probeerde iets van het schouwspel te zien, toch nieuwschierig naar wat er allemaal gebeurde. Ze kon helaas niets zien, en een lichte zucht van ergenis kwam over haar lippen. Ze voelde haar lichaam steeds meer ontspannen, hoewel haar lichaam nog steeds pijn deed. Ze hoorde alleen wat ze zeiden, en ze werd zenuwachtiger bij elk woord dat gezegt werd. Het leek alsof ze tv keek, naar een spannende film waarin de twee hoofdrolspelers allebij op het ontknopings punt stonden en achter een groot geheim zouden komen. En dit was de vechtscene. Ze voelde zich buiten, en niet dat ze het erg vond. Toch werd ze zenuwachtiger, alleen maar omdat Forest nu voor haar stond te vechten, en ze hem in gevaar had gebracht. Ze kende hem dan wel niet, maar ze was hem veel verschuldigd.
Plotseling voelde ze een plotselinge hitte en hoorde het dier onder de aanval kreunen. Verschrikt keek ze op en zag alleen het lichaam. Ze moest iets doen, ze kon het dier niet alleen laten strijden. Ze legde langzaam, voorzichtig haar handen op zijn borstkas, en sloot haar ogen. Om het dier begon ongemerkt de lucht sneller te draaien, zo dat de buitenstaanders het niet zouden merken behalve als ze zouden aanvallen. Aangezien ze verwachte dat het vuur zou zijn geweest zou de sterke wind het vuur of moeten afzwakken, of moeten wegsturen en doven. Ze hield haar ogen gesloten, om de lucht in beweging te houden. Ze probeerde de hitte bij het dier weg te houden. Zo deed ze tenminste iets, en voelde ze zich niet totaal nutteloos.

Deshas grijnsde even kort. ''Dat is waar ook. Zou ik dat toch haast vergeten'' zei hij vals toen Ferost hem zei dat de uitdager koos. ''In dat geval spelen wij met de Suasama regels, mijn regels Fer'' vervolgde hij kalm. ''En mijn regels zijn heel simpel. De binnenste vuur ring is het speelveld'' zei hij. Hij knipte in zijn vingers en trok een moeilijk patroon van lijnen en van bliksem over de grond. ''Als je de lijnen raakt wordt je getroffen door flink wat volt percentage. Degene die de ander het eerst door de eerste vuur ring weet te smijten wint. De ander houd er vrees ik een aantal brandwonden aan over'' legde hij kalm uit maar toonde een kille blik. Zijn ogen lichtte heel even fel rood op en rechts van hen dichtbij de vuur ring, verscheen een schaduw boogschutter met gespannen boog. Het enige wat niet van schaduw was, was de pijl die hij op zijn pees had. Een Shadraanse gifpijl in dit geval. ''Zodra de pijl voorbij is mag je aanvallen'' zei Deshas als laatst voor hij klaar ging staan in een soort scherm positie met een vuist op zijn rug. Zijn ogen weerspiegelde zijn gevoel die in tegenstelling tot zijn kalme, vastberaden houding, kil, dreigend en duivels was. Hij ging hiervan genieten. Inmiddels was zijn hagedissenstaart tevoorschijn gekomen en zwiepte onrustig heen en weer. ''Klaar?'' vroeg hij kalm aan Ferost. Hij wachtte tot die zou antwoorden voor hij een haast onmerkbaar knikje naar de schaduw boogschutter gaf. Die spande zijn pees nog eens extra aan en liet toen los. Met een rotvaart vloog de pijl naar voren, precies voor de neuzen van Deshas en Ferost langs. Deshas kon de zure lucht van het gif dat aan de punt zat ruiken en dat was zijn sein. Hij zette zich af en sprong over de middenlijn in de aanval om Ferost te raken. Zijn zwaard kwam als eerste tegen de stok van Ferost' zeis aan. Zonder al te veel moeite trok hij hem los. Zijn hagedissenstaart wikkelde zich om de enkel van Ferost in de hoop om hem onderuit te trekken en zo op de bliksem lijnen terecht te laten komen.
Veel aandacht voor Savador had Deshas niet echt meer gehad tot hij de vuurbol zag die vlak voor Ferost langs schoot. Door die plotselinge aanval van Savador wankelde Deshas ook heel even. Dankzij zijn staart kon hij zijn evenwicht hervinden. Deshas' blik ging even snel naar Kearan en het meisje. Hij hoopte maar dat Savador wist waar hij aan begon. Kearan mocht er niet als een uitdaging uit zien maar hij was de ogen en oren van Ferost net als Davali, zijn slang. Alles wat Kearan voelde kon Ferost ook voelen, tenminste dat was altijd Deshas' logica van die twee geweest. Dat hield in dat Deshas ervoor moest zorgen dat Ferost de tijd niet kreeg zijn havik te helpen.

Ferost luisterde naar Deshas' woorden. ''Dat is weer typisch iets voor zo'n adder als jij Deshas. Van die onmogelijke regels bedenken. Daar komt geen normaal mens op'' zei Ferost hatelijk tegen Deshas. Hij riep dit alleen maar om zijn eigen onzekerheid te verbergen. Dit waren een simpele regels. Hij wist dat de Suasama streng waren. Wat wou je, Deshas had ze bedacht. Maar dit was bijna onmenselijk. Deshas was dan ook niet echt menselijk meer moest Ferost toegeven. Zijn blik ging even naar het schaduw wezen dat Deshas opriep. Hij zag direct dat de pijl doordrenkt was met gif. Als je zelf pijlen maakte, zoals Ferost deed, dan kon je dat verschil wel snel opmerken. Ook Ferost' houding was kalm maar zijn ogen keken vastberaden. Hij keek Deshas weer aan toen hij vroeg of Ferost er klaar voor was. ''Veel keus heb ik niet, of wel?'' vroeg hij kalm ten teken dat hij er klaar voor was. Ferost zag de pijl voorbij schieten en Deshas op hem afkomen. Maar toen werd hij haast geraakt door de vuurbal van Savador. ''Deshas, zeg je opvolger eens zijn poten thuis te houden en zich niet te bemoeien met ons gevecht'' snauwde Ferost kwaad naar Deshas. Gelukkig had hij zelf ook last van de actie van Savador. Ferost wist nog net op tijd met het hout van de stok van zijn zeis Deshas' aanval af te weren. Hij wou wegspringen tot hij iets rond zijn enkel voelde. Het was de hagedissenstaart van Deshas besefte hij te laat. Ferost prevelde snel een spreuk zodat er gigantische wortels uit de grond schoten die hem opvingen en keurig op de grond neer zette. Daarna was het zijn buurt. Hij zette zich af van de grond en gaf Deshas met de achterkant van zijn zeis, dus de houten stok, een flinke mep in zijn maagstreek. Hij landde achter hem weer op zijn voeten. Nu probeerde hij Deshas onderuit te halen door hem met de zeis bij zijn enkel te haken.

Deshas had gelijk gehad over de band tussen Kearan en Ferost. Alles wat de havik voelde of dacht, dat voelde en dacht Ferost ook. Kearan keek kwaad naar Savador met dezelfde donkergroene ogen als Ferost. Hij moest niks wagen, zei die blik. Ferost voelde zijn spanning. ''Kearan, breng dat meisje in veiligheid. Neem haar desnoods mee naar Erdore als het moet maar haal haar hier vandaan'' riep Ferost tegen de havik. Kearan begreep wat Ferost van hem verlangde. Hij raakte met zijn kop het voorhoofd van het meisje aan. ''Wees niet bang. Ik zal je hiervandaan brengen. Klim op m'n rug. En bedankt voor je hulp'' weerklonk de rustige stem van het dier terwijl hij zo telepathisch contact maakte met het meisje. Hij boog zijn kop zodat ze makkelijk op zijn rug zou kunnen klimmen. Hij duwde zachtjes met zijn snavel tegen haar benen dat ze op moest schieten. Ze hadden ook nog altijd met Savador te maken wist Kearan.

Ze probeerde zich ten alle kosten te concentreren ophaarzelf. Toch hoorde ze de woorden van Ferost en Deshas. Haar ogen schoten open toen ze de verschillende klappen van de wapens hoorde en ze slikte moeizaam. Uit frustratie brak haar schild, en haar vuiste balde zich woedend terwijl ze de tranen probeerde weg te houden. Ze haalde diep adem en probeerde Savador te zien, om te kijken wat hij deed of wat hij ging doen. Tussen een paar veren door zag ze zijn gelaat, nog steeds rustig ontspannen. Door dit aanblik voelde ze de opstandige irritatie weer bij haar opborrelen. Hoe kon die gozer er zo rustig bij blijven staan, terwijl hij de oorzaak was van dit alles. Toch trok ze haar ogen niet van hem af, maar bekeek hem - voorzover dat ging - naukeurig. Ze zou zijn gelaat nooit meer vergeten, en ze zou hem waarschijnlijk van een afstand al herkennen. Zijn lange zwarte haar, zijn duivels rustige blik die haar irriteerde, zijn lange gewaad die zijn lichaam bedekte. Haar blik gleed over zijn arm waar de wond nog lichtelijk te zien was onder de flarden kleding. Ze vond het uiterste beschamend dat ze hem verwond had, aan de ene kant was ze er trots op en vond ze het best wat ze had gedaan vandaag. Had hij haar maar niet moeten aanvallen met dat rot zwaard van hem. Uiteindelijk sloot ze haar ogen en wachte af. Er was weinig wat ze kon doen, en dat wist ze. Ze was blij met haar bescherming, ze had dit liever dan op een muurtje vermoord worden door een overspannen leraar die een opmerking verkeerd opvatte.
Plots opende haar ogen verschrikt, maar het enige wat ze zag was zachte veren en de contouren van de kop van de vogel. De woorden van Ferost drongen nu pas tot haar door, toen ze de stem van de havik door haar hoofd hoorde galmen. Toen hij zijn kop terug trok keek ze hem eerst verbijsterd aan, pas daarna kwam haar lichaam tot besef. Ze stond met een sprong op en deed aanstalte om op de rug van de vogel te klimmen, vanuit haar ooghoeken het gevecht in de gaten houdend. Haar blik schoot naar Savador en ze keek hem recht aan. Haar gezicht stond neutraal, totdat er een treurige blik doorbrak. Ze vroeg zich af wat de man zo dwars zat, waardoor hij zo duister was. Was hij altijd al zo geweest, of had iets of iemand hem zo gemaakt? Ze keek hem nog even aan en draaide toen haar hoofd weg. Met een soepele sprong, geholpen door haar krachten in windtechnieken, sprong ze op zijn rug en hield zich stevig vast. Toen ze de vogel in beweging voelde komen keek ze nog één keer om naar het gevecht, en daarna naar Savador. Ze zuchte terwijl haar lichaam tegen de rug van de vogel drukte en haar ogen sloot. 'Ga maar,' fluisterde ze lichtjes. 'Bedank Ferost voor me,' zei ze gedachteloos, conclusie trekkende dat als hij met haar telepatisch contact kon krijgen hij dat vast ook met zijn baas kon.

Savadors blik was gefixeerd op de havik, wiens priemende ogen op hem gericht waren. Er gleed een ontspannen grijns over zijn bleke gezicht. Veel had zijn aanval niet uitgehaald, maar in ieder geval was alles gereed als het zover kwam dat hij de spreuk moest vervolgen. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij af en toe in korte momenten hoe het eraan toeging tussen Deshas en Ferost. Hij kon zichzelf er niet van weerhouden één enkele gniffel te uiten die klonk als een korte uitademing door zijn neus. Zo te zien was Deshas het zijn tegenstander weer flink aan het bemoeilijken met zijn eigen opgezette regels. Zijn gouden ogen volgden even het patroon die hij trok over het stuk binnen de twee cirkels waarin ze stonden. Het zou amusant zijn een geëlektrocuteerde Ferost te zien, maar als het 'speelveld' van de twee Legendarische Magicans binnen de vuurcirkel was, betekende dat automatisch dat hijzelf zich daar ook aan zou moeten passen. Savador bleef nog een kleine tijd toekijken hoe Deshas en Ferost elkaar te lijf gingen, maar richtte zich toen weer met een peinzende blik op Kearan en het meisje. Dit kon nog eens moeilijk gaan worden, mits hij alles goed overdacht en razendsnel een sterk stappenplan in zijn hoofd maakte. Hij wilde niet het risico lopen zelf verrast te worden met een flinke lading volt door zijn lichaam. Er verscheen een diepe frons in zijn voorhoofd toen Ferost, ondanks dat hijzelf in een gevecht verstrikt was, zijn havik opriep de leerlinge in veiligheid te brengen. Achter de veren van het manshoge beest kon hij het meisje al aanstalten zien maken om er vandoor te gaan op zijn rug. 'Daar komt niks van in!' riep Savador snauwend in het algemeen, waarna hij direct in rap Raziaans een hele spreukenreeks prevelde, en zijn handen langzaam in een bepaalde positie bracht om de spreuk compleet te maken. De vlammen van de vuurcirkel rezen langzaam hoger en hoger op de bewegingen van zijn handen, en vormde uiteindelijk een koepel boven hun hoofden. Tijdens het uitvoeren van de spreuk bleef hij pal op zijn plek staan, om niet op een verkeerd deel van het patroon te stappen. Hij sloot het helemaal af om er zeker van te zijn dat niemand er zomaar doorheen kon dringen.

Savador richtte zich daarna weer nijdig tot de havik. Dat beest mocht er niet vandoor gaan met zijn prooi. Snel dacht hij na, en besloot de eerder uitgesproken spreuk voor andere doeleinden te gebruiken. Half, hij zou het half in zijn werk laten treden. 'Unu, du, trijet,' siste hij de spreukwoorden in de vorm van telwoorden. Vlak daarna stortte zich drie kleine ontvlamde vuurdraakjes, hun snuiten zo scherp als de punt van een zwaard, zich op verscheidende plekken in de vuurcirkel in de grond. Ze vormden een gebroken lijn naar de havik toe, maar zo kon Savador in ieder geval zien waar hij kon staan en waar niet. Het tweede en middelste vuurdraakje maakte hevige stuiptrekbewegingen en bleef een moment later roerloos in het gras liggen terwijl er rookslierten uit het binnenste van zijn kleine lijfje kringelden. Daar moest hij zich dus niet begeven. De andere twee draakjes staken nog levend en wel met hun vlijmscherpe snuitjes in de grond. Savador kneep zijn ogen half tot spleetjes toen hij daarna direct doorging met een volgende aanval. Hij griste een brokstuk van de grond en wierp dat richting Kearan. 'Atrum Lig!' Het volgende moment rekte Savadors schaduw uit om zich te versmelten met de kleine schaduw van het brokstuk, en die tot de havik te volgen. Daar werd zijn schaduw één met die van de havik. Door een smalle streep schaduw waren ze nu met elkaar verbonden. Met andere woorden had hij als het goed was de havik nu onder zijn controle zodat hij geen kant opkon en zou het beest iedere beweging nadoen die hij maakte. En hij wist precies welke beweging hij moest maken. Met een grote grijns op zijn gezicht spreidde Savador langzaam zijn armen en keek afwachtend toe of Kearans vleugels dezelfde beweging nabootsten. 'Kvar, kvin, seas,' sprak hij zacht. Drie nieuwe en laatste vuurdraakjes wierpen zich van een grote hoogte naar beneden. Hun doelwit was het meisje dat, als het goed was, nu niet meer beschermd kon worden door Kearan die onder Savadors controle werd gehouden.

Deshas lette niet meer op Savador. Nu moest hij zijn concentratie erbij houden. Hij gromde zachtjes een verwensing toen Ferost weg sprong. Hij klapte dubbel toen Ferost hem een harde klap in zijn maag bezorgde. Hij hapte naar adem alsof hij nog nooit lucht in zijn longen had gehad. Het ging gepaard met veel gehijg en hoge piepende geluiden waarvan hij nooit had gedacht dat het uit zijn keel kon komen als hij het zelf niet gevoeld en gehoord had. Ferost had hem gemeen geraakt. Met zijn linkerhand tegen zijn maag aangedrukte en zijn ademhaling nog piepend, richtte Deshas zich weer op en keek naar Ferost. Hij zag de zeis uithalen en liet net een seconde voordat Ferost hem haakte zijn vleugels verschijnen. Deshas werd wel onderuit gehaald maar bleef dankzij zijn vleermuis vleugels net boven de bliksem zweven. Als hij ook maar een centimeter verder was gevallen dan had hij een groot percentage aan volt door zijn lichaam gekregen. Deshas landde voorzichtig op een punt zonder stroom. Hij stak daarna zijn zwaard terug in de schede en spreidde zijn armen. Hij verzamelde alle schaduw in de vuur cirkel en creëerde daarmee een gigantische schaduw hand. De hand greep Ferost vast en smeet hem richtig de wand van de vuur cirkel waarna hij direct weer zijn zwaard greep. Maar Deshas had niet doorgehad dat hij Savadors spreuk daarmee ongedaan had gemaakt. Hij had niet meer op Savador en Kearan gelet. Dus ook niet dat Savador zijn eigen schaduw spreuk had uit gesproken. Hij had het pas door toen hij alle schaduwen weer liet ontsnappen. ''Sorry Savador'' zei hij tegen hem. Kearan kon niet ontsnappen. Savador had immers de cirkel omgevormd tot een koepel.