Marcus liep met zachte passen over hem gras. Hij had goed op moeten letten dat hij niemand tegen kwam. Niemand mocht nog van zijn aanwezigheid weten. Dat Norwood en Madeline dat wisten maakte niet uit. Hoe groot was de kas dat iemand hen zou geloven als Marcus weer verdwenen was? Maar dan moest hij wel zoveel mogelijk uit het zicht blijven. Het moest lijken alsof hij weer verdwenen was. Vooral Deshas mocht nog niet weten dat hij weer vrij rond liep. Het was nog te vroeg voor een confrontatie. Hij moest eerst andere dingen regelen.
Marcus liep op de ruïne af en legde zijn hand even tegen het steen. Hij grijnsde even vals toen er een schok door zijn lichaam ging die alle opgesloten magie binnenin aan hem toonde maar zich nog niet prijsgaf. Dat zou nog wel komen. Een onderdeel had hij al, nu nog een tweede, een duistere magiër. Marcus wist al direct wie hij daarvoor zou nemen. Hij zou Diva te grazen nemen. Hij had nog een rekening te vereffenen met haar en het zou Savador flink dwars zitten. Nog iemand waar hij wraak op wou nemen. Dat zou automatisch Deshas ook lokken en dan zaten alle personen hier die hij zo haatte in de val.

Zalas was naar de ruines toegerend. Hier had hij de laatste dagen nou keihard voor geoefend. En dit keer zouden ze Marcus te pakken krijgen. Zalas keek even om zich heen of hij Deshas al zag. Maar hij wachtte niet te lang op hem. Marcus moest nu tegengehouden worden anders was het straks te laat. Zalas klom in een boom om zijn aanwezigheid niet meteen bekend te maken. Het laatste stuk klom hij van de ene tak naar de andere van de aangrenzende bomen. Boven in een boom vlak boven Marcus hield hij halt. Een plotselinge kille wind liet zijn vlecht opwaaien terwijl hij strak naar Marcus bleef kijken. Zalas haalde even diep adem. Deze man had al een flinke reputatie opgebouwd. Het was niet de eerste de beste. Maar dat was Zalas ook niet. Driehonderdvijfenveertig jaar trainen was ook niet zomaar niks. Dat was een behoorlijke lange tijd, genoeg om de meeste geheimen van verschillende vechttechnieken onder de knie te krijgen. Zalas sprong uit de boom en landde keurig op twee voeten achter Marcus. ''Iets van plan?'' vroeg hij scherp om zijn aanwezigheid aan hem bekend te maken. Hij hoopte maar dat Deshas ook snel zou komen. Die had hem al eens verslagen.

Deshas was achter Zalas aangerend. Maar in plaats van het laatste stuk in de bomen te klimmen ging hij verder als ongewone schaduw over de grond. Toen Zalas uit de boom neer sprong en voor Marcus terrecht kwam schoot Deshas onder hem door en kwam achter hem omhoog in zijn schaduwvorm. ''We zouden dolgraag willen weten wat'' zei hij zacht en dreigend in Marcus' oor op Zalas' woorden verdergaand. Hij bleef voor de zekerheid maar even in zijn schaduwvorm. Marcus was gevaarlijk. Deshas wou niet teveel risico lopen. ''Weet je Marcus, als je je nu overgeeft beloven we dat het snel en pijnloos zal gaan'' zei hij met angstaanjagende kalmte in zijn stem.

Marcus had besloten niet langer te dralen. Hij kraakte zijn vingers en zijn nek om vervolgens twee plateaus uit steen te maken. Het was handig dat hij het lichaam van een aard magiër had veroverd. Daat maakte dingen een stuk makkelijker. Hij maakte uit steen een soort offerplaats. Toen hoorde hij een geluid. Marcus draaide zich met een ruk om en spreude alert de omgeving af. Hij voelde iets, hij wist het zeker. Maar het kwam niet in hem op boven zich in de boom te kijken. Marcus had zich net weer omgedraaid toen achter hem iemand uit de boom sprong. Een kleine valse glimlach speelde om zijn lippen toen hij de stem herkende. ''Ik? Ik ben niks van plan. En zelfs als ik iets van plan was, denk je nou werkelijk dat ik jou zal vertellen Zalas?'' vroeg hij kalm waarna hij zich naar de jongen omdraaide. Hij zag vanuit zijn ooghoeken iets onder zich doorschieten. Dat moest Deshas wel zijn, concludeerde hij. Hij had gelijk want even later hoorde hij ook de welbekende stem van de Heer der Duisternis. ''Ik vrees, Heer, dat dingen als mezelf overgeven nou niet bepaald mijn stijl is. Je moet er natuurlijk wel wat voor doen'' grijnsde hij. Op dat moment verschoof hij zijn voet en maakte een uithaal naar Zalas. Door zijn voet te verschuiven wierp een rots die uit de grond omhoog kwam Deshas de lucht in, terwijl Marcus uit zijn mouw een korte dolk had gegrepen en daarmee nu naar Zalas uithaalde.

Savador had al zijn moed bijeen verzameld om zich richting de ruïnes te wagen, allereerst kwaad en verward over het idee dat Marcus waarschijnlijk iets met Diva en Madeline wilde uithalen. Van hen bleef hij af! Maar naarmate hij steeds dichter en dichter in de buurt van de ruïnes kwam, zakte de moed hem in zijn schoenen. In de verte zag hij de vage gestaltes van Zalas en Deshas in actie, alsof ze in gevecht waren. Zijn hart sloeg een slag over toen hij Marcus ook opmerkte. In een snelle beweging had hij zich achter een boom verstopt. Nee, hij kon het niet. Om alleen Marcus' stem al te horen joeg hem angst aan. Zijn aanwezigheid maakte hem misselijk, toen hij hem eigenhandig af had gemaakt dacht hij er voor eeuwig van verlost te zijn. Hij had nooit gedacht dat Marcus zich na de dood in paranormale activiteiten zou werpen en iemands lichaam over zou nemen. Savador voelde zijn ademhaling zwaarder worden terwijl hij zich met zijn rug tegen de boomstam langzaam op de grond liet zakken. Hij sloeg zijn armen om zijn knieën en maakte zich zo klein mogelijk. Hij moest hier weer weg, nu het nog kon. Diva en Madeline zag hij nog niet. Ze waren nog niet in gevaar. Toch verontrustte het idee hem nog steeds hier zomaar weg te gaan. Zalas en Deshas waren moedig genoeg om het tegen Marcus op te nemen. Hij kon ze ook niet zomaar laten stikken. Ze vochten ook voor hem, dat wist hij. Daarbij durfde hij ook niet meer weg te lopen. Zijn spieren en botten waren opeens verklamd door een kilte die door Marcus' aanwezigheid veroorzaakt werd. Hij durfde zich amper te bewegen, zelfs ademhalen was al teveel gevraagd. Wat dacht hij dat hij hier zomaar heen gegaan was? Terwijl hij wist dat hij geen enkele hulp zou zijn voor alle anderen. Savador verborg zijn gezicht ten einde raad op zijn knieën, nietwetend wat te doen.

Deshas rolde met zijn ogen. Waarom werkte dit soort mensen nou nooit eens normaal mee. Hij had al een aanval aan zien komen maar werd als nog verrast door de grond die onder hem in beweging kwam en hem weg smeet. Deshas liet zijn vleugels tevoorschijn komen en remde zichzelf af waarna hij op marcus afstormde. ''Denk maar niet dat het je zo makkelijk zal vergaan'' snauwde hij naar hem. Deshas maakte een scherpe bocht en met èèn van zijn voeten vooruit trapte hij Marcus' been onder hem weg waardoor hij uit balans zou raken en omver zou vallen. Deshas schoof zelf door over de aarde en kwam tot stilstand naast de boom waar Savador achter verstopt zat. ''Wat doe jij hier. Als marcus je ziet dan kun je het schudden'' siste hij hem toe maar meer bezorgd dan kwaad.

Savador ving geluiden van het gevecht een eind verderop ongewild op. Hij probeerde de geluiden uit te bannen zodat hij zijn gedachten kon ordenen. Hij had maar twaalf uur, zoiets was veel te kort. Hij dacht koortsachtig na wat hij zou kunnen doen en wat hij voor de anderen kon betekenen. Maar hij werd ruw uit zijn gedachten gehaald toen er een schok door zijn lijf ging. Hij was zich wezenloos geschrokken door Deshas, die hem ook even op een spectaculaire manier kwam begroeten. Het abnormaal snelle kloppen van zijn hart werd weer wat rustiger toen hij tot de ontdekking kwam dat het niet Marcus was geweest die achter zijn aanwezigheid was gekomen. 'Helpen,' gaf Savador kleintjes antwoord op Deshas' bezorgde woorden. 'Marcus is iets van plan, Deshas,' vervolgde hij zijn woorden op een benauwde toon, alsof niemand zich nog van dat feit bewust was. 'Hij wilde.. een grote macht. Hij heeft het me verteld, maar toch.. En dat ontketenen.. maar - ik weet niet wat ik moet doen!' Er was moeilijk een touw aan zijn woorden vast te knopen. In zijn wanhoop kon hij zijn gedachten niet helder meer ordenen. Savador staarde met een lege blik naar zijn schoot.

Toen Marcus op hem afkwam met een dolk, stapte Zalas opzij en greep zijn pols beet zodat hij ook niet aan de kant kon springen voor Deshas. Zalas bleef hem stevig aan zijn pols vasthouden. ''Niet zo snel jij'' zei hij zacht. Hij drukte Marcus tegen de grond en drukte zijn knie in diens rug. Zijn arm trok hij ver naar achteren. Iets verder en hij zou Marcus' arm breken. Zalas keek even om toen hij Deshas hoorde praten. Veel meer hoefde hij niet te weten. Savador was hier. Marcus mocht daar niet achterkomen. Zalas greep hem met zijn vrije hand stevig bij zijn haren en sloeg zijn hoofd een aantal keer tegen de harde stenen grond. Savador, bij Lilith, smeer 'em bad hij in gedachte. Als Marcus het eenmaal wist. Dan zou er vast geen houden maar aan zijn.

Marcus keek even om naar Deshas maar voelde later hoe hij onderuit werd gehaald en tegen de vlakte kwam. Hij werd alleen nog door Zalas aan zijn pols omhoog gehouden. Marcus beet zijn tanden op elkaar toen hij het gewicht van Zalas en het kloppen bij zijn schoudergewircht die haast gebroken werd voelde. Tot overmaat van ramp knalde Zalas hem ook nog eens pijnlijk hard en vaak tegen de grond. Hij proefde de smaak van bloed dat zijn mond vulde. Met zijn enige vrije hand die onder zijn eigen gewicht en dat van Zalas werd geplet wist hij die los te wurmen en Zalas' vlecht beet te grijpen. Hij trok Zalas aan zijn vlecht van zijn rug af. ''Ik zou m'n haar maar eens knippen'' zei hij spottend tegen Zalas waarna hij wat bloed uitspuwde. Marcus sprong overeind en zag Deshas toen ook met iemand praten. Hij knielde neer en legde een hand op de grond. Om zijn onderarm kwam een dikke steen laag die hij afvuurde. Toen hij hem wegschoot zaten er ketenen aan vast gemaakt uit schaduw. Hij greep Deshas bij zijn enkel en het steen hield hem direct in een ijzeren greep. Marcus gaf een harde ruk en trok Deshas naar zich toe waarna hij polsen op zijn rug vast bond. Dezelfde truc haalde hij uit bij Zalas. Marcus dwong beide mannen op hun knieën en oefende stevige druk op hun schouders uit. ''Wat leuk dat je ook even langskomt Savador. Maar goed ook want ik ben vergeten je de regels uit te leggen. Je mag geen hulp vragen aan mensen die ouder dan driehonderd zijn. Dat is valsspelen. Alhoewel, je mag èèn van hen èèn vraag stellen, maakt niet uit wat. Maar èèn van hen spreekt de waarheid en de ander zal je een leugen vertellen'' riep Marcus naar de boom waar Savador achter zat. Hij liet een hevige stroomschok door beide armen gaan zodat Zalas en Deshas mee zouden werken met die spreuk. Een van hen kon nu enkel nog maar liegen en de ander alleen nog maar de waarheid vertellen.

Deshas hield zijn geërgerde woorden binnen toen Savador zei dat hij kwam helpen en dat Marcus iets van plan was. Dit was niet het moment. Maar Deshas was er ook niet erg blij mee. ''Een grote macht'' mompelde Deshas. Zijn brein begon meteen als een bezetene te werken. Marcus was bij de ruïnes iets van een offerplaats aan het bouwen, en hij wou grote macht ontketenen. ''Oh nee toch'' mompelde hij zacht ten teken dat hij het doorhad. Juist op dat moment werd Deshas aan zijn enkel terug gesleurd. Hij uitte luid een verwensing. Hij werd op zijn knieën gedwongen en vastgebouden terwijl hij naar Marcus luisterde. ''Je bent gestoord man. Je blaast ons allemaal nog op'' schreeuwde hij tegen hem. Maar Deshas werd de mond gesnoerd door een enorm pijnlijke stroomschonk door zijn lichaam. Daarna voelde hij zich vreemd.

Savador bleef futloos aan de voet van de boom zitten. Hij wist dat hij geen grote hulp kon bieden. Waarschijnlijk zou hij alleen maar in de weg lopen. Hij wierp Deshas zwijgend een blik tussen zijn donkere lokken toe toen hij hem hoorde mompelen. Er verscheen een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij Deshas' woorden hoorde alsof hem net iets helder werd. 'Wat? Wat is er?' vroeg hij met een wild kloppend hart. Als zelfs Deshas zo'n reactie gaf, wist hij dat er iets niet helemaal in orde moest zijn. Maar hij werd weer door Marcus aan zijn enkel teruggesleurd, voordat hij ook maar enig antwoord op zijn vragen kon krijgen. Savador gluurde om de boom en keek met een angstige blik toe hoe hij naar Marcus toegetrokken werd. Hij hield zich gauw weer achter de boom schuil voor Marcus hem kon opmerken. Maar hij verstijfde toen hij Marcus' woorden daarna hoorde, bedoeld voor hem. Alsof hij allang geweten had dat hij er zat. In zijn verstarde positie luisterde hij naar de woorden van zijn oom. Hij slaakte een hopeloze zucht en sloot vermoeid zijn ogen. 'Dat is niet eerlijk!' siste hij haast geluidloos over Marcus' regel dat hij Deshas en Zalas geen hulp mocht vragen. Hij opende zijn ogen weer toen hij eenmalig een uitzondering kreeg. Hij ademde rustig in en uit, verzon een oplossing voor het raadsel en ging tegelijkertijd na of het geen valstrik was als hij naar Marcus toe zou komen om zijn vraag te stellen. Dat laatste kon goed mogelijk zijn, Marcus kennende, om hem uit zijn schuilplaats te lokken. Uiteindelijk hielp Savador zich aan de stam van de boom overeind, moest zich stevig vasthouden om niet in te zakken. Zijn benen trilden en voelden aan alsof ze vloeibaar waren. Met kleine stappen kwam hij achter de boom vandaan en kwam behoedzaam Marcus' kant opgelopen. Toen hij hem naderde, viel zijn oog op Deshas en Zalas, die beide geknield op de grond zaten en onder bedwang leken te zijn van een spreuk. Het beangstigde hem hoe zelfs zij makkelijk te manipuleren waren. Vlak voor hen kwam hij tot stilstand, keek zwijgend van de één naar de ander en probeerde Marcus niet in zijn ogen te kijken. Deshas leek hem iets te weten, tenslotte was hij één van de Legendarische Magicans die de school en mogelijke geheimen van de ruïnes het beste moest kennen. Aan de andere kant kon Marcus alleen maar verwachten dat hij Deshas de vraag zou stellen omdat hij hem het meest vertrouwde, en hem daarom met opzet tot de leugenaar zou kunnen hebben gemaakt. Daar zou hij zelf dan achter komen. Hij haalde diep adem voor hij zijn vraag zou stellen. Als hij dat niet deed zou zijn stem alleen maar onhoorbaar trillen. 'Beantwoord mijn vraag als je de waarheid spreekt, zeg enkel ja of nee op mijn vraag wanneer je liegt. Is het offeren van Madeline of Diva van belang voor het ontketenen van de grote macht?' vroeg Savador Deshas uiteindelijk op een hese toon. Hij balde zijn vuisten uit spanning, hoopte vurig dat er een antwoord uitkwam waar hij iets aan had, en die zou aantonen dat Diva en Madeline compleet veilig zouden zijn. Of beter gezegd, dat ze niet werden geofferd. Veilig was een groot woord zolang Marcus hier nog was.

Deshas keek naar de grond. Marcus mocht niet winnen, dat kongewoon niet. Ineens kreeg hij een ingeving. Hij kon dan misschien alleen nog maar waarheid of leugen vertellen, dat betekende niet dat hij zo hoefde te denken. Hij had mar tijd om naar iemand hier een gedachte te sturen. Marcus was uitgesloten. Het werd Savador of Zalas. Deshas koos uiteindelijk voor Zalas. Nu zou Marcus hem even niets doen totdat hij antwoord had. Deshas sloot even zijn ogen en concentreerde zich op Zalas' gedachtegang. Zalas, ik weet zeker dat Marcus het er niet bij laat zitten als Savador eenmaal een antwoord heeft. Ik weet hoe ik hieruit kan komen. Dan leid ik Marcus af maar dan moeten jij en Savador hier wegwezen stuurde hij in gedachte door. Deshas opende zijn ogen weer en keek met een ruk op naar Savador toen hij zijn stem hoorde. Hij zweeg even. Hij wist het antwoord op die vraag maar kreeg het niet over zijn lippen. ''Nee'' zei hij uiteindelijk zacht. Deshas wist dat hij loog, maar hij had er niets aan kunnen doen. Het was uit zichzelf gegaan. Daarna nam hij zijn schaduwvorm aan en brak los uit de ketenen. Hij rende op Marcus af en rolde met hem al vechtend over5 de grond. Hij hield zijn arm stevig om Marcus' nek en keek naar Zalas. ''Zalas, Savador wegwezen'' riep hij naar hen.

Savador staarde afwachtend op Deshas neer, diep van binnen was hij eigenlijk bang voor het antwoord dat hij zou geven. Hij keek een lange tijd in de ogen van zijn vriend toen hij zijn hoofd naar hem oprichtte en het even duurde voor hij antwoord gaf. Savador sloot zijn ogen en greep met een trillende hand naar zijn voorhoofd toen hij het antwoord uiteindelijk hoorde. Hij wist wat het betekende. Deshas loog, waaruit hij dus de conclusie kon trekken dat Diva en Madeline wel degelijk als offers zouden worden gebruikt. Tussen zijn blanke vingers door wierp hij een blik op Marcus' schoenen, simpelweg omdat hij hem niet in de ogen durfde te kijken, en vroeg zich wanhopig af waarom hij zo harteloos kon zijn. Hij schrok op toen Deshas een moment later plotseling uit zijn ketenen brak en zich op Marcus stortte. Op Deshas' commando knielde hij naast Zalas neer om hem overeind te helpen en overhaast de benen te nemen. Savador wist zelf amper waar zijn voeten hem heen brachten, als hij maar zo snel mogelijk uit de buurt van Marcus was.

Marcus keek vals grijnzend naar hoe Savador dichterbij kwam. Het was zijn plan geweest hem aan te vallen nadat hij zijn antwoord had gekregen. Daarom werd hij overdonderd door deshas die zich los maakte en even later al vechtend met hem over de grond rolde. Marcus gromde zacht een verwensing toen Deshas Savador en Zalas beval weg te gaan. Hij stootte hem ruw met zijn elleboog tegen zijn borst Marcus wist zich daardoor om te draaien en trapte Deshas van zich af. Hij stortte zich meteen weer op Deshas en zette een knie in zijn buik waar hij zijn volle gewicht op liet leunen. Uit zijn andere mouw haalde hij nog een dolk tevoorschijn. marcus hief zijn hand op om Deshas met de dolk recht zijn hart te doorboren.

Zalas onderdrukte een zware kreun toen hij een stroomschok door zijn lijf voelde gaan. Hij liet zijn hoofd even hangen maar keek met een ruk op naar Deshas toen hij zijn stem hoorde weergalmen in zijn hoofd. Hij knikte haast onmerkbaar dat hij het begrepen had. Deshas' antwoord aan Savador was zijn teken. Op het moment dat Deshas Marcus te lijf ging trok Zalas zich los van hen. ''Kom op, kom op'' mompelde hij in zichzelf terwijl hij aan de ring draaide om zijn middelvinger totdat die helemaal omgedraaid was. Zalas rende ondertussen achter Savador aan die hem daarvoor overeind geholpen had. Hij drukte een knopje aan de zijkant van de zilveren ring in en een minuscuul klein pijltje boorde zich in het steen. Dat brokkelde even later af waardoor Zalas weer vrijkwam. ''Hij kan het nog'' zei hij grijnzend over zichzelf terwijl hij zijn polsen even kort masseerde. Zalas wou verder rennen tot hij achterom keek naar Deshas. Daarna keek Zalas weer naar Savador die nog steeds voor hem uit rende. ''Savador...eeuuhh Master, Deshas red het zo niet tegen Marcus'' riep hij tegen hem. Het was moeilijk hem in zo'n situatie nog steeds als schoolhoofd te zien. Zalas rende op Marcus af toen hij zijn hand met de dolk ophief. Met gekruiste polsen hield Zalas Marcus arm tegen. Daarna pakte hij zijn pols met beide handen beet en draaide zijn lichaam zodat zijn schouder tegen Marcus' oksel zat en zo zijn arm klem zette. Zalas draaide de pols van Marcus om en zette die eveneens op slot. Daarna stapte hij weg en trok tegelijkertijd Marcus' arm hard naar beneden. Zalas keek naar Deshas. ''Jij weet wat hij van plan is. Niet ik. Ga Deshas, jij kunt Savador wel helpen'' zei hij tegen hem. Zalas tackelde Marcus van Deshas af. ''GA!'' schreeuwde hij naar Deshas.

Deshas klapte wat voorover toen Marcus hem een flinke mep tegen zijn borstkas verkocht. Zijn greep verslapte waardoor Marcus de kans had om zich om te draaien. Deshas voelde de ongenadige grond toen Marcus hem wegtrapte. Zelfs nog voor hij overeind kon komen hapte Deshas even naar adem toen Marcus zijn knie in zijn buik plantte. Hij keek omhoog naar Marcus die op het punt stond hem neer te steken. Deshas stond al klaar om een spreuk uit te spreken toen Zalas Marcus tegen hield. ''Mooie timing'' grijnsde Deshas kalm. Deshas krabbelde onder Marcus vandaan en sprong overeind. Hij keek Zalas even aan na zijn woorden. ''Maar jij dan?'' vroeg hij. Hij was niet gewend van Zalas dat hij tegen hem schreeuwde. ''Geen zorgen. Je krijgt zo snel mogelijk hulp, dat beloof ik'' zei hij waarna hij weg rende. Zalas had gelijk, Deshas wist wat Marcus van plan was. En Savador moest buiten schot blijven anders was alles voorbij. Zalas redde zich wel. Eens Eerste Wacht altijd Eerste Wacht ging er door zijn hoofd heen. Deshas sprintte verder naar Savador. ''Mee naar de bibliotheek. Zalas red zich wel maar wij moeten Marcus tegen houden'' zei hij tegen Savador.

Savador rende onvermoeid door, durfde nog amper achterom te kijken. Bang voor wat hij er aan zou treffen. Marcus was niet iemand met vaste handen, hij deelde graag klappen uit bij het minste of geringste. En hij zou het niet aan kunnen zien Deshas onder zijn macht te aanschouwen, al leek dat idee hem sterk aangezien hij nog steeds betere hopen voor Deshas had. Hij lette niet op Zalas en of hij hem inderdaad wel achterna was gerend. Hij had hem overeind geholpen en hem een eind meegetrokken om hem tot rennen te leiden, daarna had hij hem losgelaten om zelf verder te sprinten. Maar aan de voetstappen vlak achter hem kon hij weten dat Zalas hem op de voet volgde. Opgelucht dat hij zich steeds verder van het gevaar verwijderde en met het onverwoestbare idee in zijn achterhoofd dat Deshas Marcus makkelijk aan zou kunnen en het hele drama binnen nu en een korte tijd voorgoed over zou zijn, versnelde hij zijn pas iets meer. Savador kwam licht hijgend en met een bonzend hart tot stilstand toen Zalas hem iets toeriep. Redde Deshas het niet tegen Marcus? Hoe was dat mogelijk? De Heer der Duisternis moest toch wel iets sterker zijn dan een geest? Hij draaide zich half om, keek naar Deshas en Marcus die nog in een hevig gevecht verkeerden. Nu hij eenmaal weer stilstond, begon hij te trillen op zijn benen. Aarzelend gleed zijn blik van het vechtende paar naar Zalas en weer terug. Hij durfde niet meer terug te gaan, bang om net zo afgeranseld te worden als Deshas. Bewegingloos keek hij toe hoe Zalas zich als een moedige leeuw wel in het gevecht durfde te storten en Marcus overmeesterde. Hij voelde spijt tegenover Deshas dat hij hem ook niet te hulp had durven schieten. Savador balde zijn vuisten toen Deshas de kans nam om te ontsnappen. Hij bleef geduldig wachten op zijn vriend en rende naast hem met hem mee. Tijdens het sprinten bleef hij hem zijdelings aankijken bij het horen van zijn woorden. 'Hoe?!' riep hij hijgend uit. 'En bij Medusa's toorn, waar zijn Diva en Madeline? Er mag ze niks overkomen,' voegde Savador er gefrustreerd aan toe.

Deshas dacht razendsnel na. ''Goed punt. Ik weet nu in elk geval wat hij van plan is, dat is al een begin. Jij gaat Madeline zoeken. Ik durf het nog niet aan alleen met haar in een ruimte te zijn en als jij erbij bent weerhou je me er tenminste van dat ik stomme dingen doe. Je neemt haar mee naar de bibliotheek. Dan zoek ik Diva en wij treffen je daar. Dan heb ik alle kans om het uit te leggen. maar voor nu komt het hierop neer: Marcus wil de ruïnes opblazen'' zei Deshas tegen Savador. Hij liet daarna zijn vleugels verschijnen en steeg op maar bleef nog even naar savador vliegen. ''Niet vergeten. Zoek Madeline en neem haar mee naar de bibliotheek. Ik en Diva zien je daar'' zei hij tegen hem. Daarna stoof Deshas weg. Hij moest ondertussen ook nog iets verzinnen om Zalas te helpen. Zalas was goed, maar Marcus speelde gemeen. De kans dat Zalas het erg moeilijk zou krijgen zat er dik in.

Savador zweeg op Deshas' uitleg van zijn plan. Hij bleef strak voor zich uitkijken terwijl hij alles nog een keer overdacht. Hij moest Madeline zoeken en haar meenemen naar de bibliotheek. Zo moeilijk kon dat niet zijn. Zijn ogen verwijdden zich even toen hij vervolgens hoorde wat Marcus echt van plan was. De ruïnes opblazen? Savador sloot even geërgerd zijn ogen tijdens het rennen. Voor welk doel? Om één of andere grote bron van onverwoestbare kracht vrij te laten? Dat was waanzin. Hij keek op toen Deshas zijn vleugels liet verschijnen en opsteeg. Hij gaf hem een kleine hoofdknik op zijn herhalende woorden die hij zei terwijl hij even stil in de lucht bleef hangen. 'Jullie treffen ons daar voor je het zelf weet,' riep hij Deshas nog toe voor hij wegstoof. Savador richtte zijn blik weer voor zich uit, hopend op veel verschillende dingen tegelijk. Dat Diva en Madeline op tijd te vinden waren, dat het Zalas goed af zou gaan en hij en Deshas Marcus' hele plan stop konden zetten voor het te laat was. Hij moest naar de ziekenzaal. Madeline moest daar zijn, anders wist hij het ook niet. En tijd om het hele kasteel door te zoeken had hij niet. De klok tikte iedere kostbare seconde weg. Alleen de punten van zijn lokken die achter hem aan zwierden, waren nog te zien voor Savador de school in verdween.

Marcus grijnzde kwaadaardig en wou de dolk neer laten komen tot hij geblokkeerd werd door Zalas. Voor hij goed en wel doorhad wat er gaande was voelde hij een onmenselijke pijn in zijn arm waarvan de tranen in zijn ogen sprongen. Dat rotjong had zijn arm en pols gebroken. Slap en nutteloos hing zijn arm naast zijn lichaam. Marcus kon niet veel meer doen dan zijn arm strak tegen zijn lichaam aan te houden ondanks de hevige pijn. Marcus zag nog net Deshas en Savador wegrennen. ''NEE!'' brulde hij razend uit woede. Zijn waanzinnige blik richtte hij op Zalas. ''Jij...'' zei hij zacht en vol minachting, haat en verachting. Marcus maakte zich groot. ''...welkom in hel'' grijnsde hij fluisterend. Hij zette zijn hak tegen de grond en een stenen muur schoot omhoog. Marcus greep Zalas met zijn goede arm beet en wurgde hem haast terwijl hij hem strak tegen de stenen muur drukte. Hij liet zijn voeten net niet bij de grond komen. De muur slokte Zalas langzaam op tot hij er helemaal in vast zat. ''Neem hem mee'' beval Marcus op harde, kille toon tegen het steen. Dit gehoorzaamde en zonk de grond in. Op weg naar de kerkers.