Deshas stond tegen de muur geleund voor het raam. Hij blies bedachtzaam een wolk rook van zijn sigaret uit. Hij plaatste zijn handen op de vensterbank en keek naar buiten terwijl kleine kringetjes rook voor zijn gezichtsveld opdwarrelde. Hij keek even naar het brandende puntje van zijn sigaret. Hoe oneffen die aan het opbranden was zodat kleine stukjes as eraf vielen en door de wind werden meegevoerd. ''Marina'' weerklonk zijn stem niet veel later door het duistere vertrek. Het meisje kwam aangehold, boog haar hoofd uit eerbied en keek toen weer naar Deshas op. ''U riep me Heer'' hoorde hij haar zuivere stem zeggen. Deshas nam nog een trekje van zijn sigaret en blies de rook via zijn neus weer uit. ''Ik wil dat je Savador voor me haalt'' zei hij kalm. Het meisje knikte en wou alweer weglopen tot deshas zich half omdraaide. ''Wacht....ik wil dat je Zalas ook waarschuwd dat hij hier moet komen'' droeg hij Marina op. Marina knikte nogmaals. ''Zoals u wilt Heer'' zei ze zacht en verdween door tegen de muur aan te lopen en simpelweg op te lossen in zwarte rook. Deshas bleef nog even naar het punt staren waar Marina verdwenen was. Daarna richtte hij zijn blik weer naar buiten. Hij had niet lang de tijd meer. En sinds dat gedoe met Marcus schoot het ook allemaal niet meer op. Nee, Savador moest nu goed voorbereid worden op wat hij kon verwachten. Hij wist dat Ferost sowieso iets onmogelijks zou bedenken. Evenals Clera, die zou hem waarschijnlijk ook wel in een benarde positie weten te krijgen. Voor de rest hoefde hij niet zo gevreesd te zijn. Die haatte hem niet zo sterk als Clera en Ferost.

Hij was al de gehele dag wat onrustig en afwachtend geweest, alsof hij erop rekende dat er iets stond te gebeuren. En dat iets of iemand dat hem kwam aankondigen. Het frustreerde Savador behoorlijk dat hij er niet achter kon komen wat dat precies was. Misschien was Marina's aankondiging een sein dat het op het punt stond te beginnen. 'Ik kom eraan, Marina,' reageerde Savador afwezig en niet eens hard genoeg om door de deur te kunnen verstaan. Zijn starende blik was naar buiten gericht, op de schapenwolken die zo nu en dan voorbij dreven. Sinds hij het onrustige gevoel had, had hij er al een hele tijd nadenkend naar staan kijken. Savador scheurde zijn blik los en stond uiteindelijk op om Marina niet langer meer te laten wachten.

Voor de grote deur van Dorchadas klopte Savador kalm een aantal keer op de deur om aan te kondigen dat hij zijn entree zou maken. Hij opende de deur en liep daarna de kamer in zonder de deur achter zich te sluiten. Hij ging ervan uit dat Marina dat wel deed. 'Deshas,' sprak hij zijn vriend zacht toe. Deshas stond voor het raam, waarschijnlijk keek hij ook naar buiten, en hij vroeg zich af of hij met een soortgelijk gevoel te kampen kreeg. Misschien had het ook iets te maken waarom hij hem geroepen had. 'Je vroeg om me?' vroeg Savador vervolgens kalm.

Deshas reageerde niet toen de deur open ging. Ook niet toen Savador tegen hem begon te spreken. ''Marina doe de deur dicht'' sprak hij enkel bevelend. Deshas draaide zich pas om naar Savador toen hij het geluid van een deur die werd gesloten had gehoord. Hij drukte zijn sigaret uit tegen de zool van zijn schoen en kneep hem fijn. Toen hij zijn hand weer opende was de sigaret in fijne asdeeltjes veranderd en werd van zijn handpalm meegevoerd met de luchtstromingen. ''We wachten nog even op Zalas voor we beginnen maar ik wil een aantal dingen met je doornemen in verband met je examen voor je tweede periode als mijn opvolger'' begon hij terwijl hij Savador aankeek. ''Ik weet dat we nog steeds met dat gedoe van Marcus zitten maar het moet nu echt gebeuren anders houden we er geen tijd meer aan over'' vervolgde hij er direct achter. Hij gebaarde dat Savador mocht gaan zitten. ''Ik zal je een beetje vertellen hoe dit in zijn werk gaat. Je krijgt van elke Legendarische Magican een bepaalde opdracht. Je moet iets doen waarvoor je spreuken moet gebruiken die je in deze periode hebt geleerd. Over Clera en Ferost maak ik me het meeste zorgen. Clera haat mij genoeg om er alles aan te doen dat je voor haar opdracht faalt en Ferost haat ons beiden genoeg om je van kant te maken met zijn opdracht. Ik ben er zelf niet bij, dat wist je al. maar ik mag wel iemand meesturen om mijn element, duisternis, te repersenteren. Ik heb hier zelf bij voor Zalas gekozen. Hij is betrouwbaar en jij vertrouwd hem geloof ik ook'' vertelde Deshas al klonken de laatste woorden van zijn laatste zin vragend.

Zalas was, nadat Marina ook hem gehaald had, direct naar Dorchadas gegaan. Hij klopte kalm drie keer aan waarna hij de klink naar beneden drukte en het vertrek binnen stapte. Hij sloot de deur zachtjes achter zich en ving nog net Deshas' laatste woorden op. Zalas schraapte even zijn keel om te laten weten dat hij er ook was. ''Opvolger examen dus'' mompelde hij zachtjes en meer tegen zichzelf. Hij had wel geweten dat Savador er al zo goed als klaar voor was. Nu wist Zalas in elk geval waarom hij hier was. Het was een hele eer om voor Shadra uit te mogen komen bij dat soort examens. Zalas' blik ging even kort naar Savador. Hij wou hem ook nog bedanken voor zijn hulp met Ephony maar nu leek hem niet het goede moment daarvoor.

Savador bleef zwijgend naar Deshas' rug kijken, maar stelde geen vragen meer toen hij geen antwoord op zijn eerdere vraag kreeg. In plaats daarvan bleef hij in stilte afwachten op wat Deshas te zeggen zou hebben. Achter zich hoorde hij Marina de deur sluiten na het opvolgen van Deshas' bevel. Zijn blik bleef roerloos op zijn vriend gefixeerd toen hij zich uiteindelijk naar hem toedraaide. Savador voelde de adrenaline in een snelgang door zijn aderen stromen toen hij hem kennelijk had willen spreken over zijn examens die eraan zaten te komen. Hij wilde niets liever dan winnen, Norwood compleet de grond indrukken met zijn verlies. Opnieuw bewijzen dat Shadranen overal beter in konden uitblinken dan de andere rassen. Maar daarbij nam de ongemakkelijke onzekerheid ook zijn wederkeer. Hij zou het geheel zonder Deshas moeten doen. Daarbij een beetje valsspelen kon wat hem betreft geen kwaad, maar zou het iets uithalen zelfs als hij dat deed? Op Deshas' gebaar liep Savador naar een stoel om erop neer te zijgen. Hij luisterde zwijgend naar de uitleg die Deshas daarna vervolgde, maar kreeg het wat benauwd toen hij te horen kreeg dat hij van iedere Legendarische Magican een opdracht voor zijn examen zou krijgen. Misschien zouden de andere Legendarische Magicans het hem zo bemoeilijken dat Norwood keer op keer een voorsprong zou krijgen. Hij balde zijn handen tot vuisten bij dat idee. Dat zou hij niet laten gebeuren. Zijn abnormale trots zou hij door zoiets simpels niet laten schenden. Savador ontspande zijn handen weer toen hij het laatste deel van Deshas' uitleg hoorde. Iemand met hem meesturen? Dat was iets nieuws. 'Zalas?' zei hij op een vragende toon. Zalas leek hem perfect voor die positie. 'Allicht, ik vertrouw hem,' gaf Savador als antwoord op Deshas' vragende woorden. Op dat moment klonk er geklop op de deur en trad Zalas zelf de kamer binnen. Hij schonk hem even een korte blik toe bij het horen van zijn gemompel. Daarna richtte hij zich weer tot Deshas. 'We kunnen het wel aan. Het zullen dan wel opdrachten van de andere Legendarische Magicans zijn, maar toch. Norwood kan er niet tegenop. Ik verwacht niet dat die opdrachten echt zo eenvoudig zullen zijn, daarbij is Norwood de slimste niet. En helemaal niet als Zalas met me word meegestuurt. Allebei staan we in ons voordeel,' sprak Savador met veel zekerheid alsof het iets was dat hij in een oogwenk even zou behalen.

Deshas keek even op toen er eerst op de deur geklopt werd en vervolgens open ging. Deshas knikte Zalas kalm toe. Hij was geen moment te vroeg, zoals gewoonlijk. ''Goed je weer te zien. Je bent minstens twee dagen weggebleven nadat ik je bij Marcus had achter gelaten. Wat is er gebeurd?'' vroeg Deshas terwijl hij Zalas bleef aankijken. Hij kon niks aan hem ontdekken wat anders was dan sinds de dag dag hij hem bij de ruïnes had achtergelaten. Deshas keek Savador weer aan toen hij begon te spreken. ''Oké, als je dan zo zeker bent dan kunnen een paar kleine oefeningen geen kwaad'' glimlachte hij. ''Ik heb een lijst samengestelt van dingen die je absoluut moet weten en kunnen. Daarnaast ook nog een paar die misschien gevraagd gaan worden maar waar ik niet zeker van ben'' zei hij terwijl hij een vel papier uit zijn broekzak haalde. ''Oh en Savador, dit mag dan wel een oefenexamen zijn, ik ga strenger rekenen dan bij het echte examen. Dan weet je dat wat je kunt verwachten makkelijker zal zijn dan wat ik je nu ga laten doen'' zei hij nog ter informatie. Deshas keek even naar Zalas. ''De tweede rede waarom ik je hier wou hebben is omdat ik nog iemand nodig heb waar Savador mee kan oefenen. En gezien jouw lichamelijke.....status, leek het me het beste dat hij met jou oefent. Ook omdat jij vrijwel drie eeuwen spreukenkennis bezit en dus een waardig tegenstander bent'' zei hij tegen Zalas. Er waren er waarschijnlijk niet veel die het echt tegen Savador op konden nemen. Maar Deshas had voor Zalas goede hoop. Hij liep naar de plek waar hij zijn geheime oefenruimte in de muur verborgen had. Zijn Machnaimh. ''Jullie zijn beide uitgenodigd om binnen te treden'' zei hij kalm terwijl hij naast de ingang van de achthoekige kamer wachtte. Voor Savador was dit overbodig, maar Zalas was hier nog nooit geweest. Hij moest een uitnodiging krijgen mocht hij naar binnen willen en kunnen.

Zalas zweeg eerst even op Deshas' vraag. ''Ik had eerder willen komen, maar de ijzeren tralies van de kerkers hier zijn sterker dan ze in mijn herinneringen waren'' begon hij kalm. ''Vlak nadat jullie weg waren wist ik al dat ik Marcus zou moeten afleiden zodat hij niet direct achter jullie aan zou gaan. Die man is een psychopatische, krachtige duistere magiër in het goedgetrainde lichaam van een aard magiër met macht. Samen een dodelijk combinatie. Hoe het ook zij, Marcus nam me gevangen en martelde me. Hij wou weten waar Madeline en Diva waren. Niet dat hij een steek verder is gekomen. Ik wou hier nog eerder zijn toen Marina me kwam halen maar Marcus had mijn shirt aan stukken gesneden om een aantal dolken in m'n borstkas te planten. Ik moest even een schoon shirt aantrekken'' vertelde Zalas kalm in grote lijnen wat er precies gebeurd was. Hij zweeg weer toen Deshas zich tot Savador wendde. Maar Zalas keek weer op toen Deshas zei dat hij met Savador moest gaan trainen. Hij knikte kalm. Deshas had daar wel een punt. Savador kon Zalas zoveel beschadigen als hij wou, dood gaan eraan zat er toch niet in.
Hij voelde de opwining in zijn lichaam toenemen toen Deshas hem zei dat hij zijn Machnaimh mocht betreden. Zalas had die altijd al eens van binnen willen zien maar had nog nooit naar binnen gemogen. Behalve Deshas en Savador was hij waarschijnlijk de enige die dit nu mocht.

Savador wierp Zalas weer even een blik toe toen Deshas vroeg waar hij zolang was gebleven. Dat wilde hij ook weleens weten, maar niet op een beschuldigende manier. Al kende hij Zalas nog niet door en door zoals hij Deshas kende, hij had zich toch aardig zorgen gemaakt toen ze niets meer van hem hoorden na het incident met Marcus. Hij had haast voor het ergste gevreesd. Het enige was dat Zalas dat simpelweg niet eenvoudig kon overkomen. Savador luisterde zwijgend naar Zalas' verklaring en maakte zich onbewust klein toen hij keiharde feiten over Marcus te boven haalde. Dat wist hij maar al te goed. Marcus was ook niets meer dan een psychopatische, sadistische maniak. Dat hij Selavin gekozen had voor zijn nieuwe lichaam was puur geluk voor hem geweest, en een groot probleem voor hun allemaal. Hij staarde ernstig naar zijn handen die krampachtig op zijn schoot rustten. Marcus had Zalas gemarteld om het feit uit hem te krijgen waar Madeline en Diva waren. Ze mochten niet ten prooi aan hem vallen, maar wat kon hij er tegen doen? Het was alsof hij, behalve een doodsangst voor water, ook een doodsangst voor zijn eigen oom had. Savador probeerde zijn rustige ademhaling weer terug te vinden. Hij besefte dat hij wat zacht begon te hijgen als hij aan Marcus en zijn zieke ideeën dacht. Het was gewoon waanzin. Hij keek weer naar Deshas op toen hij zich weer tot hem richtte. Hij gaf een zwak knikje en glimlachte hem flauw toe bij het voorstel om een aantal kleine oefeningen door te nemen. Zijn verdere woorden drongen moeilijk tot hem door, en leken van ver te komen. Pas toen hij zijn naam weer hoorde vallen keek Savador weer wat verschrikt op. Hij knikte enkel op zijn woorden en probeerde Marcus voor nu uit te bannen. Hij voelde een kleine opluchting in zijn borst opwellen toen Deshas van plan was zijn oefeningen op Zalas uit te voeren. Ja, misschien was dat wel goed. Hij kon zijn frustratie zoveel botvieren op Zalas als hij wilde, het zou hem toch amper iets aandoen. Toch zou hij Zalas voor nu niet helemaal als afstootkussen zien. Het bleef nog steeds iemand waar hij het wel goed mee kon vinden. Savador stond uit zijn stoel op toen Deshas naar de achthoekige kamer verder wilde gaan. Voor hem was het niets nieuws, hij was hier al vaker dan eens geweest. Voor Zalas moest het echter een nieuwe ervaring zijn.

Deshas knikte zo af en toe zwijgend op de woorden van Zalas. Ieder ander die niet zou weten hoe Deshas' en Zalas' lichaam in elkaar stak zou waarschijnlijk verbaasd hebben gezocht nar verwondingen op Zalas' lichaam. Het zou dan sowieso gek in de oren hebben geklonken. Savador had al langer met demonen en de toestand van Zalas te maken. Hij zou er vast niet meer van opkijken. ''Ik had nooit verwacht dat hij een ander lichaam zou zoeken. Ik dacht wel dat hij over de grens naar de geestwereld getrokken zou worden maar hij was toch sterker dan we dachten. Of gewoon koppig en eigenwijs. Maar dat zijn er meer van ons'' zei Deshas zacht. Hij keek even op toen Savador langs hem liep. Hij hield hem heel even tegen door een hand op zijn schouder te leggen. ''Is alles in orde?'' vroeg hij zacht. Hij had gezien dat Savador nogal afwezig was geweest en zelfs een beetje in elkar was gekrompen toen Zalas de harde waarheid over Marcus op tafel smeet. Hij wachtte nog op antwoord voor hij hem los liet.

Zalas liep langzaam langs Deshas de achthoekige kamer binnen. Zijn blik gleed de muren langs en namen elk detail in zich op. Hij slikte even bij het zien van de oud-Shadraanse tekens die op de muren geschilderd waren. Zijn lippen bewogen lichtjes en geluidloos terwijl hij ze uitsprak. Hij liep naar een van de tekens toe waar hij even voor stil bleef staan. ''Is é an chéad duine Iontaobhas an pheaca'' fluisterde hij zachtjes terwijl hij met zijn vingertoppen over het teken streek. Zijn vader zei dat altijd. Keer op keer. Hij leefde zowat voor die regel. Zalas sloot zijn ogen even en hij zag alles weer voor zich. De markten waar je op elke hoek wel een opstootje had tussen een potentiële koper en een handelsman. De herbergen waar je dronken zeelui kon horen zingen en waar je als alleen staande man je genot kon vinden bij drank en vrouwen. Niet dat Zalas daar vaak kon komen met zijn werk. Maar behalve de drukke stad kwamen ook de stille kasteel tuinen terug in zijn gedachte. De training ruimte waar altijd de bedompte lucht van zweet hing. Maar de pijnlijkste herinnering, was aan thuis. Hij kon zich de slaapkamer van zijn zus nog zó voor geest halen. De deur naar haar balkon stond altijd open. Als er wind stond bewogen de doorzichtige gordijnen. Zijn zus die door zijn vader uit hun huis verbannen was omdat ze een bloedverraadster was. Zalas opende zijn ogen weer, zijn blik vervuld met pijn. Hij haalde zijn hand van het teken af.

Savador sloeg zijn ogen neer bij Deshas' woorden die voor Zalas waren bedoeld, maar deed een poging ze te negeren. Hij had sowieso nooit verwacht dat Marcus terug zou keren. Hij had het gelukzalige idee gehad dat alle ellende en wanhoop uit zijn leven zou verdwijnen nadat hij als klein jongetje het mes in Marcus' borstkas geplant had. Alsnog zou het dan toch te laat zijn geweest. Zijn ouders waren al dood en zijn jeugd was verpest. Als Marcus simpelweg gewoon niet in zijn leven was verschenen, leefde hij een zorgeloos leventje zoals een aantal hier op school waar hij alleen om dat feit al stikjaloers om kon worden. Savador verstarde even toen hij door een hand op zijn schouder tegengehouden werd. Hij staarde Deshas zijdelings even aan. 'Ja,' antwoordde hij zacht. 'Alles is prima in orde.' Daarna liep hij verder de kamer in. Hij hoorde Zalas iets mompelen terwijl hij tekens op de muur bekeek, maar sloeg er geen acht op. Hij moest immers bij zijn eerste bezoek vast gefascineerd zijn door alle details in de anders zo verboden kamer. Savador leunde met zijn schouder tegen de wand en wachtte met een ongemakkelijke blik af door de gedachten over Marcus die hem teisterden, tot ze konden beginnen.

Deshas was gerustgestelt door Savadors antwoord. Hij haalde even diep adem en liet het in de vorm van een zucht weer ontsnappen. Hij zag Savador niet graag op die manier. Alsof hij weer een klein jongetje was dat bang en kwetsbaar was. Maar Deshas' gedachte aan Savador werden afgeleid door Zalas. Hij keek naar hem en zag dat hij zijn blik had gevestigd op een oud teken. ''Ahal, dat roept oude herinneringen op nietwaar?'' vroeg Deshas zachtjes. Met een knip van zijn vingers sloot hij de deur achter zich. Normaal gesproken liet hij hem open staan maar nu hoefde niemand te weten wat hier gebeurde. Niet alles zou prettig zijn om te zien. Deshas liet zijn lange, rode jas van zijn schouders glijden en hing hem op aan de zilveren haak naast de deur. Hij keek even van Zalas naar Savador en weer terug. Deshas zuchtte even zacht. ''Oké...'' begon hij met wat stemverheffing terwijl hij zijn vingers kraakte. ''...Het eerste wat je moet kunnen is bliksem oproepen. Hieronder vallen de bliksembol, de zweep, en een gewone bliksemschicht. Als opwarming houden we ons even bij die bol. Ik wil, Savador, dat jij een bol van bliksem creeërt op normale grootte en die overspeelt naar Zalas. Zalas jij maakt hem dan groter of kleiner voor je hem terug speelt naar Savador. Savador, jij moet hem de hele tijd op gelijke grootte zien te houden. Dit is voorlopig gewoon een opwarming. Nog vragen?'' vroeg Deshas en keek even van de een naar de ander.

Savador had met zijn rug naar Deshas en Zalas toegestaan en draaide zich naar hen toe nadat Deshas de deur had gesloten. Het was voor hem het teken dat ze op het punt stonden te beginnen. Hij keek zijn vriend zwijgend aan toen hij zijn jas ophing en van de één naar de ander keek. Bij het horen van de oefening die Deshas gepland had, zakte hij weer half tegen de muur aan met een klein glimlachje van genoegen. Elektrokineses weer. Niet bepaald iets waar hij zwaar in faalde, maar ook weer niet iets waar hij in uitblinkte. Een bliksembol maken was dan nog één van de eenvoudigste dingen om uit te voeren. Zijn zwakke punt had vooral gelegen bij de bliksemzweep. Maar om de bol over te gooien en steeds op gelijke grootte te houden was weer iets anders. 'Ik heb geen vragen meer. Wat mij betreft kunnen we beginnen,' zei Savador kalm terwijl hij naar het midden van de kamer liep en al klaar ging staan. De vingers van zijn rechterhand boog hij naar elkaar toe. Nadat hij dat gedaan had, hield hij zich het idee voor dat elektrisch geladen energie met zijn bloed meestroomde, naar zijn vingertoppen toe. Dat gaf een tintelend gevoel, waaruit hij van die energie een fel blauw bliksembolletje boven zijn hand creëerde. Het was van middelmatige grootte, iets groter dan de laatste keer dat hij hiermee geoefend had. Savador wachtte geduldig eerst af tot Zalas misschien zijn nodige vragen aan Deshas gesteld had en tegenover hem klaar ging staan. Daarbij probeerde hij de energie zo goed mogelijk vast te houden, om het verdwijnen van de bliksembol te voorkomen.

Zalas keek over zijn schouder naar Deshas toen hij zijn woorden hoorde. Ahal, ongeveer hetzelfde als ja of als bevestiging. Dat had Zalas lang niet meer van Deshas gehoord. Kennelijk riep deze kamer ook sterke herinneringen bij Deshas op aan vroeger. ''Meer herinneringen dan je denkt'' zei hij met een zwakke glimlach. Hij knikte enkel op de woorden van Deshas. Bliksem was niet moeilijk om mee te werken, maar wel gevaarlijk als je niet wist hoe. Zalas knoopte zijn bovenkleding los en legde die achter zich op de grond. Eronder droeg hij nog een zwart shirt met korte mouwen. Hij haalde zijn vlecht even los en vlocht hem toen strak naar achteren weer vast zodat het niet in de weg zou zitten. Hij voelde de aangename tinteling van de energie die door zijn lijf stroomde toen hij de elektriciteit opriep. Blauw paarse vonken ontstonden bij zijn vingertoppen en verdwenen weer in de lucht. Zalas zelf liep ook een paar passen naar het midden en bleef op een aantal meter van Savador stilstaan. ''Ik zou zeggen houd je niet in'' zei hij tegen hem terwijl hij zich schrap zette voor wat komen ging.

Savador hield de geklauwde hand met de bliksembol die er net boven zweefde voor zich uit. In zijn wachtpositie had hij zijn vrije hand in een vuist op zijn rug gelegd, zijn gebruikelijke positie wanneer hij op het punt van aanvallen stond met een zwaard in zijn hanteerhand. Hij gaf Zalas de tijd zijn jas uit te trekken en zijn vlecht opnieuw in te vlechten. De vonken waaruit de bol uit ontstond begonnen al wat af te zwakken, en hij moest zich even inspannen om het weer tot dezelfde grootte als voorheen terug te krijgen. Precies op tijd nam het weer dezelfde positie aan op het moment dat Zalas op een aantal meter voor hem klaar ging staan. Er gleed even kort een kleine glimlach over Savadors gezicht bij Zalas' woorden. Niet dat hij Zalas met een onschuldig lijkende oefening als dit uit zijn schoenen kon blazen, omdat hij het was zou hij zich toch automatisch wat inhouden. Hij wilde geen ongelukken veroorzaken door zijn eigen onervarenheid bij mensen die hij graag mocht. Savador hief zijn arm langzaam naar achteren, zodat de bliksembol vlakbij zijn oor en gezicht was, spande zijn armspieren aan, en stootte het toen met al zijn armkracht richting Zalas.

Deshas schoof zijn handen op zijn rug in elkaar. Hij hield zijn blik kritisch op Savador gericht. Hij liep achter hem langs nadat hij de bliksembol had afgevuurd. Hij oefende wat druk uit op Savadors schouder zodat hij die noodgedwongen zou moeten ontspannen. Zijn onderarm gaf hij een klein tikje omhoog. ''Ontspan'' was het enige wat hij hem meegaf. Zonder daarna nog om te kijken liep hij terug naar de deur en leunde tegen de muur. Hij keek even naar de grond en toen weer op naar Savador en Zalas. Hij had zich niet beseft hoeveel hij op Delahin geleken had toen hij Savador zo corrigeerde. Het was nu voor zijn eigen bestwil, of die van Deshas. Deshas wou gewoon dat Savador dit goed aflegde. Savador was zijn beste vriend die hij in jaren had gehad en hij gunde hem echt alles. Maar hij kon zijn eigen zenuwen niet eens onder controle houden hiervoor.

Zalas wachtte kalm tot Savador de bol had afgevuurd. Toen hij het vonkende gevaarte op hem af zag komen verplaatste hij het gewicht van zijn ene voet naar zijn andere en zette een stap naar achteren om weerstand te bieden. Hij ving de bliksem bal op en draaide om zijn as om zelf de baan die de bol vloog te bepalen. Zalas gaf Deshas even de kans Savador te corrigeren en keek even naar zijn rug toen hij terug liep. Als hij eens wist hoeveel hij nu op Delahin leek. Zalas miste alleen de groene ogen en het rode haar. Hij concentreerde zich weer op waar hij mee bezig was en vergrootte ze bliksem tot drie keer zijn normale grootte. Hij had twee handen nodig om het gevaarte weg te schieten. Hij zette een stap naar voren om hem nog wat extra kracht bij te zetten. Zalas keek nogmaals naar Deshas. Hij was gespannen, dat zag je zo.

Savador volgde zijn zelfgecreëerde bliksembol met zijn goudkleurige ogen en wilde afwachtend toekijken hoe Zalas het zou vangen. Hij draaide zijn hoofd met een kleine ruk om toen hij de druk op zijn schouder voelde. Hij staarde Deshas alleen maar aan en liet zijn corrigerende handelingen zwijgend toe. Hij zou immers wel weten wat het beste voor hem was. Savador draaide zijn hoofd met een lichte frons weer terug naar Zalas om zich te concentreren op wat hij straks moest doen. Ergens had hij het toch wel vreemd gevonden. Deshas corrigeerde hem niet vaak. Althans, niet op die manier. Hij bande de gedachte uit zijn hoofd en zag hoe Zalas zijn bliksembol soepel opving. De frons werd dieper toen hij de grootte van de bol nu zag. Zalas wilde hem kennelijk echt tot het uiterste drijven, of hem gewoon een uitdaging bieden. Savador haalde even diep adem, plaatste een voet achter zich en boog wat naar voren voor extra balans. Zijn armen stak hij voor zich uit om de aardig vergrote bliksembol met beide handen op te vangen. Toen hij de bliksembol tussen zijn handpalmen geen mogelijkheid bood om ergens anders terecht te komen, schoof Savador over de vloer wat naar achteren door de impact van de vang. Hij kneep zijn ogen halfdicht tegen de felle vonken en hield de bol wat op afstand van zijn gezicht voor zijn eigen veiligheid. Hij liet de ingeademde adem tussen zijn lippen door ontsnappen en staarde geconcentreerd naar de bol in zijn handen. In plaats van het idee dat hij meestal voorhield dat elektrisch geladen energie zich met zijn bloed meevoerde, keerde hij dat idee nu om en dacht het tegenovergestelde. Het zou zich tegen zijn bloed in keren. Hij stelde zijn huid open om langzaam maar zeker steeds een klein beetje energie van de bol te absorberen. Dat deed hij net zo lang totdat de bliksembol ongeveer weer op de grootte was zoals hij hem had gemaakt. Het resultaat mocht er zijn, maar de bijwerkingen waren minder. Hij trilde licht over zijn hele lichaam van de geabsorbeerde elektriciteit. Simpel gezegd was hij nu zelf één grote bron van geladen elektriciteit. Savador smeet de bol weer richting Zalas, deze keer licht gehinderd door zijn arm die hevig beefde wanneer hij die bewoog. Meteen nadat hij van de bliksembol verlost was, spreidde hij zijn armen wat om alle energie weer in de vorm van vonken die uit zijn handpalmen schoten los te laten. Hij liet een trillerige zucht ontsnappen toen hij tot de conclusie kwam dat hij er niet meer bijstond als een menselijke elektriciteitskast.

Zalas ontspande zijn ledematen wat zodra hij de bol had losgelaten. Hij bleef naar Savador kijken, afwachtend op zijn tegen reactie. Zijn techniek was goed daar niet van, maar langzaam als hij het in een echt gevecht ter uitvoering moest brengen. Hij zette zich weer schrap toen Savador de bol terug smeet. Zalas merkte dat de elektriciteit door zijn aderen hem hinderde want de bol werd uit koers geblazen. Zalas ving de bol behendig op. Hij boog zijn vingertoppen naar elkaar toe en binnen een paar seconden had hij de bol verkleind tot de grote van een golfbal. Hij gooide hem een keer op en daarna terug naar Savador. De elektriciteit die door zijn aderen stromen zorgde voor een lichte, enkele zenuw tic. Zijn hoofd schoot door die tic even met een schok opzij terwijl door zijn slagader, duidelijk zichtbaar, elektriciteit schokte. De elektrische tintelingen door zijn lijf voelde gek genoeg prettig en hielden hem wakker en alert.

Savador verzette zijn voeten wat voor een bredere en gemakkelijkere positie terwijl hij met de rug van een nog licht natrillende hand het opkomende zweet van zijn voorhoofd veegde. De gitzwarte doffe lokken die altijd wel in zijn gezicht hingen, hoe vaak hij ze ook naar achteren streek, plakten wat aan zijn huid. In een kalme positie stond hij klaar om de sessie te herhalen - het opvangen, het vergroten of verkleinen van de bol en het terugwerpen. Maar zijn blik stond ernstig en vertelde het tegenovergestelde van zijn kalmte die niet samenging met de opspelende irritatie. Het moest beter, sneller. Hij kon Deshas niet trots maken als hij het op deze beginnelingmanier deed. En hij zou het onmogelijk van zijn tegenstander kunnen winnen in een echt gevecht. Wat had hij al de tijd tot nu toe gedaan? Hij had geoefend, dat wel, maar blijkbaar niet goed genoeg. Het eerste wat hij wilde doen na deze voorbereiding was zijn trainingsschema aanpassen. Lege plekken in zijn agenda vullen met harderde, langere en zwaardere trainingssessies. Het was wel genoodzaakt wilde hij die achterlijke Norwood overtreffen in het examen. Savador keek licht hijgend toe hoe Zalas de uit koers geraakte bliksembol zo behendig als een katachtige uit de lucht plukte. Geïrriteerd streek hij de plakkerige lokken uit zijn gezicht om daarna weer klaar te gaan staan, denkend dat het vast aan hem had gelegen dat de bol uit koers was geraakt. Ook dat nog. Automatisch schoof hij zijn achterste voet wat naar achteren bij het zien van de kleine grootte die Zalas de bliksembol nu aan had laten nemen. En iets kleins was lastiger om op te vangen. Savador bleef paraat en hield zijn handen vrij om het net als Zalas soepeltjes uit de lucht te kunnen grijpen. Dat ging hem echter een stuk moeilijker af door zijn karige ervaring. Langs het blauwe schijnsel die de bliksembol fel van zich afstraalde, zag hij dat Zalas wat last kreeg van plotselinge trekkingen. Hij besteedde er weinig aandacht aan en richtte zich op de kleine bol in zijn handpalmen. Zalas was een bikkelharde, daar sloeg je hem het veld niet mee uit. Savador ademde even rustig uit door zijn voortanden om zich wat te ontspannen. Daarna gaf hij het beste wat hij had om de bliksembol weer tot zijn oorspronkelijke grootte te brengen. Hij had echter geen rekening gehouden met het laatste beetje elektriciteit aan de overlading van daarstraks, waardoor vanaf de kern van de bol ellenlange krachtige bliksemstralen schoten en het onbedoeld haast te groot werd om nog langer met twee handen te kunnen vasthouden. 'Verdomme!' Hij smeet de bliksembol gauw terug richting Zalas voor hij zichzelf ermee zou bezeren. Met zijn andere hand streek hij kwaad over zijn pols, waar uit diezelfde hand zo nu en dan nog een grote vonk uit zijn vingertoppen schoot. Woedend over het feit dat hij zichzelf bijna een verwonding had aangebracht en hij zijn eigen magie niet eens fatsoenlijk kon beheersen, bleef Savador met een hand nog om zijn pols gesloten zwaar ademend in zijn gerede positie staan.

Zalas bleef gespannen naar Savador kijken Hij stond direct klaar toen Savador de bol terug smeet. Hij ving hem open staarde een moment schuldbewust naar de grond. Hoe lang werkte hij nu al niet met elektriciteit en bliksem? Hij had dat van die ontlading moeten weten. Verontschuldigend wierp Zalas even kort een blik op Deshas. Hij gaf Savador daarna even de tijd om bij te komen van die laatste bol. Maar zolang Deshas nog geen stopteken had gegeven betekende dat dat hij door moest gaan. Nu maakte hij de bol een klein tikje kleiner om de eventuele lading die Savador nog in zijn lijf zou hebben nu in kleine beetjes kon afgeven. Maar toen hij de bol afschoot voedde die zich met alle elektriciteit die zich in de lucht rondom hen bevond en nam de bol gigantische proporties. Groter dan Zalas zelf ooit gemaakt had. Hij drukte zichzelf tegen de muur aan en slikte terwijl de bliksem bol op Savador afging.

Deshas had met zijn rug tegen de muur en zijn armen over elkaar geslagen naar Savador en Zalas gekeken. Er waren wel meerdere momenten dat hij in had willen grijpen. Hij moest zichzelf dan ook met elke mogelijkheid inhouden. Hij werd er helemaal gek van dat hij niks kon doen, zelfs niet toen het even mis dreigde te gaan bij Savador. Maar zodra de bliksem bol groter werd dan de bedoeling had kunnen zijn greep Deshas in. Hij duwde Savador aan de kanten zette zichzelf schrap. Een enorme klap smeet hem tegen de muur aan terwijl hij de bliksem bol tegen probeerde te houden. Langzaam maar zeker kreeg hij hem steeds kleiner. Uiteindelijk sloeg hij zijn handen ineen waardoor de bliksem bol ertussen op ging in rook. Deshas leunde tegen de muur en hijgde uit. 'Tot zover de opwarming' mompelde hij zachtjes. Zijn blik ging even naar Savador. 'Hoe zit het met de ladingen in jouw lichaam? Misschien dat je beter even kunt aarden' zei hij zachtjes.

Savadors gouden ogen volgden geïrriteerd maar gespannen de bliksembol nadat hij die terug in Zalas' richting geworpen had. Aan zijn schouders die wat naar beneden zakten was duidelijk te merken dat hij een langzame zucht van verlichting slaakte bij het zien van Zalas' succesvolle vangst. Even was hij bang geweest behalve zichzelf, ook de rest hier in gevaar te brengen door zijn eigen gebrek aan vaardigheid. Hij mocht van geluk spreken dat er op z'n minst twee aanwezigen waren die wisten waar ze mee bezig waren. Savador keek met lichte dankbaarheid toe hoe Zalas de bol een klein beetje verkleinde. Als het ditmaal ook goed ging, kreeg hij een goede gelegenheid om de rest van de elektriciteit die mogelijk nog in zijn lichaam aanwezig was, kwijt te kunnen. Hij had echter niet verwacht dat de bliksembol vele malen groter werd tijdens het afschieten. Zijn ogen verwijdden zich wat van ontzetting, niet wetend of dit nu Zalas' bedoeling was om hem te testen op zijn vaardigheden, of of het geheel onbedoeld was. Zonder aarzeling ging Savador weer klaar staan en hield zijn armen helemaal uitgestrekt om de volle impact van de komende klap bij de vangst op te kunnen vangen. Vastberaden en naïef om te bewijzen dat hij dit degelijk wel aankon. Maar naarmate het gigantische gevaarte dichterbij kwam en zijn pupillen zich tot flinterdunne spleetjes verkleinden door het felle blauwige licht dat naderde, begon hij toch steeds meer zijn zekerheid over deze vangst te verliezen. Plotseling werd hij ruw uit zijn positie en concentratie gehaald door een onverwachte duw, waardoor hij naar de muur wankelde en zijn hoofd daarna nijdig omdraaide om zijn belager te waarschuwen met een woedende blik. Maar toen hij Deshas op zijn plaats zag die blijkbaar die krachtige bol had opgevangen en nu met zijn rug tegen de muur gedrukt stond, maakte zijn ergernis plaats voor frustratie. Misschien was er iets fout gegaan bij Zalas omdat het bij hem van tevoren fout was gegaan? Hij kon zich in ieder geval niet indenken dat dit alles door Zalas gekomen was, die waarschijnlijk al over een eeuwenlange ervaring op dit gebied beschikte. En nu had Deshas weer onnodige moeite verspild door in te moeten grijpen. Savador bleef bij de muur staan en keek zwijgend toe hoe Deshas de bol, die daarnet nog supersized was, eenvoudig ogend weer verkleinde en uiteindelijk tussen zijn handen liet verdwijnen. Hij bleef nog steeds kijken toen zijn vriend daarna tegen de muur uithijgde. Er verscheen een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen en zijn irritatie speelde weer hoog op toen hem een vraag werd gesteld. Savador wendde zijn blik van Deshas en Zalas af en uitte dat door met zijn vuist kwaad een doffe stomp tegen de muur te geven. 'Dat is al gedaan bij die mislukte poging van daarnet!' antwoordde hij bits, doelend op zijn eigen worp met het onbedoelde overschot aan elektriciteit.

Zalas kon door het felle licht niet zien wat er precies gebeurde. Het laatste wat hij zag waren twee schimmen terwijl de een de ander weg duwde. Deshas moest voor zijn bliksem bol zijn gesprongen. Dat kon niet anders. Even later was alle bliksem verdwenen en zag Zalas Deshas hijgend tegen de muur staan. Savador zag hij tegen de muur staan. 'Deshas, het spijt me. Ik had moeten weten dat de lucht vol elektrische energie zou zitten' begon Zalas zacht. Hij was er niet bij geweest met zijn gedachte. Het was zijn schuld. Zalas had zijn blik naar de grond gericht. Zijn lange witte vlecht viel over zijn schouder naar voren. Evenals de lokken die tijdens het oefenen losgeraakt waren en rond zijn gezicht dansten.

Deshas keek even naar Savador. 'Savador, kalmeer. Het is niet jouw schuld' zei hij op een nogal dwingende toon alsof hij dat Savador goed in wou prenten. Hij keek even op naar Zalas bij eht horen van zijn verontschuldiging. 'Het is al goed Zalas. Ik lette zelf ook niet bepaald goed op' wuifde hij zijn verontschuldiging weg. Deshas had gewoon eerder moeten ingrijpen. Hij had moeten zien dat het fout zou gaan. Deshas richtte zich weer wat op en kraakte zijn nek terwijl hij met zijn rechterhand zijn linkerschouder masseerde. Zijn schouder had het bij die klap flink te verduren gehad. Daarna richtte Deshas zijn blik op Savador. Hij moest dit even afmaken dus hij wou nu verder ook. 'Savador, wat weet je nog over de zielen eters?' vroeg Deshas kalm. Het was een van de eerste spreuken die hij Savador geleerd had. En als hij eerlijk was, was hij wel benieuwd hoe groot Savadors zielen eter inmiddels geworden was en hoe goed hij kon luisteren. Deshas keek Zalas even aan. 'Herinner jij je dat ook nog? Hoe je zielen eters oproept?' vroeg hij met een plagende grijns aan Zalas.