Eindelijk dacht ze, en het gevoel van vreugde verspreide zich in haar lichaam terwijl ze wachte totdat de vogel zich in beweging zou komen. Het was één grote hectische verschijning wat er allemaal binnen de cirkel gebeurde. Toch zag ze een uitweg, en zonder dat ze het eigenlijk echt gemerkt had was ze al weer met haar gedachtes bij de buitenwereld terwijl ze de lucht in keek, over de vlammen heen. In haar gedachte zag ze zichzelf al weer rustig door de gangen lopen, naja met hier en daar wat brandwonden op haar arm door het vlammende zwaard. Ze zag zichzelf al rustig in de grote kamer zitten met haar boeken, proberend nieuwe technieken uit te vogelen, of rustig een boek lezend in het zonnetje. Ze haalde gelukzalig diep adem, haar hele gedachte gang had niet meer dan een seconden geduurd. Plots voelde het alsof haar hart in een emmer met ijskoud water werd gedompeld, toen ze plotseling de vlammen zag vergroten. Haar ogen, vergroot van onbegrip, volgde de punten toen ze zich uiteindelijk hoog boven hun hoofd sloten. 'Nee,' fluisterde ze bijna onhoorbaar. Haar hoofd schoot opzij, haar blik volgde haar beweging. Zoekend zocht ze de goudachtige ogen, ogen waar ze op dit moment zó'n hekel aan had. Haar grote, blauwe ogen boorde zich in de zijne terwijl ze langzaam vernauwde bij het aanblik. Kon hij haar dan geen twee seconden rust gunnen, en dit gewoon laten rusten? Ze keek hem schuin aan toen ze hem hoorde praten, en besefte zich pas te laat wàt hij zij. Ze had het niet verstaan, maar kon het doel van de woorden meteen achterhalen. Shit, was het enige wat er door haar hoofd ging. Ze zag de draakjes, en was bijna bang dat ze op haar gemikt waren. Tot haar grote opluchting zag ze dat ze niet op haar gemikt waren, maar op de grond. Haar dunne werkbrauwe fronste zich lichtjes toen ze het doel zag. Ze moest toegeven, het was slim, dacht ze licht glimlachend. Haar gezicht verschoot lichtjes van afgunst toen ze de lichaampjes zag verkolen en haar ogen schoten over de drie draakjes heen. Ze merkte dat ook de vogel zijn aandacht op Savador had gericht, wat wel logisch was. Plots voelde ze de vogel in beweging komen, iets waar ze niet op gerekend had. Haar benen geleden van zijn rug af, en nog net op tijd kon ze haar armen om zijn nek slaan. Ze hing alleen aan haar armen, terwijl de vogel reageerde op de steen. Ze snapte niet wat Savador aan het doen was. Wilde hij met steentjes gooien voorkomen dat ze weg kwam? Met een beetje ongelovige blik keek ze hem aan om haar arm heen die gedeeltelijk haar blik ontnam. Vanuit haar ooghoeken zag ze iets over de grond bewegen, en ze draaide met een ruk haar hoofd om, voor zover dat kon. Ze keek fronsend naar de schaduwen, terwijl ze daar hing. Haar benen bungelde in het niets, terwijl de spieren in haar armen begonnen te protesteren. De pijnscheuten schoten er doorheen, door de ongename positie waarin ze hing. Ze zag nog net de grijns op zijn gezicht, maar haar besef kwam weer eens te laat. Ze voelde de vogel in beweging komen, met een beweging die voor haar positie nogal ongelegen kwam. De beweging, die syngroon ging met die van Savador zorgde ervoor dat haar armen verder uit elkaar werden getrokken, en de laatste pijnscheuten schoten door haar spieren. Ze probeerde, door met haar benen te zwaaien zich nog vast te klemmen, maar haar handen hielden het niet meer. Door het zwaaien van haar benen, en haar armen die uit eigen wil zich losmaakte van de benarre positie werd haar lichaam onder de vleugel door geslingerd. Met een doffe klap, en een pijnlijke kreun die over haar lippen rolde belande ze op haar rug. De lucht werd uit haar longen geperst, terwijl haar rug zich holde onder de schokkerige pogingen om de lucht weer door haar longen te laten stromen. Ze hapte naar adem, terwijl haar ogen wild om zich heen keken. Ze zag het grijnsende gezicht van Savador, maar registreerde niets. Haar instinct focuste zich alleen op haar longen, die nog steeds probeerde zich weer te vullen met lucht. Zonder dat ze het merkte bleef ze hem aanstaren, met een blik alsof ze dood was. Alleen haar schokkende lichaam en haar holle rug bewees dat ze leefde. Tenslotte zag ze de vuurdraakjes, en probeerde haar aandacht op hun te focussen. Haar longen vulde zich met lucht, zoete, heerlijke lucht. Haar borstkas ging omhoog tot het uiterste, terwijl haar lichaam ontspande. Een paar tellen bleef ze lichen, zwaar hijgend om het gebrek aan lucht weer in te halen. Met de laatste kracht in haar pijnlijke armen tilde ze hem om en maakte vloeiende bewegingen ermee. Een luchtschild bewoog zich boven haar borst, terwijl de draakjes er tegen aan boorde. De meeste hield ze tegen, hoewel het op het nippertje was. Eentje brak door, en ze voelde zijn puntige vuur snavel zich in haar arm boren. Met een pijnlijk gilletje, en een kracht waarvan ze dacht dat ze die niet meer in zich had ontstond er een krachtige wind mes die het draakje verpulverde. Hijgend en trillend bleef ze op de grond liggen. Het verbaasde haar nog dat ze buiten de elektrisiteit was gevallen. Ze voelde hoe het stroompje bloed uit haar onderarm stroomde en het gras rood kleurde.