Vijfde Les - Fire Magic

Het was warm weer, haast tropisch. Te broeierig om kleding met lange mouwen of lange broekspijpen aan te hebben. Toch stond Savador in zijn gebruikelijke zwarte kleding tegen een laag brokstuk dat deel van de ruïnes was te wachten. Zijn armen waren voor zijn borst over elkaar heen geslagen en zijn gouden ogen gingen als die van een alerte slang op rooftocht door de omgeving om enig teken van de eerste leerling voor de vijfde les te bespeuren. Hij moest zijn ogen halfdicht knijpen tegen het felle zonlicht. Wat haatte hij de zomer met haar te grote aanwezigheid aan insecten en het te felle daglicht. Ondanks dat waren de mouwen van zijn colltrui opgestroopt, zodat zijn bleke onderarmen zichtbaar waren. Om zijn schouders lag Saethion kalm te rusten, zijn kop in Savadors vest verborgen om zich tegen de zon te beschermen. Ook hij had een grote hekel aan licht. Op het brokstuk stond een grote schaal met een doek erover, en in het gras naast zijn voeten lag een arsenaal aan verschillende wapens van types en groottes. Savador wilde zijn leerlingen nu wel eens op de proef stellen met het combineren van vuurmagie en het vechten met wapens.

Langs de andere kant van de ruïnes kwam Haku aan gehold. "Vind u het erg als ik de les mee bekijk? Ik ben geen leerlinge maar moet bijleren over het lesgeven." Zei ze eens dat ze bij Master Savador stond die gladjes voor zich uit keek. Ze stak haar hand uit, Als teken van begroeting. "Mijn naam is Haku" Zei ze vriendelijk. Maar zweeg en liet haar hand zakken toen ze het strenge gezicht van de bleke man kon zien. "U wacht op uw leerlingen... Niet?" Zei ze om de tijd te doden. En ging op de zelfde plek als hem staan. Ze speelde met haar voet in het zand dat er lag. en keek naar de grijze grond.

Savador draaide zijn hoofd met een ruk om toen hij geritsel van snelle voetstappen door het gras hoorde. Hij staarde recht in het gezicht van een meisje die hij nog niet eerder had gezien. Nee, het was meer een jonge vrouw. Als het dan al wel een vrouw was. Er was verafschuwing van zijn bleke gezicht af te lezen toen hij de lichte aanwezigheid van watermagie voelde. De school was dus nog een waterrat rijker. Fantastisch. Hij wierp haar een norse blik toe toen ze direct begon te spreken, maar tuurde recht voor zich uit toen ze een groetende hand naar hem uitstak. Savador negeerde het straal en deed voor dat moment alsof de jonge vrouw, die zich als Haku voorstelde, niet eens bestond. 'Wat denk je anders dat ik doe?' antwoordde hij wat snauwerig op haar vraag. Hij stond hier niet voor de lol zijn gave blanke huid te verpesten in de bloedhete zon. 'Het element wat in de komende les wordt beoefend is niet weggelegd voor iemand als.. jij. Het botst. Nu snap ik überhaupt niet wat je van mijn lessen wil opsteken als het jouw gebied niet eens is, of waarom je je hier vertoont als je zegt geen leerling te zijn,' vervolgde Savador op een nog barsere toon. Eigenlijk was het deels ook om Haku weg te werken. Iedereen met ook maar een beetje watermagie was in zijn ogen uitschot. Door zijn fobie voor water ook een stelletje angstaanjagende magiërs die het durfden zichzelf met hun enge waterkrachtjes strijders te noemen. Savador bleef roerloos voor zich uitstaren. Zijn blik was in de verte gericht in de hoop om de eerste paar leerlingen snel genoeg te zien opdoemen.

Haku schrok van de afweizing van Master savador. "Ik kom hier niet om u magie te beoefenen." Sprak ze. "In tegendeel , ik staak geen greintje magie in deze les, eerder observatie en aandacht. Ik wil wat inspiratie opdoen aan hoe u omgaat met leerlingen en de klas." Zei ze en keek naar de leerling die tot aan haar elleboog kwam. Ze stuurde haar pupillen naar onder zonder haar gezicht te bewegen. "Aangename Kennismaking Haku. Mijn naam is Evi. Evi Flemming." Hoorde ze. "Die achternaam had je weg mogen laten." Zei Haku die wel duidelijk kinderen niet kon uitstaan. Ze zette een stap naar achteren en keek toe hoe Master Savador op de rest van zijn klas wachtte.

De allereerste leerling die Savador vanuit de verte zag opdoemen, was Evi. Hij ademde wat geïrriteerd door zijn neus uit terwijl hij toekeek hoe ze dichterbij hen naderde. De les ging al over een minuut van start, en maar één enkele leerlinge kwam tot nu toe opdagen. Haku telde hij voor nu niet mee als leerling. Savador had Evi alleen maar een snelle blik waardig gegund, maar ook niet veel meer dan dat. Zijn gouden slangachtige ogen tuurden weer nors in de verte. Zijn blik was vastgepind aan de horizon om enige andere omtrek van mogelijk de volgende leerling te kunnen zien opdoemen. Hij scheurde echter zijn blik weer los en staarde kil op Evi neer toen ze hem een goedemorgen wenste. 'Zover ik weet is het in de middag precies. Die verrekte zon werpt niet voor niets haar heetste stralen op ons neer op het hoogtepunt van de dag,' reageerde Savador bot. Zijn doordringende blik ging richting Haku toen ze antwoord gaf op zijn eerdere woorden. 'Goed dan. Maar je kunt me maar beter niet tot last zijn tijdens de les, of ik stuur je gelijk weg,' stemde hij er uiteindelijk op een strenge toon mee in. Savador deed alsof hij niet zag hoe Haku onhartelijk antwoordde op Evi's kennismaking. Zijn blik was alweer in de verte gericht.

Andorias kwam kalm aanlopen. Eigenlijk zou hij het volgende jaar pas hier op school komen maar omdat hij eerder 18 was geworden mocht hij de laatste periode hier ook meedoen. Hij liep kal met zijn handen in zijn zakken. Om zijn schouder hing een tas met boeken. Even haalde Andorias een papiertje uit zijn broekzak. Zijn rooster. Hij keek nogmaals naar de naam. Master Savador. Heel even was er een klein glimlachje op zijn gezicht te zien op zijn gezicht. Savador was voor zijn familie een bekende naam. Zijn vader had nog samen gestudeerd met die man. Net zo snel als de glimlach verschenen was, was hij ook weer verdwenen. Hij zag in de verte al een aantal mensen staan en liep erop af. ''Goedendag'' zei hij kalm tegen de lange, bleke man. Hij moest vast en zeker Savador zijn. Was niet te missen vanwege de foto's die zijn pa hem had laten zien. ''Mijn naam is Andorias Avarante de la Belloisoir'' stelde hij zichzelf met een kleine maar beleefde buiging voor. Die achternaam moest Savador vast en zeker herkennen.

Al gauw zag Savador weer een nieuwe leerling vanuit de verte naderen. Die persoon kende hij al een langere tijd als vandaag de dag. Eva was familie van Evi, al zou hij dat niet kunnen zeggen. Behalve dat was ze ook haar oudere zus. Hij keek nors toe hoe Eva zich bij het kleinschalige gezelschap voegde en hen groetten met een vraag. Eéntje die naar zijn gevoel nutteloos en overbodig was. 'Als je dubbel kijkt zijn we met meerderen,' reageerde hij daarom spottend. Hij schonk Eva geen glimlach toen ze hem er wel één gunde. Savador lette niet meer op Eva, want het riep onbewust een vreemd gevoel bij hem op toen hij de volgende leerling al zag naderen. Als het dan al wel een leerling was. Zover hij wist had hij hem nog nooit gezien binnen het terrein van de school. Maar naarmate hij dichterbij kwam zag hij hier en daar wat kenmerken die hij vaag herkende. Het was hem alleen een raadsel van wie of wat precies. Hij nam de jongeman met halfdicht geknepen ogen van top tot teen in hem op toen hij hem een goedemiddag wenste. Pas toen hij zijn achternaam bekend maakte, kwam alles weer aan het licht en gleed er een brede grijns op zijn gezicht. 'De la Belloisoir?' herhaalde Savador wat verbaasd, maar met nog steeds een glunderende glimlach op zijn gezicht. Hij had er één van die familie gekend, en al mocht er wat Novaans in de familie zitten, die persoon was zeker niet verkeerd geweest. Hij wist de ongemakkelijke situaties nog heel goed toen hij in de leer was in vuurmagie op Razen, maar die persoon - die vast de vader van deze jongen moest zijn - nam het altijd voor hem op en stond bij hem in het krijt. Hij had het geen vriend kunnen noemen omdat hij vriendschap destijds niet herkende. Het was meer een vertrouwingspersoon voor hem geweest. 'Niet te geloven. Dus die oude rakker heeft besloten toch ook maar kinderen te nemen,' zei Savador meer tegen zichzelf dan tegen iemand in het algemeen. Hij keek glimlachend op Andorias neer. 'Savador Sathandiai. Maar dat heeft je vader je ongetwijfeld al wel verteld,' vervolgde hij kalm. Savador keek kort over Andorias hoofd in de verte om aankomst van meer leerlingen te zien, maar keek hem daarna weer met een kleine grijns aan. Hij kon het nog steeds nauwelijks geloven.

Andorias glimlachte even kalmpjes toen Savador overduidelijk zijn vader herkende. ''Inderdaad dat heeft hij. Maar het is nog steeds een eer u te ontmoeten'' zei Andorias. Dat was totaal niet als slijmen bedoeld. Maar hoe vaak kreeg je nou de kans om les te krijgen van de opvolger van de Heer der Duisternis zelf? Als je geluk had èèn keer in je leven. Andorias zou deze periode en volgend jaar het gehele jaar les van hem krijgen. Op zich, was dat wel een grote eer al had hij al begrepen dat niet iedereen er zo tegenaan keek op deze school. Een schade eigenlijk. Maar ja, zo was Andorias nou eenmaal opgevoed. Hij mocht dan wel wonen op Nova, hij had een Raziaanse opvoeding van zijn ouders gekregen. Nova was wel leuk en aardig maar alleen om de goede manieren te leren. Verder vond Andorias er eigenlijk niets aan op de planeet. ''Ik hoorde dat het leven u aardig heeft toegelachen de laatste tijd. Ik bedoel maar, opvolger van de Heer der Duisternis. Dat is een flinke prestatie'' zei hij weer kalm.

Haku keek verbaasd op toen Master savador de naam van Andorias herkende en grijnsde. Ze verplaatste haar gewicht op haar andere been en luisterde mee terwijl ze net boven het hoofd van de net aangekomen Eva kwam. "Zo jullie zijn familie? Weten jullie dat zeker? Want ik zie namelijk geen enkel kenmerk dat jullie zussen zou moeten maken." Zei ze droog en trok een somber gezicht toen ze Eva en Evi van kop tot teen bekeek. Toen ze naar boven tuurde en de zon in haar ogen spuwde. Kreeg ze een grote frons op haar gezicht en kneep haar ogen tot spleetjes. "Opvolger van de heer der duisternis" Hoorde ze en haar hoofd schoot met een ruk weer op laag. Haar wenkbrauwen gingen weer omhoog en keek naar de bron van het geluid, Andorias. " Wa...Wat zeg je ?" Zei ze met een mond vol tanden en een iet wat wazige onduidelijke blik.

'Als ik het niet dacht,' reageerde Savador glimlachend op Andorias' woorden. Hij voelde de hooghartigheid stijgen toen de jongen hem vertelde het een eer te vinden om hem te mogen ontmoeten. Het werd alleen maar meer op Andorias' laatste woorden. 'Welja, wellicht was ik gewoon de enige juiste kandidaat om in Heer Deshas' voetsporen te treden?' zei Savador op een opschepperige toon terwijl hij fier over zijn borst streek. Zijn gouden ogen richtten zich grimmig tot Haku bij het horen van haar woorden. 'Dat hoor je goed, kind. Als je het dan nog niet wist, laat ik je het dan nu vertellen; Heer Deshas heeft mij de positie als zijn opvolger aangeboden,' legde hij op een toon uit alsof ze nog een klein kind was. Daarna richtte hij zich weer tot Andorias. 'Het leven mocht me immers ook wel toelachen, onderhand. Je vader moet er vast alles van weten dat het toch wel heel anders was op de Raziaanse Academie,' vervolgde hij zacht. Ten alle tijden bleef hij de jongen met een kleine glimlach aankijken, maar hij kon zich er moeilijk van weerhouden van het volgende wat hij deed. Hij pakte de kin van Andorias beet en draaide zijn hoofd verschillende kanten op om ieder klein detail in zich op te nemen. 'Bij Medusa, je bent precies je vader,' kwam Savador op een wat ongelovige toon tot de conclusie. Zijn gezicht betrok wat toen Eva met ongeveer dezelfde vraag kwam. 'Ja, drie leerlingen. Tenzij je blind bent,' wierp hij haar nors toe. Het werkte hem op de zenuwen. Hij keek Andorias het volgende moment weer met een kleine glimlach aan. 'In ieder geval is het een verassing je op mijn school te hebben, Andorias. Er wordt hier gewerkt met ijzersterke discipline, maar dat is juist één van de broodnodige eigenschappen voor een succesvolle studie, nietwaar?' Na die woorden tuurde Savador met zijn ogen half dicht tegen de zon weer in de verte. De rest van de leerlingen die nog zouden komen opdagen konden een opdonder verwachten. Wat betreft de andere lessen kon het hem weinig schelen, maar te laat in zijn eigen les komen was een schande.

Uiteindelijk was hij terug gekeert en de eerste les die op het palmares stond voor Antony was de les van Master Savador. Hij ging er maar naar toe dat was wel het slimste voor hem. Al wist hij dat hij al dik te laat ging komen voor de les, maar daar kon hij niets aan doen. De jongen was misschien iets van een tiental minuten geleden geland. Hij had met zijn ouders gesproken over het feit van wat Zelkor was komen doen en hij had zijn broer geholpen die juist half dood was terug gekeert van een of andere oorlog. MAar ja, daar ging het niet om. Antony begon te rennen buiten om zo sneller bij de oude ruines te zijn, benieuw wie er allemaal was en of hij er wel iemand an ging kennen. Zijn witte haar, een typisch kenmerk van hem was weer terug en ook had hij een gehele transformatie van uiterlijk ondergaan, hij was steviger gebouw, nu was bijna hij echt volgroeid. Niet meer dat irritante joch van enkele maanden terug, nee, nu al een bijna volgroeide magiër. Eigenlijk was hij best wel snel bij de ruines, want hij zag de lange man die hij herkende als Savador al meteen staan, toch liep hij door wie er allemaal stond was nog niet echt goed zichtbaar maar daar zou al snel verandering in worden gebracht.

Andorias vouwde zijn handen ineen op zijn rug. Hij keek naar Haku en wou eigenlijk antwoorden maar bleef zwijgen toen Savador dat al deed. Toch was hij het wel met zijn woorden eens. Het was ook ongelofelijk dat Haku dat niet eens wist. Zelfs half Nova wist het. Hij keek Savador weer aan toen hij zich weer naar hem keerde. Hij knikte kalm op zijn woorden. Toch zette hij onbewust een stap achteruit met èèn been toen Savador zijn kin vast pakte. Meer uit reflex dan iets anders. Hij zette zijn voet terug toen hij Savador zachte, ongelovige woorden hoorde. ''Dat is iets wat ik vaker hoor Master'' zei hij rustig. Hij rolde even met zijn ogen toen hij de woorden van Eva hoorde. Waarom vragen stellen over zoiets overduidelijks? ''Ik geef u gelijk Master. Zonder discipline zou het hier een circus zijn met gillende pubers'' zei hij met lichte minachting in zijn stem. Hij keek even om toen er een andere leerling aan kwam lopen.

Savador keek weer glimlachend op Andorias neer. 'En terecht. Je zou je vader kunnen zijn in zijn jongere jaren.' Bij de volgende woorden van Andorias, verbreedde zijn glimlach aanzienlijk. Die jongen wist het klaarhelder te brengen. Het leek er op dat hij zelfs hetzelfde denkbeeld als hem had. Maar zijn glimlach gleed direct van zijn gezicht toen hij de nieuwe leerling voor zijn les al aan zag komen lopen vanuit de verte. Als zijn haren niet spierwit waren geweest, had hij hem nauwelijks herkend als Antony. Wat was die knul veranderd. 'Over disciplineloos gesproken,' zei Savador op een kille toon op Andorias' woorden, maar doelend over Antony's late aankomst. 'Leerlingen vandaag de dag weten niet dat op tijd in de lessen komen ook onderdeel is van sociale ontwikkeling. Ben je van plan later ook op je werk een halfuur te laat te komen dan ze van je verwachten?' Hij staarde Antony nijdig aan, maar richtte zich daarna weer in de verte. Een halfuur was misschien wat overdreven, maar te laat komen was naar Savadors doen veel erger dan een kleine overdrijving. Moesten ze maar op tijd komen.

Antony zag dat Savador hem had opgemerkt en hem meteen al nijdig aankeek. 'Welcome back.' Dacht de jongen met de spierwitte haren inzichzelf. 'Over disciplineloos gesproken,' Ja, nu was hij weer echt terug in de academie. Savador's nijdige opmerkingen, de tumult die elke dag veroorzaakt werd. Het leek zo'n beetje op thuis. 'Leerlingen vandaag de dag weten niet dat op tijd in de lessen komen ook onderdeel is van sociale ontwikkeling. Ben je van plan later ook op je werk een halfuur te laat te komen dan ze van je verwachten?' De kalme blik in zijn ogen bleef gewoon staan terwijl hij de zee van woorden over zich heen liet gaan. 'Mijn excuses Master, maar hier kon ik niets aan veranderen. Mijn shuttle kwam door omstandigheden iets later en daardoor ben ik nu dus te laat.' Zei hij rustig tegen hem. Het bezoek thuis had hem aardig doen veranderen, ook zijn manier van doen was al weer veranderd. Hoewel die rebelse knul er nog altijd in zat. Zijn vader had hem gewaarschuwd als hij zich misdraagde, dat ze hem kwamen halen van de acadamie en dat wou hij niet. Dus hij besloot zijn vaders 'droomzoon' maar te worden.

Savador bleef nors op Antony neerkijken toen hij met een verontschuldiging voor de dag kwam. Het kon ook net zo goed een smoesje zijn. Hij kende het schijnheilige gedrag van de leerlingen onderhand wel. 'Werkelijk,' zei Savador op een toon alsof hij er geen woord van geloofde. Hij maakte een ruw gebaar met zijn hoofd dat hij hem uit zijn zicht wilde hebben. En gauw. Hij stond immers in zijn beeld. Maar hij zag geen nieuwe leerlingen naderen voor zijn les. Dan niet. Maar ze zouden het wel te horen krijgen de volgende les. Nee, dit was één van de laatste vuurmagielessen van dit semester. Eigenlijk dus ook van dit schooljaar. Misschien zag hij de leerlingen wel niet meer tot het volgende schooljaar. Aan de andere kant was dat ook wel weer een voordeel. Hij had de vorige les een hoop huiswerk opgegeven en er stonden ook een aantal werkstukken open die hij begin dit schooljaar had opgegeven. Als hij ze allemaal niet voor het einde van dit schooljaar kreeg, mocht hij enen uitdelen en had hij weer wat af te snauwen. 'Het ziet er naar uit dat de rest er met de pet naar gooit,' zei Savador zonder zijn blik van de verte af te scheuren. 'Wel dan, niet mijn probleem.' Hij draaide zich met een zachte zucht om en trok de doek van de schaal op het brokstuk af. Er lagen een twintigtal beschuiten met muisjes op de plaat. De muisjes hadden geen vaste kleur, maar veranderden steeds van roze naar blauw en weer terug, want hij was vader geworden van zowel een jongen als een meisje. Hij had de leerlingen willen trakteren omdat het één van de laatste lessen was. Dat deed hij eigenlijk nooit. Savador maakte een gebaar dat de rest die er al was een beschuit mochten pakken. Zelf zeeg hij met over elkaar geslagen armen zwijgend neer op een ander stuk steen.

Diva kwam kalm over het veld lopen. Ze hoorde Savadors laatste woorden. ''Excuseer me Master. Ik wist niet dat het al zo laat was'' zei ze zacht tegen hem. Zij had gedacht dat ze nog ruim op tijd was. Ze zag toen ineens een jongen met wit haar. Ze moest twee keer kijken voor ze Antony had herkend. Ze legde even haar hand op zijn schouder om hem zachtjes naar zich om te draaien. ''Antony?'' vroeg ze verbijsterd terwijl ze haar hand weer terugtrok. ''Ik had je haast niet herkend'' zei ze met een kleine glimlach. Wat was die jongen veel veranderd. ''Ik denk dat Celedë wel blij zal zijn je weer te zien. Ze heeft je ongelofelijk gemist'' vervolgde Diva iets zachter op haar eerdere woorden. Ze herinnerde zich ineens iets en zocht even in haar schoudertas. Ze haalde er een vrij dikke map uit en liep toen naar Savador. ''Werkstukken Master. Ik wist niet zeker of u het wou nakijken dus ik heb alles maar in een map gedaan'' lichtte ze hem toe. In de lessen bleef ze beleefd tegen hem. Maar Diva had zichzelf er laatst op betrapt dat ze buiten de lessen nooit meer Master tegen Savador zei.

Imeth kwam ook aanlopen. Het kon hem maar bar weinig schelen als hij te laat was. Savador mocht hem toch niet of hij nu op tijd kwam of niet. Toen hij Diva al zag staan balde hij zijn vuisten even. Mevrouwtje perfect. Het leek wel of ze overàl goed in was. In leren, in sport, in sociale omgang met anderen. Wat haatte Imeth zijn nichtje. Hij zag dat Antony er ook weer was. Te gek. Hij liep naar Diva toe. ''Daivana Aloisia Cherelice Nevenka Lenore'' begroette hij haar. Het kostte hem moeite de haat in zijn stem niet teveel erdoorheen te laten klinken. Het was erg lang geleden dat Imeth Diva bij haar volledige naam had aangesproken. Een jaar of negen, misschien wel tien. Hij wierp even kort met zijn fel paarse ogen een zijlingse blik naar wat ze aan het doen was. Mevrouw perfect was kennelijk werkstukken aan het inleveren. Alles uiteraard weer helemaal verzorgd tot in de puntjes. Ziek werd Imeth ervan.

Savador steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en met zijn borst op zijn armen om te controleren of hij wel voor genoeg variatie aan wapens had gezorgd. Er lagen er genoeg naast zijn voeten op het gras verspreid. Meer dan genoeg voor de paar leerlingen die al aanwezig waren. Hij keek op en tegelijkertijd sprong zijn hart op toen hij Diva in de verte zag. Hij bleef glimlachend toekijken hoe ze naar hem toe kwam gelopen. 'Dat kan gebeuren,' zei hij op haar verontschuldiging, alsof anderen die te laat kwamen er wel allemaal schuldig aan waren. Hij had er moeite mee om geen liefkozende woorden achter zijn zinnen te plakken. Zijn blik bleef nog even op Diva hangen toen ze Antony aansprak. Hij moest zich behoorlijk forceren zich weer op de aankomst van mogelijk andere leerlingen te richten. Savador keek op toen er een dikke map onder zijn neus werd geschoven. Als vanzelf verscheen er weer een kleine glimlach op zijn bleke gelaat toen hij zag dat het Diva was. 'Dank je, Diva. Je bent de eerste. Zoals verwacht,' prees hij haar zacht waarna hij de map aannam. Maar zijn blik betrok meteen toen hij Imeth zag. 'Lenore, je bent te laat!' snauwde Savador bot. Hij vond het een schande dat dit joch Diva's achternaam droeg. Het was helemaal een schande dat het tot slot familie van haar was. Hij trok licht een wenkbrauw op toen Imeth Diva kennelijk bij haar hele naam aansprak. Het was hem een raadsel waarom, maar de toon waarop hij het deed beviel hem niet. Alsof het automatisch ging was Savador al opgestaan en verdedigend achter Diva gaan staan. 'Beschuit pakken en smoel dicht! Als je nutteloze woorden kunt verspillen aan iemand die veel hoger weggelegd is dan jou, kun je ook op de klok kijken.' Zijn gouden ogen staarden hatelijk op Imeth neer.

Diva draaide zich om naar Imeth en keek hem net zo hatelijk aan als zijn stem had geklonken. Ze trok èèn netjes geëpileerde wenkbrauw op. Ze probeerde nu expres hooghartig over te komen. ''Ook een goedendag Imethais Breadan Crescenzo Radovan Lenore'' zei ze. Als hij haar bij haar volle namen ging noemen dan kon zij dat ook. ''Moet jij geen bruggers pesten ofzo?'' vroeg ze sarcastisch. Ze zou niet meer door hem over zich heen laten lopen. Ze keek even over haar schouder naar Savador toen hij ook nog wat te zeggen had tegen Imeth. Het kon haar niks schelen dat hij een jaar ouder. Ze liep langs hem heen alsof hij lucht was en ging bij Antony staan. Ze gunde Imeth verder geen blik meer waardig.

(Je kon het weer niet laten he Luc? Om al die namen te schrijven xD)

Antony keek nors naar Savador maar al snel veranderde zijn blik weer in een wat
kalmere blik. 'Denk wat u wilt, ik lieg hier niet over.' Kort schudde hij zijn hoofd maar besloot dan wel uit te weg te gaan aangezien hij vandaag niet echt veel zin had in Savador's getier. Rustig wandelde hij naar een plek waar hij alleen stond en keek zo rond. Veel was hier niet veranderd, niet sinds laatst. Opeens voelde hij een hand op zijn schouder en meteen richte hij zijn blik daarop. Als hij het goed had was dit Diva. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Antony werd naar haar toe gedraaid, het leek wel of ze hem niet meteen herkende. Ach ja. ''Antony?'' De grijns veranderde in een glimlach toen hij haar al te bekende gezicht weer zag. ''Ik had je haast niet herkend'' 'Mij niet herkennen, komop Diva.' Zei hij lachend tegen haar. ''Ik denk dat Celedë wel blij zal zijn je weer te zien. Ze heeft je ongelofelijk gemist'' Meteen toen ze over Celedë begon verscheen er een glans in zijn ogen. 'Hoe gaat het met haar? Het spijt me dat ik niets laten weten heb, ik moest met mijn ouders spreken over Zelkor en moest mijn broer helpen. Ik vertel het je later wel eens.' Zei hij tegen haar en knikte kalm. Diva liep naar Savador toe met een map, waarschijnlijk werkstukken of wat dan ook. Opeens verscheen Imeth ook hier. Nog altijd had hij een hekel aan die jongen maar veel deed hij hem nu niet. ''Daivana Aloisia Cherelice Nevenka Lenore'' Een korte grijns verscheen maar die verdween al gauw. Diva werd niet zo graag genoemd, dat had hij wel ondervonden toen hij dat een keer had geflikt. Antony wende zijn blik af en keek even naar de andere leerlingen, niemand die hij echt kende dus ja. Na een tijd stond Diva weer bij hem. 'Vertel eens, wat is er hier allemaal gebeurt toen ik weg was?'

Celedë liep met rustige passen richting de oude ruïnes. Ze had Diva gevolgd maar die liep sneller dan zij zin had dus was ze achterop geraakt. Eigenlijk had ze geen zin meer in de lessen. Het liep tegen het einde van het schooljaar. Ze wou inmiddels wel eens vakantie. In tegenstelling tot vele anderen herkende zij Antony wèl meteen toen ze hem zag. Even bleef ze stilstaan maar rende toen op hem af en vloog hem om zijn hals. Na een stevige omhelzing liet ze hem eindelijk los. ''Ik heb je gemist Antony'' zei ze zachtjes tegen hem. Het kon haar even niks schelen wat de anderen nu van haar zouden denken. Antony was voor haar nu even belangrijker. ''Waarom heb je niks gezegd toen je weg ging?'' vroeg ze zacht.

PROFILE MAGICIAN

» Fire Magic Les: Fire Trap
» Fire Magic Les: Dragonkin
» Eerste Les - Fire Magic
» Zesde les - Fire Magic
» Tweede Les - Fire Magic

Vijfde Les - Fire Magic

Vijfde Les - Fire Magic

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen