Hij schoot in de lach terwijl hij in zijn kast keek. Hij had geen flauw idee wat hij mee moest nemen, hij had geen flauw idee hoe je überhaupt moest kamperen, maar hij en Ryan hadden weer een ondoordacht, plots idee gehad; om te gaan kamperen op Gren. Maar het was een idee waar Kai wel naar uit was gaan kijken, ook al was het zo dom. In zijn ogen was het niet dom. Het was ook nog eens winter, dus dat was al helemaal koud 's nachts. Kailee pleurde nog enkele truien bij in zijn rugzak, maar er kon ook wel bijna niets meer bij nu. De rits kon ook nog maar amper dicht. Hij had zelf al twee truien over elkaar aan, één om het warm te hebben, omdat hij niet wist hoe warm het zou zijn op Gren, maar twee, ook om er minder fragiel te lijken. Vooral om reden één wel. De jongen met de blauwe haren besefte dat hij helemaal nog nooit was gaan kamperen en dat hij niet meer op een shuttle naar Gren gestapt was sinds de ideeën voor the Leaf Bonfire. Hij trok zijn rugzak op zijn rug en hield het net waarin de tent zat in zijn handen zodat hij vervolgens onhandig de deur van zijn kamer achter zich kon sluiten. De sleutel stak hij in zijn achterzak en met nog steeds een halve glimlach op zijn gezicht liep hij de trappen van de verdiepingen af, naar onder. Met zijn rug/heup duwde hij de deur open. In zijn hoofd overliep hij alles dat hij bijhad. Wat had hij nodig buiten ondergoed, kledij, tandenborstel en tandpasta? Niet veel, want meer kon je toch niet gebruiken in een Grenaans bos. Hij schraapte zijn keel en verstopte een geeuw achter de rand van zijn trui, omdat hij geen handen vrij had, vermits hij het net van de tent met twee handen vasthield. Niet echt nodig, maar hij had er gewoon zin in. De jongeman kon terug lachen nu hij het verband om zijn armen niet meer nodig had, zeker omdat hij tegenwoordig redelijk veel had om gelukkig over te zijn. Hij kon niet klagen over zijn leven.

Hij kauwde afwachtend en misschien een beetje zenuwachtig op zijn onderlip. Kailee had het niet zo op shuttles, hij vond ze redelijk eng om in te zitten, zeker als het lang duurde. Maar het was niet zo erg dat hij bij zijn angsten gezet kon worden, zijn enige angsten waren mensen verliezen en nadenken over de toekomst, dat vond hij echt beangstigende gedachten. De jongeman stond gewoon te wachten op het landingsplatform, en hij wiebelde een beetje van zijn ene voet op de andere, dan van zijn hielen tot naar zijn tenen. De tent had hij al gewoon op de grond laten vallen, te lui om die de hele tijd vast te houden. Hij had zelfs zijn medicijnen tegen zijn insomnia meegenomen, hij had aan zo goed als alles gedacht, dacht hij, vond hij. Van eten had hij geen idee gehad wat hij mee moest nemen, dus dat had hij gewoon niet bij. Echt veel eten deed hij toch niet. De rugzak begon te wegen en de linten trokken aan zijn schouders en sleutelbeenderen. Hij krabde kort aan het sleutelbeen waar de 'dare' op stond en trok even met zijn neus. De kerel kende zichzelf goed genoeg om te beseffen dat hij zijn neuspiercing kwijt ging spelen op Gren, dus hij had gewoon een bolletje in gedaan in plaats van zo'n ringetje. Daar ging hij zich toch alleen maar aan ergeren. Hij trok een grimas en duwde kort op de pijnlijke punten in zijn nek. Misschien zou hij toch iets meer moeten proberen te slapen in plaats van recht zitten tot hij in slaap viel. Toen hij Ryan dacht te zien, verscheen er een glimlach op zijn gezicht.

OOC: Ryan~ c:

Natuurlijk had hij er weer amper aan gedacht dat het op Gren misschien kouder ging zijn dan hier, maar dan droeg hij maar al zijn kleren in één keer. Afvriezen zou hij nog wel net niet. Dingen missen zou hij vast wel, hem kennende speelde hij zelfs zijn kamersleutel kwijt op een andere planeet (het zou weer zo typisch zijn, er was niet veel dat hij niet mis deed). De jongeman was al naar het launching platform gewandeld, op zijn gemak maar toch gehaast. Niet zo kalm als hij normaal zou lopen.  Shuttles en het heel landingsplatform gaf hem de kriebels. Niet dat hij het zo eng vond, maar hij stond liever gewoon op vaste grond zonder dat hij een shuttle moest nemen als vervoersmiddel. Maar ja, ander raakte hij nergens en zou de hele kampeertrip niet doorgaan. Opnieuw moest hij kort glimlachen bij de gedachte. Vrijwillig slecht slapen doordat een tent zo slecht lag. Hij had het ook nog niet vaak gedaan, kamperen, enkel een tweetal keer met zijn vader toen die nog tijd had. Toen hij nog kon. De jongeman klemde zijn kaken op elkaar en keek rond toen hij de tent neerlegde op de grond en op zijn onderlip begon te kauwen. Toen hij de ijzerachtige smaak van bloed in zijn mond proefde, hield hij meteen op. Hij had geen zin om zijn lip weer helemaal open te bijten. Kailee was begonnen met heen en weer wiebelen op zijn voeten. Hij had een hekel aan ergens alleen staan wachten, hij vond het zo moeilijk. Hoe moest hij staan? Rechtop, met hangende schouders? En waar moesten zijn handen heen? Als hij het net van de tent nu gewoon vastgehouden had, had hij een doel gehad met zijn handen. De rugzak op zijn rug woog, hij dacht niet dat hij al ooit zo veel rommel in dat ding gestoken had. Maar daar dienden rugzakken voor. De kerel stak zijn handen in zijn broekzakken en overliep nogmaals of hij alles bij had. Nu hij geen huisdier had, moest hij daar ook geen aandacht meer aan schenken - gelukkig. Waar Ryan zijn draak zou laten, wist hij niet, en als hij zou zeggen at het hem niet interesseerden loog hij eigenlijk ook niets. Hij had niets tegen de draak, maar ook niet voor de draak. Het dier stoorde niet, dat was het zo wat.
Hij zag Ryan het terrein op lopen, en hij glimlachte in de richting van zijn vriend. Kailee had nog steeds moeite met het feit dat hij hem nu gewoon zijn vriend kon noemen, het leek zo onwerkelijk. Hij schoot zacht in de lach toen Ryan hem om de hals om hem innig te knuffelen. Kai's lach veranderde in een glimlach toen hij de stem van zijn vriend "Kailee!" hoorde zeggen. Hij was blij dat hij Kailee genoemd werd. Ook al had hij er zo op gehamerd om Kai genoemd te worden, een raar gevoel dat bijna als heimwee beschreven kon worden had zich baas gemaakt van hem en hij miste het feit dat er nog mensen waren die hem met zijn hele voornaam aanspraken. Hij snapte dat sommige mensen enkel met hun bijnaam aangesproken werden, maar buiten dat Kailee een béétje vrouwelijk klonk (zéker als je het verkeerd uitsprak), was het wel een 'oke'-naam. De twee jongens lieten elkaar weer los. Hij kon de vrolijkheid op Ry's gezicht zien, waardoor hij bleef glimlachen. Het was leuk om hem zo vrolijk te zien. “Hoe gaat het met je, schat?” Net zoals de jongen met het tweekleurige haar deed, zette Kai zijn rugzak in de laadruimte, samen met de tent die hij beter niet moest vergeten (al zou dat weer zo'n typische Kai-actie zijn). "Ah, best goed", antwoordde hij, en het was niet gelogen. Hij moest ook niet liegen 'best' was niet eenduidig, je kon 'best' zo goed en zo slecht zien als je zelf wou. Niet dat hij op die manier nadacht over zijn antwoord, hij had gewoon weer impulsief antwoord gegeven. Maar het ging echt wel best goed, hij had zich de laatste weken beter gevoeld, op sommige dagen na, maar ongeveer de laatste drie weken had hij zich beter gevoeld, sinds hij en Ry een relatie kregen. "Hopelijk net zo best - of beter - met jou?" Zijn blauwe ogen zochten even de blik van de grotere jongen. Een teruggekaatste vraag viel wel te verwachten, dus hij zag geen probleem met Ryan vragen of het ook goed ging met hem. Hij wierp nog even een blik naar de laadruimte, maar wist dat hij al zijn spullen er in gezet had.
Nog even wierp hij twijfelachtig een blik op de shuttle voor hij naar binnen liep. Hij had al even geen shuttle meer genomen, de laatste keer was naar Erd geweest, dacht hij, was dat waar het Alyssa-Andrew-drama zich afgespeeld had? Hij herinnerde het zich al niet meer, en hij kon verplichte shuttle-trips niet meetellen, vond hij. Na even haast paniekerig rondgekeken had, ging hij zitten. De laatste tijd vond hij kiezen wel lastig. Kiezen wat hij ging doen, kiezen waar hij ging zitten, kiezen wat hij zou zeggen, etc. Meteen trok hij zijn voeten tot op zijn zitje. Hij hield zijn armen om zijn knieën heen en had een kleine glimlach op zijn gezicht en veegde zijn haar uit zijn gezicht. "Je bent de eerste persoon waarmee ik ga kamperen", lachte hij terwijl hij zijn kin op zijn knieën liet leunen, voor zover hem dat lukte. Ja, persoon. Zijn vader was niet echt een persoon geweest. Hij was een held, geen persoon. Een bezige held. Een bezig voorwerp, voor anderen. Jammer genoeg zag niet iedereen de man als een held. Al gauw gaf hij dat op en haalde hij zijn armen om zijn knieën uit zodat hij in kleermakerszit op het shuttlezitje kon zitten. Hij had er wel zin in, als die shuttle nu maar snel op Gren was zodat hij er al weer terug uit kon. Hij dacht niet dat het erg opviel dat hij een lichte afkeer had van de shuttle. Meestal was afkeer niet echt opmerkbaar.