Twee ijsblauwe ogen, koud als de eerste vorst op een wintermorgen, gleden van regel tot regel van het boek dat vastgehouden werd door een hand met slanke vingers. De vingers van iemand die wist hoe hij de toetsen en snaren van een klassiek instrument moest beroeren. De middelvinger van de rechterhand bevatte een zilveren ring. Hij was plat aan de bovenkant en toonde de afbeelding van een pauw met een uitgewaaierde staart. Het boek dat hij aan het lezen was bevatte in een krullerig handschrift de Erdse woorden: La douleur exquise. Een ironsche titel als hij zich bedacht waar het rijtuig hem heen bracht. Mordecai trok zijn blik van het boek af en richtte zich op het Grenaanse landschap dat aan hen voorbij schoot. Het geluid van iemand die zijn keel schraapte liet de achttienjarige jongen zijn blik vast zetten op het gezelschap in het rijtuig. Een man met keurig geknipt haar met een bijpassende baard, beide zwart van kleur met lichte vegen grijs keek hem aan met zijn strenge donkere ogen. 'Ik zou het op prijs stellen als je dat boek weg zou doen. We zijn er bijna,' zei de man kalm in de Kovomakaanse voertaal, maar zijn toon liet doorschemeren dat het geen verzoek was. De vrouw die tegenover de man in het rijtuig zat draaide haar hoofd opzij naar Mordecai. Ze hadden dezelfde ogen en blonde haren. Onmiskenbaar was deze vrouw zijn moeder. Hij leek veel op haar. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. 'Ik zal hem wel bij me houden,' glimlachte ze waardoor Mordecai, hetzij nog steeds met tegenzin, toch het boek sloot en overhandigde aan zijn moeder. Hij nam de zwarte leesbril van zijn hoofd en borg hem op in de daarvoor bestemde leren houder.

Het was niet veel later geweest dat het rijtuig tot stilstand kwam. Toen de deur open ging gleed Mordecai's blik langs de omgeving. Ze waren gestopt bij een rustiek uitziende boerderij. Het lag afgelegen van de drukte van de stad en hij kon de charme zeker zien die de bewoners ook gevoeld moesten hebben. Toch zou hij er zelf nooit kunnen wonen. Hoogstens een paar weken als vakantiehuis om aan de drukte van thuis te ontsnappen, maar meer ook niet. Hij trok zijn kleding recht. Zijn nette zwarte broek met krijtstreep, hagelwitte overhemd met daarover een donker gilet en een net jasje. Het geheel werd afgemaakt met een stropdas in een ingewikkeld uitziende winsorknop gestrikt. Het enige wat een beetje rebels aandeed waren de lange blonde lokken die loshingen. Maar het zorgde ervoor dat hij niet overkwam als een butler, maar iemand die zelf de dienst uit maakte. Mordecai volgde zwijgzaam zijn ouders naar de voordeur. Ze leken veel te uitgedost om echt in het schilderachtige landschap op hun plek te zijn. Maar ach, wat deed je eraan?

La douleur exquise: de pijn die je voelt als je wanhopig affectie wilt van iemand die niet geïnteresseerd is in jou of die buiten je bereik ligt

'Kon je je haar nou niet even fatsoeneren. Je krijgt maar één kans voor een goede eerste indruk,' klonk zijn vaders chagerijnige stem toen ze voor de deur stonden. Mordecai keek niet eens naar hem. Zijn ogen volgden een bij die langzaam voort tufte van bloem naar bloem. Zijn ogen keken pas weer naar de deur toen deze vanaf de andere kant open werd getrokken. Een man deed open, ongetwijfeld de vader van het gezin. Ze werden uitgenodigd om binnen te komen. Mordecai stapte achter zijn ouders aan over de drempel. Het interieur van het huis sloot aan op de sfeer die de buitenkant van de boerderij opwierp. Zijn vrienden zouden waarschijnlijk zacht gelachen hebben bij het zien van de meubels en het dan met geveinsde interesse en beleefdheid "provinciaals" genoemd. De inrichting van het huis echter, was niet waar zijn interesse naartoe getrokken werd. Zijn blik gleed over zijn gastheer en zijn gezin. Naast de man zelf waren er drie vrouwen aanwezig. Een wat oudere vrouw die duidelijk zijn echtgenote was, daar was amper twijfel over mogelijk. De twee andere, jongere vrouwen zouden vrij waarschijnlijk dan hun dochters zijn. Een van hen voor hem uitgekozen om de rest van zijn leven mee door te moeten brengen. De man stelde zijn vrouw en een van zijn dochters voor. Het jongste meisje, de persoon die hij het meest van zijn eigen leeftijd schatte, stelde zichzelf daarna voor onder de naam Aleana Ithiliën. Ze klonk zacht en bovenal gemaakt. Haar kleding, haar haren, haar toon. Het was duidelijk dat er veel werk in gestoken was, maar het was zo overduidelijk dat ze iets te hard hun best probeerden te doen. Nadat het meisje, Aleana, zich had voorgesteld nam Mordecai's vader het woord. Hij glimlachte het bruin harige meisje vriendelijk toe. 'Dank u allen voor dit hartelijke welkom. Ik ben Sylvain Celestin en dit is mijn vrouw Mágalia. En uiteraard onze zoon,' sprak hij met een stem die Mordecai hem meestal alleen hoorde gebruiken als hij klanten aan het paaien was. Nog geen seconde later voelde hij de hand van zijn vader op zijn schouder. Een dwingend kneepje liet hem in beweging komen. Hij pakte de hand van Aleana zacht bij haar vingers en boog zich voorover. Hij bracht zijn mond naar haar hand, maar raakte, geheel volgens de voorgescchreven etiquette haar huid net niet aan met zijn lippen. Daarna ging hij weer rechtop staan. 'Bedankt voor uw gastvrijheid mejuffrouw Ithiliën. Mordecai Celestin, het genoegen is wederzijds,' zei hij nadat hij haar weer had losgelaten. De gehele handeling had niet meer dan enkele seconden in beslag genomen. Hij kon de tegenzin in haar ogen aflezen. Zij had er blijkbaar net zo weinig zin in als hij.