Het was een frisse lentenamiddag en vandaag was het zover. De leaf bonfire ging binnen een aantal dagen van start en er was afgesproken om naar de lanceringsplatformen te komen om samen naar Gren te vertrekken. Ryan had wel enige idee waar het was sinds hij het vroeger jaarlijks met zijn moeder ging doen en eigenlijk was het een super leuk evenement, misschien iets om met SSA te gaan doen? Alleszins ging de hoofdmeester akkoord en met supervision van leerkrachten kon het van start gaan. Geweldig want zoiets kon je gewoon niet missen. Meerdere mensen deden aan deze traditie om te kamperen en te slapen onder de heldere sterren met het geluid van een knisperend kampvuur en de geur van geroosterde marshmallows. Met zijn bril op zijn neus wandelde hij met een sporttas naar de platformen op een rustig tempo. Er was nog genoeg tijd voor iedereen om er op tijd te raken. Toch nog zeker een uur.

De wind gaf het hele lentegevoel het perfecte briesje om compleet te kunnen genieten van dit geweldige weer. Zelfs Ryan kon glimlachen omdat dit weer geweldig was. Met zijn lichtbruine haren die meebewogen met de wind irriteerde hem zelfs niet. Eenmaal aangekomen bij de shuttle naar gren, zette hij zich neer op zijn sporttas om naar de wolken te kijken met een lichte glimlach op zijn gezicht sinds de lucht echt licht van kleur was en de wolken perfect wit. Dus er zou sowieso geen regen komen vandaag, gewoonweg prachtig. Zijn amberkleurige ogen waren afwezig naar de lucht. Iedereen zou hier zo verzamelen, dus hij probeerde zijn aandacht erbij te houden terwijl zijn ogen richting de plek gingen waar iedereen vandaan zou komen. Ryan voelde het nu al in zijn kleine teen, dit ging een geweldige paar dagen worden.

Nadat Dice zijn vosje had beloofd dat hij morgen op tijd terug zou zijn, had hij zich omgedraaid en zijn kamer verlaten. Hij had expres zijn kamer op een kiertje gelaten zodat Blaze naar buiten kon gaan als hij een plasje wilde doen of gewoon even rond wilde rennen. Het vosje begon al ouder te worden en Dice vond dat het wel zelfstandig mocht zijn. Bovendien vond hij het ook maar niets om het arme diertje de hele tijd opgesloten te laten. Hij wist dat vossen buitendieren waren en hij was niet de jongste meer. Hij was nu al een paar maanden oud en Dice vond het tijd worden dat hij voor zichzelf leerde te zorgen. Zijn vosje was maar al te blij met zijn beslissing en Dice kon hem opgewonden horen keffen toen hij langs rende. Dice moest lachen. Natuurlijk wilde Blaze hem nog mee uitzwaaien. Hij sloeg zijn overvolle rugzak stevig om zijn schouders en begon zijn weg naar het lanceringsplatform te zoeken. Hij was benieuwd wie allemaal mee zou gaan en of hij het goed met ze zou kunnen vinden. Hij grinnikte. Gezien zijn eerdere ervaringen zou dat vast niet het geval zijn. Dice had zijn gebruikelijke outfit weer aan, wat wilde zeggen dat hij zijn jas en zijn rode sjaal ook mee had genomen. Ze mochten hem uitlachen zoveel ze wilden, maar als het koud werd op Gren, had hij het tenminste lekker warm. Hij vond het lanceringsplatform algauw en zag dat hij ruim op tijd was. Er waren nog maar drie mensen aanwezig… waarvan één Kailee was. Dice wist niet zo goed of hij de jongen moest negeren of dat hij tegen hem moest praten, want veel anderen kende hij hier niet. Hij besloot voor de gulden middenweg te gaan en ging op een afstandje van de jongen staan, zijn armen over elkaar heen geslagen. Zo kon de jongen tegen hem praten als hij dat wilde, maar hoefde hij niet per se te beginnen. Ideaal, toch? Hij gaf aan de twee andere aanwezigen een kort begroetend knikje omdat hij nu eenmaal niet wist wat hij anders moest doen.

Tussen het moment dat haar wekker af ging en het moment dat ze aangekleed was zat niet meer dan twee minuten. Voor de eerste beste spiegel die ze zag hield ze echter even halt. Blijkbaar hadden haar haren alles behalve in in snelheid. Het de korte roodroze bos stond alle kanten op. Borstel. Na vrijwel haar hele kamer over hoop te hebben gehaald had ze eindelijk het ding in haar handen. Met een paar korte, maar harde, bewegingen door haar haren zat alles weer zoals het hoorde te zitten. Het checken van haar tas en alle andere dingen verliepen verder wel in een redelijk tempo. Het laatste waar ze aan toe kwam was het voeren van Cyro, haar huisdier. Ze was de dag van te voren naar Oak's Field gegaan voor twee grote bakken en veel vlees. De ene bak vulde ze met water en de ander met het vlees. De hoeveelheid was genoeg voor de Hellhound om de dagen dat ze weg was zonder problemen te overleven.

Zodra ze op het lanceringsplatform aan kwam zag ze dat ze niet de enige was. Twee van de drie jongens herkende ze, ook stond er een onbekend meisje. Dice stond apart van de andere drie, zijn armen over elkaar geslagen. Kailee stond bij een bruin harige jongen en een meisje met een donkere haar kleur. Leuk. Het liefst zou ze alleen gaan staan maar dit reisje was voor haar om te proberen wat socialer te doen dus zou dat geen goed begin zijn. Ze zou maar gewoon bij het groepje gaan staan en niet al te veel zeggen. "Je bent echt altijd chagrijnig, is het niet Dice?" Zei ze kalmpjes terwijl ze langs de jongen liep, doelend op zijn houding. Zelf was ze ook niet open naar andere, al deed ze tenminste een beetje haar best om dat een beetje te doen. Zodra ze bij de andere drie stond liet ze haar tas op de grond vallen. De naam van het meisje had ze kunnen opvangen toen die zich voorstelde. Jackie heette het kleine meisje. Misschien toch handig om haar naam aan het meisje en de jongen te vertellen die ze nog niet kende. "Ik ben Shay," zei ze daarom lichtelijk kort af maar toch beleefd. De bedoeling was om gesprekken aan te gaan om socialer te zijn al had ze daar alles behalve zin in.

Tag: Everyoneeee, iemand moet maar een gesprek met haar aan gaan hoor, maakt niet uit wie~

<sub>Zweet bedekte haar lichaam toen ze wakker werd en met een schok omhoog schoot vanuit haar liggende positie. Haar ademhaling was een stuk sneller geworden dan normaal en ze wist zichzelf pas te kalmeren toen ze doorhad dat het maar een domme droom was geweest, een nachtmerrie om precies te zijn. Zoals ze er altijd waren, eentje die ze al zo vaak had gehad maar er niet vanaf kon komen. Het was een verschrikkelijke nachtmerrie en ze leefde hem iedere keer weer mee alsof het echt was, niet doorhebbend dat het dit keer wel een droom is. Dat het niet echt meer is, al jaren geleden gebeurd is. Nu ze toch wakker was geschrokken, kon ze maar beter opstaan. Anders zou ze vast door haar wekker heen slapen en de shuttle missen, want vandaag zou ze naar Gren gaan. Voor het eerst in haar leven, waarschijnlijk. Met het kleine beetje gezond verstand had ze zich voor het evenement ingeschreven, het zou haar vast goed doen om er even uit te gaan. Weg van deze school en alle problemen die hij met zich mee had gebracht, zoals de stress omtrent haar magie die haar op het moment in de steek had gelaten. Het ijskoude water dat ze in haar gezicht gooide maakte haar enigszins wakker. Ze begon aan het klaarmaken, gelukkig was haar tas allang gepakt.
Nadat ze alles had gedaan, liep ze met grote stappen haar kamer uit. Voor eens een glimlach op haar gezicht, ze had hier nog best zin in en zich voorgenomen er een gezellige tijd van te maken. Voor zover het ging natuurlijk, want ze kon nog steeds voelen hoe ze onder spanning stond. Uiteindelijk bij het lanceringsplatform aangekomen bleef ze bij de groep staan, haar helderblauwe ogen gleden even over de mensen heen. Ze kende ze niet, niet echt in ieder geval. Van klassen, hoogstwaarschijnlijk, herkende ze een paar gezichten maar hun namen kwamen niet in haar op. God, misschien was ze toch wel een beetje vriendloos. Een roodharige meid deelde, zo te zien, flessen alcohol uit - maar de brunette had er geen zin in om er een aan te nemen. Ze wilde niet nog meer problemen, immers, en drank had ze toch niet nodig om gezellig te zijn? Ze sloeg haar armen over elkaar en glimlachte lichtjes. Try to be nice, Ziva.

Tag: Niemand.</sub>

Een klap op zijn wekker terwijl hij versuft wakker werd uit een lichte slaap. Zijn bed lag nog zo lekker warm en hij wilde er niet uit. Toch was het vandaag wel de moeite omdat er op Gren een groot feest gevierd zou worden. Een feest waar velen naar uitkeken en met veel plezier naartoe gingen. Toen hij dacht aan het eten, de muziek, hoe vrolijk iedereen zou zijn en de heerlijke sfeer met het warme weer.. dat kreeg hem nu best zijn bed uit. Met een hand over zijn gezicht probeerde Drake wakker te worden. Met luie ogen keek de jongen het raam uit. Hij haalde zijn neus op en liep richting de badkamer waar hij zichzelf opfriste en even later in zwarte boxer weer uit kwam. De jongen liep naar zijn kast en keek er in, het was natuurlijk een grote rotzooi. Ergens van zijn plank trok hij een witte blouse en zwarte broek vandaan, met de rode stof wat nog meer om zijn lichaam zou komen. Het was een outfit die hij vaak op Razen had gedragen met feesten en vond het nu ook wel toepasselijk. Met het hoopje kleren in zijn hand keek hij om, daar lag Zean nog in zijn nest te meuren. Drake draaide zijn ogen, als hij niet zo zou opstaan, zou hij de shuttle naar Gren missen. Drake besloot er wat aan te doen. Met een speelse grijns pakte de jongen een schoen onder zijn bed vandaan en deed net alsof hij het perfect probeerde te mikken. Uiteindelijk gooide hij het ding met een slappe zwaai naar Zean toe. ''Ey, opstaan luiwammes. Straks mis je nog het feest, en je weet het, een echte Burned mist nooit een feestje.'' lachte Drake terwijl hij de kleren aan deed. Hij deed wat gel in zijn haar terwijl hij met zijn broer kletste ie moeilijk wakker kon worden zoals altijd. Uiteindelijk liepen de broers samen de trappen af, kregen de gebruikelijke ontwijkende reacties die ze niets konden schelen en kwamen aan bij de shuttle van Gren. Zijn zwarte rugtas hing losjes over zijn schouder, Drake had wat drankflessen, wiet, sigaretten, condooms, schone kleren en badkamerspullen mee. Niet echt heel veel, alleen wat hij nodig had. Drake zag er al wat mensen staan en er kwam een grijns op zijn gezicht toen hij het bekende rode haar zag. Drake liep op haar af en liet zijn hoofd achter haar oor hangen met zijn handen lief op haar schouders. ''Flink wat ingeslagen zie ik?'' grinnikte Drake. Hij kwam achter haar vandaan en keek de rest van het groepje aan. Hij zag Dice en Ryan staan, Kailee en twee meisjes die hij niet kende. Met zijn handen in de typische houding van half omhoog groette de jongen ze. ''Well hello happy turtleducks, we are gone have such a nice weekend.'' grinnikte Drake. Toch waren de blikken tussen Ryan en Dice niet te missen, alleen hij wilde dit keer, voor de verandering niet de happy mood verzieken met zijn eigen drama. Drake liep door naar Kailee en ging tussen hem en Hayden staan. ''Goed, gaat die overmaatse mega bij straks nog vertrekken of gaan we hier staan wortelschieten?''

looks:

Tag: Iedereen

Zijn bed was altijd zijn beste vriend geweest. En zou het altijd blijven. Zean was wakker geworden van Drake's wekker maar negeerde het ellendige gepiep. Het lukte hem vast nog wel om even te blijven liggen. Misschien ging hij ook wel helemaal niet. Maar natuurlijk moest Drake hem opmerken en Zean voelde een scheut van pijn toen iets zijn hoofd raakte.  ''Ey, opstaan luiwammes. Straks mis je nog het feest, en je weet het, een echte Burned mist nooit een feestje.'' Klonk het vanuit Drake's kant. Zean stak zijn middelvinger naar hem op. 'Fuck off.' Zei hij half wakker, maar wel met een speelse ondertoon. Uiteindelijk wist de blonde jongen zijn bed uit te komen, bijna staand op wat lege bierflesjes die hij gisternacht nog had zitten drinken omdat.. waarom niet? Zean deed een wat lichtere broek aan, een wit shirt en een groene jas. Vervolgens pakte hij ergens onder een grote stapel kleding een tas die hij inlaadde met sigaretten en de drank die hij nog niet had opgedronken. En twee doosjes aspirines. Er zouden genoeg mensen met een kater rondlopen. De rest van de zooi liet hij aan Drake over.
De twee gingen op weg en niet al te blij liep Zean richting het platform. Misschien was het niet zo'n goed idee geweest om de avond ervoor zich vol te pompen met drank. De hoofdpijn was aanwezig, zelfs met de aspirine die hij had geslikt. Eenmaal aangekomen op het platform waren de twee meteen naar de grote groep gelopen. Zean probeerde de hoofdpijn zo goed als het kon te negeren en zette een grijns op. 'Sup.' Zei hij en hij knikte nog even een 'hallo' naar Ryan. Zijn ogen vielen ook even op Hayden en de hoeveelheid tassen die ze mee had. 'Iemand heeft zin om te zuipen zo te zien.' Zei de blonde jongen.

Tag: Everybody

Look:

_{Rustig kwam ze wat dichterbij, zich nu wat meer op haar gemak voelend. Haar blik gleed even over de mensen heen, een paar herkende ze vaagjes van in de lessen, sommigen die nogal luidruchtig en aanwezig waren tijdens de lessen en sommigen herkende ze van andere dingen. Zoals Kailee, de jongen naar wie ze een steen had getrapt toen ze in uiterste furie was geraakt toen het haar voor de zoveelste keer niet was gelukt om haar vuurmagie terug te krijgen. Ze had het hem niet verteld, had er een smoes voor verzonnen die ergens ook weer de waarheid had kunnen zijn. Dat ze haar ouders mistte. Natuurlijk mistte ze haar ouders, maar niet die van de persoon die deze mensen kenden. Niet die van Ziva Thorne, nee, de ouders van Amanda Clarke - haar vader vooral, de man die haar tot op de dag van vandaag nog bijeen wist te houden, desondanks dat hij alweer een tijdje dood was. Haar blik gleed van de blauwharige jongen naar de jongen met de zwarte haren en de vurige ogen. Drake Burned. Ze zou hem nooit vergeten, nee, hij was de eerste jongen waarmee ze ooit had gezoend en ze voelde niks voor hem. Helemaal niks. Hij had haar uitgedaagd in de kassen en zei had die uitdaging aangenomen, maar god, als ze had geweten dat hij haar daardoor had gezoend dan had ze het niet eens geprobeerd en hem gewoon laten gaan met zijn zakje wiet. Een pleziertje voor hem, zoals hij dat had genoemd. Ze keek vervolgens op toen een docent erbij kwam staan, ze had blonde haren en van die helderblauwe ogen . Haar blik gleed naar de armen die ze over elkaar had geslagen, alsof ze iets van twijfel in haar houding had bespeurd. Uiteindelijk gleden haar kijkers weer naar de kinderen die de drank bij elkaar hadden gesmokkeld. Nee, ze had eigenlijk nog nooit gedronken en ze was niet van plan om dat vandaag ook te gaan doen, ze had toch geen alcohol nodig om het gezellig te hebben?}

Oliver was misschien nog maar net een dagje op de school te vinden, toen hij de vanochtend de vraag kreeg om zijn eerste weken mee te doen met een bijzondere activiteit. "Om gelijk wat leerlingen te leren kennen" was de reden van degene die het voorstelde. Natuurlijk had Oliver geen zin om hier heen te gaan om magicans te leren kennen die hem immers toch niet zouden begrijpen, maar het feit dat hij naat Gren ging, de planeet waar misschien wel de helft van zijn derde interesse, dieren te vinden waren was blijkbaar voor hem te reden om het te gaan 'proberen'. Al was proberen misschien niet de juiste instelling, aangezien hij toch niet terug kon wanneer het 'probeerde' te mislukken, maar hoe dan ook, hij zette zich er toch voor in.

Nu was het zo dat dit gesprek minstens een dag of twee geleden was, en Oliver nu ook al wat meer had ontdekt van de school. Toen hij vanochtend opstond was hij er zeker van dat hij het toch zeker zal moeten proberen, omdat hij enorm graag Gren wou zien. Na een redelijke hoeveelheid antidepressiva bij de ziekenzaal te hebben gehaald voor de toch wel wat langdurige activiteit, liep hij richting het lanceerplatform. Zijn hoofd ging letterlijk op tilt, hij wist gewoon niet hoe het zou zijn. Hij kon er op het moment dus ook nog niks van verwachten hoe het zou zijn.

Eenmaal aangelopen kwam hij meerdere mensen mensen tegen. Een grote groep mensen die tot Olivers bedachte mening bijna allemaal groepjes hadden gemaakt van volledige vriendengroepen en Oliver keek met een diepe frons in zijn wenkbrouwen richting een stel jongeren die zojuist onderzocht werden tot drank. Even zette hij zijn enorme trekkingsrugzak nam bijna heel zijn lijf in beslag en zat heel goed vast. Oliver kon zeker wel tegen wat zwaardere tassen op zijn rug, omdat hij vaak heeft gecampeerd op het ijs van het ijsseizoen in Cassia. Hij had zich heel luchtig  en dun gekleed maar toch bedekte alles zijn lichaam. Hij was namelijk zeker van mening dat de parasieten of andere bloedslurpende insecten zijn bloed heel lekker zouden vinden. Hij liep richting het grootste groepje staan, waar na even denken toch niet alleen vrienden konden staan, simpel weg omdat het groepje veelte groot was.

Er werd in het groepje veel gepraat, maar er was een ding wat hij goed kon verstaan en dat kwam van een vuurmagican. "Hellowtjes" begon ze namelijk. Oliver keek hun even glimlachend aan en reageerde dan maar, maar dan richting iedereen. "Goedemiddag, Oliver stelt zich aanwezig.." zei hij dan ook eventjes.

Al snel ging het al mis, en nog op een vreselijk voorspelbare manier ook. Mensen hadden geen flauw idee hoe ze dingen stiekem moesten verplaatsen. De hoeveelheid mensen was groter aan het worden, net als de hoeveelheid drank. De drank was bij de blonde docente opgevallen en die kwam hun dan ook op kwam controleren. Dit zou het echt niet gaan worden. Shay had het niet zo op drukte, noch op duidelijk opvallen. Daarom draaide ze zich dan ook na enkele secondes om en liep zonder aarzeling een stukje van het groepje vandaan. Een klein onopvallend flesje Sake zat tussen haar kleren. Niemand zou het kunnen zien, welke manier dan ook. Er waren zoek honden die de kleine hoeveelheid waarschijnlijk nog niet eens zouden kunnen vinden. Ook maakte het geen geluid doordat het tussen kleren was geplaatst. Bovendien had ze ook verwacht dat er jongere kinderen zouden zijn, waarvoor drank een absolute no-go was. Zelf was ze er deels mee opgegroeid en wist er dus wel fatsoenlijk mee om te gaan. Ze had daarom ook maar een hoeveelheid mee genomen dat amper drie slokken waard was. Rustig haalde ze haar hand door haar haren terwijl ze haar tas rustig weg zette. Soepel ging ze op het ding zitten, tot zo ver haar plan om sociaal te zijn.

Tag: Ze is loner nu

De Leaf Bonfire. Aloiysius had het een leuk initiatief gevonden en had zich dan ook met plezier opgegeven om mee te gaan. Niet zozeer als begeleider, al zou je daar waarschijnlijk niet onderuit kunnen komen als je als stagiaire, of zelfs leerkracht, mee zou gaan. Maar hij had het idee gehad om samen met Kath een cursus singing/songwriting te geven. Wat was een kampvuur immers zonder kampvuur liedjes? Gelukkig had ze het zelf ook een leuk idee gevonden. Want Aloiysius mocht dan wel goed met woorden zijn, van muziek had hij weinig verstand.
Dus daar liep hij nu. Zijn rugzak met alle spullen die hij onderweg nodig dacht te hebben hing op zijn rug. Zijn nette kleding had hij maar op zijn kamer gelaten. Dat was onpraktisch in de bossen van Gren. Hij droeg nu dan ook een spijkerbroek met een zwart shirt en een korte jas erover heen. Op het platform aan gekomen zag hij dat er al een flinke groep stond te wachten om te kunnen vertrekken. Hij zag ook Miss Alylore, de lerares kunst, staan. Maar Kath kon hij nog niet ontdekken. Aloiysius haalde in zichzelf zijn schouders op. Waarschijnlijk zou ze straks wel komen. Hij gebruikte in elk geval deze tijd om nog een sigaret op te kunnen steken voordat hij in de shuttle geen kans meer had om te roken. Een vreselijke gewoonte vond hij zelf. Maar hij kwam er maar niet vanaf. En eerlijk gezegd had hij de hoop voor zichzelf op gegeven. Dus dan kon hij er maar beter van genieten nietwaar?

Hij had er zin in. Meer dan iemand zich zou kunnen voorstellen. Toen het bericht door de school was gegonsd dat er een trip naar Gren was gepland had Hunter door het dak kunnen vliegen. Dit was perfect. Nu kon hij een school trip combineren met een bezoek aan zijn familie. Natuurlijk schreven ze veel met elkaar, maar dat was anders dan elkaar ook echt te zien en van persoon tot persoon te praten. Hij had hun zoveel meer te vertellen wat hij in de brieven niet kwijt kon en hij miste iedereen uit Assam gewoon. Het was een eer om als een van de weinige Hutan op de school te mogen studeren. Maar hij voelde zich vaak eenzaam. Iets wat je niet zou zeggen van Hunter. Aangezien hij altijd vrolijk was en met zijn positieve instelling snel vrienden maakte. Maar deze mensen begrepen zijn cultuur niet. Zijn tradities. En dat was logisch. Hij werd er ook niet boos om want iedereen kwam uit een eigen cultuur. Maar de meeste leerlingen hier wisten wat het was om met compleet andere mensen samen te leven of kon het niet genoeg schelen. Het was zijn struikelblok. Hij deed zijn best ze te begrijpen. Maar hij snapte soms net zo weinig van hen als zij van hem deden.
Dat mocht de pret niet drukken. Hij was al druk bezig met het inpakken van zijn tas. Kleding, Grenaanse snoepjes. Hij had zelfs cadeautjes voor zijn familie gevonden in Oak's Field. Jade oorbellen voor zijn moeder en zusje en een zilveren hanger met jade belegd voor zijn broer en vader. Jade en zilver gaf men als hij terug kwam van reis. Het was een teken van gezondheid, vertrouwen en liefde. Om jade te mogen ontvangen toonde de gever veel respect voor de ontvanger en wenste hen gezondheid toe en het vertrouwen dat de reiziger altijd weer terug zou keren. Voorzichtig pakte Hunter de sieraden in. Maar verstopt onder de bergen kleding, eten en cadeautjes lag ook een fles absint. Volgens de internationale regels van Kovomaka was hij te jong om te drinken. Maar thuis had hij vaak genoeg alcohol geproefd. Genoeg om zich er in elk geval niks van aan te trekken.
Hunter hees zijn tas op zijn rug en ging in versnelde pas naar het platform. Er stonden al flink wat mensen en het eerste bekende gezicht dat Hunter zag groette hij met een brede grijns. 'Hai Kailee,' riep hij naar de blauwharige jongen. Maar al snel kreeg hij Drake in het oog. Hij rende op de jongen af om een verrassingsaanval van achter te veroorzaken. Hij greep Drake bij zijn schouders en bracht met zijn hand door de war. 'Drakey-boy,' riep hij enthousiast waarna hij de jongen weer los liet.

Tag: Kailee en Drake