Sinds hij van Oriël vandaan was gekomen was Zean een lichte slaper geweest. Misschien kwam het omdat zijn hersenen dachten dat als hij te diep in slaap viel hij weer nachtmerries zou krijgen, of het was gewoon door wat Oriël met hem had gedaan. In ieder geval, hij had er geen moeite mee. Met een zucht draaide de jongen zich om, blonde pieken kwamen net boven zijn dekbed uit. Tegenover hem lag Drake met een of ander meisje die hij van straat had geplukt en ook al had Zean er niet al te veel problemen mee, maar een snurkend meisje was niet al te handig. Terwijl Zean half sluimerend lag te slapen pikten zijn oren het geluid op van de deur die open ging. In eerste instantie had hij er geen aandacht voor, slapen was nu zijn prioriteit. Maar zijn nieuwsgierigheid won en snel keek hij met een oog in de richting van de indringer. En tot zijn verbazing kon hij nog net de lange, rode haren zien van iemand vanwaar hij verwachtte dat ze nooit meer in hun kamer zou komen. Hayden. Net toen ze de deur sloot ging hij rechtop in zijn bed zitten, zijn vermoeide ogen wennend aan het donker. Wat was nu de rede dat uitgerekend zij naar hen zou komen? Zean keek met een schuine blik richting Drake. Dat was waarschijnlijk de rede. Hij keek even snel op de klok, het was rond drie uur dus iedereen lag waarschijnlijk te slapen, of was in ieder geval op zijn of haar kamer. Hij ging met een hand snel door zijn verwarde haar en sprong zijn bed uit om schuifelend richting de deur te lopen. Hij kon het nu doen, zijn excuses aanbieden, maar hij betwijfelde of ze het wel kon accepteren. Naar alles wat hij had gedaan. Met een zucht opende de jongen de deur en ging in de richting van waar Hayden's kamer was. Hoe vaak was hij daar wel niet geweest, zijn hand bijna op de deur om uit te leggen dat hij was veranderd en niet meer de psychopaat van vroeger was. Elke keer kwam er in zijn achterhoofd op dat Hayden hem niet zou vergeven, nooit. En hij begreep duidelijk waarom.
Niet al te zacht was hij richting haar kamer gelopen om haar tegen haar deur aangezakt te vinden, huilend. Zean was dit niet van haar gewend, ze was altijd zo sterk gebleven, hoe gebroken ze ook was, ze liet haast nooit zien hoe ze zich van binnen voelde. Op een afstand bleef hij staan, bang dat wanneer hij dichterbij zou komen ze zou vluchtten. 'Hayden?' Zei hij, zacht vragend. Wat ongemakkelijk verschoof de jongen zijn voeten. Ze was schaars gekleed en het was moeilijk voor hem om niet naar de vrouwelijke delen te staren. Hij echter stond er ook alleen maar in zijn joggingbroek. 'Can I please talk to you?' Zean probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken, hij wilde dit opgelost hebben. Hij wilde dat ze tenminste begreep dat hij anders was. Perse vrienden zijn was niet voor hem belangrijk, wat wel belangrijk was, was dat ze hem begreep.

Hij had haar heftige reactie meer dan verwacht en eerlijk gezegd durfde hij niet veel verder te komen. Te bang dat hij een zwaard op zijn keel kreeg, Hayden was er toe in staat, hij wist het zeker. Met een aarzeling deed hij een paar stappen naar de deur maar bleef staan. Hij wilde niet te ver pushen, dan zou het alleen maar erger uitpakken, waarschijnlijk ook nog eens zijn kop kosten. Met een zucht leunde hij tegen de deur aan. 'GA WEG CREEP!' Klonk het gillend uit haar mond. Nog een zucht volgde en zijn hand ging weer door zijn haren. Hoe kon hij dit oplossen? 'Hayden..' Klonk het voorzichtig. Zean wist niet hoe goed hij dit moest aanpakken. Hij was geen jongen voor dit soort problemen, maar hij wilde het opgelost krijgen. Het betekende dan tenminste dat het een probleem minder was. En weinig problemen was alleen maar iets goeds. Later zouden er toch meer voordoen. 'I'm coming in.' Zei hij uiteindelijk resoluut en hij draaide de doorknop om, om binnen te lopen. Zean trof Hayden aan op haar bed, haar zwaard duidelijk zichtbaar en haar hand om haar pols. De pols waar hij in zijn razernij een prachtig mooi litteken in had gekerfd. Hij slikte moeizaam en staarde weg. De deur liet hij open, misschien voelde ze zich dan veiliger. 'I want to..' Hij stokte even maar keek het roodharige meisje toen strak aan. 'I want to apologise, for everything.' Zei Zean, opgelucht dat het er eindelijk uit was. Maar door dit te zeggen kwam hij niet veel verder. Met een excuus kon je niet iemands trauma's weghalen, je kon niet meteen overnieuw beginnen. Maar dit was tenminste een begin.

Ongemakkelijk bleef de blonde jongen in de deuropening staan. Lichte slaper of niet, misschien moest hij de volgende keer gewoon het snurken van de chick van Drake negeren en echt proberen te slapen. Want dit was een heel stom idee geweest. Daar was Zean ondertussen wel achter gekomen. Een grote fout in zijn grote boek van fouten en dat begon al aardig dik te worden. Hij kon nog naar Hayden luisteren, haar bevel opvolgen en gewoon weg gaan. Als de creep die hij was. Maar nee, iets hield hem tegen en zei dat hij dit moest oplossen. Dus bleef hij maar een beetje in de deuropening drentelen terwijl zijn ogen van het zwaard naar haar gezicht en weer terug keken. Hij wist niet eens dat Hayden überhaupt een zwaard in haar bezit had. Kwam hij aan met zijn glasscherf en een of andere vage brainwash drug. Nu hij er aan dacht klonk dat absoluut niet cool. Zean begreep ook niet wat hij er ooit cool aan had gevonden. Of misschien ook wel helemaal niet. Zijn brein was een vage blur geworden en hoewel alles weer terug op zijn plek kwam, waren delen nog steeds vaag. Ze werden simpelweg onderdrukt omdat het werd gezien als iets wat te schadelijk was. En Zean had daar geen problemen mee. Hij wilde er ook niet aan terug denken dus voor een keer in een hele lange tijd deed hij iets goeds voor zichzelf.
De jongen werd ongemakkelijk van wat Hayden allemaal naar hem toe wierp. Hij schuifelde wat en staarde naar zijn voeten. Met zijn handen in zijn zakken leunde hij vervolgens tegen de deurpost aan. Een keer schraapte hij zijn keel en keek vervolgens weer op naar Hayden die nog steeds haar zwaard stevig in haar handen had. Zean besloot dat het maar beter was om nu afstand te bewaren en zo veel mogelijk Hayden niet op haar tenen te trappen. Al leek alles wat hij zei verdraaid in haar oren terecht te komen. 'Nee ik ga niet weg.' Zei hij resoluut, Hayden strak aankijkend. Hij was er nu toch, het was een slecht moment, maar hij ging er voor. Zover dat kon met Hayden. 'Drake weet ervan. Hij heeft me vervolgens naar Oriël gesleept en zij heeft een of ander ding hier,' hij wees met zijn vinger naar zijn hoofd,' 'iets gefixed. Die gast die jou heeft verminkt en misbruikt, die is er niet.' Zean haalde even diep adem en ging normaal staan. Hoe moest hij in godsnaam tot de roodharige doordringen? 'Ik weet dat ik een laag stuk vuil vreten ben. Maar ik zou je willen vragen mij nog een kleine kans te geven. Meer niet.' Onzeker keek hij wat naar zijn voeten en vervolgens weer naar Hayden. De kans van slagen was minimaal. Waarschijnlijk een op de miljoen. Maar Zean hield misschien van gokken dus waagde hij het en deed beroep op Haydens medeleven. Wat hij waarschijnlijk niet zou krijgen.

Zijn tanden drukten zich in zijn onderlip, zijn hand balde hij tot een vuist en zijn nagels groeven zich in het vlees van zijn handpalm. Zean hoefde er niet aan herinnerd te worden wat hij allemaal fout had gedaan en hoe verknipt hij was geweest. Of nog steeds was. Nog steed had hij moeite met het onderscheiden van zijn fouten, maar langzaam drong het wel tot hem door dat hij compleet gestoord was geweest en dat het de ene fout na de andere was geweest en hij alleen maar dieper was gezakt. Zean begreep eigenlijk ook niet meer waarom hij het nog probeerde. Ja, dit was een groot probleem dat zeker opgelost moest worden, of tenminste over gepraat moest worden. En ja, hij wilde Hayden overtuigen dat hij echt spijt had en dat hij ook echt probeerde te veranderen en het achter zich probeerde te laten. Maar Hayden was nu eenmaal koppig en iets tot haar laten doordringen was erg lastig. Zeker op dit uur van de nacht waar hij als een soort stalker-achtige creep in haar deuropening terwijl zij voor hem stond te trillen. Het zwaard had ondertussen zijn keel bereikt en haar woorden kwamen hard aan. Geluidloos zuchtte de blonde jongen en overwoog of hij het zwaard met blote handen moest aanpakken en moest weg duwen. 'Ik ontken niets Hayden. En ik wil nogmaals zeggen dat ik compleet fucked up ben, dat letterlijk alles wat ik toen heb gedaan compleet verknipt was en niet had mogen gebeuren. Maar ondertussen is dat in mijn hoofd gefixed en probeer ik anders te zijn.' Zean begreep eigenlijk niet waarom hij het nog probeerde. Waarschijnlijk kwamen de woorden van Hayden niet aan en kon ze zo zijn kop er af snijden als ze er zin in had dus Zean vreesde een beetje voor zijn leven, want hij zag het haar doen. Dus misschien was het beter om nu een stapje achteruit te doen. Liever een hand kwijt dan zijn hoofd.