Snelle voetstappen door het donker heen tegen koud metaal. Metaal dat op de grond lag en hem steeds meer leek in te sluiten. Spijlen rezen omhoog elke keer als hij ergens anders heen wilde. Ergens boven hem scheen een wit licht maar het was zo ver weg, hij kon het niet bereiken. Zijn ogen stonden vol paniek en je hoorde zijn kreten van angst en woedde. Zijn keel deed pijn van het schreeuwen en hij kon maar geen uitweg vinden uit dit donkere gehucht. Daar hield het op! het ijzer waar hij op rende hield op en de jongen sprong. Terwijl hij in slowmotion door de lucht schoot leek hij te krimpen, of eigelijk leek hij jonger te worden. Hoe jonger hij werd, hoe duidelijker de kwaadaardige lach op de achtergrond werd. Uiteindelijk viel hij toch weer op de grond. Hard beton dat hem een bloedlip op leverde. Toen hij opkeek vanaf de grond keek het jongetje angstig omhoog. Daar zag hij een hoge schaduw van een grote man reizen Op het moment dat hij het spitse lelijke gezicht zag Kroop hij weg als een kat in de val. Maar achter hem was enkel een betonnen muur waar vegen op zaten. De rest was duister en donker, enkel het licht hoog boven waardoor hij de man kon zien. 'Hey Drakie.. let's play!' Waarop het jongetje nogmaals zijn longen uit schreeuwde. Hij werd bij zijn kraag gegrepen en omhoog getild aan de veel te grote jas. Wild schopte hij om zich heen. Toen hij opnieuw in het lachende gezicht keek was het nog enger want het was niet langer het gezicht van zijn oom, het veranderde naar dat van een andere man. Savador met zijn triomfantelijke gele ogen. Het jongetje wilde trappen maar werd nog altijd vast gehouden. Nu veranderde het gezicht opnieuw, de ogen werden rooier en de grijns werd ook eng. Opeens zag hij... zijn eigen gezicht. Kwaadaardig staarde het hem aan terwijl hij daar hing. Toen hij voor het laatst hulpeloos schreeuwde werd alles zwart. Het volgende moment werd hij weer wakker. Het jongetje dat nog steeds de te grote jas droeg rende de kamer uit van het kasteel. Hij rende door maar herkende dit niet als de gangen van Starshine.. dit was Sint.Montgomery, tranen sprongen in zijn ogen. Opeens zag hij Gilbert staan en hij rende harder. Hij wilde de jongen in de armen springen, maar op het moment dat hij zou landen in zijn armen smakte hij hard met zijn neus tegen de grond. De witharige vriend was in het niets opgelost. Opeens zag hij een man met zwart haar staan, niet wetend of het nou zijn oom of Saf was, maar Drake zag nog iemand. Er stond een meisje tegenover hem. Koude rillingen trokken over zijn rug want ze stond er verstijfd van angst, enkel een handdoek om haar heen.Wat hem het meeste angst aan jaagde was het pistool. De man hield het omhoog recht voor haar hoofd en terwijl de jongen langzaam weer groter werd rende hij, schreeuwde. Precies op het moment dat hij het schot hoorde zag hij haar vallen. ''NOO-

''NOOOOO!!'' Hij schoot vanuit zijn bed recht omhoog, zijn hand vooruit gestrekt. Hij greep naar de lakens om hem heen, het gevoel alsof ze onder het bloed zaten net als hij zelf. Hij schoot het bed uit maar struikelde over de lakens tegen de grond. Kwaad proefde hij het bloed in zijn mond. Huilend lag hij tegen de koude vloer terwijl hij de lakens van hem af wilde halen, het zweet over zijn hele lichaam maakte hem nog kouder dan hij al was. Handen in zijn zwarte haar en de geur van zijn zweet en bloed maakte hem misselijk. Nog net niet kotsend brachten zijn armen hem trillend omhoog. Het bloed van zijn doorgestoken lip drupte op de grond. Hij ging tegen zijn bed rand zitten, knieën omhoog en huilde zachtjes, vol van angst en verdriet uit de nachtmerrie. Hij hield zijn handen in zijn haar en trok er zacht aan om de bevestiging te krijgen dat hij niet meer in de nachtmerrie zat. Toen hij een beetje gekalmeerd was keek Drake op en veegde zijn lip af. Zonder zich schoon te maken pakte hij zijn badjas. Even wierpen zijn ogen een blik op het lege bed van Zean, waar hing die uit. Het boeide Drake ook niet. Hij moest weten of e in veiligheid was. In het holst van de nacht liep hij even later de gang op, zijn hoofd nog woest, bezweet, bebloed. Hij moest weten of ze veilig was, want op het moment na een nachtmerrie lijkt alles zo realistisch dat hij het altijd zeker wil weten dat ze nog leefde.

Verwoed en met snelle en ongecontroleerde voetstappen raasde hij als een wervelstorm door de gangen heen. Zijn ravenzwarte haar bezweet en de oranje ogen hadden grote pupillen. Hij greep even naar zijn keel die pijn deed van het schreeuwen, ondertussen voelde hij zich smerig. Smerig o een manier die hij liever niet aan anderen wilde uitleggen. Elke nachtmerrie over hem.. bracht het omhoog. De jongen wist niet of de tranen nog in zijn ogen stonden, maar er was angst te lezen in zijn gedrag. Hij moest naar Hayden, hij moest weten of het goed met haar ging. Hij wilde nu naar haar toe, maar had blijkbaar een verkeerde afslag genomen omdat het hem niet lukte om zichzelf rustig te krijgen. Meestal als hij een nachtmerrie had dan was het gewoon zo dat net zo rot voelde, maar dan bleef hij liggen tot hij uiteindelijk zo moe was van het huilen tot hij weer in slaap viel. Nu moest hij naar Hayden toe om voor zichzelf te bewijzen dat ze dus nog wel leefde. Na een nachtmerrie lijkt alles zo echt. Hij had haar beloofd om haar te beschermen en dat zou hij doen ook. Nu zag Drake dat hij verkeerd was gelopen. Gefrustreerd uit woedde en angst sloeg hij tegen de muur aan, maar liep daarna gewoon door. Uiteindelijk zag hij opeens iemand staan daar verderop op de gang. Doordat zijn ogen nog vol slaap zaten en half betraand kon hij het niet goed zien. Hij kwam dichterbij. 'Drake' hoorde hij een stem zeggen. Als bij een wolf spitste Drake zijn oren. Theneras.. dit was niet goed, zeker niet. Verkeerde plek, verkeerde moment, verkeerde tijd! Nu had Drake namelijk iets gevonden waar  hij zijn woedde op kon botvieren. Tenminste, zo had het misschien geleken. Drake keek de blonde jongen kwaadaardig aan, niet met de gemene grijns maar gewoon echt agressief. Hij balde zijn vuisten ''JIJ!'' Misschien overreacting? hm, eigelijk was het gewoon typisch Drake zoals hij Drake was. Nu door zijn nachtmerrie de angst aan hem te zien was en er nog steeds aan hing, had deze gast wie hij een vijand achtte hem op een zwakke manier gezien. En dat was weer een van Drake zijn gootste angsten, om dus als angstig iemand gezien te worden.. wat hij eigelijk al zijn hele leven was en het maskerde door zijn eigen egotrapperij, pesten en zich veel meer te proberen te voelen dan anderen. Hij wist niet hoeveel Theneras van hem gezien had, die onzekerheid maakte hem nog kwaaier. 'Je ziet er uit alsof je een geest heb gezien..' veel dus. Hij balde zijn handen nog strakker zodat er bijna vuur ontstond uit zijn eigen woedde. Hij liet een zacht gegrom horen, reageerde verder niet, dat wat hij wel had gezegd had door de gang geklonken als een woeste schreeuw. Hij stapte op de gangen af, greep hem bij zijn kraag waarna hij hem tegen de muur vastzette. ''Misschien geen geest, maar wel een gast die het bloed onder mijn nagels vandaan haalt door alleen al zijn bek op te trekken!'' schreeuwde Drake tegen de jongen. Het kon zijn dat Drake door deze actie nog mensen wakker zou maken, maar dat kon hem niet schelen. Niks kon hem schelen, het was alsof er een monster dat bij hem van binnen zat nog altijd zinde op diepe wraak en hij moest en zou daar wat mee doen. Op dat moment vloog zijn vuist door de lucht richting het gezicht van Theneras.

Zijn woede was misschien niet gericht tot Then. Drake was niet iemand die andere zomaar zonder reden aanviel. Pas wanneer hij echt ruzie met je had dan was er een probleem. Maar wanneer angst en woedde uit verleden en heden samenkwamen tot in het diepste van zijn ziel en hij niet van zichzelf wist of hij nou bang of boos was.. dan begaf er zich een rode waas door de ogen en het enige wat hij nog wist was dat hij weg wilde van alles. Het enige wat nu verschilde was dat hij moest weten of Hayden in orde was. Het deed hem zoveel pijn van binnen om te denken aan het feit dat ze dood was. Nu haat hem dreef en de golven van geruststelling ver weg lagen was Drake als het beest dat hij altijd verborgen hield. Hij had Then tegen de muur aangedrukt en voelde zijn eigen kracht door zijn lichaam  gaan. De andere jongen had ook Drake bij zijn kraag gepakt, maar het boeide Drake niet. 'Deze gast heeft jouw niet eens wat aangedaan man. We hebben een kleine woordenwissel gehad toen, meer niet. Dus waarom ik je het bloed onder je nagels vandaan haal is mij een vraagteken.' Drake keek Theneras met gespleten ogen aan. ''Misschien mij niet, maar bij wie zul je dat wel doen. Daarbij wie heb jij al kwaad gedaan? Ik zie een moordenaar als ik er een in de ogen kijk. Ik heb er te vaak in gekeken.'' Misschien was het Drake zijn eigen wartaal, maar ergens had hij ook gelijk. Drake wist dat deze jongen onderdeel was van het project waar Celia uit vandaan kwam en zij had hem er dingen over verteld voor zover zij er over kòn vertellen. Het was gewoon zo dat vanaf het moment dat Drake oog op hem had gelegd en dat dat daarna uitkwam, stonden zijn haren recht overeind als hij deze gast tegen kwam. Woedde balde zich samen als de vuist die Drake maakte. De vuist schampte zich langs zijn doel maar had wel schade aangericht. Een sadistische glinstering was in zijn ogen te zien. 'Wat dacht je? Laat ik die jongen een mep verkopen, dan kunnen we samen bloedende lip Matties zijn?' Drake grauwde en zette hem harder tegen de muur, kwam dichterbij met zijn gezicht. ''Matties?! Jij bent de laatste persoon hier die ik zou vertrouwen.'' Drake wist niet meer waar hij boos op was. Op Theneras, op Savador, zijn oom, zichzelf? Hij snapte het niet meer. 'Als het even kan vecht ik liever niet met je en duik ik graag mijn bed weer in?' Drake snoof, keek weg en wilde eigelijk niet naar de jongen luisteren. hij wilde hem weg en tegelijk ervoor zorgen dat hij pijn leidde. 'Want we willen hier allebei niet zijn, vinden elkaar niet zo aardig en willen allebei ergens anders naar toe.' Drake bleef stil.. keek de jongen met haat in zijn ogen aan. 'Dus wat zeg je ervan, Drake Burned. Zullen we onze wegen hier laten scheiden? Want het lijkt me niet dat je mij mee wilt, op wat voor een nachtelijk reddingsmissie of avontuur je dan ook gaan wilt.' Drake vloekte in zichzelf, kon het wel uitschreeuwen. Het maakte hem ook alleen maar gefrustreerder dat die andere gast hier maar zo rustig stond, kalm alsof er niks gaande was. Het maakte hem boos dat Then hem zo had gezien, dat hij nu meer wist van een kant die Drake niet aan mensen wilde laten zien. Hij snoof diep tot hij het in zijn eigen borst voelde. Hij wilde de jongen eigelijk net los laten. Op dat moment voelde Drake een warmte tegen zijn been komen. De jongen probeerde hem te vloeren en dit liet het geduld wat hem net de greep losser had laten maken.. knappen. Doordat Drake onstabiel in zijn hoofd was, was hij dat ook in zijn lichaam. In slowmotion zag hij Theneras van zich af gaan omdat hij naar achteren viel. Met zijn armen omhoog viel Drake naar achteren. Een pijn volle klap tegen zijn achterhoofd liet hem weten dat hij tegen de grond kwam. Tijd nam de snelheid terug en Drake keek omhoog naar de jongen. 'Of wel soms?' Hij was nu ziedend. De koude grond deed pijn en het zweet op zijn lichaam hielp niet. Drake wist dat het tegen de regels was maar daar had deze jongen sowieso al lak aan, dus daarom zou hij later spijt hebben van de actie die hij zou gaan doen. Drake wreef over zijn hoofd. Net alsof hij toegaf aan het feit dat Theneras gelijk had, wat logisch was geweest, -maar we hadden het hier over Drake- kwam de jongen overeind. Hij keek de jongen niet aan, ook omdat zijn zwarte haar voor zijn rood doorlopen ogen hing. ''ghehe.. je hebt gelijk. Ik had hier namelijk nooit moeten zijn. Ik hoor toch echt niet te bestaan, maar niet dat jij daar ook maar iets van af weet.'' op deze manier nam Drake de woorden heel anders op en zijn frustratie was er best goed in te horen. Tijd om er verder over na te denken had de blonde gozer niet. Drake hief zijn hand richting de jongen. Hij zou boeten. Vurige lianen ontstonden in seconden, schoten vanuit Drake zijn rug als enge spinnen poten naar Therenas toe. Hij pakte Theneras vast zijn kleren vatte beheerst vlam. Het was best een eng gezicht, maar voor Theneras zijn geluk liet hij de lianen nog 'buiten zijn lichaam gaan.

Drake voelde zo ontzettend veel van binnen maar tegelijkertijd kon hij ook niet beschrijven wat hij dan voelde. Zoveel gedachten en zijn hoofd klopte van de pijn, hij wilde hier weg, wilde af van de eeuwige pijn. Terwijl hij bang was, was hij ook boos en doordat hij boos was, was hij ook razend. Geen weg meer terug en geen kant meer op waar hij kon kijken. Alles in zijn verleden was een sleutel tot wie hij was, maar wilde hij wel zijn wie hij was? Door bijna alle leerlingen gehaat en alleen geliefd door de meisjes omdat hij zo goed was in bed? Hij had vrienden, maar echt verbonden voelde hij zich niet, niet meer en nooit meer. Misschien was het niet eens dat hij Theneras haatte omdat hij bij die groep had gezeten, niet omdat hij hem had uitgedaagd bij hun eerste ontmoeting. Als Drake naar hem keek zag hij misschien wel een persoon die hij van binnen ook was, vooral bij de eerste keer. De angst voor een machtiger iets en er niks tegen kunnen doen totdat je het gevoel hebt dat je er van binnen totaal aan kapot gaat. Dat het verleden je zicht naar de wereld zo troebel is geworden dat je niet meer snapt wat goed of slecht is. Misschien was het ook wel zo dat hij een hekel had een zwakheid omdat hij het zelf ook niet naar een ander wilde tonen over zichzelf. Nu deze gast dit wel had gezien van hem wilde hij dat de jongen zou verdwijnen van de wereld want Drake was zo bang dat de rest van de school er ook achter zou komen dat hij niet zo stoer en cool was als hij zich voordeed. Hij wist de blikken nog voor zich te halen.. hoe de medeleerlingen hem hadden uitgelachen toen zij er achter kwamen dat de verdomme principal an zijn oude school zijn eigen moeder was. De spottende blikken en het geroep over moederskindje terwijl hij een hele reputatie had opgebouwd. Als hij de kans had gehad dan zou Drake die dag talloze jongeren in elkaar hebben geslagen uit pure woedde, had ze verbrand tot op het bot. Maar hij had het niet gekund door de magie afnemende handboeien en de twee grote mannen die hem hadden afgevoerd naar de hoofdstad van Razen. Hij had nog net afscheid kunnen nemen van zijn vrienden. Hij wilde huilen als hij terug dacht aan die dag. Het moment dat hij letterlijk alles verloor wat hij in zijn leven als waardevol had gezien en dat was al nooit veel geweest. Drake wist het verhaal niet van Theneras maar iets in de jongen triggerde Drake, iets waar hij niet goed van werd. Zijn vermoedes werden beantwoord toen hij de schok zag op het blond omlijste gezicht over het feit dat hij een moordenaar was. Zie je wel? Drake had gelijk gehad. Al vanaf het begin. Woedde werd sterker en hij kon het maar niet begrijpen. ‘Jou niet en niemand niet.’ Drake snoof. ''Ik geloof er geen zak van!'' Drake walgde van hem, Then gaf hem de kriebels. Daarna had hij het over matties gehad, maar Drake vertrouwde hem voor geen cent. ‘Dan ben je vast blij te horen dat het insgelijks is?’ verknipt als Drake was keek hij Then aan. ''Het boeit me niet wat jij er van vind.'' Drake had hem uiteindelijk los gelaten, maar een verkeerde actie was de truc met zijn been. Nu was Drake er klaar mee. Hij zorgde voor de energie en voordat zijn tegenstander het doorhad zat hij gevangen in de lianen van vuur. Drake snoof diep in en uit. Nu had hij Theneras in zijn greep, maar natuurlijk ook hij wist spreuken, dus hij zag al snel dat de jongen een tegenaanval voorbereidde. Drake zag de Dark matter bollen waar een groot monster uit ontstond. Drake keek er verward naar. Het was een grote zwarte wolf die tevoorschijn kwam uit de vlammen. Grote gevaarlijke tanden stonden naar hem gericht. Drake grauwde naar het dier maar was niet bang. Wel stopte hij de vlammen. Nu die weg waren stond Drake oog in oog met de soulbeast van Theneras, hij keek het in de duistere ogen en Drake ademde zwaar. De wolf was groot en zeker ook gevaarlijk. Drake slikte en begreep het nu nog minder. Enkele seconden staarde Drake naar het dier, waarna zijn blik naar Theneras gleed met een mysterieuze blik in zijn ogen. Al het vuur vanuit zijn magie had veel woedde vrij gelaten. Vooral nu hij naar de wolf keek was het alsof hij iets van zichzelf er in terug zag wat hij ook kon verklaren. Drake had een steeds normalere ademhaling en snoof uiteindelijk. ''So... I think that we are more alike as we think we are.'' sprak Drake, maar het gaf geen duidelijkheid. Hij dacht aan wat hij eerder tegen Theneras had gezegd over dat hij eigelijk niet moest bestaan. De jongen wreef het bloed dat nog op zijn lippen stond af met zijn badjas. Toen hij zijn ogen sloot veranderde zijn lichaam dat naar beneden zakte, uiteindelijk veranderde zijn gehele vorm en was er niks meer van Drake over. Het enige wat tegenover Theneras stond was een net zo grote wolf, diepzwart als zijn eigen haar met grote vlamkleurige ogen en een groot litteken op zijn ogen. Het stond voor zijn vertroebelde zicht en nog meer. Hij keek de jongen aan, ogen vol haat en woede. Toch viel hij Theneras niet aan en ook niet zijn soulbeast. Het ene wat hij deed was knikken met zijn kop, daarna liep hij weg met een staartzwiep. Drake loste als wolf op in het donker van de gang.