Voorzichtig liep ik over het gras, lettend op mijn voeten. Telkens als ze de grond raakten, telde ik één bij het getal in mijn hoofd.
456, 457, 458, 459, 460.
Nog 241 te gaan. Ik wist niet waar ik heenging, dus ik wist ook niet of hoe groot ik mijn stappen moest nemen om aan 701 te raken. Ik bleef dus de normale stapgrootte aanhouden.
472, 473, 474, 475, 476.
In de verte doemde een oud, vervallen huis op. Het zag er best eng uit, maar tegelijk ook interessant. Zou ik erin gaan? Wie weet wat voor enge figuren er wel niet zouden zijn! Ik zou opnieuw kunnen ontvoerd worden door de mannen in de zwarte jassen! Of waren die niet enkel in steegjes? Als het donker was? Zo donker was het niet. Was er dan eigenlijk wel een reden om bang te zijn? Het kon misschien nog leuk zijn. Het zag er rustig uit, dus het leek ook wel een geschikte plek om te lezen. Ik had m'n boeken bij... Dus waarom niet?
Voorzichtig stapte ik richting het huis - 503, 504, 505, 506 - en als ik er was, duwde ik de deur open. Er hing een mysterieuze sfeer in het huis en angst bekroop me langzaam, maar toch zette ik een stap binnen. Alles voor een rustig plekje.
Ik liep iets meer naar voor en stapte de eerste trap op. Beneden zat ik aan getal 564 en boven aan 575. 11 treden, mooi, een priemgetal! Er viel een hele last van mijn schouders. Dit was goed, dit klopte.
Even dook ik tegen de muur ineen als ik een stem boven me hoorde. 'Wat doe ik telkens verkeerd? Waarom lukt het mij niet?’ De stem, die klonk als die van een meisje, klonk geërgerd. Ik krabbelde voorzichtig overeind. Het was een meisje. Die waren meer te vertrouwen dan mannen. Mannen ontvoerden kinderen zoals ik en hadden gemene plannen. Ik had nog nooit een meisje gezien die iemand ontvoerde. Zij zou me dus geen kwaad doen.
Ik stapte de volgende trap op, die 13 treden had. Dit klopte ook, mooi. Ik was er zeker van dat ik veilig door kon gaan. Er kon me niks overkomen, er kon me niks overkomen...
Boven op de zolder stond een meisje zoals ik al verwachtte. Voor haar stond een schilderij op een ezel. Ze had haar ogen gesloten. 'H-hallo?' vroeg ik stilletjes. Ik probeerde mijn stem ietsje luider te maken: ze hoorde me anders misschien niet. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg ik daarna. Stilletjes, met mijn armen tegen mijn lichaam gedrukt, bleef ik staan, wachtend tot ik een antwoord zou krijgen van het meisje.

Het meisje leek de woorden die ik uitsprak niet gehoord te hebben en hield haar ogen gesloten. Ik overwoog even om me gewoon om te draaien en weg te lopen. Ze negeerde me, wou niet praten, goed, dan ging ik maar weg.
Net op het moment dat ik me om ging draaien, zag ik haar ogen opengaan en zette ze twee stappen richting mij. Twee. Mooi getal. Had ze goed gedaan.
'Ben jij toevallig degene die dit gemaakt heeft?' vroeg ze terwijl ze naar het schilderij wees. 'Of ken jij diegene toevallig? Heeft die jou misschien gestuurd om dit op te halen?' Ze glimlachte beleefd. 'Nee. Geen van beiden.' antwoordde ik kort.
Ik bestudeerde het schilderij. Het bestond uit een hoop uitbundige kleuren en was duidelijk nog niet afgewerkt. Het leek volgens mij niet iets waar niet veel precisie voor gebruikt moest worden. Naar mijn mening had de artiest gewoon zijn penseel een paar keer over het doek getrokken. Hierdoor was het ook geen mooi schilderij vond ik. De oude kunst was veel mooier. Die schilders hadden uren nodig gehad om elk lijntje, elke kleur, elke positie perfect te laten kloppen met de werkelijkheid. Die perfectie was er zo mooi aan, en dat was net wat ik niet terugvond in het schilderij.
'Ik ben Yagami.' zei ze plots. Automatisch telde ik de letter. Y-A-G-A-M-I. Zes. Bah, zes! Dat was géén goed getal. Slecht getal. Even veel als mijn oude, slechte naam. Ik wist niet of zij wel zo te vertrouwen was. Vast niet. Ze kwam hier zomaar binnen, in een donker vervallen huis. Wie weet was ze wel van plan om het schilderij te stelen! Of wie weet hing ik zo meteen met mijn rug tegen de muur gedrukt, een mes tegen mijn nek. Ik wou niet weer terug ontvoerd worden! Het was hier tenslotte nogal donker en verlaten, wie zou me horen als ze me vastbond en een lap om mijn mond bond zodat ik geen geluid meer kon maken? Er was hier vast wel een goed verstopt hokje vol andere vastgebonden meisjes die één voor één uit het kamertje gesleept werden, om naar Yagami en haar gemene tweelingzus gebracht te worden. Of misschien zat dé Tweeling hier wel, en werkte Yagami enkel voor hen... Ze hadden ze mij opgespoord en ik kon elk moment terug naar hen gebracht worden zodat ze hun plannetje verder konden zetten!
Er zat maar één keuze op: liegen over mijn naam. Misschien bracht ik ze zo op het verkeerde spoor en gingen ze op zoek naar de échte Leiko. 'Eh, ik ben, ehm, Akira.' antwoordde ik. Het was de naam van mijn beste vriendin in het weeshuis. Wat was haar achternaam nu ook al weer? 'Akira Hanakae.' Ja. Dat was haar naam. Ze zouden er nóóit intrappen. Ze zouden me niet nog een tweede keer te pakken krijgen, de Tweeling. Ha! Ik was ze te slim af! Hopelijk hadden ze het niet door...

[ Laat, sorry. Ook best derp, maar moet nog wat in Leiko's karakter komen~ ]

Yagami kneep haar ogen samen tot spleetjes toen ik zei dat ik Akira heette. Ze had me toch niet door? Nadat ik uitgesproken was, draaide ze zich een halve slag om naar het raam. 'Dat is niet je echte naam.' zei ze toen. Ik probeerde de blos niet over mijn wangen te laten trekken, maar ik kon het niet onderdrukken. Gelukkig was het hier vrij donker en nogal koud, zodat het niet opviel en het warme gevoel dat ermee gepaard ging snel wegging.
Waarom dacht ze dat ik niet zo heette? Hadden ze haar misschien een foto meegegeven? Vast wel, liegen over namen was moeilijk, en mijn bloemetjes waren nogal typisch. Toch hield ik koppig vol dat ik wel Akira heette. 'Jawel!' riep ik dus verdedigend. Het klonk een tikje agressief, maar ze moest me geloven.
Tot mijn grote opluchting begon Yagami over iets anders. 'Ik had verhalen over deze plek gehoord... en je weet wel. Nieuwsgierigheid. Zelfs ik heb er last van. Minder vaak dan andere mensen, aangezien ik het haat om in de problemen te komen. Maar het is soms aanwezig...' zei ze. Ik knikte kort. De nieuwsgierigheid herkende ik, dat was ook de reden waarom ik naar boven gelopen was, benieuwd naar wie er was. Wat die aan het doen was. De redenen waarom die persoon hierheen gekomen was.
'Soms haat ik dit lichaam echt.' zei ze toen plots. 'Dat ik niet kan dansen of me in allerlei bochten kan buigen, maakt mij niet zo veel uit. Dat ik vrijwel geen luchtmagie kan, vind ik verschrikkelijk.' Ik kantelde mijn hoofd een klein beetje schever. 'Dan kan je verder oefenen. Bijles vragen. Boeken erover lezen.' antwoordde ik. Dat deed ik ook toen iets me niet lukte, als ik geen idee had hoe ik die oefening op moest lossen, hoe je iets moest tekenen, als een spreuk na zo veel oefenen nog altijd niet de uitwerking had. Ik had vele uurtjes gespendeerd bij mijn leerkrachten, zelf buiten de schooluren, tot zij het ook beu waren, en toen zat ik continu te lezen in boeken over het onderwerp dat ik niet snapte. 'De bib heeft vast wel enkele boeken over de luchtmagie, als je liever geen bijles krijgt.'
Zelf kon ik haar geen bijles geven, luchtmagie was niet iets wat ik ooit gedaan had. Anders zou ik haar misschien wel bijles kunnen geven, als ik zeker zou weten dat ze te vertrouwen was toch.
Ik begon te denken: zou de Tweeling een luchtmagiër op me afsturen? Ze zouden misschien beter één sturen die duistere magie of aardmagie beoefende, en deze hetzelfde laten zeggen. Ze zouden weten dat ik bijles zou aanbieden, dat kon de ijverige student in me niet onderdrukken,  en me zo naar hen kunnen leiden. De kansen dat ze dus niet voor hen werkte waren nu wel erg klein, maar haar naam telde nog steeds 6 letters, wat haar nog altijd niet betrouwbaar maakte.

'Nee. Je doet... iets te veel je best erop om overtuigend over te komen. Niet dat ik de kunst van leugens vertellen perfect beheers.' zei Yagami. Gefrustreerd sloeg ik mijn armen over mijn bovenlichaam, alsof het me zou beschermen tegen het feit dat ze me volledig doorhad. 'Vind je je eigen naam niet leuk? Dat kan ik me best wel voorstellen,' sprak ze, haar stem klonk meelevend. 'Mmh,' was het enige wat ik uit kon brengen, met een licht geïrriteerde blik op mijn gezicht. Ik zou mijn echte naam niet zeggen, punt uit, hoe hard ze ook aandrong of probeerde mijn vertrouwen te winnen.
Yagami moest even lachen toen ik over boeken en bijles begon. Het klonk niet vrolijk, niet bitter. Alsof ze het ergens grappig vond maar toch volledig niet. 'Het probleem is dat ik er geen motivatie meer voor heb. Zeg maar gerust dat ik iemand nodig heb die mij onder mijn kont wilt schoppen.' Nou, zij had ook een slechte discipline. Ze zou moeten leren iets minder snel op te geven. Toen ik de priemgetallen vanbuiten leerde, was dat ook moeilijk, maar kijk nu, ik kende er ook al een hele hoop van buiten. 'Dan kan je het toch altijd aan een leerkracht vragen?' stelde ik toen voor. Ze had iemand nodig die haar wou helpen, dus dan kon ze best een expert in het vak vragen, niet?
Plots merkte ik dat ze zich had omgedraaid met haar hand recht voor zich uit. Ik voelde de reflex om weg te rennen, maar toen ik zag dat ze enkel de lucht lichtjes in beweging gezet had, bleef ik zo rustig als mogelijk staan. 'Dat is het enige wat ik kan. Ik zou er een combinatie met een paar verschillende houdingen op kunnen bedenken, maar...' begon ze, tot ze plots in het midden van de zin stopte en haar ogen wat groter werden. 'Zou je aan de kant willen gaan? Ik ben niet verantwoordelijk voor mogelijke beschadigingen, als je het niet doet.' Oké, dat klonk misschien wat onaardig, maar als ze zei dat ik aan de kant moest gaan omdat ze me anders ergens mee zou kunnen raken, deed ik dat maar beter.
Snel schuifelde ik naar achter en drukte mijn rug zachtjes tegen de muur, één voet vooruit, voorbereid om weg te spurten of te bukken als ze mij zou aanvallen. Ze had me dan wel gewaarschuwd, maar met mensen wist je nooit. Met een oprecht nieuwsgierige blik keek ik naar haar, wachtend op wat ze zou gaan doen.

[ Meh sorry dat hij zo kort is ]