'James! Kom terug!' Ilya rende lachend achter haar huisdier-krokodil aan. Ze was naar Oakfield gegaan, omdat ze daar nog nooit geweest was. Vooral nu het einde van het schooljaar in zicht begon te komen, vond ze dat ze wel wat meer vrije tijd mocht hebben. Ze kon het wel gebruiken. Zoveel studeren, bah, op een gegeven moment werd ze daar moe van. En ze wilde hier niet net zo alleen zijn als thuis! Het meisje had wel handschoenen aan en was helemaal ingepakt, al was het weer al flink wat warmer dan eerst. Het was alleen dat ze met haar smetvrees nooit het bos in zou gaan, never nooit niet. Wie wist wat daar allemaal zat, wat voor ziektes en.. het liet haar rillen. Nu ze goed was ingepakt, echter, kon ze vrolijk rondrennen.
Ze was er dus met James op uit gegaan, naar Oakfield. Maar daar waren alleen maar winkels en saaie dingen, waardoor ze langzaam maar zeker steeds verder afdwaalde. Langs paden die steeds kronkeliger en stekeliger werden. James bleef maar doorhobbelen en aangezien Ilya nog lang niet boven de 1.50m uitkwam, kon ze hem gemakkelijk volgen. De krokodil was ook nog maar een kleintje, waardoor ze hem bij kon houden. Een brede lach was te zien op haar gezicht, terwijl ze af en toe wat takken en uit de weg sloeg en James zijn naam bleef roepen. Het was zo leuk! Ze had nog nooit zoveel lol gehad sinds ze op SSA was en de sneeuw weg was.

Het begon donkerder te worden; de avond begon in te vallen. James was abrupt gestopt en Ilya stond bijna op hem, doordat haar blik werd gevangen door iets voor haar. Haar blik werd er bijna door opgezogen. Zo imposant.. In haar ogen was het net haar huis; haar ouders zaten ook aan de rijke kant van de economie en zij had altijd in haar eentje in een enorm landhuis gezeten. Dit ding was echter vervallen. De ramen hingen half uit hun scharnieren, de deur was zo versleten dat je er nog doorheen kon vallen. De tuin, die eerst misschien wel op die van een koning had kunnen lijken, was overwoekerd met onkruid. Zouden hier nare dingen zitten? Ilya haalde diep adem, probeerde zich te bedenken of ze hierover gehoord had. Een groot, behekst huis? Nah, ze wist er niets van. Dus.. Dus dat betekende dat het tijd was om het te ontdekken!
Binnen een paar seconden was de glimlach terug op haar gezicht. Ze pakte James op, die zelf ook teveel bezig was met de nieuwe omgeving, en hield hem stevig onder haar arm geklemd. 'Kom James! We gaan kijken!' Ilya huppelde vervolgens de oude, krakende trap op naar de deur en opende die voorzichtig. 'Ik ben zo benieuwd!' Ze lachte blij en liet de deur op een kiertje staan, zodat er lucht was. 'Oh, wat een stof!' Ze hield haar vrije hand voor haar gezicht, maar liep toch door. Zelfs haar nieuwsgierigheid kon af en toe winnen van haar hypochondrie.

Waarom ze dit deed? Ilya was nog maar dertien, maar zelfs voor zo'n iemand was ze nog vrij kinderachtig en gedroeg ze zich jong. Ze had altijd zonder andere kinderen thuis gezeten; haar ouders waren altijd op zakenreis. Ze had alleen twee bediendes die niet al te enthousiast waren om hele dagen te baby sitten. Ze woonde zo afgelegen dat ze thuis les kreeg en eigenlijk niet met andere kinderen omging. Daarom zat ze nog veelal in haar eigen egoïschtische wereldje en vond ze het maar moeilijk om zich over haar verkeerde ideeën en angsten heen te zetten. Het was zo vreemd, hoe iedereen zich gedroeg! Ze had een unieke manier van reageren, die ze zichzelf eigen gemaakt had. Niet echt volwassen, nee, maar daarom was Ilya wel een heel enthousiast meisje dat eigenlijk in niemand iets kwaads zag.
En ja, daarom liep ze nu in een oud landhuis waar waarschijnlijk spoken waren en waar je niet levend uit kon komen omdat het op instorten stond. Maar daar had ze allemaal niet over nagedacht. Ze werd gemotiveerd door nieuwsgierigheid, wilde weten wat er in dit huis was. Het deed haar zo denken aan thuis.. Misschien zou ze haar ouders hier wel vinden? Die had ze al zolang niet meer gezien. Ilya zuchtte, drukte James wat dichter tegen zich aan. 'Het is wel erg donker,' mompelde ze. Jammer dan, dat je een Dark Magician bent. Gaat niet helpen. Ze zuchtte en legde een hand tegen de muur om zo verder te lopen. Oh nee! Een gil verliet haar keel, toen ze per ongeluk tegen een stoffige vaas aanbotste die op een laag tafeltje stond. Met een luide knal viel het ding op de grond. Ilya sprong achteruit en draaide James weg van de vliegende splinters, zodat er niets kon gebeuren. Jeez! Haar rode ogen waren nu nog groter dan normaal en ze deed een paar stappen achteruit. Had iemand haar gehoord? Als er hier iemand was, dan nu zeker.. Hoorde ze voetstappen? Was daar iemand? Ze keek om zich heen, voelde haar hart nog kloppen van de schrik van net. Ze was wel nieuwsgierig, maar ineens voelde ze zich schuldig. Mocht je wel zomaar iemands huis binnen vallen? Zelfs als de deur open was..

'AAAAAHHH!'. De schreeuw verliet de mond van het kleine meisje met iets meer volume dan je verwacht zou hebben. Ilya knipperde verbaasd met haar ogen, maar ze kon helemaal niets zien. Nou ja, eigenlijk was ze een beetje verblind. Ze had een vaas op de grond gegooid en op hetzelfde moment was er een steekvlam opgestoken uit het niets. Ilya had niet geweldig zicht, omdat ze een albino was. Het was niet zo dat ze een bril nodig had, maar zeker in het donker kon ze niet zeggen dat ze veel van elkaar kon onderscheiden. En daarbij zat ze ook nog eens vast in haar eigen wereldje van ontdekkingen en spanning, waardoor ze pas op het laatste moment de voetstappen had gehoord en het kleine vlammetje vlak naast haar helemaal gemist had.
Maar Ilya's gil was helemaal niets vergeleken met de gil naast haar. Ilya werd er gelijk stil van, keek geschrokken opzij. Het gezicht van iemand anders, een veel groter iemand, werd opgelicht door een helse vlam die haar pupillen spontaan samen liet trekken. 'Wie of wat is daar?' De stem klonk totaal in paniek. Maar wat deed ze dan hier in dit enge huis? Ilya had niet verwacht dat er nog iemand zou zijn. Om eerlijk te zijn stonden al haar zintuigen nu op scherp. Wat was er met dit huis? Ze bleef het meisje tegenover haar stil aankijken, bestudeerde haar gezicht voor zo goed en zo kwaad als het ging in de vlam. Hield James stevig tegen zich aan, hoewel het krokodilletje een klein beetje tegenspartelde. Het was dat hij Ilya al zolang kende. Het meisje richtte haar blik op Ilya, gilde nog een keer. Ilya kalmeerde met moeite haar eigen hartslag en haalde toen diep adem. Ze kon het meisje het echt niet kwalijk nemen dat ze hem zo uitflipte.

'Ik ben Ilya,' stelde ze zich voor, haar stem ongewoon helder voor de situatie. Tja, ze was wel wat gewend. Ze was altijd alleen thuis geweest en dan hoor je wat geluiden! Ze was er gewend aan geraakt. Het was alleen dat dit huis zo uit een horrorfilm kon komen, waardoor het allemaal wat enger leek. 'Ik zit op Starshine, eerstejaars,' voegde ze er nog maar snel aan toe, want het meisje keek haar aan alsof ze een geest was. Voorzichtig stak ze haar gehandschoende hand uit naar het meisje, streek langs haar arm. Ze was echt. 'Wie ben jij?' Ilya was nu weer heel haar interesse in alles van net kwijt, was geïnteresseerd in de ginger die tegenover haar stond. De Vuurmagie leek best krachtig te zijn en daar was ze best van onder de indruk. Zelf kon ze alleen maar Air en Dark besturen! 'Ohhh, je vuurmagie is mooi!' Zonder echt te weten dat het gevaarlijk was wat ze deed, bewoog ze haar gezicht dichter naar de vlam toe. 'Kan ik hem aanraken?' Soms vroeg je je af of het wel goed was dat kinderen zo alleen opgroeiden, in ijselijke kou. Ze was wel gewend aan vuur, maar altijd veilig ver weg van haar. Als ouders van huis waren, moest je wel zorgen dat het kind veilig was. Het kind in kwestie dwaalde echter vaak ver af in het bos. Ze was zo alleen geweest. Tot ze James had.

Ilya keek nu vrolijk naar James, stak hem een stukje uit naar het meisje. 'En dit is James! Ik vergat hem helemaal voor te stellen,' lachte ze vrolijk, waarna ze de krokodil weer dicht tegen zich aantrok. Nu keek ze het meisje weer aan. Ze leek haar interessant, ze had een fijn gezicht, maar er straalde wel een soort van standvastigheid vanaf die haar intrigeerde. Ilya keek naar de vaas en trok een pruillip. 'Het was niet de bedoeling.. Maar het is zo'n mooie vaas!' Ze keek er even naar, keek toen weer op. Het meisje zou de verandering van gedachten, zoals alleen kinderen nog van de hak op de tak springen, kunnen zien in haar ogen. Die glommen nu een beetje meer dan net, alsof ze een nieuw plan had. 'Maar nu jij er bent is het veilig! Kom mee, ik wil zien wat er nog meer is!' Ilya pakte nu de pols van het meisje vast en trok haar mee, verder de gang in. 'Weet jij wat dit is? Wie woonde hier? Het moet zo mooi geweest zijn!' De krokodil keek nog wantrouwend naar het meisje, maar kon niets omdat hij onder Ilya's arm zat. 'Het is zo leuk om nieuwe vrienden te maken, James,' kirde Ilya blij. Ja, dat kreeg je als je nooit echt vrienden had kunnen maken. Ilya was daarnaast ook nog veel te naïef. Maar als James niet gelijk ging bijten vertrouwde ze de andere persoon meestal wel.

Gelukkig was het maar een meisje met rood haar en interessant vuur! Ilya kon haar geluk niet op. Het meisje leek haar tot nu toe heel vriendelijk en om eerlijk te zijn had Ilya geen moeite met mensen vertrouwen. Het was niet zo dat ze snoep aannam van vreemden, maar dit meisje had een eerlijke blik in haar ogen. Ze leek niet van plan om Ilya iets aan te doen. Daarom was James ook weer gekalmeerd. Zodra Ilya hem naar het meisje opgehouden had, was de krokodil gestopt met zjin tanden te laten zien. Ilya aaide hem zachtjes over zijn schubben, maakte een paar kleine geluidjes om hem verder te kalmeren. Ze was zo dol op het dier. Er was echt niemand die op het moment meer betekende voor haar dan James.
Het meisje stelde zich voor als Nonie, vijfdejaars studente. Ilya keek haar met grote, bewonderende ogen aan. 'Ohh, dan ben je slim! Je bent cool,' besloot ze blij. Oh, Ilya. Daarna werd haar aandacht gelijk gevangen door de vlam, die ze voorzichtig benaderde. Ze bestudeerde het ding en werd bijna gehypnotiseerd door de steeds veranderende patronen van vonkjes die de vlam in de lucht losliet. Ze stak onnadenkend haar hand ernaaruit, maar de vlam veranderde in een konijntje en hupte om haar heen. 'NAWW,' riep Ilya uit, die naar het konijntje wees en met grote ogen naar James keek. Hij moest het zien! Een konijntje! Ohh~
Ilya hield nu James naar Nonie op, had niet door dat het meisje er een beetje van schrok. Voor haar was James het normaalste in de wereld! Opnieuw skipten haar gedachten, nu naar de vaas, maar ze keek er niet meer naar uit schaamte. Ze zou alleen maar geschrokken zijn als ze zag dat die heel was.

Nu was Ilya het wachten zat. Ze had lang genoeg hier gestaan en gepraat. Ze trok James wat hoger op, zodat hij steviger klem zat onder haar arm. Ze was zich dan misschien niet bewust van het gevaar, maar ze wilde zeker haar lieve lieve James niet los laten lopen in zo'n donker huis. Waarom was ze dan zomaar dat huis binnengelopen? Ach, Ilya kon wel wat. Ze had een sterke potentie voor magie, waardoor ze zichzelf ondanks haar leeftijd goed kon verdedigen. Jammer genoeg leek dit zo jong wel impact gehad te hebben op haar lichaam; haar moeder had haar eens vertelt dat ze niet groter zou worden dan dit, of misschien maar een klein beetje. Haar ontwikkeling van magie was zo snel gegaan, dat haar lichamelijke ontwikkeling daarbij genegeerd was. Aan de ene kant handig, aan de andere kant kreeg ze heel vaak de vraag of ze hier wel op haar plaats was.
Ilya trok Nonie mee, verder het huis in. Ze had niet zoveel reden om bang te zijn. Het enige was dat ze James koste wat koste bij zich wilde houden; vroeger had ze een slang gehad, omdat ze allergisch was voor harige dieren, maar die hadden haar bediendes weggewerkt. Maar nu had ze Nonie er ook nog bij, die ze niet kwijt wilde raken. Het meisje was haar nieuwe vriendin! Toch?
Nonie leek een beetje bezorgd te zijn, aangezien ze maar bleef waarschuwen. Maar echt, het was niet alsof Ilya zo gemakkelijk neer te krijgen was! Lichamelijk gezien was ze misschien niet awesome, maar op het gebied van magie zat ze al aan de top van haar leeftijdsniveau. Ach, you win some, you lose some. Ilya huppelde vrolijk door, zonder Nonie ook maar ergens over in te lichten. Het kwam niet echt in haar op dat het meisje zich zorgen om de kleine Ilya kon maken.

Ilya was verbaasd toen Nonie haar achter zich slingerde en stevig tegen zich aanhield. Net toen ze wilde klagen, begon James zachtjes te piepen. Het was meer een waarschuwing dan een teken van angst, maar het zorgde ervoor dat Ilya onmiddellijk haar mond hield en haar oren spitste. Snel had ze door waar Nonie van geschrokken was: nu het zo doodstil en donker was, werd het enge gekraak alleen maar duidelijker en duidelijker. Ilya slikte. Had ze fout gezeten? Om eerlijk te zijn geloofde ze niet zo in geesten.. Maar, wat was dit dan? Ze stond als bijna verlamd tegen Nonie aangedrukt, die het op zich had genomen om Ilya te beschermen. Ze draaide zich een beetje om, zodat ze tussen Nonie's arm en zij door kon zien wat er gebeurde. Jammer genoeg zag ze in het donker bijna niets, maar het stelde haar wel in staat om donkere vlekken te onderscheiden van lichtere vlekken. En liet deze vijand nu net een schaduw zijn.
Wow! Een vuurbal raasde richting de schaduw, die een angstaanjagend gekrijs liet horen. Wat was dit zelfs maar? Ilya's hartslag versnelde, maar ze voelde niet de behoefte om weg te rennen. Opsplitsen zou hen slechts in gevaar brengen. De schaduw leek nog niet uitgeschakeld te zijn, want zelfs na Nonie's vuurbal bewoog hij nog. Hij kwam weer overeind, kwam hun richting uit. Het kleine meisje klemde James nog wat dichter tegen zich aan, maar gebruikte haar andere hand om te gebaren met haar hand en vingers. In haar hoofd fluisterde ze wat woorden; ze had het niet meer nodig ze hardop te zeggen, gelukkig was ze over die trap heen. Dat was zo vervelend geweest. Haar idee was heel simpel, maar het kwam erop neer dat ze hoopte de schaduwen om de schaduw heen te besturen. Ze wist heel zeker dat er nog normale schaduwen zouden zijn, die aan haar Dark Magic moesten toegeven. Misschien kon ze hem dan in verwarring brengen.. Ze sloot haar ogen zo lang als nodig was en ontspande toen haar hand, waarmee ze de geweven spreuk losliet in de lucht. Een combinatie van Lucht en Dark was nog niet eens zo slecht. Andere schaduwen begonnen nu te bewegen, eentje in de buurt van de andere schaduwen, de anderen wat dichterbij haar. 'Maak je geen zorgen,' zei ze tegen Nonie, met een rustige glimlach. 'Die zijn van mij. Die hele donkere, ik weet niet wat het is, maar het is niet lief,' voegde ze eraantoe, haar stem weer wat kinderlijker naarmate de zin vorderde. Ze strekte haar vingers en begon ze weer te bewegen, waarmee de andere drie schaduwen in beweging kwamen en zich omkeerden, naar de grootste schaduw en ook hun vijand. Misschien, als ze hem in hen op konden slokken en vast konden houden? 'Kan jij hem vernietigen als hij stil blijft staan?' vroeg ze simpelweg aan Nonie. Misschien was het verrassend dat ze zo koel kon praten over doden en laten leven, maar zo dacht ze nu eenmaal. Zo simpel was het leven in haar ogen altijd geweest. En voor dingen zoals dit hoefde je toch geen genade te tonen?