In grote witte vlokken viel de sneeuw naar beneden. Het gaf het vervallen landhuis voor haar een kalmerende indruk in plaats van het duistere gevoel dat de meesten op normale dagen kreeg. Q’leen trok de kap van haar mantel stevig over haar hoofd heen en baande haar weg over de gladde kinderkopjes. Misschien was het verstandiger geweest om laarzen aan te trekken toen ze weg ging, maar de sneeuw leek toen nog wel mee te vallen. Hoogstwaarschijnlijk was het Victoire, de tere engel, die nu zat te spelen met haar krachten en heel irritant zo veel mogelijk sneeuw haar kant opstuurde. Ach, als het engeltje zich daardoor beter zou voelen? Wie was zij dan om haar tegen te werken? Met iedere stap dat ze overeind bleef, kwam Q’leen dichter bij het “krot”, zoals het zo liefdevol was gedoopt door de studenten van de academie. Het leek misschien ook wel op een krot, de laatste inwoners waren jaren geleden al weggevlucht, hadden al hun spullen achtergelaten en waren tot op de dag van vandaag niet te vinden. Het meest waarschijnlijke was dat ze hun dood hadden gevonden op hun vlucht. Het had zelfs in de krant terecht weten te komen, een normaal gezin, vermist, verdwenen tijdens een sneeuwstorm. Een sneeuwstorm die net zoals de vlokken voor haar, smal was begonnen en dan onverhoeds sneller leek te komen totdat de wereld om je heen niet meer te zien voordat je nog maar enkele stappen had kunnen zetten.
Na enkele minuten wist Queralena dan de deur van het landhuis open te maken en de kalmte in te stappen. Met een lichte zwiering van haar hand doofden de lampen en begon het haardvuur te branden. Vanbinnen zag het er inderdaad echt uit als een krot. Zowel de mensen als de natuur was niet aardig geweest voor het interieur. Het behang kreunde om van de muren af te worden getrokken als het al niet was verminkt door, wat zij vermoedde, vuur. In andere kamers waren nog sporen te zien van feesten die niet volledig of totaal niet waren opgeruimd en kon je de dampen van de alcohol nog gewoon ruiken alsof het feest in volle gang was. Uiteindelijk kwam ze opnieuw aan bij de grote trap die naar de volgende verdieping zou leiden en hopelijk naar een kamer die nog niet helemaal was aangetast bij de vernielzucht van deze generatie. Q’leen liep een oude studeerkamer in en voelde de hoop in haar varen. In haar frustratie zette ze de kamer in brand. Het maakte niet veel meer uit. Hier zou ze toch niets meer kunnen vinden. Jammer. Met een snelle draai wilde ze de vurige kamer uitlopen als een getik haar niet stopte. Haar blik vond in de verste hoek het aanstootgevende getik. Ondanks dat de doek die over de grote gestalte heen lag, aan het wegbranden was, was dit niet het geval voor de tikkende grootvadersklok. Het statige meesterwerk begon uit protest te tikken. Misschien was toch niet al het leven weg uit het huis. Het slaan van de deur beneden haalde haar echter uit haar concentratie. ‘I’ll be back for you.’, beloofde ze de zielen in de klok in een zachte donkere stem. De persoon die dit had gedaan was een meester en ze kon niet wachten uit te vinden wie het was, wie 5 zielen uit hun lichamen had weten te rukken en te veranderen in een klok. Met snelle stappen liep ze terug naar de overloop en vanuit de schaduwen zocht ze naar de persoon die was binnengetreden. Het probleem? Ze zag hem niet.

Snelle stappen zorgden ervoor dat Queralena al snel bij de balustrade van de overloop stond om naar beneden te kijken. Haar scherpe blik zocht naar de persoon die de deur dicht had laten slaan op zijn weg naar binnen, maar er was niemand te vinden. Toch wist ze zeker dat er iemand naar binnen was gekomen, ze kon voelen dat de persoon nog steeds binnen was. Langzaam liep ze de traptreden af en sloot haar ogen om beter te kunnen bepalen waar de persoon naartoe was gegaan. Eenmaal onderaan de trap voelde ze haar instincten zeggen dat de persoon in een hal aan de linkerkant was geschoten en zich stilhield. Hij of zij was vast bezig zich te verstoppen van haar, niemand verwachtende in het oude huis en er dan opeens achter komt dat er toch iemand zich hier bevond. En de schijterd was weggevlucht in een donker hoekje. Q’leen had zelf nooit het concept gesnapt om zich in donkere hoekjes te verstoppen. Hoe kon het nou handig zijn om je in een hoekje te verstoppen? Dat was de eerste plek waar mensen gingen zoeken en voor haar was het nog makkelijker om iemand erin te vinden. Niet dat de schijterd wist dat zij het was uiteraard, maar dat was maar een klein detail. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. ‘Illusion of Mind, find the bearer in this realm. ತನ್ನ ಗೋಡೆಗಳ ಕೆಳಗೆ ತರಲು ಮತ್ತು ನನಗೆ ಅವನನ್ನು ಕಳಿಸಿದ.’ Zacht zongen de klanken zich van haar lippen terwijl de spreuk zocht naar de verscholen persoon in de schaduwen van de hal. Q’leen wist het op het moment dat de spreuk bij de persoon naar binnen was gedrongen en lachte zacht bij het horen van de stem. Haar hoofd licht schuddend stapte ze naar achteren, terug naar de ingang om in het volle licht te wachten tot de spreuk tot volle manifestatie zou komen. De jongen, wat ze aan zijn stem had kunnen horen, zou naar haar toe komen. Hij zou niet eens een keuze hebben, al zou het daar wel op lijken. De spreuk vervaagde de remmingen om te blijven zitten in die hoek en stimuleerde hem om op te staan en het gevaar tegemoet te komen. Het was werkelijk waar een geweldig klein spreukje dat ze te pas en onpas gebruikte als het haar daarmee beter uitkwam. De jongen hield het zelfs nog even vol ook, maar het was vergeefs. Haar ogen richtten zich op de plaats waar de jongen vandaan moest komen, maar hield ondertussen ook goed zijn energie in de gaten. De spreuk zei alleen dat de jongen naar haar toe moest komen, maar ze had niets gezegd over de manier waarop dit moest gebeuren.