[size=10]Desondanks dat ze niet van plan was om naar een andere planeet te reizen, hadden haar benen haar wel gebracht richting de shuttles. Haar blauwe kijkers gleden over de dingen heen, waar ze vier jaar geleden mee naar Starshine Academy was gebracht. Ze was niet vaak weggeweest van deze school, er was dan ook geen reden om weg te gaan. Geen ouders die haar verwachtten met kerst, of haar verjaardag wilden vieren. Geen familie waar ze naar toe kon komen als ze daar zin in had, niet eens een lieve opa of oma die er voor haar was. Ze had simpelweg niemand en het contact dat ze had met Amanda was minimaal, want de jeugdgevangenis liet haar nog steeds niet vrij zijn zoals ze hoorde te zijn. Haar beste en misschien wel enige vriendin. Een beetje afwezig stapte ze voort, haar blauwe kijkers nog steeds op de grote dingen gericht, terwijl ze haar handen voor het gemak over elkaar slag. Ze had voor vandaag haar haren lichtjes gekruld, zoals ze eigenlijk iedere dag deed, en het was duidelijk dat ze sinds de aankomst op SSA toen ze twaalf was, veel gegroeid was. Pas toen ze gegrom hoorde, schoten haar blauwe kijkers naar de persoon - of beter gezegd hond - die naar haar stond te grommen. Ze trok een wenkbrauw omhoog en haar blik gleed vervolgens vragend naar de jongen die naast de hond stond. Hij zag eruit alsof hij net was aangekomen en had een sigaret tussen zijn vingers. Hij rookte? Mhm, dat ging hij vast snel afleren. Hun hoofdmeester kennende was hij daar streng op tegen, hoe dan ook moest ze toegeven dat hij daar ook wel gelijk in had. Roken was vies, goor, verschrikkelijk. Ze ging er nooit aan beginnen.
Afwachtend of de jongen nog iets tegen haar ging zeggen staarde ze hem kort aan, waarna ze haar kijkers over hem heen liet glijden. Hij had blonde haren en ze kon bijna raden dat hij van Razen afkwam, de planeet waar zij ook een groot deel van haar leven had doorgebracht. Ze was er geboren en ze hoorde er, maar haar vuurmagie had haar sinds kort in de steek gelaten en dat stak haar. Ze wilde het terug, maar ze wist niet hoe. En om nu naar haar vuurleraar toe te stappen, die haar grootste vijand bleek te zijn, was nou niet echt een plan waar naar uitkeek.

_{Het had haar helemaal niks verbaasd als de hond naar voren was geschoten en haar had aangevallen. Ze had haar energie al opgeladen toen ze het beest had zien staan, zijn tanden ontbloot, grommend en blaffend. Het sterke lichaam gecombineerd met de dodelijke kaken die, zodra ze gesloten waren, niet meer los zouden laten. Ze had al klaar gestaan om zichzelf te weren tegen het monsterlijke beest, maar de aanval gebeurde niet. Ze voelde de adrenaline door haar lijf gieren toen de jongen een stap dichterbij zette, haar uitleggend dat het ding haar niet zou aanvallen. Het ding dat hij Scorpion noemde. Wat een verschrikkelijke naam, dat perfect paste bij dat gruwelijke beest. Ze had vol afschuw naar de hond gestaard, naar hoe een dier zo sterk, groot en gevaarlijk kun opgroeien tot zoiets als deze Scorpion.  Pas toen het gegrom en geblaf gestaakt werd door de eigenaar die zijn hond corrigeerde op zijn gedrag, wist ze haar blik van het dier af te scheuren en naar de jongen te kijken. Meteen had ze haar oordelen al klaar staan. Ze herkende zo'n soort jongens als deze meteen en liet haar blik even over zijn lichaam heen vallen. Hij had blonde haren, die te perfect zaten om waar te zijn, en van die betoverende ogen waar ieder meisje dat een beetje gevoelens had op zou vallen. Maar zij niet, zij was anders dan dat. Je kon het verbitterd noemen, of juist slim. Ze tuimelde niet meteen in zijn charmes, wat zij nodig had was een echte man. Iemand die echt van haar hield en haar niet wilde gebruiken als een object, dat hij weg kon gooien wanneer hij geen zin meer erin had. Ze perste haar lippen op elkaar en staarde hem kort vol ongeloof aan toen hij nog een diepe trek aan zijn sigaret nam en deze op de grond gooide. Een lelijke, vierkanten stukje achterlatend nadat hij er met zijn voet overheen had gewreven. Roken, wat walgde ze daar toch van. Het herinnerde haar aan een verschrikkelijke tijd van haar jeugd. De tijd dat ze veranderd was van een onschuldig meisje, in een probleemkind. De geur liet haar terugdenken aan de vrouw die haar had ingenomen in haar (wees)huis. De geur van rook had er altijd al rondgehangen.
Het was dan ook een opluchting voor het meisje toen de blonde jongeman het ding op de grond had gegooid en de vlam had uitgedoofd. Alhoewel ze een vuurmagiër was, had ze een hekel aan dat soort vuur. Het stonk en bracht haar terug naar haar kindertijd - waar ze stiekem nog steeds in zat. Zachtjes haalde ze haar hand door haar haren heen en liet ze haar blik weer van de sigaret naar de blonde jongen glijden. Die haar nu een mooie dame had genoemd, alsof zij dat moest geloven. "Dat mooie valt wel mee," zei ze bescheiden, terwijl ze met een van haar hand kort speelde met een lok van haar haren. Als hij dacht dat hij een spelletje met haar kon spelen, dan ging zou doodleuk met hem meespelen. Maar zij zou niet degene zijn die met verdriet in de steek werd gelaten, nee, dit keer zou ze zijn harjte breken. Vermorzelen zelfs. Zoals hij dat vast al bij vele andere dames had gedaan. Ze glimlachte liefjes en keek hem even aan, alsof ze hem in zich op probeerde te nemen en tot een conclusie probeerde te komen. "Ziva Thorne en als ik het goed gegokt heb, ben je hier nieuw." Merkte ze op, de lieve glimlach stond nog steeds op haar gezicht. "Zal ik je anders een rondleiding geven?" Ze was geen lieveling, dat zeker niet, maar dat wist hij nog niet. Hij had geen flauw benul van haar verleden. Van haar doen en laten. Dit was de eerste keer dat hij haar zag en hij was ook maar een leerling. Hij had geen dossier van haar gekregen, hij kon alleen maar oordelen maken over de dame die nu voor hem stond. De dame die vrij weinig van haarzelf losliet. Hij zou er nooit achter komen, niet achter de waarheid in ieder geval. Niemand behalve zijzelf wist de waarheid. Zelfs haar mentor wist het niet, de man die dacht alles te weten. Het was een geheim voor de hele wereld, een geheim dat ze dichtbij haar zou houden en nooit zou loslaten. Niet totdat ze haar vader's naam had gezuiverd.}

_{Ze liet haar blik nog een keer over de blonde jongen heen vallen. Zijn houding gaf meteen al best veel vrij over wat voor een persoon hij was. Hij zag er charmant uit en mocht er best wezen als ze het eerlijk mocht toegeven, maar dat betekende niet dat hij voor zijn charmes en uiterlijk zou vallen. Want ze kende dit soort mannen, ze was ze immers al veel vaker tegengekomen op Nova. In de tijd dat ze de verkeerde kant op was gegaan, al waren dat soort charmes andere charmes dan die van deze jongen. Zij hadden geen interesse in haar getoond, maar meer haar overgehaald om andere dingen te doen. Haar vuurmagie zou hen daarmee natuurlijk goed van pas komen. Het in brand steken van iets zou hen dan ook zonder haar een lucifer of wat dan ook hebben gekost, iets wat de politie kon leiden tot hen. Maar nee, een vuurmagiër was handig en wie zou zo’n klein meisje nou van zo’n misdaad verdenken? Niemand. Het was perfect geweest, tot ze haar toch hadden gevonden. Tot ze haar hadden meegenomen en haar twee jaar hadden laten rotten, wat er misschien toe had gebracht dat haar vuurmagie haar nu op haar zestiende in de steek had gelaten. Wat hier en daar weer voor heel veel problemen had gezorgd in haar leven. Problemen die ze met liefde wilde ontwijken. Ze glimlachte toen hij zichzelf voorstelde als Giovanni Bracks en zei dat hij hier inderdaad net was aangekomen. Alsof ze blij was dat haar gok goed was. Hij nam haar aanbod al snel aan om een rondleiding te krijgen van het meisje en zachtjes knikte ze. Waarna ze zich omdraaide en hem even meeknikte. ”Ik weet wel een mooie plek, euhm, of wil je liever eerder het gebouw zien?” Kort werd er een wenkbrauw opgetrokken terwijl ze stil bleef staan en hem vragend aankeek. Het saaie gebouw, tegenover een mooie plek waarnaar ze hem toe kon brengen? Nee, ze was ervan overtuigd dat dat laatste het zou winnen in zijn hoofd. Hij leek haar niet bepaald een lieve schooljongen die naar iedere les ging en al zijn huiswerk netjes maakte en ruim op tijd inleverde.}