Alle tafels en stoelen die normaal gesproken het klaslokaal vulde stonden nu allemaal tegen de muur. Het liet in het midden een grote ruimte achter. Oriël had er een groot kleed neergelegd en met behulp van wat lucht magie er drie grote kussens neer laten ploffen. Het creëerde sfeer op die manier. Al deed ze het niet alleen voor de leerlingen. Ze voelde zichzelf in deze omgeving ook een stuk prettiger. Ze hield van kussens. De bank in haar kamer op de lerarenetage lag inmiddels ook vol met zachte kussens waar ze na een dag werken op neer kon ploffen om zich te ontspannen. En die sfeer wilde ze ook in de klas maken. De leerlingen moesten zich volledig kunnen ontspannen. Dan pas konden ze zich goed concentreren. En als de concentratie er was, dan konden ze iets leren. Ze had van andere leraren wel kritiek op haar lesmethoden gehad. Dat de studenten daar lessen zagen als een makkelijk manier om een goed cijfer te halen. Maar het tegendeel was waar en dat kon iedereen die ooit les van Oriël had gevolgd heel goed vertellen. Oriëls lessen waren fysiek gezien een lachertje. Maar mentaal waren ze heel zwaar en uitputtend. Haar lessen richtte zich voornamelijk op het mentale aspect waar bij een persoon magie vandaan kwam. En omdat dat heel weinig getraind werd hadden sommige leerlingen er nog wel eens moeite mee.
Ze keek even kort op de klok. Haar les zou in enkele minuten starten. Het was maar afwachten hoe deze twee leerlingen er mentaal tegen opgewassen waren.

Lea was verliefd. Niet zoals ze normaal had. Van die flauwe crushes op wild vreemde jongens die ze amper een halve minuut had gezien of dan af en toe tegen kwam in de gang. Nee ze was echt verliefd. Ze kon aan niemand anders meer denken. Ze zat haast alleen nog maar dromerig voor zich uit te staren, denkend aan hem. Nog erger dan ze altijd al deed. En het was vreselijk cliché maar ze kon het ook niet laten om telkens overal hartjes en hun initialen neer te kladden in haar schriften. Het was nog erg nieuw voor haar, want tot haar grote verrassing was het wederzijds. Dus je zou kunnen zeggen dat ze in een soort relatie zat. Als wist ze het niet helemaal zeker. Ze was het niet gewend, maar ze vond het werkelijk heerlijk. En het was een soort van geheim, wat het nog spannender maakte. Het had haar hele houding ook een beetje bijgeschaafd. Ze was niet meer zo heel erg verlegen en leek de hele dag te zweven op wolken met een gezonde blos op haar wangetjes. En als kers op de taart kon ze die eeuwige glimlach niet van haar gezicht af halen. Ze had nu les van Miss Oriël. Of beter gezegd, een bijles. De laatste les van Auramantie was niet helemaal goed gegaan voor haarzelf en ze wilde het eigenlijk toch wel heel graag leren. Dus had ze een bijles aangevraagd bij de excentrieke Miss Oriël. Dit keer had ze Roefus, haar kleine zilver grijze rat, op haar etage gelaten. Niet omdat ze bang was dat hij ontdekt zou worden – Miss Oriël zou hem toch wel voorspellen, net als de vorige keer – maar omdat ze merkte dat hij toch teveel aandacht van haar vroeg. Aandacht die ze veel liever aan de lessen wilde besteden. Ze kwam bij 6het lokaal aan en kon niets anders dan afvragen hoe hij deze keer zou verlopen. Zou hij dit ook geleerd hebben? Nee, Lea! Hou je hoofd erbij. Ze wist dat ze niet de enige was, maar hoeveel leerlingen wist ze niet.

Een hand richtte zich op om aan te kloppen maar bleven halverwege de beweging hangen. Kom op Lea. Je kan het wel. Dit keer zal het vast beter gaan, echt waar. Sprak ze zichzelf moed in. Wat zal hij wel niet denken als je toch niet heb doorgezet. Je wilt hem toch niet teleurstellen? En jezelf ook niet. Kom meid. Niet zo verlegen! En met die gedachte trok ze de klink naar beneden en liep het lokaal binnen.
“Goeienmorgen Miss,” zei ze glimlachend. Ze zag nog een meisje staan die ze met een verlegen “Hoi,” begroete. Toen viel haar blik op de inrichting van de klas. Er was een kleed op de vloer neergelegd, waar normaal gesproken de tafels en stoelen stonden opgezet. En op het kleed lagen drie dikke kussens – ze waren dus met z’n drieën – waar ze vermoedelijk op gingen zitten. Hmm, apart. Weer eens iets anders. En zeker een stuk comfortabeler dan die stugge houten stoelen. Ze wist alleen niet helemaal zeker of ze er daadwerkelijk op mochten gaan zitten of dat het voor later was..? Ze durfde in ieder geval niet als eerste het kleed op te stappen en wachtte een beetje af op wat Miss Oriël of de andere leerlinge zouden doen.

Het was Lillian die het eerste binnen was gekomen. Oriël knikte het meisje een begroeting toe. Een kleine glimlach als bevestiging dat Lillian inderdaad haar schoenen uit mocht doen verscheen op haar gezicht. Lillian had haar gebruikelijke manier van lesgeven al eens meegemaakt. Bij Lea was de les destijds iets anders verlopen. Niet veel later kwam het meisje met de bruine haren ook binnenstappen. Oriël merkte meteen dat er iets anders aan haar was. Ze hoefde niet eens haar gave te gebruiken om te weten dat het meisje verliefd was. Ze liep naar Lea toen en pakte haar hand vast. 'Wees wel voorzichtig. Hij blijft erg machtig. Geen zorgen, ik vertel niks,' fluisterde ze tegen Lea waarna ze diens hand weer losliet. 'Je mag je schoenen uitdoen en een kussen uit gaan zoeken. Dan kunnen we beginnen,' zei Oriël daarna op normaal volume tegen Lea. Zelf liep ze terug naar de kussens en ging er op een in lotushouding zitten. Ze wachtte tot Lea en Lillian ook plaats hadden genomen. 'Goed, ten eerste welkom bij de bijles van auramantie. We beginnen met wat theorie, al zal dit voor jou meer herhaling zijn Lea. Maar daar wil ik vrij snel doorheen zodat we meteen met een ontspanningsoefening kunnen beginnen om geconcentreerd aan het werkt te kunnen,' leidde Oriël de les in. Ze keek even naar de twee dames. 'In de naam auramantie is het al duidelijk dat je gaat kijken naar de aura van anderen. Het is een magisch energieveld dat door de meeste mensen wordt ervaren in combinatie met het zien van kleuren. Deze energie noemen we Prana, het leven zelf. Dit leven heeft in elk levend wezen verbindingen, de Nadi's. Dit zijn geleiders van pranadische energie. Het lichaam heeft vele Nadi's en kruispunten, plekken in het lichaam waar de Nadi's elkaar kruisen. De zeven belangrijkste kruispunten woorden de Chakra's genoemd. Hier gaan we mee werken want ze vormen de basis van de auramantie. Zoals ik eerder heb verteld beginnen we met een meditatie oefening om voor goede concentratie te zorgen. Dus jullie mogen je ogen sluiten en rustig inademen door de neus, en uit door de mond,' begon Oriël de oefening. Ze begon met op zachte toon een verhaal te vertellen waarbij ze alle zeven chakra's een voor een afging. Ze vertelde over de kleur, hun eigenschappen en natuurlijk de ligging in het lichaam. Ze zei haar leerlingen de kleur te visualiseren. Muladhara, net onder het sluitbeen vastgekoppeld aan de kleur rood. Het stond voor de basisverbinding tussen de mens en de aarde. Daarna kwam Swadhisthana met zijn diepe oranje kleur. Het stond voor liefelijkheid, bekoorlijkheid en zoetheid en bevond zich op het staartbeen vlak boven Muladhara. Daarna volgde Manipura. Geel van kleur en vlak boven de navel. Het was de belangrijkste plek om energie op te slaan. De vierde was Anahata, groen van kleur en het centrum van de mens. Vijf was Vishudda met de kleur blauw. Het stond voor spraak en klank en zat daarom ook bij de keel. De zesde was Ajna. Paars van kleur en midden op het voorhoofd. Je derde oog. Het stond voor oplettendheid en bewustzijn. En ten slotte had je Sahasrara. Het zat bij je kruin en stond voor spiritualiteit en verlichting. Het werd gekenmerkt door de kleur wit, wat officieel geen kleur was.

'Nu nog een keer diep inademen door de neus en uit door de mond. Jullie mogen je ogen weer openen. Dan gaan we verder,' eindigde Oriël de oefening. Ze gaf Lea en Lillian even de tijd om zich weer op het hier en nu te richten en ging toen verder. 'Tijd voor de tweede oefening. Om een energieveld te kunnen waarnemen moet je ze kunnen voelen. Dus probeer je voor te stellen dat je in een bubbel zit. Dit is jouw bubbel. Ga maar rondlopen door het lokaal in je bubbel. Kijk hoe ver je kan totdat je het gevoel hebt dat iets in jouw bubbel probeert door te dringen. Dan stop je. Wordt je bewust van je grenzen. Jullie mogen beginnen,' zei Oriël.

Tot haar grote verbazing kwam Miss Oriël meteen op Lea aflopen en pakte haar hand vast. Een beetje in de war gebracht door deze plotselinge handeling, helemaal voor Lea die niet erg gewend was aan mensen die haar aanraakte, flitste haar groene ogen van hun handen naar het gezicht van Miss Oriël. Haar ogen werden nog groter van verbazing toen de woorden van de lerares door begonnen te dringen. Ze wist het! Ze wist het! Een lichte paniek aanval maakte zich van haar meester, want ook al had ze haar verzekerd dat ze niks zou doorvertellen, hoefde dat niet te betekenen dat andere het ook snel door zouden krijgen. Andere met meer invloed. Mensen van het bestuur. Mensen van de schoolleiding. De brede glimlach die op haar gezicht had gestaan was als sneeuw voor de zon verdwenen en er stond nu een veel minder vrolijkere en gespannen trek om haar mond. Ze had maar met een half oor gehoord wat Miss Oriël daarna had gezegd en probeerde de gedachte stroom van paniek, die nu in haar hoofd tolde, te kalmeren. Geen paniek, er is niks aan de hand. Miss Oriël is vast te vertouwen.. Ze schoof haar schoenen uit en nam vlug plaats op de dichtstbijzijnde vrije kussen. Zo zacht als ze kon zoog ze een hap lucht door haar neus naar binnen en blies hem zo ongezien mogelijk weer uit. Hij weet wel raad als er iets gebeurt.. stelde ze zichzelf gerust waarna ze zichzelf voornam om hier later over te piekeren. Nu moest ze zich bezig houden met de les.
Miss Oriël begon de les met theorie wat, zoals ze al zei, herhaling was voor Lea. Maar herhaling kon nooit echt kwaad toch? Dat was alleen maar goed. Ze ging verzitten in een kleermakers zit en legde haar handen te rusten op haar schoot. Miss Oriël vertelde over Prana, Nadi’s en Chakra’s. Anders dan de vorige keer begonnen ze nu met een meditatie oefening. Wat mooi uit kwam voor Lea die nog steeds een beetje van slag was. Ze was ergens ook wel nieuwsgierig naar deze oefening, want ze had nooit gemediteerd. Of tenminste, dat dacht ze. Misschien had ze het wel eens gedaan maar wist ze gewoon niet dat ze aan het mediteren was. Op verzoek van de lerares sloot Lea haar ogen en haalde ze diep adem. De zachte toon waar Miss Oriël mee sprak was heel rustgevend en haast hypnotiserend. Lea concentreerde zich er volledig op en ging helemaal op in het verhaal over de verschillende Chakra’s. Het had zeker kalmerend gewerkt en Lea voelde zich goed geconcentreerd en rustig. Ze haalde nog eens diep adem en opende toen haar ogen. De tweede oefening was ook nieuw. Lea had ook iets minder vertrouwen in deze. Ze focuste zich en probeerde de bubbel om haar heen te zien. Ze richtte zich weer op, op haar eigen onbewust gracieuze manier, en kwam in beweging. Ze probeerde te voelen dat er een soort extra onzichtbaar laagje om haar lichaam zat en liep bedachtzaam door het lokaal. Ze liep richting een van de opzij geschoven tafels. Hoe dichter ze bij de tafel kwam, hoe langzamer ze liep en toen opeens had ze het gevoel dat het inderdaad haar bubbel binnen was gedrongen en ze bleef abrupt staan. Zo probeerde ze het bij verschillende voorwerpen. Een stoel, de deur, een kast. Tot ze een vertrouwd gevoel had in waar haar grenzen ongeveer lagen. Toen wende ze zich weer tot Miss Oriël met een blik die al een stuk zelfverzekerder was dan die van toen ze begonnen met de oefening.

Oriël had de ietwat verbaasde blik in Lea's ogen gezien toen ze vertelde dat ze zou beginnen met een meditatie oefening. Ze deed het inderdaad niet vaak omdat de meeste leerlingen er het geduld niet voor hadden. Maar ze waren maar met weinig vandaag en het was prettig om je eerst goed te concentreren. Dan presteerde je daarna stukken beter. Dus Oriël begon aan haar verhaal, geholpen door de rustige sfeer en en de mystieke geuren in het lokaal zag ze de leerlingen wegzakken in de diepte van de meditatie. Een vredig gevoel van zelf bewustwording. Na de meditatie haalde ze de studenten terug naar het hier en nu om ze daarna direct de volgende opdracht mee te geven. Lea ging direct aan de gang met de oefening. Toen zij opstond bleef Oriël kalm zitten. Alsof ze een deel van het meubilair was waar Lea voor moest uitkijken. Immers straalde zij zelf ook een aura af, een die beter voelbaar zou zijn omdat zij een levend wezen was. Ze wachtte rustig af, liet Lea zelf ontdekken wat ze kon en wat haar grenzen waren. En ze leek het niet al te slecht te doen. Ze was zich in elk geval bewust van haar grenzen. Maar dit was nog erg oppervlakkig. Het werd tijd om de oefening moeilijker te maken. Oriël stond op van het brede kussen. 'Goed, we gaan deze opdracht iets lastiger maken,' sprak ze kalm. Ze sloot haar ogen en riep in haar binnenste haar lichtmagie aan. De inval en creatie van licht hielp haar om optische illusies te kunnen maken. En het lokaal veranderde langzaam. De vloer viel op sommige plaatsen weg om daaronder een sterke stroming van kokend hete lava te tonen. Het was zo levensecht dat er zelfs hitte vanaf leek te stralen. hoge muren trokken zich op om hen heen. In werkelijkheid had Oriël met behulp van een beetje luchtmagie de tafels in het lokaal verschoven tot ze samen een soort doolhof vormden. Maar in de illusie leek het op een gigantisch stenen doolhof omringd door dodelijk lava. 'Je hoeft niet bang te zijn Lea. Er kan je niks gebeuren. Je moet je laten leiden door je aura. Voel je grenzen aan en baan je zo een weg door het doolhof. Je zult zien dat sommige muren vals zijn en je er wel doorheen kan. Gebruik auramantie om deze ertussenuit te pikken. Ik zie je aan de andere kant,' sprak ze. En weg was ze. De ''andere kant'' was niet veel meer dan het bureau aan de andere kant van het lokaal. Eens kijken of ze haar ervaring ook kon toepassen als je brein dacht dat je in gevaar was.