Het was alweer een tijdje geleden sinds ze een bijles had gegeven. Hoewel Oriël de groepslessen erg interessant kon vinden vond ze de bijlessen persoonlijk leuker. In een groepsles kreeg je niet altijd de kans om een leerling echt te leren kennen. Bijlessen waren meestal een op een. Je zat dan gewoon op een ander niveau met elkaar. Voor sommige leerlingen was het zelfs beter. Leerlingen die zich niet goed konden concentreren in groepslessen vonden de een op een lessen vaak een uitkomst. Vandaag had ze Penny. Oriël kende het meisje niet en had expres niet van tevoren gekeken wie ze was. Vandaag wilde ze helemaal verrast worden.

Ze liep met stevige passen in de richting van haar eigen lokaal. Toen ze het lokaal vuurmagie passeerde hield ze in. Haar blik ging naar de dichte, doodse deur. Er was geen spoor van leven achter te bekennen. Geen sterke magische aura die haar wangen liet gloeien wanneer ze hem dichtbij voelde. Onwillekeurig slikte ze even en liep stevig door nadat ze de deur voorbij was. Haar gezicht was vrij van elke emotie maar haar blik was afgewend van de gang voor haar. Ze keek wel, maar ze zag niks. Verdwaald. Pas toen ze de hoek omsloeg en voor de deur van het waarzeggerij lokaal stond, knipperde ze even en was ze weer alert en aanwezig. Ze opende het lokaal en stapte naar binnen nadat ze op het schoenen rek naast de deur haar eigen laarzen had uitgedaan en op blote voeten over de zachte tapijten die door het hele lokaal lagen verder liep. Focus nu. het ging vandaag immers om Penny.

met een klein hupje sprong Penny van de laatste trede van de trap af. Even bleef ze staan om met een grote glimlach op haar gezicht te kijken hoe de leerlingen als een stroom vissen langs elkaar heen bewogen om zich voort te zetten naar de volgende les. Het was een grappig gezicht. Elke vis was anders en had een ander humeur, dat was zo aan hun gezicht af te lezen. Heel veel tijd om hier naar verder te kijken had ze niet, want ze werd ruw aan de kant gestoten. Blijkbaar had ze de mensen achter haar wat opgehouden. Wat schaapachtig lachte ze en snel zette ze zich voort. Haar rugzak zakte even van haar schouder af, maar veel aandacht besteedde het meisje er niet aan. Haar roze haar deinde vrolijk op en neer terwijl haar ogen zich wat vernauwden en zich concentreerden op waar ze heen moest. Zo heel vaak was ze nog niet in de gangen geweest, wat niet gek was sinds ze hier pas een paar dagen geleden was aangekomen. Penny schuifelde met de groep leerlingen mee, allen druk kletsend en pratend of nog snel even die laatste bladzijde van het hoofdstuk doornemend wat ze hadden moeten leren. Het gaf haar een goed gevoel om door zoveel mensen omringd te zijn. Ze paste erbij. Niemand maakte grapjes of zette haar voor gek door haar vreemde haarkleur, in tegen deel, ze had wel meer vreemde kleuren al gezien. Maar zo snel kon ze eigenlijk ook nog niet oordelen, ze zou hier nog wel een paar jaar door brengen en wie weet wat haar allemaal te wachten.

Penny brak los van het groepje leerlingen om een wat stillere gang in te lopen. Het was duidelijk dat hier geen les op dit moment gegeven zou worden. Behalve die van haar dan. Direct bij aankomst was het voor haar al duidelijk dat ze wat in te halen had. Waarzeggerij was het eerste waar ze zich voor had opgegeven, puur en alleen omdat dat haar erg interesseerde en ze zo snel mogelijk wilde beginnen. Met een zachte klop opende Penny de deur. De brede glimlach van net was versmalt naar een wat onzekere. 'Hallo Miss, Penny Ivanova.' Ze sloot de deur achter zich en liet haar ogen even door het lokaal glijden. Ze vielen uiteindelijk op het schoenen rek waar al een paar laarzen stond. Waarschijnlijk die van Miss Oriël zelf. 'Vindt u het fijn als ik mijn schoenen uit doe?' Zei ze vervolgens, haar ogen weer die van de lerares vindend. Ze wipte even op en neer, niet helemaal zeker wetend wat nu het juiste was om te doen.

Als de magische aura die haar omringde haar niet had verraden, dan was het de klop op de deur geweest die Oriël had verteld dat Penny er was. Ze keek op van de kandelaar waar ze niet nieuwe kaarsen in had gezet die ze nu, samen met wat verse wierrook, aanstak. Haar doordringende blauwe ogen waren gericht op de rozige verschijning in de deuropening van haar lokaal. Penny. Op haar gelaat lag een onzekere glimlach en al snel wendde de studente haar blik af van Oriël nadat ze zichzelf had voorsteld met de naam die ze op het lesplan achter haar op het bureau zag liggen. 'Goede dag Penny,' heette ze haar kalm welkom. Ze had zich weer terug gedraaid naar de kandelaar om de laatste paar kaarsen aan te steken toen ze de vraag hoorde. 'Het is niet verplicht. Maar persoonlijk vind ik het prettiger en het maakt niet zo'n rommel,' legde ze uit met haar rug naar het meisje toe, al keek ze even kort over haar schouder om haar blik te ontmoeten. Toen ze klaar was liep ze naar het midden van het lokaal waar een paar dikke kussens lagen en wenkte ondertussen Penny om ook te komen. Ze ging zelf op een van de kussens zitten, haar benen gevouwen in kleermakerszit, de ene over de andere gelegd. 'Dit is je eerste les waarzeggerij nietwaar?' begon ze rustig. 'Mijn naam is Oriël Tá Suíl. Ik geef hier op de school de waarzeggerij lessen. Vandaag gaan we auramantie behandelen. In deze les leer ik je de basistechnieken van het auralezen en uiteindelijk ook hoe je ermee moet divineren,' begon ze haar les. 'Heb je vooraf nog vragen? Want dan denk ik dat we kunnen beginnen,'. Ze gaf Penny de tijd om na te denken over eventuele vragen, maar ging daarna verder. 'Sommige mensen kunnen aura's lezen uit henzelf. Vaak al op jonge leeftijd. Maar het is mogelijk voor iedereen om het te leren. Aura's ervaren kunnen we namelijk allemaal, al zijn ze niet altijd zichtbaar. Soms loop je bij een persoon figuurlijk tegen de muur op als je dichterbij komt. Dat onzichtbare schild, dat is een onderdeel van een aura. Ik wil graag een oefening doen om dat onzichtbare, zichtbaar te maken. Ga ontspannen zitten Penny. Sluit je ogen en probeer je voor te stellen dat je in een soort ei zit. Dit is jouw aura. Jouw beschermend schild. En probeer die aura nu eens uit te strekken. Voor je, achter je, aan beide zijden. Maar ook naar boven en naar onder. Als je je aura uitweidt zal hij op een gegeven moment tegen iets aanlopen. Mijn aura. Mijn schild. Probeer die grens te voelen en op te zoeken,' gaf ze het meisje als oefening mee. Daarna bleef ze stil, zodat Penny ht zelf kon proberen.

Zonder verder nog iets te zeggen, peuterde Penny de strikken van haar gympen los en zette ze de schoenen in het rek. Haar tas kwam ernaast te staan. Het was netjes om naar de voorkeuren van de lerares te luisteren, het was tenslotte haar lokaal en haar regels. Nu was dit misschien geen regel, maar het leek Penny het beste om op goede voet, haast letterlijk, te beginnen. Daarbij had ze nog geen enkel idee wat ze kon verwachten van deze les, dus waarschijnlijk was het een goed idee om gewoon naar Miss Oriël te luisteren en te doen wat er van haar werd gevraagd. Haar voeten groeven zich kort in een van de dikke tapijten die op de vloer lagen, tot Oriël haar dichterbij wenkte naar de kussens. Nog steeds met een vriendelijke glimlach kwam het meisje naderbij om tegenover Oriël te gaan zitten, ook in kleermakerszit. Haar handen lagen gevouwen in haar schoot terwijl ze haar ogen even kort door het lokaal liet gaan tot ze weer bij de lerares terug kwamen toen die begon te spreken. Het meisje knikte bij de vraag of dit haar eerste les waarzeggerij was. Penny liet het allemaal over zich heen komen. Ze had geen idee wat auramantie eigenlijk was en bij divineren kon ze alleen maar mensen in lotushouding in de lucht zwevend, voorstellen. Ze schudde na een klein tijdje nadenken haar hoofd. Ze had geen vragen, geen belangrijke in ieder geval waar ze Oriël mee kon lastig vallen.
Aandachtig luisterde ze naar Oriëls uitleg. Het klonk allemaal prachtig en ze kon er een goed voorbeeld bij bedenken, maar toen Oriël vervolgens kwam met dat ze het nu zelf moest proberen, schrok ze lichtelijk. Ja, ze was goed in dingen voorstellen, maar haar fantasie ging wel vaker met haar aan de haal. Ze wilde niet te veel afgeleid worden, eigenlijk helemaal niet, en kunnen laten zien dat ze het kon, maar dit was wel een hele uitdaging. Echter, deed Penny wat er van haar gevraagd werd. Ze verschoof even haar zitvlak en sloot haar ogen. Ze ademde een keer diep uit en stelde zich daadwerkelijk voor dat ze in een ei zat, maar een doorzichtige, je kon er tenminste door heen kijken. En Penny was het eigeel, dat nu probeerde vrijheid te krijgen. Oh god nee, dat was een verschrikkelijke vergelijking. Concentratie. Een frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze nogmaals diep in en uit ademde, proberend haar gedachtes onder controle te krijgen en haar niet te laten storen. Ze stelde zich voor hoe het doorzichtige ei zich uitbreidde, al leek het meer te pulseren dan duidelijk groter te worden. Elke stap die ze maakte, leek ze ook weer terug te doen. Maar langzaam maar zeker voelde ze iets drukken, bijna tegen haar borst, alsof het haar belemmerde en haar niet verder vooruit wilde laten gaan. Was dit hetgeen waar Miss Oriël over had gesproken?
Penny deed een oog open en daarmee was ook meteen heel de concentratie weg. De druk hield op en haar aura kromp weer. Verwonderd keek het meisje naar de lerares. 'W-was dat wat ik denk dat het was?' Klonk ze voorzichtig, maar toch met een zweem van enthousiasme door haar stem heen, terwijl ze opnieuw wat ging verzitten. 'Dat was zo cool!' De voorzichtigheid in haar stem had plaats gemaakt voor het net nog kleine enthousiasme en ze wiebelde even met haar knieën. Als ze dit al kon, wie weet waar ze nog meer toe in staat was.

Je had een aantal typen leerlingen. Een paar manieren waarop de meeste van hen wel reageerden op de lessen. Soms zat er een student tussen die haar verraste. Sommige studenten weken ook wel af van die “types” Maar vaak zat er een bepaalde constante factor in die ze ook bij Penny opmerkte. De student die er weinig tot niks mee had gedaan maar wel open stond om nieuwe dingen te proberen. Het waren de studenten waar je als docent wel je best voor wilde doen om ze enthousiast te maken voor het vak. Het zorgde er in elk geval voor dat de les lekker doorliep. Ze had geen vragen, nog niet athands. Ze waren ook nog maar net begonnen. Dus Oriël was verder gegaan met haar uitleg en had er meteen een oefening aan vast geplakt. In haar beleving moest je het vak waarzeggerij ondervinden. Je moest het ervaren. Dan pas kon je een oordeel erover geven. Het was zoveel meer dan alleen jezelf blind staren op een glazen bol of intensief naar een paar kaarten staren in de hoop er iets in te zien. Waarzeggerij vroeg om een bepaalde manier van denken. Een bepaalde vorm van interpretatie en dat was het lastige. Dat was het moeilijkste om aan te leren. Om je eigen ideeën en wensen niet voor antwoorden aan te zien. Als je heel graag iets wilde zien of voelen, dan gebeurde het meestal wel. Of juist niet omdat je hoofd te hard probeert te bewijzen dat het allemaal onzin is.
Ze bleef naar het meisje tegenover haar kijken die ondertussen met een frons op haar voorhoofd aan de oefening begonnen was. Oriël kon haar tegenover zich de ruimte voelen aftasten. Zoekend waar ze heen moest met haar energie. Tot uiteindelijk…ze tegenstand bood. Haar aura, hard als een muur om Penny aan te geven waar ze de grens trok liet het meisje haar ogen weer openen. Rustig knikte ze even naar de studente. 'Wat je zojuist voelde was mijn aura, mijn persoonlijke ei. Het uitspreiden van je aura kan je veel informatie geven over de directe omgeving om je heen. Het maakt je bewust van wat zich in je omgeving bevind en wie. Hoe verder je uitstrekt, hoe meer er wordt betrokken in die wereld binnen jouw aura. Je kan hele reizen maken door alleen maar toe voelen en je aura te spreiden. Je kan mensen ermee aanvoelen, hun ware gevoelens. Tenzij ze zelf zo'n muur op kunnen zetten om jou juist buiten te sluiten. Want dat is ook een deel van auramantie. Jezelf ook kunnen afsluiten voor teveel invloeden en je aura bij jezelf kunnen houden. Als bescherming. Nu je gevoeld hebt hoe het is om je aura uit te weiden gaan we een stapje verder. In het lokaal staan allemaal voorwerpen. Misschien heb je even rond gekeken bij binnenkomst. Misschien ook niet. Ik vraag je niet om de ruimte te bekijken, maar om juist je ogen weer te sluiten en om te proberen je aura uit te weiden over het hele lokaal. Probeer te voelen wat en wie er aanwezig zijn. Probeer je omgeving te omschrijven zonder er daadwerkelijk naar te kijken,' gaf ze als nieuwe opdracht mee.

Stiekem klonk het best fout wanneer iemand het had over zijn ''persoonlijke'' ei. Tenminste, dat was Penny's mening erover. Misschien dat ze er gewoon te veel over na, wat wel vaker het geval was. Misschien moest ze er nu ook gewoon niet over na denken, maar gewoon luisteren en doen wat er werd gezegd. Daar was ze meestal wel goed in. Meestal. Dingen doen, ja dat kon ze wel. Luisteren? Daar dwaalde ze soms wat van af. Maar niet deze keer. Met een lichte frons op haar voorhoofd luisterde Penny aandachtig naar wat Miss Oriël te zeggen had. Ze knikte bij de opdracht maar kon het niet laten van te voren een vraag te stellen. 'Wanneer je jezelf afsluit.. sluit je je dan ook af van al je emoties? Zeg maar, dat je ook alles een stuk minder erg voelt?' Ze wiebelde wat met haar tenen terwijl ze wachtte op antwoord. Vervolgens probeerde ze verwoed te denken naar hoe het lokaal er achter haar uitzag. Ze wist van het schoenen rek, dat er kussens en een aantal poefen in de ruimte stonden en dat de grond was bekleed met tapijten. Ze ademde haast onhoorbaar uit, sloot haar ogen en concentreerde zich. Ze probeerde op de manier zoals ze het net had gedaan, haar aura uit te strekken, haar omgeving te voelen zonder dat ze echt opstond en fysiek de ruimte bekeek. Ze voelde hoe ze tegen een muur opbotste. Penny grinnikte zachtjes terwijl ze zich weer verder concentreerde. Daar was het schoenenrek, gevolgd door een poef en iets.. plats.. misschien een kussen? Nog een muur en nog een, ze moest nu ergens in een hoek zijn. De frons op haar voorhoofd werd dieper terwijl ze haar uiterste best deed om erbij te blijven, maar haar hoofd had er geen zin meer in. In een klap zat ze weer terug in haar eigen lichaam. Wat verdwaasd knipperde ze met haar ogen. 'Wow..' Kon ze eerst alleen nog maar uitbrengen. Ze had het gevoel alsof ze op adem moest komen, alsof ze net een hele marathon had gelopen. 'Dat was intens.' Sprak Penny vervolgens, om naar Oriël te kijken. 'Ik ben volgens mij drie muren tegen gekomen, het rek achterin het lokaal en een paar poefen.. maar meer niet.. het was alsof mijn hoofd ineens geen zin meer had. Ik zat ineens weer.. hier.' Logisch, ze had daar de hele tijd gezeten, maar Oriël begreep vast wat ze bedoelde.

Ze schudde haar hoofd bij de vraag die Penny van tevoren stelde. 'Je sluit je af voor anderen. Het is als in een kamer zitten en simpelweg de deur dicht doen. Maar alles in die kamer, je emoties en gedachten. Die blijven,' legde ze uit. Daar kon auramantie niet veel bij helpen. Dat was een innerlijke strijd die ze zelf aan zou moeten gaan. Na haar antwoord bleef ze stil, Penny de kans gevend om zich optimaal te kunnen concentreren op haar nieuwe opdracht. Een minieme glimlach verscheen om haar lippen toen Penny haar ogen weer opende. Ze knikte haar even toe. 'Als je het gevoel krijgt dat het je even teveel wordt, moet je dat aangeven. Dan kunnen we altijd een pauze inlassen. Auramantie vraagt op een andere manier je concentratie en je energie dan je gewend bent van magie manupilatie zoals lichtmagie,' Het was aan Penny om zelf te besluiten of een pauze noodzakelijk was of niet. Ze hield haar mond weer toen de leerlinge over haar ervaring vertelde, wat ze zojuist had gevoeld. 'Je begint ook nog maar net Penny. Dat je het einde van het lokaal bereikte is al veelbelovend. Net als met veel spreuken en vaardigheden is dit een kwestie van veel oefenen. Dus ik wil je ook op het hart drukken om dit de komende paar weken goed te oefenen. Gewoon als je even tijd hebt je ogen sluiten en kijken of je naar het uiteinde van het lokaal kan komen,'
Ze liet even een korte stilte vallen zodat de woorden even goed tot het roze harige meisje konden doordringen. 'Als je er klaar voor bent wil ik graag verder met de volgende oefening. Je hebt zojuist gevoeld hoe het is om je aura uit te spreiden. Maar aangezien je als een speer gaat wil ik ook kijken hoe het gaat als je je aura juist bij je probeert te houden. Om een schild te creëeren. Dit doe je door voornamelijk visualisatie. Waar je net nog open probeerde te zijn moet je je nu voorstellen dat je een muur om jezelf heen bouwt en alle energiën van buiten afsluit. Op het moment dat je dan druk van mijn energie voelt moet je tegendruk geven. Een schild creëeren kan je helpen om het op te nemen tegen iemand die sterker is dan jij. Het zet je steviger in je schoenen. Maar we zijn hier om te oefenen. Dus neem je tijd en geef aan wanneer je even moet rusten,' vervolgde ze haar les.

Het was fijn, en misschien ook wel leuk, om te horen dat ze het uitstekend deed. Het liet haar meer stralen dan dat ze eigenlijk toe wilde geven. Penny knikte bedenkelijk bij de uitleg van Oriël over haar vraag. Het klonk logisch en ze had ook niet verwacht dat het kon, maar misschien was het een bij-effect geweest. Maar daar was nu duidelijkheid in en met een vriendelijke glimlach knikte Penny om te bevestigen dat ze Oriëls antwoord begreep. De oefening die volgde was lastig en ze voelde al gauw hoe ze terug haar eigen lichaam in werd geduwd, alsof het lokaal er genoeg van had dat er zo maar mensen uit hun lichaam traden om hun omgeving te onderzoeken. Misschien deed ze wel inbreuk op privacy. Zou dat mogelijk zijn? Ze beet even op haar lip om de vraag in zich te houden, wetende dat het waarschijnlijk dom was om te vragen omdat een lokaal helemaal geen gevoelens had, laat staan een recht op privacy. Het was een openbare ruimte. Openbaar stond lijnrecht tegenover privacy. Slimmerd. Opnieuw glimlachte Penny. 'Ik kan nog wel even door hoor, wat ik hier mis,' Ze tikte op haar biceps, waar geen greintje spierbal in zat, 'heb ik hier. Denk ik.' Haar vinger tikte tegen haar hoofd aan, om aan te duiden dat ze van binnen misschien sterker was dan het leek. Penny wilde zo graag denken, maar ze had nooit echt geweten of ze ook daadwerkelijk een sterkere wil had als anderen. Waarschijnlijk niet, gezien ze altijd zichzelf er op moest attenderen dat ze haar mond voorbij praatte zonder dat ze daar erg in had.
De volgende oefening leek makkelijker te klinken, puur en alleen omdat ze bij zichzelf moest blijven en niet nogmaals zich moest uitstrekken over een grote oppervlakte. Penny knikte dat ze de oefening begreep en keek even naar haar knieën, waar haar handen netjes gevouwen tussen lagen. Ze haalde even diep adem, concentreerde zich weer en zorgde ervoor dat ze aan zo min mogelijk nutteloze dingen dacht en sloot haar ogen weer. Deze keer zich voorstellend hoe ze om zich heen een muur opbouwde als licht-gelige, doorzichtige legoblokjes, zodat ze er nog steeds door heen kon kijken en haar vijand aan kon zien komen. Al was Miss Oriël niet haar vijand, meer, haar spar-maatje. Een lichte frons verscheen op Penny's voorhoofd terwijl ze de muur in stand en in balans probeerde te houden. Laat die beukram maar komen.

Het was geen ramp dat ze het niet lang kon volhouden. Dit was waarschijnlijk haar eerste ervaring met het gebruik van een eigen aura op deze manier. Daar zat gewoon veel oefenen en proberen aan vast. Maar het was zeer veelbelovend om te zien hoe ver ze bij die eerste poging kwam. Dat beloofde hopelijk veel goeds voor deze en latere lessen. Het was om die reden dat Oriël door was gegaan met het volgende onderdeel van de les. Om te zien of ze dat met dezelfde snelheid wist op te pakken. Daarna kon ze beter beoordelen op welk niveau Penny zat en de rest van de oefeningen daarop aanpassen.
Even trof haar blik die van Penny. Haar ogen leken dwars door het meisje heen te kijken. Elke onzekerheid de ze had, elke vraag of twijfel, daarbij blootleggend. Maar Penny leek haar gedachten voor zichzelf te willen houden dus Oriël zweeg over wat ze had gezien. Ze knikte op de woorden van het meisje en vertrouwde erop dat ze zelf prima in staat was aan te voelen hoe ver ze haar lichaam kon pushen.
Oriël vervolgde de les door de volgende oefening aan het meisje uit te leggen. Ze gaf haar de tijd om zich mentaal voor te bereiden. Bij het zien van de frons in haar voorhoofd sloot Oriël haar eigen ogen en ademde onhoorbaar in door haar neus en al even zacht uit door haar mond om in een lagere verdieping van concentratie te zakken. Haar aandacht ging uit naar haar eigen aura. Haar eigen persoonlijke bubbel. Langzaam weidde ze die uit en al snel voelde ze de herkenningspunten van het lokaal. Ze zag de meubelen, de kussens, de kleden en Penny zelf. Ze focuste haar concentratie op het meisje voor zich. Die geconcentreerde energie leek zich als een pijl uit een boog op haar af te schieten, recht op haar aura bubbel af om die aan scherven te slaan en haar een mentale duw te geven.

Penny had nog genoeg geduld en concentratie over om zich te kunnen richten op haar aura. Misschien net genoeg, aangezien de oefening van net ook aardig wat energie van haar had gekost en ze ergens in haar voorhoofd een licht gebonk voelde. Misschien moest ze inderdaad zo een kleine pauze inlassen en even wat water drinken. Het idee dat ze in een ei zat vond ze nog steeds een beetje raar, maar het hielp met de visualisatie. Het hielp voor haar ook deels met de motivatie, omdat ze het gevoel had dat als ze zich dit voorstelde, ze ook daadwerkelijk de oefening aan het uitvoeren was. De frons groeide dieper terwijl haar handen zich in het tapijt onder haar groeven. Alsof ze zich fysiek aan het voorbereiden was voor een tornado die elk moment door het lokaal leek te kunnen razen.
Die tornado leek ook te komen, maar in minder harde mate dan Penny had verwacht. Desalniettemin werd ze er door overrompeld. De plotselinge duw die ze kreeg had ze niet verwacht en het was dan ook geen wonder dat ze met een klap uit haar concentratie werd gehaald. Haar ogen sprongen open en even leek ze zelfs ook buiten adem te zijn. Wat verwonderd maar ook wat angstig keek ze naar Oriël, afvragend of dit normaal was, dat dit niet in een keer lukte. De pijn in haar voorhoofd was erger geworden. 'Misschien dat ik toch nog eerst even wat water wil drinken..' Zei ze voorzichtig, de onzekerheid in haar ogen te lezen. Voorzichtig stond ze op, wandelde naar haar tas bij de deur en naar wat rommelen, haalde ze er een flesje uit wat half gevuld was. Ze nam een paar grote slokken,
schroefde hem weer dicht en liep weer terug. Tijdens het lopen kwam ze er eigenlijk pas achter hoe zwaar de opdrachten tot nu toe waren geweest. Het leek alsof haar benen helemaal geen zin er meer in hadden om vooruit te komen. Toch, ging ze vastberaden weer voor Oriël zitten, haar benen in kleermakerszit en in haar ogen flikkerde een nieuwe zekerheid met een mix van doorzettingsvermogen. 'Ik denk dat ik er wel weer tegenaan kan.' Zei ze daarom, in haar stem klonk een het licht alsof ze geen tegenspraak duldde. Misschien was het niet de juiste toon om aan te slaan, maar ze wilde dit leren. Als ze heir aan begonnen was, moest ze het ook afmaken.

Haar eigen ogen hadden zich rustig geopend nadat ze had gevoeld hoe Penny was “wakker geschrokken”. Het kolkende blauw keek het meisje voor haar aan. Ze sprak voorlopig nog geen woord en knikte kalm op de woorden van het roze harige meisje. Ze had immers gezegd dat Penny het zelf aan moest geven wanneer ze een korte pauze wilde. Ze keek toe hoe het meisje opstond en naar haar tas liep om een flesje water te zoeken. 'Je hoeft je er niet slecht onder te voelen dat het niet lukte Penny,' sprak ze kalm zonder de leerlinge aan te kijken. 'We zijn nu aan het oefenen en uitproberen. Vergeet niet dat ik dit iets langer doe dan jij. Het enige verschil tussen ons is ervaring. De techniek is er. Maar de gewenning om die techniek te gebruiken nog niet. Dat komt met training,' legde ze rustig uit. Ze voerde de opdracht goed uit. En ze zag echt wel dat Penny haar best deed. Haar blik vestigde zich weer op het meisje toen ze zelf besloten had genoeg pauze te hebben gehad en weer voor haar kwam zitten. De vastberaden blik in de heldere ogen voor haar waren een goed teken. Opnieuw knikte ze. 'Je weet nu hoe het voelt. Met welke kracht en welke snelheid het op je af kan komen en hoe het je kan overrompelen. Laat je niet verrassen. Houd me tegen en duw me terug,' gaf ze mee als laatste aanwijzingen. Misschien dat het Penny zou helpen als ze zich erbij voor kon stellen ook echt terug te kunnen slaan. Dat kon ze ook. Zij had de kracht en de beschikking om haar eigen aura naar eigen wil vorm te geven. En ze kon het, daar was Oriël zeker van. Ze moest daar alleen zelf nog even van overtuigd raken. Opnieuw sloot Oriël haar ogen om daarmee aan te geven dat ze een nieuwe mentale duw aan het voorbereiden was. Ze wachtte en gaf Penny de kans om op scherp te staan voor ze opnieuw haar focus en kracht in die mentale duw legde en door de aura van Penny heen probeerde te breken.

Ze wist zelf ook wel dat het in een keer kunnen onmogelijk zou zijn. Maar elke keer had ze die hoop, de hoop dat ze het wel kon. Vaak genoeg was het haar gezegd. Van fouten kon ze leren, niemand deed het in een keer goed, maar waarom voelde ze dan altijd toch die teleurstelling als het niet lukte? Wie probeerde ze te laten zien dat ze het wel kon? Wie moest ze zo nodig bewijzen? Elke keer dacht ze over die vraag na en elke keer kwam ze uit op hetzelfde antwoord. Haarzelf. Haar maag rammelde, de concentratie en de les had haar doen vergeten dat ze nog niets had gegeten. Misschien dat ze daarom nu al hoofdpijn had en zich niet op en top voelde. Maar eten kwam later wel, wat ze ook elke keer tegen zichzelf zei, ze had nu les. Penny was weer gaan zitten, had haar benen over elkaar geslagen en opnieuw tegen zichzelf gezegd dat ze dit makkelijk aan kon, maar dat ze gewoon de tijd nodig had.
Miss Oriël leek haar gedachtes hardop uit te spreken, zei het op een andere manier. Aandachtig luisterde het meisje naar haar woorden, knikkend en begrijpend. Het voelen was inderdaad het vreemdste geweest dat ze zo plotseling die klap had gekregen. Penny nam de woorden van de lerares ter harte en sloot haar ogen, stelde zich voor hoe ze tegen de muur die ze zo zorgvuldig had opgebouwd aanduwde en wachtte de klap af. En die kwam. Maar dit keer was Penny voorbereid. Ze voelde de krachtige duw, maar duwde tegelijkertijd terug. Een diepe frons stond op haar voorhoofd terwijl ze uit alle macht Oriël probeerde buiten te houden. Met de kracht die ze nog in zich had, duwde ze zo hard als ze kon terug, alsof Oriël een vervelende Jehova-getuige was die niet wilde stoppen met aanbellen en Penny nu resoluut de deur voor haar neus dicht sloeg.

Ditmaal voelde ze hoe ze werd tegen gehouden. Penny hield aardig stand waarop Oriël nog iets meer kracht bij zette om te zien of ze het nog steeds volhield. Na een paar minuten stopte ze en opende voorzichtig haar ogen weer om het meisje met een rustige hoofdknik aan te kijken. 'Beter,' sprak ze kalm. 'Veel beter,'
Ze rechtte haar rug even en schudde haar schouders losser welke na zo'n tijd in dezelfde houding te hebben gezeten een beetje verkrampt voelde. 'We nemen even een korte pauze. Daarna gaan we verder met het laatste onderdeel van de les. Vlak voor het einde krijg je nog een test om je vaardigheden te oefenen. Daarna zijn we klaar,' legde ze aan Penny de rest van de planning van de les voor. Vervolgens stond Oriël op om zelf ook iets te gaan drinken. Ook voor haar konden deze lessen veel energie vragen.

Na een krappe vijftien minuten wenkte Oriël Penny weer om te gaan zitten. 'Het laatste deel waar we ons vandaag mee bezig gaan houden is het voorspellen met aura's. Je hebt inmiddels gevoeld en ervaren hoe het is om met aura's te werken. Dit keer, moet je ze ook zien. De aanwezigheid voelen is stap één. De kleuren kunnen onderscheiden de volgende. Aura's bestaan uit meerdere kleuren. Sommige meer dominant en aanwezig dan anderen. Het kan veel zeggen over een persoon en de gemoedstoestand waarin ze zich verkeren. Al moet je in gedachten houden dat het een momentopname is van dat punt in hun leven. Als je de gemoedstoestand van iemand neemt kun je aan de hand daarvan een voorspelling geven. Iemand die veel woede en haat in zich draagt kan je waarschuwen voor zelfvernietiging. Iemand met juist intens verdriet misschien adviseren of luisteren naar de problemen. Het kan veel mensen helpen,' ze zweeg even kort. 'Als je zover bent om het te proberen wil ik dat je je op mij concentreert. Probeer verder te kijken. Denk aan de oefening die we eerder deden om je aura uit te weiden. Kijk of je een kleur kan onderscheiden,' vertelde ze.

De verbazing was op Penny's gezicht te lezen bij het horen dat ze al bijna aan het einde van de les waren. Ging de tijd zo snel? Het meisje knikte ter bevestiging en wandelde snel nog even naar haar tas om nog wat water te drinken. De hoofdpijn hield aan maar het was niet erg genoeg om er iets over te zeggen. Soms moest je je grenzen verleggen om iets nieuws te leren. En zoveel kon hoofdpijn toch niet aanrichten? Als ze klaar was met de les kon ze gewoon even naar de ziekenzaal en iets halen dat er tegen hielp. Ze kauwde kort op de binnenkant van haar wang en liep weer terug om door te gaan met de laatste onderdelen van de les.
De hele uitleg leek zich als een grote stapel op haar te donderen, maar Penny deed zo goed mogelijk haar best om te begrijpen wat er wat er werd gezegd en bovenal, om het te onthouden. Ergens werd Penny er een beetje onzeker van gezien ze verwachtte dat Oriël deze techniek al heel lang onder de knie had. Wie weet wat voor kleuren ze bij Penny zou hebben gezien? Als ze zich daar tenminste op had geconcentreerd, het kon ook gewoon zijn dat ze niets had gezien. Penny hoopte maar dat ze niets zorgwekkends had gezien. Het meisje knikte standvastig en haar haren wipte even op en neer. Ze ademde diep in en uit en riep nog voor de laatste keer haar concentratie op die een beetje aan zijn einde kwam en sloot haar ogen. Ze probeerde opnieuw haar aura uit te wijden, die van Oriël op te zoeken. Toen ze het gevoel had dat ze er was, dat ze ergens tegenaan botste probeerde ze zich een kleur voor te stellen. Maar in plaats van meteen een regenboog te zien, leek het heel ver weg. Het was meer een soort gloed. Ze probeerde zich er verder op te concentreren, maar de gloed werd niet veel heftiger. Uiteindelijk trok Penny zich terug en opende ze haar ogen. 'Ik kon niet echt.. een kleur ontdekken.' Klonk ze wat onzeker voordat ze verder ging. 'Maar ik zag een soort gloed. Een beetje blauw. Zou dat kunnen kloppen?'