Er was iets aan de kunst van het waarzeggen wat haar aantrok.
Ze was een boekenkind, een windekind, een kind wat niets had gehad behalve haar eigen gedachten en de boeken met gedachten van anderen, ze had tot voor kort niets dan die gedachten gekend. Er was nooit iets gebeurd in haar leven en nu het gebeurde, nu besefte ze dat haar gedachtenwereld makkelijker was dan ze eerst had willen toegeven. De realiteit was hard, dat wist Avarice al langer, maar het idee dat je de realiteit en zijn kronkelende weg kon zien voordat de hoek werkelijk werd omgeslagen was een gedachte die de hardheid verzachtte, die het zout uit de wond leek te trekken.
Dat, en het feit dat haar voogden (moest ze nu ex-voogden zeggen, aangezien ze niet meer voor haar zorgden? Het klonk logisch, maar ze hadden nog wel het recht om haar financiële zaken te regelen. Zou dat alleen gelden op Puffoon? Dit waren de dingen die ze uit moest zoeken voordat ze de planeet weer verliet.), haar voogden hadden nooit wat gezien in “dat zweverige gedoe”. Het kleine, rebelse vonkje in Ava had haar ertoe gedwongen om het vak te kiezen. Hoe goedgemanierd ze ook zijn, tieners zullen altijd rebels zijn. Zelfs al heten ze Avarice DeWitt en zijn ze vastbesloten om zo volwassen te zijn als ze kunnen.

Het sprankje rebellie sprak niet uit haar voorbereiding. Een schrift (ringband, a4, ze hield niet zo van die kleine dingen met nietjes), een hele set aan potloden en pennen die ze had verzameld in een zwartfluwelen etui en zelfs een aantal voorwerpen waarvan ze niet zeker was of ze ze nodig zou hebben. Linealen, passers, dat soort dingen.
Zichzelf had ze ook voorbereid, maar dat was normaal. Haren gekruld, maar opgebonden in een staart, lippen rood en ogen heel licht aangezet. Ze had niets straks aan, niets uitdagends. Een blouse opgeknoopt tot het bovenste knoopje en een zwarte rok tot over haar knieën, lakschoenen eronder. Het feit dat het haar vormen geenszins verborg – ach, dat was toeval.

Ze volgde een blauwharig meisje met een werparm die net niet was wat hij zou moeten zijn het lokaal binnen. De glimlach op haar gezicht spleet haar rode lippen in twee, liet witte tanden zien. ‘Goedemorgen, miss.’ echode ze de andere leerlinge, die kennelijk Wren heette. ‘Ik ben Ava,’
Even pauzeerde ze, alsof ze twijfelde. In die tijd zette ze haar tas naast een tafel links vooraan en ging ze zitten, waarna ze haar zin weer oppakte. ‘Avarice DeWitt.’ De naam rolde soepel van haar tong, maar klonk haar nog steeds vreemd in de oren. Haar naam was nooit veranderd, maar geen van haar beide pleegouders had haar ooit DeWitt genoemd. Het was haar eigen beslissing geweest om de naam terug te nemen, net zoals het haar eigen beslissing was geweest naar de school te gaan waar haar vader zijn lessen gaf.

De huid van haar gezicht was koel maar zijn lippen op haar wang waren koeler, er was niet meer dan een gevoel van druk en dat kleine beetje kou wat hij uitstraalde. Ze schudde haar donkere krullen voordat ze antwoord gaf, een soort excaggeratie van de rilling die over haar rug had gelopen toen ze zijn lippen eerst had gevoeld. Er verscheen een geoefende glimlach op haar gezicht, witte tanden achter rode lippen. ‘Zo goed als het gaat zonder jou, lief.’ antwoordde ze met de glimlach in haar stem, kalm en onschuldig en tegelijkertijd oneindig spottend, hoewel dat voor iemand die niet Dominic was waarschijnlijk moeilijk te horen was.
Haar helderblauwe ogen ontmoetten de zijne niet, volgden in plaats van zijn gestalte die van Oriël. Ze was knap maar niet bijzonder, had de houding die haar vader ook had, die van een leraar, van de wijste persoon in de kamer. De lucht rond haar leek kalmer dan die in de rest van het lokaal – niet dat ze dat kon zien – het was meer een uitdrukking dan werkelijk een fenomeen. Ze had de autoriteit van een leraar en de zweem van mysterie die volgens Avarice thuishoorde in de vaak rokerige tentjes op de cabarets en carnavals die ze bezocht had met jongens en met mannen die niet Dominic waren, maar van Puffoon kwamen en daar nog steeds leefden. Oriël was een lerares waarzeggerij en Avarice was van plan om naar haar lerares te luisteren; haar enige alternatief was Dominic meer aandacht geven en ze wist beter dan om de jongen zo naar de hand te spelen.

Wren, van de missie op Erd, de missie die haar niet eens meer helder bijstond zo simpel was het geheel geweest, die Wren kreeg van Oriël Rechtvaardigheid kreeg toebedeeld. Zonder haar blik van de vrouw los te maken maakte haar lelieblanke hand aantekeningen op het handgeschepte papier van haar schrift, in krullen van inkt die door zouden drukken op de volgende pagina, waardoor ze op een vel papier maar één kant kon gebruiken in plaats van twee.
Zelf kreeg ze de Zwaarden Aas toebedeeld. Ze wenste een zwaard toen ze Dominic’s hand over haar rug voelde, wenste zelf een zwaard te zijn zodat hij zijn vingers zou snijden aan haar scherpe randen. Had hij zich niet eerder aan haar gesneden – figuurlijk dan? Misschien. Haar hand, met nagels die dolken zouden kunnen zijn als de kaart gelijk had over de kracht die ze bezat, reikte naar de kaart die Oriël op haar tafel had achtergelaten. Haar blauwe ogen verlieten eindelijk de rossige vrouw en vonden de afbeelding van de kaart, een zwaard met een kroon tussen wolken waar achter ongetwijfeld de zon scheen. Het was ongetwijfeld het scherpste zwaard, het beste zwaard, het grootste – het was de aas van de zwaarden.
Haar Dominic, zoals ze hem nu wel mocht noemen, want hij streelde haar rug en kuste haar wang, haar Dominic kreeg de Kluizenaar en ze glimlachte, liet haar kaart los en keek hem eindelijk aan. Haar hand vond de zijne, streelde hem kort. De spanning na Oriël’s woorden over haar vak was voor haar bijna tastbaar, maar toen hij tussen haar vingers doorglipte boog ze zich kort naar Dominic toe. ‘Zo ongeduldig vind ik je niet.’ glimlachte ze bijna onhoorbaar, de spot nu onmiskenbaar in haar stem.

Haar hoofd draaide zich weer terug naar Oriël en haar magische kaarten. Meer tekeningetjes van inkt die letters vormden verschenen in haar schrift, met pijlen en kleine uitroeptekentjes waar ze het nodig vond.
Toen de kaarten op haar tafel verschenen liet ze dop en pen echter met elkaar versmelten en pakte ze een van de blanke stukken hard papier op. Dwaas, magiër, hogepriesteres. Het zou zo dezelfde persoon kunnen zijn – een priesteres kon een dwaas zijn, een dwaas kon een magiër zijn en een magiër een priesteres, waarom niet alle drie tegelijkertijd? Haar hand vouwde zich over het blanke oppervlak en haar oogleden zakten dicht. Tegen de tijd dat ze haar heldere ogen weer opende, was er een afbeelding op de dwazenkaart verschenen: de silhouet van een man, een sigaret in zijn ene hand en een glas whisky in de andere. Op de voorgrond lagen dobbelstenen, geldstukken.
Haar vader was een dwaas – zelfs in de Arcana.