❥ How can you call me Narcissus if you love me too  

<sub>Hij had Eres al in geen weken gezien. Misschien had het lot bepaald dat hij haar bij toeval steeds misliep om te voorkomen dat zaken gecompliceerder werden. Misschien ontweek ze hem juist om die reden. Maar hij moest haar zien. Vanaf de eerste dag had hij een zucht naar haar die was uitgegroeid tot een zieke obsessie, eentje die hij grenzeloos voedde, ongeacht gehuwde statussen, normen en waarden, zelfs ongeacht in hoe ze er zelf tegenover stond. Dirty little secrets, zeggen ze weleens. Of, meer een gerucht dat de ronde deed en dat intussen een veel duistere, onbekende betekenis had. Irritante deuntjes die in een pesterig gefluister over de gangen zweefde ('Saffie is verlie-iefd'), en uitspraken die hij na de les naar zijn hoofd geworpen kreeg ('Private time met Miss Eres, Master?') negeerde hij met een norse frons. Ze wisten nog niet eens de helft. Maar wellicht was Eres helemaal niet de eerste prioriteit waarom hij zichzelf bij elkaar geraapt had en zich naar de klaslokalen begeven had na schooltijd, richting het muzieklokaal. Misschien was het gewoon om haar te gebruiken zoals hij altijd gedaan had, zijn machtsgevoel nog eens extra aan te zwepen en haar onder de duim te houden zoals hij niet anders kende. De eenzaamheid wegdrijven.

Steeds vaker betrapte hij zichzelf erop dat hij alleen maar futloos in een fauteuil zat op een vrije dag, een hand zorgelijk in zijn haar. Een neerwaartse spiraal. De zoveelste. Het was een feit geworden en was langzaam in zijn levenswijze geslopen, als een groot gezwel dat als een klein onschuldig bultje begint. Overdag liep hij er zoals gewoonlijk zorgvuldig verzorgd bij. Het was dan misschien alleen te zien aan zijn kaaklijn die nodig aan een scheerbeurt toe was, lichte wallen en een sjofel hintje zoals een ongeknoopte mouw of een overhemd dat niet keurig recht gestreken was. Verder leek het geen zichtbare invloed te hebben in zijn doen en laten; hij was en oogde vermoeid, ja, maar hij was zijn vermogen niet kwijtgeraakt om de meeste leerlingen al stil te krijgen met een enkele blik. Na schooltijd, als de takenlijst afgewerkt was en er weer een werkdag om was - dat was een heel ander verhaal.
Hoe banaal en cliché het ook was in het geval met personen die slachtoffer waren van een terugval, vandaag was ook zo'n dag. Hij zat in een recessie, kon er niet langer omheen. Hij was allang een man geworden die het slachtoffer was van zijn eigen gier naar alles. Je veroorzaakt een groot vuur en doet vervolgens een poging je eigen inferno te blussen. En hij had een uitlaatklep nodig.

Het was kil op de verlaten gangen, maar hij had het dunne overhemd dat hij droeg niet vervangen voor iets warmers; noch leek hij er last van te hebben. Hij beende in zo'n rappe tred door de hal dat je zou denken dat er iets gaande was waar hij onmiddellijk voor werd opgeroepen. De effecten van zijn multiple sclerose die af en toe de kop opstaken hadden besloten zich vandaag aan zijn longen te vergrijpen. Kortademigheid, benauwdheid, zweten. Hij haalde met een hand het zweet ongeduldig van zijn jukbeenderen. Getroffen door een lichte bevreemding bleef hij plotseling staan, luisterend naar de pianoklanken die vanuit het muzieklokaal over de gangen klonken. Het was zweverig, maar de melodie deed hem aan betere tijden denken. Hij liet zich benemen door die melancholieke herinneringen terwijl hij trillerig zijn vernauwde longen volzoog en steun vond bij de muur door met zijn rug tegen de koele bakstenen te leunen, zijn hoofd in zijn nek. Langzaam gleden zijn ogen dicht, zowel genotvol als rancuneus. Zachte moederhanden die hem over zijn haar streelden. Een glimp van lippen die omkrulden in een glimlach, gestift en bloedrood omdat ze die avond moest zingen. Bekende opera-zangeres. En dan vervaagde dat beeld en waren het opeens Eres' blonde krullen die op hem neerschenen. Maar het was niet Eres die zong. Het was niet haar Keltische zangstem en dus bracht het hem ook niet de juiste satisfactie. Wat ontdaan drong hij de deur naar haar lokaal op een kier. Juist op het moment dat de deur geluidloos dichtviel leek de persoon het te merken en eindigde abrupt haar lied.
'Je bent terug.' Hij stond daar als een sjofele uitbater bij de deur, zijn overhemd nat en plakkend aan zijn lijf, zijn baardgroei ongeschoren en zijn haar rommelig, ondanks dat hij nog duidelijk een poging had gedaan om het achterover te kammen. Alsof er met wax door zijn lokken was gewoeld hingen er twee verdwaalde plukken langs zijn gezicht. Maar het was hem niet alleen kwalijk te nemen hier. Wijn, seksuele bezigheden, depressies en frustraties waren de drie grote punten waar zijn leven nu van in het teken stonden. En de almachtige Vrouwe van het Duister, intussen net zo goed wegkwijnend en vergrijpend aan laatste relikwieën van verloren liefdes, tikte hem er op de vingers. Zijn argwanende blik schoot naar het stuk perkament dat ze op de pianoklep had gelegd. Daar, zie je. Hield ze weer zo'n erbarmelijke brief achter, hij was er in al zijn achterdochtigheid van overtuigd. Net als de vorige keer. Niet veel beter dan hij. Er gleed een trek over zijn mondhoek, die zich even in een lichte grauw leek op te trekken. Waarschijnlijk uit teleurstelling die zich manifesteerde in nijd. 'Ik ben nooit weggeweest,' voegde hij eraan toe, weinig beduidend, maar stiekem een sarcastische steek onder water op het feit dat ze zomaar even was verdwenen en hem in de steek had gelaten.</sub>

Een lichte zucht was al dat ze uitte toen ze opstond en haar armen kruiste. Haar blik gleed over de gestalte die haar nu bekend voorkwam. Althans grotendeels. Een lichte glimlach verscheen terwijl ze hem opnam, haar leerling. Degene die ze hier had achtergelaten voor dingen die ze belangrijker had geacht. Alsof hij met haar mee had kunnen gaan als ze het wilde. Hij had hier dingen te regelen en dan had hij ook nog zijn kinderen om voor te zorgen. Het was makkelijker om hem hier te houden, slechts enkele brieven zijn kant op te sturen als ze echt te veel tijd niets van haar had laten horen, maar daar zou hij ook geen conclusies uit kunnen hebben getrokken. Haar laatste brief had volgens haar enkel iets gezegd over dat ze een missie had en hem niet langer op de hoogte kon houden. Welgeteld 2 zinnen.
Haar blik begon bij zijn schoenen, die in vergelijking met de rest van zijn outfit het verzorgdst waren. Misschien de avond van te voren nog schoon gepoetst, maar daarvandaan gleed haar blik over zijn broek die te kreukelig was om met goed fatsoen aan te houden naar zijn overhemd die plakte aan zijn lichaam, vragend om uit te worden gedaan zodat zijn drager eens onder de douche kon springen. Uiteindelijk kwam haar blik dan eindelijk op zijn hoofd terecht, haar lichte glimlach niet weggedreven door zijn aanblik. Hij zag eruit alsof hij enkele dagen had geslapen en daarna meteen hierheen was gekomen. Zijn baard was niet correct bijgehouden en de stemmen van de schel schreeuwende meiden die hem een creep zouden noemen kwam in haar op. Op deze manier zag hij er inderdaad wel zo uit. Met haar blik op de zijne gericht, zag ze zijn ogen even wegschieten naar iets schuin achter haar. Ze draaide zich mee en keek neer op de brief die met een klein handgebaar in een wolk van rode golven verdween. ‘Ik had dingen te doen Savador,’ gaf ze kalm aan hem toe. Haar lichaam weer voor hem openstellend, liet ze haar voeten zich nader tot de man brengen. ‘Maar zeg mij, wat heb jij gedaan in de tijd dat ik weg was? Iets van waarde?’ Haar hand tilde zich even op naar zijn gezicht en streek met een vloeiend gebaar een van zijn plukken naar achteren. Nogmaals bekeek ze hem een keer geheel van boven naar beneden. ‘Een standaard. Savador, hoe moeilijk is het om een standaard personage te zijn?’ Hoe dichter Queralena bij hem stond, hoe meer ze hem rook. Hij probeerde het misschien overdag met cologne te maskeren, maar nu na deze uren kon hij niet verbergen hoeveel hij was aangetast. ‘Je bent niet alleen mijn opvolger, my sweet one, je bent ook hoofdmeester van deze school. Een titel die naar wat ik heb gehoord, niet zonder slag of stoot naar je is gegaan.’ Nu gleed een van haar vingers over zijn baard, met magie ieder haartje verbrandend dat zo ongelukkig was daar te zijn. ‘Mijn punt is, is dat je een bepaalde positie hebt en zolang je in het openbaar bent, die positie moet uitstralen. De anderen zullen je uitlachen als ze je zo zien Savador. Ondanks al wat je hebt gedaan en gaat doen, nu? Nu zouden ze je uitlachen.’ Haar stem was gedaald tot een fluisterniveau en de twinkeling in haar ogen verdween. Ze had geen medelijden met hem, nee dat zeker niet. Als hij zich zo bleef gedragen dan zou ze hem zielig gaan vinden. Een zielige oude man die zich liet leiden door alles behalve hemzelf.
Queralena draaide zich met de snelheid van een cheeta om en liep terug het verduisterde lokaal in. Een van de vele stoelen die er stonden zouden haar tot dienst zijn om haar derrière in te planten en uitnodigend schoof ze een andere stoel in de richting van de overwerkte, half uitgestorven man. ‘Gelukkig, my duckling, is aan het meeste van jouw problemen vast wel wat te doen.’ Een grijns was voor een seconde te zien, maar het was te snel weg om er iets van waarde aan te kunnen hechten. ‘Ik stel voor dat je gaat zitten en oma Q eens even verteld wat er wel allemaal niet mis is in je leven, he? Lijkt dat je niet fijn?’ De sarcastische glimlach die nu verscheen zou bekend moeten zijn voor haar student al had hij die nog niet zo vaak gezien als de personen op wie ze regelmatig haar nieuwe spreuken ging oefenen. Met de seconde begon de twinkeling in haar ogen terug te komen. Het was fijn om weer thuis te zijn, trachtend haar Savador naar de richel van de afgrond te loodsen om hem uiteindelijk eens eroverheen te duwen en zou zien of hij zich kon redden. Het zou magnifiek zijn, want als ze hem wist ze breken, dan zou ze hem het beste kunnen leren. De spreuken die je alleen in wanhoop kon gebruiken, voorwerpen die je alleen met de juiste dosis krankzinnigheid aan zou kunnen raken. Als ze hem ooit op dat punt zou krijgen, dan zou het moment daar zijn, het moment dat hij de kracht verdiende die zij bezat.

❥ no rest for the wicked  

_{Er was een bepaalde aversie die opborrelde toen hij haar zo zag zitten, een irritatie die hij onbewust zelf voedde. Queralena, zijn leermeesteres, mentrix en behoeder; terug van weggeweest. Dat hing maar rond op Shadra, en voor wat? Dat keerde weer terug, en voor wie? Duidelijk niet voor hem. Niet alleen maar voor hem. Niet voor de mijlpaal die de volgende Shadraanse generatie zou leiden onder een mars van onvervalste trots en daadkracht. Weken en weken en alles wat hij had ontvangen was een brief, een gevouwen stukje perkament met een haastige boodschap geschreven in twee schamele zinnetjes. Op een missie, had die boodschap kort samengevat geluid. Ze was op een missie geweest en kennelijk droeg dat tig keer meer waarde. Had ze daar nota bene haar Adviseur niet voor, rechterhanden, dienaren, rekruten, krijgers, knechten, soldaten, voetvolk, zodat zij, Vrouwe, hier kon blijven, op de school waar de elementen beschermd dienen te worden, en waar hij verbleef, hij, die getraind diende te worden? Het Rijk der Schaduwen dat Deshas hem zoveel jaren geleden had laten zien leek nu slechts een vervlogen memento van een vervaagde droom. Nog minder dan een vervaagde droom. En hier zat ze dan, te pingelen op een piano om haar winterdepressies weg te bannen. Het was uiteraard voelbaar wanneer ze arriveerde, een aura van een immens gonzende kracht die door de kille kasteelgangen spiraalde in een non-stop serenade van duizenden lispelingen. Wat hem in die kwestie stak was dat ze niet eens de moeite had genomen om het officieel aan hem te maken, hem te laten weten van haar wederkeer. Nu hij zichzelf bekendmaakte was daar dan het moment dat ze hem even een blik waardig gunde, een dag die hij in mensenheugenis zou koesteren, werkelijk waar. Hij had een gebruikelijke inktzwarte mantel bij, gedrapeerd over een arm, en in een trage, bijna spottende handeling liet hij zijn armen in de mouwen glijden, sloeg de zomen over zijn borst en liet zijn armen weer in een net zo langzame tred zakken. Spic and span, leek hij er op een bekende sarcastische wijze mee te willen zeggen. Spic and span en altijd hier gebleven, wachtend als een trouw hondje. Deels ook om de strijd aan te gaan met haar spot, aanwezig in de blik die hem zo geamuseerd bekeek alsof hij daar poedelnaakt stond. Het amuseerde hem alles behalve.
Zijn gelaat, ondoorgrondelijk, maar nog steeds duidelijk op onweer, vertrok toen ze in een gang die soepel was voor haar honderden jaren van haar plaats opstond en zich in zijn buurt durfde te wagen. Nijdig keek hij toe hoe ze zich vlak voor hem opstelde. 'Dingen' te doen. Dat was het schampere antwoord dat hij kreeg en waar hij voldaan mee trachtte te zijn. Nog altijd roerloos als een standbeeld keek hij grimmig op haar neer, zijn kin iets opgeheven, liet het zonder een spier te bewegen gebeuren dat ze aan zijn vochtige lokken durfde te komen. Geen woord kwam over zijn licht samengeperste lippen. Op een zeker moment leek hij alleen maar recht voor zich, dwars door haar heen te kijken, in welke positie ze zich ook verdrong en of haar gelaat zich nog in zijn gezichtsveld bevond of niet. De toch al aanwezige aversie had zijn toppunt bereikt. Toen ze echter haar magie op hem losliet om ieder verwilderd baardhaartje van zijn kaaklijn weg te branden, zoals ze die voor allerlei kleine onbeduidende zaakjes leek te gebruiken, gleden zijn ogen langzaam dicht. Geërgerd. Zijn neusvleugels trillend. Alle moeite om zich in te houden. Op zijn limiet. Over zijn limiet. Hoe durfde ze immers.
'Don't -' begon zijn fluistering met opeen geklemde kaken, 'Do this to me.'
Hij voelde instante zelfhaat om hoe trillerig zijn zin eindigde. Dat kon hij niet helpen. Niet met de arrogantie waarmee ze sprak, met keiharde feiten waarmee ze hem schaamteloos mee om de oren klapte, waarmee ze hem terecht durfde te wijzen terwijl het net zo goed op haarzelf sloeg. Wrokkig gleden zijn ogen weer open toen hij haar zachte voetstappen door het lokaal hoorde. Zijn bittere blik volgde de stoel die achteloos in zijn richting werd geschoven. Er was niet eens een spoor van vraagtekens in zijn versmalde pupillen die zich van het lege zitvlak terug naar haar honende gezicht verplaatsten. Verrassend genoeg kwam hij dan eindelijk in beweging, maar niet om op haar uitnodiging in te gaan. Zijn vingers krulden zich om de rand van de rugleuning en bewogen de stoel opzij, zodat het stuk meubilair enkel nog op een poot balanceerde. In een onverschillig gebaar liet hij los en de stoel klapte op zijn kant, zonder zijn blik van haar af te scheuren. 'Met dezelfde hartelijkheid als jij die zou ervaren wanneer we een boekje open zouden doen over je lieflijke brief?' vroeg hij zacht. 'Notabele suggestie, maar nee. Then again - nu we toch zijn aangekomen op het onderwerp van incorrecties, sta me toe om een duit in het zakje te doen.' Langzaam verwijderde hij de afstand tussen hen en liep zwijgend langs haar, zijn mantel zacht ruisend in het voorbijgaan. Bijna strelend liet hij zijn vingers over de pianotoetsen gaan, waar hij was blijven staan. 'Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en het is blauw - niet de kleur, little side note. Ik kan me evenzeer een spiegel voorhouden. Dan kom je terug en beklaag je je over mij?' Zijn zin eindigde in een quasi-ongelovige fluistering terwijl hij zich naar haar toekeerde, een hand op zijn borst geplaatst. 'Je hebt besloten je vanavond te bivakkeren op een plaats waar je niet hoort te wezen. Dit is privaat van Miss Eres. Wellicht is het feit je ontgaan dat je net zo hard bezig bent je status naar beneden te halen, zodanig dat zij in wezen hetzelfde recht zou hebben om in jouw machtige fauteuil rond te draaien als een incompetente luizige nietsnut,' eindigde hij snauwend. Ze was net zo naakt en ontkleed van haar trots als hij dat was, net zo gebroken, net zo.. walgelijk. Zwak, kwetsbaar, dat was het woord. En misschien, heel mogelijkerwijs, kampte hij met een bepaalde frustratie en speelde dat een grote rol in zijn gemoedstoestand omdat hij zijn betweterige leermeesteres in het muzieklokaal had aangetroffen, die hem stripte van het beetje fut dat hij nog had, in plaats van Eres, die zijn zwart-wit wereld nog een beetje kon kleuren.}