And her weapon is the chello!

Met kalme pas liep ik over de gangen. Mijn voeten waren gestoken in een schoen met lichte hak die al ritmisch klonken. Ik had een strakke donkerblauwe spijkerbroek aan, die mijn lange benen en heupen niet verborgen. Een zwarte riem om mijn middel hield deze broek op zijn plek. Boven mijn broek was een blousje met breede ruiten die een rood, wit en blauw patroon hadden. Ze waren afgewerkt met een grijzige boord. Mijn hoofd had een beanie met een warmgrijze toon. Mijn haren kwamen er met een paar plukken aan de voorzijde er uit en achter waren ze bij een gebonden in een vlecht. Het had me uren gekost om het zo strak te krijgen en ik was er blij mee zoals het was. Ik had een lolly in mijn mond waar ik mee speelde en van buiten zag je het stokje op de maat van mijn ritmische geklik heen en weer gaan van links naar rechts. Ik was in een goede bui vandaag, ik kon er niets anders van maken. Het was weekend, maar er lag nog voldoende opruimwerk in het klaslokaal. Ze had Eres beloofd spoedig mogelijk wat meer ruimte te creëren, want dit weekend had Eres er geen tijd voor. Het was inderdaad een bende toen ik de de deur open duwde. Het bureau lag vol papier en ik begon er ijverig aan. Na wat orde in de zaak gebracht te hebben was de rest van de instrumenten aan de beurt. Het lag al netjes geordend, maar hier en daar kon ik best wat rust in het beeld scheppen. Eres had me wat suggesties gegeven en na een tijdje was het gros van die suggesties ook daadwerkelijk uitgevoerd. Ik had hier en daar wat eigen interpertaties verwerkt in de suggesties en inderdaad, het muzieklokaal oogde veel ruimer en lichter zo. Ik geeuwde even omdat het nog vrij vroeg in de ochtend was voor het weekend en besloot dat het tijd was voor een kopje koffie. Ik liep richting de lerarenkamer om deze te halen en kwam na een ruim half uurtje weer terug met een kan en een stel kopjes. Ik hoorde in de verte het geluid van een zwaar snaarinstrument. Mijn oren konden het geluid van een cello interperteren en het klonk....nee, dat mag ik niet zeggen. De druk die de vrouw op de snaren zette was veel te groot, daarnaast werd het niet vloeiend bespeeld. De deur was dicht, maar ik durfde hem bijna niet open te doen voor het kabaal dat me figuurlijk het gezicht in zou slaan. Nu was ik best kritisch op geluid met wat ik fijn vond en zou het voor een minder kritisch oor best doenbaar zijn. Ik duwde de klink met mijn elleboog naar beneden en duwde de deur verder met mijn schouder. En ja, daar klonk het geluid vrij krachtig. Ik was blij dat de verbazing van de blonde vrouw haar liet stoppen met het spelen en dat ik binnen een halve minuut de zachte stilte kon ervaren die er heerste. Mensenkinderen, ik kon die vrouw nog wat leren met het bespelen van een snaarinstrument die je moet bespelen met een strijkstok. ‘Goedenmorgen, Mevrouw.....’ mijn stilte en bedenkelijke gezicht liet toonbaar zien dat ik haar nog niet kende en graag een naam verlangde. Ik glimlachte kalm en weg van de vrouw. ‘Kan ik ook iets voor u inschenken?’ vroeg ik kalm aan haar en zette twee kopjes neer en schonk voor haar een koffie in. Ze had het vermoeden dat ze hier langer zou zijn met deze vrouw, dus iets te drinken aanbieden was wel zo netjes.
[ Alylore alleen ]

Met het groene rokje rond haar heupen zette haar zwarte ballerina's snelle passen richting het muziek lokaal, eindelijk weekend, eindelijk rust van de drama die mensen lesgeven noemde. Ze was er even totaal klaar mee hoe ging ze dit blijven volhouden. Ze had nooit gedacht dat het zo zwaar zou zijn, ze had verwacht dat ze werkelijk gewoon haar kunst kon blijven maken. Haar nagels en handen zaten vol met de kleuren verf en de klei. Ze had haar beide kittens een aai over hun bol gegeven voor ze was weggegaan om even tot rust te komen, ze ging gewoon even kijken of ze de dichtstbijzijnde piano kon vinden. Ze liep het lokaal binnen rondkijkend meteen haar ogen laten vallend op de piano, een klein spoor van een glimlach verscheen op haar bleke gezicht. Enkel niet veel later vielen haar blauwe kijkers op het snaarinstrument wat ze wilde beleren noten lezen lukte haar aardig, zonder na te denken rommelde ze in een kastje tot ze de bladmuziek had gevonden.
Wie had gedacht dat werken zo zwaar zou zijn, zo een eerste baan was wel zwaar. Ze begon langzaam op het instrument te spelen, ze probeerde van alles om het zo goed mogelijk te laten klinken. Het wilde niet zo goed lukken als ze hoopte, Ze zuchtte zachtjes terwijl ze het bleef proberen. Ze bakte er misschien niets van maar opgeven stond niet in haar woordenboek. Haar felblauwe ogen staarde naar de deur die zo wat open sloeg. De schok was zo groot dat ze de strijkstok liet vallen en opstond en de chello terug op zijn eigen plek zetten. 'Goede morgen, Noem mij maar Alylore, van mevrouw voel ik mij zo oud.' Ze ze met een glimlach terwijl ze naar Kath keek. 'Ja, lekker doe maar,' antwoordde ze zachtjes en keek naar haar terwijl ze inschonk om vervolgens de strijkstok van de grond af te pakken en die op het bureau te leggen.

Het was mij niet ontgaan hoe de vrouw uit schrik de strijkstok uit haar handen liet glippen. Ik kneep mijn ogen even dicht toen het klettrtend op de houten vloer belandde. Alsod ik niet wilde zien hoe het fragiele strijkgedeelte de vloer zou raken. Of erger nog, zou knappen onder de druk van de meerdere klappen die het ondergaan moest. Ik voelde hoe het valse gezang van de viool gelijk wegebben en de rust keerde terug in het lokaal. De vriendelijke vrouw was te schattig om echt tegen in te gaan. Heel haar uiterlijk schreeuwde een woord: fragiel en kwetsbaar! Vooruit, twee woorden dan. Al met al paste ik me er op aan. Ze zag er uit als een docent dus uiteindelijk had ze lichtelijk meer te zeggen dan mij in dit gebouw. Menig leerling die een viool én de strijkstok op deze manier behandelen zou had mijn reactie anders moeten zien afspelen. Ook Alylore, zoals ze zich voorstelde, had beter om advies kunnen vragen. Ik vergeefde haar deze ene keer. Om haar schrik wat tot rust te manen bood ik haar wat te drinken aan. Ongeacht de soms strenge houding van mij omtrent het gebruik van instrumenten bleef dit lokaal vrij toegankelijk voor menig mens. Ik schonk voor Alylore wat te drinken in en keek vervolgens naar de strijkstok die ze op het tafelblad legde. Ik tilde het zorgvuldig op en bekeek het strijkgedeelte kritisch. 'Wat een ongebruikelijke materiaal keuze,' mompelde ik zacht in mezelf. De strijkstokken in dit lokaal hadden veel minder kwaliteit dan dit. Het leek haast handgemaakt voor een specifieke persoon. De ingedeukte handvat was geen normaal gebruik. Dat werd pas handig wanneer iemand sneller en op hoger niveau speelde. Intensieve stukken boden je dan gelijk meer grip. Dit was geen goedkoop strijkinstrument, los van het materiaal. Ineens besefte ik me iets. Ik legde de stok zachtjes op het bureau. Het had door het intensief spelen van Alylore redelijk wat schade opgelopen. Of de strijkstok was al aan onderhoud toe, maar de stille hint van het handvat vertelde me dat de eigenaar dusdanig speelde dat ze ver onder het gemiddelde aantal onderhoudsbeurten lag. 'Alylore? Waar heb je deze viool gevonden?' vroeg ik terwijl ik ongeduldig liep naar haar plaats waar ik haar in het lokaal aantrof. De open vioolkist deed mijn vermoeden bevestigen. Deze viool behoorde tot niemand minder dan haar begeleidster, Eres. Ik had nooit gedacht dat Eres op dát niveau van vioolspeler lag. Automatisch bouwde ik een stuk respect voor haar. De viool leek tamelijk ongeschonden. Het was niets voor Eres om haar eigen instrumenten onbeheerd achter te laten. Ik zal haar moeten inlichten de volgende keer dat ik haar tegenkwam. Alylore was zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust, maar Eres zou ongetwijfeld met begrip omgaan. Mijn ogen keken naar Alylore en glimlachte vriendelijk. ‘Mag ik vragen voor wat voor vak je docent bent,’ sprak ik toen om het gesprek op gang te brengen. Met geduldige blik keek ik haar aan terwijl ik rustig een slok nam van mijn warme koffie.

PROFILE MAGICIAN