Fluitend en met zijn handen in zijn zakken liep hij nonchalant over het besneeuwde veld. Zijn leren jas hing open, maar Shintaro had geen kou. Hij had bijna nooit kou. Al van ver zag hij de leerkracht woudmagie al staan, in een groene cirkel gras die hij blijkbaar sneeuwvrij had gemaakt. Zijn ouders hadden hem ingeschreven voor een "bijles", om de basis te leren. Hij vond het niet heel erg, was stiekem best blij dat hij eindelijk zijn magie zou kunnen gebruiken. De goede magie, niet dat vergiftigde watermagie die hij gekregen had van die rotvader. Ondertussen kwam hij aan bij de leerkracht. Hij leek niet al te oud. De man raakte hem aan, waardoor Shintaro fronste. Waarom was dat nou weer nodig? "Mijn naam is Norwood Vavyendor. Noem me maar Master Norwood of Master" Master, zo zou hij hem moeten noemen? De eerstejaars haalde zijn groene wenkbrauwen op. Wat een vernederende term, alsof "master" almachtig was. Maar hij besloot er niets op te zeggen, en eerst eens te pijlen wat voor iemand deze Norwood was. Vandaag zou hij zich kalm houden. "Klopt het dat ik Shintaro voor me heb?" De jongen knikte en haalde even zijn hand door zijn groene haren. "Dat klopt inderdaad", antwoordde hij, zijn stem met zorg kalm gehouden.

Norwood had zijn hand uitgestoken en wachtte tot Shintaro deze zou schudden. Op het moment dat hij dat deed wist Norwood ook welke magie deze persoon had. Hij glimlachte kalm en keek hem aan met een tevreden glimlach. Norwood had geen kwaad in de zin, nooit gehad, met leeringen. De houding van Shintaro leek non-caring, maar de opgetrokken wenkbrauw verklaarde zijn ontevredenheid over de term Master. Norwood besloot er geen energie in te steken. Sommige leerlingen vonden het een neerbuigende term, het was enkel een teken dat Norwood uiteindelijk nog de docent was en verwantwoordelijkheid had over de leerlingen. Het was voor hem geen teken van macht, het was een teken van zorg en verwantwoording naar de ouders dragen voor de veiligheid van de leerlingen. Norwood ging verder op Shintaro. Hij knikte even. ‘Mooi, ik had begrepen dat de les zich ging focussen op een paar basisspreuken,’ sprak hij met een kalme toon tegen Shintaro en mijn ogen keken even rond. Het was nog rustig, geen leerlingen of leraren in de buurt. Mocht Shintaro, als eerstejaarsleerling, de controle verliezen was het puur op mij en hem aangewezen om op te letten. Norwood liep wat van Shintaro af, een paar stappen was voldoende. ‘Laten we met een basisspreuk beginnen: Lius,’ sprak Norwood kalm. ‘Lius is een spreuk die veel Grenanen gebruiken om een liaan te gebruiken. Je opvangen van een val, dingen verplaatsen waar je niet bij kan of dingen op zijn plek houden. Het zijn maar enkele dingen die je kan doen met deze spreuk,’ sprak Norwood kalm en strekte zijn arm boven het grasveld. ‘Lius,’ sprak Norwood met een heldere stem. Uit de grond kwam een liaan recht omhoog gekropen. ‘De truc is om de liaan onder controle te houden met je wil,’ sprak Norwood. ‘Heb je te weinig controle kan het banale instructies volledig verkeerd uitvoeren, doordat de uitvoerder van de spreuk zich niet onder controle houdt,’ sprak Norwood. ‘Wees duidelijk met de wensen naar de liaan, zo weet de liaan wat het moet doen,’ sprak Norwood. ‘Om te kijken wat je al kan, wil ik dat je probeert deze spreuk uit te voeren, Shintaro,’ sprak Norwood kalm.