Het was laat in de middag, de zon stond al laag aan de hemel en er stonden enkele wolken aan de hemel. De warmte van de zon zou weldra zijn verdwenen wanneer zij helemaal onder was. Dan zou alles kouder worden, donker en iets wat nacht genoemd werd. Sommige mensen hielden van het kille donkere duister en zijn monsters. Het onbekende en het altijd tasten naar onzekerheid op een zwakke brug. Anderen bleven liever in het licht met zicht op warmte en zekerheid. Een stevige ondergrond waar je niet aan hoefde te twijfelen. Goed en slecht, licht en donker, ying en yang. Balans in de wereld tussen twee verschillende werelden. Het was altijd moeilijk om het écht te begrijpen, toch erg leuk om over na te denken. Een van die jongens die er veel over nadacht was iemand van wie je het niet zou verwachten..nadenken. Misschien voor de buitenwereld erg impulsief en ongeleid, een waagals die geen gevolgen van zijn acties zag. Toch vond hij zelf vaak dat mensen hem daar in onderschatte, want het enge was juist dat hij precies wist aan welke touwtjes hij moest trekken. Met vlijmscherpe ogen van een sluwe vos, plus een haaiengrijns vol leedvermaak maakte Drake zich tot een jongen waar je voor moest oppassen. Hij had er namelijk geen moeite mee om mensen tegen elkaar op te spelen, om iemand slachtoffer te laten worden van pesterij terwijl hij op de achtergrond aan de knoppen zat. Met een simpel belletje en een kleine roddel kon hij laten geloven dat iemand iets had gedaan. Die gene zou in een oogwenk opeens in de problemen zitten. En Drake? Als een kraai genietend op een tak toekijken naar de show. Humans are so funny to play with. Met de altijd zwarte jas, witte randen er op en voor de rest zwart gehulde kleding was hij als een schim in het kasteel. Hij hield van spelletjes en genoot van het leven op zijn specifieke manier. Manipuleren vond hij heerlijk en graag zat hij soms gewoon rustig te luisteren naar de geruchten in de grote zaal. De dagelijkse roddels hielden je gemakkelijk op de hoogte. Nu Drake een tijdje weg geweest van de school, viel de situatie echter in zijn nadeel. Het was meestal zo dat Drake alles wist van iedereen, maar nu er nieuwe mensen waren en dingen waren veranderd die hij nog niet allemaal voor zichzelf had onderzocht, wist hij minder. Dat irriteerde hem terwijl hij rustig door de tuinen liep. Zijn hoofd werd altijd heerlijk rustig van deze plek. Zelfs als hij dacht aan het moment dat hij hier ooit een valentine date had gehad met dat onkruid van een Xavier, wat nogal..vreemd was verlopen. Waarom was hij precies bij hem terecht gekomen? Drake schudde zijn hoofd even met een grinnik en speelde in zijn hand met zijn vertrouwde switchblade. Dat was tenminste iets wat nooit veranderde en iets waar hij altijd op kon vertrouwen. Hij klapte het uit, in, uit tot het hem iet wat verveelde. Uiteindelijk besloot hij op een muurtje te gaan zitten, half in gedachte keek de jongen voor zich uit. In de verte zag hij dat er iemand aan kwam lopen, er verscheen een glimlach op zijn gezicht door de herkenning. Hij had zijn ellebogen op zijn knieën staan, daartussen zijn mes vast waar hij nog steeds mee speelde.

Drake keek voor zich uit langs het pad in het park. De bloemen en prachtige kleuren waren een prachtig gezicht en Drake moest ook wel toegeven dat hij het mooi vond. Vooral nu het warme licht van de ondergaande zon er op stond kon hij het niet laten om toch wel tegenover zichzelf toe te geven dat hij de natuur een mooi iets vond. Als klein kind had hij vaak in de boom in hun achtertuin gezeten. In de boom diep in het bos weg gestopt. De enige in hun huishouden die die plek kende was Zean. Hij had er zo vaak gezeten, bang, alleen en verlaten. Huilend tegen de muur gedrukt tot nachten achter elkaar met enkel het eten van de bessen in de struiken. Niemand behalve Zean die dan wist waar hij was. Waarom? Als hij daar was, dan was hij niet thuis en alles was beter dan thuis. Zijn gebroken kinder ogen die altijd rood stonden van slaap gebrek en vermoeidheid. De blauwe plekken en gekneusde soms gebroken botten, dan kon hij bijkomen, hoefde hij daar niet te zijn bij dat monster. Het koude hout van de boomhut, de gure wind en vreemde wezens in het woud. Het was het allemaal waard. De switchblade tussen zijn vingers was als een verlenging van zijn hand, zolang had hij het al en vond de jongen het fijn om bij zich te hebben. Nu hij naar het pad keek waar de bomen overheen hingen zag hij iemand verschijnen die hij herkende en daardoor glimlachte Drake vriendelijk naar de persoon die bij hem kwam zitten. Het was Kailee en Drake mocht de gast graag, aangezien hij erg veel lol had gehad toen met Dice. Nog steeds kon Drake er lol om hebben en vanaf dat moment had hij Kailee als een goeie gast gezien. De jongen zag er erg moe uit en dat bevestigde hij meer door met zijn ellebogen in zijn knieën te zitten en zijn hoofd in zijn handen te laten rusten. Toen Kai zijn rug rechtte klapte Drake zijn Switchblade in en stopte het in zijn jaszak terug. "He, Drake" hoorde hij de jongen zeggen. ''Eyo Kai.' Zei Drake terwijl hij ook voor zich uit keek en even over zijn neus wreef door jeuk. "Dat is ook weer even geleden", Drake haalde een hand door zijn zwarte haren en haalde even zijn schouders op. ''Inderdaad. Tijd gaat snel als er veel gebeurt.'' zei de jongen wat droogjes, hij trok zijn jas goed en keek Kai even aan. "Alles goed met je?" Drake grijnsde en was een soort verbaasd. Het was namelijk een doodnormale vraag die iedereen vaak bij het openen van een gesprek stelde. Echter was het bij Drake het geval, dat hij de vraag bijna nooit hoorde. Mensen hadden de ene keer gelijk de opening van een scheldpartij omdat hij weer ergens iets had gedaan. Een sneer door een van zijn eigen opmerkingen. Enkele keren een zwijmel zin van een meisje, maar echt oprecht geïnteresseerd vragen hoe het echt met Drake ging? Bijna nooit. Daarom schraapte Drake zijn kin en keek weg, na een kleine stilte gaf hij antwoord. ''Goed.'' was zijn antwoord. Kort, niet echt vol uitbarstingen of energie. Het was de nomale goed, omdat iedereen dat altijd zei. Op het moment ging het ook niet slecht met Drake hoor, het ging prima. Alleen Drake was nou niet echt iemand die snel praat over hoe híj zich voelt, het gaat meestal over een ander en wat er in iemand anders zijn hoofd omgaat omdat hij dat interessanter vind. Daarom: ''En met jou?'' zei de jongen vriendelijk. Hij voelde hoe de wind door zijn haren werd gegooid en het bewoog als het gras dat op het veld lag. "Waar heb jij uitgehangen?" vroeg Kailee met een lach. Drake lachte terug en keek de lucht in. ''Ik? Hm, wat kan ik zeggen. Ik had wel zin in een vakantie, dus heb toen een shuttle gepakt en ben voor enkele weken naar Razen gegaan. De hoofdstad is erg druk en je kunt er in deze tijd van het jaar interessante dingen krijgen.'' zei Drake met een glimlach. ''Hayden is daar gebleven, dus daarom is zij nu helemaal niet meer op school.'' Natuurlijk liet de jongen weg dat hij zijn beste vriendin erg miste en soms aan haar dacht. Drake verveelde zich snel, zij ook en daarom hadden e veel aan elkaar qua lol trappen. Gelukkig had Drake Hunter nog waar hij zijn tijd mee kon doorbrengen, Drake kon daar veel waarde aan hechten. ''Nog wat gebeurd toen ik weg was?'' vroeg Drake nieuwsgierig naar nieuwe weetjes.

De twee jongens zaten naast elkaar op het muurtje, allebei in gedachten en vermoeid. Toch was Kailee er zwaarder aan toe, duidelijk te merken en Drake bedacht zich dat dat ook wel een reden zou hebben. Ze spraken niet heel erg veel, maar toch hing er niet een ongemakkelijke sfeer, het was erg rustig. Drake vond deze stemming wel prima, eindelijk eens iemand die niet tegen hem schreeuwde of drukte liep te maken om het meest onzinnige. Geen Zean die aan zijn kop zeurde dat hij meer van dit of dat moest, aangezien hij evengoed nog verslavingen had. Niet een heftige ruzie met Ryan die nooit zou toegeven en Drake natuurlijk ook niet, dus die ruzies konden ontvlammen in lange discussies vol haat en razernij. Elkaar uiteindelijk in de haren vliegen en niet eens weten waarom de ruzie was begonnen. Toch die haat, die razernij kwam vaak bij Drake vandaan.. dat gezicht van Ryan ette automatisch Drake zijn nekharen overeind, als een wolf die zijn neus optrekt en begint te grommen. Drake vroeg zich af of het ooit zou kunnen veranderen, het moeilijke was alleen dat hij dan bij zichzelf moest beginnen. Hij moest het zelf loslaten, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan."Mijn gezicht zegt genoeg, denk ik", Drake keek Kailee even aan, zag de vermoeidheid rond zijn ogen. Het blauwe half opgeschoren haar stond hem goed en Drake herkende hem er altijd meteen aan. ''Yeah, daar heb je inderdaad gelijk in. Zware nachten achter de rug?'' even later vertelde Drake waarom hij weg geweest was en waar. Het was niet iets wat hij hoefde te verbergen, er gingen meerdere mensen op vakantie de afgelopen periode. Hij zag het begrip bij Kailee en Drake knikte bevestigend. Daarna vroeg Drake zelf naar wat hij gemist had op de school en of er nog iets gebeurd was. In eerste instantie had Kailee er niet veel over te vertellen, maar later bleek hij toch wat te weten. Drake luisterde. "Dices uiterlijk is helemaal veranderd", Drake fronste even. ''Redscarf? Hoe, is hij naar de plastisch chirurg geweest?'' grinnikte Drake, die nu nieuwsgierig was geworden. "Maar ik weet niet." Kailee lachte kort en draaide even aan het ringetje in zijn neus. Drake zag het en vroeg zich af, zelf had hij geen piercing of tatoo. Dat hoefde hij ook niet per se, hooguit ooit een kleine tattoo dan.  "Er is een nieuwe leerkracht aangekomen, verder niet echt veel gebeurd, denk ik." Drake kreeg een plezierige glinstering in zijn ogen, grijnsde en keek Kailee aan. ''Altijd leuk, een nieuwe leraar die mij nog niet kent. Wij moeten eens samen een les doen, dat word geniaal.'' sprak de jongen. Drake was een plannetjes smeerder en al gelijk begon hij te edenken hoe hij er achter kwam wie die persoon was, hij moest waarschijnlijk even naar het leraren bord lopen. Des noods vroeg hij het aan Norwood. Een docent die hij als een van de weinigen wel mocht en meer als zijn mentor zag dan Saf. Hij keek voor zich uit en begon met zijn vingers tegen elkaar te raken, pink tegen pink, ringvinger tegen de ander enzovoort terwijl hij opnieuw Kailee hoorde. "Het 'speciaalste' dat er gebeurd is, is dat ik het oude buurmeisje van m'n tante tegengekomen ben, en dat onze vriendschap nog steeds hetzelfde was als vroeger. Alyssa, ze kent je al." Het eerste moment wat hij vertelde vond Drake leuk en hij was oprecht blij voor Kailee. Echter toen hij de naam Alyssa hoorde stopte hij abrupt met zijn vingers tegen elkaar te tikken. Ze stonden nu allemaal tegen elkaar en Drake zijn gezicht stond serieuzer, in een seconden was het zelfs even donker geworden. Maar al snel sloeg de meester in maskers het van zich af. ''Alyssa? Ja.. die ken ik wel.'' sprak Drake recht voor zich uit kijkend. De jongen stond nu op met zijn gezicht wat vetrokken. ''Je zult wel, goed bevriend met haar zijn als ik het zo hoor.'' Drake had het gevoel dat Kailee nu wel meer wist over Drake en hoe ging hij nu reageren. Als hij Drake niet meer leuk vond, was hij toch allang weg gegaan? Toch beviel het de jongen niet en keek hij weg. Zijn handen sloeg hij langs zijn zwartwitte jas om de aarde er weg te halen van het muurtje. Daarna stapte hij op de grond. ''Je kent haar beter dan dat je mij kent. Je zult niet veel goeds over me gehoord hebben waarschijnlijk.'' Drake stond met zijn rug naar Kailee, kijkend naar de horizon. ''Ik weet niet, wat je weet van mij Kai. Alleen, je weet dat mensen altijd dingen vertellen vanuit hun perspectief. Waarschijnlijk zul je dus nu twijfelen en mij die vraag stellen.'' Drake snoof even en kwatte de rogel tegen de straat, waarna hij zich omdraaide en Kailee aankeek. ''Ik mag je graag, laat ik daar eerlijk over zijn. But the fact is treu, I am a ashole. The thing I ask you,.. can you live with that?'' Drake stopte zijn handen in zijn zakken. Het kon nu twee kanten opgaan. De jongens stonden op een cruciaal punt. Of hij had er een vijand, of een vriend bij. Echter was Drake niet zo vriendrijk. Stiekem hoopte hij ergens dat Kailee voor vriendschap zou kiezen. ''It's fine if you can't live with a friend who is... like me. I have heard that many times before. I have the respect for you, to leave you alone from now on if you want that Kailee.'' zei Drake met een stenen gezicht. Alle emotie die van binnen zat, was niet te zien omdat hij goed was in het verbergen daarvan. Tenminste, bij de meeste. Sommigen wisten het masker te breken, maar die persoon had zojuist enkele weken de school verlaten.

De zon stond laag aan de hemel en het zou ook niet meer erg lang duren totdat zij onder zou zijn. Er vlogen wat vogels over het prachtige gebied heen, alles had een oranje rand en gloed. De wind blies zacht door de bladeren aan de bomen en zijn zwarte haar. Diertjes zaten rustig in hun holen verscholen en de bloemen zo mooi op een rij. Drake had niet verwacht hier te zijn met deze jongen en ook nooit op deze manier. Deze plek leek hem vreemde toch vermakelijk situaties te bezorgen. Het was altijd leuk om te zien hoe dagen zich op andere manieren konden vormen en zo anders dan je kon verwachtten. "Niet eens een paar nachten, meer zware maanden", Drake keek de jongen met opgetrokken wenkbrauw aan. Drake had soms ook last van slapeloosheid. Dit werd echter veroorzaakt door vreselijke herinnering nachtmerries die hem bespookte uit het verleden. Beelden over hem en, hoe hij dan, en, beelden flitste langs hoe je als een hond vastgeketend aan een paal zat vastgemaakt. Aan een ijzeren ketting buiten in de koude stromende regen diep in de nacht. Een 'straf' omdat hij een koekje had gepakt zonder te vragen. Dit was nog erg mild. Zou Kailee ook nachtmerries hebben? Maar het antwoord kwam al snel en was gelukkig anders, als was dit ook erg zwaar wat Kai had. "Insomnia, weet je. Of insomnie, slapeloosheid, hoe je het ook wilt noemen." Drake knikte even en keek voor zich uit. ''Ik heb er inderdaad wel eens eerder over gehoord. Rot voor je man.'' zei Drake met oprechte stem. Het was rot om niet te kunnen slapen, omdat het je futloos en lamlendig maakte. Vooral school was dan slopend en je kreeg snel een hekel aan elke grote activiteit. "Het lijkt wel bijna zo, maar hij heeft z'n sjaal opgegeven", sprak Kai nadat Drake had doorgevraagd over Dice. Drake was er best benieuwd over namelijk. ''De rode sjaal. Dat terwijl hij er zo gehecht aan leek te zijn.'' Drake was er even verward over en hoorde dat Kai nog meer te vertellen had. "Hij heeft lenzen en zo gekocht, haar laten groeien. Ik herkende hem amper toen ik hem tegen kwam." Drake wreef over zijn kin. ''Zo te horen is die gast dus de weg kwijt. Hmpf, bij mij zal hij toch nooit aankloppen. Niet mijn probleem.''

Er bleek dus een nieuwe docente te zijn op school, Drake wilde graag een keer een les volgen met Kailee. De jongen leek het een leuk plan te vinden. Het was een goed idee en wie weet wat voor lol ze zouden hebben. Echter sloeg de sfeer wat om toen Kailee over Alyssa begon. Hierdoor stond Drake op en keek voor zich uit. Een gesprek over of Kailee met hem bevriend zou worden of niet ondanks dat wat hij gehoord had over Drake. De jongen keek Kailee nu aan, na alles wat hij eerder tegen hem gezegd had. Hoe zou Kai reageren? Ergens heel erg diep van binnen waar nooit een levende ziel zou kunnen kijken, voelde Drake de aanwezigheid van angst. Angst om weer afgewezen te worden. Hij zou Kailee met rust laten als hij dat wilde, Drake vond het prima. "Nee", sprak Kailee echter. Drake vroeg zich af of dit een antwoord was op of hij hem met rust moest laten, of een nee op de vriendschap die mogelijk was. Drake had al het gevoel dat hij kon weg lopen, weg van Kailee en weg van dat wat misschien had gekunt. Zoals Drake had gezegd, prima, dan toch niet. Drake bleef alleen staan en keek de jongen aan, want zo te zien was hij dus eigelijk nog helemaal nog niet klaar met het gesprek. "Ik heb Alyssas verhaal gehoord. Ik heb dat van Ryan gehoord. En ja, in beide kom je een beetje erg als the bad guy over, een asshole, maar ieder verhaal heeft twee kanten. Ik hoef jouw kant ervan niet eens te horen. Ik mag jou ook graag, en dan maakt het me niet uit hoe erg je een asshole bent." Drake zijn ogen vlamde even vol haat en ingehouden woedde toen hij de naam van zijn neef hoorde. Het was duidelijk te zien en hij kneep zijn handen erdoor samen. Natuurlijk Ryan, out of all people. Nu wilde Kailee echt niks meer met hem te maken hebben. De jongen sprak verder, over twee kanten, waardoor de ogen van Drake weer rustiger werden. Dat hij zijn kant van het verhaal niet hoefde te vertellen liet hem bijna onmerkbaar glimlachen, aangezien Drake het rot vond om over te hebben. De laatste zin gaf Drake ook meer rust, maar hij keek evengoed weg van Kailee. De jongen had zijn handen in zijn zakken zitten en hij speelde met een stofje binnenin dat los zat. "Je hebt me geholpen toen met Dice, en dat ben ik niet vergeten." Drake sprak nog steeds niet, maar aan de grijns op zijn gezicht door de herinnering werd genoeg verteld. "I can live with a friend who's like you. You don't have to leave me alone, I could at least try. And it will work out just fine, you'll see." Een soort van gerustgesteld worden? Dat was lang terug. Drake keek naar de bomen langs het pad en hoorde de wat Kailee te zeggen had. Zo te horen probeerde deze persoon de juiste woorden te vinden terwijl hij zelf ook met twijfel worstelde, nu toch zijn antwoord gevonden had. Uiteindelijk keek Drake hem aan. ''Thank you. I hope you won't regret it, because..'' Drake glimlachte even en haalde zijn schouders op. ''Being friends with me, can be complicated. But I will make sure I will be a friend you can count on.'' Drake kuchte even en vroeg zich af wat Kailee nog meer te vertellen had. Hij kwam even terug op Alyssa."En neem nooit de woorden van een heartbroken meisje honderd procent serieus. Verdriet en woede zijn een groot deel van wat ze erbij verzinnen." Drake grinnikte en keek scheef. ''Yeah, ofcourse I know that. The fact is that it can cause strange situations around people. And I felt that she could not be the only person, where you heard about me.'' sprak Drake. Niet echt doelend op Ryan, maar in het algemeen. Mensen vonden het heerlijk om te roddelen en Drake stond nu niet echt positief in de roddelbladen. "En again, ik heb het van haar gehoord. Jij hebt vast je eigen deel en je eigen redenen." Drake knikte naar hem. ''I sure do.'' was het enige wat hij daar over te zeggen had, Kailee hoefde niet alles te weten. Misschien ooit zou Drake het vertellen, maar vandaag was niet die dag. "En ik zweer het je bij wat je ook wilt, ik meen ieder voor van wat ik gesproken heb." Drake keek naar de grond en slaakte een zachte zucht, waarna zijn blik omhoog dreef. ''Ik geloof je.'' sprak hij rustig. Drake slikte en keek hoe de zon onder gegaan was in een tijd die zo kort had geleken. Hij zag de halve maan en de sterren. Een koude wind stak op. ''Laten we naar het kasteel gaan. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar het is laat.'' leek Drake het gesprek mee af te sluiten. Toch.. ergens. Toch knaagde er nog iets in Drake, het moest er gewoon uit voordat hoe goed zou kunnen proberen te slapen, daarom vroeg hij het wel. ''Dus.. je kent mijn neef?''

Het meest heftige van dit gesprek leek over te zijn en Drake leek al iets rustiger te zijn in zijn drukke hoofd. Het leek fijn voor Drake te zijn om een nieuw iemand te hebben om tegen aan te praten, hij vond het fijn. Koppig als de jongen was zou Drake dat natuurlijk echt nooit van zijn leven kunnen toegeven. Toch was er in zijn ogen een nieuw iets te zien. Na de laatste woorden die ze er over hadden gesproken, het accepteren van Kailee. Iets was verschenen in Drake zijn vurige kijkers wat niet veel mensen kende, iets waar velen moeite hadden moeten doen. Dit gesprek was goed voor hem geweest. In de ogen van Drake stond iets wat dicht bij vertrouwen kwam. Ze waren warmer en niet meer het gemene sluuw wat het eerder geweest was, Kai had het voor elkaar gekregen een van de vele lagen in de jongen te breken. Daarom stond Drake nu meer open, zijn handen in zijn zakken en schouders ontspannen. Nu de lucht donker gekleurd leek te zijn, vond Drake het een goed idee om maar terug te gaan naar het kasteel. Hij was moe en wilde zijn bed in om eindelijk weer eens wat fijne slaap te pakken. De jongen keek Kailee aan, hij moest het gewoon weten, vragen, hoe wilde het ondervinden. Daarom besloot hij het gewoon simpel er voor uit te komen. "Ja, ik ken hem", zei Kailee, maar Drake merkte wel dat hij er opeens nerveus van werd. Hij liet de jongen rustig verder praten. "Hij's een vreemd persoon." Drake kreeg een gezicht vol ironie en rolde met zijn ogen. Ja, dat kon je wel stellen inderdaad. Nog steeds was Kai opeens zo vrolijk, een grijns op zijn gezicht die Drake dingen liet afvragen, hoe goed kende Kailee zijn neef. Drake was teveel gespecialiseerd in het observeren van mensen om dit niet te kunnen zien. Hij versmalde zijn ogen en had wel degelijk de trekjes en lichte kleurverschil in Kai zijn gezicht kunnen merken. Toch deed Drake alsof hij kriebel aan zijn neus had om het niet te laten merken. "Maar hij is best een leuk persoon. Ik mag hem graag." Drake keek nu weg terwijl ze naar het kasteel liepen. ''Je zult waarschijnlijk van hem vernomen hebben dat hij en ik.. niet echt een goed band hebben.'' deze zin was nogal zwak uitgedrukt in wat het echt was. Kailee moest gapen, Drake zag het, maar rolde even met zijn ogen. Hij hoorde de rest. "He confuses the fuck out of me, though", Drake kon het niet laten om daar even om te grijnzen. ''Well, than that is something we have in common about that guy. The truth.. I freaking hate the guts out of him. He makes me mad, confused and I get that furious energie what makes me wanne punch him.'' dat was er uit, iets wat hij niet snel zou toegeven, maar elk woord was gemeend en volledig waar. Kailee zou het weten op de toon die Drake sprak. Het kwam uit Drake zijn tenen terwijl hij zijn hand tot een vuist kneep. Het was vreemd om te denken dat die ene jongen toch zoveel haat bij Drake kon oproepen. Xavier had hij ook gehaat en mee gevochten, maar dat was anders geweest om een vreemde reden. Die twee hadden elkaar gewoon niet kunnen uitstaan vanaf het eerste moment en Drake had Xaf bij het gevecht vernederd. Maar Drake had ophetzelfde moment ook genoten van de ruzies en vermaak met gevechten. Drake had een hekel aan Ryan om een hele andere reden,  iets wat veel dieper zat en anders aanvoelde. Hoe vroeg zich af of hij het zelf ooit nog ging begrijpen waarom zijn hoofd zo werkte als hij deed. Waarom kon Drake zich eriet overheen zetten? Raymond was dood en Ryan had er nooit iets mee te maken gehad, waarom gaf Ryan dan evengoed dat rotgevoel aan Drake? In gedachte verzonken was Drake enkele minuten stil geweest. Hij keek nu Kailee weer aan en wachtte op zijn antwoord.

Het was vreemd hoe hun gesprek rustig was overgeslagen. Nu ze het over Ryan hadden, voelde Drake echter wel zijn nekharen rijzen. Maar hij moest die woedde niet op Kai gooien, dan liep dit namelijk niet goed af. Daarbij had Drake dit onderwerp zelf aangesneden. Hij moest zijn verantwoordelijkheid er dan ook voor dragen, of hij het nou wilde of niet. Na een tijdje stil te zijn geweest leek Kailee te weten wat hij moest zeggen. "Ik weet alleen waarom hij een hekel aan jou heeft, maar jullie zouden er een keer over moeten praten", Drake keek Kailee even aan maar wende toen zijn blik weer met een zucht af. ''Praten? Ik kan die gast niet uitstaan.. hoe zou ik..'' Drake wreef in zijn gezicht en voelde hoe frustrerend het was. ''Hij, Ryan haat mij om een hele andere reden. Toch.. heeft het veel met elkaar temaken. Mijn reden hou ik liever voor me Kai.'' sprak Drake. De handen van Drake had hij nu in zijn zwarte jaszakken zitten en hij vroeg zich ergens af of er ooit een mogelijkheid was. De sterren boven hen tijdens het wandelen waren als kleine lampjes en het zwarte was zo duister. Grijze wolken hier en daar onder het schijnsel van de maan gaven de nachtlucht een prachtig tafereel. "Maar ik kan me best inbeelden dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is", Drake knikte bevestigend. Ryan was altijd boos, Drake was altijd boos. Zean die er tussen zat met een facepalm, al stond hij meer aan Drake zijn kant dan die van Ryan. Toch had Zean weer zijn eigen haat tegenover Drake, dus het was weer een heerlijk ingewikkelde situatie die Drake soms gek maakte. Hoofdpijn kon hij krijgen van al het gedoe, een famillie reunie hoorde gezellig te zijn, nou ik zou nooit kerst proberen te vieren met de Burneds. Hij hoorde Kailee een zucht slaken, Drake keek voor zich uit. "Ryan is een asshole, maar misschien moet je hem nog een kans geven, of zo iets...?" Drake beet zijn kaken strak en zijn ogen vlamde. Handen klauwend als een kat, bij de gedachte om die jongen medelijden te geven voor zijn oh zo super zielige leventje. Ryan wist niks! Hij vond zichzelf zo zielig, dat hij zijn vader nooit gekend had, zijn moedertje vermoord. Die lelijkerd moest bloody serieus zijn smoel houden. Drake had het gevoel van zijn moeder verliezen al op zijn vijfde gehad en achteraf was het niet eens zijn echte moeder. Zijn vader was er ook nooit voor hem geweest, had hem gezien als uitschot! en zijn oom,zijn oom.. die leuke vader van Ryan, Drake hoefde er niet eens over te beginnen om er kwaad om te worden. De jongen sloot even zijn ogen en slaakte een zucht om de woedde weg te laten vloeien, houd jezelf in de hand Drake. Al die dingen, waren niet Ryan zijn schuld. Drake haatte het echter dat hij vroeg om medeleiden terwijl hij het net zo erg alsDrake had kunnen hebben en dat paardenhoofd wilde maar niets snappen. Toch.. Kailee had gelijk. Drake had Ryan eigelijk nooit een kans gegeven om het echte verhaal te horen en waarom Drake dan zo boos was. In gedachten stilte luisterde Drake weer naar zijn vriend. ''Ik bedoel," Drake keek op en zag hoe Kailee op zijn lip beet. Zo te zien werd hij hier nerveus van, zoals al eerder gemerkt. "Ik bedoel maar, iedereen is two faced en iedereen heeft recht op een tweede kans." Drake slikte en keek nu weg, het zwarte haar deinde er van. Hij stond tijdens het lopen opeens stil. ''Sterker nog Kai.. ik heb Ryan nooit een kans gegeven. Vanaf het moment dat ik er achter kwam dat hij.. Ik haat hem gewoon.'' De ene zin ging hij niet afmaken, nee hij zou niet de naam van zijn oom in de mond nemen, dat was hetzelfde als braken voor Drake. Braken, iets wat hij meer dan vaak had gedaan door zijn oom. Hij keek nog steeds weg naar het bos dat bij hen in de buurt lag. "Misschien is dat mijn mening, maar je weet nooit, misschien vergis je je in hem en vergist hij zich in jou." Drake bleef stil, stond stil te kijken zodat hij de laatste woorden tot zich kon laten doordringen. ''Maar..'' de jongen slaakte een zucht, nu kijkend naar de grond. Ryan die kans geven betekende meer dan het kleine gesprekje. Als hij met Ryn zou praten.. daar over, dat zou betekenen dat hij opnieuw weer zijn angsten onder ogen moest zien. Hij moest zich bloot geven en alles los laten, Drake wist niet zeker of hij dat wel kon. Hij zou aan Ryan moeten toegeven dat.. nee, Drake kon het niet. Hij zou moeten laten zien aan Ryan dat Drake niet de bullebak was die hij zich voordeed. Dat Drake meer was dan de duistere jongen op de achtergrond, want weinigen wisten die kant. De kant van Drake waar hij heel diep van binnen eigelijk maar een kleine, hulpeloze, liefdeloze en gebroken jongetje was. Als een mager klein kind gehuld in een veel te groot zwart shirt met gebroken botten en helemaal alleen op deze wereld. Hij was niet meer dan een kleine vlieg in de wind, klaar om dood gemept te worden en echt niet die sterke grote pestkop waar iedereen hem voor aankeek. Hij zou zichzelf open maken om Ryan dat te moeten laten zien.. vertellen wat zijn verleden was, was het moeilijkste voor Drake dat iemand kon verzinnen. Hij had er een bloedhekel aan en toch, had hij het al eerder moeten doen. Hayden en Zean waren de enige die alles wisten. Drake slaakte een diepe zucht en wreef over zijn gezicht, voelde zijn buik zwaar zijn en zijn hoofd suizen. Waarom had Ryan hier naartoe moeten komen? Waarom bleek er opeens familie te zijn dat vanalles met hem temaken wilde hebben, terwijl Drake daar helemaal niet op zat te wachten? Toch wist Drake ergens dat Kailee gelijk had. Al vaker had Drake het verleden proberen los te laten, maar het bleef moeilijk voor hem en tot nog op de dag van vandaag kon het hem zwaar achtervolgen, al was dat niet erg gek in zijn situatie. Alleen nu realiseerde Drake zich dat het nou eenmaal zo was dat Ryan daar echt niets aan kon doen. De jongen kon toch niet de dupe zijn van iets waar Drake niet tegen kon? Hij moest. Drake moest Ryan die kans geven, om te bewijzen dat hij meer was dan Raymond. Drake knipperde met zijn ogen en er kwam een waterig glimlachje op zijn lippen na een hele lange tijd stil te zijn geweest, een moment vol van velen gedachten. ''Okey dan.. ik, ik zal hem een kans geven.'' zei Drake zacht, waarna hij weer naar Kailee liep, ze konden verder naar het kasteel.

Zo te horen vond Kailee het prima dat Ryan zijn deel van het verhaal niet vertelde en Drake had het anders ook nooit gezegd. Als Deze jongen iets niet wilde dan gebeurde dat ook echt niet..tenminste, tot hoever hij het in de hand kon houden dan. Hij kon spelen met gevoelens van mensen en de meest vreemde fratsen uithalen. Toch hield hij zich in die dans van streken altijd zichzelf goed verborgen en beschermd. Nu iemand hem dus in de gaten hield en naar zijn deel geïnteresseerd was, kon je verwachten van Drake dak hij zich zou vermengen in het duister. Als een plaaggeest die zich laat horen, maar zich snel in je kast verstopt zodra je het licht aanknipt. Op dit moment was het speelse of zelfs plagerige niet bij Drake van toepassing, aangezien dit een meer emotionele kwestie was dan dat hij had verwacht. Hij had al meer van zijn innerlijke zelf laten zien dan hij van tevoren verwacht had. Toch voelde hij zich er niet slecht over omdat hij Kailee leek te kunnen vertrouwen, dat hoopte hij dan. Daarom was het maar een klein beetje. Uiteindelijk was Drake dan gelukkig tot een conclusie gekomen die hem naderhand alleen maar zou kunnen helpen. Ryan een kans geven was iets wat hij vaak had weg geslagen, zo snel als hij kon. Nooit wilde hij die vreemde in zijn leven hebben. In nachtmerries.. het hoofd van Raymond was een keer veranderd naar dat van Ryan en ergens de flikkering van Angst in Drake neergezet. Als een mesglans in het licht, Drake was wakker geschrokken en had snel zijn switchblade kunnen pakken. Zean was wakker geworden, maar die hoefde allang al niet meer naar te vragen wat voor nachtmerrie Drake had gehad. Nu eindelijk na een tijd te hebben stil gestaan, kon Drake helder nadenken en over dit onderwerp praten was ook iets wat hij nooit eerder gedaan had. Nooit ad iemand hem die gunst gegeven om zijn beetje verhaal hier over te doen, dus laat staan advies krijgen. Drake had uiteindelijk een conclusie getrokken om zijn neef die kans te geven, een soort vreemde glimlach was op zijn gezicht verschenen. "Klinkt als een plan", zei Kai, Drake wreef vermoeid over zijn ogen. "Maar hou er rekening mee dat... Dat je hem misschien meer dan juist één kans gaat moeten geven." Drake trok zijn wenkbrauw op. ''Hij krijgt die kans en daar doet hij het maar mee.'' Dat kwam er iets botter uit dan dat Drake had bedoelt, maar toch, het was al moeilijk genoeg voor hem om de jongen een kans te geven, beter gebruikte hij die op de goede manier, anders zou Drake altijd zijn rug naar hem keren. Ze liepen verder het terrein op en waren nu vlak bij de school gekomen, Drake voelde het grind onder zijn voeten, het knisperde. "Maar bedankt dat je hem een kans geeft." Eigelijk net als Kailee, begreep Drake niet helemaal waarom hij Drake bedankte. Ryan moest veel voor Kai betekenen, daar was Drake wel achter gekomen. Toch vroeg hij daar niet over door, net zoals Kailee niet bij hem over dingen doorvroeg. Het antwoord was een vriendelijk knikje van Drake. Nu liep hij het bores op en de school in. Hier en daar zaten nog wat leerlingen verspreid maar de meeste waren ook opweg naar hun kamers. Drake glimlachte en keek Kailee aan. ''Okey. ik denk dat ik maar naar mijn etage loop, om lekker in mijn bed te duiken. En ehm, ik vond het prettig om met je te praten. Misschien een idee om morgen samen een leuke magie training te doen?'' vroeg Drake terwijl hij net niet zijn geeuw kon onderdrukken. De jongen leek echt moe te zijn en nu zijn bed steeds dichterbij kwam werd het alleen maar erger.

-Maak jij het topic rond? x3