Alyssa stond voor de spiegel. Ze keek naar haar haren die gelukkig nog redelijk in model lagen. Toch besloot ze om snel een douche te nemen. Ze koos voor deze dag haar mooiste jurkje uit die niet al te uitdagend was en rende gauw naar de douches toe. Ze waste zichzelf, droogde zich af en trok vervolgens haar kleren aan. Ze föhnde haar haren en keek zichzelf aan met haar blauwe ogen. Ze besloot om ze wat op te maken. Lichtjes mascara zou wel voldoende zijn. Ze deed een poging om naar zichzelf te lachen en ze merkte dat het deze keer wel lukte. Ze had vannacht natuurlijk weer een nachtmerrie gehad, maar was gekalmeerd door het feit dat Legend naast haar had gelegen. Een bed naast haar dan, want in hetzelfde bed hadden ze natuurlijk niet gelegen. Alleen de gedachte deed haar al blozen. Ze kwam terug in de kamer die ze met Kailee deelde. Dat ging nog raar worden als ze dat aan Legend uit moest leggen. Misschien was het wel goed als ze dat van Andrew zou vertellen. Maar niet vandaag. Later, beloofde ze zichzelf. Ze wist dat het weer een helse tijd van uitstellen of toch vertellen ging worden, maar nu kon ze dat nog zeker niet. Het zou gewoon te vroeg zijn. Ze wilde eerst kijken of ze een band kon opbouwen met deze jongen, of hij echt een vriend van haar kon worden. Aan meer dacht ze nog niet, want dat bracht de rillingen over haar rug. Snel sloeg het meisje haar droge haren over haar schouders. Ze keek bedenkelijk naar de kniehoge jurk die ze aan had. Het was net één hand boven de knie. Het had een prachtige stof en in de stof waren mooie tekens verwerkt waarvan ze de naam niet goed kende. Maar goed, het was in elk geval een mooi jurkje, liet ze het daar maar bij houden. Ze beet op haar onderlip. Was het niet een beetje te voor gewoon een ijsje te gaan eten? Ze vond een gewone broek en een topje iets te… gewoontjes. Maar nu leek het net alsof ze met hem ging dineren. Kai zou wel raar opkijken als hij haar zo zou zien. Die zou zo denken dat ze naar een feest zou gaan. Ach, besloot ze vastberaden, ze mocht er best mooi uitzien, niet? Ze zorgde ervoor dat ze niet langer naar zichzelf keek zodat ze ook niet langer kon twijfelen, draaide zich om en liep vervolgens naar buiten. Het duurde niet lang voordat ze buiten de schoolpoorten op weg was naar Oak’s Field. Een tikkeltje in gedachten verzonken zijnde had ze niet direct door dat ze bekeken werd door drie jongens. De jongens keken elkaar aan, gaven elkaar een knipoog en liepen vervolgens achter haar aan. Het was dat Alyssa’s zwarte ballerina’s niet al te veel geluid maakten, anders had zij ze zeker niet gehoord. Ze keek over haar schouder naar de jongens en fronste toen ze hun grijnzende gezichten zag. Een angstgevoel schoot door haar heen, maar meteen bestrafte ze zichzelf. Het waren weer waanbeelden. Het was vast niets. Die jongens waren aan het grijnzen omdat ze elkaar net een goede grap vertelden en niet omdat ze haar achtervolgden of zo. Ze moest echt eens ophouden met dat hysterisch gedoe! Toch keek ze nerveus zijnde op haar mobiel. Ze zag dat het gelukkig al vijf voor twee was. Ze versnelde haar pas. Niet per se om de jongens, maar omdat ze op tijd wilde zijn voor Legend. Ze hoorde de voetstappen achter zich ook versnellen. ‘Hé, schatje, waar ga je heen?’ riep er eentje van hun. Oh nee hè. Shit. Een beeld van Andrew drong door haar heen. Met kloppend hart draaide ze zich om, zette haar voeten uit elkaar en balde haar handen tot vuisten. Er vormden zich groeven in de stenen waardoor de jongens uit elkaar moesten wijken, maar één zag het niet op tijd en viel plat op zijn gezicht. Zin om naar de schade te kijken had Alyssa niet en snel rende ze er van door. Nog even en ze was bij het park. Daar was Legend en dan zou er haar niks overkomen. ‘Hé!’ hoorde ze achter zich, maar ze stopte niet en draaide zich ook niet om. Eenmaal bij het park aangekomen haalde ze opgelucht adem. ‘L-Legend?’ riep ze hard over de open plaats zodat een paar mensen verbaasd naar haar opkeken, maar dat maakte haar niks uit. Als die drie jongens achter haar maar wisten dat ze niet alleen was. Ze keek over haar schouder en slikte toen ze haar drie achtervolgers zag. Een van hun had een bloedneus. Ze gingen echter niet vlakbij haar staan, maar een eindje verderop zodat het net leek alsof ze niks met haar te maken hadden. Klootzakken.

Alyssa’s jurk omdat ik niet kan uitleggen xD:

 

Alyssa voelde opluchting door haar heen gaan toen ze het park bereikte. Haar drie achtervolgers waren wel nog achter haar, maar waren blijkbaar wel zo slim om een eind verderop te gaan staan. Hoe ze het ook wende of keerde, ze wilden wraak nemen omwille van die actie van haar van daarnet. Ze had één van hun maatjes verwond en daar wilden ze haar voor laten boeten, maar met zoveel mensen tegelijkertijd op één plaats wilden ze natuurlijk nog geen actie nemen. En dat bleek een heel slimme actie te zijn, want het duurde niet lang voordat haar kreet beantwoord werd. Ze schrik zich een ongeluk toen ze een hand op haar schouder voelde, maar kalmeerde toen ze zag dat het Legend was. ‘Niks,’ bracht ze zo gewoontjes mogelijk en met een glimlach uit. ‘Ik dacht dat ik helemaal verkeerd gelopen was en raakte al in paniek. Dat is alles.’ Het was echt een goedkope leugen, maar in elk geval wel eentje dat geloofwaardiger overkwam als dat ze zichzelf verbeeld had dat er achtervolgers hadden gezeten achter haar, want dan zou hij het zeker doorhebben. Ze wilde deze eh… afspraak niet laten verpesten door drie van die sukkels die haar mooi vonden en daarom maar besloten om haar lastig te vallen. Ze wilde Legend geen zorgen geven. Haar blik gleed over hem toen hij haar complimenteerde. ‘Dankjewel,’ sprak ze terwijl er kleine blosjes over haar wangen kwamen. Had ze zich te veel uitgesloofd? ‘Jij ziet er ook erg leuk uit,’ voegde ze eraan toe. Dat was niet om het een wederzijds compliment te maken, maar dat was omdat ze het echt meende. Hij zag er ook echt leuk uit met die bruine broek, dat beige hemd en die rode trui. Zonder dat ze er echt aanleiding voor had maakte haar hart een sprongetje toen hij weer begon te praten. Ze merkte nu pas dat ze het best aangenaam vond om naar zijn stem te luisteren. Het kalmeerde haar, leidde haar even af van al haar problemen. Als ze niet oppaste zou ze hem zo vertrouwen dat ze hem alles vertelde. Van Andrew, van haar drie achtervolgers. Maar ze zou niks van Kailee vertellen, want dat bleef nog altijd tussen haar en haar beste vriend. Ze hoopte ook dat Kailee niet te veel over haar tegen anderen vertelde, maar ze wist wel vrij zeker dat hij dat niet deed. Hij was niet zo iemand die alles rondbazuinde. Misschien aan een persoon die hij erg vertrouwde, maar dan zou hij het misschien eerst met haar overleggen. Als zij iemand iets over Kailee wilde vertellen, ging ze natuurlijk eerst zijn toestemming vragen. Ze hield te veel van haar beste vriend om hem achter zijn rug om te kwetsen door misschien iets verkeerds te zeggen. De zwartharige keek op naar Legend toen hij zijn vraag stelde. ‘Ik heb wel zin in een ijsje, dus laten we voor optie twee gaan,’ zei ze glimlachend tegen hem. Ze nam aan dat als hij graag eerst had willen gaan zitten dat hij de keuze niet aan haar had gelaten, dus leek het haar ook dom als ze hem ging vragen wat hij het liefste wilde. Raar, want normaal dacht ze nooit over dit soort dingen na. Toen ze dacht dat Legend even niet keek richtte ze haar blik over haar schouder naar de drie jongens. Een van hun, vermoedelijk hun leider, likte opvallend langs zijn lippen. De jongen met de bloedneus stak zijn middelvinger naar haar op en de derde liet zijn vinger langs zijn keel gaan. Ze slikte en richtte haar blik weer naar voren. Ze was nog geen half uur buiten of ze had het alweer voor elkaar gekregen om vijanden te maken. En dat terwijl dit juist een relaxte dag met Legend zou worden. Ze twijfelde. Als ze hem nu inlichtte konden ze er misschien nog vanaf komen voordat er problemen zouden komen. Ze schudde haar hoofd lichtjes en onmerkbaar voor Legend. Nee, dat was geen optie. Ze wilde de jongen niet opzadelen met iets wat zij had veroorzaakt. En dus draaide ze zich naar de jongen en greep automatisch zijn hand vast, waarna ze aanstalten maakte om naar de ijskraam te gaan. ‘Ik wil eentje met pistache!’ riep ze vrolijk naar hem. Ze voelde haar wangen rood worden toen ze merkte dat ze zijn hand vast had en snel liet ze deze los. Ze had inmiddels niet in de gaten dat de leider-achtige jongen wat meer in hun buurt was gaan staan en haar erg aanstaarde.

Ze wist niet echt wat er gebeurde, maar door het in de buurt zijn van Legend voelde ze zich automatisch beter. Zijn lach deed haar glimlachen. Ze stelde zijn aanwezigheid dan ook enorm op prijs. En niet alleen omdat die jongens er waren. Nee, dat zou echt egoïstisch zijn. Ze vond het ook gewoon leuk om bij hem te zijn, om iets met hem samen te gaan doen. Anders had ze dat natuurlijk nooit voorgesteld. Toch voelde het voor haar heel anders aan dan als ze met Kailee iets zou gaan doen. Bij Kailee was de sfeer heel anders dan bij Legend. Het was niet direct meer gespannen, maar… tja, ze kon het niet goed uitleggen. Het was in elk geval iets positiefs, dat was wat zeker was. Ze had zich lichtelijk schuldig gevoeld omdat hij kennelijk dacht dat ze nu een stipt persoon was. Dat had hij wel laten merken door zijn opmerking over het feit dat hij er om twee uur was. Ze hoopte dat hij er gewoon een eigen conclusie aan vast had geknoopt, want ze wilde hem echt niet vertellen over de drie jongens die het juist op deze dag op haar hadden gemunt. Wat had ze anders moeten doen in dat steegje? Ze kende hun type goed genoeg. Als ze niet had gereageerd, hadden ze haar aangeraakt en dat was iets wat ze absoluut had willen vermijden. Maar als ze hun aanraking wilde vermijden, waarom die van Legend dan niet? Ze had Ryan een paar dagen geleden ook terug geknuffeld, maar dat had ook maar kort geduurd en daarna had ze ook geprobeerd om lichaamscontact met de jongen zoveel mogelijk te vermijden. En dat terwijl ze lichaamscontact met Legend de hele tijd weer opzocht. Het was vreemd, maar zeker niet vervelend. En dat bleek hij ook niet te vinden. Ze voelde een lichte blos over haar wangen verspreiden toen hij een bijnaam voor haar gebruikte. Mensen gebruikten toch enkel bijnamen voor elkaar als ze elkaar echt mochten, toch? Ze wist het niet. Ze had geen idee wat de jongen van haar dacht en dat maakte haar eigenlijk redelijk onzeker. ‘Oké El,’ sprak ze. Het was een soort letterlijke uitspraak van zijn eerste letter van zijn naam, want Leg vond ze zo kort en afgezaagd. Kai vond ze dan wel weer mooi klinken. Ze was gewoon raar, dat was het. Ze begon te lachen toen hij de ijsjes betaalde en vervolgens aangaf dat hij trakteerde. ‘Het is niet dat ik er nu veel tegenin kan brengen of zo,’ zei ze lachend en ze stak haar tong naar hem uit. Het was tijden geleden geweest dat ze zich echt zo ontspannen had gevoelen door een andere jongen dan Kailee. Ze had dan ook niet veel contact met andere jongens gehad die niet haar familie of beste vrienden waren. Ryan had haar ook op haar gemak doen laten voelen, maar toch was dat weer anders dan bij Legend. Ze kon het niet uitleggen. Het gevoel was er gewoon. Ze draaide zich om en schrok zich dood toen ze de jongen slechts een meter van hun af zag staan. Hij likte weer langs zijn lippen en maakte met zijn vinger een vulgair teken. Hopelijk had Legend het niet gezien. Alyssa deed net alsof ze de jongen niet zag en ging voor Legend staan zodat hij de jongen zeker niet zou opmerken. Waar die andere twee uithingen wist ze niet, maar ze voelde zich echt ongemakkelijk nu. Het zou echter te veel opvallen als ze hier nu weg wilde, dus moest ze een manier vinden om het te rekken zodat hij de jongens niet zou zien. ‘Laten we daar gaan zitten,’ zei ze terwijl ze haar stem en blik zo neutraal mogelijk wilde houden. Ze wees naar een bankje verderop. Ze had heus wel in de gaten dat er zich een bankje recht naast haar bevond, maar dan zouden ze in het zicht van de jongen gaan zitten en dan zou Legend hem misschien opmerken. Ze schrok op toen ze een fluittoontje hoorde. Zonder te kijken wist ze ook wel van wie het afkomstig was. De jongen wilde haar overduidelijk treiteren en had vast wel door hoe zenuwachtig ze wel niet was. De klootzak. Opnieuw was er een fluittoontje te horen en Alyssa voelde haar hoofd rood worden. Het was het soort fluittoontje dat er gemaakt werd als je iemand sexy langs zag komen. ‘Veel vogels hier,’ zei ze met een zo’n neutraal mogelijke blik tegen Legend, maar haar blik verraadde een beetje de paniek. Oh, wat haatte ze dit. Ze haatte die eikels. ‘Eh… jij nog veel huiswerk voor school?’ Haar zinnen begonnen niet helemaal meer te kloppen en dat was een overduidelijk signaal dat ze erg zenuwachtig was en zich niet op haar gemak voelde. Ze likte gauw aan haar ijsje om zichzelf een houding te geven.

Alyssa voelde zichzelf nog zenuwachtiger worden toen Legend voor zichzelf al kon concluderen dat het hier niet om vogels ging. Het leek erop dat hij in de gaten zou hebben wat er werkelijk aan de hand was en dat maakte Alyssa nog zenuwachtiger dan ze al was, want ze wilde geen problemen hebben. Niet op dit eerste afspraakje met hem. Ze wilde geen drama. Gewoon even niet. Ze wilde gewoon rustig kunnen genieten van haar dag met hem, maar natuurlijk liepen er weer van die kerels rond die dat haar wilden beletten. Alsof ze nog niet genoeg ellende had meegemaakt. Ze schrok toen ze voelde dat iemand haar hand vastpakte, maar gelukkig was het Legend die dat deed. Er schoot een warm gevoel door haar heen zodra El’s vingers contact maakten met die van haar. Voor het eerst sinds ze een jongen aanraakte – op Kai na – voelde ze zich niet ongemakkelijk worden en had ze niet die drang om zich direct van hem los te maken. Zijn vingers pasten precies in die van haar, zijn hand net iets groter dan de hare. Ze betrapte zichzelf erop dat ze het spijtig vond dat hij haar losliet toen ze gingen zitten. Ze was zo verbaasd geweest door haar eigen positieve, relaxte reactie op het lichaamscontact dat ze had gemist wat hij had gezegd tegen haar. Waarschijnlijk iets in de trant dat hij weinig of nog veel huiswerk moest doen. ‘Ik ook,’ zei ze, hoewel ze geen idee had op welk antwoord van hem ze mee instemde. Of ze veel huiswerk had of weinig. Ze had weinig huiswerk, want ze had het meeste al gedaan. Ze begon verder te likken aan haar ijsje en verstijfde toen El de onvermijdelijke vraag vroeg. Vanuit haar wimpers keek ze naar de jongen, maar deze leek met de drie jongens bezig te zijn. Die richtten hun blikken arrogant op El en Alyssa beet op haar onderlip. ‘El…’ begon ze twijfelend. Ze legde haar hand op zijn schouder. Ze had geen idee hoe ze op zijn vraag moest reageren. Het zou stom zijn om te ontkennen, want de jongens maakten met hun arrogante, verlekkerde blikken wel duidelijk dat ze haar lastigvielen. Ontkennen zou dus zinloos zijn. Was er dan echt geen andere manier hoe ze deze dag niet in een gevecht kon laten uitdraaien? Ze beet nogmaals op haar onderlip. ‘Let maar niet op ze,’ zei ze trillerig tegen hem. ‘Ze zijn het niet waard. We gaan er een leuke dag van maken, toch?’ vroeg ze en ze kon het niet helpen dat haar stem hoopvol klonk. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat de drie jongens besloten om op El te reageren omdat ze zo werden aangestaard door hem. Een stak heel luchtig zijn middelvinger in de lucht zoals hij naar Alyssa had gedaan, de ander maakt een vechtgebaar door zijn ene vuist in zijn platte hand te slaan en de andere jongen, de leider-achtige kerel, maakte een vulgair gebaar naar Alyssa. ‘Gewoon negeren, ze gaan wel weg,’ zei ze kleintjes tegen El. Het huilen stond haar nader dan het lachen en ze likte aan haar ijsje om de enorme brok in haar keel weg te krijgen. ‘Zo mag je ook wel eens aan iets anders likken als je begrijpt wat ik bedoel!’ klonk er luidruchtig, bijgestaan door gejoel door de andere twee. Fuck. Alyssa's hand, die nog altijd op El's schouder lag, verkrampte en ze onderdrukte een snik. Ze probeerde zich weer op het ijsje te richten, maar beelden van Andrew schoten door haar hoofd en ze voelde haar ademhaling versnellen. Als ze niet snel ergens anders naartoe zouden gaan, zou ze een hysterische huilbui krijgen.

De opmerking van de vervelende jongen bleef maar door haar hoofd spoken. Het was niet dat ze het wilde, maar vieze beelden begonnen zich in haar hoofd te vormen. Ze begon een beeld te vormen bij wat de jongen zei. Het was echter niet dat de jongen een hoofdrol speelde in die beelden, maar Andrew. En dat maakte haar echt kotsmisselijk. Zo misselijk dat ze geen zin meer had in het ijsje. Ze had echt gehoopt dat dit een rustige dag zou worden waarin ze zou kunnen genieten van een relaxt gevoel samen met Legend, maar zelfs dat kleine pleziertje werd haar al afgenomen. Je kon dan uiteindelijk ook wel verwachten dat ze niet communiceerde op de manier zoals ze dat gewild had. Met een vies gezicht gooide het zwartharige meisje haar ijsje, net zoals Legend had gedaan, weg. Ze overwoog zijn opmerking. Het was meer een voorstel. Ze had echt geen zin om bij deze types te blijven, maar ze kon zich ook niet meer langer inhouden. Ze wilde die jongen pijn doen zoals ze bij Andrew had gedaan. Ze moesten eens weten dat de vorige die haar zover had gedwongen nu blind was. Dan zouden ze wel anders piepen. Ze durfde te wedden dat Legend’s opmerking daarna gemeend bedoeld was, ook al probeerde hij dat anders te laten overkomen. Hij was in dat opzicht heel anders dan Kailee. Kailee zou meteen naar die kerels toe zijn gegaan en hun uitgedaagd hebben. Ze durfde te wedden dat als ze het tegen haar beste vriend zou vertellen dat hij op zou springen en dat hij zou willen dat zij hem naar die jongens bracht. Ja, zo beschermend was hij wel en dat was iets wat ze enorm apprecieerde aan hem. Ze draaide haar hoofd naar Legend en gaf een knikje. ‘Graag,’ sprak ze vervolgens zachtjes tegen hem. Ze schrok op toen ze beweging zag vanuit haar ooghoeken en zag dat de jongen met de bloedneus zich bij de leider-achtige jongen voegde. Hij wees naar zijn neus en naar haar, waarna hij een vinger over zijn keel haalde. ‘Jouw vriendin heeft dit gedaan en daar gaat ze nu voor boeten. Jullie gaan helemaal nergens heen,’ sprak hij kwaad tegen hun, want blijkbaar had hij wel kunnen raden waar ze het over hadden. Alyssa slikte zachtjes en keek zijdelings naar Legend. Ze wilde aan de ene kant een rustig dagje hebben met hem, maar aan de andere kant wilde ze deze jongens aantonen dat ze niet zomaar konden doen wat ze wilden. Wie weet maakten ze weer een nieuw slachtoffer van een ander meisje en ondanks dat dat op dat moment niet haar probleem zou zijn, wilde ze het graag voorkomen. En dus stond het zwartharige meisje op en balde haar vuisten. ‘Laat ons gewoon met rust. Ik heb jullie niks misdaan en ik heb jou aangevallen uit zelfverdediging. Dat kun je me niet kwalijk nemen met de manier waarop jullie mij behandelden,’ zei het meisje terwijl woede haar stem vervulde. De laatste jongen van de drie had zich inmiddels bij het groepje gevoegd en had een mes tevoorschijn gehaald. Alyssa beet op haar onderlip en draaide haar hoofd naar Legend toe. ‘Ga,’ sprak ze zacht, maar dwingend tegen hem. ‘Dit is mijn probleem en niet de jouwe. Ga ergens naartoe en dan volg ik later wel. Ik wil niet dat je gewond raakt.’ Dat laatste mompelde ze en ze voelde blosjes op haar wangen verschijnen. Want dit was ook het perfecte moment daarvoor, right?

Nog voordat hij weigerde wist Alyssa al wat er ging gebeuren en daarvoor sloeg ze ook een lichte zucht. Haar hemelsblauwe ogen richtten zich opzij toen Legend zijn woorden sprak. ‘El, dit is nu niet de tijd om de held uit te hangen,’ waarschuwde ze hem, maar ze was al te laat. De jongen was naar voren gelopen en had de neus van de tweede jongen gebroken door de hand van de derde te gebruiken. Hij had zijn arm zo weggeslagen dat de jongen met het mes geen bedreiging vormde. Ze hoorde de tweede jongen met de bloedneus vloeken en ondanks dat ze het wilde vermijden, gleed er een lichte glimlach om haar lippen. De jongen met de bloedneus – welke waarschijnlijk nu ook gebroken was – had zich vloekend van hun weggedraaid met zijn handen beschermend over zijn neus gebogen. Hij richtte zijn bruine ogen op haar en Alyssa kon er duidelijk haat in lezen, hoewel Legend verantwoordelijk was voor de bloedneus. Kon zij er wat aan doen dat Legend haar waarschuwing had geweigerd? Ze deed een stap opzij zodat ze zich dichter bij de jongen bevond toen deze tegen haar begon te praten en ze gaf met een knikje aan dat hij gelijk had. Ook zij wilde hem niet steeds weer op de ziekenzaal tegenkomen, maar dan moesten ze wel in alle rust kunnen converseren met elkaar en dat leek nu nog niet echt het geval te zijn. Even bleven haar ogen hangen in de zijne. Het viel haar op dat hun ogen tegenpolen van elkaar waren. Hij had rode en zij had blauwe. Het viel haar ook op dat haar hart een slag meer leek te missen toen hun ogen naar elkaar dwaalden, maar dat hield op toen Legend zijn ogen weer naar het tweetal richtte. Ze deed nog een stap dichter naar hem toe zodat haar vingertoppen zijn handpalm raakten. Even twijfelde ze erover of ze haar vingers met de zijne moest verstrengelen, maar dat leek haar niet een goed idee. En ze had trouwens ook geen idee waarom ze aan dit soort dingen dacht. Misschien omdat hij haar zo erg herinnerde aan Kailee dat ze zich begon te gedragen alsof hij haar beste vriend was? Misschien. Ze richtte haar hemelsblauwe ogen weer op de jongens toen ze vals begonnen te lachen. Haar ogen dwaalden geïrriteerd naar de stenen waar ze hun voeten op hadden staan. Wacht. Stenen. Het zou haar wat moeite kosten, maar ze was dankzij haar oudere broer ver genoeg gevorderd in het beheersen van de aardmagie. Ze verschoof haar voet lichtelijk zodat er scheurtjes ontstonden in de stenen. Dat ging geluidloos, want de jongens bulderden nog altijd van het lachen en hadden daarom niet meteen in de gaten wat ze deed. Het was pas toen één van de jongens zijn blik naar Alyssa liet glijden dat hij in de gaten kreeg wat ze aan het doen was, maar voordat hij zijn vrienden ook maar één waarschuwing kon geven, zweefde er al tientallen kleine steentjes in de lucht. Zonder genade deed Alyssa een snelle beweging waardoor de jongens belaagd werden met kleine, scherpe steentjes die schrammetjes maakten op hun huid. Nu verstrengelde ze haar vingers wel met die van Legend zonder na te denken. ‘Kom,’ zei ze dwingend tegen hem. Ze draaide zich om en gaf een ruk aan zijn hand om aan te geven dat hij haar zonder tegenstribbelen moest volgen. Dankzij het feit dat ze zich in een park bevonden was er een ruime keuze aan struiken waar ze zich konden verbergen. Aangezien de jongens het wat druk hadden met het krijsen omwille van de steentjes die zich diep in hun huid drongen, had Alyssa ruim de tijd om een keuze te maken waar ze zich eventueel konden verbergen. Haar keuze viel op een struik die zich direct achter een groep bomen bevond en die hun meteen afschermde van iedereen om hun heen. Ze gaf een teken naar Legend en sprong zelf al de struik in. ‘Shit,’ bracht ze uit omdat haar arm weer recht op een doorn moest vallen, maar ze besloot om zich stil te houden en keek geërgerd naar de brandnetels die zich dichtbij haar blote benen bevonden. En dat was dus het nadeel van een jurk dragen als je werd opgejaagd door twee agressieve mannen. Ze had in alle haast niet gemerkt of Legend wel of niet naast haar gesprongen was. ‘Legend?’ vroeg ze en ze kon er niks aan doen dat haar stem de hoogte in schoot. ‘Als het over vijf minuten weer veilig is, kunnen we dan de andere kant op gaan? Laat dat ijsje maar zitten. Een leuk cafeetje lijkt me beter in dit geval.’ Ze probeerde het grappend te laten klinken, maar haar hart klopte angstig in haar keel en de brandnetels bogen zich dichter naar haar been toe omdat haar voet er tegen botste.

Alyssa voelde zich vreemd. Niet alleen omdat ze net een groepje jongens op eigen kracht had aangevallen, maar ook omdat ze zich totaal niet bang of ongemakkelijk voelde nu ze samen met Legend in een struikje lag. Als ze met een andere jongen hier had gelegen, wist ze zeker dat ze weer bang was geworden en zo snel mogelijk weg had willen gaan. Maar dat was bij Legend niet het geval en ze vermoedde dat het kwam omdat hij haar zo aan Kailee liet denken. Diep vanbinnen wist ze dat er mogelijk ook een andere reden kon spelen, maar daar wilde ze niet te veel aan denken omdat ze er niet helemaal zeker van was. Bij Drake was het ook allemaal zo snel gegaan en ze kon zich het advies van Ryan nog goed herinneren: leer eerst de jongen kennen en geef dan pas, als alles goed is, toe aan je gevoelens. Ze wist dat ze Legend op een bepaalde manier leuk vond, ook al ontmoette ze hem nu pas voor de tweede keer. Hij had gewoon een bepaalde sfeer om zich heen hangen dat haar aantrok, net zoals het geval bij Drake was geweest. Het was echter een heel ander gevoel dan dat ze bij Drake had gehad. Bij Drake was het gewoon stomme verliefdheid geweest, maar dit gevoel bij hem was anders. Ze kon het niet precies uitleggen, maar het feit dat hij haar aan Kailee deed denken zei voor haar gevoel al genoeg. De zwartharige keek geschrokken toen hoe Legend zijn hand bezeerde aan de brandnetels die hij wegtrok bij haar benen. Ze voelde haar wangen rood worden omdat ze gewoon wist dat hij dat voor haar had gedaan zodat zij zich er niet aan kon bezeren, maar nu had hij zichzelf wel pijn gedaan. ‘Legend,’ bracht ze bezorgd uit terwijl ze naar zijn hand keek, maar ze had niet veel tijd om daar verder op door te gaan, want hij reageerde al op haar vraag die ze had gesteld. ‘De Bokkenburcht klinkt perfect,’ zei ze opgelucht tegen hem. Ze had gehoord van andere leerlingen dat herrieschoppers er meteen uitgegooid werden. Het was inderdaad meer een kroeg voor oudere mensen, maar als het betekende dat ze daar rustig konden gaan zitten, vond zij het prima. Ze richtte haar blik op zijn hand. Ze kon, ondanks dat het best donker was in het struikje, heus wel zien dat hij zich bezeerd had. Ook al probeerde hij dat te verbergen voor haar. Ze boog zich voorzichtig over hem heen. Haar ogen maakten voor even contact met de zijne en ze staakte haar pogingen om zijn hand te pakken. Ze besefte hoe dichtbij ze nu waren. Ze lag al half tegen hem aan vanwege het dunne struikje, maar nu hing ze half voor zijn gezicht met de hare. Ze voelde haar wangen rood worden. ‘Lief van je dat je die brandnetels weghaalde zodat ik me er niet aan kon bezeren. Ook al was de manier waarop je het deed niet slim,’ liet ze er bestraffend op volgen. Ze greep zijn hand deze keer zonder na te denken en bestudeerde de schade in het vage licht dat door het struikje op zijn hand scheen. Ze zag dat de bekende rood-witte bobbels zich begonnen te verzamelen op zijn hand. Het moest vast vreselijk prikken. Ze streelde met haar vingertoppen langs zijn huid en merkte dat het nog redelijk mee viel. Zijn huid was niet té erg verdikt, maar hij zou het vast wel voelen. Ze voelde een druppel op haar schouder vallen en merkte dat het van de bladeren afkomstig was. Ze besefte zich dat ze dankzij Jack ook watermagie beheerste. Snel trok ze een stroompje water uit de bladeren en maakte er een soort koepel van. Deze legde ze op de hand van Legend zodat het wat zou verkoelen. Ze probeerde zich intens te concentreren, maar het water begon geen blauw licht geven en met een zucht staakte ze haar poging om het te genezen. ‘Zo vergevorderd ben ik dus nog niet,’ zei ze lichtelijk teleurgesteld. ‘Anders had ik het zo voor je genezen.’ Ze voelde haar wangen weer rood worden. Waarom bloosde ze zo in zijn buurt? Ze probeerde een zucht te onderdrukken. ‘Laten we naar de Bokkenburcht gaan. Ik denk dat ze weg zijn,’ zei ze meer om zichzelf een houding te geven dan dat ze echt uit de struik wilde gaan.

Het had even geduurd voordat ze onderweg alle sporen van de struik had uitgewist. Er was namelijk wat groen en modder blijven hangen, maar het meeste had ze eraf gekregen door haar handen langs haar jurk te laten gaan. Daarna had ze haar jurk weer fatsoenlijk rechtgetrokken. Ze had gebloosd bij het idee wat voor een beeld het moest geven voor de mensen als ze hun zo uit de struiken zagen komen. Dan dachten ze dat ze iets heel anders hadden gedaan dan dat werkelijk het geval was. Ze kreeg een knalrode kop bij het idee dat zij met Legend… nee. Dit was echt op het punt waarop haar gedachten op moesten houden, ook om wat er met Andrew was gebeurd. Ze kon er nu wel zo makkelijk over denken, maar ze wist zeker dat als het echt zou gebeuren, ze zo weer in paniek zou raken. Haar broer had echt sporen achtergelaten en dat wist ze maar al te goed. Dat bewees haar reactie daarstraks al toen die groep jongens vulgair deed. Ze beet op haar onderlip. Wie weet kon ze wel nooit meer normaal een relatie beginnen. Ze schudde die gedachten dapper van zich af. Eerst zien, dan geloven. En met die gedachte wist ze alle onzekerheden weg te krijgen en wist ze er een lief glimlachje af te krijgen toen Legend de deur voor haar openhield. Hij was wel echt een gentlemen, zeg. Hij wilde haar beschermen, hielp haar uit de struiken en hield vervolgens de deur voor haar open. Als hij nu nog achter haar was gelopen en de stoel naar achteren had geschoven zodat zij kon gaan zitten, was het plaatje compleet. Ze wilde echter niet al té hulpeloos overkomen, dus ze was blij dat hij dat niet deed. Ze voelde kleine elektrische schokjes in haar hand na sidderen nadat hij haar hand had vastgepakt om haar naar een tafeltje te leiden. Het was in elk geval dicht in de buurt bij een toorts zodat ze hem goed kon blijven zien, want in het donker zitten was ook maar niks. ‘Doe maar een lekker koud watertje,’ zei ze nadat ze even had nagedacht. Ze had geen zin in alcohol en frisdrank zag ze op het moment ook niet zitten. Water zou haar meer helpen om van de schrik te bekomen en wat te kalmeren. Gauw legde ze haar hand op zijn arm. ‘Oh, deze bestel ik trouwens,’ zei ze en ze probeerde een toon aan te slaan dat geen tegenspraak duldde. Maar als haar toon het werk al niet deed, probeerden haar ogen dat wel te doen. Niet per se door streng te kijken, maar door onschuldig en haast smekend naar hem te kijken. Ze wist dat dit ook vaak effect had op Kailee als ze iets wilde bereiken. En ze wist ook dat het een gemene tactiek was, maar hoe moest ze het anders voor elkaar krijgen? Nog voordat hij kon weigeren pakte ze haar portemonnee, opende deze en gaf hem het benodigde geld om zeker voldoende te hebben zodat hij hun drankjes kon betalen. ‘Je hebt al getrakteerd op de ijsjes, dus nu staan we quitte,’ zei ze luchtig tegen hem. Dankzij de toorts was makkelijk te zien dat haar ogen fonkelden en een lichte glimlach om haar lippen lag. Ja, ze vond het aangenaam om hier met hem te zijn, ook al hadden ze net weer problemen gehad. Hij was heel anders dan Drake. En dat was iets dat haar op de één of andere manier toch wel kalmeerde. Misschien, als ze elkaar dan toch beter leerden kennen, dat ze hem wel zou vertellen over Drake of over Andrew. Misschien. Zover was het nog niet. Eerst wilde ze hem beter leren kennen, Ryan’s advies opvolgen. Maar zoals het er nu aan toe ging, zag het er goed uit voor haar.

Alyssa zag aan Legend dat hij wilde protesteren en dus zette ze grote, blauwe ogen op. Ze wist dat ze valsspeelde, maar anders ging hij het voor haar betalen en dat was iets wat ze niet wilde. Ze grinnikte toen hij lachend met haar geld naar de bar ging. Ze deed haar haren aan één kant over haar schouder en keek wat rond. Ze vond het een mooie, aangename zaak. Er hing een aangename sfeer en de warmte sloeg tegen haar huid aan, maar het was zeker niet te warm om er last van te hebben. Ze was blij dat ze er uiteindelijk voor hadden gekozen om naar de Bokkenburcht te gaan. Dat was wel iets heel anders dan een ijsje gaan eten in een mooi park, maar hier zaten in elk geval niet zo van die herrieschoppers. Bovendien kon je onder het eten van een ijsje toch niet goed met elkaar praten, dus dit was de ideale oplossing. Ze keek opzij toen ze Legend zag en snel wilde ze het geld van hem aannemen, maar hij had het al laten vallen op de tafel. Het geluid was gelukkig niet al te hard zodat ze niet opvielen tussen al die luid pratende mensen. Ze deed het wisselgeld weer terug in haar portefeuille en nam dankbaar haar drankje aan. Ze nam een slok van het koude water en genoot van de uitwerking die het op haar had. Ze voelde dat ze steeds meer en meer begon te ontspannen. Ze wist zeker dat ze dit aan Kailee zou vertellen zodra ze hem weer zou zien. Hij zou haar vast gaan plagen, maar dat had ze er wel voor over. Kailee wist immers dit soort situaties beter in te schatten dan zijzelf. Hij wist ook meer van jongens omdat hij er zelf een was en omdat hij een crush op eentje had. Toen ze zijn glimlach zag, begon ze automatisch ook te glimlachen. ‘Ik ben Alyssa, ik ben achttien jaar,’ begon ze plagerig, want ze wist goed genoeg dat hij het niet zo bedoelde. Het viel haar mee dat ze weer grapjes kon maken na wat ze mee hadden gemaakt. Het was allemaal ook niet zo dramatisch geweest als ze dat met haar broer niet had meegemaakt. Waar ze Legend ooit over moest vertellen, aangezien ze vannacht weer hysterisch was geweest in zijn bijzijn. Waar ze zich nu voor schaamde, maar gelukkig begon hij er niet over en liet zij het onderwerp dan ook maar in het midden. ‘Hmm, waar moet ik begonnen?’ begon ze en ze hield haar hoofd even schuin. Eigenlijk was hoe ze net was begonnen nog niet eens zo slecht. ‘Nou, ik heb dus twee honden,’ besloot ze om te vertellen. ‘Het zijn husky’s en ze heten Layla en Duvel. Duvel is het mannetje en hij is echt harstikke serieus, maar Layla is het vrouwtje en ze neemt echt niks serieus. Ze snuffelt overal aan en ze is zo naïef.’ Alyssa begon te lachen toen ze dat gedeelte vertelde over haar honden. ‘Ik ben naar Starshine gekomen omdat ik graag verder wil werken aan mijn aardmagie en aan mijn watermagie, hoewel mijn broer Jack me daar bij helpt.’ Haar ogen fonkelden trots toen ze het over haar broer had. Ze hield maar achterwege dat een reden dat ze naar Starshine was gekomen ook was omdat ze van Andrew weg wilde. ‘En jij?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Wie zit er voor mij? Anders ben ik ook alleen maar aan het woord. Dat is op een gegeven moment ook niet meer interessant,’ zei ze lachend en ze nam een slokje van haar koude water. Ze schrok op van bulderend gelach, maar merkte dat het van een groepje vrolijke mannen afkwam die achter hun zaten. Ze richtte haar blik dus maar weer naar voren, gerustgesteld zijnde omdat er nu niks meer was om zich druk over te maken en het meisje ontspande zich weer helemaal. Ze speelde wat met haar haren terwijl ze wachtte tot Legend zou beginnen met praten.

Het duurde niet lang voordat hij begon met zijn verhaal. Dat hij Legend heette wist ze al, maar het verbaasde haar dat hij jonger was dan zij. Ze had hem achttien of negentien geschat, maar dat was dus niet waar. Niet dat het erg was. Leeftijd maakte haar niet echt uit. Tenzij hij natuurlijk ergens in de dertig zou zijn geweest, dan had ze wel twee keer nagedacht. Maar alles wat binnen een straal van vijf jaar viel, vond ze goed. En dan had ze het over het ouder zijn. Dus niet iemand van dertien of zo. Ze schudde haar hoofd ongemerkt en probeerde weer verder te luisteren naar Legend. Haar mondhoek trok wat toen hij over zijn vader begon, maar ze voelde dat het niet het juiste moment was om te lachen met zijn opmerking. Ze beet op haar onderlip toen hij met zijn verhaal begon. Zijn moeder was dus gestorven bij zijn geboorte en zijn vader wilde hem niet. Ze keek even naar de tafel. Dat moest vast moeilijk voor hem zijn, maar hij sprak het uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze nam een slok van haar water terwijl hij uitlegde waarom hij Legend heet. Ze grinnikte even kort. Het klonk niet al te leuk, maar het klonk ook niet als een vreselijke reden om hem die naam te geven. Toch voelde ze zich een beetje slecht omdat ze er om had moeten grinniken. ‘Natuurlijk mag dat,’ zei ze opgewekt tegen hem. ‘Als we nog tijd hebben kun je ze vandaag nog zien, maar anders de volgende keer als we afspreken.’ Er kwamen kuiltjes in haar wangen toen ze haar best deed om een brede glimlach te verbergen omdat ze zojuist had aangegeven dat ze hem best wel nog eens wilde ontmoeten. Ze haalde diep adem. Nu moest zij over haar familie vertellen. ‘Mijn moeder is ook bij mijn geboorte gestorven,’ zei ze en ze keek hem even aan met een zachte blik om aan te geven dat ze de pijn ook kende. De pijn van het niet weten wie je moeder was en de pijn van het weten dat je haar ook nooit zou leren kennen. Ze kende het, maar ze probeerde het zo goed mogelijk te verstoppen, net als Legend deed. ‘Voor de rest heb ik twee broers: Jack en Andrew.’ Haar adem stokte toen ze die tweede naam zei. Opeens begon ze te twijfelen. Had ze vannacht Andrew’s naam gezegd in een van haar dromen? Ze wist het niet zeker. Negen van de tien keer kwam ze via Kailee te weten dat het wel zo was. Dan zou Legend begrijpen dat haar angst om haar broer ging, als het al niet duidelijk was vanwege de manier hoe ze haar broers naam had uitgesproken. ‘Jack woont bij mijn vader en Andrew…’ Ze liet even een stilte vallen. Ze wilde niet liegen tegen Legend. ‘Andrew is op Erd,’ zei ze vlug. Ze loog daardoor niet echt, want hij was ook echt op Erd. In de gevangenis, maar dat leek haar niet slim als ze dat nu ging vertellen. ‘En ik heb altijd bij Andrew gewoond.’ Ze deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden en nam een slok water om te voorkomen dat die verdomde brok weer in haar keel kwam. Waarom was ze dan ook over Andrew begonnen? Ze had beter niks meer over haar broers kunnen zeggen, maar hij had toch ook alles verteld? Maar het was nog veel te vroeg om te vertellen dat ze bijna door haar broer… Ze schudde kort haar hoofd terwijl ze haar best deed om niet misselijk te worden. Ze durfde te wedden dat ze al wat witter was geworden sinds ze over hem begon, maar misschien verdoezelde de donkere omtrek van de Bokkenburcht dat wel. ‘En eh… dan heb je Kailee nog, mijn beste vriend,’ zei ze en het was duidelijk te merken dat ze helemaal opklaarde toen ze over hem begon. Haar schouders ontspanden zich weer. ‘En dat was het wel zo’n beetje.’ Ze werd misselijk bij de gedachte dat ze Andrew’s naam vannacht mogelijk had uitgesproken en dat Legend iets zou vermoeden. Dat zou hij haar niet meer aardig vinden als ze zou moeten vertellen wat er was gebeurd. Verdomme.

Alyssa had gezien in zijn ogen dat hij wist dat er iets scheelde. Het was een bepaalde manier waarop hij naar haar had gekeken. Ze kon het niet precies plaatsen, maar ze wist gewoon dat hij wist dat er iets scheelde. Hij had echter niet gekeken alsof hij wist wat er aan de hand was. Zijn wenkbrauwen hadden zich gewoon lichtelijk gefronst omdat hij iets had opgemerkt. Ze was echter blij dat hij er niet over begon of over doorvroeg. Ze moest hem haar hysterische reactie van vannacht eigenlijk ook nog uitleggen, maar ze weigerde om het vandaag te hebben over haar broer. Bovendien wist ze niet of het een slim idee was om het hem te vertellen als ze beter contact hadden. Misschien zou hij boos of bang worden en zou hij weggaan bij haar. Kailee was wel bij haar gebleven, maar dat kwam omdat hij met eigen ogen had gezien wat er was gebeurd. Hij leek misschien een ruige jongen met zijn piercings en zijn blauwe haar, maar eigenlijk was hij een schatje. Haar Kai. Haar mondhoeken drukten zich omhoog toen ze hem hoorde praten en ze rolde plagend met haar ogen naar hem. ‘Is het weer niet interessant genoeg voor meneer,’ liet ze er plagerig op volgen terwijl ze een slok nam van haar water en merkte dat haar glas halfleeg was terwijl de zijne al helemaal leeg was. Ze was altijd al een trage drinker geweest, gewoon omdat ze anders snel last kreeg van haar blaas. Maar jongens hadden een grotere blaas, dus dat was gewoon niet eerlijk. Ze fronste bij het gedeelte dat hij van regen hield. Zij haatte regen. Ze trok altijd een gezicht als ze zag dat het regende. Daar zou ze dus aan moeten wennen als ze in zijn buurt was. Misschien deed hij namelijk wel graag een regendansje als hij even naar buiten ging of zo. Geen idee wat er in zijn hoofd rondspookte als hij regen zag. Oké, dus het was de bedoeling dat ze dingen ging opsommen waar ze van hield. Dan moest ze even goed nadenken. Ze draaide haar hoofd naar hem toen hij er nog gauw een opmerking bij voegde en ze voelde haar wangen rood worden. Ze vond het lief van hem dat hij dat zei, maar haar wangen werden er wel zeer rood van. Ze keek even naar de tafel toen hij wegkeek en glimlachte. Had hij bedoeld dat hij haar leuk gezelschap vond, dat hij haar interessant vond of beiden? Ze nam aan dat het vooral op het laatste had geslagen. Fijn dat ze hem aan het lachen kon brengen, zeg. ‘Ik hou van lange douches, lol maken met goede vrienden en leuk gezelschap,’ zei ze. Haar blauwe ogen keken hem strak aan toen ze dat laatste zei. ‘Zoals jij dus,’ liet ze er op volgen, expres zijn woordkeuze kiezend en een plagerige glimlach gleed om haar lippen, hoewel ze het wel serieus had gemeend. Ze pakte het ijskoude glas en dronk er nog wat van. ‘Voor de rest vind ik het ook heel aangenaam om tijdens de winterperiode mezelf af te zonderen bij een haardvuur met een boek en wat hete chocolademelk. Uiteraard nadat ik eerst een sneeuwballengevecht heb gehad,’ zei ze grijnzend tegen hem. ‘En ook heb ik vaak last van ijskoude en gevoelige voeten,’ zei ze lachend. Dat waren dan toch echt de details die ze verteld had. Ze hoopte dat het interessant genoeg was, want meer feitjes kon ze niet meer opsommen over zichzelf. Ze haalde een pluisje van haar jurk af en sloeg haar ene been over het andere terwijl ze Legend aandachtig aankeek.

Alyssa glimlachte opgewekt toen ze merkte dat Legend best wel vaak moest lachen om de dingen die ze zei. En dan niet uitlachen, maar echt gewoon meelachen. In de trant van dat hij het leuk vond wat ze allemaal tegen hem zei. Zij vond het ook leuk om met hem te praten. Ze voelde zich de eerste keer sinds weken eindelijk wat meer ontspannen worden. Het was echt allemaal stress geweest van haar en op een gegeven moment zelfs zo erg dat ze had gedacht dat ze het niet meer aankon. Gelukkig was Kailee, haar beste vriend, er op die momenten voor haar. Ooit zou ze Legend wel vertellen over hoe goed Kailee was voor haar en hoe een goede vriendschap ze wel niet hadden. Dat hij helemaal niet zo erg was als hij leek met zijn blauwe piercings en leuke blauwe haar. Dat mensen niet zo snel vooroordelen mochten hebben over hem omdat hij er nu een beetje nors uitzag. Zij zag er met momenten ook niet al te vrolijk uit en van haar werd waarschijnlijk niks gezegd. De wereld was gewoon veel te snel opgefokt om een paar piercings en gekleurd haar, vond ze. Kailee had een harstikke lieve persoonlijkheid, maar je moest hem wel eerst beter leren kennen. Zij kende Kailee al bijna heel haar leven, dus voor haar was het niet moeilijk om hem aardig te vinden. Ze hield van hem als haar beste vriend en zou hem echt nooit meer kwijt willen. En al diegenen die haar vriendschap met Kailee niet op prijs stelden mochten van haar een eind oprotten. Als deze jongen haar vriendschap met Kailee niet goed zou keuren, dan was ze echt op hem uitgekeken. Kailee was haar beste vriend en hij hoorde er eenmaal bij. Zonder hem was ze niet compleet. Ze stak plagend haar tong terug uit toen ze uit haar gedachten werd gehaald door Legend en door zijn opmerking. Ze keek geïnteresseerd toen Legend vertelde over het gedeelte van dat hij piano kon spelen. Dat wilde ze wel eens een keertje horen. Ze snoof over het gedeelte van de Shadranen. ‘Iedereen heeft recht op die piano. Die Shadranen moeten maar oprotten,’ zei ze en ze merkte dat haar stem nors klonk. Wauw. Ze begon echt sommige dingen van Kailee over te nemen. Die kon ook zo nors klinken als hij wilde. Ze liet haar blik weer naar hem glijden. ‘Je mag wel eens iets voor me spelen als je dat leuk vindt,’ zei ze tegen hem en ze glimlachte. Ze pakte haar haren vast in één hand en deed ze zorgvuldig over één schouder. Haar andere schouder was hierdoor niet meer bedekt met het zwarte gordijn en haar oor was nu goed zichtbaar. Ze vond van zichzelf dat ze maar flaporen had. Ze probeerde ze dan ook zo goed mogelijk te bedekken met haar haren, maar dat lukte meestal niet. ‘Dan nodig ik je hierbij uit om samen eens in de winter een sneeuwballengevecht te gaan doen. Ik ga toch wel winnen,’ zei ze en ze stak haar tong plagerig naar hem uit. Ze pakte haar glas water vast en keek naar de laatste druppels die zich er nog in bevonden. Niet echt de moeite om daar nog iets mee te doen, dus ze zette haar glas afwezig weer terug. ‘Ik had eigenlijk gehoopt dat als ik koude voeten zou hebben dat jij ze wel zou kunnen verwarmen met fire magic, maar dat plan is een beetje in het water gelopen nu ik weet dat je van Gren afkomstig bent.’ Haar stem klonk plagerig en haar ogen fonkelden toen ze hem aankeek. Toen voelde ze dat er zich lichte blosjes over haar wangen verspreidden omdat ze zojuist had aangegeven dat ze het niet erg zou vinden als hij haar voeten zou opwarmen. Ze hoopte dat hij dat niet al te anders ging opvatten. Aan de ene kant was het plagerig bedoeld, maar aan de andere kant… zou ze het misschien wel niet erg vinden als hij haar voeten zou opwarmen. Wacht, wat? Nee. Nee. Ze moest ophouden met die rare gedachten. Gewoon niet meer aan denken. ‘Ik bestuur aardmagie trouwens,’ zei ze haastig, maar het drong haar te laat binnen dat hij dat eigenlijk al wist omdat hij haar had zien vechten tegen die jongens. ‘En watermagie!’ Wacht… had ze hem dat al niet verteld? Haar wangen werden rood. Kailee zou zich echt kapot lachen als hij haar zou zien zitten nu. Of hij zou vooral waarschuwende blikken op Legend werpen. Ja, vooral dat laatste.